Muzy Chopina

[anelik]

Zgadzam się z Januszem co do małżeństwa Chopina tj. z tezą, że byłby fatalnym mężem. Ano byłby - jak większość ludzi genialnych. Z lektur o wielkich z różnych dziedzin wyraźnie wynika, że geniusz żyje we własnym świecie, równoległym do rzeczywistości, w której trzeba zadbać o spiżarnię, odzież, dziecięce katary, wbicie gwoździa, naprawę samochodu, terminową zapłatę rachunków, kartkę świąteczną dla przyjaciół. Te zajęcia muszą spaść na tego, kto towarzyszy człowiekowi genialnemu, bo ten - nie złej woli, nie z celowego lekceważenia, nie z lenistwa, tylko dlatego że głowę zajmuje mu coś, co właśnie tworzy - po prostu tego nie zrobi. Jeśli geniusz trafi na towarzyszkę lub towarzysza życia, który przejmie wszystkie czynności życia codziennego - wspaniale, ale ... no właśnie nawet w takim wypadku jest małe ale. Taki "niegenialny" towarzysz życia też chciałby zostać zauważony, doceniony, chciałby przynajmniej odrobiny uwagi i czasu geniusza dla siebie. A geniusz dalej błądzić  będzie po obłokach. Osoby trzecie, korzystające z wytworów talentu geniusza będą mu wznosić kolejne pomniki, obsypywać kwiatami, będą dla niego zapalać światła jupiterów, palić kadzidła uwielbień - i jak na tym tle wypadnie towarzysz życia cichutko znoszący zakupy do domu, sprzątający, przygotowujący posiłki, wzywający do dzieci lekarza i stawiający im bańki, plewiący jarzyny w ogródku czy wykłócający się z kolejnym niesolidnym usługodawcą o wykonanie zamówienia? Oczywiście fatalnie: nie obsypie kwiatami - bo sadzonki ślimaki w ogródku zeżarły a do kwiaciarni nie ma czasu biec, nie zapali jupiterów - bo policzy, że to dużo kosztuje a dzieciom potrzebne są nowe ciuszki, nie postawi pomnika - bo mu gips potrzebny do poprawienia ścian po wyjściu malarzy, nawet nie zapali kadzideł uwielbień - bo jest tak zmęczony, że zasypia przy obiedzie. A geniusz uzna, że w domu się go po prostu nie docenia!   Współczuję małżonkom geniuszy obojga płci - duma z ich osiągnięć nie zawsze jest wystarczającym ekwiwalentem za wszystkie starania, o to by geniusz mógł godnie żyć i tworzyć.

[ewa578]

  Pięknie to opisałaś, dzięki!

[Janusz1228]

Aneliku, albo jesteś świetnym psychologiem, albo terminowałaś już u geniusza. Nie pozostaje mi nic innego, jak podpisać się pod oceną Ewy.

[Ola83]

Zgadzam się z Januszem co do małżeństwa Chopina tj. z tezą, że byłby fatalnym mężem. Ano byłby - jak większość ludzi genialnych. Z lektur o wielkich z różnych dziedzin wyraźnie wynika, że geniusz żyje we własnym świecie, równoległym do rzeczywistości, w której trzeba zadbać o spiżarnię, odzież, dziecięce katary, wbicie gwoździa, naprawę samochodu, terminową zapłatę rachunków, kartkę świąteczną dla przyjaciół. Te zajęcia muszą spaść na tego, kto towarzyszy człowiekowi genialnemu, bo ten - nie złej woli, nie z celowego lekceważenia, nie z lenistwa, tylko dlatego że głowę zajmuje mu coś, co właśnie tworzy - po prostu tego nie zrobi. Jeśli geniusz trafi na towarzyszkę lub towarzysza życia, który przejmie wszystkie czynności życia codziennego - wspaniale, ale ... no właśnie nawet w takim wypadku jest małe ale. Taki "niegenialny" towarzysz życia też chciałby zostać zauważony, doceniony, chciałby przynajmniej odrobiny uwagi i czasu geniusza dla siebie. A geniusz dalej błądzić  będzie po obłokach.

Ktoś kiedyś stwierdził z rozczarowaniem, że listy Chopina są bardzo przyziemne (chodziło o listy do Fontany), Chopin nie bujał aż tak bardzo w obłokach, on jednak o takie rzeczy dbał (czasami nie własnymi rękoma, ale zawsze). Jest np. taki "kawałek" w jednym z listów do Fontany, żeby Fontana przede wszystkim postarał się o ogrzanie mieszkania G.S., bo to ważniejsze niż wszystkie jego sprawy i inne takie, już nie będę wspominać o wybieraniu i urządzaniu mieszkania, sukni etc. Naprawdę wróćmy do literatury przedmiotu. Ja jak wcześniej napisałam nie uważam wcale, aby "geniusze" stanowili jakiś odmienny ludzki gatunek, są różni jak różne są typy ludzkie, to takie romantyczno-młodopolskie podejście, że geniusz tu buja w obłokach i jest niezdatny do niczego innego (Swoją drogą uważam, że pan Ch. całkiem nieźle sobie w życiu radził). A do prac domowych to oni mieli służbę.

[TeresaGrob]

Co do żon i natchnienia: ile Bach miał tych dzieci? 20? A Mozart to też zdaje się żonaty. Spójrzmy prawdzie w oczy: większość ludzi ma problemy z żonami, mężami itd. Wielu jest nieszczęśliwych etc., tylko że mało niezwykle przy tym uzdolnionych. Mam bardzo odmienne zdanie na ten temat. Ci tak zwani artyści nie różnią się od całej reszty, po prostu ludzie się między sobą różnią, co jednemu służy, nie służy drugiemu etc.

Chopin oczywiście był geniuszem, ale moim zdaniem był człowiekiem bardzo potrzebującym rodziny.On tak romantyczny w
sztuce, na codzień taki nie był. Oczywiście to gdybania ale moim zdaniem z kimś taki jak np. Marynia Wodzińska mógłby być szczęśliwy.A posażna panna też by mu się przydała jeżeli mówimy o tzw.prozie życia .

[TeresaGrob]

Ha mineły nam się posty Olu ale jestem twojego zdania

[bartus]

Zgadzam się z Januszem co do małżeństwa Chopina tj. z tezą, że byłby fatalnym mężem. Ano byłby - jak większość ludzi genialnych.

To nieprawda. A Bach, Mozart, Ja.

[Ola83]

On przede wszystkim nie miał jakiegoś wyższego mniemania o sobie (tzn. miał świadomość swojej wartości artystycznej i to też widać, ale nie o tym tutaj mówimy), jako człowiek nie uważał się za coś lepszego od innych i nawet chyba uważał swoją sztukę za coś w rodzaju "usprawiedliwienia" jakiś w jego mniemaniu niedostatków na innych poziomach (myślę tu o cytacie "skończyłem Fantazję, a niebo piękne" etc. na pewno to znacie, nie chcę cytować z pamięci)

[TeresaGrob]

Do Bartusa dodam jeszcze Mendelssohna, Schumanna..

[Ola83]

On przede wszystkim nie miał jakiegoś wyższego mniemania o sobie (tzn. miał świadomość swojej wartości artystycznej i to też widać, ale nie o tym tutaj mówimy), jako człowiek nie uważał się za coś lepszego od innych i nawet chyba uważał swoją sztukę za coś w rodzaju "usprawiedliwienia" jakiś w jego mniemaniu niedostatków na innych poziomach (myślę tu o cytacie "skończyłem Fantazję, a niebo piękne" etc. na pewno to znacie, nie chcę cytować z pamięci)

„Usprawiedliwienia” w sensie „chociaż tyle mogę”, a nie „tyle potrafię i dlatego reszta jest nieważna” (tak precyzuje, bo może niezbyt dobrze się wyraziłam). Zawsze mnie tym nie-romantycznym i nie-młodopolskim podejściem Chopin ujmował.

Do Bartusa dodam jeszcze Mendelssohna, Schumanna..

Bez ja?

[bartus]

On przede wszystkim nie miał jakiegoś wyższego mniemania o sobie (tzn. miał świadomość swojej wartości artystycznej i to też widać, ale nie o tym tutaj mówimy), jako człowiek nie uważał się za coś lepszego od innych i nawet chyba uważał swoją sztukę za coś w rodzaju "usprawiedliwienia" jakiś w jego mniemaniu niedostatków na innych poziomach (myślę tu o cytacie "skończyłem Fantazję, a niebo piękne" etc. na pewno to znacie, nie chcę cytować z pamięci)

Chcialbym cie Olu zrozumiec, ale cos mi nie wychodzi.
Byc moze powinnas dokonczyc cytat.
Co maja "niedostatki" lub "usprawiedliwienie" z "niebem, Fantazja"

[TeresaGrob]

„Usprawiedliwienia” w sensie „chociaż tyle mogę”, a nie „tyle potrafię i dlatego reszta jest nieważna” (tak precyzuje, bo może niezbyt dobrze się wyraziłam). Zawsze mnie tym nie-romantycznym i nie-młodopolskim podejściem Chopin ujmował.

Mnie tez np. tym co powiedział, czy napisał nie pamiętam o Towiańskim: "Czy widział kto większe wariactwo"

[Ola83]

Na szczęście to łatwe do znalezienia w Internecie:
"Dziś skończyłem Fantazję - i niebo piękne, smutno mi na sercu - ale to nic nie szkodzi. Żeby inaczej było, może by moja egzystencja nikomu na nic się nie przydała".

[Bodek1]

Ja trochę zasygnalizuję inny wątek do naszej dyskusji. A gdyby tak Chopin związał się z jakąś śpiewaczką? Na pewno więcej powstałoby modnych wówczas pieśni. Istnieje dużo szczęśliwych małżeństw muzyków - wspólne zainteresowania, muzykowanie, wymiana wizji muzycznych itd. Co na to nasze panie?

[Janusz1228]

Być może masz rację, że jego twórczość ewoluowałaby wówczas w kierunku kameralistyki wokalnej. Z drugiej strony gdy władała sercem Konstancja - jakoś nie rozpływał się w pisaniu pieśni, za to skomponował Larghetto do swojego f-molla. W późniejszym okresie życia, gdy przyjaźnił sie z wielkimi śpiewaczkami, jak również Delfiną Potocką znaną z pięknego głosu - tez nie zaowocowało to szczególnym wykwitem jego twórczości wokalnej. Sam Mickiewicz probował go nakłaniac do komponowania opery - nadaremnie.  Chopin był naprawdę  świadomym poetą fortepianu i kazda inna forma muzyki - jako kompozytorowi - była mu już nie tak bliska.