Filmy, które warto przeżyć

[fille007]

Czy śliczna - de gustibus non est disputandum   

[Janusz1228]

Z pewnym wstydem przyznam się Wam, ze poszedłem sobie w weekend na film o wstydliwie brzmiącym tytule "Wstyd". Wielki przegrany tegorocznych Oscarów zaciekawił mnie famą, która krążyła od czasu jego przed-premiery, wedle której to najbardziej bulwersujący i odważny obyczajowo obraz współczesnego amerykańskiego kina.
Nie znam się na kinie amerykańskim, nie potwierdzę więc i nie zaprzeczę FAMIE, z całą jednak odpowiedzialnością opowiadam się, zeby filmy tegoż rynku o podobnej tematyce smiało i w ciemno sprowadzać na nasze podwórka.
Dlaczego tak uważam? Bo to był dobry i mądry film. To był pierwszy mój amerykański film, w którym nie walono się po mordach, nie ścigano samochodami, nie walczono z kosmitami ani nawet nie ocalano ludzi od niechybnie nadciągających kataklizmów i końców świata. To był film o tuzinkowym człowieku, bardzo chyba samotnym, którego jedyną treścią życia była praca i seksoholizm. Ta pierwsza symbolicznie wpisana w jego codzienność, i której scenarzysta poswięcił  tylko tyle czasu, by pokazać, że istnieje, to drugie - jako nałóg redukujący ludzkie odczucia bohatera i jego zachowania do zrutynizowanych procesów, zmechanizowanych odruchów, wypatroszonych od jakichkolwiek oznak wrazliwego serca i romantyzmu  duszy. Podglądajac bohatera, podążajac za jego drogą w labiryncie codzienności dostrzegałem w nim wiele znamion współczesnego pokolenia, coraz częściej gubiącego  się w swym systemie wartości, którego naczelna zasadą jest brak zasad, alienacja i powyginane więzi rodzinne. To był madry film, bo w mym przekonaniu uczciwie pokazujacy rzeczywistość, w której coraz częsciej i coraz liczniej my sami odnajdujemy kawałki własnej osobowości a nawet własnego sumienia.

To był, mimo prowokacyjnego(?) tytułu, a juz z pewnoscią prowokacyjnych zapowiedzi film bardzo purytanski, w którym erotyzm(?! - raczej soft-pornografia), tj. męsko-damskie sceny nie wychodziły poza przyjęte kanony filmów obyczajowych (szczególnie tych amerykańskich), a w porównaniu do niejdnej produkcji ze starego kontynentu - wręcz prezentowały się jako niewinne, banalne etiudy. I jesli miałbym tylko do czegos doczepić łatkę, to chyba do tytułu, jakoż wstydze sie bowiem Wam przyznac, ze kompletnie jego nie rozumiem. Bohater tego filmu (a razem z nim scenarzysta i rezyser) naprawde nie musza się wstydzic. To jest dobry film. Uczciwie wiec polecam.

[aro 59]

Seksmisja – polska komedia science fiction z 1984 roku

opowiadająca historię zahibernowanych w 1991 roku Maksa Paradysa i Alberta Starskiego,
którzy budzą się w roku 2044,
w świecie pozbawionym mężczyzn.

Film o podziemnym państwie kobiet,
które rozmnażają się przez partenogenezę
dzięki czemu od dawna rodzą same dziewczynki.

Komedia jest aluzją do realiów życia w państwie totalitarnym,
w tym przede wszystkim socjalistycznym
nawiązującą do życia w PRL.

[aro 59]

Na pytanie Maksa (Jerzy Stuhr) - Jaki dzisiaj jest dzień?
Doktor Berna (Beata Tyszkiewicz) odpowiada - 8 marca. 

[xbw]

Seksmisja – polska komedia science fiction z 1984 roku

"Jutro też wam uciekniemy"

"Bocian, bocian!"     

[TeresaGrob]

"Chodźmy na wschód, tam musi być jakaś cywilizacja"

[Janusz1228]

taki fajny krótki filmik akcji na weekend

http://vimeo.com/38591304

[p.Joanna]

Byłam na „Pięciu dniach wojny”. Zostałam zachęcona zwiastunem i postanowiłam przełamać schematy, w które, mam wrażenie coraz silniej, jesteśmy jako naród wpychani.
Bardzo Wam polecam. Nie dlatego, że jako Polacy poczujecie się docenieni. W filmie ani razu nie pada nazwisko Kaczyńskiego, nie ma żadnego kadru z polską flagą, ani razu nie pada słowo Polska a z przemówienia Saakaszwilego wynika, że w przeszłości z rosyjską dominacją walczyli Finowie, Czesi i Węgrzy. Polecam, bo rzadko (ja do tej pory nigdy) można zobaczyć jak zabija się film.
Film zresztą bardzo dobry. Ogromne pieniądze przeznaczone  na efekty  nie zostały zmarnowane, film ma doskonałą obsadę, fantastyczny jest Andy Garcia jako Prezydent Gruzji (a jego amerykański z gruzińskim akcentem dowodzi aktorskiej klasy).
Rozpoczyna się zgodnie z przepisem Hitchcocka trzęsieniem ziemi, by potem nabrać tempa. Naprawdę świetny, wojenny, sensacyjny dramat. I nagle, na 10 minut przed końcem dostaje strzał w plecy. Konstrukcja oparta na przedstawieniu tej wojny z punktu wiedzenia Gruzinów, mająca na celu pokazanie rosyjskiej perfidii, manipulacji i okrucieństwa, w ciągu kilku minut traci kompletnie sens, zakończenie jest najgłupsze, jakie można wymyślić. Niemający naszej wiedzy o wydarzeniach widz światowy nie może zrozumieć dlaczego nagle Rosjanie porzucają walkę (mając na talerzu wszystkich filmowych wrogów), skąd nagle pojawiają się sceny wiecu w Tbilisi, co za ludzie stoją za prezydentem Saakaszwilim na trybunie. Jakby twórcy filmu otrzymali tuż przed skończeniem filmu „propozycję nie do odrzucenia” aby usunąć wszystkie sceny i wątki mówiące o Polsce i ewentualnej roli Kaczyńskiego w doprowadzeniu do zakończenia konfliktu.
Wiem, że trudno w to co piszę uwierzyć, ale zobaczcie sami, od razu będziecie wiedzieć, w którym momencie nastąpiła „interwencja”.
Ten film to papierek lakmusowy naszej rzeczywistości.
Dedykacja dla Kaczyńskiego na początku (polskie tłumaczenie zupełnie innego tekstu po angielsku) i sceny z Nim dodane na końcu to żenująca próba udobruchania polskiego, „zaangażowanego” widza.

[aro 59]

Ależ zafrapowałaś mnie tą recenzją Joanno.
Dawno nie byłem tak recenzją filmu poruszony.

[Janusz1228]

"Piękny umysł" to film, ku któremu zawsze wracam z namaszczonym pietyzmem.
Przypomnę - film jest oparty na biografii profesora, Johna Nasha Jr – amerykańskiego matematyka i ekonomisty, noblisty i twórcy pojęcia równowaga Nasha.
Ten film - to wspaniała, prawdziwa opowieść o tragedii człowieka omotanego przez chorobę umysłu, cierpiącego w szponach schizofrenii i który dzięki wytrwałemu poświęceniu bliskiej osoby wraca do przyjaciół, odnosi swój największy życiowy sukces: akceptację społeczeństwa i sukces trochę "mniejszy" - laur Nagrody Nobla...
Na letnie, długie wieczory - wspaniała, filmowa uczta!


Będę go oglądał w najbliższą sobotę wieczór. Może ktoś chce się do mnie przyłączyć? Zapraszam!
(dla tych, którym do Babic daleko - podaję link do pełnej wersji na YT:  http://youtu.be/Pe94Uz1oT98  )

 

[Goguś]

Witajcie.

Ostatnio czytam pamiętnik Jerzego Stuhra. Idzie mi bardzo powoli, głównie z powodu zwyczaju który posiadłem czytając tą książkę. Otóż pan Jerzy w swoich wspomnieniach nawiązuje do swoich ról - filmowych i teatralnych - i natychmiast po przeczytaniu nadrabiam swoje filmowe zaległości. W ten sposób obejrzałem "Amatora" a obecnie szukam w sieci filmu "Duże Zwierze" - kiedyś go oglądałem ale doszedłem do wniosku, że po paru latach warto go odkryć na nowo.

Ale nie o tym - jedną z ostatnich ról pana Jerzego jest rola rzecznika prasowego w filmie "Habemus Papam - Mamy papieża". Jest to komediodramat przedstawiający Watykan w krzywym zwierciadle robiąc to od tzw. kuchni. Ten wątek należy potraktować z przymrużeniem oka, niemniej zamknięci w Watykańskich murach na czas konklawe kardynałowie w towarzystwie sprowadzonego do najmniejszego państwa świata psychoanalityka  potrafią rozbawić do łez. Drugim ważnym wątkiem filmu jest psychologiczna rozterka człowieka, któremu powierzono niezwykle trudne zadanie - kierowanie kościołem katolickim - i którego z tego powodu ogarnia lęk, obawia się, że temu zadaniu nie sprosta, boi się utraty "ludzkości" na rzecz niezwykle doniosłej funkcji którą ma sprawować. Jak potoczy się jego historia, czy poradzi sobie ze strachem i czy przyjmie na siebie obowiązki głowy kościoła? Dowiecie się oglądając tą włoską produkcję w której wystąpił znakomity polski aktor.

Polecam.

[Aleksias]

Januszu - bardzo, bardzo lubię film o Nashu i staram się go sobie co jakiś czas przypominać - ten cichy heroizm walki z własnymi demonami o obronę - naprawdę pięknego - umysłu, o utrzymanie kontaktu ze światem, o ratowanie miłości wprawia w podziw. Nie wiadomo czy piękniejszy ten umysł ze względu na niezwykłość matematycznego geniuszu, czy na fakt, że mu się udało zwyciężyć. Niesamowite, wzruszające zakończenie.

Piotrze - Stuhr jest absolutnie kultowy:) Chodząca legenda. Jeśli ogarniasz całą filmografię, zdecydowanie nie może pójść Ci szybko:) Amator jest dobry, Wodzirej też robi wrażenie. Seksmisja (wspominaliśmy powyżej) jest kultowa do kwadratu, Kingsajz takoż I Deja vu Bardzo mi się podobały Historie miłosne, z kolei wyciszone, metafizyczne, filozoficzne, zupełnie z innej bajki. Jednak ostatnich jego filmów nie oglądałam. Na pewno komediodramat pasuje do aktorskiego emploi Stuhra, i może być to okazja do zbudowania dobrej psychologicznej kreacji. Rozejrzę się, gdzie to można obejrzeć.

Ja ostatnio też odkurzyłam sobie kilka evergreenów, do których z przyjemnością się powraca. Siedem lat w Tybecie (ta muzyka, te krajobrazy, te niesamowite klimaty), Mansfield Park itd... (wiadomo, Austen ). Buntownika z wyboru (uwielbiam Williamsa, zresztą dostał za tę rolę Oscara, Matt Damon również jest tu dobry - nominacja) też na pewno z czystym sumieniem mogę polecić jako godziwą rozrywkę. Tu problem trochę może podobny do Pięknego umysłu, choć tu nie sam umysł dźwiga się ku światłu, a raczej toczy się dramatyczna walka o to, by zechciał się w stronę światła odwrócić.

[TeresaGrob]

50 najlepszych filmów wszechczasów.Ciekawe zestawienie, ale trochę kontrowersyjne.
"Zawrót głowy" na 1 miejscu?wyreżyserowany perfekcyjnie, ale intryga kryminalna banalna.

http://www.bfi.org.uk/news/50-greatest-films-all-time

[Bodek1]

Byłem wczoraj na filmie "Jestem Bogiem"...naturalnie nie jestem fanem hip-hopu (nawet nie nazywam tego muzyką - bo brakuje mi tu podstawowego elementu muzyki tj. melodii )...raczej poszedłem zrozumieć fenomen młodzieżowej popkultury...Film jest b. prawdziwy i trzeba się przygotować na dużą dawkę przekleństw oraz "niekulturalnych" tekstów i zachowań, ale tak to jest u naszej młodzieży...Film jest poświęcony legendarnemu liderowi Paktofoniki "Magikowi" który będąc u szczytu popularności (po wydaniu pierwszej płyty) popełnił samobójstwo w 2000r. - nie wytrzymał ciśnienia ( nie on pierwszy i ostatni  ) - pozostawiając w wielkim smutku swoich kumpli z zespołu, fanów, rodzinę...smutne ale prawdziwe. Jego twórczość choć jak wspomniałem na wstępie nie uważam za muzykę też mnie zafascynowała bo był bardzo prawdziwy, zaangażowany w to co robił, w swój przekaz dla młodych -  pomimo braku perspektyw na szerokie rozpowszechnienie w mass mediach i co za tym idzie na większy szmal...
Pozdrawiam Wszystkich

[Lawendynka]

ja nieustannie polecam przyjaciołom i znajomym film "Wszystko, co kocham" - opowieść o młodych ludziach, ich fascynacjach muzycznych, pierwszych miłościach, dzikości, nonkonformizmie, buncie przeciwko rzeczywistości... film o trudach dorastania w PRL-u.
film o czasach mojej młodości, może dlatego tak mnie zachwycił

http://www.youtube.com/watch?v=_O-rn7rWvs4