Kurier Szafarski

Wiem, że są na forum oczytane w tematyce muzycznej osoby. I właśnie do nich, ale nie tylko, kieruję propozycję, byśmy w tym temacie dzielili tytułami i opisami książek na temat Chopina i jego muzyki. Wiem, że część osób przy okazji konkursu "odświeżyła" sobie tego typu lekturę, część odczuła potrzebę sięgnięcia po więcej, inni zaś może dotąd na ten temat nie czytali niczego lub niewiele, a chcieliby. Jednych zainteresują biografie, innych bardziej szczegółowe opracowania na temat osoby naszego kompozytora, inni zaś szukają czegoś, co ułatwiłoby im zrozumienie jego muzyki, a jeszcze inni ciekawostek i anegdotek. Oprócz różnorodności tematycznej książki te przeznaczone są też dla różnych osób - niektóre wymagają już pewnej wiedzy, inne mają na celu przybliżenie twórczości Chopina osobom bez większego przygotowania teoretycznego. Dlatego uważam, że taki temat mógłby wielu z nas pomóc, zwłaszcza, gdy obok tytułu i autora podamy krótki opis oraz informację o stopniu trudności i przystępności lektury - pozwoli to uniknąć zawodu lub zniechęcenia, jakie często towarzyszą osobom, które w danym momencie sięgnęły po zbyt trudną lub z innych względów niewłaściwą w danym momencie lekturę.
Zachęcam do dzielenia się propozycjami lektur.

Świetna myśl!

Chciałabym polecić najlepszą moim zdaniem biografię Chopina.
Jarosław Iwaszkiewicz "Chopin".
Chociaż żle napisałam bo nie jest to typowa biografia taka pt"urodził się i umarł" ale raczej impresje i
przemyślenia o grze i życiu.Nie ma w niej ważnych dat i faktów.
To raczej wyraz wielkiej miłości pisarza do kompozytora, próba zrozumienia go.
A ostatnie zdania powinny wisieć w każdej polskiej szkole.
Przepraszam za patos ale tak to czuję :)

Nie czytałem jeszcze,
ale widząc kto jest autorem tej książki
na pewno się skuszę,
bo uważam go za jednego z najlepszych pisarzy.

Życzę wspaniałych wrażeń aro, nie pożałujesz

Tak. Macie rację. Iwaszkiewicz w szopenowskiej bibliotece powinien być kanonem dla każdego miłośnika. Poza bezspornym faktem, ze Pan Iwaszkiewicz był świetnym pisarzem – był jednocześnie wielkim znawcą, recenzentem życia muzycznego i koneserem muzycznym. Jego charyzmatyczną osobowość sugestywnie dopełniają koneksje rodzinne z Karolem Szymanowskim (był jego kuzynem). Obok „Chopina” polecam inną znakomitą pozycję jego autorstwa: „Lato w Nohant”. Opisuje w niej  ostatnie dni związku Chopina z George Sand.
Jednak moją biblią w odniesieniu do Chopina było 4-tomowe dzieło Hoesicka. To biografia-analiza-praca_naukowa-rzeka. Napisane w połowie zeszłego stulecia dzieło -do dziś może być encyklopedią tematu. Niestety, jest praktycznie nieosiągalne na rynku. Mój prywatny egzemplarz też gdzieś zawieruszył się w biblioteczkach ukochanej rodzinki.
Polecam także lżejsze pozycje, jak choćby kształt miłości Broszkiewicza. Znakomita pozycja dla starszych dzieci pisana pięknym słowem i z szacunkiem dla faktów.
O innych pozycjach nie będę się rozpisywał. W moim przypadku było ich ze trzydzieści. Jako ciekawostkę podam, ze kiedyś 9za czasów studenckich) z zapartym tchem przeczytałem kilkusetstronicową prace Zofii Lisak dot. analizy muzykologicznej fantazji f-moll op. 49. Dzis, myslę, że musiałem być wariacko zakręcony, bo tej pracy dziś – po prostu nie da się czytać.

Januszu! Hoesik okazał się jednak osiągalny! Kupiłam go właśnie przed chwilą na Allegro. Dziękuję za namiar, ponieważ nie miałam okazji do tej pory przeczytać tej biografii.

aneliku, jesli to to 4-tomowe dzieło toszczerze  gratuluję. Bo spod jego pióra wyszły i inne mniejsze pozycje dot. Chopina.

Dzieki Janusz że wspomniałeś o "Kształcie Miłości" Broszkiewicza a juz myślałam, ze o tej książce zapomniano.
Bardzo ją jubię może nie ze względu na Chopina ale na moją wielką miłość Maurycego Mochnackiego,
zdaje się że Chopin nie bardzo go lubił, ale to Mochnacki pierwszy krytyk muzyczny zachwycił się jego koncertami..

Całkiem możliwe, Tereso, że moja przygoda z Szopenem rozpoczęła się od Broszkiewicza. Dlatego dziś tę lekturę wspominam ze szczególną sympatią i wzruszeniem. A może to jest tak, że dobre książki pozostają w naszych sercach na zawsze? Chyba tak.

A czterotomowe! Jeden jedyny egzemplarz dostępny na aukcjach. Polecam zresztą Allegro, gdy chodzi o rzadkie książki. W ten sposób zdobyłam takie, które miały czasami jedno tylko wydanie.

Ja nie znam lepszej książki o Chopinie niż jego korespondencja (zresztą myślę, że to prawdziwe również w przypadku wszystkich innych postaci, którymi się ludzie nie przestają interesować), ewentualnie korespondencja innych osób mających z nim jakiś kontakt, dzienniki i wspomnienia itd. Wszystko to co nam serwują autorzy jest przefiltrowane przez ich osobowość, podglądy, sympatie, antypatie etc. Jak się przeczyta klika takich monografii, to można stwierdzić, że one się między sobą nieźle różnią, więc jeśli już zaczynamy czytać, to najlepiej kilku różnych autorów, żeby móc wyrobić sobie opinię, a nie być zależnym od poglądów jednego.

Co do literatury wspomnieniowej, to przypominam sobie istnienie antologii "Chopin żywy" (Czartkowski, Jeżewska). Szkoda że nie ma obecnie jakiejś obszerniejszej pracy tego typu (przynajmniej ja nic o tym nie wiem).
Z monografii to np. praca prof. Zielińskiego (choć nie bez zastrzeżeń, powiedziałabym, że dość kiepski z niego psycholog, ale praca ta ma inne ważne zalety), jest to solidne faktograficznie opracowanie i połowa tej książki to informacje o utworach (dla osób niemających żadnej muzykologicznej wiedzy może być trochę ciężka).
Tak na marginesie, to ja nie przepadam za Iwaszkiewiczem. Jego książkę bardzo dobrze się czyta, ale wydaje mi się, że faktograficznie to on nie jest dobry, odbiega od współczesnej nam wiedzy i że prezentuje przede wszystkim swoje widzenie Chopina (to samo z dramatem).
Wierzyńskiego też się dosyć dobrze czyta, no ale jak on mi cytuje "listy do Potockiej", to odpada.

Cóż, gdy Wierzynski pisał biografie sprawa sfałszowanych listów do Delfiny nie była jeszcze przesądzona. Miał prawo domniemywać, ze są autentyczne (słownictwo, szopenowskie kalamburki i inne pułapki pani Paulina Czernicka zaaranżowała znakomicie). Nawet sam Hoesick dał się na nie złowić, chociaż przyznał, że dopóki nie zobaczy oryginałów, dopóty nie ma pewności. Swoją drogą jak niesamowicie  musiała się fascynować Chopinem ta kobieta (PC) skoro dopuściła się tak horendalnej mistyfikacji

To chyba musiało być po prostu chorobliwe.

Olu, jakże często zdarza się ludziom chorować... z miłości . Przecież to najpopularniejsza choroba

Oj, chyba masz rację, ale mi tam w takich wypadkach wystarczą płyty  ;)

Ja też myślę że ona go bardzo kochała...

Olu mogłabyś rozwinąć tę myśl o prof Zielińskim jako o biografie Szopena, że "kiepski z niego psycholog". Mam tą książkę i na ten aspekt nie zwróciłem uwagi.
 

Ja też mam tę książkę (przy czym ostatnio czytałam ją jakieś 10 lat temu, proszę wziąć to pod uwagę).
Moje czepianie się jest natury zupełnie drugorzędnej, bo z drugiej strony jeśli ktoś zacznie się się "wgłębiać" to może wyjść z tego "dziennik przemyśleń osobistych biografa", a nie próba przekazania obiektywnej (choć to oczywiście niemożliwe) informacji.
Właśnie w momencie lektury tej książki takiego drążenia mi czasem brakowało (np. o ile sobie przypominam to prof. Zieliński pomija to o czym tutaj mówimy - kwestię religijności Chopina. Być może ma po prostu rację, ponieważ temat jest niezwykle trudny do naświetlenia, a może wynika to po prostu z jego poglądu, że Chopin niewiele się religią interesował (myślę jednak, że każdy ma jakiś stosunek jeśli nie do religii, to przynajmniej do Boga, więc można by było spróbować coś więcej), inna sprawa, którą sobie przypominam to np. kwestia zerwania z GS. Pamiętam, że autor napomyka, że w pewnym momencie jej stosunek do niego się zmienił, ale czytelnik nie ma najmniejszego pojęcia dlaczego, no i w ogóle cała ta kwestia jest potraktowana dosyć jednostronnie).
Ogólnie mam bardzo dobrą opinię o tej pozycji, zawiera bardzo rzetelne i szczegółowe informacje, bez sentymentalizmu (a tego nie można powiedzieć o wielu książkach biograficznych, czy właściwie monograficznych, bo ona, jak wiemy, do samej tylko biografii się nie ogranicza).

Dzień dobry wszystkim! To moja pierwsza wiadomość na tym forum. Niektórych poznaję z forum tvp (tam już wyłączyłem konto).

Tym, co szukają książki: Chopin : życie i twórczość. T. 1 - T.4 – F. Hoesick, polecam strony internetowe naszej Biblioteki Narodowej: www.polona.pl. Tam dostępne są wszystkie tomy on-line. Miłej lektury! Są tam i inne rewelacyjne rzeczy nt. Chopina.

Z nowości polecam całkiem sympatyczną książeczkę: Migotliwy ton. Esej o stylu Chopina, P. Wierzbicki, Warszawa 2010. Książka ta nie ma charakteru eseju naukowego. To literacka, wielce błyskotliwa próba identyfikacji tego, co jakoś określa styl chopinowski, której dokonuje jego entuzjasta. Świetna inspiracja do własnych przemyśleń - ich powstania lub uporządkowania. Książka prosta, ale niebanalna.

Tycjan witaj, ja też Cię poznaję z tamtego forum :). Bardzo sie cieszę, że do nas dołączyłeś.

Wszystkim, którzy pragną poznać Chopina - człowieka, zmagającego się z niedyspozycjami, chorobą, agonią wreszcie, polecam książkę Czesława Sielużyckiego: Chopin - geniusz cierpiący.
Natomiast tych, którzy cenią sobie wyrafinowane interpretacje Chopinowskich utworów i słów [sic!], zapraszam do lektury znakomitej pracy Ryszarda Przybylskiego: Cień jaskółki. Esej o myślach Chopina.
O ile w pierwszej pozycji wstrząsnęły mną medyczne analizy i szczegóły, obnażające walkę z chorobą i słabnącym ciałem, o tyle druga poruszyła mną do głębi, dzięki niestandardowej próbie interpretacji Chopinowskich wypowiedzi, przeprowadzonych ze smakiem i wnikliwością przez wybitnego znawcę literatury.

Dziwne są drogi skojarzeń, czytając przed chwilą blog xbw (dzięki za mnóstwo książek które na pewno przeczytam)
natrafiłam na zdjęcie ze Szkocji.
Jest taka książka Barbary Wachowicz "Malwy na lewadach" w niej reportaż szkockimi śladami Chopina,
B.W. opisuje zamki w których mieszkał i inne ciekawostki....

Co za traf, właśnie wczoraj sięgnęłam na półkę i zagłębiłam się w ponowną lekturę "Malw"

Nabyłem właśnie książeczkę E. Solińskiej "Tajemnice Chopina", Warszawa 2010. Książka to zbiorek różnych ciekawostek związanych z Chopinem. Raczej do przeczytania w wolnych chwilach w empiku, niż do posiadania w domowej biblioteczce :) Ale dobrze się czyta i dobrze, że takie książeczki - nieco "plotkarskie" - też są pisane.

Trochę cytatów wygrzebanych w Chomiku:


Skromny a dumny” (George Sand)

„Był czysty jak łza” (T. Kwiatkowski)

„Wytrwale unikał krętych dróg życia” (F. Liszt)

„Przez całe życie był umierający” (H. Berlioz)

„Wszystko było w nim harmonijne” (F. Liszt)

„Gdy siada do fortepianu i improwizuje, wydaje mi się, że odwiedził mnie ktoś bliski” (H.Heine)

„Muzyka Pana sprawia, że ludzie kochają się i wzajemnie rozumieją” (Astolph de Custine)

„Był najromantyczniejszy ze wszystkich muzyków” (E. Delacroix)

„Przy nim [liszcie] znikają wszyscy pianiści – z wyjątkiem jednego jedynego Chopina, Rafaela fortepianu” (H.Heine)

„Polaków już za to można lubić, że Polakiem był Chopin” (L. Tołstoj)

Teresko, dziękuję Ci za cytaty. Są naprawdę ciekawe i warte zapamiętania

Heine świetnie chwyta istotę twórczości Chopina, gdy nazywa go "Rafaelem fortepianu". Genialne!

A ja już mam swojego własnego Hoesicka! Nabyty na aukcjach Allegro, jest smakowicie "zaczytany".

Cudownie napisał o Chopinie. Połyka się te książkę. Nie wierz jednak we wszystko :) Dla równowagi do niekiedy nieco poetyckiej biografii Hoesicka, polecam zwięzłą i "trzeźwą" biografię napisaną przez Adama Zamoyskiego, pt. "Chopin", wydanie tegoroczne. Tej nie czyta się z zapartym tchem, ale jest aktualniejsza i rzeczowa.

Hoesicka, to przyznaję się, nie znam (choć coś tam słyszałam, że "fajne", tylko nie zawsze trzeba we wszystko wierzyć). Co do Zamoyskiego, też mogę polecić (chociaż miałam wrażenie, że czasem idzie ona w stronę takich nieco "efektownych" sformułowań), ale niewątpliwie nie jest to pozycja pisana z pozycji "kolanowej", jak to się czasem jeszcze niekiedy zdarza, więc dość "nowoczesna".

„Gdyby […] trzeba było wybrać – wybrałbym bez wahania! Oddałbym natychmiast: Mickiewicza – z rozpaczą, Słowackiego – z żalem, tuzin Krasińskich – za jednego Chopina. Sam nie grając, żywię dla Chopina uczucie, które tylko religią nazwać można” (Julian Tuwim)

„Nieznana mi pianistka, wirtuoz, dokonuje okaleczania Preludium op. 28 nr 17 Chopina. Jak to możliwe, że niektórzy omdlewają przed takim wykonaniem? Ja dostrzegam w tym obrzydliwą wręcz wulgarność, głupawą afektację i sentymentalizm” (A. Gide)

„Schumann jest poetą. Chopin jest artystą, co jest rzeczą zupełnie inną…” (A. Gide)

„Był jakby kondensatem wspaniałych, rządzących się własną logiką niekonsekwencji” (G. Sand)

„Jest na wskroś, aż do bólu polski” (S. Kisielewski)

„U żadnego z kompozytorów w całej historii muzyki nie występował z taką siłą i nierozerwalną spoistością tajemniczy związek trzech elementów: ręki, klawiszy i odczuwania muzyki przez dźwięk” (W. Lutosławski)

...

Chyba nikt nie wspomniał jeszcze o wielkiej i obszernej (847 s.) pracy prof. Tomaszewskiego (Chopin. Człowiek, dzieło, rezonans), więc spieszę to zrobić, bo niedobrze by było gdyby ta pozycja się w tym spisie lektur nie pojawiła. Książka kładąca akcent oczywiście na twórczość i problemy muzykologiczne (jednak dająca się przeczytać komuś kto nie jest muzykologiem, a tylko melomanem bardzo zainteresowanym Chopinem). Tej pozycji nie trzeba chyba jakoś szczególnie polecać (ani zapewne przedstawiać).

Zachęciliście mnie, aby po latach przejrzeć sobie kilka książek. Iwaszkiwicza ("Chopin") czytało mi się tak, jak kiedyś. Jest w niej dla mnie takie ogromne ciepło. Iwaszkiewicz zastrzega się, że nie pisze biografii typowej, ale pisze o Chopinie z pozycji miłośnika - pięknie pisze. Wydaje mi się jednak, że literacko lepsza jest praca Wierzyńskiego ("Zycie Chopina") - ten piękny język, te ujęcia, ach!

Zamówiłem sobie "Paryskie światy Fryderyka Chopina", W. Atwooda, czytaliście może? 

Właśnie jestem w posiadaniu książki, o której wspominała Ola83. Dość solidnie wygląda nie tylko wizualnie i wagowo. Dopiero zaczynam czytać - nie wiem czy przeczytam w całości, bo nie znam pojęć z muzykologii(jest też wiele przykładów z zapisem nutowym). Zapamiętałem sobie, że Chopin ponoć grywał w szachy a nawet sam zrobił sobie planszę i figurki oraz jeździł na łyżwach. Dość ciekawy początek o osobowości Chopina, próbach jego psychoanalizy i bardzo szczegółowy życiorys.

Nie zniechęcaj się nawet jak nie wszystko będzie zrozumiałe. Jak zgaduję mówisz o Tomaszewskim. Ja najpierw przeczytałam Zielińskiego i to jako szczeniara i naprawdę niewiele wtedy zrozumiałam z wywodów muzykologicznych, ale i tak uważam, że sporo mi to dało. Po jakimś czasie (bo trochę uczyłam się grać) rozumiałam z tego więcej (choć nie mogę powiedzieć, że rozumiem wszystko po dziś dzień). Tomaszewski jest bardziej skrótowy, jeżeli chodzi o omawianie poszczególnych utworów, za to organizuje swoją pracę wokół takich bloków tematycznych: harmonika, melodyka etc. jeśli dobrze sobie przypominam. Jego praca to takie kompendium nawiązujące do prac innych muzykologów i nie ma jakiegoś wielkiego poziomu szczegółowości tak jak np. w jakiejś analizie poszczególnego utworu (to dopiero byłoby niestrawne dla nie-muzykologa podejrzewam, z Tomaszewskim jeszcze jakoś można dać radę).

A propos "Światów" Atwooda, ja tę pozycję przegapiłam, jeszcze jest dostępna? Wolałabym szczerze mówiąc, żeby takie rzeczy były pisane przez Francuza, nie Anglika czy Amerykanina, ale może to tylko takie moje uprzedzenie. Książki nie znam.

Chopin przedstawiany przez Zamoyskiego podoba mi się, bo wydaje się być najbardziej autentyczny, nie "zsentymentalizowany". Widać, że autor stara się byc maksymalnie obiektywny, pokazać żywego człowieka, nie legendę. Jak piszą na obwolucie, Chopin w jego opisie "przestaje być zbolałym męczennikiem...inteligentny, prawdziwy, żywy, pełen humoru a zarazem trosk człowiek". Chociaż pewnie Iwaszkiewicza za to piękniej się czyta, jako literaturę.
Spróbuję upolować tego Hoesicka. Lubię opasłe tomiska :)

A oto jak w Niemczech Ambasada Polska i Ministerstwo Spraw Zagranicznych promuje Chopina...
Ręce opadają. Wrazliwym proponuję nie czytać.

http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Na-ch-on-MSZ-tlumaczy-sie-z-promocji-Chopina,wid,13158800,wiadomosc.html

To wielki skandal, moje oburzenie nie zna granic!!!!!!!!!!! Jak to sie stało, że nikt tego nie czytał przed skierowaniem do druku?!!!!!!! Myślę, że za tym stoi potężna łapówa!!!!!!!!!!!!!!!

Temat jak wyżej, ale spod innej optyki. Która bliższa prawdy ? Gdzie jest prawda? Niech każdy oceni sam...

http://komiksomania.pl/publicystyka/galeria/7-polprawd-na-temat-chopina/p/1.html

Po wycofaniu publikacji,
wczoraj wydawnictwo Kultura Gniewu
oświadczyło, że
odda pieniądze.

no ja myślę...

Słowo Rubinsteina o Chopinie.
Bardzo ciekawa lektura (wstęp do biografii Wierzyńskiego), krótka, ale za to celna i mądra synteza rozumienia epoki i dzieła Chopina

http://www.zwoje-scrolls.com/zwoje19/text01p.htm

Co do tego komiksu, to sprawa na milę śmierdzi. Powinna się tym CBA zainteresować, że o innych agendach nie wspomnę, bo żeby z publicznych środków finansować coś takiego, to jest po prostu... No dobra, przez wzgląd na panie nie napiszę tego...
Spotkałem się z tłumaczeniami, że taki język trafia do współczesnego odbiorcy. Być może, ale... ludzi poniżej pewnego poziomu do Chopina nie przekona się. Po prostu. A ta publikacja zdaj się być właśnie do tej prymitywnej i nie rokującej żadnych nadziei grupy adresowana.

http://merlin.pl/Fryderyk-Narodziny-geniusza_Tadeusz-Lopalewski/browse/product/1,759458.html

Widziałam dziś w Taniej książce na rogu Chmielnej Fryderyk. Narodziny geniusza za jedyne 8 zł. Wadą tej książki jest oprawa miękka i klejone strony, wygląda, jakby się miała rozpaść podczas pierwszego czytania.

Nie przeczytałam może zbyt wiele książek o Chopinie, ale o kilku już mogę się wypowiedzieć. Moją ulubioną (jak na razie) jest "Chopin" Iwaszkiewicza, szczególnie zapadł mi w pamięć ten fragment: Jednym z najintymniejszych zwierzeń muzycznych Chopina jest jego Walc cis-moll op. 64 nr 2. Po każdej jego części, po przenikliwej w swym beznadziejnym smutku pierwszej i trzeciej, po pogodniejszej, szerszej melodii (Des-dur) części środkowej – przychodzi szybki, padający refren, który powiada: "smutno, prawda? A mnie wszystko jedno, a mnie wszystko jedno, niech się dzieje co chce…" – i to machnięcie ręki zamiera gdzieś w górze; i znowu refren, coraz szybszy, coraz bardziej mechaniczny w swoim pianissimo bez wyrazu: "wszystko jedno…." A wiadomo, że nie wszystko jedno, i prawdą jest przejmujący smutek walca, nie taneczne ritornello refrenu.

Co do "Kształtu miłości" Broszkiewicza, to niestety zupełnie mi ta książka nie podeszła, dałam radę przebrnąć chyba tylko przez kilkanaście kartek. Mam ją nadal na półce, może kiedyś zrobię podejście nr 2.

A teraz Was zaskoczę. Spodobała mi się powieść "Dagerotyp. Tajemnica Chopina". Coś mi świta, że był jakiś post na tym forum, w którym książka została skrytykowana dość mocno. Wiem, że nie jest to arcydzieło, ale bardzo miło wspominam jej czytanie i na pewno do książki będę jeszcze wracać. W niej też mam ulubiony fragment: Po chwili jednak spoważniał, spojrzał na Marie i zaczął grać Nokturn Es-dur, jeden ze swoich najbardziej romantycznych utworów. Dziewczyna przymknęła oczy w rozmarzeniu, poddając się sentymentalnemu nastrojowi. Część końcowa, koda z efektownym ozdobnikiem w wysokim rejestrze, zakonczona pasażem, zabrzmiała dziwnie znajomo. Szklany dźwięk kojarzył jej się z odgłosem rozsypanych na kamiennych schodach pereł i zaraz, oczami wyobraźni, zobaczyła tę scenę. Kaskada spadajacych kuleczek, podskakujących na kolejnych stopniach, początkowo gromadnie, na koniec już tylko pojedynczo, aż do stuknięcia ostatniej perełki o gładki kamień.

Zdaje się, ze to chyba ja coś wspomniałem w topicu "Ex libris" o 'Dagerotypie...". Przypominam sobie, że książkę czytało mi sie fajnie, ale pamiętam też, że autorka dość swobodnie zaflirtowała z biografią Chopina (w uknutej przez nią intrydze pewnej pannie zostawił potomka   ;D ), co mnie troszkę rozśmieszyło i kazało książeczkę tę bardzo lekko potraktować. Z drugiej strony pamiętam, że oprocz intrygi w powiesci znalazło sie mnóstwo autentycznych faktów i opisów szopenowskiego Paryża, co było niewątpliwym "smaczkiem" książki. Jeśli więc ktoś lubi lekkie pioro, potoczystą fabułę i niezbyt skomplikowaną narrację - to na zimowe wieczory - polecam  ;) . Jesli ktoś jednak szuka prawdy biograficznej - to już niekoniecznie  :-\
Co do zaś Broszkiewicza...
Piękna, wzruszająca, beletrystyczna powieść, oparta na biograficznych faktach... Czytałem ją ze... 4o (!) lat temu, ale niektóre z niej obrazki sytuacyjne utkwiły w mym sercu i do dziś grają mi w duszy... :) Polecam każdemu, kto szuka pieknego słowa, mądrej fabuły i prawdy o miłości do muzyki... i nie tylko muzyki  :)

No tak, oczywiście, co do szukania prawdy biograficznej to się zgadzam. Wydaje mi się jednak, że  nie była ona napisana po to, by ktoś miał w niej ją odnaleźć (choć, tak jak piszesz, są tam wplecione różne fakty). Postać tej kochanki, jej odnalezione listy - to wszystko jest zupełnie fikcyjne. Myślę, że inteligentni ludzie (niekoniecznie znawcy tematu) od razu na to wpadną. Ja sama, gdy zafascynowałam się postacią Chopina i zaczęłam szukać w internecie tytułów książek o nim, trafiłam też na "Dagerotyp" i od razu wiedziałam, że jest to fikcyjna historia. Po jakimś czasie ją zakupiłam i czytało mi się ją bardzo miło, szybko (przeczytałam chyba w jeden czy dwa wieczory).

Co do Broszkiewicza zaś, to całkiem możliwe, iż wybrałam na czytanie zły moment, może wtedy potrzebowałam innego rodzaju lektury. I nie chodzi o to, że nie potrafię czy nie chcę czytać literatury faktu i wolę coś w stylu "Dagerotypu". ;) Skończyłam historię i tam czytałam masę tego typu książek, zresztą jak tylko się dawało, to wybierałam właśnie biografie. Nawet po skończeniu studiów przez jakiś czas zupełnie porzuciłam czytanie powieści na korzyść właśnie publikacji historycznych. Dam jej drugą szansę.

A powiedzcie mi (bo ja nadal jestem daleko za Wami z wiedzą o Chopinie i jego muzyce). Jest taka książka Zofii Jeżewskiej o Chopinie. Nie taka gruba kilkuset stronicowa (bo tę też niedawno zakupiłam i mam ją w planach), tylko taka cienka, mała. W tej napisanej w czasach PRL-u publikacji raziły mnie rozdziały dotyczące wieku XX (książka nie kończy się w chwili śmierci kompozytora, ale przybliża też dalsze lata, m.in. losy jego warszawskiego pomnika- zburzonego przez hitlerowców oraz konkursy chopinowskie). Własnie o te konkursy mi tutaj chodzi, a konkretnie o wychwalanie radzieckich uczestników, krytykę uczestników polskich sprzed wojny i potem chwalenie uczestników PRL-owskich co to wzięli przykład z radzieckich kolegów i dlatego mieli takie sukcesy. Nie znam się aż tak bardzo na tym, ale nawet jeśli jest w tym trochę prawdy (w co wątpię) to podane jest to w niestrawny dla mnie sposób. Jak to było z tymi koncertami?

rozumiem, ze pytasz nie o koncerty a o powojenne konkursy?...
Byłbym ostrożny w jednoznacznym wplataniu w ich rozstrzygnięcia politycznych przesłanek. Po pierwsze: jury zawsze było międzynarodowe i złożone z wybitnych pedagogów-pianistow, i po drugie - fakty są takie: laury zwycięzców odbierali niekwestionowani później przez nikogo na swiecie mistrzowie,  przypomnijmy choćby lata 1960-70, czyli po kolei: Pollini, Argerich, Ohlsson (wszyscy przecież zza żelaznej kurtyny!).
Ale, ok! Można by mieć (i chyba trzeba mieć) uzasadnione wątpliwości szczególnie w odniesieniu do rezultatów pierwszego powojennego konkursu, w którym wszystkie 12 nagród rozdzielono wyłącznie między pianistów polskich i radzieckich, a I nagrodę przyznano nawet ex aequo... Ale jesli chodzi o mnie - uważam, że to mógł być także dobry, racjonalny i sprawiedliwy wybór. Halina Czerny-Stefańska absolutnie na nagrodę zasłuzyła. Jej nagrania z Konkursu ale i póxniejsze - do dziś fascynują i potwierdzają jej klasę. Bella Davidovich swoimi późniejszymi osiagnięciami (głownie pedagogicznymi) także potwierdziła że zasłuzyła na laur zwycięzcy.. Nie wiem, jak było z Harasiewiczem (1955). Ponoć był strasznym tremiarzem i panicznie bał sie koncertowej sali. Jak zatem uporał sie ze szrankami Konkursu, jak udało mus ie go zwyciężyc?? Jego tajemnica. Ale przecież i późniejsze dokonania Harasiewicza (głownie pedagogiczne ale i nagrani płytowe) wciąż znakomicie o nim świadczą wystawiając mu bardzo nobliwa laurę.
O Krystianie - cóz tu pisać... Gwiazda gwiazd. Więc polityka, polityką - ale Konkurs, jak widać, potrafił w tych ciężkich czasach się przed nią obronić... Gdyby było inaczej - świat muzyczny z pewnością by go zmarginalizoiwał.

Dziękuję za wyczerpującą odpowiedź. Właśnie te wygrane w pierwszym powojennym konkursie wzbudziły moje wątpliwości. Od razu piszę, że są to wątpliwości osoby, która nie zna się na muzyce. I nie kwestionuję tu talentu osób wymienionych przez Ciebie (skoro i mnie, mało obeznanemu w temacie człowiekowi, te nazwiska coś mówią, to coś to znaczy). Zastanawiam się po prostu, czy nie było wówczas nawet nie lepszych, ale powiedzmy równie dobrych uczestników z innych krajów, którzy nie uzyskali nagród.

Teraz jestem zawalona egzemplarzami recenzenckimi, ale jak uporam się z częścią recenzji, postaram się zabrać za tę kilkusetstronicową biografię autorstwa Jeżewskiej.

A jakie macie zdanie o książce "Lukrecja Floriani" George Sand? Już od roku zastanawiam się nad jej kupnem, bo w bibliotekach jej na razie nie znalazłam.

Nie czytałem Lukrecji Floriani, nie czytałem w ogole żadnej pozycji George Sand. Troche mi wstyd, ale cóz... Zastanawiam sie dlaczego tak się stało? I chyba jedyna racjonalna odpowiedź: przekonano mnie, ze niewarto. Czytając "dziesiąt" roznych biografii Chopina w kazdej z nich mniej czy bardziej spotykałem sie z recenzowaniem jej literatury jako tej, ktora nie przetrwała próby czasu, ktora dla wspolczesnego czytelnika jest nużąca i pozbawiona ponadczasowych spostrzezeń i prawd. I chyba przekonano mnie skuteczniey  ;D  Jednak dzisiaj - czasem sobie myslę, może watrto zrobić wyjątek dla Lukrecji? W końcu to pozycja szczególna, w ktorej, jak to czasem sie mawia: niełatwe relacje miedzy epokowymi "kochankami" wystawione zostały pod niecałkiem obiektywny, acz publiczny osąd. Problem tylko w tym, ze "lukrecji" nigdy nie widziałem w żadnej księgarni ani antykwariacie. Własciwie nie tylko niej, ale i żadnej innej książki GG. Czyzby od Niebios spotkała ja kara za chelpliwe stwierdzenie: "nadejdą czasy, gdy moje książki trafią pod strzechy, a twoja muzyka zostanie przez wszystkich zapomniana..."?  ;)   ::)

Witaj Doroto, kolejna książkolubna osoba na forum, hura :)

@Janusz
O samym pisarstwie pani Sand czytałam podobne opinie do tych wspomnianych wyżej. Jest tyle innych ciekawych książek, że na pewno nie zamierzam katować się wszystkimi jej dziełami. Ale właśnie z tą Lukrecją sprawa wygląda trochę inaczej. Ciekawi mnie, w jaki sposób przedstawiła swoje relacje z Chopinem. Wiem, że wiele tam może być (i pewnie jest) wyolbrzymione czy nawet wymyślone, ale chciałabym to przeczytać i wyrobić sobie swoje zdanie na ten temat (a przy okazji na temat samego warsztatu p. Sand). Też nie widzialam w księgarniach żadnej książki Sand, ale od czasu do czasu pojawiają się na popularnym portalu aukcyjnym. ;)

@xbw
Dziękuję za tak entuzjastyczne powitanie! :)

Witam
Mam prośbę do szanownych forumowiczów o poradę.
Szukam książek dotyczących etiud Chopina, zarówno od strony analizy teoretycznej czy muzycznej jak i praktycznych porad do nauki ich gry.
Nie jestem muzykiem z wykształcenia ale potrafię zagrać prostsze utwory na pianinie. Uczę się grać etiudy Chopina i szukam źródeł na ich temat.
Z góry dziękuję za wszelkie sugestie.
Grzegorz

Witaj Grzegorzu!
Karkołomne postawiłes sobie zadanie. Jako amator zastanow się, czy aby nie porywasz się na Czumulugmę, wcześniej odwiedziwszy ledwie Gubałówkę ?   ;)
Przepraszam za niemądry żart. Etiudy Chopina to przecież wielka nęcąca kraina poezji, bitewe i bajek. Wiem coś na ten temat. - ale jednocześnie to najwyższa pólka pianistycznego wtajemniczenia. Jeśli szukasz opracowań źródłowych, to będą to opracowania z definicji skierowane do profesjonalistów. Mogą być zatem niezjadliwe...
Ja też jestem amatorem. Kiedyś nawet grałem kilka etiud (w tym: cały opus "Trzech nowych etiud" + rewolucyjną). Ale juz dawno nie gram, bo nazbyt w nich kustykałem. Dziś wolę preludia i nokturny. I też tylko niektóre. Bo Chopin chyba nie chciał belfrować nam - amatorom. Zdecydowanie preferował profesjonalistów  ::)

Trochę też tak się czuję jak w tym żarcie, może przynajmniej jak nie wejdę na Czomolungmę to chociaż popatrzę sobie z dołu na jej piękno. Faktycznie preludia i nokturny są łatwiejsze do zagrania, mniej wirtuozerskie a bardziej poetyckie, szczególnie nokturny. Czytam właśnie książkę prof. Tomaszewskiego - Chopin - człowiek, dzieło, rezonans - cenne źródło wielu informacji o Chopinie z dużą bibliografią, może uda mi się tam znaleźć jakieś pozycje, które mi pomogą.
Dziękuję w każdym razie za odzew i będę jeszcze pisał na forum
Pozdrawiam
Grzegorz

Tak trzymaj :)
Próbuj a my będziemy ściskać kciuki za powodzenie.

Witaj na forum.

No tak, ale często też są tak wykonywane niestety - mechanicznie i dla popisu - co jest błedem. Tylko, że samo wykonanie jest już popisem.  :D

Właśnie czytam "Mówiący dąb - opowieści babuni" pani Sand. Bardzo ciekawa pozycja. Fajnie się czyta i bardzo oddziałuje na wyobraźnię. Co prawda dla dzieci, ale tylko taka była w bibliotece u mnie w mieście.

Clavio, ja tę książkę dostałam w dzieciństwie, kiedy to nazwisko jeszcze nic mi nie mówiło - zupełnie jej nie kojarzyłam z Chopinem:) I też bardzo mi się podobała:)

Zapoznając się z materiałami o życiu i pisaniu George Sand nabrałam poczucia, że pod wieloma względami przypomina mi naszą pisarkę Marię Rodziewiczównę.
Maria publikowała początkowo pod pseudonimem "Mario" :) Po śmierci ojca "obcięła krótko włosy (za zezwoleniem matki) i w krótkiej spódnicy i męskim żakiecie :) zajęła się zarządzaniem" majątkiem (trochę to nam przypomina emancypację George ;)) Prowadziła działalność społeczną, zakładała różne kobiece stowarzyszenia.
Jej utwory niby nie są uznawane za arcydzieła, ale jednak przez wiele lat były bardzo cenione i kochane przez całe pokolenia czytelniczek:) I zasłużyły na Wawrzyn Akademicki Polskiej Akademii Literatury.

George ubierała się po męsku, jednak w jej wypadku także "męski ubiór nie był pierwotnie wyrazem kontestacji ówczesnej społecznej roli kobiety – założyła go po raz pierwszy z ostrożności, wybierając się na premierę jednej ze sztuk Aleksandra Dumas i chcąc uniknąć problemów w razie spodziewanego zamieszania. Odtąd często zakładała męskie ubrania, czując się w nich wygodnie; ten strój umożliwiał jej także aktywność niedostępną innym kobietom jej stanu".
Napisane od końca lat 50. powieści stoją na dobrym poziomie pod względem psychologii postaci. We wcześniejszych często poruszała kwestie społeczne i los ludu.
Na naszym osądzie Sand ciąży cień dramatycznego zerwania związku z Chopinem. Jednak jej powieści były bardzo popularne i ceniło ją wielu ludzi pióra. Walt Whitman cytował jej powieść "Consuelo" jako szczególnie ulubioną i twierdził, że jej lektura wywarła na niego wpływ.  Angielska poetka Elizabeth Barrett Browning poświęciła jej dwa utwory. Czytywał ją Dostojewski i Virginia Woolf:)
Nie cierpiał jej Baudelaire:) Natomiast podobno uwielbiał ją Flaubert, a Balzac stwierdził, że jeśli ktoś uważa, że George Sand pisze źle, to dlatego, że jego własne standardy krytycyzmu są nieadekwatne:). Dodał także, że dzięki obrazowemu stylowi jej pisarstwo posiada wyjątkową subtelność, wykazując zdolność dosłownego przekazywania obrazów słowami. Tak więc także zdobyła sobie wiele przyjaznych serc.:)

Dziś upolowałam na allegro Hoesicka 4 tomy i wreszcię będę miała pierwszą pozycję dotyczącą mistrza.:)

Pamiętaj tylko, że to dość "wiekowe" dzieło. Niektóre sprawy wręcz mylnie naświetla (np. rzekomy romans mistrza z Delfiną Potocką). Na pewno jednak jest istotnym kompedium, które przestudiować i posiadac warto.   :)

Oczywiście będę pamiętać. :)

Dzień Dobry. Jestem na forum ze względu na książkę, którą oferuję do sprzedaży. Książka jest rzadkością i może zainteresuje kogoś:
http://allegro.pl/konstancja-gladkowska-muza-chopina-galewicz-hit-i4300437918.html
Jeżeli post nie jest w odpowiednim temacie - przepraszam.
Mam nadzieję, że zainteresowałem postem.
Pozdrawiam.

Ja zabieram się za Lew Mazel "Studia Chopinowskie" a w tej chwili co może się wydać wielu ludziom dziwne mam przed sobą "Program VII Międzynarodowego Konkursu Fryderyka Chopina" (ciekwa książka). :)

całkowicie rozumiem Twoje zainteresowanie, Clavio  :) . Sam niedawno przegladałem z rozrzewnieniem moją kultową "zdobycz" i pamiątkę jaką jest Program VI Konkursu. Kiedys kupiłem ten program w antykwariacie. To co jest w nim niesamowitego - to komplet autografów wszystkich uczestnikow i jurorów z autografem na dwie pierwsze strony samego maestra Artura Rubinsteina!  :D

Ostatnio w bibliotece miejskiej u nie w mieście pojawiło się "Jaśnie Pan Pichon". Znajoma jest bibliotekarką, więc dzień po pojawieniu już byłam wypożyczyć. Bardzo fajne opowiadanie dla dzieci. Jak zabrałam się za czytanie to przeczytałam calą bez przerwy tak mnie wciągnęła. Jeśli będę w przyszłości miała dzieci to na pewno im kupię.

Dostałam dziś w prezencie dwie książki:
1) Józef K. Lasocki "Podstawowe wiadomości z nauki o muzyce. Popularny podręcznik dla uczniów i samouków"
2) Józef M. Chomiński "Chopin"

Nie pamiętam czy wspominałam, ale jestem samouk i mam do dyspozycji keybord Yamaha i pianino Legnica. Kiedyś jak jeszcze nie słuchłam klasyki, kupiłam dwie książk oi nuce gry na keybordzie. Książka, którą dziś dostałam w porówniu do tej co mam to istne cudo. Tyle informacji o zpisie nutowym itp. Wręcz kobyła informcyjna, Drugiej książki nie znam ale z racji, że o Fryderyku, to będzie się pewnie przyjemnie czytało.:)

http://www.solidarni2010.pl/31933-jak-gral-sam-chopinnbspnbsp166rocznica-smierci-wielkiego-polaka.html