Nie pamiętam, jak napisałem, ale wiem, że to co napisałem, mógł przeczytać tylko moderator (prawie jak w trybie VAR), bo akurat na czacie pojawił się wodospad emotkowych oklasków.

Ps. Nie używasz polskich liter.

EDIT: O szo chodzi z tym burdelem?

Nie byłoby jej przykro, bo wygląd zewnętrzny (jego detale) to kwestia gustu. ... Ale zważ na to, że szachiści borykają się podobnymi przypadłościami siedzącego trybu życia. ... z tą jednak różnicą, że w tym sporcie coraz częściej dominuje pogląd łączenia aktywności intelektualnej z fizyczną. Bynajmniej nie chodzi o szachowy boks

Ciekawi mnie, dlaczego laureaci wykonują ten sam co wczoraj repertuar.

Ps. Z tego co ogarnąłem, Janusz poświęcił się prozaice.

Właśnie dostałem bana na czacie Youtube pisząc po występie Armellini " She need fitness training", zupełnie nie wiem dlaczego.

A co się stało z Januszem?

Wczoraj Kuszlik i Garcia zagrali wyśmienicie, później poszedłem spać (bo nie spałem od 30 godzin)

Odnośnie zachwytów nad Evą... to ja ich nie podzielam z wyjątkiem koncertu.
W ogóle odnoszę wrażenie, że media pompowały jej popularność. Podobnie było z Garcia Garcia, ale ten przykuł by moją uwagę nawet gdybym słuchał go "na ślepo".

Pierwszy etap postrzegam jako zapoznawczy. Tutaj trudno dokonywać selekcji "in plus", a to z racji największej liczby uczestników. Jeśli ktoś w I etapie zagrał poprawnie, to przechodzi dalej, ale jeśli miał dużo pomyłek, nieczystych palcowań, to kończy przygodę z zawodami (selekcja negatywna). Wiem że wydaje się to banalnym kryterium, ale taka prawda. W etiudach raczej trudno osadzić umiejętności interpretatorskie pod kątem okazywania wrażliwości, dynamiki brzmienia - liczy się biegłość lub jej brak. Oczywiście to nie tylko etiudy, niemniej będę się upierał, że przy ocenie repertuaru "startowego" etiudy stanowią jego plan pierwszy.

Eva... w II i III etapie wciąż grała podręcznikowo. Może coś z moim słuchem nie tak, ale absolutnie nie odnalazłem tam żadnych ciekawych projekcji - ani tych wydobytych pod wpływem chwili ani sprawiających wrażenie jako przemyślanych wcześniej. Według mnie Eva ukazała syndrom "nadklasycznego" Chopina, co od razu może wzbudzać podejrzenia, że jej gra to de facto odtworzenie tego, co nauczyciel kazał jej zaprezentować. Dla porównania, zupełnym jej przeciwieństwem jest równie młody kanadyjczyk, J J Jun Li Bui. Jego młodość słychać na fortepianie.

Sugerujesz jakiś podtekst polityczny wobec Rosjanki?
Moim zdaniem nagrody powinny być wyższe [PLN], zwłaszcza za wyróżnienia pianistów (poniżej VI. miejsca).

Eva ma jeszcze czas. 17 lat to jest wiek naprawdę bardzo bardzo młody.
Przemówienie Prezydenta RP zupełnie apolityczne, co może zaskakiwać Andrzej Duda nawet sam przyznał, że nie słuchał poczynań zwycięzcy (tak to zrozumiałem). Całkiem ciekawy tekst.

Nie wiemy, w jakim stopniu i czy w ogóle są znawcami sztuki. Ja na przykład subiektywnie jestem, obiektywnie nie jestem. Skala wielkości dla "znawstwa" Chopina to szerokie spektrum.

Minister Gliński powiedział nieprawdę, jakoby konkurs wyłonił sześciu laureatów, faktycznie było ich ośmiu.

Odnośnie śp. prof. Kozubek, znalazłem archiwalne nagrania (TV Trwam, choć w studiu TVP było podobnie):

• historyjka o Michelangelim: https://youtu.be/jrCGoBu_p7A?t=544
• ...a tutaj o 18-letnim wówczas Nikholay'u Khozyainov'ie  https://youtu.be/iK_ytA-ywgc?t=221

Oczywiście, że pamiętam. Zwłaszcza przypominam sobie, z jaką pasją opowiadała w chopinowskim studiu TVP Kultura pewną historyjkę o włoskim pianiście Benedetti Michelangeli.

Nigdy też nie zapomnę jej głębokiego wyrazu uznania wobec gry Nikolaya Khozyainova na konkursie w 2010 roku, jakoby ten oddawał najbliższy zamysłowi Chopina sposób interpretacji jego twórczości.

Albo inaczej mówiąc, jury miało wobec nich większe oczekiwania To chyba nie do końca sprawiedliwa taktyka, aczkolwiek wszyscy z tej trójki pianistów (których wymieniłaś) na swój sposób zawiedli. Nehring nie czuł się najlepiej, sam nie był z siebie zadowolony, grał z etapu na etap coraz gorzej. Kozyainov przecenił dogłębność analizy jego gry przez jury - pozorna prostota wykonań okazała się w oczach i uszach jurorów faktyczną prostotą w jej negatywnym rozumieniu, tj. prostotą niewyróżniającą się w dostatecznym stopniu od pozostałych przeciętnych graczów. Osokins zagrał w swoim oryginalnym stylu, ale najwyraźniej przesadził w ostatnim etapie swojej przygody w Konkursie.

Z powyższego wynika, że Armellini i Kobayashi zrobiły postęp, a przynajmniej uniknęły stagnacji czy regresu.

W werdykcie dostrzegam wielopłaszczyznową mądrość jury.

1) Ktoś z 12-stki musiał pozostać bez nagrody. A może to właśnie dla pianistów, którzy sytuowali się najniżej w rankingu punktowym po 3 etapie, sam fakt nadania im statusu Finalisty Konkursu należy uznać za jakąś nagrodę.

2) Geolokalizacja trofeum. Złoty medal idzie tym razem do Kanady, a więc mamy odpoczynek od pierwszego miejsca reprezentanta dla Europy i Azji, choć z drugiej strony Bruce Liu niewątpliwie posiada genom azjatycki. Kanadyjczykowi się należało zwycięstwo, zaskoczenia nie było. Dodajmy, że listę wyróżnionych nagrodą laureatów zamyka inny Kanadyjczyk.

3) Druga nagroda dla pianistów z Włoch/Serbii i Japonii. Ukłon w stronę japońskiej szopenistyki odnajduje też wyraz w IV miejscu Aimi Kobayashi.

4) "Brązowy medal" otrzymał Garcia Garcia, laur to wyróżnienie dla Hiszpanii i nadzieja, że i w te rejony Europy zawita koncertowanie Chopinem. Ponadto jury w tej decyzji przyznało, że oryginalność wykonań nie przekreśla szansy na wysokie miejsce. Na niewątpliwy sukces Martina Garcii można patrzeć też z perspektywy brania przez jury pod uwagę reakcji publiczności, nie ukrywajmy że hiszpański pianista cieszył się dużą sympatią. Dzięki jego usposobieniu na scenie i poza nią, Chopin jakiego prezentował był bliski takiej ludzkiej warstwie pojmowania kompozytora. Jego wykonania uśmiechały się do publiczności.

5) Tuż poza podium mamy Polaka, niezwykle skromnego pianistę. Czwarte miejsce to wysoka lokata, ale moim zdaniem zasłużona. Jakub Kuszlik prezentował najrówniejszą formę spośród Polaków, jak też jedną z najstabilniejszych dyspozycji spośród innych pianistów na tle wszystkich stadiuów Konkursu. Moją uwagę z etapu na etap zwracała technika gry Jakuba, jego koncentracja i pewność siebie przy klawiaturze. Zrównanie jego artyzmu z dorobkiem Ami Kobayashi też wiele dobrego mówi o tym pianiście.

6) Decyzja o V nagrodzie dla Armellini może niektórych smucić i rozczarować. Z drugiej strony Włosi będą i tak zadowoleni, z racji II miejsca Gadjeva.

7) Ostatnia (VI) nagroda wyróżnia najmłodszych uczestników Konkursu. Jury wybrało J J Jun Li Bui , nie zaś Evę Gevorgyan. Myślę jednak, że należało się jej ex-aequo z Kanadyjczykiem, ale czy to nie byłaby przesada z praktyką dzielenia miejsc ex-aequo? Eva sobie jeszcze poradzi, jest atrakcyjna i z pewnością będzie koncertować bez posiadania w CV lauru w postaci nagrody z KCH. Tak młodzi uczestnicy mają szansę jeszcze dwa razy spróbować swoich sił na KCH (o ile się nie mylę).

Dla pozostałej nienagrodzonej dwójki pianistów świat na pewno się nie zawali. W końcu to finaliści KCH, zaś obsadzenie finału 12 osobami świadczy o wysokim poziomie muzycznego spektaklu i rywalizacji.

Chyba najbardziej rozczarowani są Chińczycy, może też Rosjanie.

Moim zdaniem Kuszlik pretenduje do najlepszego wykonania koncertu, to nie żart.
Technicznie niemal nieomylny. Szybkie tempo utrzymane bez błędów w kulminacji części trzeciej.
Były momenty poet-muzycznej ekspresji. W koncertach Chopina akurat nie przykładam dominującej wagi do interpretacji zapisu nutowego (w sensie ekspozycji fraz). Skądinąd taką pracę wykonał wzorowo Bozhanov w 2010 roku.

Na plus Kuszlika przemawia dokładne (nawet przesadnie momentami) odegranie linii melodycznej, która jest motywem tego koncertu. Chodzi o siłę dźwięku, co jest istotne w starciu z orkiestrą.

Przy okazji, nasuwa mi się pewne skojarzenie, które intuicyjnie mogłoby quasi-dowodzić, że nokturn nr 20 (cis-moll) został skomponowany przez Chopina mniej więcej w czasie, w którym powstawały koncerty.