Ex libris

[Janusz1228]

Zmarł Gabriel Garcia Marquez, autor wielu doskonałych książek ale dla mnie przede wszystkim "Stu lat samotności"
Jeszcze dziś pamietam, choc to juz to tyle lat chwile spędzone nad tym arcydziełem.Prawdziwa magia!

Aga... I ja do dziś wspominam tę niezwykłą książkę, a teraz razem z nią jej nieodżałowanego autora...

[TeresaGrob]

Keats, Mahler i Benedict= czyste piekno

https://www.youtube.com/watch?v=HrAGCJJkNbE

[TeresaGrob]

Brzdęśniało już; ślimonne prztowie
Wyrło i warło się w gulbieży;
Zmimszałe ćwiły borogowie
I rcie grdypały z mrzerzy.

O strzeż się, synu, Dziaberłaka!
Łap pazurzastych, zębnej paszczy!
Omiń Dziupdziupa, złego ptaka,
Z którym się Brutwiel piastrzy!

A on jął w garść worpalny miecz:
Nim wroga wdepcze w grzębrną krumać,
Chce tu, gdzie szum, wśród drzew Tumtum
stać parę chwil i dumać.

Lecz gdy tak tonie w dumań gląpie,
Dziaberłak płomienistooki
Z dala przez gąszcze tulżyc tąpie,
Brdli, bierze się pod boki!

Ba-bach! Ba-bach! I rach, i ciach
Worpalny brzeszczot cielsko ciachnął!
A on wziął łeb i poprzez step
W powrotny szlak się szlachnął.

Tyżeś więc ubił Dziaberłaka?
Pójdź, chłopcze, chlubo jazd i piechot,
Objąć się daj! Ho-hej! Ha-haj!,
Rżał rupertyczny rechot.

Brzdęśniało już; ślimonne prztowie
Wyrło i warło się w gulbieży;
Zmimszałe ćwiły borogovie
I rcie grdypały z mrzerzy.

https://www.youtube.com/watch?v=S9TTzTU6Lnc

[bartus]

Brzdęśniało już; ślimonne prztowie
Wyrło i warło się w gulbieży;
Zmimszałe ćwiły borogowie
I rcie grdypały z mrzerzy.

O strzeż się, synu, Dziaberłaka!
Łap pazurzastych, zębnej paszczy!
Omiń Dziupdziupa, złego ptaka,
Z którym się Brutwiel piastrzy!

A on jął w garść worpalny miecz:
Nim wroga wdepcze w grzębrną krumać,
Chce tu, gdzie szum, wśród drzew Tumtum
stać parę chwil i dumać.

Lecz gdy tak tonie w dumań gląpie,
Dziaberłak płomienistooki
Z dala przez gąszcze tulżyc tąpie,
Brdli, bierze się pod boki!

Ba-bach! Ba-bach! I rach, i ciach
Worpalny brzeszczot cielsko ciachnął!
A on wziął łeb i poprzez step
W powrotny szlak się szlachnął.

Tyżeś więc ubił Dziaberłaka?
Pójdź, chłopcze, chlubo jazd i piechot,
Objąć się daj! Ho-hej! Ha-haj!,
Rżał rupertyczny rechot.

Brzdęśniało już; ślimonne prztowie
Wyrło i warło się w gulbieży;
Zmimszałe ćwiły borogovie
I rcie grdypały z mrzerzy.

https://www.youtube.com/watch?v=S9TTzTU6Lnc

W jakim to jezyku?

[TeresaGrob]

Rzeczywiście, powinnam była napisać.Przekład z angielskiego na polski Stanisława Barańczaka.
Gdy wczoraj szukałam przekładów tego wiersza  zauważyłam,że przetłumaczył go także Janusz Korwin-Mikke.
Nie znałam go od tej strony.

[TeresaGrob]

Wiem,że przynudzam ale to juz ostatni wiersz w interpretacji Cumberbatcha:

https://www.youtube.com/watch?v=YM8LAbuateI

Świat jest teatrem, aktorami ludzie,
Którzy kolejno wchodzą i znikają.
Teatr, Obraz świata,
Kondycja ludzka,
Każdy tam aktor niejedną gra rolę, Mężczyzna
Bo siedem wieków dramat życia składa.
W pierwszym więc akcie słabe niemowlątko
Na piersiach mamki ślini się i kwili;
Następnie student z teką, zapłakany,
Z rumianą twarzą jak poranne niebo,
Ślimaczym krokiem wlecze się do szkoły;
Potem kochanek jak miech wzdychający
Pisze sonety do brwi swej kochanki;
Z kolei żołnierz, dziwnych przekleństw pełny,
Z brodą jak kozioł, drażliwym honorem,
Żywy, gwałtowny, do sporów pochopny
Leci w gardzieli armat szukać sławy,
Tej pustej bańki; następnie więc sędzia
Z okrągłym brzuchem, na kapłonach spasły,
Z surowym okiem, podstrzyżoną brodą,
Zdań mądrych pełny i nowych przykładów,
Gra swoją rolę; później, w szóstym wieku,
Chudy pantalon w pantoflach się zjawia,
Nos w okulary ujął, a u boku
Sakwy zawiesił; w przestronnych pończochach,
Które zachował od lat swej młodości
Gubią się drżące, pokurczone łydki,
Głos męski wrócił do dziecka dyszkantu,
Cienki, świszczący jak piszczałki tony;
Aż i na koniec przychodzi akt siódmy,
Koniec historii zdarzeń dziwnych pełnej
Pamięć zagasła w drugim niemowlęctwie,
Bez zębów, oczu, smaku, bez wszystkiego.
tł.Leon Urlich

[xbw]

"Pokoik był malutką filharmonią, wszystko w nim bowiem wdzięczne wydawało głosy: bolesnym skrzypienie płakał szafa, skrzypiały deski w podłodze, a wiatr huczał w piecu".

(Kornel Makuszyński "Szatan z siódmej klasy")

[xbw]

"Manuskrypt Chopina", powieść sensacyjna napisana przez 15 autorów. Ktoś czytał?
http://ksiazki.wp.pl/bid,14183,tytul,Manuskrypt-Chopina,ksiazka.html?ticaid=11334e

Fragment:
http://ksiazki.wp.pl/bid,14183,tytul,Manuskrypt-Chopina,fragment.html

[Aleksias]

Miałam to wkleić 17. W okrągłą rocznicę wpisu bohaterki. Nie starczyło czasu. Jednak warto przeczytać sobie to - właśnie teraz, tym bardziej w tym roku.
Przy okazji reklamuję stronę, której gospodarz wędruje wraz z kolejnymi datami przez życiorysy spisane w dziennikach i biografiach. Ponieważ uwielbiam biografie, jest to dla mnie wspaniałe, niewyczerpane źródło wiedzy i wzruszeń. Część tych zapisków jest powszechnie znana, część mniej popularna, nie na wszystkie starczyłoby czasu. Dobrze być jednak choć chwilowym gościem w świecie tych osób, których już nie ma, a wciąż dociera do nas ich głos, jak światło dalekiej gwiazdy.

17. września dostajemy przekaz od Krysi Wańkowiczówny. Czytając fragment jej listu do siostry można wspomnieć lekturę "Ziela na kraterze", tego przejmującego wspomnienia ojca o utraconej krainie bezpiecznego życia, dzieciństwa, dorastania, o świecie, który się zawalił, o domu, który przepadł, o dziecku, które umarło. Ten list to jeszcze jedna z ostatnich oznak życia, wzrastania tego ziela przed ostatecznym wybuchem krateru.
 
http://plaszcz-zabojcy.blogspot.com/2012/08/odcinek-422-krystyna-wankowiczowna-1941.html

Przepiękna dusza, jeszcze jeden diament wystrzelony do nieprzyjaciela.

"Wszystkiemu winien sierpień. Pyszny miesiąc. Jarzębiny są już dawno czerwone, a przedwczoraj, na Zielną, na wsi tam pewnie oni pojechali do Olchowca na mszę z bukietami kwiatowo-kłosowo-owocowo-jarzynowymi. I ścierniska na święcickim gaju są najlepsze do galopów, bo podorywki jeszcze pewno nie zaczęte. W sierpniu upały są najbardziej nasycone i w żadnym innym miesiącu tak głębokie i wilgotne cienie nie leżą pod drzewami w suche, gorące dni. I żadne inne noce nie mają takiego ciemnego nieba z lecącymi gwiazdami, ani ogórków z miodem, ani pierwszych jabłek, ani takich niebieskich zmierzchów. I jeszcze nigdy sierpnia nie spędzałam w Warszawie..."

"Czy nie myślisz, że przyjemność wtedy jest najpełniejsza, gdy obok niej stoi smutek, gdy jest tym smutkiem jakby podkreślona? Dlatego lubię sierpień, że w żadnym innym miesiącu nie ma takiego natężenia radości dojrzałego, pełnego lata i tak intensywnego smutku lata przełamującego się ku jesieni jednocześnie."

Z jakim dreszczem czyta nam się tę pochwałę sierpnia; nam, którzy wiemy, jak dramatycznie przełamie się natężenie młodzieńczego entuzjazmu ku rozpaczy i śmierci, już w trzecim kolejnym sierpniu...

[TeresaGrob]

Dzięki Asiu, nie znałam tego listu.

[xbw]

Przykra wiadomość, zmarł Hennig Mankell...

[xbw]

No fajnie się młody Rumun zaprezentował. Cristian Ioan Sandrin. Są pianiści mający dar poskramiania i zaklinania fortepianu. Etiuda h-moll 25/10 i Yamaha - Cristian przepłynął jak okręt przez tajfun, kompletnie bez szwanku, cieszy mnie to ogromnie.

[fille007]

No fajnie się młody Rumun zaprezentował. Cristian Ioan Sandrin. Są pianiści mający dar poskramiania i zaklinania fortepianu. Etiuda h-moll 25/10 i Yamaha - Cristian przepłynął jak okręt przez tajfun, kompletnie bez szwanku, cieszy mnie to ogromnie.

Beatko, widzę, że go polubiłaś

Powiem Ci, że ścisnęło mi się serce przy tym kiksie na koniec etiudy F-dur op. 10 nr 8

[Aleksias]

W zaangażowaniu i emocjach wokół Konkursu trudno jest odwrócić tak bardzo skupioną uwagę, zwrócić ją na coś innego. a przecież tak wiele wokół się dzieje.

Niedawno ogłoszono nazwisko zwycięzcy tegorocznej nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Laureatką została Swietłana Aleksijewicz.
Pisarka i dziennikarka urodzona na Ukrainie (w Stanisławowie), pisząca po rosyjsku, mieszkająca na Białorusi, choć od 200o r. mieszka głównie poza Białorusią (między innymi ze względu na zakaz wydawania tam jej pisarstwa i szykany ze strony rządu). Jest - jak sama twierdzi - w „nieustającej podróży” między Europą o Nowym Światem, spotykając się z wydawcami, krytykami i czytelnikami. No i oczywiście pisząc. A pisze dużo i zawsze pod prąd.

Nagrodę otrzymuje za "polifoniczną twórczość, będącą pomnikiem cierpienia i męstwa w naszych czasach".

Nadszedł czas, aby docenić wartość reportażu literackiego, jako pełnoprawnego, pełnowartościowego nurtu w literaturze. Prasa zwróciła uwagę, że krytycy szwedzkiego dziennika „Dagens Nyheter” zaapelowali wręcz do swoich akademickich kolegów, by wreszcie uhonorowali przedstawiciela tego gatunku i jak widać, ich głos także został wzięty pod uwagę.

"Z Nobla dla Swietłany Aleksijewicz powinni cieszyć się także Polacy" - piszą dziennikarze. "Po pierwsze to reprezentantka naszej części Europy, po wtóre zaś kontynuatorka dziennikarsko-reporterskich dokonań Ryszarda Kapuścińskiego. To on był murowanym kandydatem do Nobla w 2007 r., niestety zmarł w styczniu tegoż roku i laur trafił do Brytyjki Doris Lessing". Nobla dla Kapuścińskiego faktycznie żal, o włos minęła okazja, byśmy zaliczyli do tego szacownego grona kolejnego Polaka.
Jednak trudno też się nie cieszyć z nominacji Aleksijewicz.

Jej pierwsza i od razu słynna książka „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” ukazała się w 1983 r. i od razu wzbudziła wiele emocji. "Posypały się głosy potępienia: o pacyfizm, naturalizm, antysocjalizm i dyskredytowanie bohaterskiego etosu kobiety radzieckiej. Aleksijewicz szybko doczepiono łatkę buntowniczki i feministki. A fala krytyki wzmogła się po publikacji w 1993 roku „Urzeczonych śmiercią”, opisujących problem samobójstw w państwach postradzieckich". Aleksijewicz jest zresztą bywa ogólnie kontrowersyjna, naraża się wielu środowiskom i nie daje się łatwo zaszufladkować pod żadną etykietą.

Pisarka ma na koncie już wiele nagród. Między innymi: Pokojową Nagrodę im. Ericha Marii Remarque’a, Nagrodę Szwedzkiego Pen Clubu, Nagrodę im. Andrieja Siniawskiego National Book Critics Circle oraz Nagrodę Fundacji im. Friedricha Eberta. Została ponadto odznaczona francuskim Orderem Sztuki i Literatury stopnia oficerskiego. Nobel wieńczy dzieło:)

W Polsce otrzymała Literacką Nagrodą Europy Środkowej Angelus oraz dwukrotnie przyznaną Nagrodę im. Ryszarda Kapuścińskiego. Pierwszy raz (wraz z "Angelusem") - w 2011 r. właśnie za "Wojna nie ma w sobie nic z kobiety." Trudno się dziwić. Ta książka boleśnie wbijała się w mózg i długo pozostawała w pamięci.

W tym roku - za „Czasy secondhand. Koniec czerwonego człowieka”, poruszający zbiór reportaży, który został uznany za najlepszą książkę 2013 r. we Francji. Aleksijewicz otrzymała za nią francuską nagrodę Médicis w kategorii esej. Równie zasłużenie.

[Aleksias]

„[...] "Musimy porwać za sobą 90 ze stu milionów mieszkańców Rosji Radzieckiej. Z pozostałymi ni e można rozmawiać, należy ich zlikwidować”
"Powiesić (koniecznie powiesić, tak żeby ludzie widzieli) co najmniej tysiąc zatwardziałych kułaków, bogaczy…. Zabrać im zboże, wyznaczyć zakładników… Zrobić tak, żeby na setki wiorst dookoła ludzie to widzieli i trzęśli się ze strachu…"
„-Moskwa dosłownie umiera z głodu!
- To żaden głód. Kiedy Tytus oblegał Jerozolimę, żydowskie matki zjadały swoje dzieci. Jeśli przeze mnie wasze matki zaczną jeść dzieci, to będziecie mogli przyjść i powiedzieć „Cierpimy głód””
[...] Ludzie czytali gazety, tygodniki i milczeli. Spadło na nich coś przerażającego, coś, czego nie byli w stanie udźwignąć. Jak mają z tym żyć?
[...] „Byłem uczestnikiem wielkiej przegranej bitwy o rzeczywistą odnowę życia” – napisał człowiek, który przesiecział 17 lat w stalinowskich łagrach. Przetrwała w nim tęsknota za ideałem…"
Aleksijewa opowiada o tych, którzy przeżyli, i o tych, którzy nadal nie wiedzą, jak żyć. To niezwykła i poruszająca opowieść.