Partia fortepianu jest w teorii równorzędna, ale akurat u Beethovena jest ona nadrzędna, natomiast rola akompaniatora na konkursie jest niejako służebna
Pani Irina natomiast słucha przede wszystkim samej siebie.


Czyli Bartek preferuje blondynki... nie mialabym w takim razie szans 

Oj tam, elfy mają silnie zaniżone normy BMI, więc nie warto się nimi sugerować
Ale fakt, ten instrument spowija taka baśniowa aura

Mnie - oprócz skrzypiec - zawsze podobała się marimba


Akompaniowanie na konkursie to rola poniekąd służebna, a nie każdy widocznie chce ją na siebie przyjąć 
Swoją drogą trochę dziwię się uczestnikom, że nie zorientowali się wcześniej, kto z akompaniatorów im odpowiada, a kto nie.

Dziękuję Ci Bartku za miłe słowa
Ty i ja często nadajemy na podobnych częstotliwościach - myślę, że jednym z powodów jest właśnie violon 
A od Asi na pewno Ci się nie dostanie, bo Asia grywała na harfie/wiolonczeli? (Asiu, przypomnij, proszę!) 
 
Razem stworzylibyśmy niezły zespół kameralny! 
Patrick oczywiście zasiadłby za Steinwayem & Synami

Bartku, grywałam amatorsko na tym samym instrumencie, na którym Ty grasz profesjonalnie

U mnie w rodzinie ze strony Taty talent muzyczny jest dość rozpowszechniony, choć nie gra pierwszych nomen omen skrzypiec. Tak jest i ze mną
W jednej z powieści naszego Janusza wykreowałam postać Carmen Muzicianu, będącej nadzieją rumuńskiej wiolinistyki , tak więc miłość do skrzypiec jest u mnie ogromna

Oj Pat, chyba w przyszłym życiu

Choi Jung Min miała oczy ultra-fiolet,
włosy - kobalt, cerę - extraiks,
na jej ustach kraśny kwitł flażolet...
ale Bartus miał ideę fiks.

Parafraza Pieśni o strasznym kapitanie Papawaju K. I. Gałczyńskiego  

Cały nasz Bart  

Stepan Lavrov gra na Amatim z 1670 r.!

Szymanowski w programie jest jedną z tych (wielu) rzeczy, które najbardziej lubię w Konkursie im. Wieniawskiego.


Wir grüßen Dich herzlich zurück!  

Pewnie stwierdził, że wyróżnienie i dwie nagrody specjalne (jedną z nich było użyczenie na rok skrzypiec autorstwa Giovanniego Battisty Guadagniniego,Turyn 1779) mu wystarczą.
Myślę, że konkurs z 2011 r. dosyć mocno zszargał mu nerwy.

Zwłaszcza dla Michała Francuza!
Akompaniował notabene Alexisowi Roussine'owi, jednemu z naszych faworytów.
Czyli mieliśmy dwóch Francuzów w duecie

Eccovi il link, cari amici 

https://www.youtube.com/watch?v=Dhv1bYkcVCk

I jeszcze jeden wiersz Gałczyńskiego (fragment tego utworu, a dokładniej mówiąc jego ostatnia strofa już się kiedyś pojawiła w wiadomym wątku ):

Ej, po szerokiej drodze

Ej, po szerokiej drodze, sam jeden, sam jeden z harmonią -
to znowu nie jest tak źle...
cienie w czapkach złodziejskich pod parkanami się gonią
i sosny kołyszą się.

Śpiewaj, bracie. Sam jeden. Naciskaj należny klawisz,
nutę po nucie...
ej, gwiazdy! a ty z gwiazdami jak z dziewczynami się bawisz
w zaczarowanej tancbudzie.

Piosenkę, którą układasz, wrzuć w księżyc jak w skrzynkę pocztową,
Mozart otrzyma list.
Resztę już w niebie załatwią. A reszta w tę noc majową
nie znaczy nic.

W tym kontekście na pewno niezawodny jest Konstanty Ildefons Gałczyński  :

Wielkanoc Jana Sebastiana Bacha


Rodzina wyjechała do Hagen.
Sam zostałem w tym ogromnym domu.
Po galeriach krokami dudnię.

Bardzo śmieszą mnie te złocenia
i te pelikany rzeźbione jak od niechcenia,
i te chmury mknące na południe.

Ja bardzo lubię chmury. I światło pochmurne.
Jak fortece. Jak moje fugi poczwórne.

Cóź to za rozkosz błądzić przez pokoje
z Panią Muzyką we dwoje!
Jak las jesienny świece w lichtarzach czerwone.

A dzisiaj jest Wielkanoc. Dzwon rozmawia z dzwonem.
O, wesołe jest serce moje!

W starych szufladach są stare listy,
a w książkach zasuszone kwiaty,
jak to miło plądrować wśród starych papierów…
O, świąteczne godziny pełne złotych szmerów!
o, natchnienia jak kolumny złote! O, kantaty!

Ubrany w zielony aksamit
brodzę, błądzę tymi pokojami,
i po galeriach, i po schodach;

o, jeszcze tyle, tyle do wieczora godzin,
żeby mruczeć, żeby nucić, żeby chodzić,
żeby płynąć jak zaczarowana woda!

Ciemne jak noc portrety witają mnie w salach,
jeszcze bardziej ciemniejąc, kiedy się oddalam.

To śmieszne, że niektórzy nazwali mnie mistrzem,
mówiąr że w mych kantatach zamknąłem niebiosa.
Szkoda, że tu nie wszyscy znacie mego kosa,
ach, jakże ten kos śpiewa, jakże ten ptak gwiżdże,
jemu wiele zawdzięczam. No i wielkim chmurom.
I wielkim rzekom. I piersiom twoim, Naturo.

Spójrzcie na te niebieskie hiacynty,
na te krzesła z czarnego drzewa,
na te wszystkie złocone sprzęty,
na tę klatkę z papugami, która śpiewa,
na te obłoki jak srebrne okręty,
które wiatr południowy podwiewa.
Tak. Spójrzcie. To jest moje mieszkanie.
Też wspomnienie po Janie Sebastianie.

Mówią, że jestem stary. Jak rzeka.
Że czas coraz bardziej z rąk mi ucieka.
To prawda, że mi wiele godzin przepadło.
Ale to nic. Do diabła! Ja gram na mocnych strunach
i są jeszcze kantaty moje, do pioruna!
Nie czas mnie, ale ja go wziałem na kowadło.

Zaraz przyjdzie rodzina i zacznie się uczta.
Córy moje, nim siadą, przejrzą się do lustra.
I chmara gości ściągnie. I nastąpi taniec.
Podjedzą sobie setnie i podpija dobrze.
I pasterz z gobelinu też huknie na kobzie.
A potem wieczór przyjdzie. I zniknę w altanie.

Bo lepsza od mych skrzypiec, gdym grywał w Weimarze,
niźli perły, o których. dla mej żony marzę,

niż sonaty mych synów, niż wszystkie marzenia,
taka chwila wielkiego, wielkiego wytchnienia,

właśnie teraz, gdy widzę przez altany szparę
rzecz niezwykłą, zawrotną, szaloną nadmiarem:
WIOSENNE GWIAŹDZISTE NIEBO.

Napiszesz Bartku całe mazurkowe opus!

Nie usuwaj proszę utworów; chciałam sobie odtworzyć dzisiaj jeszcze raz Twoją kompozycję, a tu zonk

Ainsi les derniers seront les premiers, et les premiers seront les derniers (Mt 20, 16).

Czekam jeszcze na płytę naszego uomo ardente (Osokinsa).