Kurier Szafarski

i ma ochotę się pożalić na werdykt ...albo wręcz przeciwnie, to może jakaś mała kawa ?

Bardzo chętnie i bez żalu. Ale trochę daleko :(

Bardzo żałuję, że daleko.
Ale może ktoś ma ochotę i ma czas?

Ech, niestety, to choróbsko....  :)

Ewo, bardzo, bardzo żałuję...

Nie żałuj, co się odwlecze... Dobranoc. :)

Dobranoc...miłych snów.

To całkiem sympatyczna propozycja ::) bo w zasadzie jestem w Wawie (a własciwie na jej obrzeżach) cały czas. Przyznam jednak, trochę żałuję, ze już lato za nami. Wówczas sprosiłbym wszystkich do mnie do Babic na ogrodowego grila. A tak, to musze sie z zaproszeniem wstrzymac się do przyszłegom sezonu  :-\

Co się ;) odwlecze to nie uciecze  :D

Właśnie.. :) ahaa (lub achaa :D) i jeszcze jedna rzecz. Panie Januszu dosłownie jakieś 3600 sekund temu wstecz, ośmieliłem się zerknąć na pańską prywatną witrynę, a skoro już tam się znalazłem, to przy okazji kliknąłem również na zakładkę "Moje muzykowanie"..Muszę przyznać, że jestem pod ogromnym wrażeniem. Coś wspaniałego..,szczególnie podobał mi się - Walc cis-moll op.64. Natomiast z kompozycji własnych mile się słucha "Nokturn światła", co do drugiego dzieła pt. "Solaris" - w moim odczuciu trochę słabiej  ;) utwór chyba raczej o charakterze czysto improwizatorskim, jednak mimo tego wydaje się być dziełem również ciekawym.. :) Pozdrawiam

Zajrzałam i ja. No naprawdę, brak słów!!! :)
Wyjątki z Mleczki, palce lizać i jeszcze ukochani Beatlesi! Miodzio!
Mam ogromną ochotę na Twoje felietony, ale w tej chwili brak mi czasu... może do poduszki...

Super wykonania, takie jak lubię czyli: amatorskie i prosto od serca. Talent :-)

Wiecie co, nie wiem co odpowiedzieć. Trochę mnie zawstydzacie i chyba zaparło mi całkiem dech i sparaliżowało umysł. Mam przecież świadomość, ze moje nagrania są bardzo amatorskie, a poza tym nigdy nie przypuszczałem, ze ktokolwiek poza grupką mych najbliższych znajomych (niekoniecznie zresztą rozkochanych w takiej muzyce) zechce je odsłuchać, a już tym bardziej  wyrazić sympatyczną opinię. Nagrałem je wszystkie w tym roku, i głownei dla siebie, bo nie byłem pewien, czy w przyszłych latach nadal będę zasiadał do pianina. W końcu przez ostatnich wiele lat tego nie czyniłem i chyba tylko za sprawą roku chopinowskiego coś mnie skusiło, przemogło, zdopingowało. Tak czy siak wielkie dzięki za życzliwe słowa. Jeśli nagraniami tymi rzeczywiście nie naraziłem Was na "cierpienia duchowe" - to jest to niewątpliwie jeden z największych moich sukcesów na niwie artystycznej ;).

Ewo, życzę Ci miłej lektury. Co do felietonów jestem trochę bardziej spokojny, bo tę formę publicystyki uprawiam od lat.

Pozdrawiam z Jelonek Bemowskich  :)

:D

Ciekawe, do której uczęszczałas/uczęszczasz szkoły muzycznej? Moi synowie, na przykład, terminowali u Bacewiczówny, na Krasińskiego i u Elsnera

Gratulacje świetna strona, czy dobrze widzę na Twoich kolanach sierściucha??
Wygląda jak moja Nutka.

Moja wrodzona ciekawość również zaprowadziła mnie Twoją stronę Januszu. Bardzo chętnie zanurzę się w lekturę. Bardzo lubię takie strony :)

Moniko, mam cichą nadzieję, że goszcząc w mej wirtualnej przystani, choć przez chwilę umkniesz galopującemu życiu. Zachowaj, prosze,  kluczyk. Może wrócisz tu kiedyś jeszcze raz?

Ano tak, to koleżka mojego domowego nowika, który czasem wpadał do nas w odwiedziny :)

Witaj Januszu, czytałam Twoje felietony wczoraj do późnej nocy, wciągnęły mnie bardzo! Naprawdę jestem pełna podziwu nie tylko dla treści ale też dla barwnego języka, jakiego używasz. Wspaniała lektura! Bedę kontynuować.

Ewo, jest mi miło, gdy krzepiące opinie formułują osoby takie, jak Ty (ale i Tobie podobne), które cenię i 'kocham' za wspolne pasje i koloryt duszy. To dodaje sił i dopinguje do dalszych poszukiwań słowa. Po lekturze felietonów polecam pocztówki. Jest w nich nie tylko utrwalona prawda o chyba każdym z nas  z osobna. Są one  momentami także bardzo wierną i dramatyczną kroniką. Może nawet moją własną.

Ależ, nie omieszkam! Od czegoś trzeba zacząć, to tylko przypadek, że były felietony... Zawsze, wszystko czytam od deski do deski! :)

Popłakałam się przy pierwszej pocztówce, święta prawda tkwi w konkluzji! Wracam do codzienności, bo nie chcę znów wspominać...

Bacewicz. Nie jest tak.. hmm popularne jak miodowa np, ale i tak jest cudownie :) , lepiej niż było jeszcze kilka lat temu - to na pewno. Zaraz się okaże , że znam synów i będzie zabawnie   :)
Jak oderwę się od opisywania dramatycznej miłości Soni do Raskolnikowa to z ogromną chęcią poczytam owe felietony.

Bacewicz to naprawdę porządna szkoła. Mój Michał (pseudo siwy) kończył ją ponad 10 lat temu w klasie skrzypiec, ale do dziś krążą podobno o nim legendy, bo był niezłym ziółkiem :)

O MÓJ BOŻE!!!  ;D  Nie wierzę w ten zbieg okoliczności!!! Uczę się gry na skrzypcach u pani profesor Siwego! Od 12 lat z resztą :) Jest mi on oczywiście stawiany za przykład ucznia z inicjatywą. Rzeczywiście krążą legendy... ale o tym jakim był świetnym przewodniczącym :)

Gdy miałam lat 7, 8 czy nawet 9 lat , przychodził na moje lekcje jako obserwator a mnie to bardzo stresowało i troche się siwego bałam  ;D szczególnie, że wtedy raczej ćwiczyć mi się nie chciało, więc stres był podwójny  :P

Ha, ale ten świat mały! Śmieję się właśnie do monitora  ;D