XVIII Konkurs im F. Chopina 2021 - finał.

[bartus]

Znalazlem metode w ocenianiu. Metoda pedagogiczno - psychologiczna. Ludzka i sprawiedliwa.
Wydaje mi sie ze w tym roku mamy jury nienaburmuszone (stuffy), nadete  i nonszalanckie, lecz jury pelne sympatii, dobroci i niemalze opieki nad tymi mlodymi artystami-klejnotami.
Jurorzy eliminowali pianistow grupami w ten sposob, zeby im nie bylo smutno.
Latwiej zniesc porazke w parze z inna, podobna osoba. Jest jakos razniej.
Np.
Do finalu nie doszedl Nehring razem z Hozjajnowem. Dwoch rewelacyjnych muzykow na podobnym poziomie i szansach na wygrana.
Teraz, poza laureatami znalezli sie Eva, Hao, Hyuk. Trojka mlodzikow, podobnych sobie, ktorzy tez mieli szanse na zwyciestwo.
Smutno mi ze Kamil Pacholec jest jakos przemilczany w ocenach. Jego niektore kawalki byly najlepsze. Wzruszajace.
Jestem pewny, ze uslyszymy go na wielu estradach swiata.
OK ide na kawe i... do roboty. 

[tuco82]

W werdykcie dostrzegam wielopłaszczyznową mądrość jury.

1) Ktoś z 12-stki musiał pozostać bez nagrody. A może to właśnie dla pianistów, którzy sytuowali się najniżej w rankingu punktowym po 3 etapie, sam fakt nadania im statusu Finalisty Konkursu należy uznać za jakąś nagrodę.

2) Geolokalizacja trofeum. Złoty medal idzie tym razem do Kanady, a więc mamy odpoczynek od pierwszego miejsca reprezentanta dla Europy i Azji, choć z drugiej strony Bruce Liu niewątpliwie posiada genom azjatycki. Kanadyjczykowi się należało zwycięstwo, zaskoczenia nie było. Dodajmy, że listę wyróżnionych nagrodą laureatów zamyka inny Kanadyjczyk.

3) Druga nagroda dla pianistów z Włoch/Serbii i Japonii. Ukłon w stronę japońskiej szopenistyki odnajduje też wyraz w IV miejscu Aimi Kobayashi.

4) "Brązowy medal" otrzymał Garcia Garcia, laur to wyróżnienie dla Hiszpanii i nadzieja, że i w te rejony Europy zawita koncertowanie Chopinem. Ponadto jury w tej decyzji przyznało, że oryginalność wykonań nie przekreśla szansy na wysokie miejsce. Na niewątpliwy sukces Martina Garcii można patrzeć też z perspektywy brania przez jury pod uwagę reakcji publiczności, nie ukrywajmy że hiszpański pianista cieszył się dużą sympatią. Dzięki jego usposobieniu na scenie i poza nią, Chopin jakiego prezentował był bliski takiej ludzkiej warstwie pojmowania kompozytora. Jego wykonania uśmiechały się do publiczności.

5) Tuż poza podium mamy Polaka, niezwykle skromnego pianistę. Czwarte miejsce to wysoka lokata, ale moim zdaniem zasłużona. Jakub Kuszlik prezentował najrówniejszą formę spośród Polaków, jak też jedną z najstabilniejszych dyspozycji spośród innych pianistów na tle wszystkich stadiuów Konkursu. Moją uwagę z etapu na etap zwracała technika gry Jakuba, jego koncentracja i pewność siebie przy klawiaturze. Zrównanie jego artyzmu z dorobkiem Ami Kobayashi też wiele dobrego mówi o tym pianiście.

6) Decyzja o V nagrodzie dla Armellini może niektórych smucić i rozczarować. Z drugiej strony Włosi będą i tak zadowoleni, z racji II miejsca Gadjeva.

7) Ostatnia (VI) nagroda wyróżnia najmłodszych uczestników Konkursu. Jury wybrało J J Jun Li Bui , nie zaś Evę Gevorgyan. Myślę jednak, że należało się jej ex-aequo z Kanadyjczykiem, ale czy to nie byłaby przesada z praktyką dzielenia miejsc ex-aequo? Eva sobie jeszcze poradzi, jest atrakcyjna i z pewnością będzie koncertować bez posiadania w CV lauru w postaci nagrody z KCH. Tak młodzi uczestnicy mają szansę jeszcze dwa razy spróbować swoich sił na KCH (o ile się nie mylę).

Dla pozostałej nienagrodzonej dwójki pianistów świat na pewno się nie zawali. W końcu to finaliści KCH, zaś obsadzenie finału 12 osobami świadczy o wysokim poziomie muzycznego spektaklu i rywalizacji.

Chyba najbardziej rozczarowani są Chińczycy, może też Rosjanie.

[Aleksias]

Nie mówiąc o argumencie bardziej prozaicznym, że może i nie starczyłoby budżetu na dwie pierwsze nagrody...

Ja rozpatrywałam to też z takiego punktu widzenia:
jury nie punktowało wyżej niewątpliwie bardzo dobrych uczestników, którzy na poprzednim Konkursie doszli do finału, lub byli blisko - Chozjainowa czy Nehringa (to dotyczy także Osokinsa) - ponieważ być może uznało, że oni się pod od tamtego czasu wyraźnie jakoś nie rozwinęli; a poza tym mają już na tyle ugruntowaną pozycję i rozpoznawalność, że status laureata i tak niczego w ich karierze nie zmieni.
No i zajęliby miejsce tych nowych, fantastycznie zdolnych pianistów, którzy nie byli jeszcze tak znani, a warci są promocji.

Natomiast tych kilku wspaniałych 17-latków nie rozwinęło z kolei jeszcze w pełni swojego potencjału, więc może warto im dać szansę na rozwój i zaprosić na Konkurs za 5 lub 10 lat.

[tuco82]

jury nie punktowało wyżej niewątpliwie bardzo dobrych uczestników, którzy na poprzednim Konkursie doszli do finału, lub byli blisko - Chozjainowa czy Nehringa (to dotyczy także Osokinsa) - ponieważ być może uznało, że oni się pod od tamtego czasu wyraźnie jakoś nie rozwinęli; a poza tym mają już na tyle ugruntowaną pozycję i rozpoznawalność, że status laureata i tak niczego w ich karierze nie zmieni.

Albo inaczej mówiąc, jury miało wobec nich większe oczekiwania To chyba nie do końca sprawiedliwa taktyka, aczkolwiek wszyscy z tej trójki pianistów (których wymieniłaś) na swój sposób zawiedli. Nehring nie czuł się najlepiej, sam nie był z siebie zadowolony, grał z etapu na etap coraz gorzej. Kozyainov przecenił dogłębność analizy jego gry przez jury - pozorna prostota wykonań okazała się w oczach i uszach jurorów faktyczną prostotą w jej negatywnym rozumieniu, tj. prostotą niewyróżniającą się w dostatecznym stopniu od pozostałych przeciętnych graczów. Osokins zagrał w swoim oryginalnym stylu, ale najwyraźniej przesadził w ostatnim etapie swojej przygody w Konkursie.

Z powyższego wynika, że Armellini i Kobayashi zrobiły postęp, a przynajmniej uniknęły stagnacji czy regresu.