Pokusicie się o porównanie?

[Monika_Aleksandra]

Czy skuszę Was na porównanie tej samej etiudy, przez dwóch wybitnych pianistów?

Rafał Blechacz :
http://www.youtube.com/watch?v=D9Ec3HfZ9mk&feature=related

Vladimir Horowitz:

http://www.youtube.com/watch?v=6RZBHJ2Lucw&feature=related

[xbw]

W tym temacie jestem "spalona". Na hasło etiuda op. 10 nr 8 widzę i słyszę wykonanie Daniiła Trifonowa, którym rozpoczynał pierwszy etap konkursu, był to więc ów pierwszy moment, magiczny, kiedy już powoli powstawało moje uwielbienie. Wraz z pierwszymi dźwiękami falował wraz z muzyką całym sobą, jego dłonie poruszały się tak pięknie, zresztą obrazek do wglądu tutaj :

http://konkurs.chopin.pl/pl/edition/xvi/video/72_Daniil_Trifonov/stage/1

Głęboko i silnie mam to wykonanie wkodowane
Co do interpretacji Horowitza, to przekonałam się do nich całkiem niedawno, ze skutkiem mocno zgubnym, ponieważ czasochłonnym. Nie obraziłabym się bynajmniej za prezent w postaci 70 CD z jego utworami
http://merlin.pl/Vladimir-Horowitz-Complete-Original-Jacket-Collection_Vladimir-Horowitz/browse/product/4,703489.html

Cieszy mnie i raduje niezmiernie różnorodność wykonań i interpretacji, to trochę jakby zwielokrotnia ich ilość, powoduje, że utworów jest więcej niż jest, jeśli mnie ktoś rozumie

[Monika_Aleksandra]

Zapewne w tym porównaniu widać najmocniej to, co mówiła Prof. Kozubek, że dawniej Chopina  grano zdecydowanie wolniej niż teraz.

[aro 59]

Czy skuszę Was na porównanie tej samej etiudy, przez dwóch wybitnych pianistów?

Rafał Blechacz :
http://www.youtube.com/watch?v=D9Ec3HfZ9mk&feature=related

Vladimir Horowitz:

http://www.youtube.com/watch?v=6RZBHJ2Lucw&feature=related

Moniko!
Dopiero teraz mogłem tego odsłuchać.

Nie jestem wyedukowanym muzykiem.
Dlatego moje odczucia są czysto subiektywne.

Te dwa wykonania tej samej etiudy odbieram tak:

Według mnie Horowitz gra z większą delikatnością,
bardziej uwypukla perlistość tej muzyki.

W wykonaniu Blechacza jest to tylko
mistrzowsko wykonany utwór.

[aro 59]

Zabawa, którą zaproponowałaś,
bardzo mi się podoba.

Myślę, że przez takie bezpośrednie porównania
wyedukuję się, wyrobię sobie opinię,
i będę bardziej wrażliwy na wykonywanie tej muzyki,
i odróżnię zboże od plew,
albo chociaż będę potrafił ustawić hierarchię wykonań
jeśli żadne nie będzie według mnie tym zbożem.

[Janusz1228]

Zapewne w tym porównaniu widać najmocniej to, co mówiła Prof. Kozubek, że dawniej Chopina  grano zdecydowanie wolniej niż teraz.

Moim zdaniem jest w takim stwierdzeniu pewna ukryta teza. Otóż uważam, że z jednego utworu można uzyskać dwa rózne, grając w krańcowych tempach. Innymi słowy: są harmonie, które  dają sie słyszeć tylko w określonym tempie, w innym - gubią się, choć odsłaniają nowe, równie ciekawe rewiry. A gdy dodatkowo zaryzykujemy twierdzenie, ze styl grania jest kopią stylu życia człowieka - do potwierdzenia zdania Pani profesor jest już tylko kroczek.
Dawniej pianista docierał do najgłębszych warstw utworu: wsłuchiwał sie w najdrobniejsze niuanse, zasmakowywał w subtelnościach harmonii i współbrzmień, cyzelował barwę, metrum, temperaturę blasku - dzisiaj dociera do krańca technicznego szaleństwa: szybciej, energiczniej, głośniej, błyskotliwiej, efektowniej. Dlaczego tak twierdzę? bo działa tu identyczne prawo jak te, które znamy z życia: ilość kompensuje jakość i na odwrót. A że wszyscy dziś żyjemy szybko - tak i nasza muzyka czyni  podobnie. Dawniej tego czasu było więcej. Muzyka mogła nie tylko brzmieć, ale i słuchać samej siebie. Była bogatsza duszą, uboższa odzieniem. Dziś ma ponakładane na siebie różne kolorowe ciuchy, lecz pod całą tą grubą odzieżą krztusi się i milknie przytłamszona nimi dusza.
Duszę wybierac, czy wypasione odzieżą ciało? Wybór, słuchaczu, należy do Ciebie

[Janusz1228]

oczywiście, moje wywody jak wyżej dotyczą , statystycznych, tuzinkowych artystów. Ci najwięksi - zawsze są ponad wszystkich i ponad wszystko. Zawsze chadzają swoimi, wymykającymi sie prostym opisom ścieżkami

[Casablanka]

moje odczucia przy pierwszym wysłuchaniu:

Blechacz wzorcowo i tyle (mogę tego posłuchać i drugi raz, i trzeci ... i zawsze powrócę)

Horowitz, na początku konsternacja i pytanie co to jest? A za chwilę słyszę i wielość barw,  melodii i czego tam nie ma... świetne wykonanie

Trifonov - (nie bijcie mnie) irytacja od początku, bardzo dobrze technicznie i co z tego jak wewnętrzny rytm utworu (takie bicie serca) nie istnieje, już wcześniej o tym pisałem, że w mojej opinii Trifonov ma poważne kłopoty z trzymaniem rytmu, na prostej Formuła F1, na zakrętach zwalniamy by nie wypaść z toru

zresztą spróbujcie taktować w trakcie Jego gry, a dla mnie trzymanie rytmu to absolutna podstawa (błagam xbw nie bij, słyszysz to czego ja nie potrafię  )

[Casablanka]

xbw, słucham dalej gry Trifonova i przyznaję, że Nokturn H-dur op. 62 nr 1 gra pięknie,
nie pięknie - przepięknie,
ale tu sie nigdzie nie śpieszy tylko muska klawisze - super

[bartus]

Dziekuje Ci Beatko za przypomnienie etiudy TRIFINOVA!!!

[ewa578]

 Absolutnie zgadam się z Januszem!!! Posłuchajcie idealnych technicznie azjatów, nie jestem w stanie nadążyć wzrokiem za ich bezbłędnymi palcami, ale dusza pozostaje nieporuszona.

[xbw]

Kiedy słucham Trifonowa wchodzę w nadprzestrzeń muzyczną, Casablanko Nie znam się, nie słyszę czy gra równo, ja "czuję". Ale wydaje mi się, że ma tak wielką wyobraźnię, tak bardzo "ogarnia", że nie gra niczego w sposób niezamierzony. Jest dokładny, precyzyjny.

[Bodek1]

Etiuda grana przez Blechacza jest w dużo żywszym tempie niż przez Horowitza. To zależy od artysty czy bardziej chce uwypuklić swoją technikę czy tak jak Horowitz zwraca większą uwagę na wyraz, ekspresję. Porównałem też sobie Scherzo E-dur grane przez Trifonova w 2008r http://www.youtube.com/watch?v=9P34vJshlyc&feature=related - z tym samym utworem w wykonaniu Horowitza w 1936r. Oba grane w podobnym tempie i równie wspaniałe. Bardziej jednak przemawia do mnie wykonanie NT. Więcej w nim zmian tempa, dynamiki, barwy, nastroju - "jego" scherzo jest bardziej żartobliwe, żywe, niesamowite (nie wspominając o jakości dźwięku - nagrania dzieli przeszło 70 lat )...

[Casablanka]

Kiedy słucham Trifonowa wchodzę w nadprzestrzeń muzyczną, Casablanko Nie znam się, nie słyszę czy gra równo, ja "czuję". Ale wydaje mi się, że ma tak wielką wyobraźnię, tak bardzo "ogarnia", że nie gra niczego w sposób niezamierzony. Jest dokładny, precyzyjny.

Beatko, muzyka jest darem dla ludzi i jeśli odczuwasz tak jak piszesz to idź za głosem serca, bo to jedyna słuszna droga, i właśnie tych kroków po czasie nie będziesz żałowała

[bartus]

Trifonov - (nie bijcie mnie) irytacja od początku, bardzo dobrze technicznie i co z tego jak wewnętrzny rytm utworu (takie bicie serca) nie istnieje,

.
Zupelnie sie z tym nie zgadzam. Tak prawde mowiac rytm ,puls, bicie serca, "trafienie w tempo", to atuty Trifonova.
To juz bardziej mialbym zastrzezenia co do czystosci (precyzji) grania (np. 53 sek. etiuda F-dur - oktawy).
Na ogol perfekcja techniczna (czystosc) u wykonawcow jest bardzo waznym elementem mojej oceny.
W przypadku Trifonova to "cos",czego nie mozemy okreslic (uklon dla Beaty) co pozwala nam uniesc sie w zachwycie, przykrywa
wszystkie inne niedoskonalosci tego pianisty.