Kurier Szafarski
 
Witamy, Gość. Zaloguj się lub zarejestruj.

Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji
Aktualności: Forum miłośników muzyki Fryderyka Chopina
 
  Pokaż wiadomości
Strony: 1 2 3 [4]
46  Działy forum / Muzyka / Odp: Kaznodzieje i wyznawcy : Czerwiec 01, 2012, 22:06:57
Pozwoliłem sobie na porównanie do Efeba na podstawie portretu sporządzonego przez jego przyjaciela gdy miał lat 16. To był zanany malarz, który dokumentował życie wiedeńskiego środowiska artystycznego, a później  na swoich obrazach dokumentował cesarską rodzinę. Choroba weneryczna i wyniszczające organizm leczenie rtęcią, bo innej metody w tamtym czasie nie znano, bardzo zmienia wygląd, o czym można się przekonać oglądając portrety Henryka 8 - króla Anglii wykonane przez Holbeina. Akurat  król Anglii według wielu historyków zaraził się od swojej przykładnej  małżonki Katarzyny Aragońskiej, którą z kolei zaraził jej spowiednik. Takie są niestety ustalenia historyków. Choroby przywleczone
z nowego lądu były przekleństwem przez cale stulecia. Często padali ich ofiarą artyści, którzy nie mieli uregulowanego życia osobistego, albo byli  nadmiernie łasi na miłostki również z artystycznymi partnerkami, jak na przykład znany czeski kompozytor i przyjaciel Mozarta Josef Mysliveček. Najprawdopodobniej syfilityczna choroba spowodowała tak wielki problem z niegojącymi się ranami, że za radą lekarzy pozwolił sobie obciąć nos, ale i tak nie zapobiegło to jego śmierci.
47  Działy forum / O wszystkim i o niczym / Komercjalizacja sztuki : Maj 29, 2012, 10:27:52
Mamy kapitalizm i rynkową gospodarką, a zarazem deficyt budżetowy. Nie ulega wątpliwości, że coraz więcej większych i mniejszych podmiotów zajmujących się kulturą będzie musiało działać jako prywatne firmy i wiele już działa. Zależnie od tego kto będzie w nich rządził i jak będą się do tej rynkowej rzeczywistości odnosili sami znajdujący się w nich twórcy i artyści może to być błogosławieństwo, jak i przekleństwo. Jeśli zespół jest zgrany, a kierownictwo na poziomie i obie strony mają poczucie wspólnoty interesów, to może być świetnie, lepiej niż przy otrzymywaniu pieniędzy na działalność dzięki "łasce pańskiej". Wesele Figara Wolfganga Amadeusze Mozarta po premierze było wystawiane tylko przez kilka tygodni, natomiast Czarodziejskich Flet, którego wystawienie był przedsięwzięciem jak najbardziej rynkowym po premierze był bardzo długo wystawiany. Jedni artyści czuli biznes, a drudzy nie. Wielu ekonomistów, którzy zarazem lubią sztukę muzyczną uważa, iż Georg Friedrich Handel był geniuszem biznesu. Fryderyk Chopin pieniądze uzyskane z koncertów, wydawanych w postaci nut utworów i udzielanych lekcji pomnażał inwestując w rozwój kolei żelaznych za pośrednictwem francuskiego bankiera, który był przyjacielem  Ojca Chopina. Stąd właśnie go było stać na dobrych krawców, luksusowe mieszkanie, karetą z zaprzęgiem i woźnicę, a także inne elitarne dobra i usługi. Gdyby nie miał tych dochodów, to prawdopodobnie w Paryżu tak samo "cienko by prządł", jak nieco wcześniej w Wiedniu Franciszek Schubert, którego nie stać było nawet na zakupienie jakiegokolwiek instrumentu klawiszowego do swojego mieszkania.
Jednak urynkawianie sztuki również muzycznej niesie ze sobą zarazem poważne zagrożenia:
Żeby przedstawić istotę tych zagrożeń najpierw posłużę się małą poetycką wstawką:

                                                                 Czy koty lubią Bacha?
                                                             Odpowiedź brzmi: cha, cha, cha!
                                                                Albo też brzmi: miau, miau,
                                                                 Cóż z Bacha kot by miał?
                                                                 Chyba, że w fortepianie
                                                                 Mysz swoje ma mieszkanie
                                                                   I zbudzą ją pasaże,
                                                                    A wtedy się ukaże;
                                                                    I na to czeka kot -
                                                                  Przebiegły drań i łotr!

Dla każdego typowego wrażliwego słuchacza podstawowymi atrakcjami opisanego koncertu jest dzieło kompozytora i artyzm wykonania tego dzieła przez pianistę, natomiast wyskoczenie z fortepianu w czasie tego koncertu myszy jest jedynie zabawną dodatkową atrakcyjką. Dla kota natomiast jest to atrakcja podstawowa. Żeby nie było,że naciągam temat, posłużę się przykładem z mojego życia: Studiując na Gliwickiej Politechnice wybrałem się pewnego razu do Gliwickiego Teatru Muzycznego, nazywanego wówczas Operetką, a było to w 1966 roku, na składankowy program, w którym wykonywano najlepsze fragmenty z różnych operetek. Otrzymałem miejsce na balkonie tuż przy scenie, zaś trzecie miejsce od mojego, bliżej sceny, zajmował niewielki wzrostem pan w dobrze skrojonym zielonkawym garniturze, z czego wywnioskowałem, że jest związany z gospodarką leśną, lub z wojskowością. Okazało się, że jednak z wojskowością, gdyż ledwie na scenie pojawił się balet tańczący ognistego kankana, prawie takiego, jak na dołączonym videoclipie www.youtube.com/watch?v=G3li4hzYpUQ , to ów pan wyciągnął wielgachną wojskową lornetkę, przez którą dowódca pułku jest w stanie nawet z odległości trzech kilometrów obejrzeć dokładnie każdy listek na drzewie i zaczął się wpatrywać przez tą żeż lornetę w fikające nóżkami tancerek. Cóż on chciał tam wypatrzyć? No to, co typowy kot: "myszki" Pań Tancerek, bo one były dla niego atrakcją podstawową, a nie dzieła Offenbacha, Jana Straussa, czy Kalmana i ich artystyczne wykonanie. Ktoś kiedyś napisał na ten temat:
                                                                   Przypadłość to znana
                                                                    Każdego erotomana.

No oczywiście i jeśli chce się napatrzeć, bo sprawia mu to przyjemność, a nikomu nie przeszkadza, to niech sobie patrzy. Problem pojawia się dopiero wtedy, gdy artystyczne programy układa się pod erotomanów, no bo przecież stanowią oni ważny segment rynku i do występów w takim programie przyjmuje się głównie śpiewaczki nie tyle belkanciaste, co długonożaste. A co się tyczy tego pana, to niech go tłumaczy fakt, że w owym czasie byliśmy w głębokiej komunie i w innej strefie monetarnej, niż Francja ze swoim rozfikanym Paryżem, co można zobaczyć na następnym videoclipie   www.youtube.com/watch?v=9gh2Dsp_kt4  Ponadto w owym czasie jeszcze prawie nikt nie wiedział, że istnieje takie widowisko, jak taniec na rurze. W naszym kraju nocą bez żadnych rodzicielskich blokad  niektóre kanały telewizyjne za dnia  bardzo przykładne przedstawiają to, co dziatwa oglądać nie powinna i żadna Rada Etyki Mediów tych nocnych grzechów skutecznie nie wypleni. Czemu? Owe kanały, które przecież też należą do sfery kultury są własnością firm prywatnych, spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, lub spółek akcyjnych. Jeśli firma się sypie, to współwłaściciele, lub akcjonariusze choćby nie wiem jak byli pobożni i moralni nie pominą żadnej okazji, aby uratować firmę, czyli swoje pieniądze oraz byt swój i rodziny. No i prezentuje się nocną porą bez żadnych rodzicielskich blokad to, co kanały wyspecjalizowane w prezentacji takowych treści wyposażają w skuteczne blokady, aby mogły je tylko oglądać "uparte dorosłe koty", a nie dorastająca dziatwa. Takie blokady jednak też kosztują, a firma nie ma pieniędzy, bo się sypie. Jak reagują ludzie z takiej upadającej firmy w jakiejś mierze ukazuje podstrona internetowa wprawdzie firmy nie od kultury, tylko od kruszyw lekkich, która "przejechała" się na  autostradach, ale z punktu widzenia ekonomii nie ma znaczenia, czy firma zajmuje się łupaniem kamieni, czy na przykład prowadzeniem teatru operowego. Jak trwoga, to modły do Boga, a zarządzający do półświatka z ofertą wzajemnej korzystnej współpracy. www.dss.pl/o-firmie/aktualnosci/zapraszamy-do-wspolnej-modlitwy Nie ma żadnej pewności, że niejedna sprywatyzowana do końca instytucja kultury przy kłopotach będzie się ratowała idąc w kierunku tandety i pornografii, bo to najprostsze. To, co powinno być podstawową atrakcją, będzie się zastępowało tym, co ewentualnie może być atrakcją dodatkową. Cielesne walory śpiewaczek będą atrakcją zasadniczą, a nie ich głosy i muzyczne umiejętności. Przecież już tak się dzieje tu i ówdzie. Oczywiście bywa i tak że wykonawcy bardzo atrakcyjni artystycznie są również pociągający fizycznie, o czym świadczą zamieszczone poniżej wideoclipy

www.youtube.com/watch?v=nHO4Ucw9zL4&feature=related
www.youtube.com/watch?v=VsWGdzis2yM&feature=related
www.youtube.com/watch?v=jByNIdF7hIE&feature=related
www.youtube.com/watch?v=R0INlumRpL8&feature=related

 i możemy to traktować jako dar losu, lub na przykład pluszowego misia, którym nas obdarowały linie lotnicze za samo skorzystanie z ich usług, w których jednak atrakcją zasadniczą jest bezpieczne i punktualne dostarczenie nas do celu podróży. Niemniej jeśli okaże się, że długość i atrakcyjność nóg pianistek stanie się jednym z głównych kryteriów ich przechodzenia, lub nieprzechodzenia do następnych etapów Konkursu Chopinowskiego, to ja również bardzo się zdenerwuję.
48  Działy forum / O wszystkim i o niczym / Odp: Pytanko : Maj 26, 2012, 21:59:08
W sztuce "Tango" Sławomira Mrożka kochająca mamusia niewydarzonego syneczka robi mu wymówki, że całkowicie ją zawiódł, a przecież tak się starała, aby nie okazał się takim "tłukiem", na jakiego wyrósł. Nawet jeszcze zanim wyszedł z jej łona "biegała nago po lesie i śpiewała Bacha". To jednak nie jest tylko komediowy żart. Najbardziej złożony układ połączeń między neuronami w mózgu istnieje na samym początku życiowej drogi. Od tego jak one zostaną wykorzystane w wyniku jak najszybszej edukacji zależą przyszłe umiejętności i talenty człowieka. Jeśli ten proces edukacyjny nie pojawi się możliwie jak najszybciej, to szanse zostaną zmarnowane: mózg automatycznie poprzecina większość połączeń i znikną zadatki na artystę, mędrca, czy przynajmniej zdolnego rzemieślnika. Stąd też pasję również muzyczną powinno się kształtować od jak najwcześniejszego wieku. Oczywiście nie przymuszając, tylko fascynując; na przykład takimi filmikami, jak poniższe:

www.youtube.com/watch?v=c_67OOMU_Fs

www.youtube.com/watch?v=U6NRka4Vk1E
49  Działy forum / Muzyka / Odp: Kaznodzieje i wyznawcy : Maj 26, 2012, 16:33:30
Sądzę, że wciąż jest otwarty temat "Franciszek Schubert, a kobiety". To, że był wobec dan powściągliwy w prawieniu im komplementów i "całowaniu po rączkach z wylaniem" wcale nie przeczy temu, że wiele pań i panienek najprawdopodobniej się w nim kochało, najczęściej podobnie wrażliwych i powściągliwych jak On, bo wrażliwcy lgną do wrażliwców, ale dzieje się to w skrytości ducha, żeby drugiemu człowiekowi nie mącić w życiu. Na portrecie wykonanym przez jego przyjaciela przedstawiającym szesnastoletniego młodzieńca ma urodę Efeba, w którym żadna wrażliwa panienka nie jest w stanie się nie zakochać.  http://salonik.wer.pl/zycie.htm
Na portretach ze znacznie późniejszych lat widać niestety piętno choroby, której się nabawił w przybytku Wenery, który odwiedził za namową przyjaciół. Według niektórych biografów zdarzyło się to mu tylko jeden raz, ale niestety o jeden raz za dużo.
50  Działy forum / O wszystkim i o niczym / Ten kłopotliwy pietyzm : Maj 25, 2012, 20:47:06
Użyte w tytule słowo pietyzm oznacza w moich refleksjach absolutne poszanowanie pierwotnej wersji dzieła literackiego, które w czasach jego powstania było zrozumiałe dla każdego, ale ze względu na ewolucję języka w obecnych czasach staje się szacownym starociem, którego zrozumienie bywa dla współczesnego człowieka coraz trudniejsze. Jeśli jest to na przykład opowiadanie, albo powieść, to można problem zrozumienia załatwić przypisami. Podobnie można zrobić w przypadku poezji czytanej. Gorzej, jeśli jest to poezja słuchana, na przykład jako tekst pieśni. Tekst "Poszedł do Królewca młodzieniec z wiciną" jest dla większości słuchaczy niemal tak niezrozumiały, jak tekst chiński. Natomiast jeśli jakiś chiński pasjonat pieśni Stanisława Moniuszki przetłumaczy ten tekst na swój język, to chińscy słuchacze wszystko zrozumieją. Zrozumieją, bo dokona tłumaczenia na żywy chiński język aktualnie używany. No niby może archaizować, ale jak - Mocium Panie? Nie można wykluczyć, że za kilkaset lat austriacki miłośnik pieśni Franciszka Schuberta aby w pełni zrozumieć i odczuć literackie walory użytych w pieśniach tekstów najpierw solidnie się nauczy języka chińskiego, a dopiero po tym wyjedzie do Chin, aby tam w pełni nasycić swoją artystyczną wrażliwość chińskimi tekstami tłumaczeń wykorzystanymi w pieśniach. Chińczycy są bardzo ambitni. Nie chodzi tutaj jedynie o same zrozumienie tekstu na poziomie informacyjnym, ale odczucie go na poziomie emocjonalnym. W tekstach oryginalnych sprzed iluś tam lat, na przykład z czasów romantyzmu istnieją słowa i wielosłowne określenia, które jeśli nawet są zrozumiałe, to nie niosą w sobie dla współczesnego słuchacza żadnego ładunku emocjonalnego. Posłużę się przykładem: W latach 60-tych, gdy w czasie politycznej odwilży również do kultury młodzieżowej wniknęły zachodnie nowinki; na przykład z kultury włoskiej. W tamtych czasach młody człowiek aby zaszpanować na pożegnanie nie mówił "do widzenia", albo "cześć", tylko "ciau". To słowo miało swój ładunek emocjonalny osadzony w tamtych klimatach. Obecnie jest tego ładunku pozbawione, przynajmniej dla większości ewentualnych słuchaczy. W czasach romantyzmu około 200 lat temu młody dobrze wykształcony niemiecki, czy austriacki szpaner, który był w dużej mierze pod wpływem kultury francuskiej, żegnając się na zawsze ze swoją niegdysiejszą miłością, która pozwoliła sobie na skierowanie swoich uczuć ku komuś innemu nie mówił jej "żegnaj!", tylko "ade!" co było nawiązaniem do francuskiego słowa "adieu!". Słowo "ade!" jeszcze w mowie niemieckiej istnieje, zwłaszcza w poezji, ale podejrzewam, iż staje się stopniowo coraz bardziej starym rekwizytem niegdyś używanym i w pełni odczuwanym w klimacie dawnych lat. To jest właśnie ta niekomfortowa sytuacja dotycząca zwłaszcza niektórych arcydzieł uznanych w takiej, czy innej kulturze narodowej za świętość. Teksty literackie, a zwłaszcza do utworów muzycznych muszą być łatwo przyswajalne, aby można się było skupić na warstwie muzycznej dzieła. Słuchacz nie ma czasu na skupianie nad gramatycznymi i stylistycznymi niuansami. Tłumaczymy tu i teraz na język żywy, a żywy język ewoluuje z bardzo wielu przyczyn. W tłumaczeniu tekstu do pieśni "Przesłanie miłości" ("Liebesbotschaft"), który stworzył Ludwig Rellstab jest fragment:

                                                                 Miłej mej kwiaty,
                                                                 Ogrodów jej sny,
                                                                 Czoło jej zdobią,
                                                                 Gdy w słońcu śni,
                                                                 No a jej róże,
                                                                 Ten purpury żar,
                                                                 Strumień niech rzeźwi
                                                                 Dotykiem swych fal.

W oryginale te kwiaty z różami włącznie zdobią nie czoło, tylko piersi - inaczej damski biust bohaterki, ale w dziewiętnastym wieku, gdy żył Poeta, damski biust miał konotacje- przypisane mu znaczenia, a więc i emocje, zdecydowanie mistyczne, a obecnie ma o wiele bardziej pornograficzne, niż wtedy. Wykorzystywanie co powabniejszych fragmentów damskiego ciałka do wszechobecnej reklamy zrobiło swoje i nic na to nie poradzimy. Ale ta natrętna reklama według moich odczuć manipuluje nami o wiele bardziej, niż nam się wydaje. Klient, aby jak najwięcej kupował musi czuć się wiecznie młody w każdym wymiarze swojej osobowości oraz cielesności i aktywny. Ma być taki, jak w wierszu Agnieszki Osieckiej:

                                                             Szalejcie aorty, ja idę na korty
                                                             Roboto ty w rękach się pal
                                                             Miasta nieczułe mijajcie jak porty
                                                             Bo życie, bo życie to bal.

To nie jest świat smutasów, malkontentów, mazgai, płaks, sentymentalnych staruszek i nostalgicznych dziadków.

To nie pora na pozytywny emocjonalny odbiór takich  tekstów, jak ten Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego:

                                                             Jestem dziś taki sentymentalny,
                                                             że mógłbym sprzedawać łzy.
                                                             Adresik: hotel "fenomenalny"
                                                             pokój nr 303.

To już nie pora na nostalgiczne smędzenie Starszego Pana w osobie Jeremiego Przybory:

                                                           „I ta trwoga, trudna rada, że się nie wie,
                                                           czy się człowiek dla dam nada
                                                           Ale z drugiej strony chwili takiej wdzięk,
                                                           gdy rozwieje dana dama taki lęk”.

Abo to:
                                                           Żegnajcie uda pani Lali
                                                           Na zachód patrząc i na wschód,
                                                           ani w pobliżu, ani w dali
                                                           Już nie zobaczę takich ud...
                                                           Dlatego serce me się żali,
                                                           dlatego łza zasnuwa wzrok,
                                                           wiem że mi uda pani Lali
                                                           Na zawsze ukrył mody skok.

                                                           Nuda, nuda, nuda długich spódnic
                                                           mnie oplotła
                                                           Uda, uda, uda, z perspektywy
                                                           mej wymiotła.
                                                           Żegnajcie uda pani Lali
                                                           Strzelisty, lekki, smukły cud,
                                                           chociaż się nigdy tym nie chwali
                                                           Nikt nie ma drugich takich ud.


Ale teraz, w gospodarce rynkowej, kiedy medycyna robi wszystko, abyśmy umarli młodymi, aktywnymi i fizycznie atrakcyjnymi każdy dostanie to, co chce, jeśli go tylko na to stać.
 
                                                                     WRÓBELEK

                                                           Znalazł Wróbelek w gazecie,
                                                           Albo i w internecie,

                                                           Że są na świecie medycy,
                                                           Co mogą w swojej lecznicy,

                                                           Gdy to się u nich zamawia,
                                                           Zrobić z Wróbelka Pawia.

                                                           Wysyła więc mailika
                                                           Na adres takiego medyka:

                                                           „Ach spraw to Doktorze spraw,
                                                           By też był ze mnie Paw!

                                                           Ale czy to jest możliwe,
                                                           By było to prawdziwe?”

                                                           Tak pisze do doktora;
                                                           Odpisał mu z wieczora:

                                                           „Niech Pana to nie zaprząta,
                                                           To tylko kwestia konta.”

Niedawno w telefonicznej rozmowie Pani Dorota napomknęła mi wyraźnie mocno "wkurzona", że próbowała się załapać do rozrywkowego programu propagującego w formie lekkiej, łatwej i przyjemnej również muzykę poważną. To nie chodzi mi o to, jaki to program, tylko o problem. Przyjmijmy, że nazywa się "Filharmonia chichotu".
Nic z tego nie wyszło, ponieważ okazało, że sprawność wokalna i osiągnięcia to "pikuś". Wykonawczyni musi być bardzo wysoką Sexy Girl z megadługimi nogami. Zgodziliśmy się z Panią Dorotą, że organizatorzy powinni zatrudniać raczej striptizerki z dyskretnie ukrytymi na plecach głośnikowymi kolumienkami.
Oczywiście kosmetologia zgodnie z zamieszczonym powyżej wierszykiem za odpowiednią opłatą może to załatwić, ale czy jak już jakaś pani da z siebie zrobić żyrafę, to będzie chciała śpiewać jak słowik? Kosmetologia działa cuda. Nawet takie, ze jak się rodzina złoży, to na diamentowe gody Babcia dla Dziadka może być tak dziewicza, jak figlarna Fidelia, zanim z dziewczęcia stała się kobietą. Oczywiście ta Fidelia, w którą tak wiernie wcieliła się Pani Dorota.

www.youtube.com/watch?v=ljprjaLiboo

W tym radosnym konsumpcjoniźmie również dorośli zachowują się jak dzieci, które boją się nawet pomyśleć, że trzeba będzie przerwać radosną zabawę, zabawki odłożyć i iść spać - może nawet zapaść w sen wieczny. To też chyba sprawia, że wszelka nostalgiczna, czy sentymentalna refleksja wzbudza negatywne emocje, jak i same słowa: sentymentalizm, sentymentalne, nostalgia i podobne, jakkolwiek sentymentalne walczyki Franciszka Schuberta w większości są takie pogodne, a nostalgiczne polonezy najmłodszego syna Wolfganga Amadeusza Mozarta skomponowane w czasie wieloletniego pobytu w Polsce też nie epatują smutkiem.
51  Działy forum / O wszystkim i o niczym / Pytanko : Maj 24, 2012, 22:37:52
Jaka konwencja muzyczna jest najodpowiedniejsza do wspierania dojrzewającej młodzieży w delikatnych kwestiach dorastania do relacji damsko męskich?

Rozrywkowa w różnych swoich postaciach, jak na przykład na poniższym videoclipie

http://www.youtube.com/watch?v=vwu-RaCjRvg

czy też poważna, jak na videoclipie następnym

www.youtube.com/watch?v=ljprjaLiboo

Każda jest dobra, która prowadzi do celu, ale muzyka poważna moim zdaniem zaskakująco dobrze sobie z tym tematem radzi.
52  Działy forum / O wszystkim i o niczym / O mnie : Maj 24, 2012, 22:21:45
Nie jestem niestety muzykiem, ale od wczesnego dzieciństwa "nasiąkałem" dużą ilością muzyki poważnej, ponieważ przez kilka lat byłem dość podatny na choroby i dużo przebywałem w domu, w którym było też radio. Było też pianino. Zdrowie mi lekarze poprawili, zaś zamiłowanie do muzuki nie minęło. Poza tym zawsze byłem podatny na dobrze recytowaną poezję i nigdy nie miałem z tym problemu. Ponadto przeszedłem też krótki, ale dość treściwy kurs podstaw psychologii, co bardzo pomaga w kreowaniu i tłumaczeniu literatury oraz poezji. Szczególnie duży wpływ miała na mnie streszczenie pewnej naukowej pracy dotyczącej emocji zawartej w słowach i określeniach oraz terapeutyucznej roli naucznia języków obcych. Jeśli na przykład ktoś wyniósł z domu lęk przed płcią przeciwną i wiele słów oraz określeń z tym związanych budzi w nim lęk przed grzechem i potępieniem, to przy nauczaniu na przykład języka włoskiego pod okiem doświadczonego psychologa po pewnym czasie może wyjechać do słonecznej Italii, gdzie posługując się językiem włoskim będzie skutecznie uwodził panie. To niby żart, ale jednak jest w tym dużo prawdy. To, że jestem z wykształcenia inżynierem i na emeryturze nie ma tutaj żadnego znaczenia. Pewne znaczenie ma to, że kilka lat temu zaistniałem jako propagator szlachetnej pasji pewnego naszego rodaka z XIX wieku. www.dziecidodzieci.republika.pl/bohater.htm  Nie ważne, że była to pasja lotnicza. Sama psychologia pasjonatów jest fascynująca, a czy to jest pasja lotnicza, literacka,czy muzyczna, to raczej sprawa formy, niż treści. Herbert Vom Karajan  miał kilka samolotów, które sam pilotował i było to jakby dopełnienie jego muzycznej pasji. W nagrodę za moją lotniczą publikację znalazłem się w Klubie Seniorów Lotnictwa.  Ponadto w moim CV istotne jest to, że jestem dziadkiem i kilka lat temu dziesięcioletni wnuk postawił mi męskie pytanie:

- Dziadek, czy ty rozumiesz kobiety?
- Zaskoczył mnie niesamowicie, więc jąkając się odpowiedziałem:
- No wiesz, no nie za bardzo.
- Bo ja też - odpowiedział ze smutkiem wnuczek.

Zapaliło mi się w mózgu ostrzegawcze światełko. Również w tamtym czasie w programie "Mam talent" pierwsze miejsce zdobyła dwunastoletnia dziewczynka za bardzo dojrzałe interpretacje piosenek Łucji Prus. Na dodatek w szkole, do której woziłem wnuczka na naukę gry na keyboardzie w sąsiedniej sali odbywał się konkurs "Piosenki patriotycznej dla dzieci", na którym też dwunastoletnie dziewczynki również w sposób niezwykle dojrzały prezentowały przedwojenne lwowskie szlagiery o "Milości". Ponadto od wnuczka wiedziałem o czym się w klasie rozmawia, kiedy brakuje w niej nauczyciela. Wniosek był jednoznaczny: Dzieci dojrzewają znacznie szybciej, niż kiedyś i nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Ich edukacja sentymentalna powinna zaczynać się znacznie wcześniej, niż kiedyś, ale w większości szkół nie ma dla tego zrozumienia i pieniędzy. Jeśli już edukacja sentymentalna, to romantyzm, ale polski? To ciągłe wylewanie łez z powodu utraconej niepodległości, gdy romantycy niemieccy, czy austriaccy, biedni, ale radośni, bez obaw tworzyli utwory o słowikach, gwiazdach, kwiatach i miłosnych fascynacjach. Stąd zainteresowanie Schubertem i jego kręgiem intelektualnym. Również zainteresowanie "Piękną Młynarką". Kiedy miałam już ukończony cykl "Piękna Młynarka" i trochę jeszcze innych pieśni znalazłem w internecie ogłoszenie Pani Doroty, że oferuję muzyczną oprawę ślubów i bankietów. Zatelefonowałem i  za niedługo spotkaliśmy się w Domu Kultury "Kazimierz" w Sosnowcu, niedaleko domu Pani Doroty, w którym zamieszkała niedawno tuż po  ślubie. W domu kultury był dostęp do internetu i mogłem na moim laptopie przeprowadzić prezentację.  Zaproponowałem, że zacznę prezentację od "modlitwy" czyli pieśni "Do muzyki" i efekt przeszedł moje najśmielsze oczekiwanie. Pani Dorota tą pieśnią w polskiej wersji najwyraźniej się wzruszyła: "jaka to piękna pieśń", co  mnie, jako twórcę też  bardzo poruszyło. Bardzo szybko doszedłem do wniosku, że oto trafiłem na współczesne damskie wcielenie Franciszka Schuberta. Piszę to z całą świadomością. Nie miałem najmniejszych wątpliwości, że będzie idealną interpretatorką i tak właśnie jest. Oczywiście, że nie mieści się w schematach edukacyjnych i artystycznych wielu naszych instytucji kultury opanowanych przez przeciętnych zachowawczych decydentów, a za granicę nie wyjedzie, ponieważ wyszła za mąż. Zatem trzeba dążyć do wydania płyt i organizacji koncertów. Śpiewak, na którego liczymy też jest niestandardowy, ale dopiero za niedługo poznamy go w repertuarze Schubertowskim.

53  Działy forum / Muzyka / Odp: Kaznodzieje i wyznawcy : Maj 24, 2012, 20:58:18
Pozwolę sobie na cytacik z Wikipedii:

"Sentymentaliści w centrum zainteresowania stawiali człowieka i jego uczucia, skupiali się na indywidualizmie, wnętrzu. Uważali, że człowiek w procesie cywilizacji utracił podstawowe wartości, dlatego propagowali powrót do natury. Metody poznawania świata według nich to: empiryzm i sensualizm. Dzieło sztuki, zgodnie z zasadami kierunku, powinno mówić o uczuciach, psychice człowieka i przeżywanych przez niego emocjach. Dla nurtu typowe były gatunki: sielanka, powieść sentymentalna. Główni przedstawiciele w Europie to Jean Jacques Rousseau, Laurence Sterne; w Polsce: Franciszek Karpiński i Franciszek Dionizy Kniaźnin."

Człek człekowi nie jednaki i dla mnie człowiek sentymentalny to opanowany co najwyżej smuteczkiem, ale już na pewno nie smutkiem, a tym bardziej smuciskiem.
54  Działy forum / O wszystkim i o niczym / Walczyki : Maj 24, 2012, 20:42:55
Walce Franciszka Schuberta są relatywnie łatwe technicznie. Czy w nawiązaniu do edukacji sentymentalnej wspomnianej w notce  "O mnie" nie byłoby uzasadnione organizowanie małych konkursów ich wykonywania przez uczących się gry na szczeblu podstawowym? Ponadto można by dorzucić wykonywanie etiud tanecznych w oparciu o te walczyki.

http://www.youtube.com/watch?v=YXHGV-gbkKw
55  Działy forum / Muzyka / Odp: Kaznodzieje i wyznawcy : Maj 24, 2012, 18:29:02
Będę Państwu niezmiernie wdzięczny za pomoc w utworzeniu grupy dyskusyjnej, którą ja najchętniej bym nazwał "Wychowanie sentymentalne" i przeniesienie do niej moich dotychczasowych  wątków. Jako nowicjusz trochę się na razie gubię na forum. Przez wychowanie sentymentalne rozumiem współistnienie literatury i muzyki różnych gatunków, które służą owemu wychowaniu. Mam nadzieję, że pani Dorota Sok też się wtedy włączy do dyskusji, ponieważ jest to też Jej pasja, komponuje utwory również rozrywkowe, a ja Ją niekiedy wspieram poetycko w tych działaniach.

Dziękuję!
56  Działy forum / Muzyka / Odp: Kaznodzieje i wyznawcy : Maj 24, 2012, 08:46:10
Informacje o mnie i przedsięwzięciu, w którym uczestniczę znajdują się pod linkiem
 http://salonik.wer.pl
57  Działy forum / Muzyka / Kaznodzieje i wyznawcy : Maj 24, 2012, 07:15:54
   
    Kaznodzieje i wyznawcy
 
Zainspirowała mnie do poniższych wywodów treść zawarta na internetowej stronie, którą można wywołać linkiem
    http://toporzel.republika.pl/teksty/romant.html

W moich rozważaniach odwołuję się do moich tłumaczeń tekstów do cyklu pieśni "Piękna Młynarka", które są dostępne na stronie http://salonik.wer.pl
Można również przy czytaniu tych tekstów odsłuchiwać wykonaia pieśni w języku niemieckim, jeśli ma się zainstalowany QuickTime 7 Player, albo korzysta się z linuksowego Ubuntu.

Całkowicie zgadzam się z autorem tej bardzo interesującej publikacji, że w życiu prywatnym wielu idoli, kaznodziei i celebrytów lansujących romantyzm było bardzo dużo postaw bynajmniej nieromantycznych. W romantyzmie sztandarowo był sentymentalizm, irracjonalne wyolbrzymianie szalonych uczuć i stanów ducha, bezgraniczne marzycielstwo, duchowość, platoniczność, czysta bezcielesna miłość i wprost przeuwielbienie dla płci nadobnej, a faktycznie niejeden z tych kapłanów, czy kaznodziei romantycznej maniery był cyniczny, wyrachowany, libertyński i traktujący kobiety bardzo przedmiotowo. Jednak pomimo wszystko to nie jest cała prawda, bo każdy bardzo nawet nośny społecznie ruch religijny, filozoficzny, czy artystyczny poza swoimi kaznodziejami, kapłanami, czy celebrytami ma liczne grono wiernych, uczciwych i często fanatycznych wyznawców. Nie przypadkowo poniżej tego wpisu umieściłem link do strony z fraszką Jana Kochanowskiego "O Kaznodziei". Idąc tym tropem dochodzi się do wniosku, że można mówić o dwóch obliczach romantyzmu: romantyzmu jego kaznodziei, kapłanów i celebrytów, oraz romantyzmu jego wyznawców. Dzieła obu tych rodzajów omawianego kulturowego trendu nie mają ze sobą niejednokrotnie wiele wspólnego. Młody Werter wykreowany przez Goethego, to skupiony na sobie zarozumiały paniczyk-rycerzyk, który zgodnie z rycerskimi regułami patrzy na ukochaną i zamężną z innym kobietę jak na warowny zamek, który należy dla siebie bezwarunkowo zdobyć, bo rycerzyk zawsze zdobywa cele, które atakuje, gdyż tak go wychowano, i tak wychowywano jego przodków jako przedstawicieli klasy rządzącej. Niemniej tak ich też wychowywano, że jeśli rycerz nie potrafi zdobyć wyznaczonego do atakowanie celu, to strzela sobie w łeb, co też Werter czyni, bo wybranka jego serca jest strasznie nieużyta i nie zamierza rozstawać się z mężem.
    Z kolei Młynarczyk wykreowany przez Wilhelma Millera w cyklu wierszy, które Franciszek Schubert wykorzystał w cyklu pieśni Piękna Młynarka nie ma niczego wspólnego z Młodym Werterem. Cóż z tego, że popełnia samobójstwo z powodu jakiegoś prostaka, który obsłużył cieleśnie, ale już nie intymnie Młynarkę; zgodnie z sugestiami przyjaciół pewnego malarza ze znanego wierszyka Stanisława Boya Żyleńskiego o marudnej Pani Stefani, która nie chciała ulec owemu malarzowi akurat wtedy, gdy miał na nią wyjątkową chrapkę:

    Mówili mu przyjaciele:
    Że też z ciebie takie ciele!
    Bo z Kobietą trzeba twardo,
    A nie ciaćkać się z pulardą!!!

    Damsko-męski związek Myśliwego i Młynarki to całkowita antyteza miłości romantycznej gloryfikowanej przez romantycznych kaznodziejów. Proszę się bliżej zapoznać z pieśnią "Myśliwy". Cóż to za antyromantyczny ordynarny i prostacki typ! Warto się również zapoznać z pieśnią "Zazdrość i duma". Cóż może być romantycznego z nagłym pójściem na całość z niedogolonym ordynarnym prostakiem, i to na oczach całej lokalnej społeczności, z małymi dziećmi włącznie? Nic zatem dziwnego, że Młynarczyk targnął się na życie, ale nie dlatego, że Młynarka wybrała mężczyznę jeszcze bardziej niż on romantycznego. Nie z tej przyczyny, tylko ponieważ wyszedł na żałosnego i śmiesznego głupca przed całą społecznością, która wcześniej widziała jak adorował swoją dziewczynę niemal jak świętą, a ona mu taki numer wywinęła. Swoim zachowaniem naruszyła jego najbardziej podstawowe dobra osobiste, godność i wrażliwość, a nie wybujałą pychę. Najwyraźniej Wilhelm Miller zakpił sobie z zakłamanych romantycznych kaznodziei adorowanych i wychwalanych na eleganckich salonach ówczesnej Europy. Zakpił sobie właśnie z tej postaci romantyzmu, którą lansowali jego uznani europejscy Guru. Wcześniej jednak w wierszu wykorzystanym w pieśni "łzy deszczu" przedstawił przez jaki zmanierowany romantyzm był ubezwłasnowolniony Bohater. Tyleż to jest piękne, co bezsensowne; dokładnie takie, jak ten oficjalny romantyzm kreatorów europejskiej kultury z początku XIX wieku,który przedstawił autor publikacji, na którą się powołuję. Wprawdzie Młynarczyk próbuje się się wyzwolić z tego romantycznego obłędu, o czym jest pieśń "Przerwa", dążąc do bardziej naturalnych zachowań obserwowanych w przyrodzie, ale z uzależnień tak szybko się nie wychodzi. Zachowania Młynarczyka dla gorącokrwistej dziewczyny, którą adoruje, są po głębszym zastanowieniu absurdalne i irytujące. Jej cielesność ostro upomina się o swoje prawa, rodzice akceptują narzeczonego, bo jest bardzo dobrym czeladnikiem zapowiadającym się na bardzo dobrego młynarza, kocha ich córkę z wzajemnością, jest skromny, nie ugania się za innymi dziewczynami. Jeśli pójdzie do nich i poprosi o jej rękę to przecież mu jej nie odmówią, a w przyszłości zostanie właścicielem całego młyna. No to na co jeszcze czeka? Niechżeż jak najszybciej będzie ślub, po nim uciechy łoża, po nich nadzieja przyjścia na świat pierwszego dziecka, poród, a po nim drugie dziecko, trzecie, czwarte, a może i piąte, i stopniowo życie zacznie płynąć jak rzeka we właściwym korycie wyznaczonym przez los i Boga. A narzeczony ciągle wszystko komplikuje, wydziwia, wstrzymuje, gdy tymczasem życie jest takie proste i oczywiste. Niechybnie wszystkiemu winne są te przeklęte jakieś księgi, którymi się tak zaczytuje, aż ma obłęd w oczach!
    No a sam Franciszek Schubert? Czy on miał w swoich zachowaniach cokolwiek z Młodego Wertera? A gdzież tam! Jeden z wydawców jego dzieł zaintrygowany tym, że geniusz romantycznej, a więc też miłosnej pieśni wobec kobiet był bardzo oficjalny, a jego zachowanie u niejednej pani lubiącej męską adorację mogło być odbierane jako niegrzeczne zapytał Go w czasie pewnej przechadzki: - Czy Pan w ogóle kiedykolwiek był zakochany? - Ależ oczywiście, że tak - tylko jaką przyszłość mógłbym zapewnić mojej narzeczonej, gdyby została moją żoną jako biedny nauczyciel -odpowiedział - zatem zgodziliśmy się z nią, że lepiej będzie, jeśli zostanie żoną kogoś znacznie zamożniejszego ode mnie. Nic dodać, nic ująć: to nie był Młody Werter. Ponieważ ludzie o podobnych charakterach, pozycji materialnej i społecznej garną się do siebie, można sądzić, że wielu jego przyjaciół z wiedeńskiej bohemy było jemy podobnych, a tworzona przez nich romantyczna sztuka była odmienna od tej lansowanej przez ówczesnych romantycznych kaznodziei, celebrytów i guru brylujących na najbardziej znanych europejskich salonach i zapraszanych do alków najbardziej fascynujących kobiet tamtej epoki. Potwierdzeniem tego poglądu niech będzie fakt, iż po wysłaniu przez Franciszka Schuberta do Johanna Wolfganga Goethego nut pieśni z tekstem wiersza "Król olch" odpowiedź oczywiście nie została wysłana. A kimżeż dla uwielbianego wówczas przez elity poety był jakiś tam Franciszek Schubert! No i ta sytuacja lekceważenia trwa po prawdzie aż po dzień dzisiejszy. Jeśli jakiś współczesny polski krytyk muzyczny dla swoich czytelników pisze wypracowanie na temat znanej opery Mozarta, której libretto oparte jest na bardzo znanym i uznanym w europejskiej i światowej kulturze dziele literackim, to jest bardzo kompetentny. Po prostu korzysta z bardzo dobrych tłumaczeń dokonanych kiedyś przez doświadczonych literatów. Jeśli natomiast ten sam krytyk zabiera się za komentowanie wykonania pieśni Franciszka Schuberta w języku niemieckim, to często wyczytujemy rożne niesamowitości.
Strony: 1 2 3 [4]

Polityka cookies
Darmowe Fora | Darmowe Forum

cloudwind evelon wolfsparadise playyourstories wataha-wilkow-nocy