Kurier Szafarski

Od kogo by tu zacząć ? Może od Franciszka Szuberta? Propozycja o tyle ciekawa, ze ów Wiedeńczyk na kompozytorski Parnas wspinał się w tym samym czasie , co Chopin. Tyle, że w przypadku Chopina  – był to 8-letni mały Frycek, syn warszawskiego guwernera, tymczasem nasz Wiedeńczyk był dorosłym mężczyzną i ukształtowanym już estetycznie muzykiem.

Ale mój wybór ma także drugie usprawiedliwienie. Otóż chciałbym, aby był ukłonem dla Tereski, naszej forumijnej Przyjaciółki, miłośnicy Wiedeńczyka, kompozytora niezliczonych pieśni, licznych symfonii i przepięknych (bodaj: ośmiu) Impromptus.
To po Szubercie Chopin przejął ów gatunek muzyczny o bardzo ścisłej symetrii trójdzielnej (utwór podzielony jest na trzy części, z której każda ulega kolejnemu podziałowi na trzy, a każda z nich na kolejne trzy - w sumie tworząc 27 krótkich fraz) i doprowadził go doskonałości.
Zacznijmy więc od szubertowskich  Impromptus. Na początek – moje ukochane Impromptu Ges-dur op. 90 nr 3. Nie wiem dlaczego, ale zawsze mi się wydaje, ze tym Impromptu, inny współczesny Chopinowi kompozytor, Franciszek Liszt snuł improwizacje komponując swój przepiękny nokturn „Marzenia Miłosne”.
Impromptus Ges-dur Szuberta w genialnym wykonaniu Horowitza (zdaje się, ze nagranie pochodzi z nadzwyczajnego koncertu, z który Horowitz pod koniec życia wystąpił w sali wiedeńskiego Konserwatorium, ale może się mylę.).
Oto misterium muzyki szubertowskiego Impromptu

http://www.youtube.com/watch?v=L6_SbflSwAg

a teraz - wywołane do tablicy Marzenia Miłosne Pana Liszta:
w nostalgicznym zorkiestrowanym wykonaniu:
http://www.youtube.com/watch?v=aYvTp6RL1EI

i w oryginale, w perfekcyjnej interpretacji Van Cliburna
http://www.youtube.com/watch?v=y6hdDOFtW64&feature=related

No nie Janusz ale mi sprawiłeś radość, nawet nie wiem co powiedzieć....Dziękuję :-*Jesteś Wielki

Liszt w ogóle uwielbiał Schuberta i napisał fortepianowe transkrypcje wielu jego utworów.
Korzystając z okazji chciałabym żebyście posłuchali 3 minut najpiękniejszej dla mnie muzyki.
Pieśń Schuberta "Do śpiewania na wodzie"

najpierw w oryginale śpiewa mój ulubiony tenor Ian Bostridge

http://www.youtube.com/watch?v=qO4mofM5Jt0

i transkryocja Liszta gra Evgenij Kissin


http://www.youtube.com/watch?v=FP_5-ARMtjE&feature=related

Dzięki za linki, ja też bardzo lubię Schuberta, chociaż nie znam go tak dobrze jak Chopina (zresztą Schubert jest obszerniejszy).

Ja trochę o kompozytorach z innej półki. Ostatnio wyszła płyta z kompozycjami uczniów Chopina, chociaż pewnie o tym wiecie, ale na wszelki wypadek podaję linka, jeśli by kogoś interesowało:
http://chopin2010.pl/pl/strona/baza-wiedzy/rekomendacje/plyty-cd/entry/2943-uczniowie-chopina.html

I znowu wrócę do dumnego Madziara, który, jednakowoż nie znał ani jednego słowa w swoim ojczystym języku. Za to dużo sugestywniej niż słowa przemawiała za niego  jego "węgierska" muzyka.
Posłuchajcie, proszę, Rapsodii nr 2. Prawdopodobnie jest to najbardziej identyfikowana na świecie i kojarzona z Węgrami kompozycja Liszta. Wielkiego Liszta, który pozostał wierny pamięci Chopina nawet po jego śmierci. Jako pierwszy opublikował szopenowską biografię. Ciekawe, czy czytał ją ktokolwiek z Was? (Ja - tylko publikowane tu i tam fragmenty).

http://www.youtube.com/watch?v=qILml1Zflpk

Tej rapsodii słucham regularnie od jakiegoś czasu w wykonaniu młodego jeszcze Stasia Drzewieckiego, mam pod ręką razem z campanellą. Liszt też jest O.K. :)

Ja też tylko fragmenty i nie wiem czy miałabym ochotę na resztę (ale jakby mi wpadło w ręce to bym przeczytała w celach poznawczych).
Przesłuchałam Impromptu. Muszę powiedzieć, że mi się to wykonanie Horowitza bardzo spodobało.

Ze swojej strony dorzucę drobny utwór kompozytora od czasu do czasu obecnie nagrywanego, starszego od Chopina, na którym się trochę swego czasu wzorował: Hummla mianowicie. To przezabawna miniatura w wykonaniu "mojego" Friedmana:
http://www.youtube.com/watch?v=n70h7dcJzqE
Naprawdę można się uśmiechnąć.

oj, Olu, nawet nie wiesz, jakże mnie nieświadomie wzruszyłaś :-[. To wykonanie jest po prostu genialne. I mówię to bardzo świadomie, bo utwór ten towarzyszy mi od... ponad 30. lat i chodzi za mną. Mam więc wyrobioną i uprawomocnioną do niego swoją własną miarkę. Po tej tutaj kreacji Friedmana  musze użyc innej skali.
 (W roku 1978 był konkurs piansityczny na stypendia artystyczne  im. F Chopina. To własnie Rondo Es-dur Nepomuca Humla było utworem obowiązkowym. Nikt z młodych pianistów nie zbliżył się wtedy nawet o dwie miedze do cienia tego wielkiego szopenisty)

Nie wiedziałam, nie mogłam, przepraszam...Chciałam tylko, żeby się ewentualni forumowicze uśmiechnęli...

Nie przepraszaj, bo niby za co? tylko przyjmij ode mnie buziaka  :) :-*

 A ode mnie dwa:-* :-*

No tośmy się z Oleńką obcałowali  :D

Ale, ad rem...

Nie. Niemożliwe. W tym wątku nie da się nie przywołać Paganiniego. Jego muzyka wywierała przeogromny wpływ nie tylko na dorastającego Fryderyka, ale i na cały świat muzyki owoczesnej Europy. Po koncercie warszawskim genialnego Genueńczyka (1829) młody Chopin komponuje wariacje A-dur na podstawie jego tematów.

http://www.youtube.com/watch?v=iRJkSk6AdN0

Jako ciekawostkę podam, ze na osnowie ich tematów piwosze skomponowali swój hymn  ;)

Tymczasem i ja i Ola pisaliśmy w innym wątku o strachu, przed pochowaniem żywcem. W przypadku Paganiniego ta historia nabiera realnego potwierdzenia. Otóż w  wieku dziecięcym mały Nicolo zapadł w letarg i byłby pochowany żywcem. Cudem w czasie pogrzebu, gdy wieko trumny było jeszcze otwarte, ktoś z uczestników pogrzebu zauważył delikatny ruch palców Paganiniego. W tym momencie dziecko obudziło się i uniknęło tragicznej śmierci.
Oczywiście, Paganini – to przede wszystkim epokowe kaprysy, z których ostatni, 24 a-moll czasami uważa się za w ogóle najsłynniejszy utwór muzyki klasycznej wszechczasów.
Zapraszam do odsłuchania.

http://www.youtube.com/watch?v=vPcnGrie__M

Kto za czasów młodości Chopina uznawany był w Europie za najsławniejszego polskiego pianistę? Pytanie podchwytliwe. Bo była to kobieta - Maria Szymanowska.  Jako ciekawostkę dodam – teściowa Mickiewicza.
Zawsze zastanawia mnie, dlaczego jej dzieło, a było tego sporo:  m.in. etiudy, nokturny, walce, polonezy, mazurki, pieśni. - tak słabo zawsze było i jest spopularyzowane w Polsce? Być może stało się tak za sprawą względów poza artystycznych. Szymanowska była bowiem nadworną pianistką carycy i prowadziła słynny w mieście salon, którego gośćmi byli najwybitniejsze postacie muzyki i literatury - Puszkin, Glinka, Karamzin, ale, z drugiej strony, także Mickiewicz i wielu innych Polaków.
Ciekawe, ze Chopin, który bywał na jej koncertach i doskonale znał jej twórczość - bardzo zdawkowo wypowiada się na jej temat. Kiedyś spotkałem się z tezą, „może dlatego, ze zdawał sobie sprawę, jak wiele jego muzyki inspirowane było jej utworami? Upowszechnianie dzieła i osoby Szymanowskiej nie było w jego interesie”
Tak Jak Chopin, tak i wszyscy jego następcy łatwo zapominali o Szymanowskiej. Czasami mniemam, ze dziś dla przeciętnego rodaka jest ona bardziej znana z faktu bycia matką żony Mickiewicza, niźli piastowania roli czołowej  europejskiej pianistki początka XIX wieku.
Tym bardziej zdumiał mnie następujący fakt. Oto odkryłem w Internecie relację z odsłonięcia pomnika Szymanowskiej w Sant Petersburgu, i to całkiem niedawno:  25 września 2010 r. Pomnik ten, w kształcie fortepianu, odsłonięto w Nekropolii Mistrzów Sztuki obok Ławry Aleksandra Newskiego przy Newskim Prospektcie. Relacja jest po rosyjsku, mam jednak nadzieję, ze sobie poradzicie, a odsłuchać naprawdę warto, aby jeszcze raz przekonać się, jak trudno być prorokiem i docenionym artystą we własnym kraju...

http://www.youtube.com/watch?v=kXJpjpo7bsk

Ja pa ruski nie gawarju, ale dziękuję za linka.
Chopin wypowiadał się zdawkowo nawet o własnej muzyce, mało w listach Chopina wypowiedzi tego typu (szczególnie jak na kompozytora, można tam nawet znaleźć informacje o odkryciu astronomicznym albo plotki o V. Hugo, ale o muzyce swojej czy innych to jednak stosunkowo mało). Więc ja bym nie podejrzewała Chopina o jakiś "spisek" jak autor tej tezy, a ileż w jego listach opinii na temat Mozarta czy Hummla? Tyle co kot napłakał. Jak pisała G. Sand: Chopin mało mówi o muzyce, ale jak już mówi to dobrze (to oczywiście niezupełnie jej słowa, ale nie mogę sobie przypomnieć dokładnego sformułowania, które było bardziej precyzyjne).
Swoją drogą jest interesującym, że formy praktykowane przez Szymanowską (które wymieniasz) stały się również formami chopinowskimi i to chyba nie dotyczy w takim stopniu żadnego innego polskiego kompozytora. Odnośnie Szymanowskiej przypominam sobie, że Chopin pisząc o jej koncercie, dodał "będę niezawodnie", także na pewno ją cenił.
Może tak zupełnie o niej nie zapomnieliśmy, jakieś płyty z jej muzyką istnieją, tylko nie mogę sobie przypomnieć przez kogo nagrywane...

(http://img99.imageshack.us/img99/2741/mariaszymanowskaalbumca.jpg)

i któż to Beatko wydał... nie nasza rodzima oficyna  :-[

Dzięki! Tak mi się coś zdawało, że ja to we francuskim radio słyszałam.

A czy nie miałam trochę racji z owymi 300 latami? :)

w odniesieniu do Szymanowskiej - to obawiam się, ze strzeliłas w dziesiątkę  :D

Ligia Digital

Ale faktycznie, wydań było więcej:

Maria Szymanowska: Piano Works. Anna Ciborowska, piano. Dux, 2004.
Szymanowska: Album. Carole Carniel, piano. Ligia Digital, 2005.
Chopin und Polish Piano. Jean-Pierre Armengaud, piano. Man, 2001. (Includes works by other composers as well.)
Inspiration to Chopin. Karina Wisniewska, piano. Denon, 2000.
Riches and Rags: A Wealth of Piano Music by Women. Nancy Fierro, piano. Ars Musica Poloniae, 1993. (Includes works by other composers.)

Ileż to się człowiek może na tym forum ciekawych rzeczy dowiedzieć, normalnie uniwersytet :)))

Wracam do Pana Paganiniego. O nim można by pisać i pisać. Dużo dziś dyskutujemy o bezstresowym wychowywaniu berbeci, tymczasem mały Nicolo wielokrotnie dostawał od swego ojca po dupsku, dlaczego? – Bo za mało ćwiczył, bo tylko kilkanaście godzin na dobę. Skuwał go łańcuchami, żeby nie uciekł, trzymał w ciemnicy, za karę...Jak by dziś nie oceniać kwalifikacji ojcowskich – senior Genueńczyk dopiął swego: synuś zawładnął tak niewiarygodną techniką wirtuozowską, ze słuchacze nie tylko podejrzewali, ale oskarżali  go o konszachty z samym diabłem.
Usprawiedliwieniem dla takich oskarżeń niechaj będzie La Campanella ( Po włosku: chyba wieśniaczka?). Drugi, po kaprysie a-moll największy klejnot Paganiniego i z pewnością jeden z najpopularniejszych także w całej światowej literaturze muzycznej. Nie dziwne więc, ze doczekał się licznych kontynuacji podejmowanych przez najznakomitszych muzycznych generałów.
Najpierw zapraszam do oryginału

http://www.youtube.com/watch?v=YaxHZxvmSwQ

a teraz do znakomitych wariacji Liszta, w wykonaniu niekwestionowanego współczesnego geniusza fortepianu Kissina. Przy okazji: patrzcie, w jakiej Sali koncertowej, przy jakiej ilości publiki…

http://www.youtube.com/watch?v=QpnM1ahqzdw

Choć za skrzypcami nie przepadam tak strasznie jak za fortepianem, to chętnie wysłuchałam.
A jeśli chodzi o Kissina, to on chyba tylko w takich salach grywa :) Pierwszy raz zobaczyłam go w czasie BBC Proms, jeszcze na kanale Mezzo (którego teraz nie mam) i .. nagrałam i od lat słucham na okrągło.
Nie byłabym sobą, gdybym nie przekierowała tematu na mojego ulubieńca i jego wykonanie, młodzieńcze jeszcze:
http://www.youtube.com/watch?v=QH5Qsd0k4ZY&feature=related

Jednak ten utwór zdecydowanie wolę na skrzypcach :)

Witam wszystkich..Również wolę na skrzypcach -  możliwość dłuższego trzymania dzwięku, niepowtarzalna barwa, ornamentyka, praca smykiem z wykorzystaniem przeróżnych technik. Ogólnie dla mnie, skrzypce to najpiękniejsszy instrument świata, a zaraz po nim, powiedzmy "gitarka"..to znaczy niee - fortepian :)

Kochani, poszukuję Serenady na smyczki op. 2 Karłowicza. Czy mógłby się ktoś ze mną podzielić tym skarbem?                       

Ewa! Wydawnictwo PWM wydało płytę, na której m.in. jest serenda op. 2 Karłowicza. Na stronie PWM można ją kupić za 34,90zł. Podaję poniżej namiar:

http://www.pwm.com.pl/Kar%B3owicz__Weiner_Bacewicz_Orb%E1n__szczegoly_1469490__a0__gp10__pwd10_218311__grp__spnazwa__g1__ad0.html

Czajkowski. Piotr Ilicz.
Gdy Chopin umierał - ON miał ledwie 9 lat - i dopiero całe życie artystyczne przed sobą. Może ten oto topic nie jest więc dla niego najwłaściwszy, ale pozwólcie, że choćby napomknę. Bo bardzo kocham muzykę Czajkowskiego, bo mamy listopad, bo pogoda za oknem pod psem.
Sięgam więc po sprawdzony muzyczny afrodyzjak, dla zrzędliwej mej duszy, i z razu dodam: dobry na każdą okazję, na każdą porę i miesiąc roku.
Proszę Państwa - "Pory roku" Czajkowskiego! Tak, Tak! Nie pomyliłem się. Nie. tylko Vivaldim pory roku śpiewają... A skoro mamy listopad - niech będzie Listopad. Jeden z dwunastu poematów na fortepian Czajkowksiego z cyklu "Sezony" (podtytuł: Trojka). Zacznijmy jednak od wersji orkiestrowej:

http://www.youtube.com/watch?v=UG9LLsp088c

No, a teraz fortepianowy oryginał:
(ps. zwróćcie uwagę na radosne oblicze czcigodnego towarzysza. Ach, jeszcze jedno: za fortepianem sam maestro Lew Oborin - zwycięzca Konkursu Chopinowskiego w 1927 roku)

http://www.youtube.com/watch?v=MCASjFHi4Ww&feature=related

Uwielbiam Czajkowskiego Januszu..taki "słowiański" (słychać to zwłaszcza w niektórych symfoniach) Z wersji utworów przez Ciebie podanych lepiej mi się podoba, ta w wersji orkiestrowej..sama zaś animacja - coś pięknego (końskie wozy, powozy - "trojka") A propos samych koni Januszu..Czy zdarzyło Ci się może chociaż raz w życiu jezdzić na koniu wierzchem, czy to na "oklep", czy w siodle..? Bo mi tak - niesamowite przeżycie :) ;)

Gounod Charles - trochę młodszy od Fryderyka. Znany pewnie najbardziej z racji wyśpiewywanej na wszystkich ślubach "Ave Maria". Ale i twórca oper. Przypomniałam sobie "Fausta" kiedy wpisywałam w wątku dotyczącym filmów z muzyką klasyczną "Upiora w operze". Zamieszczam finałowy tercet - fragment filmu. Może i Wam się spodoba? 
http://www.youtube.com/watch?v=dZZiAWC_bIw&feature=related

Jeszcze nie, ale przeciez wszystko jeszcze przede mną. Wszak właśnie dziś rozpoczął się dopiero piewszy dzien pozostałej części mego życia  :D

Mam problem, którego umieścić po długiej przerwie po Chopinie Mozarta czy Czajkowskiego...
Po długich cierpieniach duszy, Czajkowski zwycięża owocem z drzewa zasadzonego w wyobraźni dziecięcej. Bo wszystko dobre,  czym dziecko nasiąknie, będzie najlepszym w dorosłości.

Uwielbiam Czajkowskiego. To wspaniały symfonik. Szczególnie balety "Dziadek do orzechów" i "Jezioro łabędzie" - planuję pojechać do Petersburga, żeby zobaczyć tę wspaniałą muzykę połączoną z prawdziwym baletem. Czajkowski to tworzył trochę później, a co drogi Januszu powiesz o Schumannie i Mendelssohnie?

Tak Bodku, nie da się pominąć tutaj Mendelsohna, który żył prawie dokładnie w tych samych latach i tyle samo lat co Chopin (o roczek nawet krócej). Skoro mnie wystawiłeś do tablicy, już spieszę z ukłonem :)

Mendelsohn… Jeśli mówić o kimś, że w czepku urodzony – to o Panu Feliksie, ze w całej kufajce. Syn bogatego żydowskiego bankiera od najmłodszych lat komponował, mając za kajet swoją własną  orkiestrę. Hojny tatuś nie szczędził dla synala. Sprezentował mu grajków, aby tylko talent latorośli obrodził i godziwie owocował. No i owocował.
Z drugiej strony – czy był to wielki muzyk? Powątpiewam. O mierze wielkości świadczą dzieła, które nie poddały się wyroczni czasu. W przypadku Mendelsohna – zostało ich jak na lekarstwo. Bo jeśli statystyczny ktosiek zna cokolwiek więcej, niż Muzykę do Snu Nocy Letniej (tak, tak – sprecyzujmy uczciwiej: marsz weselny obgrywany przy każdym urzędniku Stanu C) - to już sukces.
Ale bądźmy też i sprawiedliwi, o niektórych dziełach zapomnieliśmy niesłusznie. Dla mnie, na przykład najpiękniejszy koncert skrzypcowy wszech czasów - to właśnie koncert Mendelsohna (e-moll). Jeśli ktos nie kojarzy – niechaj obejrzy film Dzieje Grzechu (Borowczyka) Koncert ten – robi w filmie za dyżurny muzyczny podkład. Symfona Włoska – to perełka, piesni bez słow – bardzo zgrabne, nostalgiczne i ciepłe poemaciki. I mógłbym wymieniac dużo, dużo więcej. Póki co, zapraszam do Piesni Wiosennej (z cyklu piesni bez słów). Oby dla nas wszystkich taka wiosna z tej piesni zagościła nawet w czas już nadchodzącej zimy.

http://www.youtube.com/watch?v=eoi-rG0gd6E

Januszu, a może by tak ...  Adalbert Gyrowetz?

Tak Beatko, masz rację, przypominam sobie, ze jego koncert grał malutki Frycek bodaj na swoim pierwszym oficjalnym koncercie. Ale muszę przyznać uczciwie, nic wiecej na temat tego kompozytora nie wiem, poza tym, co wyczytałbym z Wikipedii. Ale może tak trzeba bedzie, bo moze warto, Na pewno tak. Przyjdzie tu wiec i na niego pora. Tym bardziej, ze wiódł długie i pewno bogate artystycznie życie
Pozdrawiam cię serdecznie i maestro Gyrowetza wpisuęe do kajetu.

Właśnie w starym kajecie znalazłam przypadkowo wpis na kolorowo "koncert Gyrowetza" pod notatkami z książki Peera Hultberga pod tytułem "Preludia" traktującej dość luźno, powieściowo chyba nawet, o wczesnej młodości Frycka naszego. No i chciałam się czegoś więcej w temacie dowiedzieć od "zaawansowanych w wiedzy". Może uda mi się tę książkę gdzieś zdobyć, bo chętnie przeczytałabym ponownie, W ZAISTNIAŁYCH OKOLICZNOŚCIACH :)

Coś tak Januszku niezbyt pochlebnie napisałeś o Feliksie - a jego koncert skrzypcowy to mój ulubiony koncert romantyczny, jeszcze symfonie szkocka i włoska, piękne pieśni Weneckiego Gondoliera. Uczono mnie w szkole, że Mendelssohn miał też dużą zasługę w odświeżeniu muzyki J.S. Bacha nieco zapomnianej w XVIII w. Co do jego Marsza weselnego - jest wiele tzw. "przebojów" z muzyki klasycznej np.V i IX symfonia Beethovena, Marsz pogrzebowy, "Eine kleine.." - dzięki nim ci kompozytorzy są znani ludziom nie interesującymi się muzyką... :)  

Co do Mendelssohna, to mnie ten Sen Nocy Letniej właśnie zachwyca, tylko po jednym obejrzeniu (Ogrody Muzyczne na Zamku Królewskim). Może kiedyś uda mi się pozyskać w całości i posłuchać, a najlepiej równocześnie obejrzeć, wspominam niesamowicie miło.
A poniżej początek uwertury, którą skomponował w wieku zaledwie 17 lat - maestria!

http://www.youtube.com/watch?v=4h1MGAlkqno

To co powiedziałaś Moniko to święta prawda..Jedna z tych prawd podstawowych, które towarzyszą rodzajowi ludzkiemu od początków swojego istnienia. Wszakże istnieje jeszcze nieco odmienna maksyma - lecz ta wypowiedziana z Twoich ust jest chyba znacznie bardziej przemawiająca.. :)

Pora zaprosić do naszego wątku Pana Roberta Schumanna. Trochę wstyd, ze tak późno, wszak to ten, od… od armat skrywanych w…  kwiatach, nie mylić z krzakami, o których na forum TVP Kultura zażgała po wystąpieniu Pana Prezydenta niemała zadyma (pozdrawiam wszystkich banowiczy!).
Był rówieśnikiem Chopina. I prawdziwym jego fanem. Nie zawsze jednak rozumiał intencję i zamysł twórczy Fryderyka. Miał np. za złe, ze Chopin preludia nazwał preludiami, że sonata b-moll nie powinna być nazwana sonatą, ale tak poza tym wielbił Chopina , jak bożyszcze. Jeszcze w czasach warszawskich, po odsłuchaniu wariacji op. 2 oznajmił światu, że przed szopenowym geniuszem czapki z głów.
Dedykował nawet naszemu maestro swoją „fantastyczną” Krajslerjanę. Ten – odwzajemnił się maestro Schumannowi dedykacją równie ważką, do, bodaj, ballady As-dur.

Dziwne były ostatnie lata Schumanna. Jego umysł opanował błękitny ton, który nieustannie słyszał i który w żaden sposób nie umiał przenieść na swoją pięciolinię. Z tego co pamiętam, po długich psychicznych cierpieniach zmarł w szpitalu dla obłąkanych.
Posłuchajmy najbardziej chyba znanego utworu Schumanna, jakim jest ‘Marzenie’ z cyklu „Scenki dziecięce’. Dla Horowitza był to muzyczny amulet.

http://www.youtube.com/watch?v=qq7ncjhSqtk&feature=related

Z kolei moim ulubionym i najbardziej radosnym utworkiem Schumanna jest ‘wesoły wiesniak”
Posłuchajmy, jak zaaranżowali go marek i Wacek

http://www.youtube.com/watch?v=UOX9Z_lDFFI

Nieoceniony Janusz wspomniał o Paganinim, w którego stronę ostatnio kierowały się moje myśli w kontekście rozważań o muzyce Chopina. No właśnie. Ciekawa sprawa. Będąc w Warszawie wieszczył Chopinowi wielką przyszłość. Nie pomylił się. Ale nie o tym miałem pisać, lecz o tym, jak odmienni byli to muzycy. Niewątpliwie łączy ich jedno - najwyższych lotów wirtuozeria. I to chyba ona zachwyciła Paganiniego. Zastanawiam się tylko, czy Paganini widział w muzyce Chopina coś poza wirtuozerią. Kaprysy Paganiniego i etiudy Chopina - w zasadzie można by powiedzieć, że są podobne, wymagające, wykorzystujące podobne mechanizmy kompozycyjne. Ale... Chopin nadał utworom funkcjonującym dotychczas jako wprawki techniczne nową jakość. Ileż emocji wyczytać można w etiudzie "Rewolucyjnej" albo etiudzie c-moll op. 25 nr 12. Trudno oprzeć mi się wrażeniu, że Paganini nawet nie próbował wejść w krainę duchowości, wyrażania przeżyć muzyką. Jego muzyka wydaje mi się poprzestawać na swej warstwie formalnej, na wirtuozerii, zabawie dźwiękami, dążeniu do zachwycenia odbiorcy. Czy w takim razie Paganini widział w muzyce Chopina coś więcej niż sekwencję dźwięków i stronę formalną? To mnie ciekawi.

No i znowu pośrednio wracam do Paganiniego. Tym razem za sprawą Karola Lipińskiego, a dokładniej: za sprawą rywalizacji o prymat najpierwszego skrzypka Europy. Bo trzeba wiedzieć, ze maestro Paganini miał godnego konkurenta: polskiego skrzypka, kompozytora, dyrektora teatru muzycznego we Lwowie Karola Lipińskiego, autora kilku symfonii, trzech koncertów skrzypcowych, kaprysów, polonezów...Obaj wirtuozi – korzystając z okazji koronacji cara na króla Polski stoczyli otwarty bój o artystyczny prymat, niestety, bez rozstrzygnięcia.
Znamienne, że kiedyś spytano Paganiniego, „kto jest najlepszym wirtuozem skrzypiec na świecie?” – Ten, po chwili zastanowienia odrzekł: „Nie wiem kto. Wiem za to, że drugim jest Lipiński”.  :D
Dziś Lipiński (trochę na podobieństwo Szymanowskiej) z trudnych do pojęcia powodów jest w naszym kraju zmarginalizowany. Niechaj ten fragment jego koncertu zaświadczy, jakże niesłusznie!

http://www.youtube.com/watch?v=l6KhycIpUSM&feature=related

Paganini.
..My hero..
Nicolo, to nie tylko popis wirtuozerii, ale genialna, pelna glebokich odczuc muzyka.
Bedac fanatykiem Paganiniego pojechalem wraz z moja zonka do Genui by pooddychac powietrzem
maestro. Sluchajcie, atmosfera tego miasta + muzyka Nicolo daje wiazanke nie do opisania.
Po prostu genialne wrazenie, ktorego nie mozna zapomniec. Mroczne, dlugie!!, waskie ulice (bardzo wysokie budynki daja cien), walesajace sie typki z pod ciemnej gwiazdy (tylko w porze sjesty) pobudzaja nasze receptory wyobrazni.
Krecono-ciemno wlosy Nicolo z orlim nosem ze skrzypcami pod pacha stapajacy po dziurawym chodniku snil mi sie jeszcze przez dlugie miesiace.
Dom Paganiniego niestety zrobil miejsce centrum handlowemu (wielka szkoda). Bylem wkurzony , gdyz w Ufficio Turistico nie wiedziano, kto to Paganini. Genua jest przeciez miastem Kolumba a ja chce Paganiniego (mojego HERO).
Sam znalazlem miejsce, gdzie znajduja sie skrzypce N.P. Slynna "armata" (Guarnerius del Gesu) za pancerna szyba obok serca Kolumba. Potem spacer po miescie. Puste uliczki na wzgorzach, przekaska w lokalnej (autentycznej) kawiarence w asyscie gestykulujacych wlochow (wloszki chyba w pracy) zakonczyl nasza wizyte w tym pieknym miescie Paganiniego.


Kaprysy Nicolo Paganiniego obok preludiow i fug Bacha, sonat D.Scarlatiego, preludiow Chopina, uwazam za najwieksze osiagniecie artystyczne formy "miniatura". Genialna konstrukcja i plan emocjonalny najwyzszej miary (bardzo trudne w krotkiej formie)

Ha! Widać nieco inaczej odbieramy twórczość Paganiniego. Być może gdybym tak jak Ty miał możliwość obejrzenia rodzinnych stron artysty i miejsc, w których się wychował, miałbym inne odczucia. W sumie podobnie na temat dzieł Chopina mógłby napisać ktoś, nie rozumie szeroko rozumianego "kontekstu" jego twórczości. Goethe napisał kiedyś "Kto chce zrozumieć pisarza, powinien pojechać do jego kraju". Pewnie to samo dotyczy muzyków i innych artystów.
Natomiast co do zestawu artystów, którzy osiągnęli szczyt w tworzeniu miniatur, zgadzam się bez zastrzeżeń. Tylko co do Scarlatiego się nie wypowiadam, bo - wstyd się przyznać - za bardzo nie znam jego twórczości. Chyba pora poznać ją...

Cały Romantyzm, wg mnie, miniaturami stoi (szczególnie: cyklami miniatur) i leni sie przed wielką formą. Maestro F. Liszt "popełnił" tylko jedną sonatę (to prawda: za to jaką!), nasz Frycek ledwie 2 koncerty (i oba, być może, pod akademickim przymusem), tylko trzy sonaty (nie licząc tej warszawskiej, i cała reszta - to tak na dobrą sprawę "miniatury" (z nielicznymi wyjątkami), w każdym bądź razie - utwory kilkuminutowe...

Wracając do Paganiniego..., w czasach, w których żył jego kaprysy głównie odbierane były jako techniczne fajerwerki. Pomówienia o konszachty genueńskiego Maestra z diabłem - dla jego konkurentów były wystarczającym usprawiedliwieniem, aby się z nimi nawet nie mierzyć. Uknuto zresztą tezę, ze sam Paganini nie jest w stanie ich zagrać. Co miał biedak czynić? Zorganizował koncert i zagrał wszystkie 24. Do dziś ta sztuka udaje się nielicznym. Spośród polskich skrzypków - ...no zapomniałem. Ale byłem kilka lat temu na jego koncercie.

Karol Lipiński urodził się w Radzyniu Podlaskim, jego dni są tam co roku uroczyście obchodzone w okolicach listopada. Jego imię nosi też Państwowa Szkoła Muzyczna mieszcząca się w przepięknym pałacu Potockich. Wiem to od dziecka, też się tam urodziłam :)

Brawa dla Beatki i Radzynia P  ;)   :D

Janusz, podobnie jest w literaturze: ody, ballady, hymny, liryki, dramaty, powieści poetyckie - to dominanty romantyzmu w literaturze. Większe formy? Powieści (te większe) np pisali raczej ci, którzy raczej z modelem romantycznym chcieli polemizować.

Swoją drogą, potwierdzasz moje wrażenie, że te koncerty Chopina są jakby wymuszone. Nie ma w nich tego, co jest w innych utworach. Ładne, bo ładne, ale nie robią na mnie takiego wrażenia jak inne jego kompozycje. Ale to może dlatego, że Chopin miał problemy z rozpisywaniem utworów na orkiestrę (prócz 2 koncertów na orkiestrę rozpisał tylko kilka mniej znanych dzieł). Po prostu nie leżało mu to. Dlaczego tak sądzę? Ze względu na sonaty - niby też większa forma, a jaka jakość! Chociaż ich liczba w dorobku Chopina też jest zastanawiająco mała.

Myśle dokładnie tak samo. A moje przemyślenia ugruntował koncert Dobrzyńskiego (bodaj o dwa lata starszy kolega Chopina z elsnerowych studiów), którego podobieństwo strukturalne do koncertówChopina (sorry: Chopina do Dobrzyńskiego) jest druzgocące i chyba swiadczace o wielkim wpływie na dzieła obu Panów kompozytorów prawdopodobnie samego Elsnera (bo o plagiatorskie zakusy raczej Frycka nie podejrzewam).
Gdy jednak odsłuchałem wszystkie koncerty Fielda (komponował je tuż przed Chopinem) - mina mi zrzedła do reszty. Nasz Chopim... przykro to powiedzieć, niewiele moim zdaniem w tej materii wnióśl do dziedzictwa muzyki. Owszem, dopoetyzował i uszlachetnił. Ale, niestety, nie swój własny oryginał.
Prawdziwy Chopin odnalazł sie dopiero w miniaturach. No i w późniejszych sonatach

Oj wstyd niebieskooki wstyd

Podzielam Twoje zdanie. Wszystkie utwory orkiestrowe FC napisał podczas studiów. Chopinowi przy orkiestracji pomagali koledzy i sam Elsner. Pisał koncerty - bo były w programie studiów. Gdy już nie musiał tej formy praktykowac - zarzucił orkiestrę do skrzyni i zmknął na kłódkę.

Właśnie, Janusz, raczej jest to wpływ samego Elsnera. Jak wiemy, Chopin darzył go autorytetem, a ponadto sam Elsner pomagał Chopinowi rozpisywać koncerty na orkiestrę. A jeśli tak, to możemy sobie zadć pytanie, ile w tych koncertach jest Chopina, ile Elsnera. Pamiętajmy, że to Elsner był nauczycielem i jego wpływ na ostateczny kształt dzieła mógł być większy niż nam się wydaje. Dla mnie Chopinowskie koncerty tkwią jeszcze w klasycyzmie, w przeciwieństwie do reszty twórczości.

Studia zakończył Chopin 20 lipca 1829 r. Także koncerty napisał już po studiach u Elsnera. O tej pomocy kolegów (albo kolegi) w zakresie orkiestracji, to coś mi się o uszy obiło, chociaż sobie już dokładnie nie przypominam, jakie są na to argumenty (o pomocy samego Elsnera nie słyszałam albo nie pamiętam, dlaczego tak piszecie?).

Masz rację, koncerty formalnie zakończył po studiach. Ale kiedy poczynił szkice i pierwotne wersje? Można przypuszczać, ze jeszcze podczas. Dlaczego? - bo z początkiem października 1829 zwierzał się Woyciechowskiemu, o swoim "postawionym" adagio od koncertu f-moll. (czyli części II). Część I miał już więc prawdopodobnie za sobą. A że zaraz po uzyskaniu dyplomu (połowa lipca 1829) wyjechał do Wiednia (skąd wrócił do Warszawy z początkiem września) stąd moje przypuszczenie, że koncerty (a przynajmniej f-moll) pisał w okresie studiów  nie jest pozbawione sensu (bo kiedy miałby na niego czas?). Poza tym, Chopin studiował kompozycję u samego Elsnera. To logiczne, że tenże był jego pierwszym doradcą, recenzentem i promotorem.
Za tezą tą przemawia również podobieństwo fakturalne koncertu f-moll Chopina do koncertu Dobrzyńskiego (wcześniejszy uczeń Elsnera)

Jeśli mnie pamięć nie myli, to nawet w studiu TVP Kultura mówili, że Chopin z orkiestracją sobie średnio radził i pomagał mu w tym Elsner.

Masz rację Januszu, nie jest to pozbawione podstaw (chociaż raczej mogło dotyczyć f-molla jak zauważasz). Jakkolwiek wydaje mi się, że rozpisanie na orkiestrę to pewnie na koniec zostało zostawione.
Mi się nawet chyba obiło o uszy, że instrumentacja w ogóle nie jest ręką Chopina robiona, tylko przez jego kolegę, Dobrzyńskiego bodajże (tylko nie pamiętam, czy to dotyczyło obydwu koncertów czy jednego, w ogóle mam bardzo mętne wspomnienia na ten temat i nie pamiętam argumentów, co mnie trochę irytuje).
Ale w sumie to broszka muzykologów  :).

Podsumowując:

Hmm...

Nie podzielam co bardziej stanowczych stwierdzeń na temat koncertów Chopina. Są to wielkie dzieła, ale stylu brillant. Na koncerty trzeba patrzeć z tej perspektywy. Perspektywa "romantyczna" jest po prostu nieadekwatna.  W swoim stylu koncerty Chopina są arcydziełami i stanowią kulminację warszawskiego okresu twórczości - pierwszą kulminację w jego twórczości. W mojej ocenie zawierają one "pierwiastki" późniejszej estetyki chopinowskiej, w szczególności koncert e-moll jest czytelny pod tym względem.

Co do wpływu koncert op. 2 Dobrzyńskiego na koncerty Chopina, to zdaje się chodzić o pierwszy koncert, więc: f- moll (op.21). Kwestia nie jest wcale przesądzona, lecz dyskutowana.

Podzielam te opinie w literaturze fachowej, które instrumentację koncertów Chopina raczej traktują w kategoriach "naiwnej", a nie aprobują jednoznacznych tez o nieporadności Chopina w tym zakresie. Moim skromnym, ta naiwność, nawet jak mimowolna, broni się przez te 180 lat w tych, nade wszystko fortepianowych, koncertach.

Ja się spotkałem z zarzutem co do koncertów Chopina, że orkiestra mało dialoguje z fortepianem - stanowi podkład dla fortepianu - ale za to jakiż to fortepian? wirtuozeria, romantyczne uniesienie, charakter polskich tańców w finale. Tak czy inaczej to moje ulubione koncerty. W piątek grają u nas koncert fortepianowy Lessela (tworzył przed Chopinem)- jestem ciekawy bo nie słyszałem tego koncertu - gra Z. Raubo..

Dzięki Januszu za ten wątek. Jakoś dopiero dzisiaj sobie go przejrzałem no i posłuchałem. Mogę tylko powiedzieć, że muzyka to naprawdę najszlachetniejsza forma przekazywania uczuć. Myślę, że nie może zabraknąć tu Moniuszki. Trochę młodszy od Chopina (ale tylko trochę). Uwielbiam jego muzykę. Kocham jego opery. Jako ciekawostkę podam, że w moim mieście buduje się opera. Powinna być gotowa na początku 2012. Już wiadomo, że na inugurację będzie wystawiony Straszny Dwór. Czekam ze zniecierpliwieniem. Okazuje się (tak słyszałem), że do Moniuszki mają pretensje Białorusini. Mówią nawet o nim zdrajca. No... trudno komentować, jak dla mnie muzyka nie zna granic. Jako przykład posłuchajcie jego Uwertury koncertowej Bajka. Jest naprawdę śliczna http://www.youtube.com/watch?v=X7OSmwrfVEA&feature=related

Uwertura "Bajka" to perełka w twórczości St. Moniuszki. Niektórzy uważają, że zmarnował swój talent - bo komponował gł. opery o tematyce patriotycznej, pieśni polskie ("Śpiewnik domowy")- ale taka była potrzeba czasu - muzyka ku pokrzepieniu dla ciemiężonego narodu..

Masz rację, Jego muzyka to coś ku pokrzepieniu serc. Natomiast jego opery są moim zdaniem genialne. Ja w nich słyszę późniejszych kompozytorów włoskich. Czerpali z Jego twórczości. Na pewno to robili. No np. nie wydaje się Ci, że w Halce w scenie zbiorowej "Po nieszporach...." słychać jakby Verdiego? Ja słyszę. Szkoda, że jest mało znany w świecie. Może kiedyś...

Sułku, świetnie, ze nie pozwoliłeś dłużej  nam wszystkim czekać tu na Moniuszkę. Miło także dowiedzieć się o zapowiedzianej inauguracji nowej sceny operowej w Polsce, w dodatku, pod patronatem twórcy narodowych oper. Tymi operami  Moniuszko pięknie uzupełnił Chopina, razem wznosząc z nim cokół pod muzyczny postument naszego narodowego dziedzictwa.
Uwertura koncertowa Bajka, którą zaproponowałeś - to z pewnością brylant najczystszej wody, choć z drugiej strony nie do końca charakterystyczny dla całej spuścizny syna sędziego spod Śmiłowiczy. Dzisiaj - to rejon białoruski. Stąd pewno takie zakusy naszych wschodnich braci. Dobrze natomiast, że pamiętają o Moniuszce i że w pobliskim posiołku Aziorny znajduje się i dzielnie funkcjonuje jemu poświęcone Muzeum.
Ja zaproponuje Wam najbardziej chyba znana pieśń twórcy Halki - oczywiscie: Prząśniczkę (jedna z jego blisko trzystu pieśni)

http://www.youtube.com/watch?v=ZJaThhR91pE

Było tu dużo o Paganinim, a ja wolę słuchać kaprysów i koncertów naszego H. Wieniawskiego. Wg mnie Wieniawski to CHOPIN SKRZYPIEC...

"Legenda" Wieniawskiego:
http://www.youtube.com/watch?v=ywcrIyrR34E
czyż to nie piękny utwór?

Brawo, Bodku. Dodałbym do tego polonezy - Do czasów nam współczesnego Kilara nikt tak po Chopinie nie potrafił ich wodzić...
Zresztą posłuchajmy...

http://www.youtube.com/watch?v=21dsRBeIy8A

Chopin również na tę potrzebę odpowiadał. Mało że słychać w jego utworach polską nutę - tańce, a nawet kolędę, to przecież wymowa tryumfalnych, patetycznych sarmackich polonezów op. 40 nr 1 i 53 jest nazbyt czytelna.

no oczywiście. Zresztą słynne "armaty w kwiatach..." . Może nawet więcej niż ku pokrzepieniu narodu, to wręcz wezwanie do czynnego działania

Proszę nie cytujmy tu już naszego Prezydenta...A co do Chopina - to już "ustaliliśmy" po długich dyskusjach, że jego prawdziwą Muzą była POLSKA. Niewątpliwie też muzyka St. Moniuszki byłaby w świecie bardziej doceniania gdyby była bardziej uniwersalna...

Chopin zrobił po prostu coś, co mało komu z polskich artystów się udało. Pozwolę sobie posłużyć się Norwidem, który pisał, że w dziełach Chopina była "Polska do zenitu". To wiemy, dalej jednak napisał o "Polsce przemienionych kołodziejów". Trudno zwięźlej ująć prawdę o muzyce Chopina: jednej strony na wskroś polskiej, wyrosłej z tradycji i mocno w niej zakorzenionej, z drugiej zaś - nowoczesnej, ba, nowatorskiej, światowej. To połączenie polskości i światowości, tradycji i nowoczesności. W zasadzie to łączenie białego z czarnym - ale z takiego łączenia wyjść może szarość, wyjść może zwykła szachownica, jak też niezwykła kompozycja. Chopin miał szczęście, że oprócz tego, że dostał talent, życie potoczyło się dla rozwoju jego twórczości (innych aspektów życia w to nie mieszam) znakomicie - od samego dzieciństwa. Musimy pamiętać, że jednak Chopin i Moniuszko tworzyli dla innej grupy odbiorców, różnie też toczyły się ich losy. Patrząc na sprawę z perspektywy nieco filozoficznej, każdy z nich miał swoją rolę do odegrania. Rolę zupełnie inną, bo też nie było w tym scenariuszu miejsca dla dwóch Chopinów. Obaj artyści odegrali ją znakomicie. Wiem, że wdaję się tu w trącące neoidealizmem rozważania, ale czasami przyjęcie takiej perspektywy pozwala widzieć rzeczy w nieco innym świetle. Ja widzę to w ten sposób, że Chopinowi powinniśmy dziękować, że był Chopinem, a Moniuszce - że był Moniuszką. W tamtych czasach i w tamtych realiach obok Chopina potrzebny był właśnie taki, a nie inny Moniuszko. Tak to przynajmniej widzę.

Może narażę się na brak gustu ale chciałabym przypomnieć jeszvze dwóch kompozytorów współczesnych Chopinowi,
jeden to Bellini którego Chopin uwielbiał, a drugi to Offenbach

http://www.youtube.com/watch?v=sQR0LQskL4E&feature=related

Teresko, a kto powiedział, że Bellini i Offenbach to szmira?! Uwielbiam Belliniego! A Offenbach? Muza może troszkę lżejsza, ale też piękna.

Bellini, Offenbach? - ok. Ale ja wróce jeszcze na chwilę do Wieniawskiego.
Otóz przypomniało mi się, jak kilka lat temu stojąc obok jego mogiły (na warszawskich Powązkach) natknąłem się na Hrabiego Waldorffa, który wspólnie z ówczesnym prezydentem Warszawy Święcickim „obchodzili” alejki naszych wielkich i zasłużonych. Uznałem, ze nadarza się świetna okazja, aby spytać Pana Hrabiego, jak rozumieć początek epitafium: „CIENIOM śp. Henryka Wieniawskiego…”, czy to oznaka, że tutaj, na Powązkach, to tylko symboliczny grób? Pan Hrabia Waldorff uspokoił mnie i zapewnił, że „grób jest prawdziwy, tak jak prawdziwa była muzyka Mistrza”
Cokolwiek Pan Hrabia miał na myśli mówiąc o prawdziwej muzyce – to dla mnie oznacza, że w jej dźwiękach tkwi prawdziwa polska dusza, taka sama, jak prawdziwa tkwi w muzyce Chopina.
Posłuchajmy mazurka (kujawiaka) Wieniawskiego. Jestem pewien, że sam Chopin by się go nie powstydził i przyklasnął.

http://www.youtube.com/watch?v=51AfMGpyCCI&feature=related.   

Cd. A w końcu, Bellini był przyjacielem Fryderyka, a nawet, podobno Marsz Żałobny skomponowany został na pogrzeb Vincenza. Hmmm.... na Pere Lachaise, też przyszło im spocząć niedaleko siebie...

Znalazłam jeszcze taką notkę o Bellinim, przyznam się, że tej wariacji Chopina nie słyszałam.

No fajnie, przepraszam ale piszę z pracy..

http://pl.chopin.nifc.pl/chopin/composition/detail/name/bellini/id/84

Dziś jestem w natroju modlitewnym  ??? I dlatego myślami wspominam Teklę Bądarzewską. A któż tro taki? Ano jedna z najbardziej znanych na świecie i najbardziej kultowych polskich kompozytorek okresu Chopina. Zasłynęła praktycznie tylko jednym utworkiem: "Modlitwą dziewicy". Przez conajmniej stulecie był to obowiazkowy kawałek w repertuarze panien i panienek z dobrego domu  :)
Tak czy siak, uważam że to przesliczny kawałek i już.

http://www.youtube.com/watch?v=yqe5NCoQ1w0&feature=related

Januszu, czy to paskudna, listopadowa pogoda tak Cię bogobojnie nastraja? :D

Wiesz Ewo, czasami w duszy odzywa się spontanicznie Muza i pięknie śpiewa... A ja razem z nią  :)

Zwykle odwiedzam grób Tekli Bądarzewskiej na Powązkach bo jest niedaleko
grobu rodziców Chopina. Ale zawsze myślałam że ta modlitwa to : Boże, daj męża, daj męża..

O Boze!!

Jakiś czas temu nasza Beatka wywołała tu postac Gyrowetz’a. W polskiej literaturze próżno szukać o nim wzmianki. Ja, nazwisko tego Maestro, kojarzę tylko z młodziutkim Fryckiem, który na którymś z koncertów grał jego kompozycję. (Może Ola będzie wiedziała – kiedy, jaką?). Jednakowoż choćby z uwagi na niemały dorobek Adalberta Gyrowetz’a (ponad 60. symfonii!, około 30. oper) a także z uwagi na rozległe koneksje w świecie artystycznym (znajomość z Mozartem,. Goethem, Haydnem) czyni z niego postać barwną i wartą odnotowania w naszym wątku.

Poniżej link do jednego z jego utworkow. Wyobrażam sobie, ze na koncercie małego Chopina, pod paluszkami Fryderyka takie mniej więcej słodziutkie dźwięki musiały rozbrzmiewać wyjątkowo wesolutko, radośnie i słonecznie.

http://www.youtube.com/watch?v=Fgfd5cP7Acs

Bartusie, czyżbyś dopisywał się do modlitwy ?  :D

;D ;D ;D ;D Janusz takie czasy ;D ;D ;D ;D ;D

no nie, Teresko, ja uważam, ze nad modlitwę należy przedkładać czyny  ;) :D

 :D :D :D W KWESTII SZUKANIA MĘŻA, CZY TAK W OGÓLE???  :D :D :D

Najpierw męża, potem zięcia :) -dobrego :)

No bez przesy! Bartus to chyba nie kobitka, więc kiego mu mąż? ;D

Moja modlitwa , to inna modlitwa

Wędrowiec

Ze szczytu gór schodzę w dół.
Dolina dymi, huczy morze,
Wędruję smutny i milczący
I tylko ciągle wzdycham: gdzie?
Słońce jest tutaj jakieś zimne,
Życie zszarzałe, zwiędłe kwiaty,
A każde słowo to dźwięk pusty.
Ja jestem obcy, obcy wszędzie.
Gdzie jesteś, kraju ukochany?
Szukam, przeczuwam cię, nieznany!
Kraju, o kraju mej nadziei,
Kraju, gdzie kwitną moje róże,
I gdzie wędrują przyjaciele,
A moi zmarli zmartwychwstają,
Kraju, przeze mnie opiewany,
O kraju, gdzieżeś ty?
Wędruję smutny i milczący,
I tylko ciągle wzdycham: gdzie? A w duchu słyszę wciąż niezmiennie:
Szczęście jest tam, gdzie nie ma ciebie!

tekst pieśni Schuberta Wędrowiec
przeł. Krystyna Jackowska-Pociejowa

http://www.youtube.com/watch?v=BR8_n-B8qu0


Franciszek Piotr Schubert urodził się 31.I.1797 roku w alkowie ciasnego mieszkania
rodziców na wiedeńskim przedmieściu. Jego ojciec był nauczycielem i
taki też zawód wymarzył dla syna.Ten fakt przez całe życie był podstawą konfliktu
między nimi.
Schubert miał 19 lat gdy skomponował swoje pierwsze arcydzieło muzykę do Króla Olch
Goethego i przesłał mu piosenkę z pełną szacunku dedykacją. Nigdy nie przebaczę temu wielkiemu poecie, że ani słowem nie potwierdził jej odbioru człowiekowi, któremu zawdzięcza nieśmiertelność swego wiersza.
Schubert nigdy nie widział morza, a jednak dał nam odczuć jego spokojne piękno, tajemniczość i potężny gniew.
Nigdy nie widział Nilu a jegnak pierwsze takty Mnemona godne są, aby zabrzmiały w świątyni Luksoru.
Nie zaznał nigdy miłości kobiety, a przecież w jego Małgorzacie przy kołowrotku brzmi rozdzierający krzyk namiętności..
Umarł w 31 roku życia w biedzie i nędzy, w jakiej żył zawsze. Po śmierci sprzedano za 36 guldenów jego skromny dobytek: trochę ubrań , kilka książek i łóżko. W zniszczonej walizce znaleziono dużo owych nieśmiertelnych pieśni, bardziej wartościowych niż wszystko złoto, zgromadzone w Wiedniu, w którym biedny muzyk żył i umarł.
W swoim dzienniku ojciec Schuberta, który bojąc się zarazy nie pożegnał się z synem napisał:

19 listopada 1828 o godz.4 po południu umarł Franz Peter Schubert na gorączkę tyfusową


http://www.youtube.com/watch?v=_bLWaHFZiFs

Brawo Tereska, brawo Maestro Szubert!

Dzięki Janusz zawsze na Ciebie można liczyć, tak mi dziś smutno :'( :'( :'(
Nawet Ci wybaczę, że całowałeś się dziś z Ewunią, taka będę.

Teresko wiem, że mój całus :-* Cię nie pocieszy...., ale jestem z Tobą - nie smuć się

Tereska, wiesz... ja bym Cie nawet i przytulił, ale co to byłaby za tulanka poprzez elektrony i siwą poświatę monitora? Za to mogę Ci ofiarować nasz ukochany klejnocik i prezencik:

http://www.youtube.com/watch?v=L3UzgFIWlN0

ja też jestem z Wami dziewczyny :)..i obydwóm więc przesyłam na dobranoc pocałunki. Jeden dla Teresy.. :-* i jeden dla Moniki.. :-*

:) oj - szkoda, że ten całus zobaczyłam dzisiaj rano. Spało by mi się lepiej :)

Januszu, wczoraj tego słuchałam nie bez wzruszenia

a ja słuchałem razem z Tobą, Moniko  :-* i razem z Tereską  :-* i razem z całą naszą wspaniałą szafarską Rodziną. :)

Nazwisko Borodina przewinęło się już przez nasze Forum przy okazji wspólnego delektowania się przepięknymi "Tańcami połowieckimi" z Kniazia Igora.
http://www.youtube.com/watch?v=t8C8frqCKKg

Aleksander Borodin  (1833-1887) zawód kompozytora uprawiał... w wolnym czasie. Na co dzień zajmował się farmacją, a tak w ogóle - z wykształcenia był chemikiem.
Kochani, zachęcam Was do odsłuchania ślicznego nokturnu z II kwartetu D-dur. Już tylko dla tego jednego utworu (plus, rzecz jasna, Tańce połowieckie) o takim kompozytorze nie wolno zapominać.

http://www.youtube.com/watch?v=f9Fne7-oFyo

Wprawdzie Charles Gounod urodził się osiem lat po Chopinie, a pierwszą operę skomponowal już po jego śmierci, ale nie sposób tu o nim nie wspomnieć. Posłuchajcie cudownej Małgorzaty z Fausta (1849) i walca, którego niewątpliwie doskonale znacie:
http://www.youtube.com/watch?v=FHrSfxtTe64&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=KKRITskQsLU&feature=related  (marna jakość, ale lepszej nie znalazłam).

Do porannej kawy się nie dołączę, preferuję herbatę z sokiem malinowym i z cytryną, mniam.
Janusz, wielkie dzięki za Borodina, trwam w zachwycie słuchając i oglądając. Niewątpliwie jakaś cząstka mojej duszy musi być rosyjska, choć nie wiem skąd mi się to wzięło i kiedy, bo w liceum wypisałam się nawet z towarzystwa przyjaźni polsko-rosyjskiej.

A ja myślę, Beatko, że zachwyt nasz (i być może Twój) bierze sie trochę z czego innego: to nie rosyjskie, a raczej nasze wspólne pokłady słowiańskości sprawiaja, że słowiańskim klimatom trafić do naszych dusz i serc jest najprościej - bo bez pośredniczenia edukacji i rozumu.
Zawsze też uważałem, że gdyby nie dzielić słowian na narody - stworzylibyśmy hiperimperium muzyki, do bram którego pukaliby po nauki wszystkie Niemce, Francuzy, Amerykany...

Ja nigdy nie miałem sposobności należec (i pewno też nie zechciałbym), ale dla kultury rosyjskiej, w przełomowym okresie swojej edukacji (po maturze) zamierzałem poswięcić całe swoje pacholęce życie. Los zadecydował na szczęście(?) inaczej. Zostałem w kraju - mając już prawie bilet w kieszeni.

Za moich szkolnych lat członkostwo w TPPR było obowiązkowe, więc postanowiłam udowodnić, że można i się wypisałam. Mam kolegów, którzy kończyli moskiewskie szkoły, są teraz fanatykami rosyjskości niemal, mieszkając już w Polsce. Miłośników kultury rosyjskiej jest chyba sporo, co jakiś czas spotykam się z dowodami, ostatnio wielkie zainteresowanie festiwalem filmów rosyjskich. Nigdy nie wyjeżdżałam na wschód, ale strasznie ciągnie.

Jakoś wolę nie zajmować stanowiska  ;D

Trochę się tu nie zgodzę z Januszem. Wg mnie kompozytorzy pochodzenia słowiańskiego mieli niewątpliwy talent do  tworzenia pięknych melodii - tematów muzycznych (trafiających do naszych serc i dusz) za to inni mieli wielkie zasługi w tworzeniu formy muzycznej, harmonii, instrumentacji - wszyscy mają swoje miejsce w Historii Muzyki...Pozdrawiam Wszystkich

Masz rację, z mojej strony to była raczej taka emocjonalna parabola.
Nie zmieniam jednak zdania, że jako Słowianie tworzymy muzyczne hiperimperium a nasza słowiańska muzyka trafia bezpośrednio do naszych serc

Trudno, niektórym z Was podpadnę bez reszty… musze się z tym pogodzić… ale od swojej opinii nie odstąpię. Właśnie chcę zaproponować tę oto sonatę Franciszka Liszta za najdoskonalsze dzieło, za absolutnie najwspanialsze uniesieniem Romantyzmu w całej twórczości fortepianowej chyba nie tylko pierwszej połowy XIX wieku.
 Gdy połączyć je z najbardziej diabolicznym wykonaniem i kongenialną kreacją geniusza fortepianu XX w.  Wladimira Horowitza – dzieło to staje się misterium szaleństwa, obłędu, nieokiełznania. Filozofią pielgrzyma odnajdującego pod koniec życia swoją Itakę i wdziewającego w pokorze,  godząc się z Panem Bogiem,  szaty kapłana.

Oto sonata romantyczna h-moll Franciszka Liszta. Uwaga: jest to utwórdzieło w zasadzie jednoczęściowe. Tu podzielone na 4 linki z uwagi na długość utworu i ograniczenia YT

Moje ukochane w niej miejsca:
link 1 (pierwszy fragment)  3:20 – 4:20
link 2 (drugi fragment)    5:45 – 7:20
link 3 (trzeci fragment)    4:17 – do końca…
link 4 (czwarty fragment)    1:33 – do końca…
ale tak naprawdę – cała sonata jest moją kultową perłą.

http://www.youtube.com/watch?v=1hBEBYx6kIc
http://www.youtube.com/watch?v=VUZj7dgi-70&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=RVw92GJ83CI&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=TxqlXzCdmbY&feature=related

Czyż nie było wspaniałe !?

Nie jestem w stanie przesłuchać tej sonaty Liszta, doszłam do połowy pierwszego filmu. Przypomniały mi się słowa wiersza Emily Dickinson: "Czułam - przez Mózg przechodził Pogrzeb". Zważywszy na to jak się ten wiersz kończy, ten utwór sobie póki co stanowczo podaruję :)

:(

Obiecuję posłuchać innym razem, kiedy będę w stanie tę sonatę udźwignąć.
Na dziś mam lżejszy łagodniejszy repertuar - Glinka w wykonaniu Kissina, kojące..

http://www.youtube.com/watch?v=vaAkw1QNo18

Vivat, vivat, vivat !!

To w ogóle doszło do tego pojedynku? Nawet jeśli, to nie był to pojedynek bezpośredni. Obaj sobie pokoncertowali, tyle że do Paganiniego waliły tłumy, a na koncerty Lipińskiego mało kto chodził, toteż obrażony Lipiński zwinął manatki i sobie pojechał. Czy nie jest przypadkiem tak, że więcej w tym wysokiej samooceny i chciejstwa samego Lipińskiego oraz jego zwolenników niż realnych podstaw do mówienia o rzeczywistym tego typu współzawodnictwie?

Tak, doszło, aczkolwiek nie był to pojedynek na punkty, na improwizacje - a po prostu ich wspólny występ, konkretnie: w maju 1829 roku w Warszawie podczas wykonania Mszy Elsnera pod batutą Kurpińkiego. Zasiedli razem przy pierwszym pulpicie. Ich bezpośrednie partie solowe stały się sensacją kulturalną śodowiska muzycznego.
I tak zaczęła się legenda o "polskim Paganinim"'.

Drążąc wątek Paganiniego. Zastanawia mnie to, co twierdzą niektórzy, mianowicie, że fakt, iż ktoś zagrał 24 jego kaprysy, nie świadczy, że zagrał je dobrze. Ponoć specyfika budowy jego dłoni pozwalała mu na chwyty, których normalny człowiek nie jest w stanie osiągnąć ze względu na fizyczne ograniczenia, Niewątpliwie już w jego czasach zwracano uwagę na to, że potrafi zagrać kombinacje, które wówczas uznawano za niewykonalne. Czy obecnie występujący skrzypkowie są tak wyszkoleni, że faktycznie potrafią to wszystko zagrać bez uproszczeń czy jakichś sztuczek?

Pytanie warte skierowania do jakiegoś profesora od skrzypiec. Ale powiem tak: mój syn zrobił dyplom szkoły średniej ze skrzypiec. W czasie programu nauczania przerobił i grał większość jego kaprysów. Nie pamiętam, aby kiedykolwiek się uskarżał, ze coś jest awykonalne, a co najwyżej każdej frazie poświęcał więcej czasu niż przy innych utworach.
Jesli więc uczeń szkoły średniej daje sobie radę, to co dopiero absolwent wyższej uczelni klasy skrzypiec, i dalej - a co dopiero zawodowy wirtuoz - i jeszcze dalej: wirtuoz najpierwszej wody? Sądzę więc, że nie sa to utwory nie do grania. Zresztą, podobnie było z sonatą z trylem diabelskim bodajże Tartiniego: nikt nie był w stanie jej wykonać. Dziś - sonata ta jest grywana powszechnie i sam przydomek z trylem diabelskim  jest co najwyżej muzykologiczno-koncertową ciekawostką.
Cóz... Byż może technika gry posunęła się dziś o lata swietlne znacznie do przodu w porownaniu do ubiegłych stuleci. (Oczywiście, w relacjach między statystycznymi wirtuozami)

Tak, slynny chwyt 3(lub 4) oktaw, w ktorym pomiedzy sasiednimi palcami byly oktawy.
Reka Paganiniego musiala byc niesamowicie rozciagnieta.

Nie wiem czy wybrałam dobry wątek bo chciałam przypomnieć albo
przybliżyć postać E.T.A Hoffmanna w dniu jego urodzin.
Urodził się 24 stycznia 1776 roku w Królewcu jako Ernst Theodor Wilhelm Hoffmann ale pod wpływem
miłości do Mozarta zmienił trzecie imię na Amadeus.
Był człowiekiem wszechstronnie uzdolnionym, zyskał sławę jako pisarz ale był też świetnym
rysownikiem, muzykiem, dyrygentem niezłym kompozytorem (teraz trochę jest renesans jego
twórczości).Nawet swoją znienawidzoną pracę urzędniczą podobno wykonywał b. dobrze.
Ciekawe są jego związki z Polska. Jego żoną była Polka Misia Trzcińska.
W 1803 roku wraz z armią i administracją pruską przybył do W-wy i ten czas tu
spędzony uważał za bardzo szczęśliwy. Tu urodziła mu się córeczka Cecylia, tu mogł zajmować się tym co naprawdę
lubił sztuką, muzyką. Znał Bogusławskiego, śpiewał w kościele bernardynów.
Znaczenia jego twórczości dla muzyki XIX wieku nie można przecenić: "Dziadek do Orzechów" "Coppelia"
"Kreisleriana" "Opowieści Hoffmanna"
Był także wielkim miłośnikiem kotów. Gdy umarł jego Murr zamieścił taki nekrolog "W nocy z 29 na 30 listopada br. zasnął, aby zbudzić się do lepszego życia, mój drogi, ukochany wychowanek, kot Murr, w czwartym roku swego obiecującego życia. Kto znał tego wpisanego do wieczności młodzieńca, kto widział, jak kroczy drogą cnoty i prawa, zrozumie mój ból i uczci go milczeniem."
Nie wiem czy Chopin znał jego dzieła ale myślę że to bardzo prawdopodobne.
Nie znalazłam na YT nic ciekawego Hoffmanna, więc kuplety Olimpii
http://www.youtube.com/watch?v=RLtqaK0QVAw&feature=related

Nieszko, bardzo bardzo dobrze, ze przybliżyłaś nam sylwetkę Ernsta Theodora Hofmanna. Czy Chopin znał jego muzykę? Prawie na pewno. Tak samo jak i prawie na pewno mógł znać go osobiście, gdyż z jego kuzynem Aleksndrem Hofmannem chodził do liceum. Przyjaźń z nim (Aleksandrem) trwała nawet na emigracji w Paryżu, gdzie wynajmowali wspólne mieszkanie i gdzie żona Hoffmanna była przez krótki czas uczennicą Chopina.
Na zakończenie mam najciekawszą informację: pra-pra-pra wnuczek Ernsta Hofmanna jeszcze do niedawna uczył (a może nawet uczy do dziś) w Warszawskim Zespole Szkół Muzycznych im. Elsnera, a więc tej samej "Uczelni", której absolwentem był Chopin. Mój syn, który był i jego uczniem - bardzo mile go wspomina.

Januszu, nie wiedziałam, że Aleksander Hoffmann był kuzynem E.T.A.Hoffmanna.
Natomiast nie wydaje mi się aby Chopin go(Ernsta) mógł znać osobiście.
Miałam na myśli raczej jego książki.
W każdym razie dla mnie jest to wspaniała postać, której związku z Warszawa jakoś
nie potrafimy pokazać światu.
Inaczej jest np. z Poznaniem w którym Hoffmann też przebywał.
Wzorujmy się na poznaniakach ;) ;) ;)

Odnośnie Tekli Bądarzewskiej, to usłyszałam dziś, że w Tokyo śmieciarki podjeżdżające pod domy grają właśnie melodię "Modlitwy dziewicy", aż tak kompozytorka jest popularna - W JAPONII!!!

http://teklabadarzewska.wordpress.com/

Wielkie dzięki Beatko za artykuł! :-* :-* :-* Dla mnie jest on jedną z najciekawszych perełek na naszym forum  :) ;) :D

Dziś mało kto o nim słyszał: Charles Alkan - rówieśnik i przyjaciel a nawet paryski sąsiad Chopina.
W swoich czasach uważany za bardzo wybitnego artystę i kompozytora. Alkan napisał ogromną ilość utworów na fortepian, choć - podobnie do Chopina, nigdy nie napisał czegokolwiek na orkiestrę. Większość jego utworów łączy tradycyjny romantyzm z ciekawymi muzycznie rozwiązaniami, znacznie wybiegającymi poza swoją epokę. Jego krytycy uważają, że chociaż technicznie są wybitne, jego dziełom brakuje ładunku emocjonalnego.
Ale mi pasują jego drobne utwory takie etiudy jak ta pierwsza:
http://www.youtube.com/watch?v=SYPjtf4-1CM&NR=1

w tym kolejnym linku dosłuchać się można wielu zapożyczeń z etiud Chopina (choc nigdzie nie trafimy na cytat)
http://www.youtube.com/watch?v=t6JISkidmKo&feature=related

Kompozytor ten był kiedyś znany tak samo, jak Chopin, i uważany za niezwykłego wirtuoza fortepianu. Adolf von Henselt - o nim mowa był bardzo szanowany przez innych twórców - wysokie mniemanie o jego pracach miał Schumman oraz Liszt. Jednak w późnych latach swojego życia został niemal całkowicie zapomniany.
Henselt był bardzo nieśmiałą osobą, i przed każdym publicznym występem cierpiał z powodu ogromnej tremy, przez co koncertował bardzo rzadko. To na pewno przyczyniło się do jego zapomnienia przez szerszą publikę. Jednak pomimo tego, jego utwory są bardzo piękne i zdaniem niektórych krytyków miejscami nie ustępują niczym pracom Mozarta czy Chopina.

http://www.youtube.com/watch?v=E2X5QqOqlXk&feature=player_embedded

Alkan troszkę usypiający ale Adolf von Henselt interesujący. Przynajmniej sądząc po tej jednej etiudzie.

Alkan- bardzo ciekawa postać.Czytałam kiedyś książke o nim.
Zginąl gdy regał z książkami na niego się przewrócił. Podobno był tez bibliofilem..i tak mi sie
kojarzy..
(http://img.liczniki.org/20110429/spitzweg_carl_der_buecherwurm_-1304093566.jpg)

Tereniu, znowu Spitzweg mój ukochany   :)

Zginąć pod stosem ukochanych książek - Tereniu, cóż za romantyczna śmierć dla bibliofila:) Ale jak czytam, on leżał przygnieciony całą dobę, zanim został znaleziony i zabrany do szpitala:(
Faktycznie interesująca postać i świetny kompozytor. Cenił go Ravel, Debussy, Rachmaninow... Może po prostu zabrakło mu odrobiny szczęścia, aby zyskać większą popularność i uznanie?
http://www.jackgibbons.com/alkanmyths.htm

To są te miniaturki, które najbardziej lubił Debussy.
http://www.youtube.com/watch?v=55DGUPj8Nrg
http://www.youtube.com/watch?v=Mw7BmwpDLnw&feature=related

Podoba mi się też ten nieśmiały von Henselt :)
http://www.youtube.com/watch?v=wFAKDHS8QAY

Asiu, nie wiedziałam jak tą śmierc nazwać, bałam sie romanyczną, ale coś w tym jest, śmierć pod książkami,
ukochanymi książkami

Zupełnie zapomniałam o wczorajszej rocznicy.
A przecież bardzo tego wielkiego kompozytora i przyjaciela Chopina lubię, a tą część Symfonii "Szkockiej"
uwielbiam.
Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin Maestro!(z lekkim poślizgiem :))

http://www.youtube.com/watch?v=OYgSdKryOO8&feature=related

Urodził się tuż po śmierci Fryderyka Chopina i mógłby być jego następcą.

23 maja 1851 roku w Puławach urodził się
bardzo utalentowany polski kompozytor,
pianista Antoni Stolpe,
który zmarł bardzo młodo w wieku 21 lat (7 wrzesnia1872 roku w Merano) i
nikt nie zajął się propagowaniem jego twórczości,
popadł w zapomnienie.

Ponad 30 lat temu ( :D ) słuchałem na koncercie sonaty fortepianowej b-moll Stolpego w wykonaniu bodaj J. Sterczyńskiego. I pamiętam, że był to wówczas dla mnie solidny kawał dobrej muzyki (cokolwiek bym dzisiaj pod tym nie rozumiał). Ale, racja, Marku, dzisiaj tego kompozytora chyba już niewiele kto pamięta. W internecie nagrania jego utworów można by zliczyć na palcach ledwie jednej ręki. Poniżej - jedna z jego orkiestrowych uwertur... Dowodzi ona, ze Stolpe świetnie władał materią 0rkiestrową i choćby już tym nagraniem można by ryzykować tezę, ze był z niego niezwykle zdolny i rokujący kompozytor...

http://www.youtube.com/watch?v=2XLcJ1Xg6ww

Ukazała się pierwsza w Polsce płyta poświęcona Tekli Bądarzewskiej.

http://www.polityka.pl/kultura/aktualnoscikulturalne/1526389,1,sylwetka-tekla-badarzewska.read

Felix Mendelssohn odwiedził w 1829 roku szkocką wyspę Staffa i zainspirowany znajdującą się tam "muzyczną grotą" skomponował uwerturę Hebrydy nazywaną także Uwerturą Groty Fingala. Fenomen tej groty, oprócz niezwykłego widoku, polega na tym, że powietrze przepływając między bazaltowymi słupami wydaje dźwięki przypominające dźwięki harfy.

http://youtu.be/zyZ5cHUaiBI

Felix Mendelssohn zasługuje na swój odrębny kącik na Kurierze Szafarskim, najlepszym forum muzycznym w polskim internecie  ;)

Być może słyszeliście o Fanny (1805 - 1847), mało znanej siostrze swego słynnego brata  ;) Na szczęście, jej twórczość została wzięta bardzo poważnie na warsztat wykonawców i pojawia się sporo płyt z muzyką Mendelssohnówny... Trzeba przyznać, że nie miała w tamtych czasach lekko, za to posiadała talent i wielką siłę charakteru.

Pierwszym dziełem Fanny, które usłyszałem, był kwartet smyczkowy Es-dur, o nietypowym układzie części (powolna - szybka - powolna - szybka).

http://www.youtube.com/watch?v=biWrI7O0s1U

 O ja! Słyszałam o tej uwerturze, a właściwie to ją znam, ale historia jej powstania, inspiracje, są dla mnie kompletną nowością. Świetna sprawa! Ktoś może wie, czy ta grota nadal istnieje w takiej formie? Można ją odwiedzać?

Hej Rzępoło :)

Grota Fingala na wyspie Staffa nadal istnieje i można ją zwiedzać.

Faktycznie, Mozarcie, Felix powienien mieć swój kątek, swój wątek :)

Dziś w Dwójce usłyszałem świetną interpetację VI Kwartetu smyczkowego f-moll op. 80 Mendelssohna (Emersoni), o którym wspominam tu, bo jest często określany jako Requiem dla siostry Fanny. IMHO to jedno z najbardziej przejmujących i osobistych dzieł kameralnych XIX w., w którym na próżno znaleźć choćby cień pogody. Od początku do końca przesiąknięte jest tragizmem, język wyrazu jest dość nowatorski. Felix skomponował kwartet na parę tygodni przed własną śmiercią. Na I skrzypcach w czasie premiery grał J. Joachim.

http://www.youtube.com/watch?v=L8ZpId8QhVs

 Jej! Jeden z moich ściśle ulubionych kwartetów! Nie wiedziałam nic o "dedykacji" dla Fanny. To forum jest prawdziwą skarbnicą informacji!  :o Mam nadzieję, że kiedyś będę mogła się odwdzięczyć i powiedzieć coś od siebie, bo o zaproszeniu na mój koncert to jeszcze nie marzę.  ;D

hej, rzepoło! Odważ się marzyć, tu - wolno ci marzyc na każdy temat :-)
A tak w ogole, to na czym rzępolisz?  ;)

Witamy w rodzinie marzycieli  :D

 Rzępolę na szczypcach.  ;D
 Właśnie idę ćwiczyć.  ;)

Nie wiedziałm gdzie dać, więc daję tu. Dziś Feliks Mendelsohn ma urodziny, a dla mnie jest w trójcy oprócz Fryderyka i Bacha.  Cudowne wykonanie Concerto no 1 https://www.youtube.com/watch?v=i-Inv92TG3Y

A propos polskich kompozytorów ~czasów Chopina - godna uwagi jest nowa płyta wydana przez NIFC, Pozeganie ojczyzny. Tobias Koch gra na Pleyelu i Erardzie.

http://pl.chopin.nifc.pl/institute/publications/musics4/id/3590

Dzięki, Clavio, piękności koncert i wykonanie :)

Proszę bardzo xbw. :)

Przeglądałam wątki i przeczytałam o Fanny Mendelssohn. Jest moją ulubioną kompozytorką obok Fryderyka (jej braciszek również). Jak ktoś ją lubi i ma facebook to zapraszam na https://www.facebook.com/Fanny-C%C3%A4cilie-Mendelssohn-Bartholdy-709482122528557/ Założyłam, gdyż inne profile nie nawiązują głównie do Fanny.  :)

Dwie ciekawostki o Felixie Mendelssohnie:
Felix urodził się w Hamburgu a jego prapra... dziadkowie mieli na nazwisko Hamburg.  :D
Niektórzy z prapra... dziadków urodzili się w Polsce - w Krakowie i w Lublinie (jak znajdę jeszcze inne miasto to dopiszę).

Felix Mendelssohn - tak naprawdę wyglądał mój drugi mistrz obok Fryderyka  :D
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/83/Felix_Mendelssohn_Bartholdy_Daguerreotypie_c1845.jpg)