Kurier Szafarski

Chciałbym zaproponować taki wątek, w przyszłości może być ciekawie...

na pierwszy ogień koncert Ingolfa Wundera, przeniesione z forum TVP Kultura:  http://forum.tvp.pl/index.php?board=407.0

przedsmak dla tych, którzy dzisiaj wybierają się na krakowski koncert Ingolfa

 30 października 2010r. był zarezerwowany dla legendarnego hardrockowego bandu Deep Purple.
Ale tak się nie stało.
W środę na internetowej stronie NOSPR-u znalazłem wzmiankę o koncercie Ingolfa Wundera w Katowicach.
Co to była za radość! Następnego dnia wcale nie mało czasu spędziłem w kolejce za biletem - pudło! Było ich zaledwie 25, reszta została zarezerwowana w ciemno już w sierpniu i wrześniu.
Ale dzisiaj miałem więcej szczęścia, dostałem wejściówkę za jakąś śmieszną, wręcz symboliczną cenę - 1/7 ceny biletu na Purpli!

Dla mnie ten koncert był bezcenny, jak większość forumowiczów zapewne wie Ingolf był (jest nadal)  moim faworytem.

Godz. 19.00 pyszna kawa w foyer.
Godz. 19.25 gong obwieszczający rychłe rozpoczęcie muzycznej uczty.
Godz. 19.30 gasną światła i na scenę wchodzi dyrygent p. Jacek Kasprzyk po czym rozbrzmiewają pierwsze takty orkiestrowo opracowanego Nokturnu c-moll op. 48 nr 1.
Tego utworu wysłuchałem z mieszanymi odczuciami. Tuż po - część muzyków orkiestry opuściła scenę by przygotować ją do koncertu fortepianowego.
Poszło bardzo szybko i sprawnie, ... kilka minut później ponownie gasną światła. Stałem z boku na wysokości 5-go rzędu z prawej strony patrząc w kierunku sceny, jakieś 30 metrów od fortepianu.
Na scenie rozmieszczono kilkanaście mikrofonów, więc jest szansa, że koncert w jakiś sposób był rejestrowany.
Na scenę wraz z dyrygentem wszedł Ingolf Wunder, szybki ukłon i tuż po tym jak zasiadł do fortepianu popłynęły pierwsze dźwięki koncertu. Orkiestra brzmiała świetnie, podkreślam to - brzmiała świetnie, o niebo lepiej niż w pierwszym Nokturnie. Ingolf przy fortepianie kołysał się w rytm ekspozycji orkiesty... i wejście fortepianu, pierwsze wrażenie fatalne, fatalne brzmienie fortepianu, nie- to nie była wina Ingolfa, ale miałem wrażenie, że coś nie stroi, dźwięk przypominał klawesyn, po uderzeniu w klawisz nie wybrzmiewał. Przypomniał mi się od razu komentarz, w innym wątku, że ma sali NOSPR-u jest zła akustyka dla fortepianu, i coś w tym jest.

Ingolf- grał luźno, prawie nie było  widać tremy, której na pewno pozbył się już w II i III cz. koncertu.
Pamiętam jeden moment, w którym fortepian dialoguje z fagotem. Ingolf - co bardzo mi się podobało grając patrzył przez całą orkiestrę na fagocistę i szkoda, że ten tego wzroku nie odwzajemnił, nuty ponad wszytko. Niech żałuje.

Chwilami fortepian Ingolfa brzmiał jak nie z tego świata, dreszcze na ciele, chwilami młoteczkowy mechanizm a'la klawesyn sprowadzał mnie boleśnie na ziemię. NOSPR z całą pewnością zasługuje na lepszy instrument.
Zapewniam forumowiczów, że przy całej dyskusji na temat fortepianów w FN (Yamaha, Fazoli...) ten, na którym przyszło grać Ingolfowi w Katowicach chwilami mnie irytował.

Wszystkie trudne pasaże zagrał w tempie, po mistrzowsku, rozkojarzył się o dziwo w miejscach wolnych. Romance,  Larghetto było zagrane wyjątkowo wolno, coś ma wzór ostatniej płyty Zimermana. I napiszę tak - koncert świetny.
Burza braw z okrzykami brawo!Tył sali wstał z miejsc. I bis - szok! W.A. Mozart Rondo alla Turca w aranżacji Arkadija Wołodosa, jest to tekst nutowy podobno nie do zagrania - melodia wraz z kontrapunktem jest grana w prawej ręce, a akordy o dużej rozpiętości i wirtuozowskie pasaże w lewej...i to tempo w jakim zagrał?  Poszedł jak burza, myślałem, że rozwali ten niewdzięczny instrument. Pokazał klasę, widziałem uznanie w oczach muzyków orkiestry.
Dzięki odwadze Pana z bródką z 3-go rzędu, tym razem wstała wiwatować już cała sala.

II bis F. Chopin Walc As-dur op. 34 nr 1, zagrał jeszcze piękniej niż w konkursie, tym razem fortepian już nie był przeciwnikiem Ingolfa, pięknie. W miejscach piano chyba wszyscy wstrzymali oddech, na sali była absolutna cisza.

Wszyscy natychmiast wstają z miejsc, pianista otrzymuje bukiety pięknych kwiatów.

III bis, kiedy siada przy fortepiane na sali ponownie kontrast, z burzliwej owacji robi się zupełnie cicho i...
płyną pierwsze dźwięki "Clair de' Lune" Claude Debussego...

Proszę Państwa! ja nie zapomnę tego bisu NIGDY! Nie ma takich słów by opisać piękno tej interpretacji, teraz w 6-tej  godzinie po koncercie słyszę w uszach tylko ten bis i ten fantastyczny dźwięk, IDEAŁ!

...

W przerwie koncertu udało mi się zamienić kilka słów z Ingolfem i jestem pod wielkim wrażeniem jak ujmujący i skromny jest to człowiek.
Byłem pod tak silnym wrażeniem, że postanowiłem nie zostawać na drugiej części koncertu,  by nie zatrzeć wrażenia i to było najlepsze co mogłem zrobić.
Kiedy rozległ się gong a w foyer ponownie zrobiło się cicho opuszczałem budynek NOSPR-u, i ... w drzwiach ponownie spotkałem Ingolfa Wundera, który szedł już do samochodu w towarzystwie swojej dziewczyny (chyba) i mężczyzny, Patrzyłem jak odjeżdżali....

Kiedy ponownie usłyszę Ingolfa Wundera przy fortepianie? ... Bóg wie, ale to będzie piękny moment mojego życia.

Wracając po koncercie przejechałem obok tysiąca zaparkowanych samochodów należących do fanów legendy rocka Deep Purple. Ten koncert jeszcze trwał.  

Dokonałem fantastycznego wyboru!

(http://lh3.ggpht.com/_5fAiN-R9FJk/TMy3JgMsW5I/AAAAAAAAALE/qemTt62VKaE/s912/Ingolf_W_1.jpg)

Dziękuję Casablanko za relację! Dotrzymałas słowa  ;)
Pomysł z nowym wątkiem jest jak najbardziej w porzo.

Janusz, Casablanka nie jest kobietą :)

oj, zostawmy sobie takie szczególiki na boku. Przecież znam Casablankę z TVP kultura. Tam była i tu chce być , sądząc z awatara, białogłową, to niech będzie  :D

Niech  ;)

Jesteś "szczęściarzem" Casablanko..i jak przypuszczam zapewne również i nie najgorszym "pianistą" :)

Dziekuję Casablanko za piękną opowieść. W trakcie czytania miałam gęsią skórkę, zwłaszcza, że Ingolf grał najważniejsze utwory w moim muzycznym żywocie! :)

Ukochane moje "Clair de`Lune"! Casablanko, która jesteś facetem - żałuję, żałuję, żałuję, że mnie nie było.

Casablanko- cudownie zrelacjonowałeś ten występ. Bywaj u nas częściej, tak Cię proszę :)

Taki opis jeszcze wzmaga nastrój związany z oczekiwaniem na koncert w Warszawie.

Kochani! petra9 napisała relację z krakowskiego koncertu Ingolfa...

http://forum.tvp.pl/index.php?topic=35629.15

Dzięki za zamieszczenie tego linka.Ja już pogodziłam się z faktem, że na koncercie nie będę,
ale teraz no chyba jeszcze trochę powalczę.
Jakbyś mógł jeszcze napisać dlaczego nie można pobrać tej fotki Wundera zamieszczonej przez Petrę??

ta fotka zniknęła, masz rację

pewnie za jakiś czas ponownie się pojawi ku Naszej uciesze  :)

Teresa, już jest  :), można zapisać

inny link podany przez sdsi

http://twitpic.com/34j9lz/full

pozostaje mi tylko ubolewać nad tym, że tego nie zobaczyłam, a mogłam :(

Wielkie dzięki rzeczywiście cały Wunder.
Rana dodzwoniłam się do FN są jeszcze szanse na bilety!!!!

Nie martw się. świat się na tym jednym koncercie nie kończy. Na pewno Ingolf przyjedzie do nas jeszcze nie raz  :)

Oczywiście, że tak :)

Ingolfa Wundera, podobnie jak Daniiła Trifonowa reprezentuje Warszawski Impresariat Muzyczny. Na ich stronie można znaleźć terminy najbliższych koncertów swoich "podopiecznych". Jest ich zresztą więcej, Rafał Blechacz, Lukas Geniusas, Krystian Zimerman i wiele innych znanych nazwisk. Na razie tylko do końca tego roku. Na marginesie, z nimi też warto byłoby podjąć jakąś współpracę, np. w ramach informacji. Żebyśmy nie dowiadywali się o koncertach w momencie, kiedy nie ma już możliwości kupienia biletu...
http://www.haluch.com.pl/strona.php?29914

A może spotkajmy się 2 grudnia na koncercie Ingolfa?

O naiwności!!! Niestety biletów brak.  :'(

Moglibyśmy powalczyć o wejściówki.W ilości siła ;)

To by było pięknie  ;D

Myślę, że na wiosnę można zacząć organizować coś na poważnie, póki co grupa szczęśliwych posiadaczy biletów na niektóre wydarzenia może spotykać się "nieoficjalnie".

Apropos Wundera, właśnie słucham jego koncertu i wreszcie zauważyłem, że jest bardzo ciekawy pod względem interpretacji, dźwięki fantastycznie wybrzmiewają, piękno koncertu e-moll jest w pełni wydobyte. Zastanawia mnie tylko jedna rzecz.

http://www.youtube.com/watch?v=Z9q0JRIFPeE&feature=related

1:33 - to umyślna pauza, błąd czy problemy techniczne z dźwiękiem?

Goguś, dlaczego słuchasz z youtube? Tam jest gorsza jakość dźwięku niż ze stron NIFC

http://konkurs.chopin.pl/pl/edition/xvi/video/79_Ingolf_Wunder

lub z kroniki konkursowej:

http://konkurs.chopin.pl/pl/edition/xvi/chronicle/19

a najlepiej z płatnej sms-em 1,2 PLN strony

http://www.tvp.pl/kultura/muzyka-powazna/chopin

(świetny obraz i dźwięk  ;) )

Zdecydowanie problem z dźwiękiem!

I ten oto przykład przekonał mnie do porzucenia Youtube - przynajmniej jeżeli chodzi o relacje z KC.

W razie czego dziewczyny, zawsze możecie na mnie liczyć...w końcu (nie chwaląc się) w wolnych chwilach trenowało się trochę - ten noo..BOKS ;D ;D

Ja również wczoraj wieczorem posłuchałem (właściwie obejrzałem) koncert e-moll grany przez Wundera z Konkursu. Istotnie, Wunder pokazuje niezwykłe możliwości, gdy chodzi o wydobywanie dźwięków ze steinway'a, na którym grał - powiedziałbym od "zamszowych" do "perlistych". Natomiast, interpretacja "uczuciowa" nie trafia do mnie w całości. Na przykład, uważam, że Rondo gra nazbyt żartobliwie. Oczywiście, Rondo musi emanować radością, ale nie nie lubię, gdy tę radość sprowadza się do żartu, zabawki. Wunder trochę chyba banalizuje tę radość, która głęboko skrywa się w Rondzie koncertu e-moll. Ja lubię myśleć o tym Rondzie jako o takiej radości duchowej, radości - spełnienia, która wynika z "pieszczenia się" w myślach z " ideałem" w części 2 Koncertu. W tym Koncercie rondo nie służy "odprężeniu" słuchaczy, ale ma głębszą treść emocjonalną. Tak, czy siak - Wunder gra niezwykle pięknie ... Chopin często mawiał w reakcji na krytykę swojej sztuki, że jeszcze się taki nie narodził itd. Mnie Wunder w tym koncercie rondem "nie dogodził" ... :)   

Apropos koncertów Wundera - Wunder w Poznaniu, 21 listopada,

http://forum.tvp.pl/index.php?topic=35875.0

;)

A w Warszawie 9 stycznia w sali im.Lutosławskiego. Jutro dzwonię, może już można
rezerwować bilety.

Mozarcie dziękuję za ten odnośnik..........odzywaj się aktywnie i u nas- tak  Cię proszę  ;D

Witam wszystkich zainteresowanych posłuchaniem Daniiła na zywo :-)
Dzwoniłam własnie do rejstracji biletów i okazuje się, że ten koncert będzie prawdopodobnie "biletowany internetowo". Nie wiedzą  jeszcze, przez który serwis ani nie ustalili cen biletów. Dziś będa sie naradzac z szefowa programu 2 i wtedy cos więcej będzie wiadomo.

Wielkie dzięki za info. Gdy będziesz wiedziała więcej, daj, proszę, znać...

Teraz muzyka Chopina na kanale Mezzo, ale niestety nazwiska pianistów
nic mi nie mówią

http://www.mezzo.tv/nos-programmes/diffusion/folle-journee-de-varsovie-2010-oeuvre-pour-piano-de-chopin-n%C2%B04-chopin-n-14

Chciałabym tylko przypomnieć naszym szczęśliwcom , których czekaja dziś niezapomniane chwile, tj.
Niebieskookiemu, Allegrze, Micoonie żeby po koncercie nigdzie się nie szwendali tylko jak
jak szybciej do komputera i pisać, pisać ,pisać a może i fotkę dołączyć...

Szwendali? W tę pogodę nie trzeba się szwendać, bo komunikacją miejską i ta do domu pewnie nieprędko dotrę...

Co do koncertu z 20.12.2010 (Danił Trifonow z NOSPR w sali Lutosławskiego Wwa):

Dodzwoniłam sie do rejestracji (22 645 52 52). Zarezerwowałam 2 bilety, kosztuja 50 zł za sztukę. Odbiór w dniu koncertu 18.00-18.45. Koncert zaczyna sie o 19.00; trzeba byc punktualnie, bo bedzie transmisja!

Spytałam jeszcze o koncert Wundera 09.01.2011 (to za około miesiąc, a już w nowym roku!; przeraża mnie, jak ten czas leci...; 2010 mi minął zupełnie niepostrzeżenie).

Będzie sprzedaż internetowa, info pojawi się na stronie www polskiego radia ok 10 grudnia.

Dzięki Allegra ja dzwoniłam wczoraj to jeszcze nic nie wiedzieli :)

Bezproblemowo dodzwoniłam się godzinę temu, bezproblemowo zarezerwowałam bilet i mam nadzieję bezproblemowo dotrzeć na czas po odbiór 20 grudnia, na wszelki słuczaj jednak wczoraj, może nie będą potrzebne, ale zaopatrzyłam się w tabletki na kaszel ;) Przed ostatnią wizytą w FN w celu posłuchania Chopina w wykonaniu Trifonowa przez ostatni tydzień wybitnie unikałam sytuacji mogących wywołać choć lekkie drapanie gardła i udało się.
Czego i Wam życzę.

Oj, jaka ja mam nadzieję, że wrażenia akustyczne dziś w FN będą ograniczone do dźwieków płynących ze sceny...
Sądząc po listopadowym recitalu Trifonowa - nadzieje płonne :( Nie ma to jak "płuca wyplute" w rzędzie za tobą podczas pianissimo ;)

 ;D ;D  ;D A pamiętasz jak podczas KCH jak grała Natalia Sokołowskaja jakiemuś kretynowi zadzwoniła komórka??

Niestety, kolejny koncert ucieka mi sprzed nosa! Nie dość,że nie mogłam zarezerwować biletów, to nie mam szans na wyjazd do Warszawy 20-go. Wczoraj złamałam obie kości nadgarstka, z przemieszczeniem, więc sześć tygodni mam z głowy. Uchhhh... jestem wściekła! >:(

Ewo, strasznie współczuję :'( Życzę szybkiego zrastania.
Ale na pewno jeszcze będziesz miała okazję! "Pokłosie" tegorocznego konkursu jest bardzo aktywne koncertowo - na szczęście - ja nastawiam sie na całkiem przyjemny pod tym względem rok 2011 (odpukuję w niemalowane biurko).

 :o Na Trifonowie w FN 4 listopada też komus zadzwoniła! Podobno dziewczyna odebrała i powiedziała: "Zadzwonię później, jestem na koncercie."
I co poradzisz?!

Ewo, współczuję... A kosteczki z pewnością pięknie się zrosną jak trzeba. Pociecha w tym, że koncert będzie rejestrowany, więc pewnie go sobie kiedyś razem posłuchamy lub obejrzymy (nie wiem kto rejestruje, radio czy telewizja). Wyzdrowiej szybko...

Bardzo dziękuje. Na razie mam wrażenie, że wszystko się rozsupało i boli najmniejszy ruch. Echhh... życie, życie... :(

Współczuje Ewo, ale na Wundera zdążysz :) :) :) :)

W cierpieniu podobno najlepiej sie tworzy. Stworz cos dla nas.
Moze jakis wiersz, felieton.
A tak na serio, zrastaj sie szybko.

Biedna Ewunia  :(
Trzeba by dmuchnąć w to obolałe miejsce i pocałować...
Tylko nie wiem, czy przez neta taka metoda zadziała  :(
 :-*

Działa Januszu! Od razu cieplej na sercu i uśmiech wraca na twarz! Dziękuję! :-*

Ewuś- to jak ty piszesz?

Biedna  :(

Na szczęście złamałam lewą kończynę :D!

Ach, te delikatne kobiece..rączki, paluszki, nadgarstki. Współczuję Ci Ewuniu i wracaj do zdrowia - byle szybko :)

Ja jestem zdrowa, a że trochę pogruchotana... to kwestia kilku tygodni, mam nadzieję. Dziękuję Wam za troskę, to szalenie miłe! :)

Ah no tak, nie każdy tak jak ja jest tzw. śmaja " :)

Ewka - współczuję! Wiem jak boli - ten rok dwukrotnie obdarzył mnie gipsem. Dobra rada - poszukaj środków przeciwbólowych, które pomogą Ci przetrwać zmiany pogody. Twardziel jestem, ale jak wiosną słońce się chowało i zaczynało padać, to pod gipsem działy się cuda jakieś a ja kwiliłam dopóki "dochtór" nie przepisali leku pod wdzięczną nazwą Zaldiar. Poproś o ten środek, ja dzięki niemu przetrwałam. I zdrowiej!

Witam wszystkich po przerwie. Czekałem na relację z koncertu Wundera w Warszawie, niestety, z racji odległości byc w FN nie mogłem. Bardzo żałowałem, ponieważ wciąż słyszymy tylko Ingolfa w emollu, sonatę, ballady i in. utwory wykonuje rzadko. Oczywiście relacja Allegry (dzięki! ;)) jest bardzo subiektywna i naprawdę żałuję, że nasz Ingolf nie spełnił Twoich oczekiwań. Tak jednak bywa, kiedy po znakomitych występach pragniemy czegoś więcej, czegoś jeszcze bardziej magicznego, jeszcze wznioślejszych przeżyć. Stąd myślę ten niedosyt, ponieważ nie byłem ;( nie mogę się do tego odnieść. Zresztą czekajmy na jego kolejne występy - życzę sobie, by częściej grał również nie-koncert. ;)
Apropos sonaty h-moll w wykonaniu Ingolfa - odbieram ją niejednoznacznie. Porównywałem sonatę Wundera i Bozanova. Oczywiście dwa różne światy muzyczne. Bozanov czaruje światłocieniem, barwą, dynamiką - pozwala sobie na wielkie crescendo w epizodzie środkowym Larga z jednej strony, z drugiej strony - na leciuteńkie pasaże prawej ręki w finale (odrywać to, co nie odkryte?). Ingolf gra naturalnie - pięknie wykonuje finał, klasycznie, z sercem, largo jest naprawdę szybko prowadzone w prawej ręce - "śpiew sopranu" - o tak, u Ingolfa wyczuwa się niezwykłą ciąglość prowadzonej kantyleny. Prostota - po primo!! Bozanov gra frazę jakby fragmentarycznie, mnie to jednak także zachwyca. Najmniej insprująca jest u Wundera część I, trochę jałowa, może nieco zbyt monotonna. U mnie więc na przemian - raz zachwyt h-mollem u Bozanova, raz u Wundera. ;)

Zdecydowanie koncert (rondo vivace to mój dyżurny poprawiacz humoru), ale miałam też intensywną fazę poloneza fantazji, potem andante spianato... Co jakiś czas coś na nowo odkrywam. Wspaniałe jest to archiwum wideo na konkursowej stronie; jestem od niego uzależniona!

No baaa... W końcu Wunder to klagenfurczyk ;), słowem Austriak, który co najmniej powienien wiedeńczyka pięknie tańczyć (a skoro zamierza zamieszkać w Polsce, to czeka go nauka poloneza!).  ;)

Ja własnie przechodzę fazę Poloneza-Fantazji, droga Allegro, w Wunderowym op. 61 słyszę metafizyczne pytanie o istnienie nadprzyrodzonego Bytu (Boga), które przecież Chopin zawarł w tym niezwykłym w historii muzyki dziele, zupełnie jakby Ingolf zadawał je rownież...

http://www.youtube.com/watch?v=93SC26Eq50k

Oto i Wunder w poloniezie-fantazji. Cóż, nie uważam tego wykonania za najlepsze w konkursie. Tą metafizyczność o której wspomina Mozart dostrzegam wyłącznie w rubatach, które są interesujące, przemyślane. Wydaje mi się jednak, że ok. 11 minuty (w tym nagraniu) wystąpił chwilowy chaos w grze Austriaka który zburzył ten utwór.

http://www.youtube.com/watch?v=NtLLjyx5QMQ&feature=related

To wykonanie Avdeevej. Może mniej liryczne i mniej melodyjne ale bardzo wyraziste i poprawne. Osobiście w polonezie fantazji nie widzę zbyt wiele melancholii toteż wybieram "stalową Juliannę". Mocny dźwięk i równe tempo bardzo pasuje do tego utworu.

Ciekawe jest nagranie Bozhanova:

http://www.youtube.com/watch?v=PA-wcwimYj4

Pozwólcie, ze cofnę się do relacji z 11 Konkursu Chopina w 1985 roku, konkretnie do występu Bunina. Byłem na widowni podczas jego przesłuchań. Bodajże był to I etap, w którym grał walca a potem poloneza. I oto wówczas, jedyny raz chyba w całej historii Konkursów stała sie rzecz niezwykła: po wykonaniu Walca publiczność nie powstrzymała emocji, rozległy się gromkie brawa, ktoś podbiegł i wręczył mu różę. Pan Stanisław wstał mod fortepianu, ukłonił się głeboko i wrócił do poloneza...
Dzisiaj, całkiem przypadkowo odnalazłem ten niezwykły ewenement (głowy nie dam, ale jestem prawie pewien, ze to własnie ten!). Posłuchajcie i podelektujcie się jego niesamowitym wykonaniem walca... i niecodziennym wydarzeniem

http://www.youtube.com/watch?v=GeqVjcuEWLA

Dla mnie gra Bunina jest dosyc plytka. Facet szedl na zywiol.
Brakuje mi w jego grze refleksji, wykonczenia.
Troche przypomina to  tluczenie fortepianu mlotkami bez cienia stresu i zdenerwowania.
Ogolnie mowiac nie odpowiada mi jego dzwiek, troche wykrzyczany.
Przykro mi Januszu, ale tym razem z Toba sie nie zgadzam.

Bartusie, każdy z nas ma swój gust i niech tak już pozostanie. Dodam tylko, ze o wielkości artysty decydują nie zarejestrowane nagrania - a koncerty na żywo. W trakcie nich okazuje się, na ile sztuka danego artysty przemawia i porywa za sobą publiczność. Wówczas tak się stało. To ngranie tylko w częsci oddało atmosferę przesłuchań, której nie zapomnę chyba nigdy...

Dinu Lipatti zdobyl swoja pozycje jako swiatowej klasy pianista siedzac w studio nagraniowym.
Atmosfera panujaca na koncertach "zywych" jest niesamowitym zjawiskiem.
Bywa jednak, ze moze byc wywolana rodzajem psychozy.
Zobacz koncerty p. Rubika. Poziom artyzmu niski a reakcje publiki histerycznie entuzjastyczne.

Jeśli zatem to "niesamowite zjawisko i psychozę" artyści potrafią wywoływac takze spod studyjnego przekazu - to wielka chwała im za to.
A z Rubikiem - to pewno trochę tak, jak z muzyką góralską: nie da sie jej słuchać przekazem medialnym, za to przy bezposrednim kontakcie - potrafią przenieść tłumy w inny wymiar...
(I żeby nie było niedomówień: nie jestem najabrdziej zagożałym fanem Rubika  ;), ale jego fanów rozumiem )

Od razu mam skojarzenie z tegorocznym Wunderem i Bozanovem na konkursie...

Wszystko dlatego, że oglądając koncert na żywo odbieramy go wieloma zmysłami. Nie mówię, że Bożanow to zły pianista, ale na jego odbiór na pewno jakiś tam (sądzę, że duży) wpływ miała jego gestykulacja i ekstrawaganckie zachowanie. Rubik stronę muzyczną nadrabiał energetycznym dyrygowaniem i właśnie to (wraz z długimi blond włosami) wykreowało jego wizerunek. Ludzi po części pociągało to, jak Rubik odczuwa swoją muzykę - wizja miała we wszystkich jego widowiskach wagę porównywalną do fonii.

Jeżeli mamy rozpatrywać walory stricte muzyczne z przykrością muszę stwierdzić, że się z Januszem nie zgadzam. Najlepszy efekt możemy osiągnąć wykorzystując tylko słuch. Przy koncertach na żywo duże znaczenie ma reakcja publiczności - często dajemy się ponieść emocją tłumu. Skoro ktoś obok nas zaczął klaskać to automatycznie zaczynamy robić tak samo i zaczynają nas naśladować inni aż brawo bije cała sala. Potem ktoś w gazecie napisze o niewiarygodnym aplauzie co będzie pozytywną recenzją samą w sobie.

Dla mnie - to żadna przykrość, goguś. Mamy prawo się pięknie różnić i obstawać przy swoim ;D. Ty lubisz odbierać muzykę tylko słuchem i w miarę możliwości czyścić ją do białego od współreakcji otoczenia - proszę bardzo. Uważam, ze świetnie z taką filozofią percepcji trafiłeś na współczesne czasy (które oferują możliwość hermetyzacji odłsuchu i rozkładania dźwięków na atomy, czytaj: uprzestrzenniac elektronicznie surround + słuchawki na głowie).
Trzeba tylko pamiętać, ze żaden z kompozytorów czasów minionych nie komponował dla potrzeb mikrofonu i głośnika, że żywa i na ogół tłocznie wypełnijaca audytorium publiczność była jakby wkalkulowywana w otoczkę i tkankę dźwiękowa kompozycji. Dlatego pozwól, ze dla mnie - zawsze NAJPRAWDZIWSZY (a więc i najlepszy) ODSŁUCH I PERCEPCJA UTWORU NIE TYLKO WIEDZIONA BĘDZIE SŁUCHEM  ale, szczególnie w odniesieniu do dzieł klasycznych, będzie zawsze współistniała z całym otoczeniem, w tym: także z reakcją sali i entuzjazmem słuchaczy.

Chyba w 90% negatywny. Jak go pierwszy raz zobaczyłam to zaczęłam się śmiać (złośliwie) i pokazywać w domu jako cudaka (inna sprawa, że przestałam, bo jednak Nokturn się spodobał itd.). Nie zaobserwowałam wielu pozytywnych reakcji na jego zachowanie, wręcz przeciwnie. A propos jego pewnych gestów, wiecie że on uczył się dyrygowania?
Co do wpływu zachowania na odbiór, myślę że pozytywny przykład to raczej Wunder, który jest po prostu bardzo miłym, ułożonym i otwartym człowiekiem. To się czuje i wytwarza atmosferę. Bożanow? Diabli wiedzą co to za jeden, ale to świetny muzyk. Myślę, że ludzie raczej dobrze odbierają tych, którzy wyglądają na bardzo skupionych nad tym co robią, czy przeżywających (bez przesady) swoją grę, przykładów nie chcę podawać.


Co do tego Walca Bunina, ja też mam pewne osobiste wspomnienie. To nagranie (przeze mnie raczej zapomniane) znajduje się na jednej z pierwszych kaset (kto słucha dzisiaj kaset?), jakie kupiłam. Słuchałam tego codziennie (jego i Thai Sona, bo byli razem).

Ciekawa dyskusja, chciałabym tylko dodać, że wiele zależy od artysty.
Artur Rubinstein uwielbiał koncerty. W rozmowie z Glennem Gouldem mówi, że dla niego
to wielkie przeżycie, jeśli wie że potrafi zawładnąc duszami słuchaczy. Na to G.G:
"oh ale ja nie chcę ich dusz".Bowiem Gould  dał ostatni koncert w wieku 32 lat.
A swoje wielkie kreacje tworzył w studiu nagraniowym.
Dla Goulda publiczny koncert był niemoralną formą prezentacji sztuki i twierdził że do końca XX
wieku znikną sale koncertowe.

Januszu.
Oczywiscie. Masz racje. Koncert sluchany na zywo z wrazliwa, kochajaca piekno, grupa ludzi jest nie zastapiony.
Energia wibruje w powietrzu, i to sie wyczuwa.
Ja natomiast nie zgadzam sie z TWOIM tekstem : .
Jak zatem wytlumaczysz Dinu Lipatti, jedenego z nawiekszych, najbardziej uznanych przez autorytet pianistow naszego wieku
(XIX/XX). Jak juz mowilem wczesniej, Dinu Lipatti  bardzo rzadko koncertowal. Znamy go najbardziej z nagran.

Bożanov robił miny???
To co powiecie o tym:

http://www.youtube.com/watch?v=419h93TiCFg&feature=related

Janusz może mieć rację, ale myślę, że to bardziej odnosi się do naszych czasów. Łatwo jest przy technice jaką dysponujemy złożyć w miarę dobre nagranie (nie twierdzę a priori, że ten kto się mozoli nad nagraniami, jest złym muzykiem, z tego co sobie przypominam Zimerman bardzo długo nad tym pracuje, ale w wielu przypadkach to może być takie śpiewanie z play backu).
Kiedyś siadało się i nagrywało, ot tak, bez cięć i to było bardziej miarodajne.

Teresa, gdybym nie wiedziała kto to, to pomyślałabym że to dosyć afektowane.

właściwie wytłumaczyła już Ola. (Dzięki!). Dodam tylko, i moje malutkie (ale jednak!) doswiadczonko pokazuje, ze dużo łatwiej grać w zaciszu pokoju, w obecności sprzętu do rejestracji - niż pod bacznym uchem i okiem słuchaczy. A poza tym, co wspólczesne laboratoria dźwięku nawet z ledwie poślednim nagraniem mogą zrobić , chyba nie muszę tłumaczyć.

Goguś, żadna siła nie zmusiłaby mnie do bicia braw jeśli coś mi się nie podobało. A idąc na koncert wybieram tylko te, które będą mi się podobały :) Może jestem wyjątkiem, ale nie ulegam instynktom stadnym, zazwyczaj.

W moich oczach Bożanow także nie zyskuje. Co innego w uszach. Zwracam jednak uwagę pogoń za indywidualizmem która charakteryzuje dzisiejszych celebrytów. Obawiam się tego, że nie tylko artyści pop, ale także pianiści wkroczą na tą drogę. Skupiając się na samej muzyce można odczytać znacznie więcej niż obserwując przesadzone emocje niektórych artystów.

Nie znaczy to że nie warto chodzić na koncerty, niemniej czasem w filharmonii warto zamknąć oczy i po prostu słuchać.

Ale jeśli chodzi o zależność między wielkością artysty a miejscem jego występów - wydaje mi się, że profesjonalista powinien za każdym razem gdy siada do fortepianu "wyłączyć" wszystkie zbędne myśli i zagrać tak, jakby nic dookoła się nie działo. O muzyku (i nie tylko) decyduje zatem wypadkowa jego dokonań na każdej płaszczyźnie życia artystycznego.

Piotr Anderszewski mówił, że nie lubi koncertować, bo nie gra tak dobrze, jak mógłby, oceniał, że na koncercie gra na 30%. Po koncercie mówi sobie, że więcej nie zagra dla publiczności, że będzie tylko nagrywał w studio. Kiedy nagrywa, brak mu publiczności i mówi sobie, że już więcej nie będzie nagrywał.

Ja nie wiem po co innego chodzić do filharmonii.
Pogoń za indywidualizmem, czy raczej różnymi sposobami reklamy (bo chyba o to chodzi), wśród muzyków klasycznych nie jest niczym nowym (uważam, że muzycznie EB nie musi się wiele wysilać, co do jego zachowania to na ten temat jest tyle teorii, że lepiej nie wchodzić na ten temat. I jednak do jakiś gwiazd pop, które rozpowiadają o swoim życiu, to mu daleko - on, z tego co mi wiadomo, raczej nie przepada za dziennikarzami, a jeśli coś mówi to przeważnie o swojej "pracy").

To co mówisz o "profesjonalizmie" muzyków powinno również dotyczyć słuchaczy. Wyłączyć zbędne zmysły.

No właśnie - nagranie można zmontować. Gra tylko człowiek, który ma zły lub dobry dzień, któremu uda się lub nie. Technologia pozwala nam na zespolenie najlepszych fragmentów danego utworu w jedną perfekcyjną całość. Ale czy o to nam chodzi? Czy dla tej perfekcji warto wydrzeć z muzyki wszystkie napięcia i emocje których efektem często są potknięcia muzyka? Gdzie leży ta granica, której nie można przekroczyć?

Może sobie gadać, co mu się podoba i tak jest "dobry".

No i wracamy, Gogus, do punktu wyjścia: prawdziwa muzyka (i w ogóle - sztuka), w przeciwieństwie do tej kreowanej laboratoryjnie (czytaj: studia nagraniowe) powinna zawsze współistnieć z odbiorcą, z reakcją sali i entuzjazmem słuchaczy. Inaczej staje się wytworem technologii, produktem wysoce przetworzonego rzemieślnictwa... a co takie ma wspólnego z prawdziwą sztuką? ...marketing.

I oto chodzi. Sorki że ja ciągle z tym Gouldem, ale on właśnie preparował swe nagrania w
studiu i jest tam i uczucie i emocje i wszystko co trzeba.On nawet uważał, że granie koncertów może
demoralizować artystę,który czasem gra pod publikę, dodając różne efekty aby wywołać
brawa.

Teresko, powiem ci jak inżynier z wieloletnim doświadczeniem: być dobrym rzemieślnikiem i specjalistą perfekcyjnie wykonującym zadanie - to wielka sztuka. I bardzo cenię takich ludzi. Bo dzięki takim, jak Oni - świat łacno toczy się  do przodu. Tyle tylko, ze nie tytułuję ich sztuki z wielkiej litery. Po tę i dla tej Sztuki "z wielkiej litery" - chodzę i odwiedzam nie fabryki, a świątynie.

Janusz ma trochę racji, o wiele łatwiej jest grać w zaciszu pokoju, gdzie istnieje możliwość wielokrotnej rejestracji tego co się zagrało i wyboru tej najlepszej z wersji, przeznaczonej dla publicznego odtworzenia..Nie istnieje tu bowiem żadne ryzyko kompromitacji artysty, zaś pojęcie tremy, stresu - jest bardzo ograniczone. Natomiast koncert, to zupełnie inna bajka..jest on w zasadzie całą prawdą o artyście, jest jakby jego obnażeniem..począwszy od możliwości kondycyjnych, a skończywszy na przedstawieniu rzeczywistych umiejętności technicznych (zaś pomiędzy te, wchodzi również wiele innych składowych)..W gruncie rzeczy nie jest zupełnie prawdą twierdzenie artysty, iż nie koncertuje, bo nie lubi kontaktu z publicznością..Otóż nie - on się jej po prostu boi, bowiem na koncercie nie można już sobie pozwolić nawet na najmniejszy błąd, tu nie ma miejsca na przerwy, powtórki, ewentualne poprawki. Albo zagra się dobrze, przez co staje się zapamiętanym i wynagrodzonym oklaskami - albo zgoła odwrotnie..Artysta wcale, bądz sporadycznie koncertujący będzie miał problem ze stresem, czy tremą (wliczając w to również kwestię nie tylko samej gry, ale i zdawałoby się prostej czynności poruszania się, zachowania) - nawet wobec audytorium kilkunastu, czy kilkudziesięciu słuchaczy. Zaś żeby nad tym wszystkim umiejętnie zapanować, potrzebny jest właśnie jak najczęstszy kontakt z publiką. Tak po prawdzie jednak nawet i to nie jest gwarantem, że tak być musi - gdyż całkiem inaczej gra się przy kilkudziesięciu słuchaczach, a całkiem inaczej wobec kilkuset, czy kilkutysięcznej publiczności, gdzie czuję się spojrzenie każdego z osobna - wówczas i żołądek potrafi płatać figle, nogi stają się giętkie jak z waty, dłonie zaś - trzęsą się niczym "galaretki". Dlatego artysta który dużo koncertuje i jest "otrzaskany" z publicznością powinien zasługiwać (i zasługuje) na większe uznanie, niż ten który tworzy, bądz odtwarza jedynie w zacisznym pomieszczeniu.. :) ;)

Mam na to co napisaliście, jeden komentarz: NIE ZNACIE NAGRAŃ GOULDA
Janusz to był geniusz nie rzemieślnik.

Teresko, myślę, ze niepotrzebnie wchodzimy w sferę deklaratywnych emocji...
Nie umniejszam dokonań Goulda, tak jak i chylę czoła przed każdym, kto zaskarbia ludzkie dusze. Jeśli zaskarbia naprawdę - jest mi wówczas obojętne, czy to rzemieślnik, czy artysta.
Cieszę się więc, ze sztuka Pana Goulda ma w Tobie, Teresko, wielką fankę. Ja, dopiero nabieram do niego dystansu, przychodzi mi to z trudem, byc może własnie dlatego, ze  łatwiej obcować mi z dziełem - odnajdując jego twórcę na estradzie, nie w laboratorium.

Przepraszam Droga Teresko, ale nie chodziło mi tu o Goulda (może coś zle wyczytałem, a i nagrań też znam mało..) wyraziłem swój pogląd raczej w ogólnym pojęciu  ;)

I jeszcze suplement do wczorajszej dyskusji:

Czym moim zdaniem rózni się rzemieslnik od artysty?
- Ten pierwszy działa w zamkniętym studiu. Ma na usługach gromadę wspomagierów (reżyser, inżynierowie dźwięku, montażyści). Produkt jaki wytwarzają - to klasyczny produkt zespołowy.

- Ten drugi działa w pojedynkę. Ma przed sobą widownię.

Wybaczcie wczorajsze emocje, ale byłam wczoraj wściekła na cały świat.
Ażeby zachęcić Was do słuchania Goulda powiem tylko że Toccata i Fuga C-dur Bacha
w jego interpretacji znalazły sie obok innych nagrań i odgłosów ziemi na
platynowej płycie którą sonda Voyager wyniosła poza Układ Słoneczny.

Teresko, jest to piękne potwierdzenie genialnych uniesień muzycznych Goulda...i Bacha  :), których dzieło uwieczni ludzkość w Universum  :)

Powiem tak: uwielbiam sztuke interpretacyjna Goulda i Bacha slucham od dawna, niemal wylacznie w jego wykonaniu, ale nigdy, zadnego nagrania nie przezywam tak gleboko i emocjonalnie, jak koncertu na zywo. To jednak zupelnie inne doznania i to niezaleznie od wykonawcow! Na sali koncertowej wchlaniam muzyke wszystkimi zmyslami, a nawet calym cialem. Mimo doskonalosci nagran i mozliwosci swietnego technologicznie ich odbioru, nie sa w stanie zastapic mi atmosfery i emocji zywego wykonania. I tu, jak niemal zawsze zgadzam sie z Januszem. A do suchania nagran Goulda zachecam wszystkich z calego serca. To szczegolny rodzaj muzyki! :)

Kochani, okazuje się, że Ingolf Wunder był porządnie przeziębiony podczas recitalu w Warszawie 2XII2010!

Czyli jeszcze nie zwariowałam! ;D


"Ingolf wants to thank all of you for your great support and kindness after the recital in Warsaw. He enjoyed playing and loved to interpret Chopin's music that evening despite the fact that unfortunately he was fighting against a severe cold and post-competition tiredness. Now, after a couple of days spent in bed he will be practicing again soon. Thank you all."

Dla mnie wszystko na żywo ma większą wartość.

Na pewno nie będzie wycyzelowane, dopracowane,
ale będzie prawdziwe, a jako takie,
bardziej zachwycające.

No i bezpośredni kontakt też jest większą wartością.

Byłem tylko na jednym koncercie muzyki klasycznej,
(ja w ogóle bardzo przeżywam muzykę,)
ale przeżycie na żywo było dla mnie o wiele większe
niż z najlepszej płyty
i najlepszego odtwarzacza.

32 krórkie filmy o Glennie Gouldzie- w roli Goulda Colm Feore

http://www.youtube.com/watch?v=LPhdFlB_IIs

Doświadczenie koncertu na żywo może też pomóc odkryc (na nowo lub w ogóle) danego artystę.

Wychodząc nieco poza krąg muzyki klasycznej: ja tak miałam z Anną Maria Jopek i z Justyną Steczkowską. Niezupełnie moja bajka, ale na koncertach zaczarowały. Może chodzi i poczucie wyjątkowości momentu: tu i teraz. Dochodzi jeszcze kwestia improwizacji. AMJopek współpracuje z fantastycznymi muzykami i na koncertach się dzieje! Na koncercie Lisbon Stories z serii BMW Jazz Club z muzykami  z portugalskiego obszaru językowego działy sie cuda. Na tegoroczny Jazz Club z Japończykami nie dotarłam z powodu śniegu :'(

 Tereso!
Ty zawsze umiesz przedstawić
najlepszych artystów
w najlepszym wykonaniu
i najlepszej oprawie.

Dzięki Marek :)

Wszystko sprowadziło się do tak oczywistej sprawy jak fakt, że przeżycia wyniesione z koncertów są niezapomniane i nieporównywalne do najlepszej nawet płyty. Nie śmiem się z tym stwierdzeniem nie zgodzić.

Niemniej nie podważałbym "prawdziwości" nagranych na CD dźwięków. Moim zdaniem dzięki studiu można wydobyć bardzo precyzyjną głębię utworu. Pracę nad utworem przy nagraniu, mówiąc slangiem fotograficznym, nie porównałbym do retuszu w Photoshopie lecz do odpowiedniego doboru obiektywu i światła. Dla muzyka jest to wyzwanie porównywalne do koncertu chociażby dlatego, że wytrawny słuchacz odtwarzając nagranie n-ty raz dostrzegać będzie coraz to nowe tła utworu, coraz to nowe przekazy pomiędzy wierszami a co najważniejsze będzie miał realną możliwość obiektywnego porównania interpretacji pana X z grą pana Y.

Allegra, czytam, że jesteś moją bratnią duszą jeśli chodzi o Anię Jopek i oczywiście doceniałaś pozostałych muzyków! szczególnie lubię Marka Napiórkowskiego  ;), i faktycznie na koncertach - jak mają fazę są nie do zatrzymania, ubaw też jest! Świetni muzycy i świetna zabawa

zacytuję Wam dialog Ani z Markiem:  (UWAGA! nie dla dzieci!)   (Ania stoi na brzegu sceny, Marek daleko w głębi)
AJ: Marek, chodź tu bliżej publiczności...
MN: nie mogę,
AJ: Maarek, no chodź, proszę Cię...
MN: nie mogę,..... mam za krótki kabel
po jakimś czasie Marek mówi:
MN: Proszę państwa w tym roku gramy z Anią 10 lat ...i ciągle nic...
AJ: Marek... przecież sam mówiłeś, że masz za krótki kabel... 

Innym, razem byłem na koncercie tego zespołu z Markiem w roli głównej (bez Ani) w Ustroniu
mały klubik i zaledwie kilkanaście osób przy stolikach, świece, kawa, wino - co kto chciał,
MAGIA...

 :D

Nie rozumiem tego:

 ::)  :)

:D :D :D

Witam serdecznie wszystkich.
Cieszę się, że powstało to forum. Takie miejsce, gdzie w jednym miejscu można znaleźć tyle cennych informacji- bezcenne!
Marzę o znalezieniu czasu, by podzielić się swoimi odczuciami/odkryciami/refleksjami.

Piszę w tym temacie, gdyż mam pytanie odnośnie koncertu p. Bożanova w Katowicach.
Czy ktoś wybiera się może z Poznania, północnej Wlkp samochodem? :-)

 ;D

Witaj sapphireeyed!
Cieszymy się, ze do nas dołączyłeś(aś)  :D
Uff... strasznie trudny masz nick  ;), może łatwiej będzie zwracać się do Ciebie po imieniu?

Czuję się do niego przywiązana, ale bardzo proszę: Magda.

 ;D ;D Jesteś Aro naprawdę dobry..!!

Hej, sapphireeyed.
Ja też jestem nowa, ale juz sie zadomowiłam :D To bardzo przyjazne forum. Odzywaj się. Pozdrawiam.

Magdo - serdecznie witaj !  ;D

Ojoj! Jakaś poważniejsza sprawa - koncert w Częstochowie odwołany. Czy ktoś z Was sie wybierał?

"Due to illness, Ingolf was forced to cancel friday's concert in Czestochowa. Most probably the concert will be postponed to March 2011. We are very sorry."

Uwaga. Ciekawa transmisja. NiFC. Tomaszewski. Koziak gra. o 14. kto może, niech ogląda:
http://apps.facebook.com/nifcplayer/

Rozpoczęła się sprzedaż biletów na koncert Wundera z o. Amadeus w Warszawie 9I2011 tu:
http://bilety.polskieradio.pl/palio/html.run?_Instance=koncerty4u

Świetny program, bo koncert e-moll i nie tylko!

Tereso, masz juz swój bilet? :)

Witam. Nie z okolic Poznania, ale się wybiera. W moim przypadku nocka w pociągu [swoją drogą bardzo cieszę się, że nie gra Walców, bo już chyba wszyscy wiedzą, co było bezpośrednią przyczyną jego pamiętnej absencji].
Z tego co pamiętam 20 grudnia gra Trifonow. W sumie będę tego dnia w W-wie, więc mogłabym posłyszeć ich na żywca po kolei, ale wcześniej na to nie wpadłam. Wybiera się ktoś?
Zerkał ktoś? [Tak na marginesie: nigdy bym nie powiedziała, że profesor ma już tyle lat] Koziaka było mało.

Ja idę. I może ktoś jeszcze:
Kurier Szafarski > Kategoria ogólna > Muzyka > Wydarzenia > koncert Daniiła Trifonowa 20 grudnia w Warszawie

Dziękuję Allegra za cynk. Mam już bileciki i jestem cała happy.
Może się spotkamy?
Ja zamierzam się porządnie przygotować, ograniczyć palenie, zabrać wór cukierków do ssania,
bo jak sie rozkaszlę podczas Larghetto to popełnię seppuku ;D

Jeju, dlaczego oni nie mogliby wystąpić jeszcze raz w Poznaniu...! ;D

Bo Koleje Państwowe potrzebują Twojej kasy  ;D.

Baa, hałasu jadącego pociągu słyszalny nawet w przedziale skutecznie potrafi zniszczyć pokoncertowe doznania... ;D

No, Poznań był porządnie rozpieszczany: pozwól przypomnieć 3 (słownie: trzy) koncerty IW w ciągu 2 dni! ;) :D

Powierzenie zaufania Kolejom Państwowym to nieudana inwestycja, jednak nie mam innego wyjścia. Pytanie tylko, czy dojadę do Katowic w te 8 godzin. Wczoraj wracałam do domu właśnie tyle 6 razy mniejszą odległość ;). Polecam więc ubezpieczyć się w dodatkowy czas, najlepiej 12h ;).
Zastanawiam się nad powrotem nocą, ale jestem młodą kobietą, a bywa przecież niebezpiecznie..
Dlatego... Może ktoś jedzie chociaż pociągiem? Zawsze to milej w towarzystwie. :-)

Natomiast o koncertach laureatów KC we Wrocławiu - CISZA. Przypominam, że Wrocław aspiruje do tytułu Stolicy Europejskiej Kultury w 2016 roku. To powinno zobowiązywać. Jakoś inne miasta szybko zorganizowały koncerty, które cieszyły się ogromną popularnością.

E tam, nic mi go nie zagłuszy, a szczególnie jakaś ledwo dychająca lokomotywa.
Ja nie w tę stronę jak wiesz. O wiele bardziej od spędzenia nocki w pociągu przeraża mnie ewentualność niedotarcia na czas. Rzadko jeżdżę pociągami, aż tak źle? Może to był REG albo z jakimiś przesiadkami?
Mam nadzieję, że trochę żartowałaś z tym zapasem...Bo jak nie pociąg to co? Bus?

Dlaczego nie mog dokonać zakupu rzez podaną stronę?! ???

Przez Ticketportal czy eBilet? Może im się coś zablokowało?

Olu, na koncert Trifonowa 20 grudnia nie można kupić biletu, z tego co wiem. Tylko telefoniczna rezerwacja i odbiór przed koncertem. Sama tak zrobiłam i czekam cierpliwie :)

Niestety nie żartuję. TLK, 100km, 8h, bezpośredni. 10 km za Poznaniem zepsuła się lokomotywa, szliśmy polem na wcześniejszą stację po pas w śniegu i 2h czekaliśmy na następny pociąg. To nie scena z thrillera! :) Z tego co wiem, to nie jest odosobniony przypadek i zdarza sie wszędzie. Oczywiście, w tlk relatywnie rzadziej. Piszę w razie czego, by mieć to na uwadze, szczególnie gdy pogoda "zaskoczy". ;)
Jeżeli nie masz aż tak daleko, może faktycznie dobrze jest rozważyć pks, lub wyjechać wcześniej.
pozdrowienia :-)

No tak, masz rację Allegro, w Poznaniu Ingolf był aż 3 razy - ale grał (przynajmniej programowo) wciąż koncert e-moll. Cudownie, oczywiście. Ale ja chciałbym na żywo doznać metafizycznego uniesienia słuchając w jego wykonaniu Poloneza-Fantazję, Sonatę, mazurki, walce, nokturny... Więc i tak czekam na Ingolfa.
Na Trifonovie niestety nie byłem, podobnie na Bozanovie - i strasznie żałuję, stąd tak bardzo chcę zawlec wszystkich do Poznania (do którego mam 70 km krajowa piątką ;D).

No to jednak była "przesiadka", tylko nikt jej nie planował... Wyjadę wcześniej, ale nie aż 12h i jednak pociągiem (bo mam kawałek drogi). Życzmy sobie nawzajem szczęścia i braku tego rodzaju przygód.

O ile wiem, na Trifonowa nie było sprzedaży internetowej, tylko rezerwacja telefoniczna; na Wundera odwrotnie.
Były w sprzedaży tylko 3 rzędy (dlaczego ???), zaznaczone na ciemnoszaro  i wygląda na to, że są już wykupione:

http://bilety.polskieradio.pl/palio/html.run?_Instance=koncerty4u

Ach, teraz już rozumiem, dlaczego mi się nie udało. :(

Allegra, to może dlatego mi się udało, że zamówiłam bilety zaraz jak przeczytałam wiadomość
od Ciebie, to jeszcze raz dziękuję :-*

Zdjęcia z koncertu L. Geniusasa w Częstochowie w zastępstwie - nie daja sie powiększyć, bo to serwis prasowy.
Ciekawe, jak było.

17-go grudnia w Filharmonii Podlaskiej w Białymstoku wystąpi Ivo Pogorelić. Zagra Koncert f-moll Chopina. Oczywiście idę. Może to będzie ta interpretacja koncertu, której nie udało mu się zaprezentować podczas X Konkursu w 1980r. Nasza Filharmonia niekiedy transmituje w necie koncerty (podobnie jak to było na ostatnim Konkursie w Warszawie) ale niestety nie tym razem (tzn. dokładnie nie wiadomo. Panienka w kasie mówiła, że może będzie a może i nie). Po powrocie zdam oczywiście relację. Na stronie Filharmonii Podlaskiej jest krótkie info o Pogoreliciu no i jego aktualne zdjęcie. http://www.filharmonia.bialystok.pl/index.php?pogorelich

Wow, ale łysy!

Zgodnie z poglądami Gajosa łysina dyskwalifikuje go jako pianistę  ;)  Sułku, daj proszę znać jak będzie wyglądała sprawa z transmisją.

niestety, transmisja będzie tylko 2-giej części koncertu czyli Symfonii Berlioza. Szkoda.

 :D Nie łysy lecz dokładnie wygolony, po prostu jak zawsze ekstrawagancki!

Czytałam, że Pogorelić bardzo przeżył śmierć swojej żony

W kolejnych latach, szczególnie po śmierci żony A. Kezeradze w 1996, Pogorelić ograniczył publiczne występy, poświęcając się m.in. działalności charytatywnej: ustanowił fundację dla młodych muzyków w Chorwacji, działa jako ambasador dobrej woli przy UNESCO, angażuje się w odbudowę Sarajewa. Założył dwa festiwale swojego imienia: dla młodych talentów w Bad Wörishofen w Bawarii (1989-1997) i Pasadenie (od 1993).

I dlatego też może ta zmiana wizerunku.

Czy łysy, czy nie łysy..jakie to ma znaczenie? Przynajmniej zaoszczędza sporo na czasie, nie zawracając sobie głowy odżywkami i modelowaniem.. :D

wróciłem właśnie z koncertu Pogorelicia. Jeśli spytacie jak grał? to odpowiem parafrazując powiedzonko Janusza (Janusz się nie gniewa), otóż w Jego grze było coś nieludzkiego - nie pomylił się. Ale poza tym nie wyniosłem specjalnych wrażeń. Grał kanciastym dźwiękiem. Koncert w jego wykonaniu brzmiał absolutnie inaczej niż jesteśmy przyzwyczajeni. Nie zabisował, chociaż otrzymał od publiczności owacje na stojąco. Już przed koncertem siedział za fortepianem i coś sobie muzykował. Na sobie miał niebieski dres, na głowie czerwoną czapkę, spodnie brązowe w kratę i buty traperskie, obok stała butelka wody mineralnej. Na sam koncert ubrał się galowo (smoking). Wyglądał mniej więcej jak na tym zdjęciu tylko włosy nieco dłuższe (pół centymetra). Grał z nut. Siedział przy nim taki facecik co przewracał pojedyncze, pożółkłe kartki partytury. Taki oryginał. Koncert  wywołał spore poruszenie w światku muzycznym Białegostoku. Takich tłumów w filharmonii dawno nie widziałem. Wszystkie miejsca siedzące, stojące i wiszące były zajęte.  Na koncert przybył Jego Eminencja arcybiskup, Marszałek województwa no i przede wszystkim nasz Prezydent miasta - człowiek niezwykły, który wprowadził Białystok do I Ligi miast polskich. W drugiej części wysłuchaliśmy symfonię fantastyczną Berlioza. Naprawdę niezapomniane wrażenia. Na koniec Dyrektor (dyrygent) zaproponował nam wspólne zaśpiewanie kolędy "Dzisiaj w Bethleem...". Propozycję przyjeliśmy ochoczo. Rozległ się piękny zbiorowy śpiew. Ale w trakcie śpiewu zorientowaliśmy się jak sobie Dyrektor z nas zażartował. Śmieliśmy się i biliśmy brawo. Gdy sobie zaśpiewacie tę kolędę to odczytacie subtelny polityczny dowcip naszego Dyrektora. I to by było na tyle. W lutym Białystok odwiedzi Ingolf Wunder.

Byłam kilka dni wcześniej (w środę) na koncercie w Poznaniu. Z ogromną ciekawością szłam do Filharmonii- nigdy wcześniej nie słyszałam Pogorelica na żywo. Jak napisał sułek, przed występem ćwiczył ostatnie akordy ;), nuty przewracała mu młoda asystentka, z przyczyn niezależnych grał w odzieży codziennej. Zwróciłam uwagę, że te niuanse nawet przypadły gościom do gustu. Wszak ten indywidualizm, ekstrawagancja. Po koncercie okrzyki uznania z sali, owacje na stojąco (na raty, co według mnie jest bardzo sztuczne ;) ), żadnego bisa, żadnych autografów. To są jednak detale, a meritum niestety zawiodło. Nie jestem muzykiem, moja opinia nie jest fachowa. Kwestia niecodziennej interpretacji (sonata op 58) aż tak mnie nie zaskoczyła. Zagrał ją zupełnie inaczej. To jeden z moich ulubionych utworów Chopina, lecz momentami nie poznawałam tego, co słyszałam. Czułam się zmęczona, dosłownie. Ludzie również inaczej odbierali (w stosunku do występu Trifonova, Wundera, Geniuszasa etc): pochyleni, skupieni, jakby w transie; ale zupełnie innym. Sala zamarła na te 1,5h. Niespotykany nastrój! Niestety, taka forma sonaty mnie nie przekonała... Kolejną sprawą jest dźwięk. Miałam wrażenie (i ufff, nie byłam w tym osamotniona), że p. Ivo walczy z fortepianem, że było głośno, głośniej, bardzo głośno, nic pomiędzy i (prawie) nigdy cicho. Barwa nijaka, pusta, nieładna- chyba efekt tego "walenia" w klawiaturę.
Podsumowując: cieszę się, że mogłam tam być, posłuchać, ocenić, aczkolwiek nie powtórzyłabym tego w domu. ;)
Zakładam, że to własnie dzisiejszy Pogorelic i moje zdziwienie jest nie na miejscu, a i mozna mnie posądzić o brak elastyczności. Nie śmiem krytykować, na pewno jest to artysta wyjątkowy, tylko dlaczego zostało to upierdliwe wrażenie, że coś nie "grało"?...

Pogorelica nigdy nie trawilem. Nawet podczas konkursu, kiedy to "walczyl" z
genialnym Dang Tai Sonem. Wiem, ze wzbudze niezadowolenie wiekszosci z Was, ale taka poza
artystyczna jaka prezentowal i prezentuje Pogorelic nie sprzyja Muzyce w moim odczuciu.
Ekstrawagancja jest przypisana ludziom ciekawym, widzacym swiat troche z innego kata.
Dla mnie Pogorelic nie jest ekstrawagancki (moje subietkywne odczucie), jest pozerski.
Bylbym niesprawiedliwy, gdybym pominal swietnie nagrane sonaty Scarlattiego przez Ivo dla DG.


PS
Pamietacie, kiedy Pogorelic w pewnym momencie zniknal ze sceny publicznej.
Otoz wiem z wiarygodnych zrodel, ze to nie byl kaprys niesfornego artysty. Pogorelic po napisaniu obelzywego otwartego listu do roznych wydawnictw szkalujacego jednego z krytykow, wywolal niesmak i zostal wycofany z dystrybucji na chwile
(podobna sprawa miala sie niedawno z Tomem Cruise).
Artysta obecnie nic nie znaczy bez dobrej dystrybucji i marketingu. Dopiero prawdziwym "sedzia" jest czas i przetrwanie.


....STOP, troche za bardzo schodze z tematu

Polecam ciekawy artykulik na temat Pogorelica - "Awantura o Pogorelicia"

http://tvp.info/magazyn/po-godzinach/chopinowskie-burze-wynosza-na-szczyty/3078052

i drugi dotyczący koncertu w Łodzi (chyba z 2010)
http://www.dzienniklodzki.pl/kultura/227034,ivo-pogorelic-najgorszy-wsrod-najlepszych,id,t.html

Jak dla mnie bardzo złożona osobowość (jestem ciekaw co on porabiał, a jeśli nie porabiał - to przynajmniej jakie łączyły go związki z ojczystym krajem w latach 1992-95 tj w czasie trwania wojny domowej (serbsko-chorwackiej) w Jugosławii..rok pózniej zmarła mu też żona, te dwie nakładające się na siebie tragedie mogły wywrzeć niemały wpływ na jego psychikę, osobowość - która jak wiadomo kształtowana jest przez całe życie (szczegól. znaczenie mają tutaj bodzce zewnętrzne)..
Być może ma za złe Polakom, że wielu pośród nich walczyło w tej wojnie jako zwyczajni najemnicy (za niemałe pieniądze) i to zarówno po stronie serbskiej, jak i chorwackiej, w zależności od tego kto więcej zapłaci - zresztą nie tylko Polaków, ale i wiele innych narodowości..(jednak tego rodzaju przesłanki nie należy brać poważnie pod uwagę) ;)

Z drugiej jednak strony, jakby się tak głębiej zastanowić - to może stąd właśnie owe "rąbanie" w klawiaturę, mające na celu przypomnienie wszystkim, tamtych już dosyć odległych z naszego punktu widzenia tragicznych wydarzeń. Przypomnienie o tym, że tak po prawdzie niewiele się w tej sprawie cokolwiek zrobiło (obojętność świata, znieczulica, kwestia braku pomocy, nawet podjęcie bardziej stanowczych i skuteczniejszych działań zapobiegawczych), a nawet i wiele się od nas samych i innych do tej tragedii dołożyło..Oczywiście to tylko takie spekulacje :)

Cudnie było, tym razem nie siedziałam w rzędzie czwartym od końca i wszystko widziałam, włącznie z "gwiazdą" wieczoru. E-moll piękności, TYLKO trzy bisy. Daniił rozanielony, kłaniał się i uśmiechał, uśmiechał się i kłaniał, a uśmiech miał jeszcze szerszy niż ja, choć nie wiem jak to możliwe. Nie zadzwonił żaden telefon, nikt nie dostał ataku kaszlu - było PIĘKNIE. Słuchaliście może tego koncertu w Dwójce? Cieszy mnie, że Daniił ma w planach tak wiele nowych utworów, chce się nauczyć kilku koncertów, między innymi 3 Rachmaninowa. Teraz jedzie do Gdańska nagrywać płytę  :o A do Warszawy dopiero w sierpniu...

Już trzy dni temu pojechałam pod Studio Koncertowe Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego, nie wiem czemu, same nogi poniosły. A wczoraj byłam na koncercie z okazji Jubileuszu 85-lecia Polskiego Radia oraz 75-lecia Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, w tymże studio. Głównym i jedynym powodem był występ Daniiła Trifonowa.

Nie można było nabyć biletu wcześniej, jedyną możliwością była rezerwacja telefoniczna i odbiór w kasie na godzinę przed koncertem. Już pół godziny wcześniej ludzie zaczęli się powoli zbierać przed okienkiem w radosnej atmosferze oczekiwania na MUZYKĘ oraz jej WYKONAWCÓW :) Fajne uczucie być w takim zgromadzeniu, wszyscy zupełnie sobie obcy, ale przecież tak podobni, w pewnym sensie.

Na początku NOSPR pod dyrekcją Jacka Kasprzyka zagrała "Małe requiem dla pewnej polki" Henryka Mikołaja Góreckiego, niedawno zmarłego. Było to dla mnie coś nowego, fortepian i 13 instrumentów, w tym dzwony. I dużo ciszy. Bałam się, że jeśli przeleci mucha, to będzie ją słychać i rozproszy muzyków i atmosferę, no i akurat przeleciała, chyba ją przyciągnęłam myślami, na szczęście bezszelestnie.

Nie mogę chodzić na koncerty skrzypcowe, niedawno na jednym byłam i musiałam wyjść po pierwszej części. Brzmienie skrzypiec albo mnie drażni albo zachwyca. Wczoraj mnie zachwyciło. Kiedy rozległo się pierwsze po dzwonach cichuteńkie nieśmiałe posunięcie smyczka pierwszych skrzypiec trochę mnie zatkało, ku mojemu wielkiemu zdziwieniu. H.M. Górecki nie będzie pewnie moim ulubionym kompozytorem, ale cieszę się, że mogłam posłuchać takiego doskonałego wykonania. Dodam jeszcze, że w fortepian waliła Anna Górecka, za co ją potem dyrygent serdecznie uściskał. No waliła, tak popadło, nie była to subtelna szemraninka, ta dopiero po przerwie :)

Po niewielkim przemeblowaniu (zjechał Steinway, doszły krzesełka i pulpity dla kolejnych muzyków) z pełną parą na scenę wkroczył Prokofiew w wyborze suit z baletu "Romeo i Julia".

TUTAJ inne wykonanie, ale umieszczam dla złapania klimatu :)

http://www.youtube.com/watch?v=ZB3sd2BAxys

NOSPR dał czadu, a i owszem, można było się zachwycać.

Na szczęście Prokofiewa bardzo lubię i mogę słuchać "na okrągło", zwłaszcza, że zima teraz i tuż przed świętami, a mnie jego muzyka się właśnie ze śniegiem kojarzy, może przez te dzwoneczki? Ale już w połowie "Romea i Julii" zaczęłam myśleć tylko o drugiej części koncertu. Jak zagra po powrocie z Ameryki, miał taki długi moment oderwania od konkursu i Chopina, przebywał w innym świecie, studia, prace domowe. A może pójść po autograf? Ale po co, nie zbieram przecież. Zresztą na czym. Ok, pójdę po ten autograf, co mi szkodzi. No i znów wróciłam na salę i usłyszałam dźwięki, wyłączenie na szczęście trwało krótko... Jacek Kasprzyk dyrygował niesamowicie, szczupły, przygarbiony, przywołując mi na myśl ekspresjonizm niemiecki...

W przerwie koncertu - dotoczenie Steinwaya - rozmowa z dyrygentem i wywiad z Daniiłem Trifonowem z głośników radiowych, jako że całość transmitowała bezpośrednio Dwójka. Z tego co pamiętam, Trifonow wybiera się teraz do Gdańska, będzie nagrywał płytę z orkiestrą tamtejszą. W Warszawie pokaże się niestety dopiero w sierpniu (uwzględnię w planach wakacyjnych, nie ma inaczej). Kiedy zaczął wyliczać jakie ma muzyczne plany, przestałam nadążać, i dobrze, młody jest, cała kariera przed nim. Ucieszyło mnie najbardziej, że przymierza się do III koncertu Rachmaninowa :))

No i nadejszła wiekopomna chwila, orkiestra się rozsiadła dostojnie i weszli mistrzowie. Zabrzmiał koncert e-moll Chopina. Trifonow zagrał delikatnie, pięknie, cieniując na Steinwayu ile się dało i szkoda, że nie było Fazioli, do którego nas przyzwyczaił. Jestem wrażliwa szczególnie na dwa momenty tego koncertu, ale gra młodego Rosjanina wydobyła takich momentów więcej i miałam ścieżki małych potoczków na pudrze w kremie spływające aż do szyi. No i trochę mnie potrzęsło z emocji. I parę razy zapomniałam o oddychaniu. Sąsiad obok zaczął kichać, może z przeciągu, a może z emocji, na szczęście robił to bezgłośnie, gratulacje :) Trochę głośno, zbyt głośno może grała orkiestra, ale siedziałam blisko, bliziutko i dlatego miałam takie wrażenie. W każdym razie Trifonow nie uciszał dyrygenta, jak w finale konkursu. Po e-mollu był tak uszczęśliwiony, radosny, uśmiechnięty, jakby właśnie wygrał. Może i wygrał ze strachem, bo widziałam jak ręce mu się trzęsły kiedy je spocone wycierał pomiędzy częściami koncertu. To było dopiero drugie po konkursie chopinowskim publiczne wykonanie e-moll (pierwsze miało miejsce w Poznaniu). Nie było owacji na stojąco, ale były 3 bisy, mazurki Chopina i tarantella. Ciekawe ile razy bisowałby nam, gdyby nie orkiestra, która nadal pozostawała na scenie. Bo brawa nie milkły, Daniił wychodził, kłania się i uśmiechał radośnie, promiennie, szczerze. Tarantellę zagrał tak szybko, że nie nadążałam ze słyszeniem dźwięków, a mazurki (bo to chyba były mazurki? mam problemy z odróżnianiem utworów...) delikatnie, on je wypieścił po prostu. I to był już niestety koniec, mało, jeszcze, niedosyt, brak, pustka. Stanowczo za mało, stanowczo za krótko.

No to może po ten autograf... Oj, chłopak przystojny, fajny, młody, utalentowany - będzie się teraz miał z wielbicielkami. Nie było problemu, żeby porozmawiać, a nawet uściskać.

Nie wiem, po co mi, ale mam ten autograf :)

Beatko, dzięki duże za relację! Tak ładnie i ciekawie opisujesz, że... będę spokojniej rezygnował w wystawaniu po bilet, wiedząc, ze Ty masz już go w kieszeni i że będe mógł liczyc na twój forumijny komentarz :-)
Ale tak w ogóle, to najchętniej zająłbym kiedyś obok Ciebie miejsce na widowni i wspólnie rozsmakowywał sie podczas muzycznej uczty muzycznymi frykasami.

Janusz, NIC nie zastąpi przeżycia bezpośredniego, ale na pewno o tym wiesz :)
Może uda się kiedyś na koncercie spotkać, nawet na pewno, większej grupie forumowiczów, byłoby raźniej przed i w przerwie, a i na gorąco można byłoby podzielić się wrażeniami.
Może zrobimy jakieś ulotki niewielkie zachęcające do naszego forum, gdybym je wczoraj miała, na pewno rozdałabym wszystkie stojącym w kolejce po odbiór rezerwacji i bilety.

xbw!
Dzięki za tak treściwy opis koncertu.
Ładnie,  :)
ze szczegółami technicznymi
i swoimi odczuciami
to nam opowiedziałaś...
Dziękuję  :)

Dziękuję Beatko za cudną relację, zwłaszcza, że gapcia jedna, zupełnie o koncercie zapomniałam. No cóz, nowe dzieci.... :)

Ja również dziękuję za relację. Jak będzie w Warszawie w sierpniu to na pewno mu nie daruję (bo będzie?). Wstyd się przyznać, ale ja o tej godzinie już spałam (bo wiesz, całą noc nie spałam, nie mogę w pociągu, a później nie mogłam się położyć od razu. Po prostu padłam. Napiszę swoją relację z Katowic, też będzie długa epistoła podejrzewam, ale wstrzymam się do jutra.
Uważaj xbw, mówię Ci uważaj ;D.

To ja Wam dziękuję, że przeczytaliście :)
Ewo - postaram się następnym razem przypomnieć przed koncertem, można było chociaż w Dwójce posłuchać...
Olu - można było Trifonowa uściskać, ale ja wzięłam tylko autograf... On jest w wieku mojego syna... Co nie przeszkadza mi go wielbić i podziwiać jako Artysty i Człowieka :)
Ale dziś e-moll na tapecie, nie zliczę, który już raz, oczywiście wiadomo w czyim wykonaniu.

Pewnie, że nie przeszkadza :).
Nie dziękuj nikomu, bo Ciebie się dobrze czyta.

Olu, dzię.. no dobra, polałaś miód na moje serce, czy jakoś tak ;) I znowu Bartus nie posłodzi sobie kawy, no.

Tak zupełnie na poważnie odnośnie Trifonowa: przypominam sobie, że bardzo podobał mi się Koncert właśnie i Sonata z jego konkursowych wykonań.
(Nie podobała mi się natomiast ... jego fryzura, ups... znowu poczynam sobie niepoważnie, mam nadzieję, że mimo wszystko mnie za to nie nabijesz, bo wiadomo jakiej wagi to zarzut...)

Olu, a nokturn, walc, mazurki, polonez-fantazja, tarantella wreszcie? A rondo a la mazur?
A fryzurę ma ok, odzwierciedla jego indywidualność, nie wyobrażam sobie, by mógł ją teraz zmienić i nadal być sobą. Fryzurę zmieni, jak trochę jeszcze podrośnie, ale to potrwa :)
A w ogóle to chłopak już siedzi w Gdańsku i nagrywa płytę, będzie czego słuchać  :D

Ja wymieniłam co mi się najbardziej podobało, nie mówię, że reszta zła przecież, mam swoją hierarchię, dla mnie Polonez-Fantazja trochę rozmyty (tak to pamiętam), ale to kwestia upodobań, Ronda op. 5 to ja w ogóle nie bardzo lubię i trawię tylko w jednym wykonaniu...Tarantella fajna, Walca to przyznam się nie pamiętam, a Nokturn też się podobał.
A co on na tę płytę nagra, e-molla czy coś innego, wiesz może?

Będzie nagrywał z orkiestrą, więc zapewne koncert. No i mówił coś w wywiadzie że być może wyda go DG.

Szkoda, że więcej nie powiedział. Jak to będzie e-moll, to będzie można sobie porównać z jego konkursowym wykonaniem i trzeba się zresztą przygotować na różnice jak sądzę (różnice nie znaczy: lepsze, gorsze, po prostu może być inaczej i to jest ciekawe).

Wczoraj wszystko grał trochę inaczej niż na konkursie. Bardziej miękko, jeszcze :) no i na innym instrumencie. Jego interpretacje się zmieniają.

Trochę przypomina to uduchowione interpretacje dzieł tzw. sztuki współczesnej :D
Swoją drogą, chyba Ivo odgrażał się, że będzie na tym konkursie pilnował sędziów? To jak, do jasnej, pilnował, że nie upilnował? :D

Beatko.
Z duzym zaciekawieniem przeczytalem Twoja relacje z wypadu na koncert Trifonova.
Masz talent pisarski musze powiedziec. Na ogol bardzo malo korzystam z ksiazek. Wiem, to moj mankament,
ale sie tego nie wstydze. Tekst musi mnie naprawde!! zainteresowac, bym przeczytal go do konca.
Trifonov, jak wiesz ,jest moim ulubiencem.
W jego grze przewija sie lekkosc frazy i oczywiscie niespotykany dzwiek.
Rondo a la mazur w jego wykonaniu jest cudny. Ciekawszy wedlug mnie niz Wundera.

 

Bartus - dzięki.

Jak sobie obiecałam, to muszę.

Moja "sucha" notka z koncertu Bożanowa, "sucha" bo inaczej nie potrafię. Zacznę nie po kolei, bo tak mi pasuje.

Polonez-Fantazja -  należę do tych osób, które uważają, że to utwór pisany dla niego. Podobny do tego z Konkursu, chociaż nie w szczegółach, on ma zresztą dar intensywnego przykuwania mojej uwagi w wolnych fragmentach tego utworu. Kolejny Polonez (op. 53), wykonywany jako ostatni, zagrany na początku jak "fantazja" na temat poloneza (Niebieskookiemu uszy by odpadły skoro już ten konkursowy mu się nie podobał), ale mimo wszystko skończył polonezem i to chyba w wolniejszym tempie niż zaczął ("oktawy" z podobnym różnicowaniem brzmień jak na Konkursie z tym że szybsze). Trochę sobie poszarżował na zakończenie części recitalowej, ale Mazurki były spokojniejsze i mniej skoczne: bardziej melancholijne i liryczne; jakkolwiek by ich nie grał, uważam, że gra je dobrze. Ludzie klaskali pomiędzy nimi, co mnie irytowało, a jego pewnie jeszcze bardziej (nie wstawał od fortepianu, żeby się kłaniać, bo on je gra jak cykl). Impromptu op. 51: finezyjne i wyrafinowane, jak to u niego, część środkowa "zamglona". Zaczął Barkarolą i tu miałam problem natury percepcyjnej, musiałam się najpierw przyzwyczaić do akustyki sali (mieszkam daleko od Katowic i nie byłam nigdy w SCK; również jak grała orkiestra, dźwięk był "przed" a nie "wokół"), trochę mi przez to umknęła (a do tego siedział obok mnie facet, który mnie trochę irytował)), ale pamiętam, że sporo się działo i zrobił mi "niezłe" dolce sfogato.

No a po przerwie Koncert:
Po pierwsze orkiestra o wiele lepiej brzmiała (zresztą jak wiadomo to inna orkiestra). Z jego strony: żadnych przerysowań dynamicznych, żadnego pojedynku, z drugiej strony nikt go nie zagłuszał, wydaje mi się, że tworzyli dobry zespół. Bożanow liryczny i z werwą zarazem w pierwszej części, druga część: retoryczna (ale nie deklamacyjna, sztuczne to na pewno nie było) i nastrojowa, powiedziałabym, że to była muzyczna mowa. Trzecia część, banał jak powiem, że bardzo radosna, no ale tak było. Taki jeden szczegół bardzo zapamiętałam: na samo zakończenie jak są te wirtuozowskie pasaże przed tutti orkiestry, bardzo ładnie je wycieniował, chyba nigdy czegoś takiego nie słyszałam, szczególnie w tym miejscu (w ogóle dużo cieniował, jak to on). Nie grał tego Koncertu "na lewą rękę" (ja nawet lubię jak ktoś wyciąga te tryle w lewej ręce pod koniec Maestoso, tym razem je prawie schował), również "nie błyskocił" (czego ewentualnie można się po nim spodziewać). Jak się domyślacie różniło się to znacznie od tego, co słyszeliśmy na Konkursie, bardzo mi się podobało (chociaż ja do konkursowego wykonania mam specyficzny, ale nie negatywny stosunek). Ogólnie mówiąc świetny Koncert.

Zagrał dwa bisy (nie dlatego dwa, że był słabo oklaskiwany, dosyć długo klaskaliśmy i przeważnie na stojąco, a on wychodził po klika razy): op. 42 i 18. Pierwszy Walc z tym charakterystycznym dla niego łączeniem melodii w górnym głosie (przeważnie pianiści ją szatkują), bardzo miękko, kolejne epizody bardzo skontrastowane i taneczne, op. 18 grane z rozmachem, jakkolwiek nie "kabaretowo" moim zdaniem.
Na sali cicho, raz tylko coś stuknęło.

W czasie jego grania gapiłam się na choinkę ze światełkami, także nie bardzo wiem, co robił. Zresztą w przypadku każdego innego pianisty pewnie też bym tak zrobiła, bo nie lubię patrzeć na twarz, a siedziałam po prawej stronie. Jak schodził z estrady to trzema różnymi drogami, w trzy różne miejsca, zastanawia mnie dlaczego.
Po autograf nie poszłam, bo chciałam znaleźć się jak najszybciej na Dworcu (ale podobno cierpliwie się podpisywał). Ze "znanych" osób dostrzegłam prof. Jasińskiego (pewnie z ciekawości przyszedł... ;D)
Ja sama padłam po nieprzespanej w pociągu nocy (towarzystwo miałam bardzo fajne, choć zupełnie przypadkowe, zero stresu, że niebezpiecznie etc. a PKP sprawiło się prawie na medal), w niedzielę wstałam o 5.20. Chociaż gdyby to było możliwe, to jeszcze raz zrobiłabym taką wycieczkę.

Dzięki za relację. Cieszę się, że ocalały moje uszy, bo wiele jestem w stanie znieść, ale nie kaleczenie tego konkretnego poloneza :D Ale jeśli walca zagrał po swojemu, to pewnie uszy by się wyleczyły :D

Tak się zastanawiam, czy ma sens dawanie wszystkich relacji w 1 temacie czy lepiej trzymać się praktyki opisywania ich w tematach w dziale wydarzenia. Osobiście lepszym wyjściem wydaje mi się to drugie, bo taka też była idea stworzenia tamtego działu. Co myślicie na ten temat?

Może i masz rację, że w niewłaściwym miejscu umieściłam, ale zapomniałam o tamtym.
Nie masz się mimo wszystko z czego cieszyć tak bardzo :), zresztą ja tam wolę Poloneza-Fantazję, to ważniejszy i o wiele ciekawszy utwór.

Zdaje się że wczoraj Awdiejewa grała w Nowym Jorku, jakby ktoś znalazł
co pisała prasa amerykańska niech da znać.

Czytaliśmy wczoraj recenzję z New York Timesa na forum tvp.
Nie wiem, czy to się będzie otwierać, bo dzisiaj, żebym mogła tam wejść, kazali mi się zalogować.

http://www.nytimes.com/2011/01/06/arts/music/06gilbert.html?_r=1&ref=music

W zasadzie o samej grze Awdiejewej piszą tylko:
"Ms. Avdeeva, who looked stylish in a black tuxedo and heels, performed with the requisite technique here, blending a muscular approach with an ability to tease out Chopin’s singing lines expressively. Yet there was nothing distinctive or probing about her playing."

Cóż, osobiście jestem przekonana, że Wunder pozostawiłby im po sobie o wiele lepsze wspomnienie:(

Dzięki Alexias, rzeczywiście dość ogólnikowa recenzja, ale...ale..
gdyby Wunder grał w NY to nie grałby pojutrze w Warszawie, sorki za egoizm
ale tak bardzo cieszę się i czekam na ten koncert :)

Daniiła Trifonowa plan koncertów na 2011:

NOVEMBER, 28, 2011 – Gdansk (POLAND) – recital

NOVEMBER, 7, 2011 – Nova Gorica (SLOVENIA) – Concert with National Symphony Orchestra of Russia

NOVEMBER, 6, 2011 – Sulmona (ITALY) – recital

NOVEMBER, 5, 2011 – Campobasso (ITALY) – recital

NOVEMBER, 4, 2011 – Pescara (ITALY) – recital

NOVEMBER, 2, 2011 – Sondalo (ITALY) – Concert with National Symphony Orchestra of Russia

OCTOBER, 31, 2011 – Fabriano (ITALY) – Concert with National Symphony Orchestra of Russia

OCTOBER, 21, 2011 – Brno (CZECH REPUBLIC) – Concert with National Symphony Orchestra of Russia

OCTOBER, 16, 2011 -Cracow (POLAND) – recital

OCTOBER, 14, 2011 – Lublin (POLAND) – Concert with the Lublin Philharmonic Orchestra (Russian Music Festival)

OCTOBER, 1, 2011 – Midland (MI), USA – Concert with Midland Symphony

AUGUST, 29,2011 – Warsaw (POLAND) – Concert with Sinfonia Varsovia (“Chopin and his Europe” International Music Festival)

JULY, 16, 2011 – Beer Sheva (ISRAEL) – Chopin Competition Winners concert

JULY, 13, 2011 – Tel Aviv (ISRAEL) – Chopin Competition Winners concert

JULY, 4, 2011 – Busko Zdrok (POLAND) – recital (Busko Festival)

MAY, 29, 2011 – Ferrara (ITALY) – recital

MAY, 28, 2011 – Castellanza (ITALY) – recital

MAY, 1, 2011 – Vancouver (CANADA) – recital

APRIL, 21, 2011 – Parma (ITALY) – Concert with Orchestra del Teatro Regio

APRIL, 17, 2011 – Poggio Rusco (ITALY) – recital

MARCH, 25, 2011 – Bydgoszcz (POLAND) – Concert with Paderewski Philharmonic Orchestra

FEBRUARY, 6, 2011 – Sankt-Petersburg (RUSSIA) – recital

JANUARY, 16 – 26, 2011 – various cities (JAPAN) – Chopin Competition Winners’ Tour
16 – Sendai
18 – Fukuoka
19 – Osaka
22 – Tokyo
23 – Tokyo
24 – Nagoya
26 – Sapporo

JANUARY, 13, 2011 – Tokyo (JAPAN) – recital

JANUARY, 8, 2011 – Moscow (RUSSIA) – recital

O rany, do nas przyjeżdża w marcu :) Super:))))) Cóż to za miesiąc będzie:))) Jestem coraz bardziej pełna uznania dla ekipy naszej filharmonii.  :-*  Albo to ta akustyka swoje robi  ;) Boże, muszę tam zaraz jutro pójść, bo przecież oni już sprzedają bilety na marzec!!!

No i już:) Obydwa bilety na honorowym miejscu:) Wygląda na to, że miasto jeszcze się nie orientuje, że w marcu zjawią się dwie gwiazdy:) Bo też nie ma jeszcze żadnej reklamy, tylko aktywni tropiciele orientują się w temacie;)
Są różnice w cenie - Wunder 50zł, Trifonow 30zł. Hmm - jeśli to wg zajętego miejsca, to Bożanow będzie po 20 ?:)))

Daniił Trifonow koncertuje teraz w Japonii. Sprawa wiadoma. Ale czy wiecie CO BĘDZIE GRAŁ na koncercie?
Komponuje, studiuje kompozycję, to wiadomo. Ale on już teraz zaczyna na koncertach grać własne utwory. W Japonii zagra między innymi coś o tajemniczej nazwie Rahmaniana. Straszniem tego czegoś ciekawa...

W czasie kiedy orkiestra Filharmonii Narodowej towarzyszy finalistom konkursu chopinowskiego w Japonii, z puste miejsce wparowała Polska Orkiestra Sinfonia Iuventus pod dyrekcją Tadeusza Wojciechowskiego. Dziś zagrali I symfonię Beethovena i Mszę Es-dur D 950 Schuberta. Było jakoś dziwnie, może dlatego, że ze świadomością, że nie ma biletów i niepewnością, czy w ogóle będą wejściówki, bez żadnego nastawienia, całkiem neutralna i niezaangażowana, nieukierunkowana na żadne oczekiwania, wparowałam do FN kiedy już właściwie się powinno zacząć. Długaśne kolejki do obu kas po wejściówki trwały nieporuszone. Publika o czasie musiała zająć miejsca, potem "ważny pan" sprawdzał ile jest miejsc wolnych (koncert obejmowały dwa abonamenty), po czym padło hasło: sprzedawać wejściówki. Wszyscy w ekspresowym tempie pozamieniali swoje dwudziestozłotowe banknoty na kartonik wejściówkowy i biegiem, rozbierając się z odzieży wierzchniej ruszyli, by jak najmniej opóźnić rozpoczęcie koncertu. Pani na sali dyrygowała sprawnie, gdzie kto ma usiąść, orkiestra już wchodziła powoli i nagle, tak z biegu, pojawił się białowłosy dyrygent i rozpoczęła się symfonia. Nie mnie oceniać, jak było muzycznie. Mogę tylko powiedzieć, że strasznie zachciało mi się posłuchać Mozarta, cokolwiek. Przerwa, brawa jakieś marniutkie, wyjścia na ukłony jakieś takie jakby wbrew woli publiki... Po przerwie wszedł chór FN i rozbrzmiała Schubertowa msza... Słyszałam ją po raz pierwszy. Całkiem ciekawe przeżycie. Parę momentów było na prawdę wartych wysłuchania i głębokiego doświadczenia. I znowu powróciło jeszcze silniejsze i nawracające uczucie, że ja chcę Mozarta, koniecznie, najlepiej Requiem. I bardzo brakowało mi ... fortepianu. Goguś w innym wątku zadał pytanie, czy wiemy, jaki jest nasz ulubiony instrument. Ja to wiem, z całą pewnością, stanowczo. Zaskoczyło mnie, co się działo już po. Wszyscy się ukłonili, wręczono kwiaty, brawa, coraz cichsze, milkły, w końcu wszyscy wstali i wyszli, kiedy orkiestra, chór i dyrygent się rozkręcali właśnie do dalszych ukłonów. Nie było mowy o bisie. Nie wiem, nie znam się, ale czy publika nie mogła być bardziej wyrozumiała i jeszcze chwilę posiedzieć, by okazać wdzięczność za w sumie pięknie "podaną" Muzykę Mistrzów? Następny koncert obowiązkowo z fortepianem.

W takim razie polecam:
16.02
I Koncert Es-dur F. Liszta
Orkiestra Akademii Beethovenowskiej pod dyr. Michała Nesterowicza + Marcin Koziak
Studio S1 im.W.Lutosławskiego Polskie Radio w Warszawie

W S1 6.II. będzie też grał Kultyszew (wyłącznie Chopin, pokonkursowy program), zresztą nie tylko w Warszawie będzie. Nie wiem, czy ktoś już o tym wspominał.

Właśnie zauważyłam, że "wspominał", gapa ze mnie.

Tak więc Koziak 16 II w S1 z Es-durem Liszta.

Uff, nie wierzę! 1 marca Daniil Trifonow w Warszawie, plus Sinfonia Varsovia. Nie znalazłam jeszcze oficjalnego potwierdzenia tego faktu, jedynie wpis na blogu Daniiła: MARCH, 1, 2011 – Warsaw (POLAND) – Concert with Sinfonia Varsovia.

Muszę ochłonąć.
Naprawdę nie będę musiała czekać aż do sierpnia?

Dziś w Warszawie recital Chopinowski:

30 stycznia (niedziela), godz.18.30
RECITAL CHOPINOWSKI DAGNY BACZYŃSKA – KISSAS
POLONEZY I MAZURKI.
Z gościnnym występem Bogna Lewtak - Baczyńska, w programie:
nokturny, polonezy, kołysanki, utwory Krzysztofa Kamila Baczyńskiego z muzyką Bogny Lewtak – Baczyńskiej.
Wstęp wolny.
Centrum Łowicka
ul. Łowicka 21

     

www.miroslavkultyshev.com

Kalendarium


•   Rzeszów - Sobota, 5.02, godz. 19.00
Filharmonia im. A. Malawskiego

•   Warszawa - Niedziela, 6.02, godz. 19.00
Studio Koncertowe PR im. W. Lutosławskiego

•   Zakopane – Niedziela 13.02, godz. 18.00
Panoramika, Grand Nosalowy Dwór

•   Opole - Poniedziałek, 14.02, godz. 18.00
Filharmonia im. J. Elsnera

•   Wrocław - Wtorek, 15.02, godz. 19.00
Filharmonia im. W. Lutosławskiego

•   Nowy Sącz - Środa, 16.02, godz. 18.00
Małopolskie Centrum Kultury "Sokół"

http://media.mariinsky.ru/online/

Zaraz zaczyna się transmija on-line Szuberta, Schumanna, Liszta i Brahms, już zapowiadają.
We wtorek Geniuszas.

19 февраля 2011 года, в 15:00. Концерт солистов Академии молодых певцов Мариинского театра "Великие романтики" (Шуман, Шуберт, Лист, Брамс).

22 февраля 2011 года, в 19:00. Сольный концерт Лукаса Генюшаса , лауреата XVI Международного конкурса пианистов им. Шопена (II премия).

27 февраля 2011 года, в 12:00. Четвертый концерт 14-го абонемента "Сказание о прекрасной Сюимбике".

6 марта 2011 года, в 12:00. Пятый концерт 14-го абонемента "В мире древних легенд и преданий".

13 марта 2011 года, в 12:00. Пятый концерт 13-го абонемента "Оркестр поднимается на сцену".

 :D :D..widać, że Beatka postarała się o wierne odwzorowanie tych niewątpliwie ważnych informacji.. ;)

Я очень рад, что мы также должны были писать на русском языке. Это означает, что мы открыты для международных контактов

Szuberta, Schumanna, Liszta i Brahmsa można posłuchać nawet teraz, chyba nadają powtórki aż do następnego koncertu na żywo. Przepraszam za krzaczki, ale ja kiepska w tłumaczeniach jestem.

Bardzo ciekawy recital Jana Lisieckiego:

http://musique.radio-canada.ca/concerts_evenements/revelations_musicales_2010_2011/index.asp?idBlogue=148&id=132387

Agnieszko, musimy na to pójść, czatowanie na bilety w najwyższym stanie gotowości :)

http://warszawa.gazeta.pl/warszawa/1,95158,4182301.html
http://szwarcman.blog.polityka.pl/2008/08/25/sokolow/

A o co chodzi? W środku nocy niemal obudził mnie telefon, Agnieszka buszuje w necie w poszukiwaniu najbliższych koncertów i odkrywa, że Warszawę nawiedzą Joshua Bell i Grigorij Sokołow. I jednym i drugim nazwiskiem namieszała mi w głowie. I nici z mojej przerwy koncertowej aż do sierpnia  :(

W takiej sytuacji nie dziwię się, że nie wytrwasz w postanowieniu przerwy ;D A kiedy mają się odbyć te koncerty?

Jakie w środku nocy?? Nie było jeszcze dziesiątej, ja zdążyłam jeszcze obejrzeć Kinga.
A bilety na Sokołowa to chyba będziemy musiały ukraść , też drogie!!

23 maja wielki Grigorij Sokołow W Warszawie!!!!!!!!

Wow, wow!  :o

To już wiemy, że mamy do czynienia ze skowronkiem  ;D

Mów, siedzę wygodnie i jestem przygotowana na najgorsze:))
Ech, i tak pewnie nie będę mogła przyjechać, w maju mam koszmarnie dużo pracy, a poza tym pewnie pomimo ceny i tak rozejdą się w dwie godziny:( Ale byłoby świetnie...

Joshua 5 kwietnia, oba repertuary w trakcie ustalania, bilety 150-80 zł, na oba koncerty.

Koncert na żywo z Australii, właśnie teraz:

http://www.youtube.com/symphony?feature=ticker

Fantastyczny!!! Dlaczego my nie potrafimy się tak bawić i ekscytować pięknem?!
Wczoraj słuchałam na koncercie ROK, Brittena Wariacji na temat Franka Bridge`a, dziś znów wspaniały Britten. Chyba go baaaardzo polubię! :)

Potrafimy.

Dlaczego w tym kalendarzu brakuje Polski?  :( :-\

http://www.kissin.dk/concerts.html

Chyba zaraz będzie e-moll w wykonaniu Rafała Blechacza, radiowa Dwójka :)

O, Beatko, dzięki za trzymanie ręki na pulsie :)

Przewentylowałam sobie mózg, wywietrzyłam spaliny na świeżym powietrzu, to i czujność się wyostrzyła  ;) A e-moll cud piękności, jak to e-moll.

Kontentam jak kot, który właśnie wychłeptał śmietankę. Cudnie.

Otóż właśnie chciałam spontanicznie zawołać: "Beatko - sama powiedz: Rachmaninov Rachmaninowem, Czajkowski Czajkowskim, ale co emol to emol":))) 

Zbliża się 15 Wielkanocny Festiwal im.Beethovena jest już program b. ciekawy
m.in wszystkie sonaty fortepianowe Beethovena, pasja wg.św.Mateusza Bacha.
Ja wyczaiłam jeden koncert (dlaczego pieniądze nie rosną na drzewach) 17 kwietna na Zamku Królewskim
recital fortepianowy Muzy Rubackyte off cours Schubert sonata a-moll, pieśni w transkrypcji Liszta i
tegoż sonata h-moll. Wprawdzie nazwisko artystki nic mi nie mówi ale program super. Kto idzie??

A dla Asi w Bydgoszczy koncert kameralny: kwartety Beethovena i "Śmierć i dziewczyna "13 kwietnia.

Link do programu:

http://www.beethoven.org.pl/pl/festiwalewielkanocne/xvwielkanocnyfestiwallvb/program

Czyżby Wunder odwołał koncert w Gdańsku... z powodu kontuzji?  :-\

Dziś Joshua Bell w Warszawie, bilety w kasie są, do kupienia, normalnie, w cenie 140 i 150 zł. Wot i zagwozdka, nie wiadomo, czy będą wejściówki. Się okaże o 19.00  :(

Asiu, czekam na relację z koncertu nie-Wundera  ;D

Beatko gdyby się tak tam dobrze zakręcić..to może udałoby się jakoś "skubnąć" mu tego Stradivariusa.. :D, albo przynajmniej strzelić jakąś sprytną podmiankę..(w końcu 4 mln $ do podziału, to wcale nie tak mało.. :) ;))

Och, będzie relacja i to poetycka ;)) Dużo wrażeń... Na razie drukuję sobie Pata przewodnik po koncertach Mozarta i spieszę na bydgoski koncert:)) Wszystko Wam opowiem, później....

Wrr, nie było wejściówek!!!  :'(

W kasie zostało jeszcze około 100 biletów w cenie 140 i 150 zł, w związku z tym grupa około 20 osób pocałowała klamkę filharmonii. Nie rozumiem logiki, która kierowała osobą (osobami?) podejmującą decyzję. Nie sprzedaliśmy biletów, więc straciliśmy, w związku z tym straćmy jeszcze więcej i nie sprzedawajmy wejściówek. Skoro bilety najtańsze kosztowały 80 zł, to wejściówki mogły kosztować na przykład połowę... Jesteśmy naczelnym (no, jednym z naczelnych) przybytkiem kulturalnym stolicy, nosimy dumnie w nazwie słowo "NARODOWA", by nieść kaganek kultury. W związku z tym "sieknijmy" ludziom zaporową cenę, tak by mało kto mógł sobie pozwolić na wejście. Miejmy głęboko w d... młodzież, studentów, osoby starsze, bezrobotne lub mało zarabiające, lub też zarabiające normalnie, ale tak często chodzące zaczerpnąć z muzycznego źródełka, że ich nie stać na kupowanie najdroższych biletów.
Czytam właśnie Paradoksy Pana Ponda Chestertona, ale postępowanie Filharmonii Narodowej chyba nie podpada, nawet Pan Pond nie podołałby logicznemu wytłumaczeniu tej historii.
Tyle szczęścia, że można było posłuchać początku koncertu z holu wejściowego, dźwięki muzyki dochodziły całkiem wyraźnie aż do "zamkniętych wrót".
Ale że słuchanie Bella z pozycji stojącej, w kurtkach, po "policzku" wymierzonym przez panią w kasie i "u wrót Twoich stoję, Panie" nie działa zbyt korzystnie na całokształt psychofizyczny, więc zatrąbiłyśmy odwrót wysłuchując trzecich oklasków.

Przykro.

Szkoda Beatko. Szkoda, że kultura nie jest powszechnie dostępna a już wyższa kultura jest towarem ekskluzywnym. Ulgi które przewidziane są dla uczniów, studentów czy emerytów to zaledwie kilka do kilkunastu procent wartości bardzo drogiego biletu. To zdecydowanie za mało. Jeżeli melomanka taka jak Ty, nie wgłębiając się w szczegóły dotyczące finansów, rezygnuje z biletu na interesujące ją wydarzenie to co dopiero powiedzieć ma ktoś, kto chce rozpocząć przygodę z kulturą. Taki człowiek znajdzie milion lepszych sposobów na wydanie pieniędzy, których zarobienie pochłonęło mu dzień, dwa lub nawet trzy. Cena to oczywiście wypadkowa popytu i podaży co w przypadku imprez wyjątkowych, jedynych w swoim rodzaju czy to na skalę kraju czy miasta, wpływa na jej automatyczny wzrost. Organizator ma do tego pełne prawo, jednak jeżeli na sali zostają puste miejsca a ów organizator nie chce obniżyć ceny na kilka minut przed koncertem to coś jest tu nie tak.

Pamiętam, że swego czasu system sprzedaży biletów przed samym spektaklem miała Opera Wrocławska - 10 lub 20 złotych za wstęp w zależności od rodzaju miejsca. Z tego co wiem to taka sprzedaż już nie funkcjonuje a szkoda, bo to sprawia, że nie będę mógł zaglądać tam tak często jakbym chciał.

To wszystko o czym piszesz Gogusiu, to racja ale miałyśmy do czynienia jeszcze z czymś innym.
Dla mnie niepojętym. Otóż zamknięto drzwi w momencie gdy na sali były wolne miejsca.Jakby
nam powiedziano: nie chcecie słuchać za 150 zł a no to nie posłuchacie w ogóle. Gdy stałam dziś w kolejce
podsłuchałam jak jedna pani opowiada o koncercie Pogorelica na którym były tłumy właśnie po
wejściówki i jak wyszedł maestro Kord i powiedział : wszyscy Państwo wejdziecie i rzeczywiście
wszyscy jakoś się ścieśnili i weszli. Nie wiem, czy to nie był np. warunek sponsorów, żeby taniej ludzi nie
wpuszczać. Napisałam mejla do FN do Pani od kontaktów ze słuchaczami, zobaczymy czy ktoś mi
odpowie ;D >:(

Zbierać na 10 minut przed koncertem bilet po symboliczne 10 złotych to chyba uczciwa propozycja. Zwłaszcza, że miejsca zostały.

Z drugiej jednak strony na sali znaleźliby się ludzie którzy mieliby pretensje, że oni wydali 150 a obok nich siedzi pan czy pani który bilet kupił za 1/10 tej sumy. Wyjaśnienie jest proste - wydali więcej, mają pewność tego, że miejsce się znajdzie - ale czy wystarczające? Trudno mi powiedzieć.

Zastanawiam się jak czułbym się w takiej sytuacji. Owszem, wiedziałbym że zaryzykowałem ale wiedząc że pomimo wolnych miejsc nie zostałem wpuszczony ...

Brawo, Nieszko, ze piszesz maile nie godząc się na bezduszność Filharmonii a dodałbym także niegospodarność. Każda niewykorzystana złotówka przez organizatorów, to sabotaż na naszej narodowej Kulturze.

Piotrze, sam już odpowiedziałeś sobie na dylemat "siedzących obok siebie słuchaczy". Taki mechanizm zróżnicowania cen w zależności od terminu funkcjonuje przecież w całym cywilizowanym świecie (vide: las minute)

Jestem rozżalona jak Ślązak po przeczytaniu "raportu". Chciałabym poznać motywację osoby decydującej. Czy to przejaw gospodarności i zarządzania Made in Poland czy tylko Made in FN. A FN wszak posiada swojego szefa odpowiadającego swoją osobą, za wszystko co się dzieje w filharmonii, także w kasach.
Czy ktoś w ogóle pomyślał, jak artysta odebrał puste miejsca na sali, bo sto wolnych foteli chyba nie może pozostać niezauważone?

Przypomniała mi się historia rozdawania przez artystę bodaj herbaty czy kawy (?) ludziom stojącym w kilkugodzinnych kolejkach do kas po bilety (na jego koncert, film?). Gdzieś mi dzwoni, ale nie pamiętam w którym kościele, zupełnie nie pamiętam, kogo historia dotyczyła, muzyka, reżysera filmowego?

Bardzo trafiony przykład. Dlaczego na to nie wpadłem? Do tego mający pełne ekonomiczne uzasadnienie.

PS: Sprawdziłem to o czym pisałem apropos opery, system wejściówek nadal funkcjonuje, zmieniły się tylko ceny - 30 złotych za najlepsze sektory 20 za pozostałe. Uważam, że to uczciwa cena.

Wzrasta ilość zapowiadanych na 2011 rok koncertów Daniila Trifonova w Polsce :)
Doszły aż trzy:
SEPTEMBER, 15, 2011 – Antonin (POLAND) -Concert with Poznan Philharmonic Orchestra
SEPTEMBER, 16, 2011 – Konin (POLAND) -Concert with Poznan Philharmonic Orchestra
OCTOBER, 21, 2011 – Gdansk (POLAND) – Concert with Gdansk Philharmonic Orchestra; Sir Neville Marriner, conductor

Agnieszka wyciągnęła mnie wczoraj niespodziewanie na festiwal beethovenowski :) Byłyśmy w Operze Narodowej na ekstra koncerciku, miło było odwiedzić ten przybytek po tylu latach... Wagner, pierwszy raz w życiu, na dodatek na żywo, całkiem przyjaźnie brzmiał, na początek pięć pieśni w wykonaniu Petry Lang. Najbardziej podobała mi się Im Treibhaus:

http://www.youtube.com/watch?v=RbPuEMqbIA8

Wykonanie wczorajsze dla mojego niewyrobionego ucha nie było zbyt "harmonijne". Co prawda Rundfunk Sinfonieorchester Berlin pod dyrekcją Marka Janowskiego grała cudnie, Wagner brzmiał mi trochę jak ... Mahler, jednym słowem polubiłam, mimo że wokal częściej mi nie odpowiadał niż odpowiadał. No i nie zmieniłam zdania, pieśni pozostają nieco w tyle w moim rankingu ulubionych utworów. Potem Tristan i Izolda (Preludium i Miłosna śmierć Izoldy) - zachwycona byłam aż do momentu, w którym na scenę zakradła się Petra Lang, przepraszam, nie znam się, ale mi jej obecność przeszkodziła, zakłóciła doskonały kontakt z muzyką w wykonaniu orkiestry.

Przerwa. I już niczym niezakłócona wielka przyjemność poobcowania z nieznaną mi wcześniej III symfonią Beethovena, o której czytałam nie dalej niż wczoraj, przez zupełny przypadek w książce poleconej mi przez Asię :) Niczym niezakłócona... Nie wiedzieć czemu po pierwszej i nawet po drugiej części rozległy się brawa. No i jeszcze ktoś POTĘŻNIE kichnął rozśmieszając mimowolnie część słuchaczy  ;D Oklaski po wykonaniu całości były rzęsiste, długie i szczere, należały się bezapelacyjnie. Był też bis, ale nie odszyfrowałam, podobno to Schubert był, muzyka sama w sobie przepiękna i przepięknie wykonana.

Agnieszka, DZIĘKI !!! (I polecam się na przyszłość :) )

Moje wrażenia są podobne do beatkowych. Jakoś Wagner mnie tym razem nie porwał,
chyba to trochę "wina" śpiewaczki do której orkiestra musiała się dopasować dla mnie za cicho za
mało dramatycznie.
Ale już "Eroica" wspaniała. Jaka to jest wielka magia sztuki, Beethovena że nagle gdzieś się chowają
wszystkie smutki i problemy i jest się pewnym "ja sobie poradzę".

http://www.youtube.com/watch?v=nMP69MCDxnU

Niestety mój dobry nastrój trochę zakłócił fakt, że czekałam ciemną nocką 40 minut na autobus.
Tak nas czasem biednych ludzi , rzeczywistość ze snu budzi.

Taak Tereniu, piękna jest ta III symfonia..Beethoven był niewątpliwie wielkim entuzjastą Rewolucji Francuskiej, do tego stopnia że zaprzyjaźnił się wtedy z późniejszym marszałkiem napoleońskim Bernadottem - tym samym, który popadł w niełaskę w trakcie bitwy pod Wagram w 1809 r, a potem będąc już następcą szwedzkiego tronu - zdradził cesarza, stając po stronie koalicji antynapoleońskiej (dynastia wywodząca się od niego, zdaje się panuje w Szwecji do dnia dzisiejszego.. :))
W tamtym jednak czasie Bernadotte nie marzył jeszcze, ani o buławie marszałkowskiej, ani tym bardziej o koronie, był jedynie ambasadorem franc. w Wiedniu..I to właśnie pod jego wpływem, entuzjastycznie nastawiony Beethoven napisał swoja symfonię na cześć Bonapartego..Dwa lata później zawiedziony tym, ze Napolione zdradził rewolucyjne ideały i ogłosił się cesarzem - zmienił jej tytuł na "symfonię heroiczną"..

i moze taka mała ciekawostka odnośnie obrazu, który jest widoczny na linku z beethovenowską symfonią - "Bonaparte przekraczajacy Alpy" (a właściwie przełęcz św.Bernarda). Otóż istnieją 2 obrazy ukazujące to wydarzenie. Jeden, słynniejszy, namalowany z polecenia Nap. dla celów propagandowych przez samego Davida - ktory to przedstawił Pierwszego Konsula na dziarskim rumaku..zaś na skałach umieścił inskrypcje z nazwiskami tych, którzy podobnego czynu dokonali (tj Hannibal, Karol Wielki i oczyw. Bonaparte)
W rzeczywistości wyglądało to jednak zupełnie inaczej, bo ze względu na trudny teren Bonaparte dosiadał wtenczas nie dziarskiego rumaka, lecz zwykłego muła.. :D, a i tak w pobliżu pewnego górskiego schroniska, zwierzę poślizgnęło sie na oblodzonych kamieniach..i gdyby nie przewodnik, pierwszy konsul stoczyłby się w przepaść i zginął - nie byłoby zatem przyszłego cesarza i zdobywcy Europy.. :) ;) (zresztą zginęło wówczas sporo ludzi, zwł.w trakcie transportu armat, których lufy przeciągano linami w wyżłobionych pniach drzew..)
Tak więc ten drugi z obrazów, pędzla Paula Delaroche - zdecydowanie bardziej odpowiada prawdzie..

"Bonaparte przekraczający Alpy" - Davida..i Delaroche.. :) ;)
http://i434.photobucket.com/albums/qq69/smilezoal/NapoleonStart20copy-704617.jpg
http://library.thinkquest.org/C0110901/imagesAll/crossalp2.jpg

Kochani, w niedzielę w Dwójce o 16:00 świetny koncert:
Martha Argerich i Mischa Maisky:
Debussy - Sonata d-moll na wiolonczelę i fortepian
Schumann - Adagio i Allegro op.70, Fantasiestucke op.73
Chopin - Sonata g-moll na fortepian i wiolonczelę, Introdukcja i Polonez C-dur op. 3 na fortepian i wiolonczelę.
Warto włączyć radio po świątecznym obiedzie :)

Koncert wspaniały, i trzy bisy: Andante z Sonaty op.36 Griega, Allegro z Sonaty op. 40 Szostakowicza i fragment Kwartetu na koniec czasu Messiaena (w małych dawkach już przyswajam w miarę dobrze nowoczesną kompozycję, co znaczy, że trochę się tu przy Was muzycznie rozwijam:)) Przy okazji dowiedziałam się, że był on z zamiłowania ornitologiem i część utworów pisał inspirowany przez śpiew ptaków (stworzył nawet cały cykl zatytułowany Katalog ptaków), co bardzo mnie zachęca do ich posłuchania :) Może to wcale nie będzie takie straszne :D

A jutro o 16:00 - Nelson Freire i Sinfonia Varsovia. Też warto posłuchać. Zagrają IV koncert Beethovena, i Schumanna Etiudy symfoniczne op.13 oraz koncert a-moll op. 54.

A teraz właśnie w Dwójce "Eroika" Beethovena, zaczyna się :)

Kiedy tu zajrzałam, było już po Eroice:) Za to teraz leci Siódemka :)
A rano był koncert organowy Haendla, a potem coś bardzo ładnego, czym zaraz się podzielę :)

Wieczorem zapowiada się ładny koncert - włoska muzyka barokowa w wydaniu na flet prosty: będzie koncert fletowy g-moll i sonata La Follia Vivaldiego, Corelli, Uccellini... niestety nie będę mogła posłuchać, ale na pewno warto.

Dzwoniłam do FN, jest jeszcze "trochę" biletów na poniedziałkowy koncert Sokołowa. Zostały w cenie 120, 140 i 150 zł. Ktoś się wybiera?
W gazetowej reklamie napisano "największy żyjący pianista".

Poniedziałek, 23 maja 2011, godz. 19:00
Sala Koncertowa Filharmonii Narodowej
Grigory SOKOLOV - fortepian

Johann Sebastian BACH - Klavierübung II: Concerto nach Italienischen Gusto BWV 971 i Overture nach Französischer Art BWV  831
Robert SCHUMANN - Humoreska B-dur op. 20 i Klavierstücke op. 32

Beatko. To prawda!!!!!

Jeszcze, mniej więcej, 1/3 sali nie została sprzedana, więc chyba nie ma szans na wejściówki, znowu.

Zrobiłam sobie mały rachunek sumienia i stwierdziłam,że to moje bezrobocie ma tragiczny
wpływ nie tylko na moje finanse ale i na rzeczy ważniejsze.
Dość powiedzieć że na naszym forum ostatnio:
-zrobiłam przykrość Januszowi
-zraziłam do siebie Asię
już nie mówie o tym co wyprawiam z życiu prywatnym.
Co by sobie więcej nie szkodzić postanowiłam moją energię(nie potrzebną jak się okazuje w tym kraju)
skierować w stronę instytucji publicznych.
Na pierwszy ogień poszła FN. Nie wiem czy widzieliście stronę Filharmonii na fejsie.
Ma ogromną liczbę osób które ją lubią całe 75. I żadnej działalności oprócz kierowania na stronę www.
Po co ją w ogóle założono??
Ale dobrze, bo jak nie będzie wejściówek na Sokołowa jest gdzie robić awanturę ;D ;D ;D

Hej, nie tak łatwo mnie zrazić;)) Rozumiem, Tereniu, że przeżywasz trudny czas i że czasem to rzutuje na większe zdenerwowanie. Mam nadzieję, że ostatecznie wszystko się dobrze ułoży. A jeśli przy okazji wyładujesz energię na instytucje, które na to zasługują, będzie to w dodatku z korzyścią dla ogółu;)

9 czerwca w Warszawie i 10 czerwca w Katowicach Geniusas wykona koncert f-moll Chopina!!!  :o ;D

Jaccol, skąd wiesz, że będzie w W-wie 9 czerwca? Masz jakieś dokładniejsze informacje, byłabym wdzięczna? Jestem NADZWYCZAJ zainteresowana :)

Facebook to potęga.  :)

http://www.facebook.com/event.php?eid=105202929569975

Z tej notki wynika, że zagra w Zamku Królewski.  ???  ;)

Nie ma żadnego info na temat koncertu na stronie ZK, ale to samo tyczy się Filharmonii Śląskiej, więc zapewne są to stosunkowo świeżo ustalone koncerty.  ;)

Beatka zajęta więc poczytałam sobie o wczorajszym koncercie Sokołowa u PK,
to grał na bis:

http://www.youtube.com/watch?v=qG88gZOhJ4Y&feature=related

i jeszcze mazurek a-moll ale wersja na YT jest straaaszna(taaaki pooogłos).

O Geniusasie znalazłam potwierdzenie na 10.06, ale nie ma na 9.06...

http://haluch.com.pl/koncerty.php

A nie łatwiej po prostu zadzwonić do Zamku Królewskiego i zapytać?  ;)

Ponieważ mi BARDZO zależy, to jutro podzwonię i spróbuję się czegoś dowiedzieć. Miałam właśnie przyklepać na ament inne plany na ten dzień, więc muszę wiedzieć JUŻ.

Zmęczył mnie wczorajszy koncert Grigorya Sokolova. Słuchałam pianisty pierwszy raz w życiu, od razu na żywo, nie znałam jego nagrań nawet z YTube. Zaprzyjaźnione autorytety polecały ;) Podobno największy żyjący pianista. Nie kwestionuję. Poszłam nieprzygotowana, troche "rozpuszczona" muzyką Fryderyka, głównie w wykonaniach uczestników konkursów chopinowskich, a zwłaszcza ukołysana czarowną szemraninką Trifonova. Nastawiona na Bóg wie co dostałam obuchem w głowę. Sokolov straszliwie walił w klawisze, a ja unikam hałasu, ostatnio wręcz chorobliwie. Na początku Bach, a ja z Tym Panem niezbyt osłuchana (wstyd), więc monotonnie. Dla urozmaicenia wyłapywałam z Bacha znane sekwencje dźwięków, sporo ich było, "pożyczonych" od Bacha przez innych kompozytorów. Między innymi "usłyszałam" Gdybym ja była oraz fragment charakterystycznego motywu z filmu Wakacje z duchami. Przerwa zbyt długa, mogłam jednak zabrać książkę. Może z Schumannem będzie lepiej, w końcu ciut znam i bardzo lubię. W wykonaniu Sokolova grzmiał, ogłuszał i przestraszał, chciałam do domu! Ale - im bliżej końca, dosłownie ostatnia część Schumanna, zagrana cicho i delikatnie zachwyciła mnie w niezwykły sposób. Ja te dźwięki spod palców Sokolova w jakiś sposób widziałam, ułożone w przepiękne, doskonałe wzory, trochę jak figury geometryczne, takie zadziwiająco regularne, piękne. Jestem pewna, że moje wrażenia wywołała nie sama muzyka, ale sposób jej wykonania właśnie. Nastąpiła burza oklasków, w tym moje, bez oszczędzania dłoni :) Bisy, a w nich coraz bardziej objawiający się moim uszom geniusz Sokolova, zaczynałam powoli "łapać", rozumieć, słyszeć. Czekałam jak warujący pies na Chopina. Hurra, jest, mazurek! Zagrany IDEALNIE, NIEWYKLE, DOSKONALE. Westchnęłam głęboko, tuz po mnie pani obok a po niej pan za nią :) Oklaski nie milkły aż do zapalenia świateł. Pognałam do domu ekspresowo, ale i tak już było za późno na Trifonova live.
Nie wiem czy chcę ponownie posłuchać Sokolova na żywo. Jeśli grałby wyłącznie muzyke Chopina - bez zastanowienia TAK, natychmiast, choćby grzmiał etiudą rewolucyjną, bardzo TAK. Na pewno wyszukam wszystkie nagrania Sokolova na YTube i wysłucham wszyściutko, co znajdę. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś dźwignę się, wzniosę muzycznie i osiągnę wystarczający poziom słuchania ze zrozumieniem, że będę mogła sączyć jego wykonania jak najlepsze wino wyczuwając wszystkie niuanse i subtelności Mistrza.
PS. Po filharmonii paradował pan, bynajmniej nie młodzieniec, w czerwonych trampkach...

No tak to bywa, Beatko, ze nie każde  złoto, co pięknie świeci zza szybek gabloty i nie zawsze referencje od przyjaciól gwarantują nam solenną ucztę. Podobnie jak Ty, ja też wczesniej nie bywałem osłuchany w Sokołowie, choc wiedziałem, że to ten z grupy atletów. Dlatego i ja mogłbym mieć podobne do Twoich doznania niedosytu, a raczej przesytu decybelami. Nie cierpię atletów za fortepianem, może dlatego, że uczony Chopinem za "moich" pianistów chcę uznawać przede wszystkim poetów czarujacych  delikatną subtelnością dźwięku i pełnym kolorytem piansitycznych emocji. Nic to. W sumie dobrze, ze byłas na takim koncercie, bo teraz bedziesz miała punkt odniesienia wobec innych mu podobnych wirtuozów, a moze przede wszystkim wobec wirtuozów z innych niebios i piekieł.

Sokolov jest daleki od "przesytu decybelami".
Bylem na jego recitalu dwo razy. Siedzialem w 5 rzedzie. Wszystko mialem jak na tacy.
Sokolov jest bardzo wrazliwy na dynamike. Interpretacje jego sa pelne prostoty. Dla mnie jest on mega-star.
Nie wiem, moze program mu nie przypasowal, moze byl chory, moze Ty Beatko bylas nie w sosie?

No i jak xbw? Gra Geniusas tego f-molla czy nie?  :P

Nie zawsze wystarczy zadzwonić i zapytać. Wprawiłam w konsternację panią z informacji na Zamku Królewskim, nic nie wie, nic nie ma, dla pewności zadzwoniła do innej pani zajmującej się organizacją koncertów i uzyskała potwierdzenie. Z zastrzeżeniem, że może chodzić o koncert prywatny.
Użyłam więc innego źródła informacji i dowiedziałam się, że a i owszem, gra i 9 i 10 czerwca, ale oba koncerty są IMPREZAMI ZAMKNIĘTYMI. Nie można kupić biletu i ot tak sobie pójść.
Co do koncertu 9 czerwca w Warszawie, to odbędzie się w Arkadach Kubickiego przy Zamku Królewskim o 19.30. Arkady w sumie mają 1200 miejsc, ale akustyka nie bardzo. Poszłabym zobaczyć i posłuchać Lukasa w f-mollu, ale niestety mam już inne plany na ten dzień, przyklepane. Poza tym skoro już ma ten koncert w swoim repertuarze, to na pewno jeszcze będzie inna okazja. Szczerze powiedziawszy, mam nadzieję na mniej przypadkową publikę i o niebo lepsze warunki "techniczne". Więc chyba nie ma co rozpaczać?

Witam wszystkich. Od pewnego czasu podczytuję posty na tym miłym forum, ale dopiero dzisiaj zdecydowałam się coś napisać. Chciałabym wrócić na chwilę do koncertu Sokołowa i jego osoby. Wiem, że trochę osób skarżyło się na masywność dźwięku (podobno pianista nie był zadowolony z instrumentu), ale ja siedziałam niestety pod balkonem z lewej strony i dla mnie było nawet trochę za cicho. Sokołow to bardzo specyficzny muzyk: nie gra już Koncertów z orkiestrą (czy znalazłby się ktokolwiek kto interpretuje jak on? nie), bardzo mało nagrał, a jeśli już to głównie na żywo: jego dyskografia to raptem 10 CD i jedno DVD jeśli się nie mylę, choć oczywiście można znaleźć i  inne jego rzeczy. Piszę o tym, ponieważ chciałabym podać linki do jego płyt (można odsłuchać za darmo i legalnie, na pewno lepiej niż na YT, ale to nigdy nie zastąpi normalnego krążka). To naprawdę nie jeden z tych co grają po prostu głośno i szybko (chociaż technikę ma fenomenalną), nie chcę pisać banałów na jego temat: powiem tylko, że to muzyk dysponujący niezwykłą wyobraźnią, na osobach które potrafią wczuć się w jego świat wywiera to nierzadko niesamowite wrażenie. Dla wielu największy żyjących pianista, chociaż tak specyficzny że można go nie lubić. Naprawdę zachęcam do zapoznania się z tymi nagraniami (z Chopina op. 25, 28, 35):

http://www.deezer.com/en/#music/grigory-sokolov (8 płyt)

Lub

http://www.musicme.com/Grigory-Sokolov/albums/Beethoven-0709869002582.html  (Link do Beethovena, pod spodem reszta krążków – 9 płyt)

Witaj Oktawio świetne linki choć ja osobiście wole w sieci piracić i zgrywać sobie całe
płyty.
Piszesz o fortepianie, ja już gdzieś czytałam, że fortepian naszej FN jest do... niczego.
Smutne to. A FN  nie sprzedaje wejściówek, nawet gdy na sali są miejsca.

Czesc Oktawio.
Co rozumiesz przez slowo specyficzny?
Moze unikalny byloby okresleniem bardziej wlasciwym.
Sokolow jest bardzo ceniony w srodowisku pianistow.
Wg. mnie spokojnie przeskoczyl swojego profesora Gilelsa.

Dziekuje za linki

Można i tak, w Sokołowa zaopatrzyłam się akurat legalnie. Jeszcze raz polecam linki.

Bartusie nie mogę w tej chwili konwersować, może jutro znajdę więcej czasu, specyficzny - osobny mniej więcej, unikalny też oczywiście.

Witaj Oktawio w naszej szafarskiej Rodzince!

Bardzo cenne wniosłaś w posagu linkowe wiano  :) Ale i tak najcenniejszą będziesz i jesteś już Ty sama :)

Dziękuję Januszu za to ciepłe przyjęcie.

@Bartus
Sprawdziłam definicję w SJP http://sjp.pwn.pl/szukaj/specyficzny, także myślę że mój przymiotnik nie był taki zły. Gilels to dla mnie inny świat, inny rodzaj wrażeń, inna temperatura (inny nie oznacza gorszy), ale to chyba wykracza poza ten wątek.
Na pewno nie tylko pianiści go cenią (nie jestem ani pianistką ani muzykiem), ale z muzykami trochę jak z relacjami międzyludzkimi, z jednymi osobami nadajemy na jednych falach, inne są nam obojętne, jeszcze innych nie lubimy, tak więc Sokołowa czy innego wielkiego pianisty można z tych czy innych względów nie lubić (jak można łatwo się domyślić ja akurat go lubię).

Witaj Oktawio :)

Oktawio.

Dziekuje za wyjasnienie.
Nadal uwazam, ze "specyficzny" nie pasuje do tak ewidetnie genialnego pianisty jakim jest Sokolow.
"Specyficzny" moze byc tez odebrany troche negatywnie.
Ale sprzeczam sie o slowa.

Możliwe, że jeszcze nie raz użyję jakiegoś "specyficznego" wyrazu ;). Z reguły nie ma dla mnie rzeczy ewidentnych, jeśli się sama do czegoś nie przekonam, to nawet najbardziej wybujała frazeologia nic nie pomoże. Ale w tym wypadku to nie trzeba mnie przekonywać.

W takim razie nie rozumiem, w jakim celu Łukasz podał do publicznej wiadomości info o tych koncertach...  ???

Dzięki za info. Nawet nie planuję wypadu do Katowic w takim razie.

Nie odbędzie się koncert Daniila Trifonova 4 lipca w Busku-Zdroju.

Właśnie tak dzisiaj sprawdzałem program festiwalu w Busku i nie mogłem znaleźć recitalu Daniiła. Najwyraźniej zamienili Trifonova na Wundera, który zagra 6 lipca.

Nie będzie to koncert na żywo, ale jednak warto: jutro w Dwójce o 19:00 Orlando Szalony Vivaldiego!

Oo chętnie posłucham , widziałam  fragmenty na yotube. Spinosi, Matheus, ale śpiewali m.in Jaroussky i Marie Nicole Lemieux w roli Orlanda.
Ewo, dziękuję za informację.

Niedawno w Łodzi odbył się koncert, na którym Louis Lortie, pianista z Kanady, zagrał WSZYSTKIE etiudy Chopina, jak nam już doskonale wiadomo - 27.

Trois nouvelles études
http://www.youtube.com/watch?v=0qlDugitLAE

Op.10 No.1-4
http://www.youtube.com/watch?v=pgiZ6go2R-Q

Op.10 No.5-9
http://www.youtube.com/watch?v=RO4f_7cB5dY&feature=related

Op.10 No.10-12, Op.25 No.1-3
http://www.youtube.com/watch?v=QaHwLtW2IvU&feature=related

Op.25 No.4-7
http://www.youtube.com/watch?v=3BtCM9kF27s&feature=related

Op.25 No.8-12
http://www.youtube.com/watch?v=Uw_YaGppuJE&feature=related

Płyta Louisa Lortie z kompetem etiud:
http://www.amazon.com/Chopin-Complete-Études-Frederic/dp/B000000AEX

Wysłuchałem "Trois nouvelles etudes" pana Lortie i mam mieszane uczucia. Jego gra ("nastawiona" pod melodię prawej ręki z maksymalnym wyciszaniem akompaniamentu lewej) jest bardzo kulturalna, ułożona i grzeczna, co w zestawieniu z nieodkrywaną przez niego pełną  tęczą szopenowskiej muzyki tych etiud sprawia wrażenie nomen omen wprawki i eleganckich ćwiczeń. Dlatego z opusu 10 i 25 chyba zrezygnuję. :-\

Ewuniu, nie miałam czasu zajrzeć na forum, i dopiero dziś widzę, że polecałaś Orlanda:) Ale szczęśliwie sama na niego trafiłam:)) Piękne!! Przez prawie cztery godziny chodziłam wszędzie ze słuchawkami:)))

A jutro w Dwójce dwie wspaniałe beethovenowskie symfonie - VIII i IX - w wykonaniu Wiedeńczyków pod dyrekcją Christiana Thielemanna, i Piotr Beczała.

A propos pana Lortie - przygodę z nim zacząłbym chyba raczej od op. 10 i 25.  ;D

Słyszałem kiedyś fragmenty "Orlanda" w wykonaniu Cecilii. Genialne, absolutnie!  ;)

Ach, Cecilia, to musiało być genialne :) Niestety nie znalazłam żadnej arii z Orlanda w jej wykonaniu, widzę za to arie z innych oper Vivaldiego, do przerobienia:) Aż miło pomyśleć, ile piękna jeszcze przede mną :)

No to miłej przygody, Pat  ;D

Ja przygodę z Louisem Lortie zaczęłam od trzech koncertów Czajkowskiego pod rząd, na dodatek na żywo, repetę zrobiłam sobie kilka dni później retransmisją koncertu w Dwójce i jestem tym początkiem zachwycona. Do końca nie wiem - czy potężną dawką koncertów Czajkowskiego czy interpretacją pianisty. Etiudy przesłuchałam fragmentarycznie i faktycznie jakoś dziwnie się ich słucha, na pierwszy rzut ucha :) Póki co nie mogę wypłynąć z zalewającego mnie wciąż na nowo oceanu interpretacji etiud Trifonova, ale Lortiego też w końcu kiedyś posłucham, może we wrześniu po Dusznikach  ;)

A propos Lortiego - wystąpił w tym roku w Łodzi w ramach Festiwalu "Piotr Anderszewski i przyjaciele". Jestem ogromną fanką Maestro Anderszewskiego i nie mogłam nie być na jego pożegnalnym (przez półtora roku nie będzie koncertował, nie dziwi potrzeba odetchnięcia od "kieratu" koncertowego) recitalu 5 czerwca w Łodzi. W kameralnym pałacu Herbsta można się było poczuć wybrańcem losu. W programie królował niepodzielnie Jan Sebastian: V i VI suita angielska i V suita francuska G-dur (uwielbiam całą tę suitę, Allemande zaczyna się tak eterycznie że momentalnie tracę kontakt z rzeczywistością  ;) Na bis były Waldszenen Roberta Schumanna, do którego Anderszewski też ma nadzwyczajną predylekcję. Podobnie jak do Szymanowskiego, którego dzięki Piotrowi odkryłam i doceniłam. Ale najbardziej kocha Mozarta  :)

A moŻe tak do Żelazowej?

http://pl.chopin.nifc.pl/institute/concerts/zelazowa_wola/id/2203

Na pewno bede chciała pojechac na Kole 17 lipca. I 18 wrzesnia na Marcina Koziaka.

Pojecia nie mam jak moglismy przegapic Geniusasa w maju...

Mam bilet na f-moll Trifonova, Terenia mi kupiła,  :-* :-* Kochana Tereniu! Teraz tylko wystarczy opracować metodę na niezaśnięcie o tej 22.00 - 23.00 kiedy to ów f-moll grany będzie.

A jeśli chodzi o Króla Rogera, to skoro nie ma biletów pewnie jest szansa chociaż na garstkę wejściówek?

Kiedy ten f-moll?!

29 sierpnia na ChIJE, Terenia ma siłę przekonywania, jak się uprze, to nie ma zmiłuj, każdego wyciągnie  ;D

Niestety, to poniedziałek! Ale może radio będzie transmitować?

Trochę dużo czasu zostało, ale wpisuję w kalendarzyk, a co.

Filharmonia Narodowa, Warszawa
Piątek 13 stycznia 2012, godz. 19.30
Wielkie symfonie romantyczne
200. rocznica urodzin Ferenca Liszta
ORKIESTRA SYMFONICZNA I CHÓR MĘSKI FN
John NESCHLING dyrygent
Daniil TRIFONOV fortepian
Pavlo TOLSTOY tenor
Henryk WOJNAROWSKI kierownik chóru
Skriabin – Koncert fortepianowy fi s-moll
Liszt – Symfonia faustowska

http://www.filharmonia.pl/pliki/upload/folder_abonament__koncerty_2011-12%5B1%5D.pdf?PHPSESSID=dfb4aeebb87dee45026baf51d39d980b

O koncerty Trifonova w Polsce chyba nie ma się co martwić, urodzaj.

http://www.beethoven.org.pl/pl/aktualnosci/808

Beatko, dzięki Ci za tę informację!!!! Daniił wystąpi z Radomską Orkiestrą Kameralną pod dyrekcją Macieja Żółtowskiego 9 i 10 marca 2012 r. Wprost nie mogę uwierzyć!!! Zapraszam wszystkich chętnych do Radomia.  :o;D ;D ;D

Chętnie bym pojechała, Ewuniu, ale to tak daleko :) Z tych propozycji najbliższy mi będzie Poznań:) A w Bydgoszczy znowu nic; czyżby i na przyszły rok nie przewidywali funduszy na Trifonowa? :(  A trzeba było postarać się bardziej w marcu, teraz zapewne będzie jeszcze drożej...

Nie wiem, może już ktoś o tym pisał, a ja przeoczyłem, ale zapytam: zna ktoś może program koncertów w Łazienkach?

http://tifc.chopin.pl/aktualnosci.php?DOC=koncerty_lazienki_wwa

Dzięki. Widać, Żelazowa Wola jest jednak lepiej, a przynajmniej ciekawiej, obsadzona niż Łazienki.

Bayreuth Festival 2011 Calendar

25. July  Tannhäuser
26. July Die Meistersinger von Nürnberg
27. July Lohengrin
28. July Parsifal
29. July Tristan und Isolde

W Dwójce transmisje od poniedziałku do czwartku 15.50-22.00

Sierpniowy cykl koncertów w Antoninie - 9. Letni Festiwal Muzyczny Chopin – Liszt

7.08    ALEXEYl KOMAROV (Rosja)
14.08  HELENE TYSMAN (Francja)
21.08  PAWEŁ WAKARECY (Polska)
28.08  JOANNA RÓŻEWSKA (Polska)

http://www.ckis.kalisz.pl/antonin/antonin.php?kid=46

I znów... Bayreuther Festspiele 2011, tym razem - po raz 100.!  Wielkie święto muzyki Wagnera.

Dziś, na otwarcie iście romantyczny Tannhäuser. Słuchałem fragmentów, świetni w większości wykonawcy.
http://www.polskieradio.pl/8/391/Artykul/407258,Tannhäuser-grzech-i-odkupienie-wedlug-Wagnera

W następnych dniach "Śpiewacy..." (obowiązek wysłuchać choć w części!), "Lohengrin", "Parsifal". Muzyczna komedia, opera bohaterska, religijne misterium.  :D

Jeśli uważacie, że to niewłaściwy wątek - może utworzyć nowy, specjalny, dla Wagnera?


http://www.bayreuther-festspiele.de/deutsch/deutsch_2.html

Już dzisiaj!!! Szykujmy się juz na niezwykły wieczór!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
19:00 Letni Festiwal Muzyczny
Informacje o audycji:
prowadzi Marek Zwyrzykowski
od. 20.30 transmisja z Londynu
Festiwal BBC Proms w londyńskiej Royal Albert Hall (Prom 37)
Piotr Czajkowski Jezioro łabędzie (wersja kompletna)
wyk.: Orkiestra Teatru Maryjskiego w Sankt Petersburgu, dyr. Valery Gergiev ;D :o

Zapisuje, tego nie można przegapić :D

Ewo, dziekuję za czujności i informację.

Czy ktoś się wybiera na koncert Radziwonowicza w Łazienkach 28.08? Bo ja (na razie) chcę tam być...

Czy ktoś ma możliwość i zamierza nagrywać?

Ewuniu, jest taki miły chomiczek fado.Właścicielka nagrywa i wstawia prawie wszystkie koncerty z
promsów.Może i dzisiejszy też :)

Bardzo Ci dziekuje.  Nor mam Jeziora w calosci a takie jest piekne!

Wspaniały jest ten Czajkowski. Przepiękna muzyczna opowieść, genialna kompozycja. Orkiestra gra wspaniale. Agnieszko, Ewo - jeżeli znajdziecie nagranie na Chomiku - dajcie znać - muszę mieć całe Jezioro Łabędzie.

Naprawdę tak wspaniale? Wydawało mi się, że czasem nieco mechanicznie i z mniejszą ekspresją. Od Orkiestry Maryjskiego wymaga się wiele, to znów psychologiczna kwestia niespełnionych oczekiwań, dyskutowaliśmy na ten temat.

Patryku, dyskutowaliśmy także na temat typów słuchaczy i podejścia do muzyki. Czasami porwie mnie utwór zagrany fatalnie a wirtuoz nie wzbudzi mojego zainteresowania.

Niemniej jednak uważam, że orkiestra spełniła swoje zadanie - generalizując był to bardzo dobry koncert. Muzykę symfoniczną Czajkowskiego przyjmę pod każdą postacią i w każdej ilości, a że gdzieś było nierówno, niezbyt żywiołowo ... nie zwracam na to uwagi lub po prostu o tym zapominam.

Gogusiu.

Jak juz wchodzisz w muzyke Czajkowskiego, to polecam Ci symfonie.
Symfonia nr 5 i symfonia 6.
Jezioro labedzie owszem, ale wyzyny symfoniki Czajkowskiego znajdziesz wlasnie w piatce i szostce.
(Mam szczegolny sentyment do symf. nr 5, ktora dyrygowalem na swoim dyplomie).

Nie wiem dlaczego, weszłam rano na profil fado, a tam pustka!? :(

Bardzo serdecznie przepraszam:

fado377

Dziękuje za polecenie, jak znajdę czas to z chęcią przesłucham - zaczynam prowadzić notes z utworami, do których muszę wrócić lub które musze poznać - zapisuje w nim Symfonie Czajkowskiego.

 Dzięki!!!  :)

Dla Bartusa i Gogusia polecam się przyjrzeć jak dyryguje orkiestrą Svetlanov w 5 Symfonii Czajkowskiego - niesamowite:
http://www.youtube.com/watch?v=BZUNh6iH-Vc
A co do 5 to jak pisałem wcześniej - moja ulubiona symfonia - jest w niej kilka niesamowitych partii solowych instr. dętych.
Cz. I zaczyna się od mrocznego "pogrzebowego" klarnetu
W cz. II jest piękne solo waltorni (liryczne, melancholijne, romantyczne...) - chyba najtrudniejsza partia dla waltorni w całej muzyce symfonicznej - potem to solo przechodzi w miłosny dialog z owym klarnetem z początku http://www.youtube.com/watch?v=Ma5azW8OV2k&feature=related Następnie liryczny dialog rozwija się w walca tańczonego w sali balowej. W pewnym momencie radosny taniec jest zakłócony przez dramatyczny motyw z Icz. (pewnie wybuchła wojna). W cz.III radośniejszej jest muzyczny opis chyba wesela, podróży poślubnej, kuligu...
Cz. IV to przedstawienie jakieś bitwy w której uczestniczy nasz bohater przedst. w cz.I - ten sam motyw jest tu grany przez całą orkiestrę na tle fanfarów instr. blaszanych http://www.youtube.com/watch?v=L3gIMrhkIuA&feature=related  no i tym razem ciężka, dramatyczna bitwa kończy się zwycięstwem...trochę to mi przypomina "Wojnę i pokój" Tołstoja - fajnie, że w mocno skróconej wersji... ;)

przyjaciele, chcę się przed Wami czymś pochwalić. Już kiedyś o tym pisałem. Dziś wszystko zaczyna się materializować. http://filharmonia.bialystok.pl/s,strona_glowna,1.html Tak sobie marzę: a może byście mnie odwiedzili przy okazji tego wielkiego wydarzenia? Obejrzyjcie proszę galerię zdjęć

! Pięknie!!! Sławku na Straszny Dwór chętnie się skuszę, możesz bukować dla mnie bilet! ;D

Wizualizacja fajna, tylko czy krzesełka aby wygodne? :)

To wygląda ciekawie:

KEVIN KENNER I BIAŁOSTOCCY KAMERALIŚCI
30.09.2011 (piątek), godz. 19.00

Kevin Kenner – fortepian (USA)

Program:

K. Szymanowski – „Pieśni kurpiowskie” op. 58 na głos i fortepian (wybór)
J. Zarębski – Kwintet fortepianowy g-moll op. 34
K. Szymanowski – II Kwartet smyczkowy op. 56
R. Panufnik – „Second Home” (wersja na głos, fortepian i kwartet smyczkowy)

Piękny ten nowy gmach Filharmonii - ja bym się wybrał na IX-tkę ... 09.09 (magia liczb? ;)). W Koszalinie też zaczęli budować nowy gmach... może na przyszły sezon będzie podobne otwarcie. Chór już jest... z moim skromnym udziałem  ;D. Tak przy okazji w piątek w naszej katedrze ma być zakończenie letniego festiwalu organowego i będzie wystawiona świeżo skomponowana msza Rozbickiego na chór z orkiestrą - na pewno będzie jakieś nagranie to zamieszczę...Pozdro

 

 Sułku!!! Zazdrość brzydka rzecz, ale ja już Ci pisałam w "moim " wątku o Koli Khozyainovie, jak baaardzo, bardzo ci zadroszczę....Pięknej filharmonii, jego dyrektora Roberto który to rozruszawszy nasz wrocławski Teatr Lalek, właśnie przenosi sie do was, no i co najważniejsze: Koncertu w dniu 18.11. kiedy to Kola zagra III koncert Rachmaninowa...Boże, co ja bym dała żeby wtedy tam być !!!! Dlaczego Białystok jest tak daleko od Wrocławia ? A może inaczej : dlaczego Kola nie zagra tego Racha w Europejskiej Stolicy Kultury??? Pozostaje mi tylko karmić sie nadzieją, że może jednak kiedyś stanie się to faktem...A tymczasem oblukałam stronę waszej filharmonii, zapisałam się na newsletter i zauważyłam również okienko pt. Transmisje on-line (hurra!!!). Może wasz dyrektor wpadnie na pomysł, aby pokazać jednak Kolę całemu światu? Bo nie mam pojęcia czy każdy koncert będzie transmitowany...Jeśli tak , to już jestem cała happy...Chociaż tyle...

Doroto, nie ma sensu zazdrościć. Po prostu wybierz się do Białegostoku. Jesli zdecydujesz się to uprzedź, może ktoś jeszcze z forumowiczów. Będzie ekstra. Sprawami organizacyjnymi sie zajmę. A nasz nowy Dyrektor rzeczywiście przyjechał z Wrocławia. Nie miałem okazji oglądać go "w akcji". Mam nadzieję, że dorówna poprzedniemu a może będzie nawet lepszy. Ten poprzedni musiał odejść. Dlaczego? Aby wyjaśnić należałoby wkroczyć na tematy polityczne, a my tu o polityce nie rozmawiamy. Więc jest jak jest. Podobno też był bardzo wymagający w stosunku do swojego zespołu. Wymagał pracy i posłuszeństwa. Ja daję nowemu Dyrektorowi swój kredyt zaufania. Posiłkuję się też Twoja pozytywną opinią o Nim.

Ewuniu, ekstra!. Jak dowiem się, że już można bukować bilety to oczywiscie to zrobię. Dziś jest jeszcze nieco za wcześnie. Jeszcze kasy nie wybudowali w nowym gmachu ;D

Pisałem poprzednio o występie naszego chóru na zakończenie festiwalu organowego w katedrze koszalińskiej - będzie wystawiona Msza Kazimierza Rozbickiego  - to będzie premiera tego dzieła i z pewnością wielkie wydarzenie muzyczne. Ostatnie nuty przyszły w maju br. stąd nie było czasu na należyte przygotowanie chóru - ale po dzisiejszej próbie jestem dobrej myśli. W necie znalazłem inną mszę Rozbickiego - także piękna: http://www.youtube.com/watch?v=zBFIAsoqpKU  Muzykę i nastrój beznamiętnie niszczą pstryknięcia aparatów - mam nadzieję, że u nas tego nie będzie...

ach Bodku, tak by się chciało być na tych wszystkich koncertach. Ale wiadomo - przyziemne sprawy bieżące powstrzymują. Akurat w Koszalinie mam dobrego kumpla jeszcze ze studiów. Może kiedyś...

Zapraszam Sławku - szczególnie jak skończą nową filharmonię... a na razie może z chórem przyjedziemy na gościnne występy - kto wie ;) Na razie zobaczymy jak wypadnie premiera...

3 i 4 lutego Ingolf Wunder wystąpi znów w Filharmonii Narodowej, prezentując wraz z Orkiestrą Symfoniczną FN nowy repertuar:
- Stanisław MONIUSZKO - Uwertura Nowy Don Kichot czyli Sto szaleństw
- Ludwig van BEETHOVEN - IV Koncert fortepianowy G-dur op. 58
- Franciszek Wincenty MIRECKI - Symfonia

Ceny biletów: 70, 60, 50, 40, 25 zł

 :o Ale fajnie się zapowiada :) Cieszę się, że tak się odciął od dotychczasowego dość już monotonnego repertuaru i idzie w nowe, życzę powodzenia i mam nadzieję, że to ta właściwa droga rozwoju Ingolfowej kariery.

Hmm.. ale na swojej stronie na fejsie Ingolf utworzył wydarzenie z Czajkowskim.To co w końcu
będzie grał?Ja osobiście wolałabym Bethoveena :)

Na stronie FN jest Bethoveen.Ciekawe.

Przy okazji obejrzałam sobie repertuar FN i:
5 listopada Dang Thai Son.Koncert a-moll Paderewskiego i Chopin.
26 listopada Hilary Hahn.Koncert e-moll Mendelsohna.Fajnie byłoby posłuchać ale to gwiazda i bilety drogie.
29 listopada Arcadii Volodos.Schubert.Liszt(sonata h-moll),Brahms.I tu niespodzianka też gwiazda a bilety tanie.

No i oczywiście "Warszawska Jesień". Ktoś się wybiera??

Wszystko z fortepianem, Terenia, trzeba iść, nie ma inaczej, na oba.
A w niedzielę Koziak i e-moll i Preludia Liszta, przypominam, w S1.

9.09.2011 /piątek/
Poznań, Aula Uniwersytecka
godzina 9.00 rano
132. PREZYDIUM KOMITETU REGIONÓW EUROPY (Koncert zamknięty)
Jacek KORTUS – fortepian
Jakub CHRENOWICZ – dyrygent
Orkiestra Filharmonii Poznańskiej
Fryderyk Chopin, Koncert fortepianowy e-moll op. 11, nr 1

Dziś przedpołudniem w Polsat News - ciekawy wywiad z Piotrem Matwiejczukiem (PR II) na temat festiwalu Wratislavia Cantans.

Czy ktoś z forumowiczów (np. z Wrocławia) był na którymś z koncertów?  ;)

Jutro w Dwójce o 13.00 znajomy niektórych z Was z Dusznik
Francesco Piemontese, niestety transmisja z innego festiwalu ale będzie też Chopin.

W piątek 16 września o 19.00 w Koninie, w Auli Centrum Wykładowo-Dydaktycznyego PWSZ, ul. Popiełuszki 4, koncert Daniila Trifonova. Nie ma biletów, wstęp na bezpłatnie rozdawane zaproszenia, których zabrakło już dwa tygodnie temu.

"W programie znajdą się Preludia Franciszka Liszta, Koncert waltorniowy op. 8 Franciszka Straussa oraz Koncert fortepianowy e-moll op. 11, nr 1 Fryderyka Chopina. Obok filharmoników poznańskich wystąpią także rosyjski pianista Daniil Trifonov oraz na waltorni – Paweł Cal, uczeń PSM I i II Stopnia im. I.J. Paderewskiego w Koninie. Z tej okazji przed koncertem odbędzie się zbiórka pieniędzy na stypendium dla utalentowanego koninianina, którą przeprowadzą przedstawiciele Konińskiej Fundacji Kultury."

Beatko.

Wytworzyl sie problem na forum, a Ty swoje - jaki koncert, gdzie i kto gra.
Nie splycaj sytuacji.

 Tak Mozarcie, byłam na dwóch koncertach:w sobotę 3 września na "Organum paryskie z ok.1200r." w Marii Magdalenie, a przedwczoraj na "Pieśniach pożegnania " w wykonaniu Gabrieli Consort pod McCreeshem...Czy Ty też coś, brzydko mówiąc, zaliczyłeś?  ;)

Bartek, odczep się. Nie jestem tu po to, by działać pod czyjekolwiek dyktando. Jestem tu z wolnej nieprzymuszonej woli, jak wszyscy. Nie podpisywałam żadnych deklaracji ani zobowiązań. Nie mam obowiązku uczestniczenia w dyskusjach, nie mam obowiązku ustosunkowywania się do każdego wątku. Nie będę brała udziału w każdym konflikcie. To forum muzyczne, o koncertach, o muzyce, o artystach. Nie wyrażam zgody na naruszanie mojej wolności i dysponowanie moim wolnym czasem. Mogę - ok, muszę - veto.

Masz obowiazek.

Wolnosc nie oznacza tego: Robie, co chce.

Bartusie, proszę nie wywieraj presji, nie wydawaj tutaj rozkazow komukolwiek i...
przeczytaj jeszcze raz wypowiedź Beatki, bo chyba jej kompletnie nie zrozumiałes.

NIEDZIELA 25 WRZEŚNIA GODZINA 20.00 - IZABELIN
SIEDZIBA KAMPINOSKIEGO PARKU NARODOWEGO ul. TETMAJERA 38
UROCZYSTE ZAKONCZENIE VII LETNIEJ EDYCJI FESTIWALU MUZYCZNEGO "W KRAINIE CHOPINA"

Monika Quinn - fortepian

Fryderyk Chopin
Ballada g-moll op.23
Walc As-dur op.34 nr 1
Etiuda As-dur op.10 nr 10
Etiuda cis-moll op.10 nr 4
Walc cis-moll op.64 nr 2
Polonez As-dur op.53

Balet "Popołudnie fauna"
Muzyka: Claude Debussy (Prelude a l′apres - midi d′un Faune)
Choreografia: Jacek Tyski

Przypominam, że jutro, tj. 18 września o godz. 15.00 w Żelazowej Woli wystąpi Marcin Koziak.
To już przedostatni tegoroczny koncert w tym miejscu.

3. Międzynarodowy Festiwal Muzyki Kameralnej „Muzyka na szczytach", Zakopane 2011

http://muzykanaszczytach.com/?page_id=184

Dziś o 20.30 na kanale mezzo recital Artura Rubinsteina z Moskwy (kopiuję link):
Chopin - Piano Sonata No.2 in B flat minor, Op.35 - Barcarolle in F sharp major, Op.60 - Etude in A flat major, Op.25 No.1 - Etude in G flat major, Op.10 No.5 - Etude in E minor, Op.25 No.5 - Etude in C sharp minor, Op.10 No.4 - Polonaise in A flat major, Op.53 "Heroic"

A jutro na TVP Kultura o 9.20 Schumana zagra Ewa Połocka, recital z Dusznik, wprawdzie nie z tego
roku, ale Dworek można będzie obejrzeć.

Pobłocka?

Reqiuem w rocznicę śmierci Chopina.
====================
KONCERT JUBILEUSZOWY
w 162. rocznicę śmierci Fryderyka Chopina
Poniedziałek, 17 października 2011, godzina 20.00, Bazylika św. Krzyża, ul. Krakowskie Przedmieście 3

Wolfgang Amadeusz Mozart Requiem d-moll KV 626

Katarzyna Trylnik – sopran
Urszula Kryger – alt
Tomasz Krzysica – tenor
Wojtek Gierlach – bas

Chór Opery i Filharmonii Podlaskiej
Violetta Bielecka – przygotowanie chóru

Polska Orkiestra Radiowa
Łukasz Borowicz – dyrygent

WSTĘP WOLNY
====================


Byłem w ubiegłym roku, postaram się być i w tym.
Jeśli ktoś tylko może, zapraszam.

U mnie w Filharmonii Pomorskiej będzie Requiem w czwartek 27. - w koncercie IN MEMORIAM - wszystkim, którzy odeszli, zatem będzie można potraktować je także jako hołd złożony Fryderykowi.


 

1. 25 lutego Lukas Geniusas wykona w studiu im. Witolda Lutosławskiego 24 etiudy oraz Sonatę Liszta. Natomiast 16 marca w Filharmonii Gdańskiej zagra Rapsodię na tematy Paganiniego (?) Rachmaninowa.

2. Nie wiem czy nie wybiegam za bardzo do przodu, ale na jesień 2013 roku Rafał Blechacz planuje odbyć trasę koncertową po Polsce. Już się cieszę!

Bardzo polecam wszystkim koncert Geniusasa, to jego "pokazowy" repertuar, a gra go chyba za każdym razem lepiej i lepiej. Mam nadzieję, że uda mi się pójść, dobrego nigdy nie za wiele :)
Blechacz cieszy, oczywiście pójdę, ale, kurczę, wolałabym Zimermana.

A kto się dziś na Requiem wybiera?

Miałem szczery zamiar tak jak w poprzednim roku pójść tam razem z synem, ale znów nie wyrobiłem czasowo ze wszystkim. O 23.00 retransmisja w PR2. Wiem, że to nie to samo, ale skoro nie da się inaczej.

Więc wychodzi na to,że byłam dzisiaj jedyną przedstawicielką Kuriera w Bazylice Św.Krzyża.
Cos mnie bardzo pchało na ten koncert, nie wiem co, ale było warto.
Chór, soliści, dyrygent wszyscy wspaniali. Cudowna akustyka i atmosfera wszystko to
sprawiło,że było to niezapomniane przeżycie.Oczywiście na koniec olbrzymi aplauz. Myślę,że Chopin
był zadowolony :)
Dawno nie słyszałam "Requiem" w wykonaniu polskiego chóru i dopiero teraz zdałam sobie sprawę
jak ładnie brzmi "et lux perpetua" zamiast "et lux perpituja" ;D ;D Angielski akcent robi z łaciną
coś okropnego.

Haha. Świetne spostrzeżenie!
Czy podobnie jak w poprzednim roku Requiem było elementem liturgii?

Terenia... przynajmniej Ty podtrzymałaś honor Forum, przynajmniej TY - w ten rocznicowy dzień śmierci naszego Patrona w sposób czynny i godny uczestniczyłaś w jego rocznicowym święcie. Większość z nas chyba o tym święcie najzwyczajniej zapomniała spędzając wieczór z uchem przy głośniku radia wsłuchujac sie w relacje z innego świata muzycznych wartości i idoli...
Dzięki Ci Tereniu, za Twą pamięć, czas i szacunek dla naszego ukochanego Chopina. Przynajmniej Ty jedna pamiętałaś i byłaś przy nim...

post scriptum
razem z Łukaszem opublikowaliśmy na FB rocznicowe materiały. To i tak jak na nasze całkiem niemałe szafarskie grono tak bardzo, bardzo niewiele, tak w ten dzień mało...

Nie, Łukaszu, była tylko muzyka. Chociaż, chociaż..dwie siedzące przede mną starsze panie wstały,
gdy wszedł pan dyrygent. pewnie siła przyzwyczajenia.

Jak już napomknęłam , po prostu musiałam dziś tam być. Pewnie głupio Januszu to zabrzmi, ale jakoś
czuło się obecność Chopina, dziś na Krakowskim.Nawet zrobiłam parę fotek, marnych, bo z komórki,
ale wrzucę na fejsa.

tak Agnieszko, bardzo dobrze, że tam byłaś. Podtrzymałaś naszą ideę i (jak to Janusz zauważył) - honor naszego forum.

Może i zrobiliśmy za mało, ale mnie uderzyło jedno. Przy kolumnie z sercem Chopina była tylko jedna mała wiązanka
kwiatów, może od NIFC-u, ale na pewno nie od władz nie mówię "państwowych" ale też i nie
od władz stolicy.Smutne , szkoda,że nasi politycy nie wiedzą,że o Chopinie pamięć nie zginie a o nich już za chwilę
nikt nie będzie pamiętał.

Dziś jest też bardzo... Mozartowski dzień. Requiem, skrzypce...  ;)

Jestem dziś myślami również w paryskim kościele św. Magdaleny vis a vis Placu Concorde, przy okwieconym monumencie na Pere Lachaise...

Chciałam jednak zauważyć, moi drodzy, że "honor Forum" osobą swoją własną w Bazylice Św. Krzyża  mogli ewentualnie podtrzymywać jedynie warszawiacy. Trudno by było wymagać, by ludzie z innych miast podejmowali taką podróż. A i miejscowym mogły przydarzyć się okoliczności uniemożliwiające zjawienie się tam akurat w tym czasie, bowiem proza życia bywa bezlitosna i za nic ma nasze pragnienia. Zatem chyba jednak byłoby niesprawiedliwym oceniać, w jaki sposób kto chce i, przede wszystkim, może to czynić, i jakie formy pamięci dla kogo są istotne. Jeden pójdzie na koncert, drugi coś gdzieś napisze, trzeci wysłucha muzyki, czwarty wspomni Chopinowską pielgrzymkę... Cóż za sens się licytować.
Ci z nas, na ten przykład, którzy słuchali transmisji Requiem online, jak mniemam, uczcili pamięć Fryderyka równie godnie, zachowując dlań i pamięć i szacunek. I nie kolidowało to bynajmniej z hołdem składanym innemu z naszych Wielkich, Wieniawskiemu.
Muzyka, zresztą, jest jedna. Słuchanie Requiem jest jednocześnie hołdem dla Chopina, pamięcią o geniuszu Mozarta, którego on kochał, i wielbieniem Muzyki, która dla nich obu i dla wielu jest tak podstawową potrzebą duszy. I myślę także, że już słuchając w tym dniu tak wspaniałych dźwięków w tak pięknych wykonaniach wszyscy złożyliśmy hołd nie tylko Muzyce, ale i tym, którzy poświęcili życie w Jej służbie.

Masz oczywiście rację Asiu, co do ostatniego zdania to będę miała do Ciebie wielką, w i e l k ą prośbę.
Wiem, że jesteś zapracowana, więc poczekam aż skończy się konkurs.

Słuchałem retransmisji, ale stało się to, czego się obawiałem. Po prostu usnąłem. Nie ze względu na znudzenie muzyką, lecz po prostu padłem po całym dniu. Gdybym nie gonił z robotą, która została mi do zrobienia w domu, żeby skończyć przed retransmisją, to po prostu ryłem bym w klawiaturę zarył.

Tak, to prawda. Ci, co byli w Warszawie i akurat mieli czas - odwiedzili Świętego Krzyża. Inni - napisali pamiątkowe teksty i opublikowali na FB, jeszcze inni byli myślami u św. Magdaleny i w miejscu okwieconego monumentu. Każdy kto chciał - napisał o tym dniu i przezył ten dzień tak jak uznał za stosowne.

Bardzo się cieszę, że Tereniu, że byłaś w Bazylice i w tym szczególnym dniu, w przestrzeni na granicy światów przeżyłaś Mozartowe Requiem...   Zazdroszczę warszawiakom możliwości uczestniczeia w takich wydarzeniach.  ;)

Januszu, czy nie hiperbolizujesz? Najzwyczajniej w świecie nikt z nas (chyba) nie zapomniał o ważnej rocznicy, Chopin towarzyszył mi wczoraj w drodze na uczelnię; wysłuchałem też choćby 'Funérailles' Liszta, jego hołdu oddanego Chopinowi (z nawiązaniem do Fryderykowego op. 53).
Chcę wierzyć w to, że nie zarzucasz miłośnikom wiolinistyki, Mozarta i Konkursu Wieniawskiego, że w tym właśnie dniu wsłuchiwali się w transmisje z Poznania. Nie oznacza to przecież braku szacunku dla naszego uwielbionego Chopina, prawda?  ;)

Oczywiscie, ze tak nie oznacza, przyjacielu :)

DANG Thai Son w Warszawie

Sobota, 5 listopada 2011, godz. 18:00
Sala Koncertowa Filharmonii Narodowej

Uroczysty koncert z okazji 110-lecia Filharmonii w Warszawie
Honorowy patronat - Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej - Bronisław Komorowski

ORKIESTRA SYMFONICZNA I CHÓR FILHARMONII NARODOWEJ
Antoni WIT - dyrygent
DANG Thai Son - fortepian
Henryk WOJNAROWSKI - kierownik chóru

Władysław ŻELEŃSKI - Żyj pieśni - kantata na chór mieszany i orkiestrę
Zygmunt STOJOWSKI - Symfonia d-moll op. 21
Stanisław MONIUSZKO - Uwertura koncertowa Bajka
Zygmunt NOSKOWSKI - Poemat symfoniczny Step
Ignacy Jan PADEREWSKI - Koncert fortepianowy a-moll op. 17
Fryderyk CHOPIN - Ballada As-dur op. 47, Nokturn G-dur op. 37 nr 2, Mazurek fis-moll op. 59 nr 3, Polonez As-dur op. 53

Ceny biletów: 50, 45, 40, 35, 25 zł

Dziś na kanale YT bezpośrednia relacja z wielkiej gali z Teatru Bolshoi godz.17.00.
Wiem tylko, że wystąpi Angela Gheorghiu, ale może będzie i balet??

Niestety transmisja na YT była dostępna tylko dla Rosji i obu Ameryk.
Ale można było ją obejrzeć na kanale Planeta.
Piękny teatr.Miedwiedew et consortes w carskiej loży.Angela śpiewała z nutami, ale bardzo ładnie.
Balet wspaniały, w ogóle widowisko piękne. Jak będziemy kiedyś w Moskwie ;), trzeba koniecznie ten
teatr obejrzeć.

Zanim pojedziemy do Moskwy, jutro idziemy na etiudy Chopina, Centrum Łowicka (ul. Łowicka 21), wstęp wolny. Lepszy wróbel w garści  ;)

29 października (sobota), godz. 17.00
SALON MUZYCZNY. WIECZÓR ETIUD CHOPINA
Mariusz Kłubczuk – fortepian. Etiudy op. 25 nr 1-12
Paweł Sobowiec – fortepian. Etiudy op. 10 nr 1-12
Prowadzenie - Bohdan Ziemski.

W sobotę (5.11) zostajemy w domu, koncert w FN będzie transmitowała
Dwójka.

Czyli, jeśli się uda, posłuchamy razem w tej samej Filharmonii:)

Wysłuchałam 24 etiud Chopina zagranych w Centrum Łowicka przez dwóch młodzieńców. Spodziewałam się chyba katastrofy, ale było całkiem znośnie (w stosunku do oczekiwań). Wiadomo było, że nie zagrają na poziomie Geniusasa. Bardzo podobały mi się etiudy op. 10 w wykonaniu Pawła Sobowca. Od trzeciej już trwałam w takim małym etiudowym transiku. Pianista grał "po swojemu" i mnie się ja jego indywidualność podobała. Usłyszałam kilka etiud z innej strony. Stanowczo należały mu się mniej rachityczne oklaski! Mariusz Kłubczuk grający op. 25 już mnie w aż taki transik nie wprowadził, nie dało się, trochę za mocno się sypał, tak dość mocno rażąco, typu pauzy w grze i powtarzanie nieudanego fragmentu, ale wtedy kiedy szło, to galopem, ostro, biegle, momentami porywająco. W sumie wielki szacunek, że się porwali, odważyli. Brawo chłopaki! Zazdroszczę okrutnie. Chciałabym potrafić zagrać choć fragment jednej z nich. Liszt oddałby 4 lata życia, gdyby mógł być autorem jednej z etiud chopinowskich - tak mówił prowadzący.

Czytając dziś ramówkę Dwójki  bardzo ucieszyłam się z tej transmisji:
8 Listopad o 13.00 transmisja z Dusznik: Geniuszas zagra etiudy Chopina i sonatę
h-moll Liszta.Nagram sobie tę audycję bo po pierwsze Lukas podobał mi się w tym repertuarze w
FN, no i po drugie przyjaciele na sali :)

Rośnie młode pokolenie, kolejny konkurs z fortepianem w roli głównej, Bydgoszcz, "Arthur Rubinstein in Memoriam". Asiu, masz najbliżej  :)

http://www.polskieradio.pl/6/3/Artykul/470798,Starcie-pianistow-w-Konkursie-Artura-Rubinsteina
http://www.konkurs-rubinstein.bydgoszcz.pl/aktualnosci/komunikaty/kalendarz-konkursu-jury-uczestnicy.aspx#0

"Program konkursowy jest niezwykle trudny i obejmuje utwory, które miał w swoim pianistycznym repertuarze Artur Rubinstein. Wśród nich znajdują się kompozycje Karola Szymanowskiego dedykowane przyjacielowi Arturowi Rubinsteinowi, między innymi Mazurki z op.50, Wariacje b-moll op.3, Serenada Don Juana z cyklu "Maski" op.34."

"Trzyetapowe eliminacje obejmują m.in. wykonanie sonat Haydna lub Mozarta oraz sonat Beethovena, Chopina, Schumanna, Liszta lub Schuberta. W finale, do którego zakwalifikuje się nie więcej niż sześć osób, uczestnicy zagrają razem z orkiestrą symfoniczną Filharmonii Pomorskiej jeden z koncertów Beethovena, Chopina, Saint-Saensa, Czajkowskiego lub Rachmaninowa."

A tak, mam blisko i mam nadzieję znaleźć chwilę czasu, żeby posłuchać tego i owego. Przecież tutaj w Bydgoszczy występował Blechacz, Awdiejewa.
Ależ ty szybka jesteś;) Ja właśnie się szykuję do umieszczenia stosownego wątku w Wydarzeniach:) Bo to przecież nie koncert, a cały pełną gębą konkurs. I gdy się tylko wybiorę do filharmonii, będę zdawać relacje.

Chociaż z drugiej strony, chyba nie ma sensu drugi raz wpisywać tego samego. Może na razie dodam tylko, że ten bydgoski konkurs pianistyczny dla juniorów można traktować całkiem poważnie. Często finaliści szybko dają się zauważyć na następnych, już największych konkursach.
Np. w 2002 roku laureatami byli Awdiejewa i Blechacz, a w 2007 roku Denis Żdanow, który przeszedł do II etapu w KCH, i nasz Marcin Koziak. :)

Czyli miałaś szczęście, Agnisiu, oglądać wielkie otwarcie, o którym potem mówiono trochę w naszej tv... ale oglądać takie cacko to prawdziwa przyjemność.  :D ;D

Czy gdzieś to transmitują?

Kolejna edycja Kwartesencji, w tym roku bardzo skromna, ale egoistycznie sie cieszę bo i tak bym
nie poszła.
Program:

Program

Sobota, 5 listopada, 20.00

Studio Koncertowe im. W Lutosławskiego

Henryk Mikołaj Górecki - Kwartety 1, 2 i 3
     - wyk. Royal String Quartet
 

Niedziela, 6 listopada, 20.00

Studio Koncertowe im. W. Lutosławskiego

Samuel Barber - Dover Beach
     - wyk. Urszula Kryger i Royal String Quartet
Claude Debussy - Kwartet smyczkowy g-moll op. 10
     - wyk. Royal String Quartet
Gustav Mahler - Lieder eines fahrenden Gesellen
(opr. A. Schoenberg)
     - wyk. Urszula Kryger, Royal String Quartet,
        Kwartesencja Ensamble, Monika Wolińska - dyrygent

Dzisiaj. Wstęp wolny.
5 listopada 2011, sobota 18:00    
Żegnamy Rok Ferenca Liszta
Węgierski Instytut Kultury, Warszawa, ul. Moniuszki 10

GÁBOR FARKAS - fortepian

Fryderyk Chopin:
Etiuda c-moll op.10. no. 12                     
Etiuda f-moll op.25. no.2
Etiuda cis-moll op. 10. no. 4
As –Dur impromptu no. 1
Fantazja-Impromptu cis-moll  no. 4

Zoltán Kodály - Andor Földes:   
Intermezzo z suity  Háry János

Béla Bartók:         
Trzy pieśni ludowe z komitatu Csík
I. taniec rumuński

Ferenc Liszt:         
Rapsodia no. 8
Rapsodia no. 3
Rapsodia no. 11
Rapsodia no. 12

Ingolf Wunder
 19.11. - recital w Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku

Jacek Kortus
 11.11. - recital w Cerekwicy z okazji Święta Niepodległości
 24.11. - koncert w Filharmonii Narodowej z Kwartetem Smyczkowym FN

Po wczorajszym recitalu Rinko Kobayashi, jestem straszliwie zdegustowana. Nie podobał mi się w jej wykonaniu Paderewski, a Chopin został wg mnie sprofanowany straszliwie! Miałam wrażenie, że pianistka bardzo długo nie zasiadała do instrumentu! Szukanie wzrokiem klawiszy, pozjadane nuty, jakieś kosmiczne rubata albo ich zupełny brak (chwilami niemal słuszałam stojący na fortepianie i tykający metronom!) i lewa ręka waląca niemiłośiernie jednostajnie w instrument... naprawdę nie mogłam się doczekać końca koncertu. Nie wiem, czy to jakaś chwilowa niedyspozycja czy nazwisko totalnie przereklamowane?
Czy ktoś z was był kiedykolwiek na koncercie pani Rinko? Chciałabym posłuchać Wszych opinii, bo sama nie wiem, może nie znam się dostatecznie na pianistyce i nie umiem docenić tego co słyszę? :-\

Tak Ewo, byłem ze cwierć wieku temu 8) i już wtedy jej recital nie był dla mnie czymś zjawiskowym. Przez te cwierwiecze Pani Rinko prawdopodobnie niewiele się artystycznie rozwijała, w każdym bądż razie niewiele o niej można było usłyszeć. W tym fachu na ogół to oznaka słusznego niepokoju o artystę. Twój osąd jest dla mnie tej oznaki wiarygodnym potwierdzeniem  :(

Uff... Po przeczytaniu dzisiejszej, entuzjastycznej recenzji(?! ??? :o) w prasie, zaniepokoiły mnie własne odczucia. Dzięki, że przywróciłeś mi wiarę w siebie! :-* :D

Festiwal „Muzyka u źródeł”, jest organizowany w Bydgoszczy od kilku lat - z początku w zabytkowych wnętrzach stacji pomp starych wodociągów miejskich (stąd nazwa:) - źródlana woda bijąca z głębi ziemi i muzyka – z najgłębszych zakamarków ludzkich serc:)) Z hasłem „blisko temu, co głębokie”. Teraz z powodu remontu przeniesiona w również zabytkowe wnętrza Collegium Copernicanum – do Auli Wydziału Matematyki i Fizyki naszego Uniwersytetu. Stacja pomp, perełka architektury przemysłowej, stwarzała niezwykłą atmosferę i była miejscem o niezwykłej akustyce. Organizatorom udało się jednak stworzyć i na tej sali klimat sprzyjający odbiorowi kameralnej muzyki. Już przed wejściem z mroku i zimna listopadowego wieczoru do potężnego  gmachu można było ulec nastrojowi niezwykłości – fronton siedziby królowej nauk wyglądał romantycznie i tajemniczo, podświetlony ustawionymi na zewnątrz reflektorami. Wejście zdawało się jaśnieć i promieniować ciepłem, zachęcało do przekroczenia progu, obiecując dalsze ogrzanie nas ciepłem muzyki.
W stylowym wnętrzu z galerią i dwoma potężnymi żyrandolami, oświetlonym głównie smugami różnobarwnych świateł rzucanymi na ściany i płomieniami ognia tańczącymi w szklanych kloszach, zebraliśmy się, aby posłuchać Kevina Kennera i zespołu Barock Quartet, którego muzycy są organizatorami festiwalu.
Kenner, przypomnijmy, jest laureatem Konkursu Chopinowskiego o losach podobnych do Ingolfa Wundera – w 1980 roku nie dostał się do finału, ale został wyróżniony jako niezwykle dobrze zapowiadający się artysta, po czym wrócił dziesięć lat później, by zająć drugie miejsce (z tym, że nikt nie zajął pierwszego:)) i zdobyć nagrodę publiczności. Od dawna zakochany w polskiej muzyce, potem na dobre zakochał się także w Polsce i dość często można go u nas usłyszeć.
Wczoraj nie grał Chopina. Usłyszeliśmy sonatę G-dur Brahmsa i jedno z największych osiągnięć kameralistyki XIX wieku – kwintet Juliusza Zarębskiego.
Koncert prowadził Konrad Mielnik, dziennikarz muzyczny znany mi już z koncertów w Gdańsku, sympatyczny pan o miłym głosie. Po krótkiej prezentacji ubrani na czarno artyści weszli – przez środek sali:) - na niedużą, jasno oświetloną scenę i rozpoczął się koncert. Na pierwszy ogień poszedł Brahms.
Sonata G-dur jest przepiękna – choćby ten temat części pierwszej, tak dobrze znany:) Słuchając tej nieziemskiej kantyleny serce otwiera się jak kwiat na przyjęcie kropel porannej rosy... Druga część bardziej dramatyczna, w trzeciej smutek znów przepełniony delikatnością i słodyczą.  Muzyka szlachetna, subtelna, pełna doskonałej harmonii. Kenner w duecie z Wojciechem Kołaczykiem stanęli na wysokości zadania – oddali jej piękno, harmonię i liryzm, zapewnili serdeczne wzruszenia.
Jednak niewątpliwie kwintet stanowił największe wydarzenie wieczoru.
Tego kwintetu miałam okazję wysłuchać w Dusznikach, zatem zetknęłam się już z wykonaniem na żywo. Jednak muszę powiedzieć, że było tak, jakbym po raz pierwszy naprawdę usłyszała ten utwór i przeżyła go do głębi. Mówi się, że ta muzyka antycypuje impresjonizm. Słuchając jej, miałam wrażenie, że to wręcz niesamowita podróż w czasie aż po wiek XX. Były tam i te romantyczne wędrówki po górach i dolinach melodyki, niczym przy słuchaniu symfonii h-moll Liszta, którego przecież był ulubionym uczniem, i takie subtelne świetliste melodie, które przypominają impresjonistyczne malowanie dźwiękiem, a i muzykę wręcz już współczesną, tworząc razem  hipnotyzującą całość.  Allegro od początku przykuło uwagę niezwykłą siłą ekspresji i śpiewnością. Adagio urzekało liryzmem, namiętnością. Rytmiczne, gęste, żywiołowe dźwięki scherza elektryzowały tak, że w powietrzu niemal czuć było trzaskającą energię, a finał niemal wybuchnął dynamiką, wirtuozowskim blaskiem.
Muzykom udało się nas oczarować i przenieść na te dwie godziny w krainę dźwięków, po której błądziliśmy, zasłuchani, zauroczeni. Kwartet brzmi wspaniale (twierdzę tak naprawdę nie tylko z pobudek patriotycznych:)), choć z pewnością blasku dodał mu udział Kennera, wspaniale prowadzącemu partię fortepianu, który zdawał się być tu niczym narrator, wprowadzający na scenę poszczególne osoby muzycznego dramatu i cały czas snujący główny wątek opowieści. Razem stworzyli wielkie muzyczne wydarzenie.
Jedynym czynnikiem nieco zakłócającym odbiór utworów jako całości była część słuchaczy uparcie klaszcząca w przerwach, mimo iż prowadzący, po tym, jak klaskano podczas sonaty, po przerwie specjalnie zasugerował, żeby tego nie robić. Widocznie nie uznali go pod tym względem za wystarczający autorytet:) Jednak hipnotyczna siła kwintetu sprawiała, że te oklaski po każdej z części były o wiele słabsze, aż umilkły zupełnie..
Zastanawiałam się nad dzisiejszym koncertem (tj. niedzielnym - chyba już jest poniedziałek:)). Miało grać tym razem dobre trio – z Bartłomiejem Weznerem, uczniem Ewy Pobłockiej. Niestety, Wasza bydgoska reporterka nie jest w najlepszej formie. Przeziębiłam się chyba już w piątek i wczoraj do koncertu jeszcze trzymałam się nieźle, ale potem już zamiast dalszych kulturalnych rozrywek czekała mnie herbata z malinami, termometr, aspiryna i temu podobne rozkosze:)
Jednak cieszę się, że uczestniczyłam w jednej z największych, jak sądzę, atrakcji tego festiwalu.
I czuję się już na tyle dobrze, że mogłam napisać w miarę przytomną recenzję:) I zajrzeć tu do Was, wierząc w uzdrawiającą moc muzyki i dobrych fluidów płynących z tego forum:)

 W piątek, 18.11.2011, koncert Nikolaya Khozyainova w Białymstoku- m.in. III koncert Rachmaninowa

http://opera.bialystok.pl/Kalendarz,208,laureaci_miedzynarodowych_konkursow_.html

Wspaniała recenzja, Joanno... Dziękuję!

Cieszę się, Januszu, że Ci się podobało:) Pamiętam, jak słuchaliśmy tego kwintetu w Dusznikach:)) Wtedy nie wywarł na mnie aż tak potężnego wrażenia. Sami muzycy twierdzili, że dali z siebie 200% i że się  udało:)
Zarębski miał 31 lat, kiedy umarł - zupełnie jak Schubert. Ogromnie dużo tych genialnych talentów odeszło zbyt wcześnie... Zastanawiam się, dlaczego jego kwintet nie zdobył światowej sławy. Przecież był uczniem i przyjacielem Liszta. Koncertował w całej Europie, przez 5 ostatnich lat był profesorem fortepianu w konserwatorium w Brukseli. Czemu nie znalazł się nikt, kto propagowałby jego dzieła? Kwintet został wykonany po raz pierwszy 30 kwietnia 1885 roku w Brukseli z udziałem kompozytora i jego przyjaciół – profesorów tamtejszego Konserwatorium, wśród których był skrzypek Jenő Hubay i wiolonczelista Joseph Servais. Czemu nikt go nie opublikował? Choćby sam adresat dedykacji?

"Alexander Gavrylyuk zagra 9 grudnia 2011 roku I Koncert fortepianowy P. Czajkowskiego z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Wrocławskiej we Wrocławiu. Alexander Gavrylyuk jest zwycięzca Konkursu w Hamamatsu International Piano Competition w Japonii (2000) i Konkursu im. Rubinsteina w Tel Awiwie (2005). Artysta koncertuje na całym świecie w prestiżowych salach koncertowych z wybitnymi dyrygentami i orkiestrami. W 2009 roku nagrał komplet koncertów Prokofiewa z Vladimirem Askenazym i Sydney Symphony Orchestra."

"Kevin Kenner wystąpi z programem kameralnym (kwintety Brahmsa, Franka) 14 grudnia 2011 roku w Lublinie."

Warszawa, 27.11.2011, 19.00
Studio Koncertowe Polskiego Radia
200-lecie urodzin Ferenca Liszta

Rapsodia węgierska nr 2 w oprac. na orkiestrę
Koncert fortepianowy Es-dur op. posth. zwany Koncertem nr 3
Rapsodia węgierska nr 1 w oprac. na orkiestrę
Fantazja na tematy węgierskie na fortepian i orkiestrę

Leslie Howard  - fortepian
Łukasz Borowicz - dyrygent
Polska Orkiestra Radiowa

Warszawa, 27.11.2011, 17.00, wstęp wolny
Centrum Łowicka (ul. Łowicka 21)
Recital fortepianowy Macieja Woty, zdobywcy 5 nagrody w niedawno zakończonym bydgoskim konkursie "Arthur Rubinstein In Memoriam".

Wg zapowiedzi sprzed miesiąca w programie Bach, Chopin (sonata h-moll), Prokofiew i Szymanowski.

A Maciej Wota wygląda i gra tak:
http://www.youtube.com/watch?v=hs6QKB8zWEU

Właśnie mamy zamiar razem z Gogusiem wybrać się na ten koncert...Piotrek, dobry organizator, już zarezerwował bilety i.... Mam wielką nadzieję na cudowny b-moll Czajkowskiego...

Gawryluka odkryłam całkiem niedawno, kiedy zupełnie przypadkowo kupiłam jego płytę z koncertami Chopina...Jego Larghetto z f-molla jakoś szczególnie mnie ujęło....Z ogromnym cziuwstwom grał... ;)

Wierzę, że to będzie wspaniały koncert... :)

Koncert na żywo w radiowej Dwójce :)

Wróciłem własnie z koncertu Jagodzińskiego, który wraz ze swym Trio wykonywał w podziemiach teatru Ateneum przeróbki jazzowe utworów kompozytorów nadwiślańskich (Chopin, Komeda, Kurylewicz, Jagodziński...)

Trio Jagodzińskiego to zespól trojga indywidualistów, znakomicie rozumiejących się na estradzie. W ich interpretacji każda muzyka brzmi autentycznie i niepowtarzalnie. Byłem wiec szczególnie ciekawy, jak i czy jego Chopin to jeszcze nasz  narodowy Wajdelota czy już banalnie spopularyzowany, wprowadzony pod strzechy stylista przeformowany do funkcji bibelotu i merkantylnej okładki dla jazzującego pianisty.

I wyszedłem z koncertu podbudowany: Chopin pozostał na piedestale. Jego kompozycje malowane stylistyką tria (fortepian, bas, perkusja) - broniły się świetnie. Przyznam nawet, że nokturny: f-moll i fis-dur grane na bis - były, poza absolutnym szacunkiem dla partytury Chopina (w warstwie rytmicznej i ogólnomelodycznej), bardzo interesującym przykładem wzbogacania nastrojowości muzyki Chopina współczesnymi środkami przekazu. I powtórzę raz jeszcze: nie gubiącym w niczym istoty szopenowskiej nuty.
Pewnym nie do końca przekonujacym mnie performancem było za to wykonanie sonaty b-moll. Prawdopodobnie nikt nigdy nie odważył sie zagrać ją na jazzowo - zachowując jednocześnie całą strukturę sonaty i wszystkie jej przebiegi tematyczne. Po pierwszych dwóch częściach sonaty stwierdziłem nawet, że jest tak bardzo klasycznie szopenowska, że az nieciekawa (zważywszy na możliwości warsztatowe jazzowego tria). Dopiero w marszu pogrzebowym ( w znacznej mierze znakomicie odgrywanym jako solo kontrabasu)  kompozycja nabrała indywidualnych walorów i momentami zacząłem sie nawet gubić, czy to jeszcze marsz, czy już końcowy finał sonaty. Ale finał nadszedł niesiony przez fortepian. Maestro Jagodziński perfekcyjnie dostosował swoje jazzowe ornamenty do metrycznego i melodycznego oryginału Chopina, czyniąc z dzieła utwór jak najbardziej współcześnie jazzowy, ale i bardzo klasycznie szopenowski. Niby - to wykluczające się wartości, ale w interpretacji największych artystów, jeszcze raz okazuje się - wszystko jest możliwe.

W sumie koncert wart polecenia każdemu, kto oprócz krystalicznego Chopina lubi odnajdywać jego nuty w jazzowych klimatach. Tu - były i klimaty, ale przede wszystkim był wciąż prawdziwy Chopin. A nie zawsze tak bywa, gdy jazz flirtuje z klasyką. No chyba, że w towarzystwie dwóch świetnych instrumentalistów za fortepianem zasiada bardzo wrażliwy, muzykalny kompozytor, aranżer i pianista, taki - jakim jest Andrzej Jagodziński.

Kochani, no tak się nie robi, spotkania w podgrupach były a relacje gdzie?

Kati, jak było na koncercie Gavryluka?

Asiu, czekam na relację ze spotkania z Mozartem i Sir H.  ;D

Prosze Cię bardzo, my dear friend...

Opera komiczna - często nazywana z włoska buffa (buffone – błazen) to gatunek sceniczny stworzony w Neapolu w pierwszej połowie XVIII wieku z myślą wypełnienia przerw pomiędzy aktami opera seria (przeciwnego gatunku opery - w czasach dzisiejszych kojarzonego jako tradycyjna opera). Za szczytowe osiągnięcia w dziedzinie opery komicznej powszechnie uznaje się Wesele Figara i Cosi fan tutte Wolfganga Amadeusza Mozarta, choc także Cyrulika sewilskiego Gioacchino Rossiniego.
Ojcem opery komicznej był Giovanni Battista Pergolesi, który w roku 1733 w przerwach opery  Il prigioniero superbo ("Dumny więzień") wystawił swoją La serva padrona ("Służąca panią").

To zabawna historia pana terroryzowanego przez pokojówkę, który ma tego dosyć i postanawia ożenić się w nadziei, że żona zapanuje nad służbą i przywróci porządek w domu. Sprytna służąca jednak sprawia, że jej pan żeni się właśnie z nią...

Ta popularna „miniatura” wciąż bardzo chętnie wystawiana jest na całym świecie. I tak, oto, jej prapremiera odbyła się w grudniową niedzielę (11 XII 2011) na scenie opery kameralnej w Krakowie. Reżyser spektaklu chcąc wzbogacić i uatrakcyjnić obsadę sceniczną (w oryginale przeznaczoną dla dwojga śpiewaków i niemego statystę) zastosował ciekawy fortel polegający na odtwarzaniu roli tej samej postaci równolegle aż przez troje artystów. Tak wiec na scenie przebywało ich aż sześcioro. Śpiewanym po włosku ariom towarzyszyły recytatywy będące ich literalną transkrypcją na język polski. W ten sposób szczelnie wypelniająca salę publiczność mogła bez trudu śledzić zarówno treść opery jak i szczegółowe kwestie wypowiadane przez artystów. Równie ciekawym pomysłem na uplastycznienie spektaklu był udział i wykorzystanie kolejnych dwóch „sobowtórów” postaci - odgrywanych przez manekiny-lale (zaprojektowanych przez teatr lalkowy w Rabce).

Skromna, ale bardzo gustowna scenografia, piękne stylowe stroje artystów, szykowne lale-manekiny, znakomita gra aktorska i bardzo dobrze wykonywane arie sprawiły, że półtoragodzinny spektakl, który miałem przyjemność (ogromną!) obejrzeć w towarzystwie naszej Moniki, nie tylko nie miał jakichkolwiek dłużyzn, ale i bawił, i wzruszał. Po jego zakończeniu publiczność nagrodziła artystów, tudzież pana dyrektora Jankowskiego zasłużonymi, rzęsistymi brawami.
Jeśli będziecie w Krakowie – gorąco ten spektakl polecam (jak i wszystkie inne realizowane przez tutejszą Operę Kameralną).

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=2485786062290&l=9ee2e033c2

Relacja miała być moim zadaniem, ale jeśli już to się stało, to dodam najważniejsze.
Muzyka, prawdziwie perełkowa. charakterystyczna do epoki. Orkiestra poprowadzona, przez szalenie skromnego, młodego i jak donoszą wieści, z przyszłością, dyrygenta: Michała Niżyńskiego. Zapewne wrodzona skromność jego ojca, nie pozwoliła pochwalić się tym faktem na forum, co niniejszym ja czynię.
Było mi ogromnie miło zobaczyć tą perełkę opery  w takiej adaptacji i z taką obsadą.
Zaskoczeniem dla mnie była obsada. Jedna z aktorek jest mi doskonale znaną dziewczyną po linii baletowej :)
Dziękuję Januszu za zaproszenie.

cala przyjemność po mojej stronie  :)

W świeta w Dwójce koncerty naszych ulubieńców. W niedzielę Wunder na Schubertiadzie, w poniedziałek
Trifonow w Warszawie. To ten koncert na którym byłam w miłym towarzystwie Beatki, Joanny i Ewy.
Ciekawe jak wypadnie porównanie Czajkowskiego z koncertem lutowym Ingolfa, który już wkrótce.

 
Jeden z naszych forumowiczów, Erzhan Kulibaev, wystąpi w marcu w Warszawie  :)

http://www.agencjadargiel.pl/

Lucas Geniuszas wystąpi 1 marca w Warszawie w Filharmonii Narodowej
Nie przepadam za nim, ale może się wybiorę

A może rozwiniesz temat Reginko? Ja np. bardzo Lukasa lubię i wiem, że nie ja jedna.
Byłam na koncercie na którym grał tal trudne i wymagające nie tylko wspaniałej techniki utwory ja np.etiudy
Chopina i sonate h-moll Liszta.Teraz zagra 3 sonaty Chopina, też wielkie pianistyczne wyzwanie.
Więc dlaczego za nim nie przepadasz?? ??? ???

Beatko, przepraszam coś mi się pozajączkowało, jak to mnie zwykle, rzeczywiście na stronie FN nic nie ma.
Może jeszcze nie wrzucili.Link do NIFC-u:

http://pl.chopin.nifc.pl/institute/concerts/birthday

Technicznie genialny, wszystko dopracowane
ale ja słucham to czegoś mi brakuje, może takiej delikatności, uniesienia

zdecydowanie wolę Trifonova, Khozyainova

ale chętnie posłucham koncertu " na żywo", może zmienię zdanie

Reginko, zmienisz :) Po trzech koncertach na żywo jestem nim zachwycona. Zwłaszcza w Dusznikach "czarował", dostał brawa tylko ciutkę mniejsze niż Daniil i Julianna.

Nie będę zaprzeczać.
Niecierpliwie czekam na koncert

Reginko, przede wszystkim witam Cię tutaj  :) Czy wybierasz się może na koncert Khozyainova w Krakowie? 28 lutego....

Witam wszystkich gorąco w ten mroźny wieczór.
Bardzo żałuję, ale nie mogę być 28 lutego w Krakowie
Khozyainova słyszałam w Białymstoku, 18 listopada, w III koncercie Rachmaninowa. Byłam zachwycona. Podobno pierwszy raz wykonał ten utwór. Grał młodzieńczo, wzbudził zachwyt, wszystkich słuchających.

 
 W Krakowie Nikołaj zaprezentuje bardzo ciekawy, różnorodny, wirtuozowski, a przede wszystkim w dużej mierze nowy repertuar:

 Ludwig van Beethoven - Sonata As-dur nr 31 op.110
 Franz Schubert - Fantazja C-dur "Wandererfantasie" op. 15
 Fryderyk Chopin - Bolero, Ballada nr 2 F-dur op. 38
 Ferenc Liszt - Walc Mefiisto nr 1 A-dur
 Ferenc Liszt - Sonata quasi fantasia "Apres une lecture du Dante"

 
http://www.filharmonia.krakow.pl/Strona_g%C5%82%C3%B3wna/4051-RECITAL_FORTEPIANOWY.html

Jestem pod wrażeniem. Repertuar godny mistrza.
Wirtuozeria i liryzm(Schubert), wielka forma (Beethoven), Mefisto(ciekawe będzie porównanie z Daniłem). Mam nadzieję, że
wrzucicie jakieś pliki dla tych bidaków co mają za daleko ???

Na Jerżana trzeba by się wybrać.
Na Lukasa też.
Takie są pragnienia, a życie wszystko zweryfikuje.

Jeśli chodzi o Lukasa, to gdzieś już pisałem, że moim zdaniem jest to pianista, któremu niczego nie da się zarzucić, ale z niewiadomych przyczyn nie porywa. Może usłyszenie występu na żywo pozwoliłoby mi zrozumieć, skąd taka moja opinia.

Właśnie!!!!!- O Lucasie myślę tak samo-tylko nie umiałam tego tak dobrze wyrazić.
Dlatego niecierpliwie czekam na ten koncert.

Nie jestem pewna czy już ktoś nie wrzucił, ale na wszelki wypadek.
Program Festiwalu im.Beethovena:

http://www.beethoven.org.pl/pl/festiwalewielkanocne/xviwielkanocnyfestiwallvb/program

I ChijE:

http://pl.chopin.nifc.pl/festival/edition2012/concerts

a w czwartek 23 lutego w Teatrze Wielkim w Wawie zagra Anna Fedorowa - moja pokonkursowa sympatia. Nie wiem jeszcze, czy na pewno będę mogł pójść na jej recital ???

http://irka.com.pl/portal/NewsManager?news_id=6591

Januszu, pójdź koniecznie i opowiedz więcej o tym koncercie. Fedorowa to także i moja sympatia. Nie zapomnę zwłaszcza jej konkursowego Poloneza fis-moll. Myślę, że w Jej przypadku Jury konkursowe nie popisało się.

Na Krakowskim Przedmieściu grają Koncerty Urodzinowe!
Pozostały tylko dwa - dziś i jutro. Jutro o 19 zagra Paweł Wakarecy, wstęp wolny!
Tutaj są szczegóły: www.smolna.eu

Koncert Lucasa
Byłam tam
trzy sonaty, wysiłek fizyczny, wydaje mi się, że to straszne obciążenie zagrać to wszystko razem
Odkąd sama zaczęłam grać amatorsko-dla siebie i wiem jak to ciężko zagrać jeden utwór bezbłędnie(chodzi np.o poloneza b-moll Chopina), powiedziałam sobie, że to nie mam prawa krytykować żadnego pianisty. Najłatwiej jest krytykować z pozycji siedzącego w wygodnym fotelu.
Koncert był wielkim przeżyciem, nie tylko z powodu wspaniałych Chopinowskich Sonat.

Właśnie dostałam informację od mojej "pani od fińskiego", że będzie koncert z muzyką Sibeliusa:

22.03.2012; godz. 19:00 - Warszawa, Studio Koncertowe Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego
czwartek za tydzień

Zygmunt Noskowski - Uwertura Morskie Oko op. 19
Grażyna Bacewicz - II Koncert wiolonczelowy (1963)
Jean Sibelius - I Symfonia e-moll op. 39

Polska Orkiestra Sinfonia Iuventus; Bartosz Koziak - wiolonczela; Monika Wolińska - dyrygent

Bilety 30, 25 i 15 zł

http://www.sinfoniaiuventus.pl/pokaz-520-22-03-2012-godz-19-00-warszawa-studio-koncertowe-polskiego-radia-im-w-lutos-awskiego.html

Przy okazji - ładny plakat  :)

2 kwietnia w Poznaniu wystąpi zwyciężczyni konkursu im. H. Wieniawskiego - Soyoung Yoon.

Jest tylko jeden haczyk: koncert organizuje UAM i nie wiem, czy "zaproszenia" będzie mógł odebrać ktoś niezwiązany z uczelnią.

Jakby ktoś chciał się wybrać, to mogę wziąć więcej biletów (jeśli będzie taka możliwość).  :)

http://amu.edu.pl/content/recital-soyoung-yoon

Niekonwencjonalne zachowanie na scenie – częste granie plecami do publiczności, transowe przytupywanie, popijanie piwa z puszki, opowiadanie dowcipów – i postpunkowy styl bycia artysty - to główne wyznaczniki jego oryginalności scenicznej. O kim mowa? - Oczywiscie, o Nigelu Kenedy'm, fenomenalnym skrzypku, o którym Newsweek kiedyś pisał: " to najpopularniejszy skrzypek na świecie, a jego interpretacje „Czterech pór roku” Vivaldiego to najlepiej sprzedająca się płyta w historii muzyki poważnej." Gdy zatem dowiedziałem się, że podczas mojego urlopu w Szczawnicy odbędzie się jego Koncert - nie mogłem tak nieoczekiwanej okazji przepuścić. Bilety okazały sie diabelsko drogie (najtańszy sto kilkadziesiąt zł), co sprawiło, ze na sali zabrakło lokalnych melomanów, za to stawiła sie cała tutejsza nomenklatura, ale także niemało gości zagranicznych, ale i osób znanych z filmu i estrady. Nigel Kkenedy swoimi występami przecież jak magnes przyciaga melomanów, bo każdy z nich wie, ze wieczór z jego muzyką to mega-wydarzenie, ktore na wiele lat pozostaje w pamięci.

Tak zapewne stanie się ze mną. Pierwszy oto raz w życiu uczestniczyłem w Koncercie, podczas którego ten sam solista najpierw przepięknie wykonał niezwykle trudny utwór Bacha: sonatę a-moll na skrzypce solo, a następnie z kwintetem swoje jazzowe kompozycje. Dwa estetyczne światy  - jeden solista, dwie odległe epoki - ta sama publiczność... Byłem mile zaskoczony jej (publiczności) skupionym odbiorem tej niełatwej do słuchania kompozycji Bacha, jak i frenetycznymi oklaskami po jej zakończeniu. W niczym temu pozytywnemu zaskoczeniu nie przeszkodziły rzęsiste oklaski, które odezwały się po II częsci sonaty - ale Pan Maestro tylko sie usmiechnął , rzucił jakiś żart (którym dodatkowo rozbawił słuchaczy), ukłonił się do pasa - i kontynuował... Kenedy grał sonate ciepłym, jakby welurowym dxwiękiem, a jego skrzypce (oryginalny XVIII-wieczny instrument z manufaktury Guarneri del Gesù) chwilami uprawomocniały prawdę o liczbie mnogiej słowa skrzypce, bo miałem wrażenie, ze ich wielopłaszczyznowy dźwiek odgrywany jest równolegle na dwóch roznych instrumantach: jednym - łagodnym nastrojowym, drugim: zadziornym, niecierpliwym, odważnym, zawadiackim. I oba instrumenty w uporządkowanym dialogu gaworząc ze sobą wzruszały absolutnie każdego słuchacza...

Po przerwie był Kenedy jazzman. I jak każdy rasowy jazzman - tu był już luz, swoboda, popijanie z butelki, solówki kolegów z zespołu i znakomisty, świetny kontakt z publicznością.
Po ponad dwugodzinnym koncercie - trzy bisy - wszystkie w stylu balladowo-jazzowym. - prawdopodobnie oryginalne kompozycje artysty, jakkoliwk w ich dźwiekach chwilami odzywały sie znane, dwudziestowieczne motywy i jazzowe standardy.
Wszystkie trzy bisy zarejestrowałem. Z czasem spróbuję nam wszystkim je udostępnic

Koniecznie udostepnij Januszu. A jak z jego irokezem? jest jeszcze, czy lata robia swoje?

a był, był, Tereniu... :D Włosy artysty sczesane w czub, podbite lakierem dopełniały sylwetke jakby jakiegoś gościa z UFO. Spodnie - iskrzące cekinami, bluza - jakaś...czort wie jaka, w każdym razie przypominała kombinezon ufoludka. Na drugą część koncertu (jazzową) zamiast bluzy Pan artysta wdział T-shercik  :)
Przy okazji - ciekawostka. Część jazzową grał w większośxci na skrzypcach elektrycznych. Otóz grał nie tylko rękoma (i korpusem) ale i nogami  ;D Przed nim bowiem leżała klawiatura nożna z przełacznikami, którą co kilka chwil załaczał i przełączał rózne rejestry swoich skrzypiec.

Na FB umiesciłem kilka zdjątek

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.3135647788427.2132448.1181805822&type=1&l=b4b5f7bcc0

Mam już wgrany najkrótszy z bisów (2 w kolejności). Warto odsłuchac, bo wkrótce admini YT pewno go usuną  :(

http://www.youtube.com/watch?v=W1hIbVYjsV4

Super Januszu,  Nigel ma w sobie jakąś pozytywna energie, którą lubię :)Ale na moje ucho czy to czasem nie jest "Danny Boy"?
Tzn. ten drugi bis?

 :o ???
Nie mam pojęcia, Tereniu, Może... Z zapowiedzi Nigela dosłyszałem jedynie coś jakby: "...my piece after the rain"

O Nigelu mam mieszane opinie.

Znam go powiedzmy osobiscie, gdyz gralem w ECO,wowczas, kiedy Nigel nagrywal slawetne pory roku.
Jest to b. fajny gosciu,ktory wg. mnie jest troche zagubiony.
W sztuce zawsze cenie sobie najbardziej naturalnosc.
Z Kenedym jest dziwna sprawa.
Jego swojski (cockney) akcent jest nieprawdziwy. Jest to chwyt marketingowy, by przyblizyc artyste do mas ludzi.
Jego "image" rowniez precyzyjnie wystudiowany. Wszystko zrobione po to by sprzedac wiecej biletow i plyt.

Kenedy jako skrzypek prezentuje sie roznie. Jego technika, dzwiek jest na srednio-wysokim poziomie (chociaz ostatnio gra coraz lepiej).
Kenedy jako jazzman i improwizator nie za dobry (opinie wybitnych muzykow jazzowych sa jednoznaczne).

Mimo wszystko jego nagrania (Elgar, Brahms) sa b.dobre.
Moim zdanie N.K jest utalentowany i ciekawy, a poza tym swojski z niego facet.

PS
Bis,ktory Januszu nam wrzuciles jest b. piekny mimo wszystko.
Muzyka chyba oparta na jakiejs piesni ludowej (musze zapytac mojej zonki).


A'propos jego wlosow to angielskie srodowisko nazwalo ten styl "toilet brush"  :)

Jak to dobrze z Wami się zadawać. Nie znałem gościa w ogóle (aż wstyd się przyznać). A tu proszę: coś dla mnie nowego. Nowa wiedza, nowe doznania artystyczne. Ech...

Postarzał się Nigel i trzeba powiedzieć, że ten image, który był dobry kilka lat temu, teraz po prostu nie uchodzi. Jego wygląd zawsze uważałem za chwyt marketingowy. Podoba mi się jednak jego gra.
Słyszałem, że nieźle improwizuje czasami na jakichś spotkaniach - bierze ponoć pierwsze lepsze skrzypce i rżnie takie kawałki, że hej i podobno takie jam sessions z jego udziałem to mocna rzecz.

Byłam wczoraj w filharmonii na otwarciu Festiwalu Beethovenowskiego. Wiedziałam, że partia fortepianu w koncercie potrójnym nie jest dominująca, ale bardzo się za Daniiłem Trifonovem stęskniłam.
Już przy wejściu, gdy zobaczyłam niezwykle elegancką panią Elżbietę Penderecką witającą gości w świetle kamer telewizyjnych, zorientowałam się, że nie sama muzyka wypełni ten wieczór.
Na sali zaobserwowałam poruszenie na balkonie. To para prezydencka zajmowała mniejsce. Bardzo bylam im wdzięczna, że tym razem zaoszczędzili mi bramek do wykrywania metali i grzebania w torebce przy wejściu. Ich obecności była zaskoczeniem i miłą niespodzianką.
Powitali gości pani Penderecka, Pani Gronkiewicz-Walz i minister Zdrojewski. Pani Penderecka rozpoczęła od powitania pary prezydenckiej i... się zaczęło. Zostali wymienieni wszyscy obecni na sali ministrowie, sekretarze stanu, przedstawiciele Kancelarii Prezydenta, prezesi koncernów, banków i firm sponsorujących wydarzenie, przy redaktorach naczelnych gazet (zaczęło się od Adama Michnika, a potem naczelni Polityki, Newsweeka, Gali, Vivy, Naszego Stylu itd.) byłam już zirytowana. Potem radio i telewizja, każde nazwisko przerywane oklaskami. Następnie pani Penderecka podziękowała Ministerstwu Kultury i Miastu Stołecznemu za pieniądze na organizację festiwalu i... zorientowałam się, że uczestniczę w spotkaniu towarzystwa wzajemnej adoracji. Na zewnątrz filhamonii duża grupa pracowników Warszawskiej Opery Kameralnej wręczała ulotki z petycją o uratowanie festiwalu mozartowskiego, a w środku bal jak na Titanicu.
Już wiem jak znaleźć pieniądze na Mozarta. Dyrektor Warszawskiej Opery Kameralnej musi w odpowiednim momencie poprzeć rządzącą partię swoim autorytetem i problem rozwiązany. Pani Penderecka nauczy go jak się szuka finansowego opiekuna. Ona dostała festiwal, niejaki aktor Karolak dostał za to teatr – wszystko jasne. Na co państwu jasne procedury, skoro tak też działa.
Wracam na salę, powitanie pani Pendereckiej zostało przetłumaczone na angielski w całości (na szczęście tym razem publiczność nie klaskała przy każdym nazwisku), potem Prezydent (Prezydenta?) Warszawy powitała ponownie, minister Zdrojewski zaplusował u mnie wygłaszając tylko jedno zdanie i po pół godziny orkiestra mogła wchodzić na scenę.
Zwyciestwo Wellingtona, które rozpoczęło koncert, jest utworem napisanym przez Beethovena jako element politycznej agitacji na rzecz Habsburgów, po ostatecznej klęsce Bonapartych. Doskonale wpisało się w atmosferę na sali. Dodatkowo „urozmaicone” zostało pomysłem, aby werble rozpoczęły utwór na korytarzach przy otwartych na ościerz drzwiach przy scenie i aby przeszły głośno przez kulisy. Jak na szkolnej akademii (SIC!). Przeczytałam wcześniej, że próżno szukać w tym utworze głębi muzycznej, jest raczej muzyczną ilustracją pola bitwy z wieloma dźwiękowymi atrakcjami. I tak też było.
Koncerty potrójny to już zupełnie inna jakość, absolutne arcydzieło mieniące się wirtuozowskimi fajerwerkami, połączenie utworu kameralnego z symfonicznym zakończone porywającym rondem. Choć trzy instumenty są solowe to wiolonczela dźwiga na sobie ciężar dzieła, uskrzydla je śpiewnością, jest również najtrudniejsza. Jej muzyczny dialog ze skrzypcami stanowi podstawę dzieła, fortepian jest tylko tłem.
Narek Hakhnazaryan, armeński wiolonczelista, nie udźwignął tego ciężaru. Momentami grał prześlicznie dowodząc słuszności pierwszej nagrody na Czajkowskim, ale zdarzyły mu się nawet wpadki, które wyłapało nie tylko moje ucho (mocno niedoskonałe), ale i oko, kiedy widziałam grymas na twarzy solisty.
Na szczęście ciężar przejął Sergey Dogadin, niezwykle utalentowany skrzypek. Był zdecydowanie lepiej przygotowany do tego występu niż kolega, absolutnie przekonał mnie do swojego instrumentu, który do tej pory traktowałam z dużą rezerwą.
Zagrał prześlicznie, to on narzucał tematy muzycznej rozmowy, błyszczał i skrzył się dźwięk, którym rozpoczynał dialogowanie. Wielki talent, zapamiętajmy to nazwisko.
A Daniił Trifonov? Ponownie zamknięty w środku orkiestry (jak w Gdańsku) przerastał resztę o lata świetlne (no może Dogadina nie o lata). Kiedy grał,  w środku sceny promień słońca przedzierał się przez chmury i co jakiś czas (jak pozwalały na to nuty) roświetlał salę najpiękniejszym światłem. Wszystko w jego grze jest najwyższej jakości i na swoim miejscu. Dobrze, że jutro jadę do Krakowa, bo serce by mi pękło, gdyby to co usłyszałam w Warszawie miało mi wystarczyć.
Brahms jest nadzwyczajny w każdym wykonaniu.

A wszystko oczywiście moim skromnym, amatorskim zdaniem.

Piękna recenzja! Ma cherie Joanna...
Będąc kilkaset kilometrów od Warszawy i pędząc z moją Panią żywot urlopowicza-kuracjusza trochę żałowałem, że omija mnie niecodzienna uczta. I nadal żałuję, ale swoją relacją sprawiłaś, że przynajmniej dowiedziałem się, w jakich półmiskach i zastawach serwowano dania. Zastanawiam sie tylko, czy lepiej smakuje grochówka, gdy gospodarze raczą ją w porcelanie i z łyżką z epoki Ludwika XIV, czy w zwykłym glinianym talerzu? Nie wiadomo wtedy, czy lepiej delektować się smakiem (pomijając formę), czy z nabożną estymą podziwiać kunszt artysty? Może więc dobrze, że uniknąłem dylematów? - a może i niedobrze: bo dziś, w tym po dziurki w nosie zmerkantylizowanym świecie, może warto sie uczyć, jak miast stawiać alternatywy wzorem innych  umiejętnie podmienić je na koniunkcje? Nie rozstrzygając teraz dylematu pozostanę  przy implikacji: jeśli są  nadal (a jak widać: są!) tacy niezwyczajni-zwyczajni melomani jak Ty, jak ja, jak my wszyscy szafarczycy, jeśli są tacy wspaniali artysci, jak Danił, jak wielu, wielu innych - to może swiat jeszcze nie jest tak do końca zbrukany... A że muzyka coraz bardziej okalana jest polityką, interesami, snobizmem, reklamą... To chyba na to nic nie zaradzimy. Ale, jak wnioskować mi z Twej recenzji - ONA (Muzyka) mimo wszystko nadal zwycięża. Dzięki Ci za to potwierdzenie i nadzieję!

Uzupełniając moją relację z koncertu Kenedy'ego w Szczawnicy na YT wgrałem kolejne jego nagranie: tym razem pierwszy pokoncertowy bis.
Nigel tryska energia a chwilami nawet tańczy :-)

http://www.youtube.com/watch?v=s8VHf1lU81g

I ode mnie podziękowania za recenzję Joanno.Miałam zamiar słuchać wczorajszej transmisji, ale
poczatek tego gniotu Bethoveena zmusił mnie do wyłączenia radia, no a potem juz sie zaczytałam i
przegapiłam. Dobrze, że istnieja tacji super fani jak Ty i Olga :)bo wczorajszy Daniił już na YT.
Rozumiem, że posłuchasz w Krakowie Schuberta? Bardzo jestem ciekawa :)


Trochę z innej beczki, czy nie uważacie, że jeśli ktoś tłumaczy wystąpienie na koncercie to ten ktos
powinien być tej samej płci?

Czy ja wiem? na koncercie Kenedy'ego jego tlumaczką była miła pani Agnieszka  :) (ponoć prywatnie małżonka). I jako para "mówców" na scenie - prezentowali się bardzo naturalnie

To może tylko mnie wczorajsze tłumaczenie pani Pendereckiej zgrzytnęło.

Niezła musiała być zabawa Januszu, też bym potańczyła :D
"A Taste of Honey"? Zdecydowanie tak!!!

Joasiu.

Jak widze koncert ten byl zderzeniem dwoch wartosci: Niskiej i Wysokiej.
Afery tak zwanego Haj Lajfu zawsze towarzyszyly sztuce.
Mnie osobiscie takie kosztowne fanaberie przeszkadzaja w odbiorze.
Podziwiam Cie zatem, ze potrafilas skoncentrowac sie na wlasciwym temacie, na muzyce.
Ze, mimo wszystko muzyka pokonala blyskotki w postaci powitan, przyklaskow, flaszywych usmiechow itd.


Dlaczego, co miesiac musze oddawac PITOWY haracz na tego typu zabawy? Tego nie nie moge zrozumiec i przebolec.
Po prostu mowie nieskuteczne NIE, tak dla wlasnej satysfakcji, zeby sie uspokoic.

Szkoda Joanno, że nie obserwowaliśmy takiej pompy przy Roku Chopinowskim. Był wprawdzie Pan Prezydent (na inauguracji Konkursu) ale... nie warto wspominać. Dziwnie jakoś się składa, że jeśli sprawa dotyczy naszych polskich świętości to jakoś wtedy ci ze świecznika nie mają czasu, mają ważniejsze rzeczy na głowie. Jak Konkurs Wieniawskiego - to najlepiej aby w ogóle Go nie grali, bo po co? takie mało PR-owe. A ja na tym punkcie jestem bardzo wrażliwy. Wyczuję najmniejszy fałsz, najdrobniejszy dysonans.

Daniel w niedzielę jak zwykle poczarował :), choć tylko w Dwójce słuchałam. Nie pofatygowałam się choć mam blisko z kilku powodów, między innymi zaporowa cena biletu i nadmiar "osobistości" i pompy, br. Ponoć ma się jeszcze pojawić w Warszawie w sierpniu na ChiJE z recitalem, tego to już nie odpuszczę, za nic.

Januszu
Prawdopodobnie zasluze sobie na drugi kciuk w dol, ale musze zaznaczyc, ze bis ten w ogole mna nie ruszyl.
Jazz polega na improwizowaniu a nie tylko na graniu tematu.
Nigel w tym bisie gra temat i powtarza go w kolko (chyba, ze improwizacja mozna nazwac krotki fragment tremola).
To zbyt ubogo jak na  aplauz dla mistrza jazzmana.
Kenedy powinien zatrzynac sie na graniu klasyki. 
Kiedys ten artysta publicznie oznajmil, ze juz wiecej nie bedzie gral kompozycji ludzi niezyjacych.
Dziwne przyrzeczenie, ktorego zreszta nie dotrzymal.

bartusie, byc może Twoje rady dla Kenedy'ego są słuszne (by odpuścił sobie granie nieklasyki). Ja jednak - ani Cię nie poprę, ani nie wytoczę dział. Bo w sumie nie wiem, czy byłoby to (i dla kogo?) lepsze. Być może rzeczywiście jest tak, że jego swobodne jazzowanie jest szkodliwe dla mistrzostwa w poskramianiu surowych rygorów dzieł wielkich mistrzów... Ale może jest i tak, że pewne obszary wrażliwości wynoszone z jazzu - przenoszą sie i wzbogacają spektrum czucia i rozumienia klasyki? (I vice versa) Nie podejmę sie oceny. To pewno mógłby być temat na niejedną dysertację naukową.  Wiem za to, że chyba kazdy z melomanów chciałby kształtować estetykę artysty na swoja modłę. I nie ma w tym nic zdrożnego ani dziwnego. Chcemy po prostu, aby artysta schlebiał naszym gustom i zapotrzebowaniom. Gdy tego nie czyni - szukamy dla siebie innego guru. I tylko niektórzy - dysponując odpowiednimi finansami - mogą niekiedy narzucić artyście swoją wizję i wolę (o sponsorach mowa).
No ale cóz? - Dla większości z nas sponsoring jest nieosiągalny. I może dobrze. Pozwólmy bowiem artystom niech sami decydują, co chcieliby, a czego  nie chcieliby uprawiać. Nam - melomanom - to się albo spodoba, albo nie... Artysta albo pozyska nowych fanów, albo utraci...

Albo się czegoś nowego nauczy - i ubogacony... wróci.

Z tego zdania wynika, ze nie masz zadnych emocjonalnych odczuc  odnosnie koncertu Kenediego.
Po prostu byles na koncercie, .....ot tyle, zdales relacje - ot tyle, wrzuciles na swoj kanal YT - ot tyle.

P.S.
Nie lubie udawania w sztuce (ta poza - rowniachy gitmana ??) - ... (chociaz, gdybym sie zastanowil?)


Polecam:
Kenedy - Elagar
Kenedy - Brahms

rowniez:

JEAN-LUC PONTY  -       jazz violin
Didier Lockwood -         jazz violin
Stuff Smith -                 jazz violin
Stefan Grappelli -           jazz violin

Z tego wcale tak nie wynika. Ja, jak słusznie piszesz, zdałem relacje. Ale emocje zachowałem dla siebie. Mam chyba do tego prawo?  :)   Czyż nie?   ;) :)

Ale skoro bardzo ci zależy - uzupełnię króciutko: koncert był prawdziwym muzycznym rarytasem i dostarczył mi niemało wzruszeń (sonata Bacha) a jednocześnie ubawił mnie na nim i wyluzował ympatycznie jazzujący maestro. Było fajnie  ;D

Wzruszyl Cie Bach, czy Kenedy?

Z Kennedym jest ten problem, że daje się zauważyć dysonans między jego pozą a sposobem gry. Mimo swojej pozornej ekstrawagancji jest on zbyt ułożony jak na jazzmana. Ba, nawet jego interpretacje klasyki nie dają się nazwać kontrowersyjnymi. Kontrowersyjne były np. Tysonowskie interpretacje Chopina. Tu zdecydowanie dorobiono mu marketingową "gębę". Więc tym bardziej jego image kłóci się jak dla mnie z jego grą. To się po prostu kupy nie trzyma. Niewątpliwie ta poza pomogła mu się przebić, ale czy teraz w dalszym ciągu jest mu potrzebna?

Ciekawe pytanie. I nie wiem jak odpowiedzieć. Być może niewiedza jest potwierdzeniem faktu, że gdy dobry wykonawca dobrze wykonuje dobry utwór wówczas sam staje sie współtwórcą ubogacajac własną osobowością? Tak więc nie pomylę sie chyba twierdząc: wzruszyła mnie sonata, jako wspólne dzieło dwóch mistrzów: Bacha i Kenedy'ego

Nie wiem, czy masz rację, Łukaszu. Dla mnie to absolutnie nie był dysonans - a przejaw naturalnych predyspozycji i skłonności Nigela. Żadna sztuczna poza. Jak mawia młodziez: "ten typ tak ma". Powiem więcej: Kenedy swymi wykonaniami współbrzmiał z istotą utworów wrecz w nienagannym konsonansie.  Owszem, gdyby z posępna powagą jazzował, albo grał klasykę frywolnie improwizując użyłbym słowa dysonans. Ale podczas tego koncertu tak absolutnie nie było! Podczas sonaty a-moll - całą osobowością służył Sztuce w najlepszym tego słowa znaczeniu. A jazzem sie bawił... i bawiac sie improwizował. Jakże tu więc mówić o dysonansie? Chyba, ze masz na mysli jego ekstrawagancki strój i fryzurę... Ale to tez żaden dysonans, a... jako rzekłem: ekstrawagancja. I tyle.

Kenedy, bez irokeza i swojskiego akcentu nie mialby szans na zrobienie tak duzej kariery.
Podczas jego startu z English Chamber, conajmniej dwoch, trzech skrzypkow z orkiestry bylo lepszych od niego.
Powtarzam, Kenedy nie mial zbyt dobrych notowan wsrod profesjonalnych muzykow w Anglii w tym czasie.
Z wytworni plytowej otrzymal status" pop star" i swoja ekstrawagancja przebil sie do mas.
Na koncerty zajezdrzal czarna limuzyna z szoferem.
Wyrezyserowane,  wrzeszczace tlumy (na poczatku nie tak duze) mlodocianych "fanek"  witaly go przed kazdym koncertem.
Ten cyrk byl zalosny.
Media i promocja moga wszystko.

Dlaczego "bawienie" sie podczas wystepu rownoznaczne jest z wysoka wartoscia.
W jego wypadku "blaznowanie" jest wkurzajace.

Moja opinia dotyczy Nagila sprzed lat.
Teraz zauwazylem tendencje wzwyzkowe.
Po prostu Kenedy gra lepiej.

Czy w moich oczach nalezy do elity swiatowych skrzypkow ?
Nie.

"zajezdzal" oczywiscie.
sorry

Jak to zwał, tak zwał. Ekstrawagancja w wyglądzie (pewien rodzaj pozy) nie koresponduje ze sposobem gry. O to mi chodziło. Nie lubię, jak ktoś robi show z klasyki. To znaczy lubię czasami, ale tylko troszeczkę i z przymrużeniem oka, raz na jakiś czas. Normalnie jednak nie. Z bartusem zgadzam się, że ten show z fankami był żałosny i nierealistyczny.

Januszu, gratulacje z racji tak atrakcyjnego urlopu:) I dzięki za podzielenie się wspaniałymi wrażeniami, i nagranie fragmentu. Ja też bardzo lubię Kennedy'ego. Cztery pory roku, to pozycja kultowa ;) Elgara muszę sobie posłuchać:) A ja lubię jeszcze bardzo jego płytę nagraną razem z zespołem Kroke - East meets East:) Jest w tym tęsknota i nutka romantycznej nostalgii, która mi odpowiada:)
http://www.youtube.com/watch?v=miT3xVa-xeA

Ale chyba jednak, mimo całego tego rockowo-jazzowego sztafażu (który pewnie przybrał, jak mówicie, dla zaciekawienia, zwrócenia uwagi, wyróżnienia się z tłumu, a z którego może byłoby mu już ciężko zrezygnować), najbardziej wierny pozostaje klasyce. Tak gra koncert a-moll Bacha:
 
http://www.youtube.com/watch?v=C2T-stg5BMU&NR=1&feature=fvwp

Wysluchalem Kenediego w Bachu.

Nie podoba mi sie:

1. maniera crescendowania na dlugich nutach brzydkim dzwiekiem na zakonczeniach fraz.
2. martwe palce (nie wibrujace) na szesnastkach (przypomina mi to dzwiek poczatkujacych skrzypkow)
3. zagajenie na wstepie (prymitywne) - chyba udawane, gdyz Kenedy, to inny czlowiek niz ten ktorego znamy ze sceny.
4. niewlasciwie za szybkie tempa (powoduje brak fajnej pulsacji, tak waznej dla Bacha) - osobiscie lubie szybko, ale takie tempa wymagaja       
    innej interpretacji
5. emocje (obce mi)


Podoba mi sie:
 
1. niektore fragmenty 2 cz. (dynamika)
2. niezla wstawka improwizacyjna 3 cz. (o dziwo pasujaca)


Bach moze byc grany nawet na gwozdziach.
Konstrukcja i napieciowosc harmoniczna jest ponad wszelkimi wykonaniami.


Polecam ten koncert Bacha w wykonaniu Dawida Ojstracha, Henryka Szeringa.

Nie chce byc osadzony, ze jestem uprzedzony do Nigela.
A wiec....kiedys w radio uslyszalem Vivaldiego -  Violin Concerto in A Minor RV356.
Przezylem pozytywny szok.
Ten prosty,uczniowski koncert (z racji grywania go w podstawowych szkolach) nagle stal sie dla mnie wydazeniem artystycznym.
Z cala swiadomoscia moge powiedziec, ze byl to koncert Kenedy - Vivaldi.
Niezliczona ilosc wirtuozowskiej ornamentyki byla czystym wymyslem Nigela.
Genialne, radosne wykonanie do dzis gra w mojej wyobrazni.

BRAWO KENNEDY!!!

Dziś o 20.00 można będzie posłuchać retransmisji koncertu z Paryża. Jonas Kaufmann zaspiewa pieśni Mahlera i
Straussa. W części II zabrzmi II Symfonia Sibeliusa.
Orkiestra z Birmingham będzie dyrygował Andris Nelsons.

To wszystko w radiu Francemusique:

http://sites.radiofrance.fr/francemusique/em/concert-soir/emission.php?e_id=80000056&d_id=440000738&nojpcache=true

Wczoraj i dziś w warszawskiej filharmonii Julianna nasza konkursowa grała/gra Beethovena. Czy ktoś może był i może napisać słówko? Jeśli usłyszycie o jakieś retransmisji tego koncertu, dajcie proszę znać, bardzo jestem ciekawa jak się rozwinęła i zmieniła.

Beethoven pięknie, piano, forte, z klasą. Naprawdę byłam pod wrażeniem
Ale mazurek Chopina na bis-porażka, aż żal słuchać. To dziwne, naprawdę, że to Ona została wygrała konkurs
Nie jestem fachowym znawca muzyki, ale takiego mazurka nie trawię

Dzięki Reginko, za Twoją opinię :)
Dziś o 19.00 można wyrobić sobie własne zdanie o aktualnej grze Julianny, Dwójka radiowa retransmituje jej koncert z 21 kwietnia tego roku z Filharmonii Narodowej.

Ludwig van Beethoven II Koncert fortepianowy B-dur op. 19

Nie wiem czy ktoś jeszcze słuchał wczoraj koncertu i wywiadu z Julianną w Dwójce. Nowością dla mnie było, że Julka ma za sobą pierwsze doświadczenie dyrygenckie.
Najbliższe jej koncerty w Polsce to 25 i 27 maja we Wrocławiu.
http://www.filharmonia.wroclaw.pl/calendar/showEvents/1338069600

uwaga, wklejam info z sieci multikina

Blechacz & Luisi. Live z La Scali w Mediolanie
Data: 21.05.2012
Godzina: 19:45

Mamy zaszczyt zaprosić na unikatowe wydarzenie kulturalne: Rafał Blechacz i Fabio Luisi na żywo z La Scali – koncert z okazji jubileuszu Filarmonica Alla Scala już 21 maja w 10 kinach sieci Multikino.
Multikino zaprasza na niezwykłe wydarzenie: już 21 maja w 10 wybranych kinach odbędzie się transmisja na żywo jubileuszowego koncertu z mediolańskiej La Scali. Z okazji 30-lecia Filarmonica Alla Scala, pod batutą znakomitego dyrygenta Fabio Luisi’ego wystąpi nasz Rafał Blechacz.


Przed chwilą kupiłam bilety przez internet.

25 maja 2012, piątek, godz. ok. 17.00; RECITAL CHOPINOWSKI w wykonaniu Marka Brachy. Sala Koncertowa Muzeum Chopina. WSTĘP WOLNY.

MAJÓWKA NA SKARPIE W MUZEUM FRYDERYKA CHOPINA
27 maja 2012, niedziela, godz. 18.00; poziom -1, Sala Koncertowa
Recital chopinowski Pawła Wakarecego na fortepianie historycznym firmy Erard z 1848 roku i instrumencie współczesnym firmy Steinway. WSTĘP WOLNY.

25 maja, godz. 19.00, wstęp wolny

Koncert kwartetu smyczkowego NOSTADEMA - Karol Lipiński - Kwartety
Salon Instrumentów Muzycznych "Maestro"
Warszawa, ul.Nowogrodzka 50/54

Karol Lipiński:
 -Siciliana op.2, Polonez nr 1 op.9, Polonez nr 2 op.9, Polonez nr 3 op.9
Eugeniusz Morawski:
 –Kwartet smyczkowy
Józef Haydn
 – Kwartet op.20 nr 5

Dobiega końca XII Międzynarodowy Konkurs im. Juliusza Zarębskiego.
http://www.konkurs-zarebski.eu

26 maja sobota,
Godz. 17.00. – KONCERT LAUREATÓW.
Izabelin, Centrum Kultury Izabelin

27 maja niedziela,
Godz. 14.00. – GALA KONCERT LAUREATÓW
Warszawa, ZAMEK KRÓLEWSKI, SALA KONCERTOWA

Sobotnia noc z Mozartem w Operze Kameralnej, co, gdzie, o której.
http://www.operakameralna.pl/index.php?noc_mozarta_pl

Metro akurat tej nocy niekompatybilne :(

http://www.bociany.lask.pl/  :D :D :D. To oczywiście nie relacja z koncertu ale za to transmisja online z...   bocianiego gniazda. Warto podpatrzeć i trochę się zrelaksować

Slawku.

Zrobiles mi duza frajde.
Obserwowanie natury jest piekne.

Ależ dzikie tłumy pod Operą Kameralną, kolejka pod Plac Bankowy prawie. Trzeba było odstać kilka godzin w kolejce, by wejść na 20 minut do środka. Pod Operą pojawiłam się przed 20.00. Wystałam sobie wejściówkę na 23.25, ale na szczęście podszedł do nas jakiś pan i rozdał nam w kolejce sześć wejściówek na 22.50, dane mi więc było dwukrotnie pod rząd delektować się muzyką Mozarta, wyjątkami z Wesela Figara i Cosi fan tutte. Chyba wszyscy podpisali petycję. Wręczona zostanie ministrowi we wtorek 29. maja po wykonaniu całego Requiem, przez 120 osobowy chór :)
Koło północy kolejka była sympatycznie krótka, na jakieś, zaledwie, pół godzinki stania, może jeszcze ktoś podskoczy, jeśli ma blisko, "imprezka" kończy się o 2.30.

Takie scenki napawaja czlowieka optymizmem i napelniaja wiara, ze nie jest jeszcze tak beznadziejnie z nami.

Beatko, jeśli będzie w przyszłości podobny koncert, a będziesz wiedziała,  to daj znać (z wyprzedzeniem). Może udałby się mi przyjechać. W najbliższy wtorek (Requiem) nie będę mógł.

Noc Mozarta - tak było:
http://www.youtube.com/watch?v=f_m2OkyMU7g&feature=youtu.be

Requiem pod Pałacem Prezydenckim przepiękne. Dreszcz przechodził.

Pierwszy z zarejestrowanych fragmentów Requiem. Kamer, mediów, dziennikarzy zatrzęsienie, wiele stacji radiowych i telewizyjnych. Udało się nagłośnić.

http://warszawa.gazeta.pl/warszawa/1,34862,11824035,Requiem_dla_ministra_na_ulicy___Doda_nie_wystarczy_.html

W rzeczywistości brzmiało jeszcze piękniej niż to słychać na nagraniu.

Beato.

Dziekuje za relacje.
Jestes nieoceniona.
Chcialbym, zeby twardym glowom zmieklo sklepienie.

Przeszly mnie dreszcze.

Nie miej Bartku złudzeń. Nie zmięknie "sklepienie twardym głowom". Wyrok został już wydany. Czekamy na egzekucję. Zbyt długo żyję na tym świecie żeby wiedzieć, że żadne petycje nic tu nie pomogą, żadne akcje choćby najbardziej wymowne... Władza jest gnuśna,  nie musi się z nikim i niczym liczyć. Cóż z tego, że pod petycją do min. Zdrojewskiego podpisało się kilka tysięcy osób? Cóż z tego, skoro na "koncercie" Dody może być więcej słuchaczy? Jest tylko jeden sposób. Jeden! Każdy wie jaki. Ech... tylko się zdenerwowałem. Dreszcze przechodzą słuchając nagrania.

Pod petycją w momencie składania było ponad 20 tysięcy podpisów.

No to jeszcze Requiem w całości.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=UwaScexkvHI

Querida Polónia, para onde vai tua Cultura Musical?

Kasienko... i tak lubię Ciebie, nawet, gdy nie wiem co piszesz  :D

Januszu  :), pytanie jest retoryczne i po portugalsku ("Droga Polsko, dokąd zmierza Twoja kultura muzyczna?"). Często gdy jestem u kresu wytrzymałości psycho-fizycznej (a sprawa WOK mnie doprowadza do takiego stanu) gadam/klnę  :D w obcych językach  ;)

Kasiu.

Czy mozesz nas nauczyc paru przeklenstw po portugalsku?
Sprawa WOK wymaga malej terapi

Przepraszam, ale przez pomyłkę usunąłem 1 post file007. Ponieważ nie był długi, prosiłbym autorkę o ponowne jego wysłanie. Jeszcze raz przepraszam. Możecie mnie za to skląć w dowolnym języku oprócz polszczyzny.

Post w gruncie rzeczy zasługiwał na skasowanie, bo zawierał portugalskie wulgaryzmy (co prawda zapisane w wersji light id est ze znaczkiem *)  :D


Zamiast więc stawiać znak repetycji proponuję coś innego, co w dodatku może (nie musi) ukoić nerwy. Ponieważ były w tym wątku polskie bociany, teraz czas na chorwackie Morskie organy (Morske orgulje) w mieście Zadar. Twórcą organów jest chorwacki architekt Nikola Bašić, a zostały one ukończone w kwietniu 2005 r. Ten nietypowy "instrument" ma postać kamiennych schodów z otworami, pod którymi znajduje się 35 rur ("piszczałek") o różnej długości i średnicy. Morskie fale wdmuchują powietrze w piszczałki, z których wydobywają się dźwięki (od 29 sekundy):

http://www.youtube.com/watch?v=XjRgO8gGrYM

Przyroda ma swoj rytm.
To jest fascynujace.

Wiedziałam Bartku, że Ci się spodobają  :)

Może ktoś był?  Jakość nie wybitna, Rosie to nie Kate ale Peter...mmm. Nawet parę słów po polsku starał się powiedzieć z dobrym skutkiem. Słuchaliśmy sobie bezpośrednio, choć w szpitalu. Wielkie buziaki, dla tych co nam to umożliwili!

http://www.youtube.com/watch?v=yZz4kRk1fqE

Daniił Trifonow w Dusseldorfie, 11.06.2012

W Dusseldorfie padał deszcz kiedy starałam się dotrzeć do Museum Kunst Palast. Byłam przygotowana, że może to być duży budynek, w którym niełatwo będzie znaleźć właściwe wejście, ale to co zobaczyłam po wyjściu z parku znacznie przerosło wyobrażenie. W otwartej przestrzeni bulwaru nad Renem stoi zespół budynków przypominający scenografię Gotham City. Monumentalny, wiejący grozą zespół architektoniczny z lat 30-tych przeraża. Czułam, że idąc środkiem mogę skrócić drogę, ale po prostu bałam się wejść między budynki i poszłam dookoła, wzdłuż głównej ulicy. Przy jednym z wielu wejść zabaczyłam samochód z charakterystycznym, czerwonym fortepianem (znakiem festiwalu) i kilka wchodzących osób. Weszłam razem z nimi zaskoczona trochę elegancją i bijącym od nich dobrobytem, ale pomyślałam - Niemcy. Okazało się, że przez pomyłkę weszłam razem z wybrańcamo ze Stowarzyszenia Bilderberga (tak zrozumiałam po niemiecku), które chyba ma tam jedną ze swoich siedzib. Wszystko razem skojarzyło mi się z masonerią. Sala Schumanna, w której odbywał się koncert jest jedną z kilku sal koncertowych, zespół ma wiele własnych kolekcji sztuki, widziałam też informacje o wystawach gościnnych. Tak się bawią „równiejsi” i mam wrażenie, że nie za własne pieniądze.
Do „normalnej” publiczności zostałam przeprowadzona  korytarzami. 
Choć wykończona drewnem, Sala Schumanna jest zimna i nieprzytulna. Ale jakie to wszystko miało znaczenie skoro zaraz miał zagrać „mój” Trifonow (tak, wiem Bartek, że muszę go dzielić z naszą Beatką i kilkoma tysiącami innych wielbicieli, ale nie tylko mi to nie przeszkadza, ale bardzo cieszy).
Zaczął od trzeciej sonaty Skriabina. Wystartował jakby rwał się do tej gry, trochę za mocno, wyrywał dźwięki z ogromną energią, szczęśliwy, że nareszcie może ją uwolnić. Główny temat pierwszej części zabrzmiał bardzo wyraziście. W drugiej powiało grozą, w trzeciej jakby zadumał się nad ludzkim losem i jego ulotnością. Ta ulotność właśnie było najmocniej odczuwalna. W części czwartej powrócił od głównego tematu, ale już nie było tej czystości. Jakby chciał naznaczyć ją względnością odczuwania, różnorodnością uczuć.
I znowu zabrzmiało to Jego charakterystyczne falowanie.
Niemiecka publiczość biła  brawa, a ja rozejrzałam się dokoła i sala wydała mi się jakby cieplejsza.
Valse sentymentale Czajkowskiego, który zagrał potem był tak rosyjski jak to tylko możliwe i bałam się, że pianista roztopi się zaraz jak masło.
O 18 Marceaux op. 51 Czajkowskiego napisane było w programie, że to francusko-rosyjskie kolorowe fidrygałki, ale nie w wykonaniu Trifonowa  - w Echo rustique fortepian stał się za mocno nakręcona pozytywką, nad którą stracono panowanie (nie mam pojęcia jak można tak szybko grać), a Tendres reproches wyśpiewanym żalem, który próbuje  przez chwilę z siebie drwić aby na koniec wybuchnąć ze zdwojona siłą. Un poco di Chopin był przepięknym bel canto -  Czajkowkim granym przez wspaniałego szopenistę.
Już nawet niemiecka publiczność straciła rezerwę. Pojawiły się okrzyki „Brawo!”, a ja pomyślałam- Całkiem miłe miejsce.
Bardzo byłam ciekawa jak Daniił Trifonow zagra Ognistego Ptaka Strawińskiego. Miałam przeczucie, że może wyczarować cudną historię. To co usłyszałam znacznie przekroczyło moje oczekiwania. Ta niezwykle karkołomna technicznie transkrypcja na fortepian okazała się jakby stworzona dla Trifonowa. Była przerażająca groza, rozedrgany, połyskujący ognikami tytułowy Ognisty Ptak, nad przestrzeń beznadziejnej skamieliny i strachu drugiej części w trzeciej wzeszło słońce szczęścia i nadziei. Ten finał jest nieco nudny muzycznie, ale pianista wypełnił całość takimi barwami i emocjami, że owacje były już zupełnie nie niemieckie.
Drugą części koncertu Daniił Trifonow rozpoczął trzema Image, Heft I Clauda Debussiego. Reflets dans l'eau zagrał inaczej niż w  Krakowie. Ani tej, ani pozostałych dwóch -  Hommage a Rameau i Mauvement nie zrozumiałam. Impresjonistyczna forma nie była dla mnie tym razem tak jasna i mam pewność, że to z powodu mojej ignorancji.
Mówi się, że koniec wieńczy dzieło. To było zwieńczenie godne jego najlepszych koncertów, których słuchaliśmy. Etiudy op.25 Chopina, zagrane w ten poniedziałkowy wieczór w Dusseldorfie zmiotły jak domek z kart emocje związane z mroczną architekturą, masońskimi skojarzeniami i  chłodną atmosferą sali koncertowej. Zabrał nas w podróż do muzycznego raju. Pamiętam przedostatnią etiudę, jak ją grał w Dusznikach. Te dźwiękowe emocje  gdy strugi deszczu chłostały na zewnątrz okna. Po takim doświadczeniu nie mogłam się spodziewać, że można zagrać ją nieomal melancholijnie, pętając emocje i namiętności. Kulminacja siódmej przeszła wszystko co możecie sobie wyobrazić. Co z tego, że postanowiłam nie płakać, nie miałam żadnych szans i nie tylko ja używałam chusteczki.
Po owacji na stojąco zagrał bisy. W sali im. Roberta Schumanna oczywiście jego Widmung zabrzmiał jako pierwszy. Pozostałe też były niemieckie Die Forelle i Aus der Wasser zu Singen Schuberta\Lista. Po zakończeniu etiud otrzymał piękny bukiet kwiatów, który na bisy położył na fortepianie. Kilka listków opadło na klawiaturę i kiedy grał Schuberta, w takt melodii, rytmicznie usuwał je na podłogę wywołując salwę śmiechu. Po trzecim bisie kilkakrotnie wychodził  na scenę kłaniać się i dziękować, ale nie zagrał już nic więcej.
Nadal padało i było już ciemno jak wyszłam. Tym razem skróciłam sobie drogę między budynkami i wcale się nie bałam. Było też dużo cieplej choć temperatura wieczorem spadła.


Koncert Krystiana Zimermana i Hagen String Quartett w Dortmundzie, 13.06.2012r.


Jeżeli nie jesteście w stanie sobie wyobrazić, że w środku ciasnego centrum miasta, między wąskimi uliczkami z  klimatycznymi restauracyjkami i kawiarniami można zmieścić i wybudować ogromny, nowoczeny budynek Sali Koncertowej ze stali i szkła to nie macie wyobraźni – można.
Przed wejściem ponownie stał samochód z czerwonym fortepianem wskazując drogę.
Sala Koncertowa w Dortmundzie jest bardzo piękna, nowoczesna i duża. Na scenie stał fortepian pana Zimermana i cztery krzesła smyczków. W programie koncertu były kwintet fortepianowy nr 1 Grażyny Bacewicz, kwartet nr 1 „Krautzer Sonata” Leosa Janacka, a po przerwie znany nam kwintet fortepianowy Roberta Schumanna. Krystianowi Zimermanowi towarzyszył Hagen Quartett.
Artyści wyszli na scenę w burzy braw. Nie tylko ja czekałam na ten pierwszy od ponad roku występ polskiego pianisty.
Utwór Grażyny Bacewicz odebrałam jak objawienie. Tym razem nie tak dokładnie przygotowałam się do tego koncertu i przesłuchałam tylko kilka fragmentów z jej twórczości. Z naiwnością i merytorycznym przygotowaniem dziecka słuchałam idealnie dopełniającej się muzycznej całości.
Kwintet składa się z czterech części. Pierwsza, moderato molto ekspresivo był jesienną szarugą z przepięknymi muzycznymi środkami wyrażającymi przepełniający smutek, zadumę nad kruchością losu i siłami, które mogą zdmuchnąć nasze jestestwo. Druga część presto przywoływała obraz radosnej, beztroskiej sanny pędzącej przez zaśnieżone przestrzenie, a muzyka była tak czysta, jak dźwięk potrafi być idealnie czysty tylko w śnieżnej akustyce. Grave był pogrzebem. Gdy nagle spod palców Krystiana Zimermana wydobył się dźwięk bijących dzwonów, myślę, że nie byłam jedyną, której przyszły na myśl słowa Hemingwaya: „Kiedy bije dzwon... nie pytaj... bije Tobie” , i której ciarki przeszły po plecach. Część czwarta con passione spinała całość klamrą, podsumowywała poprzednie w idealnej harmonii dźwięków i emocji.
Krystian Zimerman wyglądał i zachowywał się jak Bóg Ojciec. Z zupełnie białą głową i brodą kontrolował każde wejście insturmentów w napięciu by idealnie się z nim połączyć, a ponieważ zawsze się udawało jego twarz rozświetlał ujmujący uśmiech zadowolenia.  Patrzenie na niego było taką samą przyjemnościa jak słuchanie. Jego fortepian grał ludzkim głosem. Stał się jeszcze jednym instrumentem smyczkowym, nie było w nim nic metalicznego. Nawet kiedy biły dzwony.
Burza, która wybuchła po zakończeniu utworu potwierdziła jakość występu, bo oczywiście moje impresje są absolutnie subiektywnymi wynurzeniami laika.
Inspiracją dla prawie siedemdziesięcioletniego Janacka, kiedy komponował kwintet był utwór Lwa Tołstoja „Krautzer Sonata”. W programie napisano, że zmienił intencje i nie cudzołóstwo, ale cierpienie i współczucie dla kobiety stało się motywem muzyki.
Hagen Quartett jest świetnym zespołem, jedną z gwiazd Deutsche Grammophon i brzmiał cudnie, ale brakowało mi fortepianu.
Muszę jednak przyznać, że razem z resztą widowni zastygłam w odrętwieniu kiedy w ostatniej części brzmiało bolesne i trudne przebaczenie. Dopiero po chwili obudziliśmy się do oklasków i oddychania.
Nawet nie wyszłam na przerwę. Siedziałam na swoim miejscu – cała będąc zachwytem, że mogłam doświadczyć takiego piękna.
A potem przyszedł czas na Schumanna. Od dwóch dni próbuję wymyślić jak celnie opisać i oddać emocje, które towarzyszyły nie tylko mi, ale całej widowni. I nie umiem.
Absolutna harmonia, dopełniające się i tworzące przecudną całość dźwięki, pianista, który ponownie nie był solistą tylko częścią idealnego zespolenia. A wszystko w atmosferze wspólnej radości, że mogą razem grać, że im tak ze sobą dobrze.
Nigdy do tej pory na żywo nie usłyszałam takiej doskonałości.
Po oszałamiającym kanonie w finale mogliśmy wypuścić nasze emocje i  byłam również świadkiem największej w życiu owacji (na stojąco oczywiście).
W ten sposób pierwszy raz w życiu na żywo usłyszałam Krystiana Zimermana. Czuję tylko ogromny niedosyt jego gry i możecie być pewni, że jeśli tylko dam radę to będę na każdym jego koncercie w promieniu 1000 km i będę się z Wami dzielić moimi amatorskimi opiniami.

BRAWA Joanno. Bardzo dziękuję!!!

Joanno, w swych relacjach jesteś (jak zwykle) Wielka. Każdy profesjonalny żurnalista mógłby pobierać u Ciebie lekcje pisania o wydarzeniach muzycznych językiem dla "zwyczajnych" ludzi. Po przeczytaniu Twych relacji na nowo chce mi się chodzić na topowe koncerty, bo swym autentyzmem słowa i przeżyć udowadniasz raz kolejny, jakim oczyszczeniem duszy jest wspaniale podawana przez artystów muzyka. Joanno, dziękuję Ci za te sprawozdania, i już czekam Twych kolejnych zapowiedzianych relacji. (Może kiedyś, zresztą, opiszemy coś wspólnie?  :)  )

Joanno.

Z zainteresowaniem przeczytalem Twoja recenzje.
Musze przyznac, ze potrafisz czarowac co najmniej jak
Beata, czy Janusz, nie mowiac o Asi, Patryku, Agnieszce, Dorocie i Ewie.
Wasze recenzje sa niezwykle, bardzo profesjonalne, ciekawe, obrazowe, wreszcie orginalne i UCZCIWE.

Wiekszosc polskich zawodowych recenzentow muzycznych (Szwarcman, Handzlik itd.) jest powiazania "politycznie" i  oklamuje nas na lewo i prawo.
 
Na naszym forum mam pewnosc, ze relacja jest autentyczna.
Dzieki.

Joanno

Daniił Trifonow w Dusseldorfie w Museum Kunst Palast („Gotham City”), 11.06.2012.
Na początku powiało mi grozą, ale
opis muzyki też u mnie spowodował ciepło.

Koncert Krystiana Zimermana i Hagen String Quartett w Dortmundzie, 13.06.2012r.
Doskonałość.

Dla mnie Twoje opisy są
sugestywne i przepiękne stylistycznie.  :)

Dziękuję Ci Joanno. :-*

Moi Drodzy, to zaszczyt dla Was pisać i przyjemność, że mogę dzielić moje emocje z tak Szacownym Gronem. Też dziękuję.

Joanno, dopiero dziś przeczytałam Twoje dwie ostatnie recenzje. Uhmm, piękne relacje! Dla mnie profesjonalne w każdym calu. W takim wypadku mówi się " gotowe do druku". Nie tylko na tym forum. Gratuluję i dziękuję!

p. Joanno, po prostu padam do nóżek bo wiem, że kunszt relacji dorównuje wielkością wielkim koncertom, dziękuję.

Gdyby pokusić się o streszczenie tego małego dzieła, wystarczyłoby odwołać się do tuzinkowego schematu: walka dobra i zła o duszę człowieka. Gdyby wczytać się i wsłuchać w wartkie, mocno osadzone w realiach osiemnastowiecznego Salzburga libretto – z operowego schematu wyłania się filozoficzny moralitet: jak uchronić duszę grzesznika przed pokusami życia doczesnego? Gdyby zaś oddać się słodyczom śpiewnych arii i potoczystej melodii skromnego, acz nieoszczędnego tutti - można by, poza zachwytem, doznać niemałego zdziwienia. Jak bowiem możliwe, że pisał je ledwie jedenastoletni maestro? - Kompozytor, który będąc wszak małym dzieckiem, z mistrzowskim wyrafinowaniem zaprezentował techniczno-artystyczną dojrzałość godną doświadczonego mistrza, stawiając przy tym niemałe wymogi i dla śpiewaków, i dla muzykantów.

Już pewno wiecie, o kim piszę. Oczywiście: o cudownym małym Mozarcie, Wolfgangu-Amade, kompozytorze, którego mini-operę (a może poprawniej: opera-sacra?), pt. „Powinność pierwszego przykazania” miałem okazję poznać, dzięki Krakowskiej Operze Kameralnej. Po raz kolejny ten zasłużony podwawelski Teatr, z pięknym przyznanym mu tytułem „Mecenasa Kultury Krakowa” wystawiając „zapomnianą” operę mistrza na nowo odkrywa światu - światowe arcydzieło. (Miło przy okazji skonstatować, że to, co dla innych bywa dopiero odkrywane i nowe - szafarskim forumowiczom znane już jest od dawna. Blisko rok temu o „Powinności” wspominała nam przecież Asia, ilustrując wypowiedź kilkoma linkami. Nie będę ich powtarzał, odsyłam za to do źródła : http://www.chopin.darmowefora.pl/index.php?topic=102.msg14426#msg14426).

Tego roku (w przede dniu  Wniebowzięcia Maryi Panny) pani Dyrektor KOK Jadwiga Leśniak-Jankowska wespół z mężem Wacławem Jankowskim scenerię opery uplasowali w miejscu niezwykłym: Królewskiej Katedrze p.w. św. Stanisława i św. Wacława na krakowskim Wawelu. Majestat i tajemnice zamkowych murów w połączeniu z mistycznym nastrojem nabożnego przybytku były, dzięki temu, znakomitym uwypukleniem estetyczno-etycznych walorów dzieła. Muzyka i śpiew solistów majestatycznie, na równi i po mistrzowsku współbrzmiały z zapodawanym słowem (recytatywem) aktorów. Bardzo pięknie skrojone i z pietyzmem nawiązujące do epoki stroje artystów znakomicie dopełniały scenerię przedstawienia. I nawet (wśród publiczności wcale nierzadkie) fraki bardzo eleganckich panów połyskując odbitym ognikiem świec wtórowały im jakby w wyreżyserowanym, estetyczno-stylowym unisono. Szkoda tylko, że dla tak wyrobionej publiczności - bardzo życzliwie i żywo reagującej na spektakl - miejsca w tym nabożnym, wawelskim przybytku niewiele ostało…
Co do, zaś, artystów: wszyscy bardzo młodzi, choć przecież już absolutnie dojrzali profesjonaliści, ze sprawnym, scenicznym warsztatem. Swym mistrzowskim kunsztem i z pełnym artystycznym zaangażowaniem wnieśli w czcigodne wawelskie mury prawdziwy młodzieńczy zapał ale i głębokie, sceniczne emocje. Płynące spod katedralnego ołtarza fluidy pięknie więc dopełniały estetyczne doznania zaproszonych na spektakl gości, którzy po skończonym przedstawieniu nie szczędzili im braw i owacji na stojąco.
To był kolejny, bardzo udany spektakl KOK, o czym, jako wierny admirator tej kultowej, krakowskiej „sceny”, z satysfakcją Wam donoszę  :)

http://www.kok.art.pl/mozart_spektakle.html

Jutro (15 VIII), artyści opuszczają Kraków i na kolejne przedstawienie udają się do Miechowa.

Kierownictwo muzyczne :)

Januszu, ogromnie mi miło, że zauważyłeś mój skromny wpis o "Die Schuldigkeit". Choć pewnie nie reprezentuję jeszcze wysokiego poziomu mozartologicznej wiedzy, to bardzo kocham muzykę Wolfganga i na miarę możności staram się dawać temu wyraz:)
Zmagania ludzkiej duszy z wszelakiego rodzaju pokusami i słabościami są tematem bliskim i zawsze aktualnym:) W końcu, jak pisał Sołżenicyn, granica między dobrem a złem przebiega w sercu każdego człowieka:) Oczywiście każda epoka miała swoje idee i sposoby wyrażania takich rozterek ducha. Ale Mozart, w tak zdumiewająco młodym wieku, umiał nadać przypowieści sprzed ponad dwustu lat ponadczasowy wymiar, sprawić że ożywa w naszych sercach.
Pozazdrościć wspaniałych wrażeń! - odbioru dzieła którego tak rzadko można wysłuchać na żywo, w dodatku w tak wspaniałym, magicznym miejscu i równie romantycznej scenerii. No i, rzecz jasna, wielkie gratulacje z racji owego muzycznego kierownictwa:) Naprawdę masz z czego być dumny.
Może krakowski zespół zawita kiedyś również i do grodu nad Brdą:)

Na pewno już wszyscy o tym wiecie, ale przypominam, że za dwie godziny Medici.tv transmitować będzie recital Mikołaja Lugańskiego. Chyba warto nie przegapić.
http://www.medici.tv/#!/nikolai-lugansky-chopin-liszt-rachmaninov-annecy-classic-recital

Lugansky cudo! :)
Kiedy słuchałam go na żywo w Dusznikach wpadłam w zachwyt. Ostygł w trakcie 2 połowy koncertu, na szczęście, teraz tylko bardzo lubię jego grę. Uważam, że dziwnie gra Chopina, ale ciekawie :)

Janusz Olejniczak, Maria Joao Pires  i Martha Argerich oraz Orkiestra XVIII Wieku z Fransem Bruggenem w Warszawie, 28.08.2012r.

Do dziś dziękuję Bogu (i Wam Dziewczyny), że stał się cud i kupiłam na 15 minut przed koncertem bilet.
Wchodziłam na salę w ostatniej chwili mijając same znane osoby. Choć szczęśliwa, poczułam się trochę jak intruz na zamkniętej imprezie dla VIP-ów, ale zaraz mi przeszło. Oni byli w pracy, ja w niebie.
Pomyślałam tylko o tym wściekłym i nieszczęśliwym tłumie ludzi  przed wejściem, którym nie udało się dostać biletów. Przypomniał mi się Jerzy Urban na konferencji prasowej mówiący, że rząd się strajków nie boi, rząd się wyżywi. Dla ludzi decydujących o polskim życiu muzycznym też zawsze będą miejsca na takich koncertach. Tylko chyba życie muzyczne funkcjonujące bez  względu na publiczność,  wyłącznie dla działaczy i dziennikarzy staje się swoją karykaturą.
Tuż przed zgaszeniem świateł, w rzędzie obok mnie, zgodnie z przewidywaniami zasiadł na widowni Daniił Trifonov.
Dopiero  po zakończeniu koncertu uświadomiłam sobie, że miałam niespotykaną prawie okazję nie tylko poznać trzy tak wybitne indywidualności muzyczne, ale również je ze sobą porównać, poznać jak różne mają sposoby ekspresji. Dobór repertuaru nie był przypadkowy. Każdy z koncertów fortepianowych, które ci wybitni artyści grali w idealny sposób  ich określał, ukazując nam jednocześnie jak bardzo się oni od siebie różnią temperamentem, charakterem i stylistyką.
Ogromne też miało znaczenie, że mogli grać te najbardziej dla siebie charakterystyczne koncerty fortepianowe z towarzyszeniem tak wspaniałej orkiestry, która zależnie od potrzeb, dla Marthy Argerich była tłem, dla Marii Joao Pires i Janusza Olejniczaka  równorzędnym parterem.
Ogromne brawa przywitały Janusza Olejniczaka i Dyrygenta Orkiestry XVIII Wieku, Fransa Bruggena. Pan Olejniczak, wyraźnie wzruszony podszedł na brzeg sceny i w kilku słowach, ujmująco szczerze,  podzielił się z nami radością, że ma zaszczyt grać w towarzystwie swoich wzorców piękna... muzycznego. Zaraz usiadł do historycznego fortepianu i mógł się rozpocząć, dla mnie najpiękniejszy na świecie, koncert f-moll Fryderyka Chopina.
Od razu, kiedy pan Olejniczak zaczął grać pierwsze nuty partii fortepianu zrozumiałam, że koncert ten może być jego wizytówką. Ta sama rozedrgana wrażliwość, która tak zachwyca w koncercie f-moll jest znakiem rozpoznawczym tego jednego z najwybitniejszych polskich pianistów. Mój Boże, jak mieniła się całą paletą emocji muzyka  Chopina pod palcami pana Olejniczaka zachowując jednocześnie swoją szlachetną prostotę i zachwycając idealną proporcją rubato. Z niespotykaną u artystów tej miary skromnością cały swój ogromny talent jakby złożył w darze Chopinowi nie chcąc w żaden sposób nadużyć muzycznej materii, którą potraktował jak dziedzictwo, oddając jej całą swoją delikatność, wrażliwość i miłość.
Przepięknie namalował swój muzyczny autoportret.
Ogromna owacja zakończyła jego występ, wyklaskaliśmy i wykrzyczeliśmy dwa bisy, mazurka Chopina i Schumanna.
Po przewie, w towarzystwie Fransa Bruggena wyszła na scenę Maria Joao Pires. Ubrana w przepiękną, ale skromną, stylizowaną nieco na indiańską, suknię, z krótko obciętymi włosami wyglądała bardzo elegancko i dystyngowanie. Uśmiechała się życzliwie roztaczając wokół atmosferę doskonałości. I taki właśnie był zagrany przez nią III Koncert c-moll Beethovena. Niezwykle skoncentrowana, z dramaturgią na jaką pozwala muzyka Beethovena solistka prowadziła wirtuozowski dialog z orkiestrą. Bardzo przypominała mi Zimermana w Dortmundzie. Słychać było to samo dążenie do doskonałości i tę samą radość, bo to słyszeliśmy było absolutnie doskonałe. Nie wiem tylko, czy to, że fortepian brzmiał pod jej palcami bardziej wyraziście niż pod palcami pana Olejniczaka to sprawa talentu i umiejętności, czy charakteru muzyki.
Ten muzyczny autoportret był również przepiękny.
A na koniec z dyrygentem weszła Martha Argerich. No nie weszła, wpłynęła na palcach, w wysokich, delikatnych pantofelkach,  odziana w zwiewną, połyskującą suknię, z burzą długich, przepięknych włosów. Przywitała się jak jej poprzednicy z orkiestrą, tylko, że ona podawała dłoń jak królowa. Usiadła do fortepianu i... rozpoczął się nie tylko koncert Beethovena, ale również koncert min, minek, kokieteryjnego poprawiania włosów – słowem koncert świadomej swojego uroku, czaru i talentu  kobiety. Wybrany przez nią  I Koncert C-dur Beethovena niezwykle ułatwił jej zadanie i mam pewność, że z tego powodu został wybrany. Tu nie ma żadnego dialogowania, a nawet jeśli Beethoven myślał o jakimś to w tej interpretacji nie było dla niego miejsca. Martha Argerich albo grając zwalała nas z foteli swoją szaleńczą i brawurową wirtuozerią, albo uśmiechała się czarująco do dyrygenta pozwalając wypełnić orkiestrze przestrzeń między jej grą, kiedy poprawiała włosy lub nimi w cudowny sposób potrząsała. Jednym słowem cały czas przykuwała uwagę. Tylko, że jak się tak gra to można robić co się chce, takie są podstawowe zasady na tym świecie. A ta gra to jakiś kosmiczny odlot. Absolutnie nie infantylna, ale dziewczęca, łobuzerska fantazja, jakiś nieuchwytny czar dotykający samej istoty kobiecości połączony z zupełnie męskim dążeniem do warsztatowej perfekcji i wszystko udekorowane jak tort wiśnią – nadzwyczajnym talentem.

Ten muzyczny autoportret był najbardziej uroczy.

Nawet ja, ze swoim marnym doświadczeniem wiedziałam, że byliśmy świadkami absolutnie niezwykłego wydarzenia i proporcjonalna do jego miary była owacja.
Panie na bis przepięknie wykonały dwa duety fortepianowe, pierwszy sentymentalny i delikatny (poranek Griega), drugi brawurowy i roztańczony (Mozart) potęgując tylko atmosferę szaleństwa na widowni i w sercach. Odwróciłam się do mojego sąsiada, który sprzedał mi bilet i zdołałam wykrztusić:
- Niech Pana Bóg błogosławi za to, że tu jestem.

Nie wiem, co bardziej podziwiać, niemal słyszany dzięki Tobie koncert, czy jego wspaniały opis. Dziękuję. :)

I niech Ciebie Pan Bóg pobłogosławi, że tak pięknie nam zrelacjonowałaś  :)

Joanno, dzięki. I cieszę się, że do tych wszystkich emocji doszła jeszcze ta w postaci sąsiedztwa pobliskiego Daniila :)
Gratuluję "pojemności emocjonalnej", ja już nie byłabym w stanie przyswoić takiej porcji, tylu gwiazd po kolei. Koncert był rejestrowany, więc jest szansa, że chociaż częściowo przyjdzie nam doświadczyć opisanych tutaj doznań.

No ale gdzie wrażenia z wcześniejszego koncertu?

Bardzo polecam "Wieczór pieśni" prosto z Wiednia Jonas Kaufmann (i Helmut Deutsch przy fortepianie) będzie
śpiewał pieśni Liszta, Mahlera, Duparca i Ryszarda Straussa. O 20.00!!!!!

http://www.hr-online.de/website/radio/hr2/kalender3758.jsp?rubrik=3758

Wczoraj byłem w nowym gmachu Opery i Filharmonii Podlaskiej na Strasznym dworze. Tu jest relacja fotograficzna z tego niecodziennego wydarzenia http://franzschubert.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=33&Itemid=38&lang=pl

Witam

Wczoraj z Dorotą wybraliśmy się na recital Miroslava Kultyszewa w Filharmonii Wrocławskiej.

W programie znalazły się Bagatele Beethovena, Fantazja Schumanna oraz, po przerwie komplet, Ballad Chopina.

Do tej pory nie byłem zaznajomiony z repertuarem pierwszej części występu, w związku z tym nie jestem w stanie na tej podstawie ocenić pianisty. Natomiast zwróciłem uwagę na piękne, perliste piano w pierwszych Bagatelach, perfekcyjny, delikatny, wyważony dźwięk - dosłowne muskanie klawiszy. W repertuarze Beethovena to właśnie była mocna strona Kultyszewa.

U Schumanna z kolei, w dwóch ostatnich częściach fantazji usłyszałem fantastyczne, doniosłe i głośne akordy i udane (jeśli pamięć mnie nie myli) staccato. Tutaj pianista "na moje ucho" postawił na inne elementy techniczne. Dopieścił fantazję genialnym forte.

Mija przerwa, moje oczekiwania rosną, zaraz ma zabrzmieć jeden z moich ulubionych utworów naszego Fryderyka - Ballada G-moll. Swoje dalsze słowa muszę jednak poprzedzić rozwinięciem pojęć "wzrost oczekiwań" oraz "ulubiony utwór". W moim przypadku te słowa mają swego rodzaju kluczowe znaczenie. Mam swój ideał 1-szej Ballady - właściwie kilka ideałów, jeden fragment uwielbiam u Olejniczaka, w innym fragmencie porywa mnie Avdeeva (choć miałem dostęp do bardzo kiepskiej jakości nagrania dostępnego na YT). To był utwór na który czekałem z niecierpliwością licząc na ideał lub coś, co mi ten ideał zastąpi (z tego powodu nigdy nie widziałem na żywo Traviaty w Operze Wrocławskiej - obawiam się "etatowców", którzy nie dorównają aranżacji z Netrebko i Villazonem z Sazlzburga). Ale do rzeczy.

Pierwszą balladą nieco się rozczarowałem. Mirosław zafundował nam "dyskotekę lewej ręki" - zbyt głośno akompaniował wiodącą melodię. Pod koniec przytrafił mu się błąd tekstowy co tylko zdenerwowało pianistę i widać było, że chce jak najszybciej dany utwór zakończyć.

Zakochałem się natomiast w 3. Balladzie, którą dzięki Kultyszewowi odkryłem zupełnie na nowo, dopiero teraz dostrzegłem przepiękną melodię którą "ukrył" w niej Chopin.

Niemniej jestem bardzo szczęśliwy, że udało mi się wysłuchać Rosjanina. Ucieszyłem się mogąc osobiście poznać Pana Tadeusza Deszkiewicza - impresaria pianisty i naszego przyjaciela z forum.

Kończąc zaapeluję do Pana Tadeusza o to, żeby częściej zapraszał do Wrocławia swoich podopiecznych gdyż dolnośląska część forum jest głodna muzycznych wrażeń ... a mówią, że apetyt rośnie w miarę jedzenia.

Pozwolę sobie dołączyć zdjęcie "Wrocławskiej części forum" w towarzystwie pianisty.

(https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/603655_421292234603134_449497274_n.jpg)

Dziękuję Piotrze za relację. Cieszę się, ze dajesz co jakiś czas znak życia i że dbasz o naszą Katiuszę  :)
Żałuję, ze nie byłem na koncercie Mirosława w Warszawie (na który nawet miałem wykupione bilety), mogłbym wtedy podzielic się i porównać wrażenia. Ale tak to już czasem bywa... Poszedł za to mój syn, któremu koncert się spodobał. Znamienne, relacjonując mi występ Mirosława tez zwrócił uwagę na kilka wpadek, które się przytrafiły pianiście w pierwszej balladzie... Będzie więc musiał nasz Mirosław nad tą kompozycją jeszcze trochę popracować  ;) Może w przyszłym roku zgłosi nam do poprawki?  ;) :D

Januszu, muszę sprostować pewną kwestię - to raczej Dorota dba o mnie - wynajduje ciekawe propozycje na które ja z chęcią przystaje.

I za to, publicznie, na forum kuriera chciałbym Kati bardzo serdecznie podziękować.

Witaj Piotrusiu. Co u Ciebie? Jak studia? Jesteś już chyba na 2 roku.

Sławku, piekna relacja z Nowej Polskiej Opery. Bardzo ciekawe fotki. To dobrze, ze Białystok wreszcie doczekał sie godnej i reprezentacyjnej sceny. Wspaniale, ze jako Kurier mamy w Białym naszego dziennikarza.
Czekamy na kolejne relacje
ps
a kiedy utworzysz wreszcie swoj progil na Facebooku? Jest tam prawie cała nasza szafarska rodzinka, tylko wciąz brakuje naszego pana sułka  :D

Tak Sławku, już drugi rok, do tego zacząłem drugi kierunek - uznałem, że trzeba nieco bardziej produktywnie wykorzystywać czas. Z tego powodu, z dużą dozą prawdopodobieństwa, można przypuszczać, że moje i tak rzadkie wizyty na kurierze będą jeszcze bardziej sporadyczne.

Postaram się jednak (co najmniej) relacjonować wrocławskie wydarzenia muzyczne.

Już za 4 lata Wrocław zostanie Europejską Stolicą Kultury i mam nadzieję, ze z tej okazji (a może wcześniej - na co bardzo liczę) będziemy mogli wraz z Dorotą gościć Was w stolicy Dolnego Śląska.

Dzięki Januszu za ciepłe słowa. Rzeczywiście jesteśmy dumni z naszego nowego nabytku. Na kolejne relacje na razie jestem bez szans. Biletów brak do końca roku. Ale już moja głowa w tym aby jednak coś wykombinować, więc jak tylko uda się mi coś "wyrwać" to podzielę sie wrażeniami. Ma być jakaś składanka rosyjskiej opery. Zakręcę się wokół tematu. :D

Ja Piotrusiu na pewno przyjadę.

Czekam na jakieś opery Czajkowskiego: Onegin, Dama Pikowa - we Wrocławiu tego brak.

Łudzę się także, że będę miał w najbliższym czasie usłyszeć "Manon" Masseneta - przepiękna opera, z którą nie spotkałem się jeszcze w repertuarze krajowej opery (lub zbyt pobieżnie te repertuary śledzę).

A jednak skleroza dwudziestolatkowi także się przytrafia - miałem napisać na marginesie o pewnej przypadłości Kultyszewa, która przyciągnęła mój wzrok.

Chodzi o lewą nogę pianisty, która wręcz emanuje emocjami. Kończyna porusza się w pełnym zakresie ruchów, jaki jest możliwy w pozycji siedzącej. Ruchy nogą uprzedzają forte, emocjonalne, silne momenty - widać, że Kultyszew gra "nie tylko rękoma". Niekiedy ruch nogi powoduje, że stołek na którym zasiada Rosjanin oddala się od instrumentu

Dorota wspomniała, że jakiś czas temu lewa noga rytmicznie obijała się o parkiet, w tej chwili ruchy dolnej kończyny zostały pozbawione fonii, niemniej jednak wrażenia wizualne odruchów pianisty, choć mogą wydać się komiczne, pokazują ogromne zaangażowanie w muzykę, którą dla swojego audytorium odgrywa.

Piotrze, dziękuję
za dokładną recenzję,
za zdjęcie Kultyszewa w naszym szafarskim towarzystwie.

Sławku,
dziękuję za wspaniały reportaż ze spektaklu.
Zdjęcia pokazują bogactwo gmachu.

Recital Krystiana Zimermana, Berlińska Filharmonia, 03.10.2012r.

Miałam być w Stuttgarcie 26.09. Kupiłam bilet zaraz po informacji Patryka o gwiazdach planujących występy w tym mieście, ale na tydzień przed koncertem Krystian Zimerman go odwołał, tak jak wcześniej dwa poprzednie. Jakież zatem było moje zdziwienie i radość, kiedy pod koniec września, niespodziewanie pojawiła się informacja o recitalu w Berlinie.
Budynek Filharmonii w Berlinie zrobił na mnie okropne wrażenie. Wygląda z zewnątrz jak połamany, zniszczony plaster miodu. Na dodatek jest otoczony rusztowaniami i składami materiałów budowlanych w związku z remontem.
Środek też jest okropny, jakieś nowoczesne rozwiązania sprzed kilku dekad, które bardzo brzydko się zestarzały. Sala koncertowa podzielona jest na kilkanaście oddzielnych sektorów, do każdego prowadzi inne wejście i inna klatka schodowa, jakiś koszmarny i nieczytelny labirynt schodów, podestów i korytarzy.
Ale akustyka sali rekompensuje wszystko. Siedziałam w 10 rzędzie i doskonale słyszałam nawet szeptane piano, tak ciche, że oddychanie sąsiada odbierałam jak drażniący, świszczący hałas.
Pierwsza część koncertu poświęcona była Claude'owi Debussy'iemu w związku ze 150 rocznicą jego urodzin. Krystian Zimerman zagrał „Estampes” oraz wybór 6 Preludiów.
Na pewno zorientowaliście się czytając moje amatorskie „recenzje”, że trochę miotałam się w związku z twórczością Debussy'iego. Nie zawsze ją rozumiałam, czasami siedziałam na sali koncertowej jak na przysłowiowym „tureckim kazaniu” kompletnie nie rozumiejąc „co poeta miał na myśli”.
Dopiero w  Berlinie, dzięki Krystianowi Zimermanowi naprawdę zrozumiałam impresjonizm w muzyce. Jak cierpliwy nauczyciel, wydobywał ze swojego fortepianu nadzwyczajne dźwięki, wypuszczał je jak napęczniałe, mieniące się kolorami mydlane bańki, pomagał im unosić się w przestrzeń leniwym ruchem dłoni odwracanej wnętrzem do góry, jakby zwracał się do nas z przesłaniem: - Nie szukajcie w tej muzyce żadnych uczuć i idei. Cieszcie się jej piękną formą, dajcie się ponieść impresjom, zapraszam do galerii dźwięków.
Najpierw trzy „Estampes”. Pierwszy, „Pagoda” przywoływał obraz buddyjskich świątyń, ale nie wprost, nie za pomocą dosłownych, wschodnich motywów, raczej jakieś typowe dla tej muzyki tempo, jakieś nieśmiałe, trudne nawet do wyłuskania, muzyczne miniatury wplecione w materię zupełnie nową, skupioną na formie, która ma zachwycać sama sobą.
Potem „Soirée dans Grenade”. I ponownie ta hipnotyzująca melodia, w której hiszpańsko - arabskie motywy tylko czasami, ukradkiem wychodziły z cienia. Nie było corridy ani dosłownej hiszpańskiej gitary, tylko ta charakterystyczna dla tego regionu powściągnięta energia, która wybuchłaby gdyby nie trzymające ją cugle. Ten utwór był jak  spacer po Grenadzie nocą, jak mijanie rozbawionych, pulsujących namiętnością tawern i niebezpiecznych, mrocznych zaułków.
Trzeci, „Jardin sous la pluie„ był ulewą w ogrodzie. Miałam wrażenie, że pianista zagrał każdą z miliona kropli deszczu, które spadały na ziemię ogromną ulewą, by później uspokoić się i tylko delikatnie kropić.  Deszcz płynący spod palców pianisty nie wyrażał żadnych emocji, nie pulsował życiem, był przepięknym obrazem namalowanym zimnymi, wodnymi barwami i zapraszał do kreowania w duszy szarych, mokrych imaginacji.
Krystian Zimerman zachowywał się  na scenie tak, jakby zaprosił nas do swojego domu na wspólne muzykowanie. Na jego fortepianie leżały nuty, które przewracał w jedną i drugą stronę jakby na bieżąco zastanawiał się co zagrać. I może tak było bo w programie recitalu nie podano które z sześciu preludiów z 24 będzie grał w pierwszej części i które z trzech preludiów Szymanowskiego zagra na początku drugiej.
Oczywiście nie poznałam, które preludia Debussy'iego wybrał, nie znam prawie wcale jego twórczości, więc nawet się nie starałam. Pozwoliłam sobie na poddanie się wrażeniom i wchłanianie w siebie błękitów i rozmytych szarości, haftowanej najdelikatniejszą nicią batystowej bieli  czy zgrzebnej i zadowolonej z siebie prostackiej kraty na surducie.
Wychodziłam na przerwę  trochę nieprzytomna od nadmiaru wrażeń.
Drugą rozpoczął od preludiów Szymanowskiego i muszę przyznać, że potraktowałam je dosłownie jak preludium do ostatniego punktu programu, sonaty h-moll. Oczekiwałam jej w ogromnym napięciu obiecując sobie po niej bardzo wiele.
Publiczności berlińska po każdym punkcie programu nagradzała Krystiana Zimermana ogromnymi brawami, które on wykorzystywał do wyjścia na chwilę za kulisy. Tak też było po utworach Szymanowskiego i kiedy w trakcie owacji wracał z powrotem na scenę cała spięta oczekiwałam elektryzujących, pierwszych nut sonaty i później jeszcze silniejszych emocji.
Pianista tymczasem usiadł i jakby od niechcenia, z niedbałego rozpędu  rozpoczął pierwszą część. Grał dalej a ja nic nie rozumiejąc zamarłam z żalu i zdumienia. Przywołałam się szybko do porządku i choć potwornie smutna, tłumaczyłam sobie, że moje emocje nie mają sensu. Przecież słyszę wspaniałą grę, może po prostu jej  nie rozumiem, może niepotrzebnie nabiłam sobie głowę jakimiś durnymi oczekiwaniami. Próbowałam się opanować, przyszło mi do głowy, że może tylko młodzi pianiści powinni grać ten utwór, ale zaraz przypomniałam sobie wspaniałe interpretacje Rubinsteina. Ogarnęła mnie apatia, przemknęła mi przez głowę myśl, że tak oto wchodzi się w smugę cienia....
I wtedy nagle przeszył mnie dźwięk jak elektryczna iskra. Jeszcze nie dowierzałam, szukałam jakiś rozsądnych wyjaśnień, ale przecież przesłuchałam sonatę h-moll ponad sto razy i wiedziałam, że jej pierwsze nuty nie powtarzają się w środku Allegro maestoso.
Krystian Zimerman, bez żadnej przerwy, płynnie rozpoczął sonatę h-moll jeszcze raz. Jakby odczytał moją rozpacz. I jak grał. Początek brzmiał jak straszna wiadomość, otrzymana niespodzianie, która rujnuje cały porządek rzeczy, szarpie duszę i doprowadza myśli na skraj szaleństwa. Potem drugi motyw wypełnił przestrzeń słodyczą wspomnień i tęsknotą już nie do ukojenia.
O takiej sonacie marzyłam, tak sobie ją wyobrażałam w doskonałym wykonaniu.
Scherzo na chwilę przyniosło ukojenie. Mieniło się jak kryształowe kule.
Largo położyło na nasze barki  taki ciężar, że jeszcze przez kilka tygodni trudno nam będzie się podnieść. Ostatnie dźwięki zabrzmiały  dramatycznie i głucho.
Finał nie przyniósł wichru i szaleńczego pędu. Był nabrzmiałym gniewem, niezgodą na nieuchronność.
Jak cudownie brzmiała muzyka. Tyle razy ją słyszałam, a dopiero w Berlinie dostrzegłam kilka przecudnych muzycznych motywów wplecionych w materię utworu jak złote nitki, dodające jej połyskującego czaru. Inni pianiści, których słuchałam,  nie potrafili ich wydobyć i rozświetlić.
Burza oklasków wybuchła równiutko z ostatnią, zagraną nutą. Poderwałam się z miejsca, ale niemiecka publiczność nie wybacza chyba takich błędów, bo tylko kilka osób wstało razem ze mną.
Trochę to dziwne, bo owacja była ogromna, za każdym razem, gdy Krystian Zimerman wychodził na scenę wybuchała ze zdwojoną siłą, publiczność krzyczała „brawo”, ale nie wstała.
Na bis zagrał sonatę księżycową, która po kilkunastu pierwszych nutach przeistoczyła się w „Happy  Birthday”, ale nie wiem czy to dla siebie (Krystian Zimerman świętował tym koncertem 50 lat na scenie) czy dla niemieckiej publiczności w związku ze Świętem Zjednoczenia.
Dziwny to był koncert, bo oto, zza latami wypracowanej kreacji perfekcjonisty, który nawet kolejność koncertów ustala zależnie od akustyki sal, wyjrzał człowiek. Największy pianista na świecie, który przed bisem siada sobie na krześle przodem do widowni, opiera dłonie na kolanach i rozmawia z publicznością (niestety po niemiecku i nie rozumiałam), a na bis gra zupełnie nieprofesjonalne, ale miłe i zaskakujące przeróbki.
Mnie, którą już mdli otaczająca, nieprawdziwa rzeczywistość, wykreowana medialnie i społecznie fikcja taki Krystian Zimerman bardzo się podoba.







 

Joasiu, wielkie DZIĘKUJĘ za kolejną niezwykłą relację. Potrafisz tak opisywać emocje i doznania, a jednocześnie tak okraszać je nietuzinkowymi porównaniami (mieniące się kolorami mydlane bańki :D )  ze z prawdziwą frajdą Ciebie czytam dla samej Ciebie!  :D
Szkoda, ze nie 'zinwentaryzowalas' preludiów Szymanowskiego. Prawdopodobnie był to opus 1 (9 preludiów?) - mój ulubiony, ukochany  :) (Może dlatego tak bardzo cenie te prleludia, bo zawsze były dla mnie jedynym prawdziwie romantycznym kwiatem w całej twórczości Maestro. )

Usłyszałam dziś o programie festiwalu gitarowego:

http://www.gitara.wroclaw.pl/

Prócz gitar jazzowych i bluesowych, bedzie też koncert zespołu Ultra High Flamenco, na stronie festiwalu jest fragment ich występu. Szkoda, że to tak daleko...
Ale juz wiem, czego sobie dziś posłucham wieczorem ;)

Witaj Lawendynko, cieszę się, że jest nas coraz więcej.
Tak Januszu, masz rację to były trzy preludia z op.1 Karola Szymanowskiego. To było podane w programie. Niestety nie wiem które. Słuchałam je przed koncertem, ale wydają mi się bardzo podobne do siebie i przy moim maleńkim doświadczeniu nie miałam szans ich rozpoznać.
Masz rację, że są bardzo romantyczne, ale nie odważę się na porównanie ich z resztą twórczości Maestro. Byłam jednak bardzo zaskoczona, że wcale nie kojarzą mi się z Orlą Percią  :)

Bardzo dziekuje Joanno za piekna recenzję!Pewnie rzeczywiscie Opera Berlińska jest tak nie ładna jak piszesz :D
nie widziałam, ale dzieki Twojej recenzji a i także dzieki temu,że mogłam posłuchac Jonasa śpiewajacego tam "Piękna Młynarke"
parę dni wcześniej juz ja bardzo lubię!!Szkoda,że nie miałaś jakiegos mikrofonu w kieszeni ;D ;D ;D

Miałam mikrofonik, ale nie miałam odwagi i głowy. Ciągle jeszcze w trakcie takich koncertów (a jeszcze bardziej tuż przed ich rozpoczęciem) jestem w takim stanie, że dobrze, że pamiętam o oddychaniu.
Ale jakiś młody człowiek miał i mikrofon i odwagę i nawet wrzucił bis Krystiana Zimermana na youtube, ale po chwili został usunięty. To albo Berlińska Filharmonia, albo Pan Zimerman tak strzegą praw autorskich.
Do zobaczenia Agnieszko w poniedziałek, czy jeszcze ktoś będzie na Wunderze w Warszawie?

17 października, godzina 20.00 Bazylika Św. Krzyża w Warszawie, ul. Krakowskie Przedmieście 3

Koncert w rocznicę śmierci Fryderyka Chopina

Wolfgang Amadeus Mozart: Requiem d-moll KV 626

Robimy jakąś zbiórkę i słuchamy "na kurczaczki" czy w rozproszeniu?

http://pl.chopin.nifc.pl/institute/concerts/death_anniversary

Czy ktoś wybiera się na recital Trifonova w Poznaniu?

@ p. Joanna
Zimerman ma hopla na punkcie nieuprawnionego rejestrowania jego wykonań. Więcej, ma chyba jakiś szczególny zmysł wykrywania, że jest nagrywany. Nie sądzę jednak, by sam szukał ich w zasobach YT. Co innego firmy fonograficzne. Poza tym na YT ciągle doskonalą systemy automatycznego wykrywania materiałów naruszających prawa autorskie.

Ciągnie mnie na to Requiem, ale znów nic z tego raczej nie wyjdzie.

No tak Łukaszu, to wiele wyjaśnia,
Sapphireeyed, ja planuję być w Poznaniu 26.10., mam nadzieję, że nic nie zepsuje tych planów. Kupiłam nową płytę Trifonova z koncertem Czajkowskiego i bardzo chcę porównać na żywo. Jeśli i Ty się wybierasz to do zobaczenia.

Transmisja w radiowej Dwójce. Więc, tak czy inaczej, jest okazja do wspólnego posłuchania.

Ja pewno słuchac Requiem nie bedę. Za to siade do instrumentu. Zapalę w kominku. Posłucham "mojego" Chopina

ech nie jeden by tak chciał  ....

Kissin wędruje po świecie, ale Polskę konsekwentnie omija szerokim łukiem, w każdym razie do marca 2016 roku. Czy muszę lecieć do Reykjaviku, bu go posłuchać na żywo? Wrr.

http://www.kissin.dk/concerts.html

Co powiesz na to, Beatko?

http://www.youtube.com/watch?v=8lx1PaCGzwM

Znajoma sala Filharmonii Narodowej, znajoma twarz Antoniego Wita...
To było w lutym 2010 w ramach obchodów 200 rocznicy urodzin Chopina. Jak słychać, Kissin zagrał chopinowskiego f-molla.. E-molla zaś - Nikolay Demidenko.

Nie jest źle...Skoro był 2 lata temu, może jeszcze kiedyś zawita do Polski?

A dziś w Dwójce transmisja z koncertu w Katowicach, o 19.30 będzie można posłuchać:

Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia pod dyrekcją Michała Klauzy, solista: Alexander Gavrylyuk – fortepian
Alfred Schnittke (K)ein  Sommernachtstraum (Not after Shakespeare) na orkiestrę,
Sergiusz Prokofiew III Koncert fortepianowy C-dur op. 26,
Sergiusz Rachmaninow Tańce symfoniczne op. 45

Witajcie,
jest to mój pierwszy wpis na tym forum (które jednak czytam i cenię już od dłuższego czasu dzięki pewnej Osobie, którą serdecznie pozdrawiam) i chciałem podzielić się z Wami wrażeniami z koncertu Jana Lisieckiego i orkiestry Sinfonietta Cracovia, który wybrzmiał 16 stycznia 2013 r. w Filharmonii Krakowskiej. Niestety nie byłem na pierwszym koncercie - naonczas jeszcze Jasia Lisieckiego w Krakowie, przed trzema laty, z okazji inauguracji roku szopenowskiego. Tym bardziej więc chciałem wybrać się tym razem i był to dobry pomysł - to, co usłyszałem, przeszło moje najśmielsze oczekiwania.
Jan wraz z orkiestrą Sinfonietta Cracovia wykonali IV Koncert fortepianowy Ludwiga van Beethovena, zwany Skowronkowym z uwagi na pogodny i śpiewny wstęp. Chyba nigdy wcześniej nie słyszałem, by ktoś grał na fortepianie z taką lekkością, finezją, a wręcz łatwością, jak robił to w środowy wieczór Jan Lisiecki. Nazywany, przynajmniej do niedawna, "cudownym dzieckiem fortepianu" ponoć nie lubił tego określenia, gdyż oznacza ono, że do sukcesu doszło się bez wysiłku, a nie poprzez ciężką pracę. Słuchając w filharmonii Jana, nie mogłem jednak oprzeć się wrażeniu, że gra on Beethovena bez najmniejszego trudu, tak jakby robił to od zawsze i jakby była to dla niego zwykła rozrywka, jakich wiele. Rozrywka, której poświęcał jednak całą swą uwagę, angażował się w nią w pełni, ale jednocześnie jakby z dystansem czy przekorą. To przecież tylko rozrywka moi drodzy słuchacze, pobawmy się razem, zaprowadzę was w świat guseł i baśni, ale pamiętajcie cały czas, że to tylko zabawa, że to tylko ballada, że tak naprawdę to nie dzieje się naprawdę – tak zdawał się mówić. Nie działo się?
Była to muzyka aksamitna. Bardzo lubię muzykę fortepianową, ale zawsze, kiedy jej słuchałem, zdawałem sobie sprawę, że ten instrument jak każdy inny ma pewne ograniczenia, których nie sposób przekroczyć. Trzeba się z tym po prostu pogodzić, można ewentualnie udawać, że się ich nie słyszy. Dopiero w styczniowy wieczór w filharmonii przekonałem się, że byłem w błędzie.
Jan grał nie tylko dłońmi, ale całym ciałem. Delektował się akompaniamentem orkiestry, tańczył. Koncert wzbudził ogromny aplauz, a Jan podziękował grzecznie publiczności za przybycie, a następnie - chcąc chyba nieco ostudzić emocje - zagrał jako bisy Bacha i Etiudę E-dur Chopina. Ach, jaka szkoda, że na tę etiudę nie umówił się wcześniej z orkiestrą!
Po koncercie nikt nie wręczył kwiatów Janowi. Nie wiem, czy stosowano tu jakieś szczególne zasady protokolarne, czy było to jedynie fatalne przeoczenie.
W drugiej części wieczoru sama już orkiestra wykonała suitę z Ognistego Ptaka Igora Strawińskiego. Wykonała ją wspaniale, z impetem, i Kraków może naprawdę być dumny z takiej orkiestry. Może tylko trochę smutna była, choć na tym tle wyróżniały się zdecydowanie skrzypaczki, które emanowały entuzjazmem. Świetnie dyrygował Robert Kabara, także przy Koncercie. Pełen animuszu był perkusista... Jedynym przerażającym momentem tego wieczoru był odgłos telefonu komórkowego. Wyobraźcie sobie koncert Beethovena w połączeniu z Nokia Tune. Koszmar. Podziwiam muzyków, którzy wydawali się tym niewzruszeni (siedziałem blisko sceny) i których to zdarzenie nie wyprowadziło z równowagi.
Przed koncertem nie wybrzmiał z głośników żaden apel o wyłączenie telefonów komórkowych. Można w tym kontekście zapytać, czy to dobrze. Skłaniam się mimo wszystko ku odpowiedzi twierdzącej. Można powiedzieć, że każdy może kiedyś zapomnieć o wyłączeniu telefonu, ale jednak przychodzimy zwykle na koncert z pewną świadomością, nie jest to najczęściej nasz pierwszy koncert w życiu. Może nauczymy się kiedyś jako publiczność, że w filharmonii zwyczajnie wyłącza się telefon, nawet gdy nikt o to nie prosi. Będzie to pewnie jeszcze przez jakiś czas trudne, ale może przez to ciekawsze.

Witaj Krzysztofie!
Piękne dzięki za ciekawą i pełną autentyzmu relację z Koncertu Janka. Czytając ją nabyłem przekonania, ze jesteś wytrawnym melomanem  świadomie kształtującym własne doznania estetyczne, ale także potrafiacym sugestywnie je przekazywać innym. To wspaniale, bo znaczy - do naszej szafarskiej Rodziny przyłaczyl kolejny swietny recenzent i dziennikarz.
O Janie Lisieckim wzmiankowaliśmy na tym Forum nie raz i nie dwa, bo to niezwykle obiecujacy, a własciwie już całkiem ukształtowany Artysta. Jak rozumiem, w Twojej osobie będzie miał wiernego recenzenta i propagatora. Licze więc, że z czasem doczekamy sie kolejnych Twych równie ciekawych relacji. :)


Co do telefonu na koncercie - cóz... pisaliśmy o tym zjawisku wielokrotnie (w róznych topicach). Myslę sobie - jest to zjawisko, którego nie da sie totalnie wyeliminować zakazami/nakazmi (no chyba żeby rewidowac ludzi przed koncertem i odbierac im komórki!!) i  z ktorym musimy się w jakies mierze pogodzić, zupełnie tak samo, jak z hałasem za oknami wielkiego miasta. (Co, rzec jasna, nie znaczy: zaniechać walki!)To kawałek naszej cywilizacji. (Kiedyś pisałem o dwoch spektaklach, w których brał udział śp. A. Hanuszkiewicz - podczas obu odzywal się wśród publiczności telefon. Pierwszy spektakl miał miejsce w latach poczatku ery komorkowej, drugi, - kilka lat temu. Podczsa pierwszego Pan Adam przerwał spektakl, aby ktoś tam z publiczności mógł spokojnie przeprowadzic rozmowe - karcąc tym samym nieboraka niemiłosiernie, a podczas drugiego sprktaklu tylko sie usmiechnął i mimowolnie stwierdził: "ok. no zdarza się")

Januszu,
dziękuję za miłe słowa i za zachętę do dalszych recenzji. Z chęcią napiszę coś znowu przy kolejnej okazji:)

No to może ja spróbuję się zachęcić, porzucić obezwładniające lenistwo oraz odkładanie wszystkiego na "kiedyśtamniewiadomokiedy" i popełnić relację z koncertu, na którym byliśmy z Gogusiem w ubiegły piątek.
Kto z Was, drodzy Forumowicze, ma dobrą pamięć, pewnie przypomni sobie moją radość, kiedy dowiedziałam się że Khozyainov, czyli po prostu "nasz" Kola przyjedzie do Wrocławia z koncertem Griega.
No i właśnie na tym koncercie mieliśmy okazję być tydzień temu.
Już widzę zdziwione miny niektórych z Was: jak to? Dopiero teraz o tym pisze? Tutaj? A dlaczego nie na "kolowym" wątku? A gdzie egzaltacja fanki z "klapkami na oczach" i syndromem s13d ? (wrrrr...) ;D
Hmmm...
Otóż moi drodzy: Kola baaaardzo mnie rozczarował i zasmucił. :( ( chciałabym zobaczyć Was w tym momencie..)
Ale żeby nie dręczyć szanownego towarzystwa, od razu uspokoję Was: całe szczęście to wszystko nie dotyczy Nikolaya jako pianisty, tylko okoliczności związanych z tym wydarzeniem.
Po prostu: Khozyainov nie przyjechał.
Dosłownie na 3 tygodnie przed koncertem, kiedy większość biletów była już wyprzedana( a rozeszły się bardzo szybko), otrzymałam maila od menadżerki artysty z informacją, iż z powodu tzw. siły wyższej, niezależnej od niego ani od filharmonii, niestety ale nie wystąpi on 11 stycznia we Wrocławiu. Na pocieszenie tylko krótkie info, że postarają się znaleźć nowy termin..
No cóż...Abstrahując od bardzo mglistego pojęcia tzw. siły wyższej i tego co może się za nią kryć, nietrudno chyba sobie wyobrazić jak bardzo byłam zawiedziona. Koncert, o którym wiedziałam od maja, a na który tak w ogóle czekałam od prawie 2 lat( dla tych, co być może nie wiedzą - to miał być pierwszy koncert Koli we Wrocławiu od kiedy poznaliśmy go na Konkursie Chopinowskim w 2010)
Szczęśliwie, nie został on całkowicie odwołany ( i dobrze, bo koncertu Griega chciałam posłuchac na zywo, niezależnie od tego, kto by go grał), repertuar też pozostał ten sam, pianistka na zastępstwo umówiona.
Tak więc poszliśmy na Griega bez Koli.. ;)
Orkiestrę Filharmonii Wrocławskiej poprowadził norweski dyrygent Terje Mikkelsen, zaś w programie oprócz wspomnianego jedynego skomponowanego przez Griega koncertu a -moll, znalazły się poemat symfoniczny "Finlandia" Sibeliusa i V Symfonia e-moll Czajkowskiego.
Ową pianistką, która zdecydowała się zastąpić Nikolaya ( i chwała jej za to) była Mariya Kim - młoda artystka pochodząca z Ukrainy, kształcona jednakże w Niemczech, laureatka kilku konkursów.
Cóż mogę powiedzieć?
Wydaje mi się, że popełniłam podstawowy błąd i ulegając znajomej, która chciała wszystko dobrze widzieć, wybrałam miejsca w 3 rzędzie. Nie muszę chyba mówić, że na koncercie symfonicznym to jest po prostu nieporozumienie.
 Dodatkowo, jak się już sama przekonałam, nasza filharmonia ma bardzo "zmienną" akustykę, a te miejsca z samego przodu nie były zbyt fortunne.
Przede wszystkim i w skrócie: głośna, acz dobrze grająca orkiestra i pianistka, którą nie zawsze słyszałam ( najlepiej w kadencji, co jest zrozumiałe) z niestety, ale głuchym, "keyboardowym" dźwiękiem fortepianu.
Mariya Kim to bardzo sprawna pianistka, widać było jak pochylając się nad klawiaturą chce dopieścić poszczególne nuty, a w partiach bardziej dramatycznych, wirtuozowskich, z werwą "przelatywała" pasaże wzdłuż. No właśnie: przelatywała. Słyszałam niedograne końcówki, czasem nietrafione klawisze. Ale to przecież każdemu pianiście sie zdarza.
Najgorsze jest chyba to, że to wykonanie w ogóle mnie nie poruszyło ( no, może w jednym fragmencie II cz., kiedy przemknęło mi w myślach: "jakie to piękne!"), nie wywołało efektu "rozanielenia" i takiego strasznie fajnego uczucia napełnienia pięknem i światłem.
Jedyne, co będę pamiętać to okropne gorąco i zwyczajny zaduch w nabitej do ostatniego miejsca i nieklimatyzowanej sali. To bardzo rozpraszało i nie pozwalało sie skupić na muzyce, a widok spływających potem artystów nie należał do przyjemnych.
I dlatego nie dziwię się p. Mariyi (?), że grając w tak mało komfortowych warunkach pewnie nie była w stanie zajaśnieć pełnią swoich możliwości. Ale chciałabym jej dać szansę i być może uda mi się posłuchać jej recitalu w Dusznikach w sierpniu. Cenię ją za to, że ryzykując wiele, zdecydowała się na zastępstwo w tak krótkim czasie przed koncertem.
Zdaję sobie sprawę, że nie zrobiłam zbyt dobrej reklamy naszej filharmonii, ale to już jej ostatnie tchnienia - nowoczesne Narodowe Forum Muzyki powinno być gotowe za jakieś półtora roku i mam nadzieję, że wg zapewnień nareszcie będzie można posłuchać dobrej muzyki w przyzwoitych warunkach. Akustycznie podobno najlepszych w europejskiej okolicy.
Tak w ogóle, to po koncercie pomyślałam sobie, że to może dobrze ze Nikolay nie przyjechał.
Moja osłabiona przez warunki zewnętrzne koncentracja i fatalnie wybrane miejsce, pewnie nie sprzyjałoby wysublimowanym doznaniom w górnych rejestrach, więc różnie mogłoby to być...A po co mi kolejny niedosyt?  Nie wiadomo też czy Kola w takich warunkach byłby w stanie pokazać się z jak najlepszej strony..Więc nie ma tego złego..Poczekam.
Nie wiem czy Piotrek znajdzie czas, by uzupełnić tę relację o swoje wrażenia, ale wiem że on siedząc kilka rzędów wyżej ( u nas widownia "wspina" się do góry) słyszał wszystko trochę inaczej, czyt. lepiej, a nawet bardzo dobrze. Biorąc pod uwagę jeszcze subiektywne odczucia, byłaby to być może całkiem inna recenzja.
Dodam tylko jeszcze króciutko, że spodobała mi się zaledwie 10-minutowa "Finlandia" Sibeliusa - miała w sobie coś, co przykuwało uwagę i zachęcało do słuchania, natomiast symfonia Czajkowskiego - bardzo "czajkowska" jak dla mnie w brzmieniu, była zbyt długa jak na moje możliwości przyswajania muzyki i tylko w kilku fragmentach wywołała jako taki zachwyt.
To tyle.
Januszu, wzięłam sobie do serca myśl "Jeśli nie dzisiaj, to kiedy?", którą dziś znalazłam na FB i udostępniłam Wam.
Twój komentarz: "Najlepiej -teraz!" stał się motywacją i stąd to wszystko, co powyżej. Może niezbyt merytoryczne, a bardziej "wrażeniowe", ale nie jestem w stanie pisać o niuansach wykonawczych, nie mając solidnych podstaw wiedzy o muzyce.
To tylko takie impresje ciągle początkującej melomanki..
Dziękuję za uwagę.. ;)

Długie jest piękne :)

Piękne, niepiękne... konkretne i rzeczowe. Z pewnością i spontaniczne  ;) - a to we wszelkaich recenzjach zawsze ciekawe. ;D
Nie martw się Katiuszko, sama przecie zauważyłas: w warunkach, w których przyszło delektować się koncertem odbior koliuszowej interpretacji mógłby frasowac. Takoż i Artystę.
A reklamę Filharmonii zrobiłaś jak najbardziej pożyteczną. Niechaj wiedzą, ze ludzie wiedza i powiedzą.

Janusza bardzo cieszy, że posłuchałas rady przyjaciela  :D
Wiesz czemuż takąż dał? Nie wiesz. A zatem polecam moją pocztóweczkę o szkalance piwa  ;D

http://janusz.nizynski.pl/pocztowki/pocztowki-z-niedokonczonych-nocy-–-ksiega-ii/nad-szklanka-piwa/

wypada mi tylko Dorotko wyrazić żal. Może kiedyś "Kola" jeszcze raz odwiedzi Białystok to zapraszam. (Rosyjscy artyści lubią odwiedzać moje miasto. Zrozumiałe)

Krystian Zimerman, Barbara Hannigan oraz Sir Simon Rattle z Berlińskimi Filharmonikami w Berlinie, 16.02.2013r.


Już w październiku zeszłego roku planowałam być na tym koncercie choć bilety były dostępne od stycznia. Oczywiście Krystian Zimerman był magnesem. Nie wiedziałam nic  o koncercie fortepianowym Witolda Lutosławskiego ani o jego muzyce, gdzieś słyszałam, że koncert jest dedykowany polskiemu pianiście.
Doskonale trafiłam szukając wiedzy o Lutosławskim. Wyobrażacie sobie jaką przyjemnością jest poznawanie życia i twórczości wielkiego artysty kiedy czyta się pracę jego, największego chyba na świecie admiratora. Andrzej Chłopecki, autor „PostSłowia”, niezwykłej i bardzo wnikliwej analizy twórczości  Lutosławskiego, uważa go za największego kompozytora XX wieku na świecie (nie pisze tego wprost, ale czytelnik nie ma żadnych wątpliwości). Może i  można zarzucić tej analizie stronniczość (ja nie wiem, bo nie mam żadnej innej wiedzy na ten temat), ale to jedyna z bardzo wielu przeczytanych przeze mnie książek, którą, pomimo, że nie rozumiałam mnóstwa słów i określeń, przeczytałam jednym tchem.
Mój Boże, żyje człowiek kilka dziesięcioleci, ma na temat swojego wykształcenia i wiedzy całkiem pozytywne mniemanie i nie wie, że w zasięgu ręki tworzy się i funkcjonuje takie piękno. Bo muszę się przyznać, że nie tylko nic nie wiedziałam o muzyce Lutosławskiego, ale i o tym, że był kompozytorem miałam mgliste pojęcie. Szukając rozpaczliwie usprawiedliwienia tego stanu, pomyślałam o manipulacji jakiej z moim pokoleniem zostałam poddana. Przecież nawet przed początkiem mojej świeżej fascynacji muzyką klasyczną wiedziałam o wielkim, polskim kompozytorze Krzysztofie Pendereckim, znałam przykłady z jego twórczości, ba, nawet przeżyłam krótką fascynację jego Polskim Requiem. A Lutosławskiego w zbiorowej świadomości nie było i... obawiam się, że jeszcze jakiś czas może nie być.
Gdy tymczasem Andrzej Chłopecki pisał „Twórczość może się kończyć wizjonersko – jak u Beethovena, manierystycznie – jak u Szostakowicza, katastroficznie – jak u Mahlera. Może się też kończyć apollińsko – jak u Bacha, Mozarta, Bartoka i Lutosławskiego.” Wyobrażacie sobie lepsze towarzystwo?... I trzeba wiedzieć, że umieścił Lutosławskiego w tym towarzystwie człowiek powszechnie uważany w Polsce za największego znawcę muzyki XX wieku.
Przygotowując się to berlińskiego wyjazdu znalazłam i wielokrotnie przesłuchałam koncert fortepianowy Lutosławskiego i kiedy zobaczyłam, że w ramach festiwalu Łańcuch 2013 będzie go grał w Warszawie Garrick Ohlsson z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Wrocławskiej oczywiście wybrałam się na ten koncert. Dyrygował Jacek Kasprzyk. Niestety pianista grał ten utwór właściwie po raz pierwszy (poprzedniego dnia wykonał go we Wrocławiu), był bardzo skupiony na odczytywaniu nut i nie był w stanie nawiązać kontaktu z orkiestrą, choć ta naprawdę się starała. Było słychać jak zaczepia solistę, jak chce nawiązać z nim dialog. Nie zawsze brzmiała doskonale, ale zapał i spontaniczność wynagradzały braki (to moje osobiste doznania, pamiętajcie, że moje oceny nie są podparte żadną teoretyczną wiedzą, tylko maleńkim doświadczeniem)
Dlaczego o tym koncercie nie napisałam wcześniej i szerzej - wyjaśnię na końcu.
W takim stanie wiedzy i ducha dotarłam do Berlina.
Pierwsza część koncertu rozpoczęła się uwerturą do opery „Genowefa” Roberta Schumanna.
Po raz pierwszy w życiu słyszałam na żywo orkiestrę tej klasy i porównanie z tym, czego do tej pory słuchałam wypadło bardzo boleśnie. Po pierwsze  z powodu akustyki. Sala filharmonii berlińskiej jakby wyczyszcza dźwięk z całego hałasu jaki towarzyszyć może grze orkiestry symfonicznej. W związku z tym muzyka jest dużo cichsza i absolutnie czysta.
Po drugie z powodu zgrania zespołu. W sekcji smyczków jest około 20 skrzypków i czy jesteście sobie w stanie wyobrazić, że oni grają jeden dźwięk? I to bez względu na tempo muzyki.
Na szczęście jedno było porównywalne – zaangażowanie i radość dyrygenta. Jacek Kasprzyk dyrygował wrocławską orkiestrą tak samo dynamicznie, oddając muzyce całe serce bez reszty, tak samo emocje nieomal unosiły go w górę jak Sir Simona Rattle'a.
Uwertura Schumanna była świetnym wyborem, jeśli organizatorzy myśleli o wprowadzeniu do koncertu fortepianowego. Cała zbudowana jest z rozszalałych, miotających człowiekiem emocji, co w wykonaniu takiego zespołu musiało rozpalić słuchaczy. Wspaniałe doświadczenie, nagrodzone ogromną owacją.
A potem fortepian pana Zimermana, stojący do tej pory nisko pod sceną, uniesiony został wraz z podłogą do poziomu sceny, podjechały schody i wyszedł na scenę Krystian Zimerman w towarzystwie Sir Rattle'a i w burzy braw. Zarówno z orkiestrą jak i z dyrygentem witał się jak stary znajomy.
I jak mam opisać przeżycie nie do opisania.
Na pewno oczekiwanie niezwykłego wydarzenia podniosło mi już wcześniej adrenalinę, jestem trochę emocjonalnym pokrętem, ale ani to co przeczytałam, ani to czego wcześniej słuchałam jako koncert fortepianowy Lutosławskiego nie przygotowało mnie na to co usłyszałam w Berlinie.
Zwaliło się na mnie całe, nawet nie kulturalne, ale kulturowe doświadczenie XX wieku. Usłyszałam doświadczenie wspaniałego człowieka, niezwykle kulturalnego, muzycznego erudyty, człowieka w najmniejszy stopniu niedotkniętego polskimi kompleksami, któremu sowiecki totalitaryzm zamordował ojca i stryja, niemiecki – brata, któremu polskie, komunistyczne  piekło zgotowało usunięcie z przestrzeni publicznej po zdecydowanym poparciu Solidarności. To polskie doświadczenie zostało w muzyce tej zuniwersalizowane, wyrastało ze wspólnego, europejskiego dziedzictwa, było zanurzone w stylistyce ekspresjonistów z początku wieku, filmów Bergmana, z prozy Tolkiena, z tego co z pożogi przetrwało.
Chłopecki pisał: ...muzyka wzrastająca wartościami w czasie rozpadających się wartości, muzyka scalająca obraz świata i ocalająca sens świata, muzyka Witolda Lutosławskiego daje XX wiekowi nutę FINALIS o czystości, na którą nie jest pewne, czy sobie zasłużył.”
Nie usłyszałam tego ani w youtubowym wykonaniu Pawła Kowalskiego ani w wykonaniu Garricka Ohlssona. Usłyszałam dzięki talentowi drugiego geniusza – Krystiana Zimermana, który ten utwór potraktował jak zobowiązanie i wykonał tak osobiście, jak to tylko możliwe. Finał grał jak w transie, na stojąco muzycznie wykrzykując przesłanie.
Pierwszym dźwiękiem jaki padł po zagraniu ostatniej nuty był krzyk „brawo” z prawej strony wypełnionej do ostatniego miejsca widowni, potem nastąpiła burza. Dobre pół minuty Krystian Zimerman dziękował dyrygentowi i orkiestrze, składając im kilkakrotnie głęboki ukłon i obejmując dyrygenta i pierwszego skrzypka. Potem odwrócił się do nas i możecie mi spokojnie zazdrościć tego wyrazu twarzy. Powiem Wam tylko tyle, że być może będziecie go mogli zobaczyć razem ze mną we wrześniu, bo trwają rozmowy o możliwości wykonania tego koncertu przez Zimermana na Warszawskiej Jesieni.
Wychodząc na przerwę byłam pewna, że wszystko co najlepsze tego wieczoru już usłyszałam. Jakże więc zaskoczyło mnie wspaniałe wykonanie pieśni Henriego Dutilleux'a, kompozytora tylko trzy lata młodszego od Lutosławskiego, w wykonaniu kanadyjskiej śpiewaczki Barbary Hannigan. Muzyka wywodząca się z tego samego, europejskiego źródła była skomponowana do tekstów m.in. Rilkego, Sołżenicyna i... Vincenta van Gogha. Niezwykłej urody śpiewaczka zachowywała się jakby urodziła się na scenie. Śpiewała i gestykulowała z ogromnym scenicznym wyczuciem i klasą, tak samo witała się i żegnała z dyrygentem i orkiestrą oraz kłaniała się publiczności. Wspaniałe i niespodziewane po poprzednim „trzęsieniu ziemi” przeżycie.
Koncert zakończyła Symfonia „Reńska” nr 3 Roberta Schumanna. Po emocjach tak mi bliskich stylistycznie, tak wyrastających z moich czasów słuchanie Schumanna było jak oglądanie wspaniałych przecież, ale nieco „trącących myszką” filmów Charliego Chaplina.
Wychodząc próbowałam podsumować to, co się przeze mnie przetoczyło i musiałam przyznać, że Berlińska Filharmonia we wspaniałe, doskonałe, niemieckie ramy muzyki Schumanna oprawiła polskie dzieła sztuki – zarówno kompozytorskie jak i pianistyczne. Któż by się dziwił zatem, że pękałam z dumy. Myślę, że tak jak ogromna rzesza polskich melomanów obecnych na tym koncercie (myślę, że kilka setek). Spotkałam nawet pana Pawła Wakarecego.

Jestem Wam jeszcze winna wyjaśnienie. Od jakiegoś czasu zamilkłam, ponieważ musiałam nabrać dystansu, aby ocenić mój stan ducha. Zauważyłam bowiem, że ogromną przyjemność sprawia mi kontakt z Wami, możliwość wirtualnej rozmowy na tematy, tak mi ostatnio bliskie, tak ogromną, że moja rodzina poczuła się zagrożona. Nie mogąc dzielić mojej nowej pasji, moi bliscy poczuli się trochę zdradzeni. Dopiero odstawiając internet na jakiś czas mogłam spojrzeć na to z dystansu i zrozumiałam ich niepokój. Wybaczcie, że rozluźnię nieco moje z Wami kontakty, mam nadzieję, że świadomość dobrze spełnionego obowiązku da mi choć część tej przyjemności, jaką miałam będąc często z Wami. Oczywiście nie opuszczam forum, spróbuję tylko bardziej świadomie i odpowiedzialnie zarządzać czasem i emocjami

Joanno , po prostu brak mi słów!!!!!!!!!
Zobaczymy sie na ChijE????

Joanno, piękna relacja, jak każda Twoja… Czy próbowałaś po koncercie wejść za kulisy, by choćby przez jeszcze  jedną chwilę przedłużyć swe duchowe święto? Pewno byłaś zbyt oszołomiona… Nie dziwie się.

Rozumiem Twe rodzinne rozterki i obowiązki. Dlatego byłbym ostatnim, który nakłaniałby do ich zaniedbywania. Nasze Forum, z całym dla niego szacunkiem, nie może i nie powinno być ważniejszym od najważniejszych wartości. I nie będzie, bo tworzą je mądrzy i roztropni ludzie, jak Ty.
Dlatego nie zamartwiaj się, Joanno. Nasze Forum będzie żyło dopóty, dopóki będzie mieszkało przynajmniej w naszych umysłach i sercach. A to jest bardzo realna wizja. Wystarczy, że czasem, gdy już nie da się inaczej - każde z nas, najpierw sobie, a potem wszystkim innym o tym przypomni i zakomunikuje.
Wpadaj więc na łany, gdy tylko postrzeżesz swe zielone światełko i zapal je dla nas, gdy tylko będziesz mogła. I czytaj nas… czytaniem nikomu nic złego nie czynimy.
Do następnego przeczytania!  :)

Joanno, rewelacja, i koncert i opowieść.

Nic, tylko zacząć słuchać Lutosławskiego. I słyszeć uszami wyobraźni, tak jak Ty w Berlinie.

Jeśli dojdzie do przyjazdu Zimermana, to pewnie i tak nie da się efektu berlińskiego odtworzyć, akustyka, zgranie orkiestry. No i obstawiam fochy, po jednej ze "stron" lub po obu. Jeśli dojdzie do wykonania w Warszawie, to chyba dzięki jakiemuś małemu cudowi.

Można jeszcze kupić płytę
http://merlin.pl/Lutoslawski-Partita-Chain-2-Piano-Concerto_Krystian-Zimerman-Anne-Sophie-Mutter/browse/product/4,312789.html?place=suggest
http://www.amazon.com/Witold-Lutoslawski-Concerto-Orchestra-Novelette/dp/B000001GEQ

Artykuł odnośny
http://wyborcza.pl/1,75475,13335508,Ja_bym_napisal_koncert__Czy_pan_by_go_gral_.html

Podjęłam kiedyś próbę słuchania Lutosławskiego i zaczęłam właśnie od koncertu w wykonaniu Zimermana. Może ktoś zgrał, bo link niestety już nieaktywny.

Bardzo sugestywna relacja - gratuluję!, a tak swoją drogą, naszego Zimermana chcielibyśmy mieć u siebie nieco częściej...  ;)

Anne-Sophie Mutter w Lusławicach, ktoś się wybiera może?

http://penderecki-center.pl/events/koncert-inauguracyjny/

i........rozpoczyna sie kolesiostwo.
Powszechnie znane jest powiazanie M z P. Jest ona swietna skrzypaczka ,ale przeciez nie jest ona jedyna.
Mnostwo genialnych muzykow nie powiazanych z P nigdy nie wystapi w tej zbudowanej
za nasze (europejskie pieniadze) sali koncertowej.
Cholernej prywaty ciag dalszy.... Kiedy sie to skonczy?

Penderecki zadedykował Anne-Sophie Mutter swój 2. koncert skrzypcowy z 1995 r.:

http://www.youtube.com/watch?v=ux7iwDrkjc4

http://www.youtube.com/watch?v=OQ4-FFfxFzg

http://www.youtube.com/watch?v=94Gmh4qJMbI

http://www.youtube.com/watch?v=DXNxraYxTIU

Przynajmniej, Bartku, zyskamy nową salę koncertową o, jak przypuszczam, zacnej akustyce ;) Gdybym mieszkał w Małopolsce, pewnie pojechałbym po >wejściówkę na event z A.-S. M.  ;)

Rafał Blechacz zdaje się nie ma założonego osobnego wątku, dlatego tutaj umieszczę link do koncertu w medici.tv jaki miał miejsce wczoraj. Pianista grał koncert f-moll Chopina z Detroit Orchestra pod batutą Johna Storgårdsa, a my mamy wspaniały prezent od medici, gdyż możemy ZA DARMO, poza abonamentem posłuchać, ale i także zobaczyć zwycięzcę Konkursu Chopinowskiego w utworze, który swoim pięknem niezmiennie mnie zachwyca ( nawet bardziej niż koncert e-moll).
Zważywszy na to, że artysta praktycznie nie występuje w Polsce lub robi to bardzo rzadko - mamy nie lada rarytas!
Oglądałam, słuchałam - nie przegapcie! Cały koncert wspaniały, a Larghetto....

http://www.medici.tv/#!/john-storgards-rafal-blechacz-detroit-symphony-orchestra-live

Nie wiem jak długo będzie dostępne to video, gdyby jednak zniknęło lub stałoby się płatne - na tę okoliczność internetowi piraci szybciutko postarali się zachować je: http://video.yandex.ru/users/jorgeliebermann/view/178/#

Bardzo dziękuję za Blechacza :)

Kati, to już drugi f-moll, którym robisz mi ogromną przyjemność, wielkie dzięki.
Rafał Blechacz będzie grał w Berlinie w czerwcu i to chyba najbliższa możliwość posłuchania go na żywo.
Jakie to wkurzające, że mamy takich wspaniałych pianistów i nie możemy ich posłuchać w kraju!!!!

Jest potwierdzenie koncertu Krystiana Zimermana, jedynego koncertu, 22 września o 19.30 w warszawskiej Filharmonii Narodowej, w ramach Warszawskiej Jesieni. Wykona oczywiście koncert fortepianowy Witolda Lutosławskiego.

http://kultura.newsweek.pl/zimerman-warszawska-jesien-newsweek-pl,artykuly,270421,1.html

Zimmerman na Warszawskiej Jesieni! Byliście, słyszeliście?

Oczywiście, że byłam na tym koncercie, pilnowałam sprzedaży biletów od sierpnia, w dniu sprzedaży byłam przy komputerze przed 10:00, o dziesiątej przez minutę, którą zastanawiałam się czy kupić bilet na dole czy na balkonie z interesujących mnie miejsc zostało jedno na balkonie, po 15 minutach zniknęły wszystkie bilety. Informacja, że sprzedaż trwała 1,5godz wynika stąd, że po tym czasie dorzucono jeszcze kilka miejsc do systemu, ale i one zniknęły w mgnieniu oka.
Szukałam informacji o pobycie Zimermana od momentu jego przyjazdu do kraju, przeczytałam informacje Rzeczpospolitej z konferencji prasowej http://www.rp.pl/artykul/9131,1050126-Krystian-Zimerman-szuka-swoich-pieniedzy.html informacje o przyznaniu mu odznaczenia  (szacunek dla Prezydenta) http://www.polskatimes.pl/artykul/997928,krystian-zimerman-odznaczony-krzyzem-komandorskim-zdjecia,id,t.html  bałam się bardzo o stan kontuzjowanego palca, który mógł być przyczyną odwołania koncertu (na zdjęciach z konferencji widać zakrwawiony środkowy palec lewej ręki),  a w niedzielę z biciem serca i cennym biletem (bilety po 300zł!!!) dotarłam do Filharmonii Narodowej.
Już pierwsze sekundy podniosły nam poziom emocji, bo spikerka zapowiedziała, że między utworami nie będzie przerwy, a po koncercie zaproszeni jesteśmy na spotkanie z pianistą i dyrygentem. Potem dodała, że ze względu na rangę wydarzenia nagrywanie i fotografowanie jest absolutnie zabronione.
A potem wyszedł Krystian Zimerman, uśmiechnięty, swobodny, z rozłożonym w geście powitania ramionami, wytęskniona publiczność straciła trochę panowanie bo owacje były takie, jakie czasem zdarzają się po wspaniałym koncercie. Pan Jacek Kasprzyk (niech Bogu będą dzięki, że to jemu przypadło dyrygowanie tym koncertem) utrzymywał dystans pozwalając nam serdecznie powitać pianistę, choć Krystian Zimerman cały czas odwracał się do niego, dzieląc się w ten sposób powitaniem, ucałował w rękę Panią Pierwsze Skrzypce.
I zaczęli.
Nie miałaś na szczęście Beatko racji, że w Polsce będzie inaczej bo orkiestra, akustyka, fochy. Fakt, że Krystian Zimerman od dłuższego czasu gra ten koncert po całym świecie (ostatnio nagrał płytę z Berlińskimi Filharmonikami i Sir Simonem Rattlem) sprawia, że każde następne wykonanie jest jeszcze dojrzalsze, coraz bardziej osobiste, każdym następnym udowadnia, że ten koncert traktuje jak swoje zobowiązaniem wobec Witolda Lutosławskiego. Żadne ze słuchanych przeze mnie wykonań tego koncertu przez innych pianistów nawet nie zbliżyło się jakością do wykonania Krystiana Zimermana. Fakt, że osobisty związek pianisty z utworem łączy się z pianistyką na najwyższym poziomie (podzielam opinie wielu muzykologów, że Zimerman jest największym, żyjącym pianistą) oraz z tym, że ten utwór to arcydzieło, powoduje, że mamy do czynienia z absolutnie nadzwyczajnym wydarzeniem muzycznym. Dobrze, że Deutsche Grammophon nagrało płytę. Wszyscy pianiści, którzy sięgną kiedyś po ten koncert będą musieli odnieść się do tego wykonania.
Tak jak w muzyce Chopina słychać Mozarta czy Haydna a przecież po kilku pierwszych dźwiękach wiemy, że to Chopin, tak w tym koncercie słychać było Debussiego, Strawińskiego, Bartoka a wiadomo, że te wpływy to sposób na stworzenie kompozycji doskonałej, wchłaniającej w siebie muzyczne dziedzictwo aby wykreować niepowtarzalne, absolutnie własne arcydzieło. I w wykonaniu Zimermana to słychać. Pamiętasz Januszu kolorowe mydlane bańki unoszone w górę leniwym ruchem ręki podnoszonej wnętrzem do góry? Były w Warszawie. . A pamiętacie drgające ogniki – też były. I wichrowe wiatry, niepokojące i drażniące, i gejzery namiętnego gniewu i niezgody. A wszystko przedstawione stworzonym przez Witolda Lutosławskiego, jego własnym muzycznym językiem, takim, że po kilku pierwszych dźwiękach słychać, że to Lutosławski.
Wiecie, że nie mam dużego porównania, ale naprawdę nigdy nie słyszałam orkiestry Filharmonii Narodowej tak grającej. Myślę, że to Zimerman zaraził ich entuzjazmem i temperaturą emocji.
Czasami zachowywał się jak drugi dyrygent od fortepianu gestykulując w stronę orkiestry kiedy chciał szczególnie wzmocnić muzyczny efekt. Każdy z muzyków widział, tak jak my, jak Zimermanowi zależy i chciał sprostać wyzwaniu. I myślę, że wielu z nich nawet nie wiedziało, że potrafi tak grać. Aleatoryzm jest w pewnym sensie słowem-kluczem do muzyki Lutosławskiego. To efekt, jaki orkiestra uzyskuje kiedy każdy z muzyków gra jak solista. Wtedy muzyka się rozszczepia, tworząc atmosferę niepewności i względności. Fragmenty grane w ten sposób przez skrzypków, kiedy muzyka jest bardzo emocjonalna, głośna i burzliwa były po prostu wstrząsające.
Co Wam będę pisać o owacjach. Może tylko to, że poderwaliśmy się z miejsc natychmiast, że gdyby nie kontuzja palca chyba nie przerwalibyśmy ich do dziś. A Zimerman przeciskał się przez orkiestrę najpierw do kontrabasów potem do klarnetów, fletów, wszystkim osobiście dziękując, jakby udawał, że te owacje to nie dla niego. Ściskał Jacka Kasprzyka, całował w rękę Panią Pierwsze Skrzypce, a potem odwrócił się i tak jak Wam obiecałam miał taki wyraz twarzy jak w Berlinie – zawstydzoną świadomość, że właśnie współstworzył doskonałość, że Lutosławski może być z niego dumny.
Potem była III Symfonia Lutosławskiego i niestety miałam wrażenie, że orkiestra jakby uznała, że nie da się powtórzyć tego, co współstworzyła w koncercie, jakby trochę powietrze z niej uleciało. Choć finał był naprawdę wspaniały. Owacje na stojąco były jednak trochę kurtuazją wobec orkiestry, dyrygenta i Pana Prezydenta, który wstał do oklasków.
A potem widziałam Go i słuchałam z odległości dwóch metrów, kiedy martwił się o muzyczną edukację w Europie i opowiadał anegdoty z własnymi dziećmi, kiedy oświadczył, że już nie będzie egzekwował pieniędzy od impresaria tylko przeznacza własne pieniądze na nagrodę dla młodych muzyków grających utwory Grażyny Bacewicz (80 tys.) i wstydzi się negatywnych emocji i gniewu jakie wywołała w nim ta kradzież i za nie przeprasza, jak podszedł Pan, który powiedział, że po drugiej stronie tego holu podrzucał go po wygranym Konkursie Chopinowskim, i kiedy wspominał na koniec Lutosławskiego. I jak zaszkliły się mu oczy, kiedy powiedział, że Lutosławski był bardzo ciekaw jak będzie brzmiał ten koncert za 25 lat, kiedy jego już nie będzie. I kiedy Krysian Zimerman powiedział: - A to właśnie dziś.
Obok stało naturalnej wielkości zdjęcie Lutosławskiego, a Prezes Stowarzyszenie jego imienia wspominał, że kiedy zapytano Lutosławskiego czy nie ciężko być mu takiej miary autorytetem, w czasach tak trudnych, groźnych i niepewnych odpowiedział: -Nie mam żadnego problemu, żeby zachowywać się przyzwoicie.

 Piękna relacja! Żałuję strasznie, że mnie nie było. Pocieszam się jedynie tym, że mój czas jako aktywnego melomana jeszcze nie nadszedł.

Joanno, jak tylko przy jakieś okazji spotkamy się w realu uroczyście obiecuję postawić Ci podwójne cappuccino z dowolnym kawiarnianym dodatkiem.  :-* :D
Za co? - Za ten tekst!
Joanno,  Twoja relacja jest niesamowita! Przeczytałem na jednym tchu...
Oczywiście...  nie tylko zazdroszczę Ci obecności na Święcie (bo jak inaczej nazwać ten Koncert?), ale i tego, ze potrafiłaś i zechciałaś się podzielić jego cząstką razem  nami, i uczyniłaś to tak smakowicie (zresztą, jak zawsze). Tak sobie myślę:  jak to dobrze, ze wciąż są na naszym Forum zapaleńcy tacy, jak Ty, na których zawsze można liczyć. Wówczas nie tylko widzę sens przynależności do szafarskiej rodzinki, ale i jestem z niej najzwyczajniej dumny. Powtórzę: dzięki takim właśnie osobom jak Ty!!

ps
oby te bańki zawsze pozostawały niewidzialne. Jest wtedy nadzieja, ze nigdy, nigdy nie umkną i PAN WIRUOZ będzie mógł je dla nas zawsze  wydobywać ze swego czarodziejskiego fortepianu.  ;)
ps 2
no, właśnie? Na jakim fortepianie grał Krystian?

Joanno, cieszę się, że nie miałam racji i że przyjechał i zagrał nawet z chorym palcem. Ale foch jednak był, a właściwie nadmierna emocja w czasie wywiadu przedkoncertowego. Ale potem były przeprosiny. Cieszę się, że melomani z refleksem mieli święto. Czekam na święto dla melomanów z chudszym portfelem. Nadal nie rozumiem, dlaczego Polska jest omijana, co to za mechanizm obronny. A może rozumiem.

Oby przyjeżdżał, po pierwsze - w ogóle, po drugie - częściej, po trzecie - by koncerty były tańsze i po czwarte - by pograł nam Chopina i innych kompozytorów. No i po piąte - by jego przyjazd nie odbywał się w "atmosferze" a jedynie w miłym oczekiwaniu na wielkie piękno.

Espresso Januszu, podwójne espresso poproszę i  dziękuję za zaproszenie i miłą reakcję. Może jakiś wspólny, szafarski wypad do Filharmonii i wspólna kawa po koncercie? Propozycja Beaty z WOK bardzo ciekawa, ale dla mnie trochę za bardzo w ostatniej chwili, bo mam zobowiązania dziś i jutro. Jeśli jeszcze coś takiego znajdziesz Beatko, to informuj nas i proponuj, może się razem spotkamy.
Nie wiem na pewno, ale fortepian raczej pana Zimermana, ten zaczarowany, bo brzmiał tak samo aksamitnie jak w Berlinie. Zresztą on  zawsze zabiera swój fortepian na koncerty.
A jeśli chodzi o cenę biletów to sprawa jest bardzo logiczna. Albo środowisko dziennikarzy i wielbicieli muzyki poważnej zmusi tego pana do matematycznego wyliczenia podanej przez pana Zimermana kwoty 642tys.zł, wtedy pan Zimerman będzie nadal grał koncerty za darmo, a bilety będą tanie - albo „dziennikarze” będą zapraszać tego pana, żeby wypowiedział się jako strona konfliktu między nim a artystą-despotą z wybujałym ego a on zamiast wyliczenia będzie opowiadał jaki jest biedny bo po przeciwnej stronie ma światowej sławy pianistę,  i wtedy niestety pan Zimerman będzie musiał na to wszystko zarobić, a bilety, jeśli w ogóle będą, to po 300zł.  Bo prawda jest taka, że właśnie dlatego, że podarowane Polsce przez pana Zimermana  pieniądze, za które miała być ufundowana nagroda (zrezygnował z honorariów za występy w kraju w 2009r.) wyparowały teraz funduje on nagrodę dla młodych polskich muzyków z tych zarobionych na świecie.

Witaj rzępoło, na pewno taki czas nadejdzie i sprawi Ci mnóstwo radości. Mówię bo wiem.

Masz rację Joanno, ten pan powinien pieniadze oddać
Przepraszam,że nie odnoszę sie tu do sztuki pianistycznej Mistrza, ale moim zdaniem powinien wiedzieć ,że 300 zł za bilet to fortuna
Czytałam,że bilety na koncery KZ sa takie drogie bo lwią część honorariów przeznacza na cele charytatywne.
Wspaniale, ale może w Stanach, w Szwajcarii, ma to sens, ale nie w Polsce , nie lubię go za to.
Może kiedyś pomyśli :'(

 Hmm... Tak czytam, czytam i nie wiem, o co chodzi.  ::)
To jakaś znana historia?

http://www.rp.pl/artykul/9131,1050764-Krystian-Zimerman-funduje-stypendium.html

Rzeczywiście tłumaczenia p.H w tej spawie były dosyć mętne, ale dobrze,że już po wszystkim.

Trzeba też uczciwie powiedzieć, że bilety pod balkonem były po około 50zł i były dostępne wszystkie rzędy (w przeciwieństwie do tych za 300, z których najlepsze były zarezerwowane i niedostępne w systemie) oraz że sprzedano przynajmniej 20 wejściówek. Nie bądź więc dla Niego taka surowa Agnieszko. :)

Nie jestem surowa tylko po prostu mam doła(przeziębiłam się w stylu "z nosa mi kapie, z oczu mi kapie,życie jest podłe :().Muzyka Mistrza towarzyszy mi od zawsze i nawet jeśli (w myślach) trochę sie z Nim pokłócę,to i tak Go uwielbiam ;)

Mahler w Filharmonii Narodowej na żywo równocześnie w radiu i transmisji internetowej, nareszcie!

http://www.filharmonia.pl/aktualnosci.pl.html;322

Czy ktoś ogląda??

Jak widać, jak słychać??

U mnie było wszystko w porządku, ale niektórzy mający szybkie łącza narzekali,że transmisja sie zawieszała.
Ciekawe dlaczego???

U mnie dziś w kościele grała orkiestra Helicon z PSM w Kwidzynie + trębacz i organista (inny niż ten z kościoła). Jeśli będzie film na stronie jednej albo drugiej tv kwidzyńskiej to dam tutaj link.

Kolejny Koncert Noworoczny ze Złotej Sali Wiedeńskiego Towarzystwa Muzycznego (Wiener Musikverein) za nami. Z wiadomej przyczyny nie obyło się tym razem bez muzyki Richarda Straussa (1864 - 1949), który LITERALNIE znakomicie wkomponował się w całość  ;)

Daniel Barenboim dyrygował Wiedeńskimi Filharmonikami także w 2009 r.

http://www.youtube.com/watch?v=9Ll9bZXgj3A

Neujahrskonzert Wien 2014, część druga  ;)

http://www.youtube.com/watch?v=rn3cjySJy7g

Dzięki Pat za linki i przypomnienie:) W tym roku posłucham koncertu z Youtube, ale to przecież też się liczy jako godne rozpoczęcie Neujahr 2014 :D No i przy okazji odpadło mi tradycyjne doroczne marudzenie na temat transmitowania go w kawałkach w TVP.;)
Ciekawe, czy kiedyś zdarzy się komuś z nas klaskać w takt Radeckiego w tej sali:))

Zimerman znowu przyjedzie do Polski by zagrać.

http://www.stefczyk.info/publicystyka/kultura/zimerman-zagra-jesienia-w-katowicach,9561739198

...za to węgierski pianista Andras Schiff ani myśli, żeby wrócić z koncertami do swojej ojczyzny. Polecam wywiad artysty z BBC (grudzień 2013 r.).

http://www.bbc.co.uk/news/magazine-25450716

To bardzo smutne,że w Europie, gdzie miała miejsce Zagłada jeszcze atysemityzm kołacze sie w niektórych pustych makówkach.

7 października Krystian Zimerman w Warszawie, z Brahmsem.

http://filharmonia.pl/koncerty-i-bilety/repertuar/22

To jest wydarzenie. Berlińczycy pod batutą Simone'a Rattle'a w Warszawie; obok IX Symfonii Beethovena - Stabat Mater Szymanowskiego (!) .

http://www.polskieradio.pl/8/688/Artykul/1284445,Berlinczycy-z-Szymanowskim-w-Filharmonii-Narodowej

Koncert z Berlina na arte do 15.00

http://schoener-fernsehen.com/

Jak co roku:

http://www.france2.fr/emission/le-concert-de-paris/diffusion-du-14-07-2015-20h56

dzis  m.im Joyce DiDonato i Lang Lang,

w internecie można oglądać przez schoener fernsehen.

Uzupełnienie do poprzedniego wpisu i na zachętę. Mozart:

https://youtu.be/0tRzod1NIms

Witam Wszystkich!!! Dawno mnie nie było na Forum... ::)
Za namową mojej żony :o (która nie jest miłośniczką muzyki poważnej) udaliśmy się wczoraj do naszej nowej filharmonii (w Koszalinie) na "Baśniowy koncert". W pierwszej części koncertu wystawiona została baśń muzyczna Piotra Mossa "Ptak Ugui". Ku mojemu zdziwieniu mojej żonie bardzo się to podobało... a i mnie -choć raczej nie przepadam za muzyką współczesną. Przedstawienie było wesołe (wspaniale prowadzone przez narratorkę)...szczególnie mnie ubawiło jak orkiestrze pozbawionej dyrygenta podczas koncertu pomieszały się nuty i wykonała zlepek utworów Mozarta, Beethovena, Czajkowskiego (bo bibliotekarz pomieszał nuty ;) ), a potem "w nagrodę" orkiestra chałturzyła codziennie na różnych śmiesznych okazjach. Naprawdę warto się było wybrać na tę zabawną "muzykę poważną".
W IIcz. koncertu wykonano Symfonię D-dur "Praską" W.A.Mozarta, ale po tak zabawnym i dynamicznym przedstawieniu mój odbiór był nieco słabszy, a i muzycy nieco wyeksplatowani przez "Ptaka" grali już trochę bez polotu i energii...
Wreszcie odwiedziłem naszą nową filharmonię - piękny gmach ze wspaniałą akustyką i obiecuję, że będę tam częściej zaglądał...jak też i na Nasze Forum ;)
Pozdrawiam Wszystkich Serdecznie :)   

Bodku, faktycznie, wieki całe :D Serdeczne pozdrowienia! Czas był najwyższy wrócić, bo przecież Konkurs!!

I gratulacje z okazji fajnych muzycznych przeżyć, i nowej filharmonii:) Czy przedstawialiśmy ją już na naszym wątku o wspaniałych muzycznych gmachach? Jeśli nie, trzeba to nadrobić.

Z racji, iż jutro rocznica śmierci Fryderyka, zapraszam na http://pl.chopincompetition2015.com/news/4d4633d0-d9e3-4863-a866-476640b95ff8 Jeśli nie możecie być, to będzie na żywo w radiowej dwójce.  Ja niestety nie mogę być w Wawie, ale będę słuchać w radiu. :)

Wolfgang Amadeusz Mozart
Requiem d-moll KV 626
W 166. rocznicę śmierci Fryderyka Chopina, 17 października 2015 w Bazylice św. Krzyża
Warszawa, Krakowskie Przedmieście 3, godzina 20.00

Lenneke Ruiten - sopran
Ingeborg Danz - alt
Robert Getchell - tenor
Matthew Brook - bas
Chór i Orkiestra Filharmonii Narodowej
Henryk Wojnarowski - przygotowanie chóru
Jacek Kaspszyk - dyrygent

A juści, wybrałam się. Podobno czasu nie ma, jak dowiedziałam się na wykładzie w instytucie fizyki, więc trudno się tłumaczyć jego brakiem. Przybyłam do Bazyliki św. Krzyża pół godziny przed koncertem, a już miłośnicy Mozarta stali upakowani ciasno. Niemal na jednej nodze, pomiędzy siedzącymi bokiem na ławeczce pod ściną a stojącymi, potrącana przez usiłujących jakoś się wcisnąć przed ołtarz, stałam na ścierpniętych od bezruchu nogach, usiłując nie deptać nikogo po obuwiu i nie przydeptywać habitu siedzącej tuż obok zakonnicy. Jednak trzeba przychodzić wcześniej nawet by "dobrze stanąć". Punktualnie na scenie pojawił się chór. I zaczęło się trzęsienie nieba. Kumulacja piękna osiągnęła wartość najwyższą. Nie ma na tym świecie wspanialszego utworu niż Requiem Mozarta. Początek jest powalający i nie wiem, jak go przeżyłam. Wytarmoszona i wytelepana, spłakana (dwa golfy mokre), po kilkunastu minutach słodycz muzyki jednak uspokoiła i utuliła i już z przeogromnym uśmiechem dotrwałam do końca. Lacrimosa, Sanctus, Benedictus, Rex brzmią w uszach, może nie jak w moim ulubionym domowym wykonaniu, ale i tak doskonale. Nawet lekkie poirytowanie szamoczącymi się w nieustającej rozmowie ludźmi z tyłu (no jak można przegadać Requiem, nie rozumiem!) zostało wymiecione potęgą dźwięków. Chór był przewspaniały. Polecam gorąco na przyszłość, powtórka za rok i tak cyklicznie. Kto mógł a nie był, niech żałuje, niech.

Ja zameldowałem się na miejsce 45 minut przed koncertem, a o miejscu siedzącym mogłem pomarzyć. Inna rzecz, że jako zaprawiony kibic, który nie potrafi oglądać meczu na siedząco, niespecjalnie się zmartwiłem, bom w takich bojach zaprawiony. 12-letni synek też zaprawiony, ale ktoś mu znalazł trochę miejsca i było ok.
Requiem jest piękne, ale chyba zbyt masywne jak na moje uszy, przyzwyczajone ostatnio do fortepianowych subtelności. Za duży przeskok. W mojej opinii utwór ten sporo traci, kiedy wykonuje się go bez liturgii. Nie chodzi o same sprawy wiary, ale pamiętam wykonanie z liturgią 5 lat temu i wtedy byłem znacznie bardziej poruszony. Reqiuem z założenia jest mszą żałobną i z liturgią stanowi organiczną całość. Dodatkowo połączenie z liturgią sprawia, że sens poszczególnych części uwydatnia się, a między nimi pojawiają się przerwy na elementy liturgiczne, które też wpływają na odbiór całości. Bez liturgii to trochę jak wyjadanie samej czekolady z ptasiego mleczka czy wysysanie kremu z rurki.

Niemasywny, jak sie go dobrze wykonuje z odpowiednia iloscia wykonawcow i wrazliwie.
Wrazliwosc jest cecha obca Kasprzykowi.

Ano, chyba założenie było takie, żeby zmaksymalizować patos. I rzeczywiście, tej subtelności trochę brakowało.

Ktoś jakoś niedawno sugerował, że Awdiejewa poszła w zapomnienie. Nie do końca. 15 kwietnia 2016 r. wystąpi w FN w Warszawie, tym razem w "niechopinowskim" repertuarze.
http://filharmonia.pl/koncerty-i-bilety/repertuar/?types=&artists=7826 (http://filharmonia.pl/koncerty-i-bilety/repertuar/?types=&artists=7826)

Ankieta Filharmonii Narodowej, warto wypełnić.

https://docs.google.com/forms/d/1DbJaAv_-4VucPMEAOS0U397G6KNTb5KbYFIy9TvaT-E/viewform?c=0&w=1

„Nowa gwiazda muzyki poważnej” Łukasz Dyczko, lat 18, zwycięzcą 18. edycji Konkursu Eurowizji dla Młodych Muzyków :)

http://wpolityce.pl/kultura/307124-nowa-gwiazda-muzyki-powaznej-18-letni-lukasz-dyczko-zwyciezca-eurowizji-dla-mlodych-muzykow

Wygrał absolutnie zasłużenie!  ;)  Może kiedyś zaprezentuje się nam w takim repertuarze?

https://www.youtube.com/watch?v=XGL7cs8mf0A

Może ktoś słucha, do 2 etapu przeszli Polacy:

Joanna Kacperek i Łukasz Byrdy

http://griegcompetition.com/live