Chopin w teatrze

[Janusz1228]

Właśnie wyobraziłam sobie sytuację Chopina pojawiającego sie nagle w naszych czasach... Najbardziej chyba - "Panie Chopin, spojrzy pan do tej kamery!"
"Panie Chopin, uściśnie pan dłoń tego gościa obok."
"Panie Chopin, niech pan siądzie przy fortepianie. Nie, nie, nie ma potrzeby grać. Pan tylko ręce ułoży, o tak, dobrze."
"Panie Chopin, a może reklama płatków śniadaniowych? Kupa kasy, niech mi pan wierzy!"

Prawie, jakbyś na swieżo dzieliła się refleksjami z obejrzanego spektasklu   

[aro 59]

Januszu, pięknie napisałeś.

[TeresaGrob]

Dziekuję Januszu za recenzję.
Czytając zapowiedzi tego spektaklu uważałam że sam pomysł umieszczenia Chopina we współczesności
jest bardzo ciekawy, obawiałam się tylko jego realizacji.Cieszę się,że okazała się też interesująca i że postać Chopina nie
była tylko pretekstem do skomentowania naszej rzeczywistości.
Moim zdaniem  poradziłby sobie w naszym XXI wieku doskonale.
XIX-wieczny Paryż to też nie było miejsce dla 'wrażliwców" i tam rządził pieniądz a Chopin odniósł w ówczesnej stolicy świata wielki
sukces finansowy także.

[Janusz1228]

Moim zdaniem  poradziłby sobie w naszym XXI wieku doskonale.
XIX-wieczny Paryż to też nie było miejsce dla 'wrażliwców" i tam rządził pieniądz a Chopin odniósł w ówczesnej stolicy świata wielki
sukces finansowy także.

Kto wie, Ago? Może masz rację... Skądinąd wiadomo, ze Chopin znakomicie zarządzał finansami, dbał o stałe przychody, wybierał tylko najhojniejszych mecenasów, sponsorów, edytorów i... uczniów (z wyłączeniem rodaków, których gotów był nawet uczyć za darmo). Potrafił się targować a nawet zrywać nieintratne "kontrakty". Ale także "handlować" dedykacjami(!) Wiemy też, ze nigdy nie trwonił ojcowskich pieniędzy, sukcesywnie dosyłanych mu z Polski, gdy jeszcze nie miał własnych.
Z drugiej strony - tam, w Paryżu, znakomicie radzil sobie bo sprzedawał własną,  autentyczną, niebywale popularną i akceptowaną przez większość społeczności sztukę. Tu musiałby sprzedawać co innego: wizerunek, produkty reklamowe i prywatność, na której mu bardzo zależało. Jak by na to nie patrzeć, to trochę inne przymioty...

Marku - dziękuję!

[Emilka]

Ja też dziękuję panie Januszu za recenzję, bo chciałabym niedługo się wybrać do teatru.
Mi się wydaje, że czasy się zmieniają mniej niż nam się wydaje, bo wszystko już było, tylko w trochę innej formie. Na przykład artyści też mocno ze sobą rywalizowali (Liszt i Thalberg za czasów Chopina), sprzedawało się litografie sławnych osób w księgarniach, czyli "handlowało" wizerunkiem jak teraz (w 1830 r. pisał Chopin kompanista Brzeziny, prosił mię o mój portret, ale mu tego nie mogłem pozwolić, boby za wiele było na raz, i nie mam ochoty, żeby we mnie masło owijano, tak jak się to z portretem Lelewela stało). Pisano też nieprzyjemne a czasem nawet obraźliwe recenzje, tylko że w gazetach, a nie w internecie (Ludwig Rellstab pisał że Wariacje na temat z Don Juana to wandalizm)
Chopin umiał jednak być ponad to i nie popisywał się przed tłumami jak Liszt. Jak coś mu nie pasowało, to się na to po prostu nie zgadzał- a i tak wszyscy wiedzieli, że był najlepszym "fortepianistą" w Paryżu.
Możliwe, że jakby się urodził w naszych czasach, to broniłby się przed zostaniem typowym celebrytą i pozostałby w wyższej sferze. Dzisiaj też jest wiele takich artystów. No ale jakby miał nagle do nas wrócić, to chyba by miał szybko dosyć.

Pozdrawiam

[Lawendynka]

Moim zdaniem  poradziłby sobie w naszym XXI wieku doskonale.
XIX-wieczny Paryż to też nie było miejsce dla 'wrażliwców" i tam rządził pieniądz a Chopin odniósł w ówczesnej stolicy świata wielki
sukces finansowy także.

Może tak, może patrzę za bardzo przez własny pryzmat? I przez moje zniechęcenie do współczesnych celebrytów i osób, które są znane z tego, że są znane?

[aro 59]

A ja myślę, że nie przebiłby się ze swoją muzyką, pisałby do szuflady, czułby się nierozumiany,
jak pewnie dzieje się z większością dzisiejszych nieznanych utworów artystów,
skoro rozwój techniki nie inwestuje w rozwój kultury a wręcz wprost proporcjonalnie kultura upada i
ludziom już w większości podoba się w muzyce i nie tylko zasada im głupiej tym lepiej.
(Ekstremalny przykład: wielkie powodzenie utworu „Plastikowa biedronka”,
zastanawia mnie czy artyści tworzący to „robią sobie jaja” i
badają do jakich absurdów mogą się posunąć w kulturze masowej.
Dokąd zmierza i w jakim celu kultura masowa?).

[xbw]

Januszu, świetna relacja. Dobra robota. Już nie muszę lecieć do teatru

Myślę, że Chopin doskonale poradziłby sobie w każdym czasie, z tak gigantycznym talentem on po prostu musiał tworzyć, inaczej pękłby albo zwariował. Nie ma takiej możliwości, by nie został doceniony, w żadnym czasie.

Tyle tylko, że gdzie teraz te wierzby rosochate? Przypuszczam, że zmieniłby się charakter jego twórczości na bardziej współczesny

[fabura]

tam rządził pieniądz a Chopin odniósł w ówczesnej stolicy świata wielki
sukces finansowy także.

Może i tak lecz nie było to jego głownym celem.

A ja myślę, że nie przebiłby się ze swoją muzyką, pisałby do szuflady, czułby się nierozumiany,

Tak miałby może ciężko, zresztą jego muzyka dziś też jest tak naprawde niszowa (o jej popularności decycduje nie tylko ona sama lecz jeszcze pewne inne względy) lecz nie zapomnijmy, że dziś genialni artyści realizują się także w np. w jazzie czy w muzyce elektronicznej, które mają swoje grono pasjonatów. Pole do popisu oraz możliwośći dotarcia do publiczności są dziś po prostu inne.