Kurier Szafarski

Dzisiaj, a właściwie jutro o godz. 0:40!!! tvp1 przypomina "Amadeusza" Formana, a jutro o 13:50 "Pianistę" Polańskiego. Ja znów obejrzę. :)

Pogięło ich? 0:40? Przecież to jakaś pomyłka. A szkoda, bo film jest taki, że spokojnie mógłby pójść w prime time...
A "Pianista" też o takiej porze, że większość ludu będzie na cmentarzu. Pozdrawiam twórców ramówki...

I oto właśnie misyjna działalność publicznej telewizji ... jakby się przyczepić to telewizja się z niej wywiązuje ale chyba nie o to nam chodzi...

Z drugiej strony takie jest społeczeństwo, żeby TVP była konkurencyjna w obliczu utraty wpływów z abonamentu musi emitować programy takie jak "Saleta chodzi na łyżwach" albo "M jak Masło". Dobrze, że istnieje TVP Kultura, której bądź co bądź nie odbieram, a czego bardzo żałuje. W moim mieście nie odbiera także Mezzo, a to już dla mnie ogromna strata. Ale od tego jest internet, żeby zobaczyć coś, czego w swoim odbiorniku zobaczyć nie mogę.

I Ty się dziwisz?! Przecież tak jest zawsze! Cokolwiek ciekawego i wartościowego dopuszczają na wizję, zawsze jest to pora co najmniej nienormalna! Na szczęście są nośniki, z których można sobie odtworzyć filmy i uniezależnić się od głupoty.

Mimo wszystko jestem zły. Przebywam poza domem, a żona nie przeszła instruktażu w zakresie obsługi nagrywarki...

Mimo wszystko są to filmy, które są ciekawe same w sobie bez względu na to, czy ktoś jest melomanem czy nie.

Pocieszę Was jednym. Oba te filmy są dostępne na stronie www.seans24.pl - wystarczy się zarejestrować, rejestracja jest bezpłatna.

Co do samych filmów, mogą być umieszczone na megavideo, co oznacza ok 70-minutowy limit oglądania, potem godzinę przerwy, ale są chyba jakieś sposoby żeby to ominąć, trzeba się bodajże pobawić przy cookies. W internecie na pewno można znaleźć jakąś instrukcje.

Jeżeli to ten sam w którym Tom Hulce gra główną rolę, to również obejrzę..i z niecierpliwością będę oczekiwał momentu, kiedy to "Amadeus" komponując..zerka na portret ojca i kpiąc sobie przy tym, gra na nosie. Oglądając tą scenę można się uśmiać aż do łez.. :D
Co do innych zabawnych wizerunków Mozarta (tym razem w malarstwie) to szczerze polecam płótno Martina van Meytensa, ukazujące małoletniego Amadeusza obecnego na zaślubinach Józefa II z Izabelą Parmeńską. Mały "szkrab" stoi tam na balkonie wśród członków orkiestry i celowo spogląda w stronę autora obrazu - nadymając policzki, jakby chciał dmuchać balonik.. :)

"Amadeus" to mój ulubiony film - znam go niemal na pamięć. Szczególnie utkwiła mi w głowie scena jak Salieri przegląda partyturę Requiem i jak się nim fascynuje (ja również zacząłem...). Wg mnie główną myślą tego filmu jest jak zawistni i drżący o swoje posady ludzie (mający "plecy") potrafią zniszczyć kariery zdolnym, czy jak w tym przypadku genialnym artystom. Śmieszne jest też w tym filmie to jak Salieri słysząc w muzyce Mozarta "Boski dar" obraca się przeciw Bogu :D

To też jeden z moich filmów, którymi się zachwycam.
Ja tę scenę, kiedy żona Mozarta przynosi partyturę wykradzioną Amadeuszowi do Salieriego, zapamiętałem tak,
że Salieri prawie mdleje przed tym zapisem nutowym widząc, że zapis nutowy nie ma ani jednej poprawki
a od razu jawi mu się genialny. Forman chciał tym podkreślić genialność Mozarta.
Mnie fascynuje w filmie też i to, że Mozart jest w nim przedstawiony jako taki luzak co powoduje,
że Forman przybliżył tę postać i tę muzykę szerokiej publiczności.

Skoro już mowa o "Pianiście", to polecam również książkę. Z wypowiedzi dot. audycji z udziałem prof. Kozubek wnoszę, że wielu miłośników pięknej muzyki potrafi również zachwycić się pięknem języka. A ten naprawdę w książce tej zwraca uwagę swą estetyką.

A ja w kontrapunkcie do niebieskookiego polecam wspomnienia Wiery Gran (Oskarżona Wiera Gran) piórem Agaty Tuszyńskiej. To ważny rys historyczny do sylwetki Szpilmana
Pani Gran była koleżanką estradową Szpilmana (właściwie, om był jej akompaniatorem). Była najznakomitszą i powszechnie szanowaną śpiewaczką okresu okupacji, a szczególnie z okresu getta warszawskiego.

Otóż w jej wspomnieniach Szpilman jawi się, jako mroczna postać współpracująca z gestapo i który po wojnie, wiedząc, ze ona zna o nim prawdę, cynicznie oskarżył ją przed służbami bezpieki i przyczynił sie, ze osadzono ja w wieżieniu i próbowano zniszczyć. Wiera Gran oczyściła się prZed niezawisłym sadem, a nastepnie wyemigrowała z Polski.
Ksiazka znakomita, bo rzuca nowe swiatło na chyba nieco podbrązowioną przez Polańskiego postać pianisty.

Wydaje mi się, że Amadeusz będzie dopiero dziś w nocy. Dreszcz po plecach przebiega mi na wspomnienie postaci w masce, której tak panicznie bał się Mozart w tym filmie. Ciekawe, jak to z tym strachem było w rzeczywistości.
Natomiast za informację o Pianiście bardzo dziękuję, chętnie obejrzę, tym bardziej, że po raz pierwszy. "Zalegał" mi od lat :)

Aż Ci zazdroszczę pierwszych wrażeń i świeżego spojrzenia! Nie zliczę ile razy oglądałam ten film (książkę też przeczytałam kilka razy) ale niezmiennie mnie fascynuje.

Czytałam o Szpilmanie wspomnienia i artykuły "bez brązu". Oględnie mówiąc były niepochlebne. Czytałam i o jego współpracy z władzami okupacyjnymi - choć ten wątek był jakby w drugim planie. Przeczytałam też jednak i o tym, że po wojnie Szpilman zarejestrował  określenie "mel.lud" - melodia ludowa jako własny "znak towarowy" a potem pobierał tantiemy od utworów, które opatrzono tym oznaczeniem. Pytany o to szef  ZAIKSU odpowiedział - nie potwierdzam ale i nie zaprzeczam.

Myślę, że Polański chciał przedstawić w tym filmie los Żydów, los Polski, los Warszawy w czasie II wojny światowej.
I uważam, że mistrzowsko skumulował to w obrazach tego filmu.
Uważam, że ten los był bardzo tragiczny (ja gdy się nad tym zastanawiam, bardzo to przeżywam),
i trzeba o tym mówić, żeby ludzkość wiedziała jakie wartości zniszczyła.

Polański, aby ten los przedstawić, musiał zawiązać fabułę wokół jakiejś postaci, tzw. głównego bohatera.
Mógłby to być jakikolwiek człowiek i przez jego życiorys, tę tragiczną historię by przedstawił.
Ale film komercyjny rządzi się swoimi marketingowymi prawami.
I choć według mnie, film nie jest o Szpilmanie, jego nazwisko tam umieszczono, a że Szpilman był pianistą, to dobry był tytuł Pianista.

Dalej jednak uważam, że przede wszystkim, jest to film przedstawiający tragiczny los człowieka, tragiczny los narodu żydowskiego, tragiczny los Polski i tragiczny los Warszawy. I pod tym kątem spełnił swoją misję.

To jednak sfilmowany pamiętnik Szpilmana!

Ups!  :)
Ale może choć dobrze odczułem
przesłanie reżysera
bo książki nawet nie znałem
więc nie wiem jakie jest przesłanie
jej autora.

W swoich pamiętnikach Wiera Gran była zaskoczona, ze w sekwencjach filmowych dot. getta Szpilman był przedstawiony jako solista, podczas gdy w rzeczywistości był tam jedynie jej (i innych śpiewaczek przy okazji) akompaniatorem. Mimo, ze była największą i niekwestionowaną artystką wojennej Warszawy - jej nazwisko w filmie nie pada nawet jeden raz. Oczywiście, to nie musi tu nic oznaczac, ąe być może była to świadoma decyzja Szpilmana, aby za wszelką cenę zmarginalizować jej osobę. Bo być może On  - Szpilman -  dobrze wiedział, że ona zna o nim prawdę.

Aero - masz oczywiscie rację. Zamysł Polańskiego sprowadzał się do nakreslenia tagiczngo losu Polakow (przede wszystkim polskich Żydów) w czasie i na tle pożogi Warszawy. I Polański swoje dzieło wykonal znakomicie. Ale - i słusznie zauważa Ewa, Polański tak naprawdę filmował pamiętnik Szpilmana. Moralna odpowiedzialność za fakty i być może prawdę historyczną - w całości obciąża więc tego ostatniego.

Na pewno film Polańskiego jest wielkim dziełem. Przedstawienie historii tragedii Żydów i Polaków w okupowanej Warszawie jest ważne szczególnie dla społeczności międzynarodowej - w momencie gdy mówiono o "polskich obozach koncentracyjnych i gettach >:(". Poza tym piękna muzyka Chopina (wiecie kto grał na fortepianie?) i wspaniała rola Brody'ego - dostał za nią Oscara - co spowodowało duże zainteresowanie tym filmem na całym Świecie.

Znowu się wzruszyłem podczas "Amadeusza" :'(. Tym razem zafascynowała mnie świetna gra aktorska (jak zwykle nie pamiętam nazwisk) gdy półprzytomny Mozart śpiewa - dyktuje Salieremu Requiem, a ten początkowo nie nadąża ale później załapuje i notuje - zafascynowany pięknem dzieła. Pomijam w tego rodzaju filmach szczegóły historyczne - bo tak do końca nikt nie może być pewien jak to było na prawdę. Koncentruję się na wartościach intelektualnych jakie nosi to dzieło, pięknie muzyki, wspaniałej gry aktorskiej. A to, że Mozart był człowiekiem wesołym lubiącym zabawę i świadomym swojej wielkości słychać w jego muzyce... ;)

Mnie też wzrusza "Amadeusz", bo wzrusza mnie każdy film,
który jest tak pięknie zrobiony.

Ze wzruszeniem mam do czynienia przy każdym dziele sztuki,
gdy jest ono najwyższych lotów, czy będzie to:
film, teatr, muzyka, literatura, malarstwo, rzeźbiarstwo... natura.

Też zgadzam się z twierdzeniem, że nikt nie może być pewien
jak to było naprawdę.
Dawne czasy (czy to było 10 tysięcy lat temu, czy 5 lat temu)
zawsze rozumiemy przez pryzmat teraźniejszości i
współczesnych mód i wartości, które zmieniają się szybciej
niż sobie z tego zdajemy sprawę.

Chopina grał Janusz Olejniczak.

Tak mi się wydawało :). Dzięki Ewa. Szczególnie pięknie wybrzmiała ballada w zrujnowanej doszczętnie Warszawie po upadku powstania.

Scena z Amadeusza którą znam na pamięć to moment w którym gra do góry nogami, uwielbiam bal :)
Natomiast nokturn cis-moll na koniec Pianisty to mi się nie podoba niestety. A sam film... genialny.

Ta scena Marto również mi się podoba...ale ciekawa jest też scena samego powitania Mozarta z cesarzem Józefem II :) (a co ciekawe - że ten sam cesarz zmarł na rok przed samym Mozartem, o czym z filmu się nie dowiadujemy)..ale najlepsza dla mnie jest ta z "dziwnym" tańcem i pokazywaniem nosa przed portretem ojca.. ;D (no i wszędzie te butle, butelki, buteleczki..)

W dzisiejszej "Rzeczpospolitej" i na Onecie piszą o sprawie, którą tu zasygnalizowałem . Syn Szpilmana rozważa skierowanie pozwu do sądu przeciwko wydawnictwu książki.

Niezależnie od tego, jaka była prawda, a za tą chyba weźmie się sąd, to film był piękny. To nie tu powinno szukać się prawy historycznej. Nie jest to film dokumentalny, tak więc przymuszać reżysera do rezygnacji ze swojej wizji, jest nieporozumieniem. Rozumiem osoby, które dbają o historyczną prawdę, a którą różnego rodzaju produkcje, zwłaszcza te spektakularne, fałszują. Nic na to się nie poradzi.
W "Pianiście" do wielu rzeczy można się przyczepić, ale film, jako zdarzenie duchowe, jest piękne. Sam obraz wycieńczonego, zziębniętego Szpilmana z muzyka Chopina, jako obroną przed złem-bezcenny.
Dlatego daleka jestem od osądzania kogokolwiek.

Tak Moniko to piękny film..Mniejsza z prawdą historyczną, chociaż sama prawda odnosząca się może nie tyle do samego Szpilmana, co stanowiąca tło całego filmu została przedstawiona w sposób niezwykle przekonywujący i co najistotniejsze w miarę obiektywny..Szczególnie przejmujący jest obraz niemal doszczętnie zniszczonego miasta, ale i sama scena w której to tytułowy bohater, głodny i wynędzniały zasiada za fortepianem i gra Chopina w obecności niemieckiego oficera. Robi również wrażenie, chyba jedna z najbardziej wstrząsających scen tego filmu tj. scena ukazująca oprawcę w trakcie wykonywania rutynowych czynności operacyjno-służbowych..ale co tego okrutnego człowieka skusiło, jaka siła nim pokierowała..żeby jeszcze dodatkowo zmieniać ten nieszczęsny magazynek..?? Tego trudno odgadnąć i pojąć.. ;)

Właśnie ta scena zrobiłam na mnie niesamowite wrażenie.

Był to chyba jedyny film w moim życiu, po projekcji którego długo nie potrafiłem zebrać się z fotela i otrząsnąć. Już dawno przewinęły się napisy końcowe – a ja, jak ten słup soli: siedziałem ze spuszczona głową przygwożdżony do siedziska, otumaniony, zszokowany, wstrząśnięty. Tak jest zawsze, gdy obcuję z najwyższą sztuką i najszlachetniejszymi doznaniami. Nie wstydzę się wtedy nawet łez.
Pisząc to teraz uzmysłowiłem sobie, ze podczas zakończonego Konkursu nie doświadczyłem podobnych. Czy oznacza to, że nie odnalazłem w konkursowych wykonaniach pierwiastków najczystszej sztuki i dotyku Boga? Może…

Znów Januszu trafiłeś w sedno! Ja również nioe miałam absolutnego faworyta, który powaliłby mnie na kolana swoim występem. Niestety... :-\

Być może z podobnym dystansem i z podobnymi muzycznymi  nadziejami wyczekiwaliśmy tego Święta.
W poprzednim Konkursie wiem na pewno, ze nie nie uroniłem łezki po każdym występie Blechacza :)

"Wiera Gran" – dokumentalna opowieść o złamanym życiu fascynującej przedwojennej gwiazdy piosenki i o tym, dlaczego tak właśnie potoczyły się jej losy, zostanie pokazana po raz pierwszy w maju na 52. Krakowskim Festiwalu Filmowym. Ale będzie ją też można zobaczyć 29 maja w cyklu TVP2 "Świat bez fikcji" o godz. 22:55.

Dziękuję za informację Januszu, Tez spotkałam się z opiniami o Szpilmanie takimi jak piszesz.Czy można go oceniać!
Jednak tak!

 Co prawda jest to wątek dotyczący ciekawych, wartościowych programów w Jedynce, lecz chciałabym zachęcić do obejrzenia we wtorek w TVP Kultura dokumentu o ostatnim Konkursie Chopinowskim. Film zatytułowany jest po prostu "Konkurs" i opowiada o emocjach towarzyszącym eliminacjom do KCH.
Mam nadzieję, że będzie to interesujący zapis tamtych dni, a może artystyczna impresja? Chyba warto się o tym przekonać.
Tak więc: wtorek, 23.04, godz.19.05

http://www.teleman.pl/tv/Konkurs-703890

Dziękuję Kati  :)

Jesli ktoś nie ogladał dzisiaj wspaniałego koncertu Aleksandry Kurzak w Rzeszowie  na TVP Kultura to jedynka
nada go dziś o 21.30.
Bardzo polecam.

Oglądałam ten koncert na TVP Polonia (po 16.00). Deh vieni, non tardar w wykonaniu pani Aleksandry Kurzak w scenerii rzeszowskiego Starego Miasta i pod niebem, które w trakcie koncertu zmieniło swój kolor z błękitu w ciemny granat (burza popsuła trochę końcówkę, ale był "klimat"  ;)) dla mnie rzeszowianki z pochodzenia i mozartomanki do potęgi n-tej (gdziekolwiek los by mnie rzucił w danym momencie  ;)) było czymś naprawdę niezwykłym!  :)

We wtorek o 12.05 w TVP Kultura Rafał Blechacz tuż przed wygranym Konkursem Chopinowskim.  Będzie to koncert inauguracyjny Festiwalu w Łańcucie w maju 2005r, gdzie pianista zagrał koncert A-dur Mozarta pod batutą Jerzego Maksymiuka.

http://www.teleman.pl/tv/Klasyczny-Wtorek-Muzyczny-Festiwal-Lancut-2005-Rafal-Blechacz-Gra-Mozarta-i-Chopina-980386

Klasyczny wtorek ??, ostatnio była klasyczna środa w TVP Kultura.Dzieki za info Kati!!
Nie znasz dnia ni godziny w ramówce TVP.
We wrześniu ma ukazać sie nowa płyta Blechacza z polonezami Chopina.Bardzo jestem ciekawa, bo pamietam jak bardzo nie podobał mi się
polonez As-dur w jego wykonaniu.

No właśnie: tak mniej więcej raz na 2 tygodnie trzeba sprawdzać tego telemana ( bo podaje program na najbliższe 2tyg.), wyłowić co najciekawsze, ustawić przypomnienie w komórce(o ile pora audycji jest akceptowalna), zawiadomic na Kurierze, jeśli jakiś rarytas jest w zapowiedziach...Standard.  ;)

A ciekawe czy w Łańcucie zagrał As-dura? ( bo jakieś chopinowskie bisy mają być).
Dlaczego Ci sie nie podobał?
Ja z zasady nie lubiąc tego poloneza, rzadko którym wykonaniem potrafię się zachwycić( pisałam o tym niedawno w relacji z Dusznik).

Może jestem za bardzo przywiązana do interpretacji Rubinsteina, ale pamietam jak słuchałam Blechacza
na KCH w 2005 roku, to miałam wrażenie,że 82 letni Rubinstein potrafił wykonac tego poloneza z wieksza pasją
i energią niż 20 letni wtedy Blechacz.Troche to mnie wtedy zdziwiło.

Dobrze pamiętam, że jeszcze jako młokos, przed Konkursem w 2005 r. widziałem ten występ Rafała na TVP Kultura - od tego czasu mocno zaciskałem za niego kciuki  ;)

Fani Rafała (do których należę i ja) pewnie wiedzą, że właśnie ukazała się jego kolejna chopinowska płyta - tym razem z polonezami  :) :

http://www.deutschegrammophon.com/en/cat/4790928

Wiedza także nie-fani Rafała (do których i ja należę)  ;płyty całej nie znam słuchałam tylko
udostępnionego przez DG Poloneza As-dur o którym mowa była wcześniej.
Niestety znowu rozmijam sie z Blechaczem :-[ ten polonez zdecydowanie mu nie leży , ale oczywiście czekam na całą płytę.

Dziś "Wygrany" w TVP2, o 22.15 :)

"Oliver Linovsky to utalentowany amerykański pianista polskiego pochodzenia. Jego karierę zakłóca porażka w Konkursie Chopinowskim. Żyjąc pod presją matki i wyrachowanego menedżera, Oliver przeżywa dylemat, czy grać z myślą o jurorach i krytyce, czy dla ludzi, którzy kochają muzykę. Mężczyzna decyduje się na europejskie tournée. We Wrocławiu schodzi ze sceny tuż przed występem. Organizator obciąża go odszkodowaniem. Emerytowany profesor matematyki wprowadza Olivera w świat swojej pasji i pokazuje, że można żyć wedle własnych zasad."