Nikołaj z Rosji posiada ciekawsze zalety wykonawstwa niż Lee, a przynajmniej bardziej podobały mi się jego koncepcje. Oryginalne bardzo, choć ukazane z pewną rysą
Liszt był uważany na nienagannego wirtuoza. Bruce () Lee to taki Liszt tego Konkursu.

Chyba najlepsza, spośród zaprezentowanych popisów uczestników tego Konkursu, biegłość nieomylnego grania dowolnego tekstu muzycznego. To ważne kryterium, ale czy najważniejsze Śmiem watpić.

EDIT: Mowa o Bruce // Lee.

W każdym razie, Polak nie wygra konkursu w tej edycji. Stawiałbym na Khozyainov'a. "Etap koncertowy" się nie liczy, NIE in plus TYLKO in minus - czyli kto nie popełni "rażących błędów", ten znajdzie się na poziomie tabelek z III etapu. Ten etap jest decydujący.

Bruce (...) Lee to niewątpliwe perfekcyjny rzemieślnik pianistycznych umiejętności. Szkoda tylko, że nie korzysta z tego potencjału. Dlaczego? Dwie pierwsze części sonaty (35) bezbłędne technicznie, popis cyborga. Nie zrozumcie mnie źle, ALE takie wykonanie owszem nadaje się na płytę, którą kupi sporo ludzi, gdy zostanie sygnowania "Laureat I nagrody Konkursu Pianistycznego...", jednakże istnieją na tym świecie poszukiwacze skarbów.

Może mam takie skrzywienie, że zawsze szukam tego, czego jeszcze nie znalazłem. Słysząc Kanadyjczyka, wciąż szukam i nie znajduję. Marsz pogrzebowy wychodzi mu tragicznie, niestety. Kolejny pianista od "szybkich numerków", bez urazy. Mazurki świetne a nawet pyszne, tyle że ja ich nie konsumuję. Do finału pewnie wejdzie, ale moje zdanie się nie liczy.

PYTANIE: Czy Chopin komponował swoje utwory TYLKO po to żeby ktoś je grając, np. za 200 lat, popisywał się nienagannością technicznej swobody ich wykonania? Wtąpię.

Odnoszę inne wrażenie. Mianowicie, że prezentował się lepiej w poprzedniej edycji (2015). Obecnie (2021) w swoich interpretacjach okazał się zachowawczym graczem, a podobno od tego czasu, wierząc szczerości udzielonych przezeń odpowiedzi w wywiadach, bardziej polubił Chopina niż ongiś. Może to stres? Może zbyt duża presja koncertowa daje się we znaki? A może obycie z historycznymi fortepianami?
To ostatnie pytanie wcale nie jest trywialne. Zwróć (-cie) uwagę na sposób wykonywania tryli.

Najlepszy fortepian:

1. Kawai
2. Steinway 300
3. Fazioli
4. Steinway 479
5. Yamaha

Może jakieś podsumowanie Polaków? Miałem rozterkę odnośnie Alexewicza, ale ten cykl preludiów mu nie wyszedł najlepiej (delikatnie mówiąc). Miał też dobre strony, zwłaszcza w balladzie.

Co miałem usłyszeć, to już usłyszałem. W poniższym zestawieniu nie wliczyłem BRUCE (XIAOYU) LIU. Wstawi się gdzieś w listę, jeśli wypadnie wystarczająco dobrze (znaczne szanse).

Skala 0-10 (nie uwzględniam mazurków).

Moja finałowa dziesiątka:

NIKOLAY KHOZYAINOV: 7,0         
ALEXANDER GADJIEV: 7,0         
J J JUN LI BUI: 6,0         
SZYMON NEHRING: 5,5         
LEONORA ARMELLINI: 5,5         
JAKUB KUSZLIK: 5,0         
HAYATO SUMINO: 5,0         
AIMI KOBAYASH: 5,0         
MICHELLE CANDOTTI: 4,5 ex aequo KYOHEI SORITA: 4,5 ex aequo ANDRZEJ WIERCIŃSKI: 4,5         

----------------------------------
poza finałem
----------------------------------

PIOTR ALEXEWICZ: 4,0
MIYU SHINDO: 4,0
KAMIL PACHOLEC: 4,0
EVA GEVORGYAN: 4,0
MARTÍN GARCÍA GARCÍA: 3,5
HAO RAO: 3,5
AVERY GAGLIANO: 3,5
YASUKO FURUMI: 3,0
HYUK LEE: 3,0
SU YEON KIM: 2,5
MATEUSZ KRZYŻOWSKI: 2,5

JAKUB KUSZLIK, jak na właściciela tak krótkich palców, świetnie sobie radzi z techniką, o czym dał znać już w I etapie (etiudy). Jego występ w Konkursie oceniam wysoko (jednak za Nehringiem, ale przed Alexewiczem i Wiercińskim). Technicznie skuteczny pianista (zwłaszcza w szybkich pasażach), mało omyłek. Nasuwa mi się jednak deficyt ubarwiania dźwięku w sposób korespondujący z taktyką prezentacji danego dzieła, aczkolwiek piękne basy.

NIKOLAY KHOZYAINOV
Sonata to absolutna magia, jasna a jednocześnie wielobarwna. Zagrana chyba najwolniej jak się tylko da w granicy przyzwoitości szopenowskiej. Owszem można się spierać, czy część "Scherzo" to w istocie molto vivace Jury będzie miało dylemat. Ciekaw jestem zdania ekspertów. Osobiście ja bym tego wykonania nie określił mianem "bardzo żywo" (nie mylić z "bardzo szybko"). Tempo w sonacie było już ustalone w pierwszych jej akordach, więc pewne alibi, dla Khozyainova grającego w sposób niegalopujący 2. część sonaty, dałoby się uwzględnić. Niska temporalność ma tu jednak skoro zalet: otrzymujemy detale, których na co dzień się nie słyszy słuchając sonaty h-moll, choćby ten tryll. Rosjaninowi przytrafiło się trochę wpadek: grając bardzo lekko nie dograł dwóch nut w okolicach początku Scherza. Czy jednak da się wypaczyć ten błąd? Moim zdaniem tak, bo oceniając ważymy doskonałości z niedoskonałościami i wychodzi uśrednienie.

Wykonania Largo sonaty nadaje się do osobnej analizy, to nie tylko operowanie kolorem brzmienia poszczególnych momentów, ale spójna, logiczna i niesprzeczna konstrukcja interpretacji. Na pozór wydawałoby się, że (wg. mnie najdłużej wykonane) Largo wcale nie razi nudą, nie usypia ani zmysłów ani ciała. Dla mnie to relaksujące. Nikolay musiał mieć solidnie przemyślany koncept swojego występu. Zauważmy, które nuty są "podkreślane" na początku, a które w dalszej części utworu. Okazuje się, że to naprawdę ma głęboki sens. Nie może być tu mowy o przypadkowo natchnionych artykulacjach, o jakiejś spontanicznej improwizacji, nagłym kaprysie "a tutaj sobie wyeksponuję tą nutkę, będzie oryginalniej". Nic z takich rzeczy tu nie kupimy. Spoglądamy na cały obraz, nie kupimy go przecież w kawałkach, w kawałkach możemy go zapamiętać, by poczuć chęć ponownego obejrzenia w całości. A oglądamy starannie i niepospiesznie, żeby cieszyć się szczegółami piękna niemal zawieszonymi w bezczynnej chwili.
Najniżej oceniam Finale. Było trochę niedokładności "klawiszowych" jak i niezrozumiałych dla mnie wahań (zawieszeń) tempa (raz trochę szybciej, innym razem ciut wolniej). Aczkolwiek wszystko grane z zamysłem dokładności, momentami słychać fajne "nutki" w lewej ręce. Bardzo małe ma te dłonie.

Generalnie sonatę w jego palcach uważam za mocny punkt programu, a nawet całego Konkursu. Takiej jeszcze nie słyszałem, prawdziwie zjawiskowa, niecodzienna. Hmmm i pomyśleć, że Danil Trifonow w 2010 roku zagrał część finalną tej sonaty w przeciągu 4 minut i 15 sekund. Ale po co się tak spieszyć? Czasem trudniej zagrać wolniej, bo słychać błędy.

Ps. Zauważyłem pewną niezbyt chwalebną cechę gry Khozyainova. Momentami przesadza z waleniem w klawiaturę - to może wynikać z jego wątłych ramion. Musi oprzeć na nich część swojego ciała a przy tym niestety trudno o kontrolę doboru siły. To tak jakby próbować zagrać młotkiem. Pomarańczami podobno się da, Lang Lang demonstrował.

Odnośnie nokturnu op. 48 nr 1... napisze tylko, że miałem większe oczekiwania jeśli chodzi o część końcową, gdzie zabrakło staranności i kontroli tempa.

Nie wiem czy zasłużył na Finał, ale na pewno to co się do tej pory na Konkursie nagrało spod jego palców, będzie przeze mnie jeszcze analizowane.

Chopina pojmuję w nieco szerszych kategoriach niż wrażliwość i delikatność. Bardziej pasuje, odpowiednio: nostalgiczna elegancja i patetyczna logiczność. Rzeczywiście masz rację, pisząc o różnicy między smutkiem a nostalgią.

Amerykanka ujawniła niezłego power'a "w łapie". W dodatku jej dłonie "przykleiły się do instrumentu". Jak na kobietę, to najbardziej masywny Chopin, którego skądinąd nie da się udźwignąć.  Nie dostrzegam w żadnym fragmencie jej występu żadnego pozytywu, i nie jest mi przykro.

Tak, bluetooth  Do biegania.

ja się nie bałem podczas wykonania Finale, czyli istotnie doszło do "zrąbania". A tak na serio, tę sonatę warto skomentować od końca. No więc... bardzo ciężki a przy tym zbyt długi frazes kończący. Dwa akordy na koniec: jeden krótki (z zaskoczenia), drugi NIECO TYLKO dłuższy, koniec. To nie jest konkurs organowy!

Teraz mi się przypomniało, że jak on grał ostatnią część sonaty, to nie wyrabiał szybkościowo i pojawiały się niedokładności, jeszcze dobitniej to ukazał w kodzie ballady. Pamiętam, szedłem wówczas przez cmentarz.