Kurier Szafarski

Witajcie w III etapie XVIII Konkursu Chopinowskiego (od czwartku 14 X do soboty 16 X 2021r.)

Start będzie, tak jak w II etapie również mocny  ;)

III etap, pierwszy dzień przesłuchań, sesja poranna.

Prowadzi p. Monika Orzeł. (nie widziałem jak wyglądała, ale brzmiała jak zawsze niebiańsko. Obecnie to jest najlepsza konferansjerka w Polsce, czy słyszeliście jak zapowiedziała Japonkę? "Miu-sin-do (akcent ba do), albo jak na koniec powiedziała "good bye" ?)



1.) Szymon Nehring,Polska, Steinway 479, Dostojność w grze, nie forsował temp. Bardzo czysty dźwięk. Naprawdę to się mogło podobać. Ładne mazurki. On jest równy w grze we wszystkich etapach.



2.) Kamil Pacholec, Polska, Steinway 479, uważam, że III etap wypadł mu słabiej. Od samego początku wyczuwałem nerwowość w grze, jak nie Pacholec. Grał jakiś zniecierpliwiony. Mało różnicował dynamikę, wrażenie płaskiego dźwięku (może na tle powściągliwego Nehringa tak wypadł). Nie słyszałem Jego sonaty, a podobno była najlepsza. Mnie najbardziej podobał się jeden z mazurków, zagrał go idealnie, odsłucham który, to wpiszę później)



Przerwa.


3.) Hao Rao, Chiny, Steinway 479, trudno to pisać, ale utwierdziłem się w przekonaniu, że III etap dla Rao to już za wysokie progi. Nie jest równy i nie podoba mi się u niego to, że większy ciężar kładzie na prawą rękę (mistrzowską prawą rękę). Przykład? Kołysanka, którą zaczął - tam w lewej jest sekwencja pięciu akordów, jako podkład dla melodii, powtarza się na przestrzeni prawie całej kołysanki. Rao skupił się na przepięknych melodiach, ale dzidziusia, by tym nie uspał. Zgubił te akordy, a to one usypiają. Moim zdaniem są niezwykle ważne. Będzie miał dzieci, to zrozumie. Człowiek muzyka poza tym.
 


4.) Miyu Shindo, Japonia, Steinway nr 479,  powiem szczerze, ja Jej chyba nie doceniam, wszyscy zachwyceni, a ja nie bardzo. To samo, co u Kamila, jeden z mazurków zagrała prześlicznie, jeszcze raz napiszę - prześlicznie (później wpisze który, muszę odsłuchać)

A co, jeśli ktoś przekroczy ten czas, jak właśnie czyni to Szymon Nehring (a została mu jeszcze 4 część sonaty)?

Szymon niestety przeciętnie wypadł. Brakowało modulacji, z której przecież jest znany. Chyba ta wpadka z początku nokturnu, aż się sam skrzywił, ciążyła na nim jak fatum przez dalszą część występu.

Jednak posluchalem. Dziwna, rzecz.... Poczulem pewien niedosyt, ale byla to wartosc dodana. Ja chcialem wiecej a Szymon dozowal i nie pozwal na wiecej. Zawsze szukam emocji innego rodzaju, z innej planety. Ogolnie wystep Nehringa byl na b. wysokim poziomie. Gratulacje dla niegoi!!!!

Moduacji, czyli Roznorodnosci. Tak?
Jednolitosc vs Roznorodnosc. Co lepsze. Czy dolepiony sztuczny nos, czy twarz z wtopionym nosem w powierzchnie twarzy. Albo w ogole twarz bez nosa i bez wszystkiego innego.
Jednolitosc wywoluje trans. Roznorodnosc zainteresowanie i zaskoczenie. Co wolimy?, a moze nic nie wolimy.
OK - brak modulacji, ktory to zauwazyles i ci sie to nie podobalo.
NIEOK - wypadl przecietnie

Pacholec przemowil do mnie wyraznym, wzglednie mocnym glosem. Wypowiedzial wszystko prosto z mostu, szczerze i odwaznie. Fajna postawa.
Nehring przemowil do mnie glosem aksamitnym, wrazliwym, zawoalowanym, tajemniczym. Postawa intrygujaca.
Teraz szukam emocji dla siebie (ja ja ja) Nie wiem....Chyba mam juz dosyc Chopina (mam i nie mam......mam i nie mam......mam i nie mam).
Dlatego wole BACHA i jego genialna, konstruktywna rownowage w emocjach, ktorych piekno nie ma sobie rownych)

Na Nehringa nie zdążyłem. Natomiast bardzo nie podoba mi się twitt redaktora Mazurka w czasie występu Nehringa:

Jurorka X na granicy chrapania.

SMS od koleżanki muzykolożki: „Rozumiem Ją. Ja juz od scherza, czyli dosc wczesnie, mysle o salatce jarzynowej. Dawno nie jadlam...
Tylko mnie nie zdradz, bo na sali tabuny psychofanow.”

Ale kutasiowo. ha ha

Na mój gust Kamil świetnie zagrał te sonatę :)

Ludzie, ktorzy chrapia przy np. Nehringu nie potrafia zrozumiec czasu w muzyce. Sa sfrustrowani, niedowartosciowani.
Zeby nimi wstrzasnac, to musi byc wybuch bomby atomowej. Mazurek i jego muzykolozka posiadaja wrazliwosc nogi stolowej.

To brak szacunku dla pianisty, który stara się wypaść jak najlepiej w niezwykle ważnym dla siebie wykonaniu  ale i dla muzyki i dla Chopina :(To na tym poziomie nie są wykonania, które powinny kojarzyć się z sałatka:(

A jurorzy mają prawo być zmęczeni. To też jest tytaniczna praca. Słuchałam rozmowy z Olejniczakiem, mówił, że trzyma go tylko kawa :)

Moze powinien byc  podwojny sklad jurorow. Na kazde 2 etapy inny. To nie bylo by glupie i chyba bardziej sprawiedliwe dla uczestnikow.

Koncowa fraza w largo (Sonata) u HAO RAO byla czyms nadzwyczajnym. Serce zadrgalo mocniej. Oddech wstrzymany.

Wyobrazilem sobie HAO RAO tanczacego z przytupem mazurka w pasiastych spodniach i krakowskiej czapce. Bardzo sympatyczny widok :)

Ale dowalil HAO do pieca tym Polonezem.
Mazurkami tez.
Zyczliwi jemu chinscy ziomale przyczynili sie do tego, ze na scenie on czuje sie swobodnie, bez bagazu nienawisci swojego narodu.

Z niecierpliwoscia oczekuje wystepu MIYU SHINDO

Pani Shindo. Slucham w filharmonii. Mazurki trochę zniekształcone, zbyt rozciągnięte w czasie. Rondo a’la Mazur natomiast to bajka... Sala wstrzymała oddech.

MIYU SHINDO
Mazurki - "Samotnosc, coz po ludziach. Czym spiewak dla ludzi"
Rondo à la Mazur - Flying Fairy - Bajka o wrozce przeskakujacej z kwiatka na kwiatek.
Sonata - Kazda reka opowiada inna historie rownoczesnie.

Ogolnie: Wspaniala kreacja. Troche brakowalo normalnosci. Wszystko bylo pieczolowicie i dosadnie opowiedziane.
Nie dala nam zadnej swobody... i w sumie czemu miala dawac.
Poruszajacy wystep.

Raczkami wierzga jak modliszka. Fajne :)

Czy ten utwór, który zagra po południu Kyohei Sorita : harmonizacja pieśni Boże, coś Polskę był wykonywany na konkursie? Nigdy nie słyszałam.

Nie wydaje mi się, ale nie jestem pewien. Swoją droga, od pewnego czasu jest taka tendencja i nierzadko gra się niemal zupełnie nieznane utwory na konkursie.

KYOHEI SORITA
Asynchron lewej i prawej za duzy. Chcial orginalnie a wyszlo troche balaganiarsko

Przyciezkawe te mazurki. Malo finezji

Ostatni m lepszy, znacznie lepszy, bardzo lepszy

Poczatek sonaty za duzo pedalu. Zgubilem lewa reke. Ale ladnie. Dobry czysty dzwiek i trafia.

SORITA
Dobra rownowaga sily poszczegolnych dzwiekow w akordach. Wiec fortepian brzmi harmonijnie. Chociaz, czasami zyczylbym sobie jakies male "koguty", wyrozniajace sie z wieloglosu

I znowu ten asynchron. Szkoda, gdyz Sorita gra szlachetnie. Dzwieki basu  sie wybijaja, tworzac nudna sekwencje.
Pogrzeb jest majestatyczny i w pewnym sensie optymistyczny. Chcialbym miec taki. Duzy szacun dla pana SORITA!!!!!!!!!!!

Jak tak dalej wyspiewa to jest FINAL

Trio poloneza przypomina mi lot kamikadze.

Maniera częstych accelerandi i crescend na danym odcinku frazy - by ją zróżnicować, czy tez na przebiegach chromatycznych, chyba nie bardzo mi odpowiada.

POLONEZ - No coz, PIĘKNIE!!!!!!!!!!!!!!

Mozi mam odmienne zdanie

Ten asynchron prawa - lewa ręka, szukanie jakiejś polirytmii czy polimetrii wprowadza u naszego Samuraja zazwyczaj pewien chaos. W sonacie niepokoił mnie trochę zbyt przymazany dźwięk, zwłaszcza w Doppio movimento. Dotknął mnie nokturn - srodek Marsza. Piękna barwa dźwięku, jakby z innego świata.

To jest wspaniały muzyk, z wielkim zacięciem wirtuozowskim.

Pelna zgoda

Dziś mieliśmy już dwa imponujące Polonezy As-dur. Oba z Dalekiego Wschodu.

HAYATO SUMINO - Poeta - Muzyk na YouTube. Genialnie zdolny. Ma swoj ciekawy kanal Cateen, czy cos takiego

Bart, chodzi mi np. o te bardzo silne acceleranda w epilogu ekspozycji I części sonaty. Wprowadzały zabrudzenie narracji, były zbyt intensywne. Robił się z tego Trzeci Rachmaninowa, IMO.

Ale przeciez chodzi o niezla zawieruche w tym miejscu. Moze jestem teraz nastawiony bojowo (no, ktory, ktory );)

Niedoczytalem - Sonaty? Tak. Zgoda

HAYATO SUMINO
AMAZINGLY MOCNY GOSCIU. FINAL

Znowu bardzo sie denerwuje. Trzymam kciuki

Andrzej umie w mazurki, jestem pewien.

PS. W filharmonii mały kongres Kuriera. Mozart, Aleksias, Goguś prawie w jednym rzędzie.

ale macie super! pozdrowienia !!!

III etap, pierwszy dzień przesłuchań, sesja wieczorna.

5.) Kyohei Sorita, Japonia, fortepian Steinway nr 479, trzyma poziom, z trzech etapów najbardziej podobał mi się Jego drugi, ale dzisiaj też było dobrze. Marsz żałobny - tym do mnie przemówił.
PS. Zastanawiałem się nad tym, że gra w okularach (ale Alexewicz też  :) ), to chyba dodatkowa trudność, jak zjeżdżają. We wszystkich trzech etapach zaciekawiał.

Czy ja chcę, by Kyohei Sorita zwyciężył w XVIII KCH? biorę to pod uwagę (okolice szóstego miejsca).

6.) Hayato Sumino,, Japonia, fortepian Steinway nr 300, nie jestem fanem Jego gry (sposobu wyrażania emocji) i do występu podszedłem chłodno. .. ale jedno dzisiaj muszę Mu oddać, - finał sonaty b-moll ! dla mnie najlepszy ze wszystkich dotąd, którzy to grali. Szaleństwo i dzikość, a to jest to, na co ja w tym miejscu czekam (wszyscy graja to jakoś cukierkowo), ale kiedy widzę taką propozycje - to kwiczę. To mu zapamiętam i dzięki Hayato !! Jestem ukontentowany.

Czy ja chcę, by Hayato Sumino zwyciężył w XVIII KCH?- stanowczo nie chcę.

Przerwa

7.) Andrzej Wierciński, Polska, Steinway nr 300, na początku (chyba w scherzu) przywalił równo, ale chyba nie w to, co chciał, ale tak na poważnie, to nie wiem, czy to ma sens wyciągać na tym etapie pianistom takie wpadki. To byłoby bardzo ciekawe doświadczenie, tylko słuchać nie wiedząc, który z uczestników gra. Przyznam, że mam już bardzo ukształtowane subiektywne postrzeganie uczestników. Ten taki, a tamten taki. Fatalne to jest. Słucham pięknie granej sonaty i tylko to powinno się liczyć. Ta liryczna część fantastyczna.


.. teraz mam nadzieję na ucztę, nie ukrywam

8.) Piotr Alexewicz, Polska, fortepian Steinway 479, gdybym nie wiedział kto gra i nie patrzył myślę, że byłbym w stanie tylko po sposobie gry odgadnąć, że to Alexewicz.

Preludia op. 28 ! interpretacja, najwyższa klasa, szkoda wpadek - Seong-Jin Cho zagrał to chyba bez jednej.
oj! wydaje mi się, że mamy ucztę ..
jesteśmy w Jego świecie, a propozycję ma dla nas świetną,
bardzo równe wszystkie trzy etapy.

Czy ja chcę, by Piotr Alexewicz zwyciężył w XVIII KCH? - biorę to pod uwagę, (pierwsza piątka).

przeczytałem wszystko, co napisaliście dotąd, do jednego się odniosę,

pełna zgoda, BACH - szef wszystkich szefów na wieki !

Spisałem Nehringa na straty, zwłaszcza porównując go do Japończyków otwierających wieczorną sesję.
6 lat temu grał ciekawiej i odważniej, teraz zaprezentował się "konkursowo". Momentami miał też mocne strony - utkwi mi w pamięci jego impromptu op. 51.

Odrobiłem też zaległości... Garcia Garcia, ciekawe czy jury usłyszało jego przyśpiewki przy instrumencie :D Jeśli tak, to najwyraźniej im się spodobały. Jak ten pianista dotarł do III etapu ???

Hayato Sumino oczarował mnie wszystkim. Pójdzie do finału czyli do nieba. Marsz żałobny, zdecydowanie nie pogrzebowy - wykonany w równym i szybkim tempie, tak jak lubię. Nie wiem tylko czy to było szopenowskie, ale to nieważne, podobało mi się, fortepian też.

Z Panem Andrzejem to jest nie lada wyzwanie, co począć. To jeden z najbadziej wrażliwych artystów tego etapu. Zarazem łatwo i szybko tracący kontrolę. W tych wirtuozowskich momentach bywa wtedy chaotyczny, gubi tempo. TaK stało się np. w refrenie finału sonaty - Presto zapewne kosztować go będzie finał. A szkoda, bo temat II i III w części pierwszej oraz nokturn (Largo) były czarujące. Slychać nieustanne poszukiwanie głębi. Chętnie przejdę się kiedyś na jego koncert.

..jest stan napięcia w studio TVP Kultura pomiędzy prof. Elżbietą Tarnawską, a p. Pawłem Kowalskim. Ela próbuje ustawiać Pawła, ale nie bardzo Jej się udaje  :D, coś Mu tam powiedziała i chyba nie wiedziała, że mikrofony są włączone. ..

.. może być duża różnica w słyszeniu między tymi, którzy słuchają na żywo w filharmonii, a słuchaczami z mediów (radio, internet, tv).
Kiedy było podsumowanie II etapu w II pr. PR redaktorzy puścili fragment występu Leonory, która grała na Fazioli, wszyscy jak jeden, aż jęknęli z zawodu nad jakością dźwięku. Wg ich słów fortepian Fazioli na żywo mienił się ilością alikwotów. .. niestety tylko na żywo.
Dużo tracimy z przekazu cyfrowego. Pozazdrościć tym z Was, którzy słuchają na żywo.

III etap, drugi dzień przesłuchań, sesja poranna.

Woow, jaka niespodzianka! (nie słuchałem JJ-ja) sonata Leonory świetna, ale mam inne całkowite zaskoczenie !!!
nie potrafię przejść nad tym do porządku, co usłyszałem w sonacie Candotti. Woow !!! co tu się odwaliło? (pozytywnie),  Candotti? tak odpaliła?


Prowadzący p. Piotr Krasnowolski.

1.) Leonora Armellini,, Włochy, fortepian Fazioli,  nie posłuchałem Jej za dobrze w II etapie (mea culpa), więc dzisiaj tak ustawiłem sobie zajęcia w pracy, że w czasie od 10.00 do 11.00 zniknąłem jak Bilbo Baggins, kaptur na głowę, opaska do spania na oczy i słuchawki do uszu, nie ma mnie dla nikogo. Cały zanurzyłem się w muzyce. Okazało się później, że było warto. Poloneza fantazję pomijam, mazurki nie bardzo Jej wyszły (nie nadała im charakteru), w moim odczuciu też początek sonaty był przyciężkawy, za to od drugiej części .. coś się zadziało. Im dalej tym lepiej. Fazioli brzmiał tak, jakby specjalnie do grania marsza go zbudowali, a finał? Deszcz i nostalgia. Namacalna.
Ona jak najbardziej będzie grała w finale.


..tu humoreska, zapowiadający p. Piotr przeprosił za błąd, który popełnił zapowiadając Włoszkę (po angielsku pomylił fortepiany i zapowiedział fortepian Kawai .. i czyni to takimi słowami: " a teraz wystąpi, ktoś, kto nie będzie się mylił tak jak ja .."  :D to było fajne.

2.) JJ Jun Li Bui,, Kanada, Kawai, - niestety, co ukradłem dla Leonory w dwójnasób oddałem przy JJ-ju - mam czarną dziurę. Słyszałęm tylko mazurki, które odebrałem jako wytworne salonowe walczyki. Bardzo jasny, czytelny dźwięk. (albo efekt się podwoił po gęstym Fazioli o ciemnej barwie). JJ zaprzeczenie Leonory, tylko w forte walili oboje równo.

Przerwa

3.) Michelle Candotti, Włochy, Steinway nr 479 - ..nie spojrzałem kto gra, więc spełniło się moje wczorajsze marzenie. Słyszę perlisty, przestrzenny dźwięk. Dłoń, która uderza akordy jest bardzo mocno postawiona. Bardzo mi się ten dźwięk podobał. No bardzo! Wszystko dobrze zagrane, przychodzi sonata b-moll. No siadłem, zahipnotyzowała mnie. Przyszedł marsz (będę go dłuugo pamiętał) - nie cackała się jak Leonora. Marszowy pochód, piękna kantylena, wyraziste mocno stawiane akordy. ..i bez żadnej przerwy przeszła w finale. Nie wierzyłem, że można to zagrać lepiej od Leonory, ale stało się - dotknęła mnie tak gęstą mgłą, przez którą z trudem przebijało się słońce i wrażenie, jakby ta mgła płynęła w powiewach wiatru, to był "wiatr", nie jak u Leonory "deszcz".  No coś niesamowitego. ..aż chciałem kołnierz płaszcza postawić.
W wywiadzie powiedziała, że zmarł jej dziadek i nie zdążyła mu tego marsza zagrać, powiedziała, że czuła moc "z góry" a sonatę, tu w Warszawie w całości zagrała dziadkowi. Posłuchajcie tego, bo to jest natchnione wykonanie.
Posłuchajcie.

Jak bardzo! ta dziewczyna zyskała w moich oczach... no strasznie!, na początku uważałem, że jest bardzo przeciętna, a tu z etapu na etap taka ewolucja !!! Ja jestem teraz pod wielkim wrażeniem jej możliwości.


4.)  Yasuko Furumi, Japonia, Steinway 479,  też zaskoczenie in plus w stosunku do poprzednich etapów. Ładnie grała. Jedna uwaga, trochę mnie męczy Steinway 479, u Furumi właśnie, był mniej przyjemny dźwięk większego Steinwaya niż u Candotti. Japonka nie zapanowała nad barwą jak Włoszka.

 

Nie wiem, co dokładnie nie pasowało prof. Tarnawskiej w studio TVP, ale nie lubię jej opinii, są dość subiektywne i rzadko znajdują odzwierciedlenie w wynikach konkursu.

Co do Pana Alexewicza, to jego Preludia były nie wątpliwie jednym z hitów dzisiejszego dnia, o ile nie w ogóle najciekawszą kreacją. Każde było inne, każde odpowiadało za inny stan emocjonalny. Niektóre koncepcje były niezwykle ciekawe i oryginalne, nie czas zagłębiać się w szczegóły. Na żywo brzmiały bardzo ożywczo i wielobarwnie, z daleka słuchać było może inspirację nagraniem Sokołowa. Do pełni szczęścia zabrakło precyzji, perfekcji środków pianistycznych - tam gdzie faktura się zagęszcza, gdzie należy zagrać z brawurą wkrada się czasem nadmierny pedał i pomyłki. Koncepcja była jednak wielka i mam wszelkie powody by sądzić, ze naszego pianistę posłuchamy w finale.

Sorry za literówki, w nocy Kurier się zawiesił.

LEONORA ARMELLINI
Mocna w dzwieku, wesola italian mama. Lubie ja. Zdrowe granie na sniadanie. Tego dzisiaj potrzebuje.
Jak na razie, to buduje ona grunt pod emocje. I robi to niezle. Zaczynamy za chwile nasza opowiesc.

LEONORA, FANTAZJA, BAJKA

Ze mną jest coś nie tak. Przekonałem się do poloneza-fantazji, ale mazurków Chopina nie jestem w stanie przełknąć, nie tylko na śniadanie. Preludia zagrane hurtowo też mnie męczą. Za karę wolałbym słuchać "ONE HOUR" z pierwszych nut sonaty op. 35.

LEONORA, MAZURKI albo MAZURY - SLYSZE NA OGOL AKORDY. Cos mi brakuje....aha melodii. Tak prostej melodii. I to w dodatku melodii bez tego wscieklego rezonansu od pedalu.

Idę o zakład, że Armelinii zagra marsz pogrzebowy z nokturnowym, dołującym, powolnym, momentami ociężałym krokiem.

Wszystko bedzie zalezalo od uczestnikow poogrzebu

^^ Zgadza się. Póki co jej sonata trafia w mój gust.

L.A
Nareszcie, czytelny poczatek tej sonaty. Cieszy mnie artykulacja pani LEONI. Czekam na dalszy rozwoj akcji.
Baaardzo..dramat..jest....lwica fortepianu. Nareszcie czyste akordy (bez bledow, raczej bez bledow).
Temperament jest, ale doskonale kontrolowany. Tryska zdrowiem. Przydalo by sie to Chopinowi. Duze emocje nie daja czasu na refleksje.
Idealne tempo marsza. Nie do placzu, ale za to majestatycznie. Trup bylby zadowolony.
FINAL - Oj uslyszalem kawalek melodi - kapitalny pomysl pani Leonory Armelini

Należy się jej finał. Czyste granie, bez omyłek palcowych, finał sonaty wręcz genialny.

Nie badz roszczeniowy w jej imieniu

J J JUN LI BUI
Ballada - troche rytm - hm hm - at libitum, ale przeciez to jest opowiesc a nie marsz. Przekonal mnie.
Szybka czesc - FANTASTYCZNA!!

J J J B
Mazurki gra bez tego nonsensownego zamglenia dzwieku. Prosto i mlodo.
Bardzo pieknie.
Kapitalny smaczek w mazurku C (koniec przed nawrotem). Raczki sie rozjechaly i zbudowaly mala polifonie (to bylo wyrafinowane).

J J J B
Rondo à la Mazur F-dur op. 5 - szalona kompozycja. Troche niespojna, niespokojna, ale bardzo orginalna.
Rewelacyjna artykulacja tego mlodego artysty.
Cholernie mi sie to podobalo!!!

J J J B
Sonata I cz - Moge uslyszec dzielo jak na tacy. Cala struktura, zlozonosc harmonii, motywow, melodyka, motoryka, rubata, wszystko co Chopin sobie zamierzyl teraz moge wyslyszec.
GENIALNIE

Nie wiem, czy nie była to najlepsza sonata h-moll jaką na tegorocznym KCh dotychczas słyszałem. On ma 17 lat!!!

W finale będzie, myśle, 2 uczniów Dang Thai Sona.

PS. Po występie Adam Harasiewicz podszedł do Nauczyciela młodego Kanadyjczyka. Chwile rozmawiali, pan Harasiewicz żwawo gestykulował.

MICHELLE CANDOTTI
Jaka jest, tak gra. Wzbudza sympatie. Dla mnie to jest chyba nawieksza zaleta wsrod ludzi. Milosc, ktora wykluwa sie z sympatii jest najmocniejsza, najbardziaj trwala. Tak czy inaczej. Piekna postac, piekny ton.

Michelle miała lepsze i gorsze momenty. Ja mam akturat wrażenie, że z gry nie czerpie przyjemności - ma taki zawsze poważny wyraz twarzy. Po mniej przykuwającej uwagę balladzie czy niezbyt zróżnicowanych mazurkach rozwinęła się w sonacie. Ma dość delikatną prawą rękę, czasem wyraźnie zagłuszaną przez lewą. Jej subtelny, aksamitny dźwięk w nokturnie w środku Marsza żałobnego niewątpliwie zrobił wrażenie na jednym z jurorów (tym siedzącym w przyciemnianych okularach).

Rondo Es-dur op. 16  /  Rondo in E flat major, Op. 16
Ten utwor, to moje klimaty (poczatek)
Pierwszy raz go slysze

Calkiem spora inspiracja dla wspoczesnych jazzmanow (skale i modulacje)

JJ - po raz kolejny padam do nóg! Magia. Ubranie wrażeń w słowa bywa niezwykle trudne. Wydawało mi, że kiedy odczekam parę godzin, to podzielę się czymś sensownym. Tymczasem ciągle jeszcze słyszę jak ten chłopiec - naprawdę przecież chłopiec - gra!

Leonora mnie nie zawiodła. Jest wiele ciepła w jej recitalach, słonecznego południowego ciepła.

Yasuko Furumi - chyba trochę mijają się nam fale emocji w eterze. Z drugiej strony nie mogłam poświęcić jej całej swojej uwagi.

Lepiej odczułam tym razem grę Michelle Candotti.

Dzień wczorajszy uciekł mi niemal w całości, więc dopiero odsłuchuję w przerwach. Szymon Nehring cóż, jak już pisałam - doceniam umiejętności, ale jego język muzyczny nie jest dla mnie czytelny. Nie odnoszę wrażenia, że chce się ze mną czymś podzielić. Przypowiastki komentatorów o sałatce faktycznie nie na miejscu, ale w tym sensie mieli rację, że jego występ nie wbił w fotel, nie wywołał fali obrazów w głowie. Kamila Pacholca chętnie bym słuchała jeszcze. Gra z prostotą i podobnie jak u Leonory dużo u niego "muzyki ciepłej". Akwarelista - lekkie pociągnięcia pędzla, nieoczywiste kontury, delikatne kolory.  Samuraja Soritę pewnie obejrzymy. Powtórzę za którymś z komentatorów, że pomysł na łącznik pomiędzy sonatą a polonezem świetny. 

 

ALEXANDER GADJIEV
Cudowny mazurek c moll

każdy ma swoje wybory, swoje typy, za którymi idzie ..

są pianiści osadzeni w estetyce klasycznego postrzegania muzyki Chopina (np. Alexewicz, Khozyainov ..)

są też współcześni moderniści (np. Bruce Liu, Hayato Sumino, czy J J Jun Li Bui)

i tak jak jestem oczarowany grą Bruca Liu, to właśnie z tą drugą grupą mam większy problem. Np. dzisiejsza gra JJ Bui'a.

Zadam wam pytanie: jak sobie radzicie z manierą wykonawczą drugich, kiedy narzucają tak ekstremalnie szybkie tempa, że zamiast zagrać słyszalny tryl, robi się z tego coś w rodzaju krótkotrwałego "zabrzęczenia"? Takie "bzyki" jakby trzmiel przeleciał obok. Nie studząc zachwytów na grą JJ-ja po prostu ja sobie z tym nie radzę. W jego dzisiejszej grze pełno było takich "bzyków"

...

la la la la bzzzzzzzz.....la la la bzzz...la la bzz.....la la la la.......bzzzzzzz
Czy to masz na mysli?

nie, nie... bardziej tak:

trrr, trrr trrr

tak to idzie  :D

Mam sporo dylematów, bo w każdym pianiście widzę (za pomocą narządu słuchu) Chopina.

Odnośnie J J (tego 17 latka z Kanady)... słuchałem w słuchawkach na przez playera Polskiego Radia 2. Albo coś z tymi słuchawkami nie tak albo Dwójka ma niezależnie poustawiane mikrofony i brzmi to krocie gorzej niż w TVP Kultura (najlepiej się słucha na NIFC YT). Włączyłem, gdy J J kończył balladę F-major. Pomysły czarujące, WOW, ma dobrego trenera (kimkolwiek on jest). Dużo dużo chęci, szczerych emocji (typowe dla młodych artystów). Niestety zdarzały się wpadki techniczne, dość często  :-\ Powyższe nie tyczy się tylko ballady, ale przede wszystkim sonaty. W sonacie było momentami za ciężko za głośno (eh te emocje). Nie chodzi mi o "ff" zamiast "f", ale o kontrastowanie tychże w stosunku do tła poprzedzającej frazy/tematu. W dodatku... dźwięki zlewały się... w dodatku brzmiało mi to nad wyraz basowo, musze przesłuchać całość na komputerze). Mazurki bardzo śpiewne, żywe ... nawet trochę się przekonałem do tego gatunku, ale tylko pod wpływem chwili.

Komentatorzy Radiowej Dwójki pełni podziwu. Ja również, ale czy ten Kanadyjczyk załapie się na finał? Obawiam się, że nie.. A dlaczego? Bo są lepsi na scenie a poziom konkursu mega wysoki.

Wloski pianista ALEXANDER GADJIEV
Troche za bardzo modeluje "Jak dobrze mi w pozycji tej".
Prosty rytm, prosta dynamika. Czyste skupienie. Nie ma czasu na fanaberie modelowania tempem.
Ale ogolnie gra szlachetnym, duzym tonem (moze troche za duzym).
Mimo tego, jego wystep jest bardzo dobry

To w koncu sie zdecyduj, czy tryluje, czy bzyczy

mam podobne odczucia, i już niezły ból głowy. Take bogactwo, nawet jak kogoś skreślam (np. Sawada), to ten pianista/ka pokazuje coś bezcennego, co ma tylko on/ona sam/sama.

AVERY GAGLIANO
Z niecierpliwoscia czekam na ten wystep

Alexander Gadjiev trzyma poziom, ale nie przebił (sam nie mogę w to uwierzyć!) Candotti. Z Włoszką coś przeżyłem, czegoś doświadczyłem, mgły dotknąłem, a tu było monumentalnie i do bólu na chłodno precyzyjnie. Teraz Avery Gagliano, nic nie poradzę, jej gra jest dla mnie nudna. Będzie do bólu ładnie i poprawnie.

Tryle lubię szybkie, dokładne i z jak najmniejszą ilością pedału. Jeśli tryl ma być długi, to dopuszczam dłuższe przerwy między dźwiękami. Jeśli krótki, np. przeskok z jednej nuty na "nutkę" to obowiązkowo ma to być zagrane szybko, niemalże równocześnie, z akcentem na drugą nutę.

Źle wykonany tryl? Zdarzało się to dziś Armellini kilkakrotnie podczas marche funebre. Dlaczego źle? Jeden palec prawie dotyka klawisza a drugi dominuje. Trylowanie z samych palców najłatwiej idzie gdy gra 2 i 3 palec (biofizjologia), w pozostałych przypadkach trzeba uruchomić nadgarstek.

OK. Przekaze ta uwage Armelini

Moja rada. Wyrzuc te sluchawki do kosza

ALEXANDER GADJIEV --- nie wyobrażam sobie finału bez tego gracza. Najlepsze wykonanie sonaty op. 35. Ten pianista najlepiej radzi sobie w szybkich, dynamicznych, dramaturgicznych przebiegach. Nieco niżej oceniam część pogrzebową (w tej kwestii autorytetem póki co jest HAYATO SUMINO - zanucone cichutko, głos dziecka). Podobną do jego wykonania sonatę słyszałem ostatnio 15 lat temu, gdy jechałem autobusem na obronę pracy mgr. Do dziś nie znam jej autora, ale skojarzenia dziś nastąpiły.

*Obowiązkowo do przesłuchania całość jego prezentacji w III rundzie (załapałem się na sonatę).

Alexander Gadjiev i  Avery Gagliano, dwie całkowicie odmienne estetyki. Pierwszy przemuskał się po marszu, a druga człapie.

.. i proszę mi powiedzieć, o co chodziło genialnej Avery Gagliano w finale sonaty ? Nikt tak tego dotąd tak nie zrąbał. Ile tu było słodyczy i lukru, po przeczłapanym marszu. Straszne ... dla mnie to było straszne.

Teraz mi się przypomniało, że jak on grał ostatnią część sonaty, to nie wyrabiał szybkościowo i pojawiały się niedokładności, jeszcze dobitniej to ukazał w kodzie ballady. Pamiętam, szedłem wówczas przez cmentarz.

AVERY GAGLIANO
Finale - zmieniala kolor tempem - Niezwykle orginalne.
Sonata wspaniala. Uwaga o czlapaniu nie wchodzi w gre

każdy idzie za swoją drużyną, a jak się spotykamy w bramie to nawalanka  :D

..a tak na poważnie, Ty widzisz coś szczególnego w Jej grze poza nudzeniem?

Czy nadal miales sluchawki na uszach?

ja się nie bałem podczas wykonania Finale, czyli istotnie doszło do "zrąbania". A tak na serio, tę sonatę warto skomentować od końca. No więc... bardzo ciężki a przy tym zbyt długi frazes kończący. Dwa akordy na koniec: jeden krótki (z zaskoczenia), drugi NIECO TYLKO dłuższy, koniec. To nie jest konkurs organowy!

Tak, bluetooth  8) Do biegania.

Brak bolu polaczyles ze "zrabaniem". Ciekawe.

III etap, drugi dzień przesłuchań, sesja wieczorna.

Prowadząca: p. Monika Orzeł - najlepsza konferansjerka ever, niestety dzisiaj z tego powodu, że przesłuchania zaczęły się z lekkim opóźnieniem nie wytrzymywała długich głosek, zapowiadała w pośpiechu, taka strata !!!

5.) Alexander Gadjiev, Włochy/Słowenia, Kawai, - sale koncertowe świata!

6.) Avery Gagliano, USA, Steinway nr 300, .. "przeczłapany" marsz żałobny w sonacie plus "zalukrowane" finale - można dostać niestrawności. Całkiem nie moja estetyka. Dopiero przy ostatnim utworze - scherzo b-moll mnie zaciekawiła, ale końcówkę całkiem popsuła. Mam nadzieję, że do finału nie wejdzie.

Przerwa.

7.) Martín García García, Hiszpania, Fazioli, On zawsze z czymś wyskoczy, już jestem na to przygotowany ... ładne trzecie preludium F-dur 28/23, nie byłby Martinem gdyby nie podśpiewywał na początku sonaty, .. ale strzeliście ją buduje (to jest gotyk z zewnątrz i barok w środku). Przesadza z tym śpiewaniem, tym razem to Mu się nie upiecze. :o Jako epizod to jest urocze, ale jako dodany głos do Chopina na konkursie ? !! Jego nie da się nie lubić, będzie miał nagrodę publiczności.

"sonatę h-moll też można nieźle położyć" Popowa-Zydroń

Martin chyba się nieźle broni. .. jak tak dalej będzie z tą sonatą zwalniał, to za chwilę całkiem stanie (largo mu się zepsuło) .. na szczęście finał już ok. (dla mnie ciut przyciężkawy, ale nie jest źle, poza omsknięciami, dużo barw pokazuje).  To była kreacja, to się działo "tu i teraz".

Chcecie mazurka G-dur op.50/1 na głos i fortepian?  :D

kwieciste mazurki grane bez przerw, jeden za drugim, realizator TV nie podpisuje ich, bo nie wie, kiedy który się kończy :D

Martin, Martin wiedziałem, że z czymś wyskoczysz, Preludium cis-moll op. 45 plus głos, .. przesadziłeś. Ja Cie kupuję, ale czy Jury też?
Przykułeś uwagę całkowicie. I nie przesadzaj z tym walcem, bo w takim stylu, to grał Osokins ..

----------------------------------------------------------------------------------------------
.. i teraz dźwięk rozbłyśnie, 479-tka po Fazioli !

(ciemnofioletowa suknia bez ramiączek, przechodząca w czerń ze srebrnymi dodatkami)

8.) Eva Gevorgyan, Rosja/Armenia, Steinway nr 479,


i co powiecie? rywalizacja o zwycięstwo w XVIII KCH rozegra się pomiędzy dwojgiem Rosjan.

i, co tu więcej pisać?  ..



(może to, że dobrze, że nie grają jednego dnia, bo jeden przyćmiłby efekt drugiego - genialni pianiści!! poziom tegorocznego konkursu wystrzelił w kosmos)

Na pewno nie nudzenie. Jej gra jest znakomita. Swietna technika. Czystosc artykulacji. Skromnosc w emocjach.
Teraz slucham Scherza. Chyba najlepsze jak dotychczas.

to dotrwaj do końcówki, zobaczysz jakie najlepsze..

Amerykanka ujawniła niezłego power'a "w łapie". W dodatku jej dłonie "przykleiły się do instrumentu". Jak na kobietę, to najbardziej masywny Chopin, którego skądinąd nie da się udźwignąć.  Nie dostrzegam w żadnym fragmencie jej występu żadnego pozytywu, i nie jest mi przykro.

tuco82...Casablanka,.... dlaczego w waszych wypowiedziach jest tyle nienawisci i wscieklosci?
Co sie z wami stalo. Przeciez musicie miec w sobie troche delikatnosci i wrazliwosci. W koncu sluchacie Chopina

.. bo my jesteśmy wyjątkowo złośliwi  :D :D :D

i dlatego jurorów jest kilkunastu, żeby tacy złośliwcy jak my, nie wyrzucili z konkursu perełek  ;)

im więcej głosów, tym sprawiedliwszy osąd

Chopina pojmuję w nieco szerszych kategoriach niż wrażliwość i delikatność. Bardziej pasuje, odpowiednio: nostalgiczna elegancja i patetyczna logiczność. Rzeczywiście masz rację, pisząc o różnicy między smutkiem a nostalgią.

bartus, teraz Garcia Garcia .. i znów będzie najeżdżanie, dopiero Evie odpuszczę ..

.. odpuszczam, kupił mnie,
gra lepiej niż w II etapie.

Jestem trochę opóźniony w odsłuchiwaniu uczestników konkursu, ale chciałbym podzielić się swoimi wrażeniami. Na razie w mojej klasyfikacji prowadzi Armellini potem Li Bui i Alexewicz.  Leonora zachwyciła mnie swoją grą ale też mimiką i ruchem całego ciała oddające jej emocje...Uwielbiam ją oglądać i słuchać- za to ma u mnie duży plus.  Z kolei JJ jest znakomitym artystą-wirtuozem ale z kolei on głośno sapie i pomrukuje w chwilach uniesień (trochę jak Bruce Lee w czasie walki😉) I za to ma mały minus. Alexewicz świetnie się zaprezentował w 3 etapie ( bardzo podobały mi się preludia w jego wykonaniu) i na razie  uważam go za lidera Naszej ekipy. Ciekawi mnie czy w sali też słychać te oddechy, pomruki pianistów jak w transmisji  internetowej.  Bo Martin dostał ewidentnie dodatkowe punkty od Jury za śpiew w czasie grania😘

Garcia Garcia (słuchałem w radio) grał w manierze Casadesusa (który to z kolei zgodnie z nią nie grał akurat Chopina)  8)  Myślę, że odpadnie; tu już nie ma miejsca na takie ciekawostki, zwłaszcza, że czasem pozbawione logiki.

W zasadzie ja dziś i wczoraj każdego pianistę, no może poza panem Sumino, który wszystko, poza brzmieniowo pięknym Marszem z Sonaty, zagrał tak samo, widziałbym w mniejszym lub większym stopniu w finale. Po prostu oni wszyscy zasługują na naszą uwagę (nie spodziewałem się tego przed konkursem). Dziś na przykład mniej zachwyciła jedna z najciekawszych uczestniczek - Armellini, zwłaszcza w mazurkach, za to Candotti w sonacie wypadła lepiej niż myślałem.

BTW, słucham teraz jednym uchem Evy. Fantazja była dość fascynująca, ale jej Sonata... sorry, bardzo powściągliwa, jakaś mocno jasna. Oczywiście ta klarowność może się podobać, ale wyraz tego opus jest tragiczny, sięgający największych dramatycznych głębin. Jeśli dobrze słyszałem w samochodowym radio, pan Gadjev, mój ex-faworyt, zrobił z niej istne pandemonium w stylu słynnego nagrania Rachmaninowa. Szkoda tylko tych licznych pomyłek - na tym etapie, przy tylu tak świetnych artystach, ma to duże znaczenie. Nie przeszkadzał mi jego perkusyjny czasem dźwięk - ba, ja takie rzeczy lubię (vide William Kapell) :)

PS. Moje utyskiwania nie zmienią oczywiście faktu, że Ormianka będzie w pierwszej trójce.

III etap, trzeci (ostatni) dzień przesłuchań, sesja poranna.

Prowadzący: Piotr Wojciechowski.


 .. na dzień dobry! szykujmy się na mocne wrażenia, wczoraj grała Jego młodsza koleżanka i wygląda na to, że to między tą dwójką rozegra się rywalizacja o palmę pierwszeństwa. Dodam, że Oni w przeciwieństwie do pozostałych prawe nie mają wpadek technicznych i tekstowych.


1.) Nikolay Khozyainov, Rosja, Steinway 479, niewątpliwie Kola dodaje dużo od siebie (i nie jest nieomylny).
Preludium cis-moll osnute mgłą.

W moim przekonaniu Eva lepiej wypadła - miała wszystkie trzy etapy mocne, z tendencją rosnącą. Kola zagrał II etap marzeń. Dzisiaj zagrał tak, że nawet nie wiem, czy będzie to najlepszy występ dnia (?). Szkoda wpadek naszego Alexewicza, depcze Koli po piętach. Gdyby nie wpadki wyżej oceniłbym grę Polaka (preludia op. 28).

Szykuje się finał konkursu marzeń.


2.) Su Yeon Kim, Korea Płd., Steinway 479, ..w czasie Jej występu trochę myślę o sałatce owocowej .. (zapożyczając cytat z Mozarta  ;), sorry), też tak zwolni do zera i spotkają się na jednej stacji z Garcią  ;)  Drugi etap miała lepszy.


Przerwa.


3.) Aimi Kobayashi, Japonia, Steinway 479, .. bałem się tego początku, w którą stronę pójdzie? weźmie do ręki bicz i będzie nam nim przed nosem śmigać, czy to będzie ciepłe oblicze? Jest super! To jest romantycznie usposobiona Aimi. Od razu mnie obudziła, dzieje się. Po nienajlepszym II etapie idzie w górę. Mazurki gęste, pełne od treści. Prawie mam ciary, a preludia dopiero przed nami!

(Miałem nosa pisząc przy Koli, że Jego występ nie będzie chyba najlepszym z dzisiaj grających).

Aimi jest jak z japońskiej kreskówki. Siedzi przy fortepianie malutka, a z fortepiany wylatują całe naręcza nut, które przemieniają się w rozkwitające kwiaty. Co preludium to inny kolor.

.. kolejna magiczna chwila w konkursie ..


4.) Mateusz Krzyżowski,Polska, Steinway 479, mazurasy, co się zowie ..! Mati miał bardzo dobre wejście w występ.
Z ciężkim sercem, ale muszę to napisać, preludia zaproponowane przez Mateusza, są tylko dalekim echem piękna preludiów Aimi.
Dobry występ, kawał pianisty z Niego.

Dla mnie Kola gra zbyt wolno (polonez sonata), Mazurki walczykowato...cały jego występ był melancholijno-cukierkowy brakło młodzieńczej fantazji i werwy...sorry ale jestem na nie

Za to Koreanka rozruszała słuchaczy Tarantellą🥰 Zastanawiam mnie skąd u Koreańczyków to wyczucie Polskich klimatów...bo większość Azjatów ma problem ze stylowym graniem Mazurków  a oni zbliżają się do ideału...

Być może dlatego, że ich muzyka tradycyjna również posiada trójdzielny rytm.  ;)

Niestety, już jadę do domu :( I usiłuję słuchać Aimi w ciężkich warunkach, na słuchawkach i w szumie pędzącego pociagu :( Poranna sesje przesłucham sobie porządnie chyba już w domu. Dobrze, ze ktos jeszcze gra preludia; i ze względu na ich piękno i na to, ze jurorzy będą mieli lepsze porownanie :)

.. i to, (jak dotąd) jest takie granie jak Julianna Awdiejewa grała swoją sonatę po zwycięstwo!

ciekawe, czy nagroda Krystiana Zimermana, dla najlepiej wykonanej sonaty dotyczy też preludiów jako utworu zamiennego?  :)

..warto też odnotować naszyjnik Aimi, (gołe ramiona), sukienka o prostej fakturze z przodu i ciekawej ornamentyce z tyłu, określenie koloru sukni - męski zmysł ta sprawa przerasta.  :D.
..a naszyjnik to maluteńka perełka w kształcie nutki z ogonkiem.

..śliczny.

Przed cyklem preludiów zagranych przez Aimi Kobayashi czapki z głów!

Publiczność, chyba już z 2 minuty ciągle ją oklaskuje.

ja aż nie potrafię równo oddychać po tych preludiach.
Poruszyła mnie do głębi.

biedny Mateusz, jak szybko ludzie przejdą po tym, co usłyszeli do porządku?  ..

ale Mati na szczęście też pięknie zaczął

To co pisałem o Mazurkach w wykonaniu Azjatów na szczęście nie dotyczy Ami..Kobayashi gra je stylowo -słychać u  niej Oberka, Mazura i Kujawiaka, preludia też wspaniale. Mam nadzieję ze będzie w finale

Wielki plus dla każdego kto grał preludia, ale Mateusz mnie nie przekonał. Twardy, nieprzyjemny dźwiek.

Nie wiem, co działo się przed południem, nie miałem możliwości śledzenia recitali.

Natomiast wieczorem... Wieczorem, mam nadzieję, będą się dziać rzeczy wielkie!

Słuchajcie, czy są jakieś informacje o nagrodach dla laureatów? Coś na temat kontraktu z Deutsche Grammophon (jak ostatnio), cyklu koncertów w Japonii, w Carnegie (jak 5 czy 10 lat temu)?

NIKOLAY KHOZYAINOV
Sonata to absolutna magia, jasna a jednocześnie wielobarwna. Zagrana chyba najwolniej jak się tylko da w granicy przyzwoitości szopenowskiej. Owszem można się spierać, czy część "Scherzo" to w istocie molto vivace ::) Jury będzie miało dylemat. Ciekaw jestem zdania ekspertów. Osobiście ja bym tego wykonania nie określił mianem "bardzo żywo" (nie mylić z "bardzo szybko"). Tempo w sonacie było już ustalone w pierwszych jej akordach, więc pewne alibi, dla Khozyainova grającego w sposób niegalopujący 2. część sonaty, dałoby się uwzględnić. Niska temporalność ma tu jednak skoro zalet: otrzymujemy detale, których na co dzień się nie słyszy słuchając sonaty h-moll, choćby ten tryll. Rosjaninowi przytrafiło się trochę wpadek: grając bardzo lekko nie dograł dwóch nut w okolicach początku Scherza. Czy jednak da się wypaczyć ten błąd? Moim zdaniem tak, bo oceniając ważymy doskonałości z niedoskonałościami i wychodzi uśrednienie.

Wykonania Largo sonaty nadaje się do osobnej analizy, to nie tylko operowanie kolorem brzmienia poszczególnych momentów, ale spójna, logiczna i niesprzeczna konstrukcja interpretacji. Na pozór wydawałoby się, że (wg. mnie najdłużej wykonane) Largo wcale nie razi nudą, nie usypia ani zmysłów ani ciała. Dla mnie to relaksujące. Nikolay musiał mieć solidnie przemyślany koncept swojego występu. Zauważmy, które nuty są "podkreślane" na początku, a które w dalszej części utworu. Okazuje się, że to naprawdę ma głęboki sens. Nie może być tu mowy o przypadkowo natchnionych artykulacjach, o jakiejś spontanicznej improwizacji, nagłym kaprysie "a tutaj sobie wyeksponuję tą nutkę, będzie oryginalniej". Nic z takich rzeczy tu nie kupimy. Spoglądamy na cały obraz, nie kupimy go przecież w kawałkach, w kawałkach możemy go zapamiętać, by poczuć chęć ponownego obejrzenia w całości. A oglądamy starannie i niepospiesznie, żeby cieszyć się szczegółami piękna niemal zawieszonymi w bezczynnej chwili.
Najniżej oceniam Finale. Było trochę niedokładności "klawiszowych" jak i niezrozumiałych dla mnie wahań (zawieszeń) tempa (raz trochę szybciej, innym razem ciut wolniej). Aczkolwiek wszystko grane z zamysłem dokładności, momentami słychać fajne "nutki" w lewej ręce. Bardzo małe ma te dłonie.

Generalnie sonatę w jego palcach uważam za mocny punkt programu, a nawet całego Konkursu. Takiej jeszcze nie słyszałem, prawdziwie zjawiskowa, niecodzienna. Hmmm i pomyśleć, że Danil Trifonow w 2010 roku zagrał część finalną tej sonaty w przeciągu 4 minut i 15 sekund. Ale po co się tak spieszyć? Czasem trudniej zagrać wolniej, bo słychać błędy.

Ps. Zauważyłem pewną niezbyt chwalebną cechę gry Khozyainova. Momentami przesadza z waleniem w klawiaturę - to może wynikać z jego wątłych ramion. Musi oprzeć na nich część swojego ciała a przy tym niestety trudno o kontrolę doboru siły. To tak jakby próbować zagrać młotkiem. Pomarańczami podobno się da, Lang Lang demonstrował.

Odnośnie nokturnu op. 48 nr 1... napisze tylko, że miałem większe oczekiwania jeśli chodzi o część końcową, gdzie zabrakło staranności i kontroli tempa.

Nie wiem czy zasłużył na Finał, ale na pewno to co się do tej pory na Konkursie nagrało spod jego palców, będzie przeze mnie jeszcze analizowane.

Nonsens

https://dzieje.pl/kultura-i-sztuka/xviii-konkurs-chopinowski-tegoroczny-regulamin-dopuszcza-wylacznie-nagrody

XVIII Konkurs Chopinowski oferuje inny wybór nagród niż w poprzednich latach. W tym roku uczestnicy mogą wygrać tylko nagrody pieniężne. Wśród przewidzianych premii nie znajdują się instrumenty, dzieła sztuki ani prestiżowe oferty koncertowe.

Nie do wiary. Przecież te serie koncertów po USA czy Japonii są tysiąckroć więcej warte niż nagrody pieniężne...

zapewne chodzi o trudności związane z szalejącą pandemią

III etap, trzeci (ostatni) dzień przesłuchań, sesja wieczorna.

Prowadzący: p. Marta Wrześniewska.

5.) Jakub Kuszlik, Polska, Steinway 479, bardzo dobrze gra, szkoda potknięć pamięciowych (można ten aspekt pominąć w kontekście całości bardzo udanego występu)

6.) Hyuk Lee, Korea Płd., Kawai, .. jak nagra koncerty Mozarta, to będzie perełka. Jest do tego predysponowany. Ma taki czyściutki perlisty dźwięk - (do Mozarta). ..a co do Chopina, gra tak samo jak w II etapie, nie było Go na mojej liście do III etapu. Woow! te wariacje to było coś! ..jak dotąd (jestem na etapie mazurka As, to mi się ta gra bardziej podoba niż w II etapie. Dzisiaj dobrze Go odbieram. Ciut "przyjasno" jak dla mnie, ale wszystko jest. To, co zauważył Bodek_1, Koreańce świetnie wyczuwają, o co chodzi w mazurkach (mazurek a-moll 17/4 - ideał)
Hyuk .. Hyuk  .. Ty bancfole!!! nie mogłeś tak wcześniej grać, jak w tym etapie? Teraz mi dylemat zrobiłeś, bo listę do finału już zrobiłem, i muszę Cię tam jakoś wsadzić, a ciżba, że hej!

Przerwa.

7.) Bruce (Xiaoyu) Liu, Kanada, Fazioli, gra sonatę jakby nic innego całe życie nie robił. Jest na tym Jego stempel, i nie da się tego porównać z niczym dotąd. Występ, który będziemy pamiętali.


Występ Bruca kończy III etap konkursu.

Ogłoszenie werdyktu jury ok. godz. 22:00

MATEUSZ KRZYŻOWSKI

BOMBA!!!. Bardzo pieknie gra. Wole od Kobayashi. Chociaz tez grala pieknie. Ale wole jedno piekno od drugiego. Nie wszystkie piekna pasuja do mnie, mojego nastroju, czasu,  miejsca, psychiki, mozliwosci, wrazliwosci....

Kuszlik wcale wielu błędów nie miał, drobiazgi w sonacie, coś większego w niezbyt udanej Fantazji. Natomiast jego mocno osadzona i niezbyt wyróżniająca się w zakresie jakości dźwięku gra nie porywa. Jest konwencjonalna, nie eksploruje partytury, jest pozbawiona nadmiernej emocjonalności, z drugiej strona dość pewna i, powtórzę się, czysta. Nie sądzę, by był w finale, ale lubiący prostotę jurorzy mogą go do tegoż finału również dopuścić.

PS. Pani Marta KOPIUJE włoską wymowę ogniw Sonaty od Pani Orzeł. Pani Orzeł stała się influencerką, osobowością medialną, na facebookowej grupie konkursu naród domaga się specjalnej nagrody dla niej.

JAKUB KUSZLIK, jak na właściciela tak krótkich palców, świetnie sobie radzi z techniką, o czym dał znać już w I etapie (etiudy). Jego występ w Konkursie oceniam wysoko (jednak za Nehringiem, ale przed Alexewiczem i Wiercińskim). Technicznie skuteczny pianista (zwłaszcza w szybkich pasażach), mało omyłek. Nasuwa mi się jednak deficyt ubarwiania dźwięku w sposób korespondujący z taktyką prezentacji danego dzieła, aczkolwiek piękne basy.

to jest dobre! ja też chcę nagrody dla Pani Moniki Orzeł, jest objawieniem tego konkursu!

Moim zdaniem liderem polskiej grupy jest obecnie Alexewicz. Jego brak w finale byłby, moim zdaniem, kompletnie niezrozumiały. Komplementował go ostatnio John Allison (The Telegraph), nieco mniej Jed Distler z Grammophone ("nierówny cykl").

JED DISTLER o Bruce Liu po II etapie.

Duże słowa.


Nothing in Canadian pianist Bruce (Xiaoyu) Liu’s performances in the earlier rounds prepared me for the most ingratiating and wittily characterized interpretation of the composer’s rarely heard Rondo à la mazur that I’ve ever heard. And, yes, that includes Sviatoslav Richter and Daniil Trifinov. Every run, every turn, every decorative gesture represented a masterclass in suppleness and grace under pressure. The music’s basic tempo and F major tonality create a natural bridge into the Second Ballade, which, of course, opens in F major. Liu’s old school inner voices and occasional arpeggiations might cost him a few jury points, and he’s not the deepest dish in the cupboard, so to speak, but then neither was Shura Cherkassky.

And what about Liu’s delightful rhythmic inflections, those unpredictable accents and shifts in voicing throughout the Op 42 Waltz? Yes, his Andante spianato and Grande Polonaise brillante was ‘a mite twee’, as my British colleagues might say. But who cares? Check your Urtext at the door and feast your ears on the candidate unto whom I proudly bestow the Chopin Competition’s special ‘dead pianist sound-alike’ award!

HYUK LEE
Swietne mazurki. Gra jakby od niechcenia. Fajne przytupy (male), zatrzymania, lewa reka pracuje niezle.
Nie przeszkadzal mazurkowi a moll. Po prostu go odegral. To wystarczy

bla bla bla bla

pełna zgoda - Alexewicz z Polaków gra najlepiej, to jest światowy poziom.

..z siódemką uczestników nie mam problemów, że powinni grać w finale, i zostają trzy miejsca, przerasta mnie ich obsadzenie, teraz jeszcze Hyuk Lee zapukał do niebios bram..

ból głowy od bogactwa. Oni wszyscy są wielcy! nawet Garcia!

Większość dzisiejszych recenzji to faktycznie blablabla, ale akurat Distler jest bardzo uczciwy i stara się zachowywać obiektywizm, mając świetną bazę w znajomości nagrań począwszy od tych z początku XX wieku. Prawie jak medyk, który wybiera najlepszą metodę leczenia dzięki znajomości różnych badań naukowych weryfikujących skuteczność różnych terapii ;)

DOKŁADNIE TAK! Ja odrzuciłbym tylko jednego - tego Japończyka z wieczora I dnia III etapu, ew. wczorajszą Japonkę kończącą sesję poranną. To są już teraz stricte osobiste preferencje jurorów, ew. ich mądrość odgadująca potencjał i szansę na przyszłą dużą karierę. 5 i 10 lat temu mieli rację.

Uważam tak samo :) Na tym poziomie na pewno wszyscy, a przynajmniej większość z nich to świetni pianiści, rzecz już tylko w interpretacji Chopina, która przypadnie do gustu słuchaczom i jury. Miałam przyjemność słuchać Alexewicza, jaki i kilku innych, w sali filharmonii - to naprawdę mocno podkręca doznania. Przestrzeń rozwija się i poszerza, dźwięki płyną w powietrzu, zdają się docierać zewsząd i otulać nas :) I prawdę mówiąc, prawie przez cały czas byłam zachwycona docierającym do mnie pięknem. Po prostu jest tak, że, jak to fajnie ujął Bartus, nie wszystkie piękna do mnie pasują, nie wszystkie są moje.
Tak więc zdecydowanie Alexewicz też jest wśród tych osób, których piękno chciałabym zachować do finału. Ale także Krzyżowski i jednak ten kapryśny Wierciński ;) Ale i rzecz jasna Kyohei "Samuraj" Sorita, którego fanką jestem od czasu eliminacji, i z którym zrobiliśmy sobie nawet zdjęcie :D Osoby, do których się przywiązałam, to i eteryczny elf Miyu, i Leonora, i Gadjiev, i Hyuk Lee. I śpiewający Garcia też :) (potwierdzam, na sali słychać, jak śpiewa :D). Zaimponowała mi też błyszcząca Eva, przekonała mnie Michelle. Nie słuchałam jeszcze dzisiejszego Nikołaja, ale przecież dyskusje toczyły się nie o to, czy on ma być w finale, ale czy wygra :) No i jeszcze JJ Bui. I oczywiście Bruce "Lee" Liu :) (Aha, to już czternastu :) A może jeszcze akurat o kimś zapomniałam?)

Lee właśnie kończy swoją drugą sonatę na konkursie. Była godna uwagi, finał - jeden z lepszych. I jak dobrze tu brzmi Kawai!

Edit/ chociaż sam finał, sama koda i ostatnie przeprowadzenie tematu głównego - kanciaste. Sorry.

Co miałem usłyszeć, to już usłyszałem. W poniższym zestawieniu nie wliczyłem BRUCE (XIAOYU) LIU. Wstawi się gdzieś w listę, jeśli wypadnie wystarczająco dobrze (znaczne szanse).

Skala 0-10 (nie uwzględniam mazurków).

Moja finałowa dziesiątka:

NIKOLAY KHOZYAINOV: 7,0         
ALEXANDER GADJIEV: 7,0         
J J JUN LI BUI: 6,0         
SZYMON NEHRING: 5,5         
LEONORA ARMELLINI: 5,5         
JAKUB KUSZLIK: 5,0         
HAYATO SUMINO: 5,0         
AIMI KOBAYASH: 5,0         
MICHELLE CANDOTTI: 4,5 ex aequo KYOHEI SORITA: 4,5 ex aequo ANDRZEJ WIERCIŃSKI: 4,5         

----------------------------------
poza finałem
----------------------------------

PIOTR ALEXEWICZ: 4,0
MIYU SHINDO: 4,0
KAMIL PACHOLEC: 4,0
EVA GEVORGYAN: 4,0
MARTÍN GARCÍA GARCÍA: 3,5
HAO RAO: 3,5
AVERY GAGLIANO: 3,5
YASUKO FURUMI: 3,0
HYUK LEE: 3,0
SU YEON KIM: 2,5
MATEUSZ KRZYŻOWSKI: 2,5

Kola
Gadijev (gdyby była Marta, byłbym pewien, że będzie w finale)
Armellini
Kobajaszi
Alexewicz
Eva
Bruce (piszę to przed jego występem)
Sorita

Maybe: J J Bui, Hao Rao

Nie wiem, co z Nehringiem.

To jest MOJA lista. Nie lista TYPÓW do finału.

Właśnie miałam pisać, że Hyuk lubi sonaty i to słychać :D Porwał mnie finał jego h-molla, żałuję, że nie mogłam już słuchać na sali (człowiek szybko się przyzwyczaja do dobrego ;)) Ale posłuchałam tylko sonaty, nie wiem, jak wypadła reszta. Czekam na Bruce'a.

no jasne, a gdzie Aimi Kobayashi? przecież Ona dzisiaj rozbiła bank! To musisz koniecznie posłuchać, bo pozamiatała równo.

Może jakieś podsumowanie Polaków? Miałem rozterkę odnośnie Alexewicza, ale ten cykl preludiów mu nie wyszedł najlepiej (delikatnie mówiąc). Miał też dobre strony, zwłaszcza w balladzie.

Hyuk Lee  zagrał najlepiej Mazurki  jak dotąd...przy a-molu się wzruszyłem i miałem ciary. Zaczął brylantowo Rondem cudnie perliście...ciekawe będzie porównanie z Bruce...

Najlepszy fortepian:

1. Kawai
2. Steinway 300
3. Fazioli
4. Steinway 479
5. Yamaha

ja mam straszny problem z naszym Nehringem, gra świetnie, a nie wywołuje u mnie żadnych emocji.
To jest straszny problem.

On chyba jako człowiek jest taki powściągliwy, w czasie wywiadu dla TV odpowiadał tylko półsłówkami - tak, albo nie.

A, to były moje ciężkie warunki słuchania (więcej słyszałam odgłosów pociągu niż fortepianu :(). Co prawda w Dwójce byli trochę ostrożni w ocenie tych preludiów
w porównaniu z Krzyżowskim - coś chyba w takim stylu, że Aimi jest "zimna", że gra jakby w kontrze, że słychać w jej interpretacji jakąś "złość". Krzyżowskiego
akurat też słuchałam w pociągu, zatem trudno mi tu wyrobić sobie wiarygodne zdanie o subtelnościach emocjonalnych ich wykonań, cieszyłam się, kiedy akurat jakaś perełka
z tego cyklu dochodziła do mnie w przyzwoitej jakości
No niestety ja też tak mam :(  Widocznie u niego mimo całej świetnej pianistyki tych emocji brakuje, albo nie potrafi jakoś ich słuchaczowi przekazać. A to przykre dla słuchaczy, dla których przekaz emocjonalny dla przeżywania muzyki jest kluczowy.

to zależy pod czyimi palcami, palce Koreanki Joo-Yeon Ka sprawiły, że Yamahę postawiłbym na szczycie. :)

uwielbiam słuchać, co mówią (i jak mówią) Sułka, Baranowskiej, Majchrowskiego, Światczyńskiej czy Psikuty (cudowni ludzie!), ale w zakresie gry Aimi w III etapie? .. po prostu Ją pominęli. Wierzę, że nadrobią.
 
Miej serce i patrzaj w serce! (A.M) Aimi była złośliwa w II etapie, a III to PERŁA !!!

Odnoszę inne wrażenie. Mianowicie, że prezentował się lepiej w poprzedniej edycji (2015). Obecnie (2021) w swoich interpretacjach okazał się zachowawczym graczem, a podobno od tego czasu, wierząc szczerości udzielonych przezeń odpowiedzi w wywiadach, bardziej polubił Chopina niż ongiś. Może to stres? Może zbyt duża presja koncertowa daje się we znaki? A może obycie z historycznymi fortepianami?
To ostatnie pytanie wcale nie jest trywialne. Zwróć (-cie) uwagę na sposób wykonywania tryli.

Bruce (...) Lee to niewątpliwe perfekcyjny rzemieślnik pianistycznych umiejętności. Szkoda tylko, że nie korzysta z tego potencjału. Dlaczego? Dwie pierwsze części sonaty (35) bezbłędne technicznie, popis cyborga. Nie zrozumcie mnie źle, ALE takie wykonanie owszem nadaje się na płytę, którą kupi sporo ludzi, gdy zostanie sygnowania "Laureat I nagrody Konkursu Pianistycznego...", jednakże istnieją na tym świecie poszukiwacze skarbów.

Może mam takie skrzywienie, że zawsze szukam tego, czego jeszcze nie znalazłem. Słysząc Kanadyjczyka, wciąż szukam i nie znajduję. Marsz pogrzebowy wychodzi mu tragicznie, niestety. Kolejny pianista od "szybkich numerków", bez urazy. Mazurki świetne a nawet pyszne, tyle że ja ich nie konsumuję. Do finału pewnie wejdzie, ale moje zdanie się nie liczy.

PYTANIE: Czy Chopin komponował swoje utwory TYLKO po to żeby ktoś je grając, np. za 200 lat, popisywał się nienagannością technicznej swobody ich wykonania? Wtąpię.

dobrze Go określiłeś, "Cyborg" - to jest Chopin naszych czasów, a to tez jest sztuka nie powielać, stworzyć nowe. 

(żyjemy w takich czasach, że każdy musi kupić SUVa i zająć dwa miejsca parkingowe, małe niemodne  :D ).

Panowie, no błagam... Cyborg potrafi pokazać tyle barw w Marszu, Scherzu czy wreszcie finale Sonaty?

Finał Sonaty to było OBJAWIENIE. Te mikorubata, kolory motywów, urywane frazy. Barokowe, w sensie czystości artykulacji, preludiowanie. Brak słów.

Tuco, widzę, ze mamy skrajnie odmienne opinie. Począwszy od fortepianów po oceny uczestników. Pewnie w jury nasze głosy by się wykluczyły :)

ale ja absolutnie jestem za! Chodzi o to, że On się nie niańczy w grze!

W każdym razie, Polak nie wygra konkursu w tej edycji. Stawiałbym na Khozyainov'a. "Etap koncertowy" się nie liczy, NIE in plus TYLKO in minus - czyli kto nie popełni "rażących błędów", ten znajdzie się na poziomie tabelek z III etapu. Ten etap jest decydujący.

W zakresie brzmienia, techniki, precyzji, koncepcji (mico-managing) to jest poziom Zimermana z lat 80. Do tego przez niego przemawiają przez niego starzy Mistrzowie (Hofman, nawet Barere).

może być nawet tak, jak z Pogorelicem, jury nie doceni "nowego" Chopina i do finału nie wejdzie  :D

powiem Wam więcej, nawet szef wszystkich szefów - Jan Sebastian z nami słucha.

Jury wybierze bezpieczne wyjście, Bruce też nie wygra tego konkursu.
ponoć pewna nastolatka, blondynka ..  ;)

Chyba najlepsza, spośród zaprezentowanych popisów uczestników tego Konkursu, biegłość nieomylnego grania dowolnego tekstu muzycznego. To ważne kryterium, ale czy najważniejsze ??? Śmiem watpić.

EDIT: Mowa o Bruce // Lee.

Uśmiech Pani Pobłockiej! Olejniczaka! Dang Thai Sona (to jego uczeń)!

Tuco, znowu się nie zgadzam. Bruce nie był wcale nieomylny. Sporo pomyłek, nawet w mazurkach.

Sonata była wielka, z Marszem, który DZWONIŁ. Dramaturgia III części - z tym oddaleniem kroku na koniec, efektem jakby-echa, z mezzpiano już na ostatnim łączniku (większość wycisza dopiero później) - była wielka.

Byłem sceptyczny wobec Wariacji op. 2. Wiemy, że jest mistrzem stylu brillant, już z poprzedniego etapu. Chciałem, żeby zagrał Fantazję, kolejne Scherza. No tak, ale to wykonanie Wariacji bije Trifonova z jego płyty dla DG, bije większość znanych mi nagrań. Tyle barw, różnorodności ARTYKULACYJNYCH (!), jakie frazowanie. On czasem gra bez pedału! A dźwięk Fazioli - basy jak organy...

Dla mnie I nagroda, chyba nie muszę tego pisać.

do tuco82, wiem, że jesteś za Kolą, ja bardzo Mu kibicowałem, ale myślę, że dzisiaj popsuł. II etap miał chyba najlepszy ze wszystkich grających.
Z mojego punktu widzenia, czy wygra konkurs Eva, czy Bruce będę bardzo kontent. Koli też kibicuję! W tym roku Polak nie ma prawa wygrać konkursu.

Mazurki nie były idealne. Będą pretensje. Czasem chłód. Choć piękne różnicowanie charakteru.

Powiedział, że jego wzorcem jest Benedetti Michelangelli. Duchowy ojciec Zimermana (obok Rubinsteina). Wszystko jasne.

Pianiści, z którymi nie mam dylematu, że powinni grać w finale:

Eva Gevorgyan,  (perła ponad wszystkie)
Bruce (Xiaoyu) Liu, (wyobraźnia i odkrywca)


Z uwagi na to, co zaprezentowali na przestrzeni trzech etapów (mieli lepsze i gorsze momenty) w finale powinni grać:

Nikolay Khozyainov,                            (poświęcił się muzyce Chopina)
Piotr Alexewicz,                                  (bogactwo dźwięków)
Leonora Armellini,                               (dzięki Niej doceniłem Fazioli)
Aimi Kobayashi                                   (cykl preludiów op. 28)
Kyohei Sorita,                                     (hej! przygodo)

------------------------------------------------------------------
 
Chciałbym nadal słuchać:

Michelle Candotti      (..jak Ona ten akord stawia..)

Pianiści, z którymi mam problem (wykraczają poza ramy):

Alexander Gadjiev, (ten konkurs jest mu do niczego potrzebny, pianista kompletny) 
Szymon Nehring (nie budzi we mnie żadnych emocji, po prostu pięknie gra)
Hyuk Lee – (wyskoczył jak królik z kapelusza, na ostatniej prostej, nie wierzę, że to piszę).

Bardzo bym się ucieszył, gdyby zagrała w finale Michelle Candotti ( niesamowita fala rosnąca na przestrzeni konkursu z kulminacją w sonacie b-moll i łzami na scenie). ..

Nikołaj z Rosji posiada ciekawsze zalety wykonawstwa niż Lee, a przynajmniej bardziej podobały mi się jego koncepcje. Oryginalne bardzo, choć ukazane z pewną rysą :(
Liszt był uważany na nienagannego wirtuoza. Bruce () Lee to taki Liszt tego Konkursu.

Nie zgadzam się.

Również Liszt nie był tylko wirtuozem. Wiec tu tez się nie zgadzam :)

Bardziej mi przypadł do gustu  Koreańczyk niż Kanadyjczyk...To moje typy do finału
1 Bruce i Hyuk
2 Eva i JJ Bui
3 Aimi i Leonora
4 Piotr i Jakub
5 Kola i Michel

Wczoraj w biegu, dzisiaj w superbiegu ale ze słuchawkami na uszach. Chyba dobrymi, bo z radiowej 2 miałam świetny odsłuch. Bruce - jeśli cyborgi tak grają, to je lubię. Wariacje rozbłysły i skrzyły się od początku do końca. Mazurki jejuśku!

Kola - przepraszam jeśli kogoś urażę - ale trochę mnie dziś zmęczył.

Aimi - sama nie wiem. Dziś jakoś się dla mnie zamknęła, albo też to - ja się zamknęłam.

Z Szymonem Nehringiem nie mam problemu - nie nadajemy na tych samych falach. Zdecydowanie nie chcę słuchać koncertu w jego wykonaniu. Już słuchałam a wolałabym wtedy wysłuchać Krzysia Książka.

Także z Martinem Garcia Garcia - jakoś... nie, mimo że podśpiewywanie mi nie przeszkadza.

Moje typy to: Kyohei Sorita, Piotr Alexewicz, Leonora Armelini, Eva Gevorgyan, Bruce Liu, Hao Rao, mimo wszystko Gadijev - bo nie wszystko mi się podobało. Myślę, że wejdzie Kola. Chciałabym żeby zagrał Kamil Pacholec, ale sądzę, że nie to się nie uda. Może Aimi? A może jednak Michelle. Nie byłam jej fanką, ale w III etapie - słuchałam raz jeszcze - czymś się ze mną podzieliła.

Chciałabym aby zagrali w finale:
Hao Rao
Sorita
Alexewicz
Armelini
Kola
Su Yean Kim
Aimi
JJ Bui
Bruce
Nehring (może niekoniecznie bym chciała, ale raczej zagra)

..Wy też, w oczekiwaniu na werdykt słuchacie "Snu nocy letniej".  Mendelssohna? .. coś pięknego

Tydzień temu miałam okazję posmakować Snu nocy letniej na żywo :)

anelik, te z radiowej dwójki teraz odtwarzane jest lepiej niż doskonałe!

to chyba było to wykonanie:

Sandrine Piau – sopran, Delphine Collot – sopran, Choeur de la Chapelle Royale & Collegium Vocale, dyr. Philippe Herreweghe (CD Harmonia Mundi 1994)

ja zaliczyłem zjazd, polecam na 100%

nie wiem, czy to jest to samo, ale na pewno był to skład ten poniżej:

Felix Mendelssohn (Chapelle Royale, Collegium Vocale, Orchestre des Champs Elysées)

muszę dotrzeć do tego nagrania, bo to było niebo!

tak, to jest to samo:

https://www.discogs.com/release/11957838-Mendelssohn-Sandrine-Piau-Delphine-Collot-Collegium-Vocale-La-Chapelle-Royale-Orchestre-Des-Champs-E

W sumie nasze wybory niespecjalnie się różnią :)
Może jednak sprawdzą się pogłoski i wybiorą dwunastu zamiast dziesięciu?
Na pewno chciałabym, żeby zagrał Bruce, Sorita, Alexewicz, Armelini, Kola, JJ Bui, Eva, Gadjiev, pewnie też Aimi, Hao. Michelle? Hyuk?? Kuszlik???

Życzę sobie, żeby nazwiska finalistów były pokazywane na żółtym/czerwonym pasku w TVN24 i TVP Info.

ja czuwam, mam cały czas słuchawki na uszach (teraz słucham Brahmsa z radiowej dwójki), kiedy będą schodzili z wynikami dam znać.

9,5 tysiąca ludzi czeka na kanale NIFCu na YT :)

ten link z przekazem na żywo powinien zadziałać (chyba) w trakcie ogłaszania:

https://www.polskieradio.pl/8/1874/Artykul/2817548,XVIII-Konkurs-Chopinowski-W-oczekiwaniu-na-wyniki-III-etapu

https://www.youtube.com/watch?v=x_lJyx7fIN4

za chwilę ogłoszenie wyników! kwestia kilku minut zapowiedzieli w dwójce.

Idą !!!! OGŁOSZENIE WYNIKÓW ! teraz

Zaczęło się...

12 w finale !

12 :)

Armellini
JJ Bui
Gadjiev
Garcia Garcia
Gevorgian
Kobaiashi
Kuszlik
Huyk Lee
Bruce Liu
Pacholec
Hao Rao
Sorita

JESTEM W SZOKU !!! Nie ma Koli

O rany!! Odwalili Kolę i Nehringa!!

Leonora Armellini
J J Jun Li Bui
Alexander Gadjiev
Martin Garcia Garcia
Eva Gevorgyan
Aimi Kobayashi
Jakub Kuszlik
Hyuk Lee
Bruce (Xiaoyu) Liu
Kamil Pacholec, Polska
Hao Rao, Chiny
Pan Kyohei Sorita, Japonia

I jednak Jakub i Kamil wygrali z Piotrem. Niepodzianka. Ja lubię Kuszlika, więc ok, Kamila też, ale nie spodziewałam się akurat takiego zestawu polskiej finałowej ekipy :)

Jest Kamil Pacholec! Juhu!
Przepraszam, ale znów powtórzę - Kola dziś zmęczył.
Żałuję bardzo Piotra.

mogliby zmienić członkom jury te twarde stołki, bo lista finalistów jest mocno przypadkowa,
tym razem spływa to po mnie, ale Garcia (nic osobistego) kosztem Koli i naszego Piotra jest nieporozumieniem

Odwalenie Koli i Alexewicza to jest jakaś abstrakcja. Garcia Garcia wchodzi do dwunastki, a Kola nie???

Jakoś nie bardzo zgadzam się z Garcią, ale to może tylko mój odbiór tego pianisty. Mimo wszystko wydaje mi się, że nie powinien być w tym szacownym gronie. Powinien być Piotr. Na pewno powinien być to Piotr.

Dobrych snów :)

wyczyścili przedpole, już wszystko jest wiadome,
tylko pomyłki w koncercie mogą coś zmienić,
Jeśli nie wygra Eva lub Bruce to komisja powinna mocno się nad sobą zastanowić.

Ta dwójka, w tym składzie nie ma konkurencji.

dobrych snów anelik

ja też już się żegnam, dobrej nocy wszystkim!

do zobaczenia w finale!

A co myślicie o pierwszej części sonaty brucea? Moim zdaniem dość kontrowersyjna!

Musze to jeszcze przesłuchać w domu na spokojnie - było to ciekawe wykonanie ale bardzo indywidualne i nie jestem pewny czy mi się podobało!

4 z 12 finalistów nie udało mi się jeszcze przesłuchać ale z pozostałej 8-ki stawiam na Hao Rao, Sorite i Li Bui

Na nie jestem przy: Armellini, Kuszliku, Hyuk Lee tez mnie jakoś nie przekonał.

Poza Garcią i Soritą reszta zgadza się z  moimi typami. Co do Koli to podobnie jak Anelik jestem zdania, że dzisiaj trochę przynudzał...Martin zapewne rozluźni atmosferę w finale, samuraj  Sorita też (oby przy tym nie rozwalił jakiegoś fortepianu😉). Szersze grono finalistów ubarwi Konkurs, a i tak wygrają młodzi artyści z Kanady Rosji i Korei tzn. Bruce, Eva i Hyuk ...chyba że się pogubią w koncertach - czego im oczywiście nie życzę. Pozdrawiam  Wszystkich  💖

Pozdrowienia, i też życzę Wam dobrej nocy :)
Odpocznijmy przed emocjami finałów.

Podobnie też w Regulaminie Jury Konkursu...
Regulamin został jawnie złamany (w zasadzie to nawet dwa osobne regulaminy). Nie widzę też żadnej przesłanki prawnej, chociażby normy wyrażonej jakąś klauzulą generalną, dopuszczającej do finału więcej niż 10 pianistów.

Wychodzi na to, że Jury złamało Regulamin, a jest to tekst rangi prawa cywilnego...

Właśnie zauważyłem, że Twoje typy stały najbliżej rzeczywistości.

Nikolay Khozyainov w istocie mógł być odbierany za nudziarza fortepianowego, ALE TYLKO w kategoriach pozaartystycznych. Miejmy na uwadze, że takie wrażenie po części usprawiedliwia (a może wymusza?) dobór konkretnych utworów Chopina (głównie późne opusy), w tym te najcięższego mentalnie kalibru (nokturn c-moll, preludium op. 45, taktyka spowolnionego wykonania sonaty h-moll; również wybór i wykonanie etiudy op. 25 nr 7 wpisuje się w ten klimat).

Jeśli "Kola" gdzieś się pomylił, to w III etapie, konkretnie w kontrowersyjnie rozegranej sonacie (pisałem o tym dość obszernie wcześniej). "Pokochać albo znienawidzić".
Obawiam się tylko, że styl gry Nikolaja mógłby być jeszcze gorzej odebrany w sesji "koncertowej".

moje zaangażowanie:

w tym konkursie, jak nigdy dotąd posłuchałem prawie wszystkich przesłuchań konkursowych, - nie tak, że coś mi tam brzęczało obok ucha, tylko zaangażowałem cały mój potencjał intelektualny, dotychczasowe osłuchanie i mogę śmiało powiedzieć, że wiem, co się w konkursie wydarza.
Tak mocne zaangażowanie jest bardzo męczące, ale dla tego konkursu wszystko wytrzymam (muszę łączyć sprawy rodzinne z zawodowymi i codziennie wykroić ponad 8 godzin dla Chopina).

dot. Nikolaya Khozyainova.

To jest wstęp potrzebny, by wypowiedzieć się odnośnie Nikolaya Khozyainova. Wiem jak zagrał we wszystkich trzech etapach. Jego propozycja i bezbłędna technicznie realizacja w II etapie była bliska ideałowi. Tak jak po pierwszym etapie nie byłem jakimś szczególnym jego wielbicielem, po tym co pokazał w II typowałem Go do głównej nagrody (przed Evą). Niestety w moim odczuciu trzeci etap poszedł Mu gorzej (i nie chodzi tylko o przywalenie w nie ten akord).

Uważam, że na tle innych kilku obecnych finalistów brak Koli w finale jest, co najmniej nieporozumieniem.


dot. Piotra Alexewicza,

Jego warsztat i niepowtarzalność w kreowaniu dźwięku (Jego gry nie da się pomylić z innym pianistą) jest tak unikatowa, że na tle innych (seryjnie powtarzalnych) jest najciekawszym pianistą w polskiej ekipie. Pomimo innego werdyktu jury. Niestety w jakiś sposób godzę się z werdyktem, ze względu na ilość pomyłek w trakcie gry. III etap już tego nie wybacza.

dlaczego weszli Ci, a nie inni wg mnie

Konkurs Chopinowski ma szerzyć muzykę naszego kompozytora w świecie. I może chodzi o geomuzykę.
Hao Rao nazywam, że cały jest muzyką (cudowny chłopak), ale nie dorósł (nie dojrzał), nie jest przygotowany do finału. Za nim stoi 1,5 miliarda Chińczyków !!! To samo Garcia Garcia, przecież Jego udział w finale sprawia, że konkurs nie traci Hiszpanii.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

.. nie wierzę, że członkowie jury nie docenili kunsztu i warsztatu Nikolaya Khozyainova.

Zgadzam się, że w tym werdykcie jury była jakaś polityka...ja się jednak cieszę że  muzyka FRYDERYKA jest popularna na całym świecie- przez to poznają Naszą kulturę i historię. Dodatkowo przez promowanie młodych odświeży się JEGO muzyka zainteresują się nią młodzi słuchacze i pianiści. W finale będzie więcej pogody ducha 😉...a takim ARTYSTOM jak Kola i Szymon promocja w Świecie już nie jest potrzebna...

Posłuchałem sobie na spokojnie Evy...trzeba przyznać, że gra perfekcyjnie- nie robi żadnych błędów, jak dobrze zaprogramowany  (zapewne przez swoich pedagogów) automat. Jak dołoży swoją interpelację będzie wielka🥰

Właśnie - Eva daje nadzieję na rozwój i przyszłą dużą karierę - na skalę światową. Zdaje się, że jury zrezygnowało z "przynudzających", niezależnie od ich klasy, postawiło na młodość, energię i żywioł, oraz desant chopinowski rozesłany w różne strony świata; i to może być słuszna koncepcja. 8)

Z typowanej przeze mnie życzeniowo trzynastki nie przeszła jedynie trójka, więc zasadniczo nie powinnam mieć do jury większych pretensji, choć też żal mi, że w tych dwunastu nie zmieścił się nasz Alexewicz. A co do złamania regulaminu - szczerze powiem, serdecznie się cieszę, że go złamano :) W sytuacji, kiedy konsekwentnie zwiększano przechodzącą z etapu na etap liczbę uczestników, wydaje się to jednak jakoś sprawiedliwe. Może by tak na przyszłość wprowadzić konsekwentnie także i na tym etapie stwierdzenie "w zasadzie". ;)

Spojrzałem jeszcze na liczbę odtworzeń na YT filmików z występami na konkursie i może to Was zaskoczy
1 Garcia
2 Sorita
3 Kobayashi
Może jury też się tym sugerowało...😉

A co jeśli Eva okazuje się dla mnie pianistką przynudzającą? Oczywiście że podmiotowo dostrzegłem urodę i miłą osobę tej uczestniczki. Natomiast nie wskazała niczego ożywczego w dziełach będących przedmiotem Konkursu. Ten konkurs, jak wiele innych, opiera się na "efekcie względności", tzn. dominuje skłonność do porównywania wykonania A z wykonaniem B, B z C, B z A, itd. Dodatkowy problem w tym, że ocena w skali binarnej (TAK/NIE), a nawet liniowej (0-25 / 0-10 w części finałowej), nie koduje w sobie istotnych informacji poza tą informacją czy dana osoba (pianista, postać pianisty) przechodzi dalej (wygrywa) czy nie. To jest generalny problem oceny walorów estetycznych, ale z pewnością istnieją algorytmy uwzględniające różne wagi, współczynniki, wzory, istnieją poza Regulaminem Konkursu.

Gdyby tak zamknąć całe (ALBO CZĘŚĆ) jury w celi przesłuchań nie dopuszczając by widzieli kto gra i jak gra, to tak wypracowane werdykty nabrałyby większej nieskazitelności. Inna sprawa, czy jury powinno słuchać konkursu na żywo czy może korzystać z metod multimedialnych (w słuchawkach).

A ja wciąż uważam, że konkurs takiej rangi powinien mieć po pierwsze lepiej napisany regulamin, po drugie niedopuszczalne są odstępstwa od jego postanowień. Promowanie Chopina "na siłę" i tak nie sprawi, że ludzie zaczną słuchać tej muzyki jako alternatywy dla muzyki rozrywkowej.

Ktos tu mowil o cyborgu.

"Dyrektor Narodowego instytutu Fryderyka Chopina Artur Szklener, tłumaczył w rozmowie z PAP, dlaczego finalistów jest aż 12. - Argumentem merytorycznym była bardzo duża bliskość punktowa uczestników, którzy w rankingu uplasowali się na dziesiątym, jedenastym i dwunastym miejscu - stwierdził. - Zatem po sprawdzeniu możliwości organizacyjnych z orkiestrą Filharmonii Narodowej, po sprawdzeniu wszystkich aspektów, które udało się przeanalizować w tak krótkim czasie, jury doszło do wniosku, że najlepszym rozwiązaniem będzie dopuszczenie zwiększonej liczby dwunastu osób - dodał.
Zdaniem Szklenera, "jest to bardzo konsekwentne działanie wynikającego od samego początku z bardzo wysokiego poziomu artystycznego konkursu". W ocenie dyrektora NIFC, "dla nas wszystkich jest to bardzo dobre rozwiązanie, ponieważ będziemy mieli możliwość posłuchania większej palety interpretacyjnej wykonań koncertów chopinowskich".
Pytany czy możliwe jest zwiększenie liczby laureatów konkursu, odparł, "że w tej chwili za wcześnie jest, żeby wyrokować". - Wszystko będzie zależało od poziomu artystycznego samego finału i od decyzji jurorów po finale - dodał."

Nie ma słowa w Regulaminie, by dopuszczał taki zabieg. Nawet gdyby mieli identyczną liczbę punktów, byłoby to merytorycznie nieuprawnione. Wówczas należałoby pomniejszyć, a nie powiększyć, skład finałowego etapu (w tym przypadku o jednego pianistę). Poza tym wątpię, czy z 12. miejsca dałoby się wskoczyć na 1., uwzględniając całokształt prezentacji danego pianisty obejmującej wszystkie etapy.

Ciekawe czy te same nowatorskie i nigdzie nie spisane kryteria zostaną zaadaptowane przy ostatecznym rozstrzygnięciu pozycji laureatów.

Innymi słowy, czy wyobrażamy sobie trzy pierwsze miejsca ex aequo? To jednak nieco inna sytuacja, którą dałoby się uzasadnić na podstawie Regulaminu. Natomiast dokooptowanie 2 pianistów do grona finalistów wciąż de facto pozostaje decyzją nielegalną.

Z innej, czysto artystycznej, strony na to patrząc, nie mam nic przeciwko, aby koncert zagrano 12 zamiast 10 razy. Tym samym nie jestem "cyborgiem", choć zdaję sobie sprawę, że dura lex, sed lex.

Z niewymiernego wkraczamy w wymierne.

Zgadzam się z Leszkiem - choć czynię to con amore - co do konieczności zachowywania zasad konkursowych. Nie powinno się zmieniać zasad konkursu w trakcie jego trwania. Jeśli regulamin rozróżnia pojęcia "w zasadzie X uczestników" i "nie więcej niż 10" to znaczy - zakładając że twórca regulaminu jest ustawodawcą racjonalnym - że był to zabieg celowy. Skoro wyniki trzech pianistów były do siebie zbliżone (jak wynika ze słów Pana Szklenera)- a zatem nie były równe, to oznacza że był ktoś z tej trójki, kto miał więcej punktów i to on powinien zatem być wielkim dziesiątym. Zmiana zasad w trakcie zawsze rodzi niepokój, bo np. dlaczego nie 13? A może wtedy zmieściłby się Piotrek albo Kola, albo ktoś inny przez forumowiczów typowany? A z drugiej strony - a co jeśli ta trójka o zbliżonych wynikach to np. Bruce, Sorita i Eva ?

Legum servi sumus ut liberi esse possimus - Abyśmy byli wolni jesteśmy niewolnikami prawa.  To prawnik o prawie. Bez sentymentów. Con amore

Bo człowiek, słuchacz, miłośnik Chopina się zwyczajnie  cieszy. Choć i tak lepiej byłoby, gdyby był Piotrek! :)