Kurier Szafarski

A zatem - MOZART. Uważam, podobnie jak niektórzy forumowicze, że powinien On mieć swój stały wątek w Kurierze Szafarskim. :D

Mozart był moim pierwszym kompozytorem, którego pokochałem. Potem oczywiście nadszedł okres fascynacji Beethovenem, Chopinem, Berliozem, Wagnerem... Ale Mozart był i będzie zawsze bliski.

Mozart - tak jak Bach - to punkt wyjścia. Mozarta - cudowną Harmonię, Filozofię, Tajemnicę muzyki kwartetów, kwintetów, koncertów, sonat, oper, symfonii, mszy - trzeba też zrozumieć. To nie jest łatwe, wielu słyszy tu muzykę pustą, lekką, przyjemną. Nie wszystkie z grubo ponad 600 dzieł Salzburczyka to arcydzieła. Ale ogromna większość dzieł Mozarta kryje w sobie najczystsze, najbardziej naturalne Piękno.

Na poczatek muzyka sakralna Mozarta. Nie wszystkim chyba znane Requiem czy Wielka Msza c-moll. Łacińska mszalna sekwencja: "Panie zmiłuj się nad nami" w muzycznym opracowaniu Wolfiego. :)

http://www.youtube.com/watch?v=dxRnLwugN_s - KYRIE D-MOLL KV 341

I cudeńko - mało znana sakralna miniatura Mozarta. KYRIE ES-DUR KV 322. Muzyka uduchowiona. Niestety, chyba niedostępne na youtube. Zerknijcie więc tu: www.mozart-archiv.de Zachęcam, to strona z dużym zasobem dzieł Mozarta, łatwych do odsłuchania w formacie mp3.

Hmm... 1969 rok, Teatr Telewizji, wspaniały, niezapomniany Kobiela w inscenizacji Molierowego Mieszczanina szlachcicem i Marsz Turecki jako podkład muzyczny. To był początek mojej świadomej miłości do muzyki klasycznej. Potem nastąpiły poszukiwania i słuchanie innych utworów Mistrza i dalej poszło jak z płatka! A wszystko dzięki radiowej dwójce, wtedy jedynemu źródłu gdzie można było słuchać, słuchać, słuchać..

Niektórzy forumowicze wdzięcznie dziękują ;D :-*  Tak, Wolfi, którego kochał Fryderyk, którego my kochamy, powinien tu być:)
Moja miłość do Wolfiego nie pomnę, czy pierwsza była (wszak były w dzieciństwie jeszcze te "bachy", które tak miło się grało), lecz bardzo wielka i nieprzemijająca, nie znika jak łzy w deszczu -  choć jego muzyka jest jak ożywczy deszcz, obmywający duszę i wyciskający łzy:) Jak słońce, z którego czerpie się światło, ciepło, radość życia.
Przy tym znajomość tak potężnego dzieła jest u mnie fragmentaryczna, nieuporządkowana. Liczę na to, że będziesz nam przewodnikiem po tym wspaniałym dźwiękowym ogrodzie, pokażesz co piękniej rozkwitnięte kwiaty. Ze swej strony mogę wrzucać to, co najbardziej kocham - zapewne będą to rzeczy aż nazbyt oczywiste:))

Asiu, wrzucaj tu wszystko, co Ci dusza podpowiada, słuchanie także tych najlepiej znanych nam dzieł Wolfiego to wciąż odkrywanie - szczegółów instrumentacji, ciekawostek harmonicznych... Dzięki za pomysł. :* 

Msza "Koronacyjna" KV 337. Dzieło 23-letniego geniusza. Zgodnie z tradycją skomponowana z okazji koronacji cudownego obrazu Matki Boskiej w kościele Maria-Plain koło Salzburga, zgodnie z nowszą wersją - po prostu, na uroczystą mszę św. w katedrze salzburskiej.

Oto najbardziej niezwykłe ogniwo dzieła. Finałowe Agnus Dei - http://www.youtube.com/watch?v=0gjTHRHoqfg
Po raz kolejny, lecz nie ostatni, w twórczości Mozarta pojawia się czterodźwiękowy motyw (początek partii sopranu - w tonacji C-dur: C D F E). Jest to swoista dźwiękowa dywiza Wolfiego. Po raz pierwszy występuje w Andante jego pierwszej symfonii Es-dur KV 16 (!!), potem jeszcze w cudnym Dove sono - arii Hrabiny z "Wesela Figara", po raz ostatni zaś - w ostatniej jego symfonii C-dur, wielkiej "Jowiszowej" KV 551  (część finałowa, mistrzostwo kontrapunktu).

Mozarcie - ładny tytuł wątku... Choć wiem, że nie dla wszystkich Twój idol - Wielki Salzburgczyk uosabiał piękno. Są i tacy, dla których jego muzyka - to monstrualna zbiornica gam, pasaży i niewiele więcej. W Mozarcie, przede wszystkim gamy i pasaże widział na przykład Maksymiuk, ale oddając sprawiedliwość trzeba dodać, ze tenże Maksymiuk nadmieniał: "...ale nie można ich grać tak jak ćwiczenia. Nie powinny być sztywne, lecz płynnie falować. Wszystkie muszą być niezwykle precyzyjne...".
Nie wdając się dalej w polemikę i spory przyznam uczciwie, że nie jest to mój najukochańszy kompozytor. Nawet ten z grona po prostu ukochanych - też nie. Dlaczego? ano własnie dlatego, że za  dużo jest dla mnie w jego twórczości "gam i pasaży", które kompletnie nie potrafią mnie zauroczyć. Ale uczciwie od razu dodam, że są i takie jego dzieła i dziełka, których za żadne skarby się nie wyrzeknę. Bo są absolutnie genialne. I już.
Nie bedę teraz wymieniał, które. Jest ich całkiem sporo. Ale te całkiem sporo to przecież kropla w w mozartowej biblii z sześciuset rozdziałami.

Moje pierwsze mozartowe fascynacje, podobnie, jak u Ewy - przyszły wraz z marszem tureckim, w dość wczesnym dzieciństwie. Ale dopiero po kilku latach poznałem całą sonatę A-dur i pokochałem pozostałe jej częsci, równie gorąco, jak "rondo a la turca". Z wielka frajdą poświęciłem sporo czasu, aby sie jej całej nauczyć na pamięć i przy każdej okazji - popisywać przed znajomymi.

Ale pierwszym "moim' utworeczkiem Mozarta były sławetne "kurki trzy" (Variationen für Klavier in C KV 265 nursery tune Ah vous dirai-je Maman Twinkle, twinkle little KV 300e), które, w wersji uproszczonej - jako 3-4 latek grywałem z upodobaniem na pianinie.
Później nauczyłem się grać i bardzo polubiłem sonatę 'Facile" (K 545). I to juz wszystko, co grywałem Mozarta. Miłość do tej ostatniej sonaty widocznie drzemie gdzieś stale w zakamarkach serca, bo wciąż miarkuję, aby ponownie sięgnąć do jej nut...
Póki co, chętnie odsłuchują ją na YT. Posłuchajcie więc ze mną, proszę  :)

http://www.youtube.com/watch?v=R54SMFnLC9M&feature=fvst

41. Symfonia C-dur, "Jupiter-Sinfonie" KV 551 - Finale: Allegro molto
http://www.youtube.com/watch?v=rETZaTRFHe8

"Wesele Figara", aria Dove sono - po Recitativo od 2:00
http://www.youtube.com/watch?v=LLM5CFACTtA

1. Symfonia Es-dur KV 16 - część II: Andante (motyw słyszalny od ok. 0:35 w partii instrumentów dętych)
http://www.youtube.com/watch?v=zPCPc6fDlaI

A zatem Mozartowska dewiza czterech tonów rozpoczyna i wieńczy jego twórczość symfoniczną, pierwszą i ostatnią symfonię dzielą aż... 24 lata.

Wiem, Januszu, że Mozart nie dla wszystkich melomanów jest primus inter pares. Mnie jednak urzekł niegdyś i tak już pozostanie. :) Ja również gram Sonatę C-dur KV 545 (zwaną Facile, "dla początkujących"). De facto jest to przykład dziełka pełnego "gam i pasaży", zwłaszcza w I części. Tej sonaty najwyżej nie cenię, choć jest urocza. Jednak i tu - w drobnej 3-częściowej formie, sonacie w łatwej tonacji, stosowanej przez kompozytora w nauczaniu "początkowym" - Mozart potrafi czarować. W rozmarzonej części wolnej, no i w finale - króciuchnym Rondzie, zaczynającym się od zabawnej imitacji, "kanonu w dolnej kwincie".

Mozart/Grieg, III część Sonaty: http://www.youtube.com/watch?v=2_EwOoY0QpA&playnext=1&list=PLA1B8456EBB5D5B44&index=23

Moja siostra zamówiła sobie na ślubie chór, który zaśpiewał m.in. Ave Verum Corpus
http://www.youtube.com/watch?v=t486sKLNgtQ&feature=related
Wszystkich urzekła ta niebiańska muzyka i do dziś - po 15 latach głównie to pamiętam z tej uroczystości :)

Cieszę się tęgo wątku.
Ale myślę ze nie potrafię ubrać w słowa , czegos tak pięknego jak muzyka
Mozarta.W pewnym momencie słowa nie wystarciaja.
Co można powiedzieć o symfonii g-moll a koncesrcie d-moll
Co w ogóle mozna powiedziec o pieknie
Ja nie potrafię.Mozarcie proszę mów

A Arrau jak to ładnie gra. Tak... marzycielsko, romantycznie:)
http://www.youtube.com/watch?v=JiCld3wZGPA&feature=related

No to może zacznę od wklejenia tutaj tego mojego ukochanego Divertimenti K138, które dałam przedtem na tvp, a które zostało określone przez Mozarta (naszego Mozarta;)) jako "młody Mozartowski romantyzm". Niech będzie na honorowym miejscu:) I w całości. Orkiestra The English Concert, dyryguje Andrew Manze.
http://www.youtube.com/watch?v=G3EbbkLOsRQ&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=mkgyT1RWt8w&feature=related

A co sądzicie o takim wyborze z dzieł Mozarta?
http://www.youtube.com/watch?v=kRvZwjptBIw
Na pewno z jego bogatej twórczości trudno jest dokonać wyboru 10 najpiękniejszych... :)

Rzeczywiście, Bodku, to właściwie niemożliwe. Trudne jest nawet nagranie 70-minutowej płyty CD "The best of Mozart". :D  Mam nadzieję, że ten wątek będzie okazją, abyśmy poznali nieznane dotąd Mozartowskie arcydzieła, perełki (a jest z czego wybierać!), interpretacje, a może - byśmy odkryli Mozarta na nowo.

Trudne jest i dla mnie opisywanie Piękna Mozartowskich dzieł (znów - czy to jest w ogóle możliwe? przecież muzyka ma brzmieć i przemawiać swym własnym językiem, muzyka to jedyne, niepowtarzalne, "niepodrabialne" medium!).

Asiu, moje, nasze ukochane Divertimento KV 138... Pisząc trzy kwartety na smyczki, a właściwie sinfonie KV 136, 137, 138 (nazywane zaś divertimentami - nimi jednak nie są!) - Mozart ma 16 lat (!). Są to dzieła niezwykłe. To swoiste poszukiwanie drogi artystycznej, niektóre części mają charakter buffo, jedne są concertante, inne kameralne, jeszcze inne symfoniczne, z jednej strony czułe, wdzięczne - inne prawie agresywne. Może myśli Mozarta krążą też wokół muzycznego Sturm und Drang, który eksploduje z wielka mocą w Symfonii g-moll KV 183 (do niej i innych symfonii wierzę, że jeszcze powrócimy ;) )

Wróćmy do KV 138, linki podała Asia. ;) Część pierwsza - rozmarzenie 16-latka, dla mnie - powiew nuty romantycznej ;). Prosty temat - ale wzruszający. Części druga i trzecia za to są pełne finezji, a finał - jest jakby arogancki, buntowniczy - wszystko jednak trochę "ukryte" w bardzo klasycznej formie.

By dopełnić - fragmenty Divertimenta D-dur KV 136.
Część I: http://www.youtube.com/watch?v=dPBL-kPQzkc&feature=related (całkiem wirtuozowska)
Część III: http://www.youtube.com/watch?v=y447ddkRNM4&feature=related
Muzyka może o nie najwyższym ciężarze gatunkowym, mimo to - świeża i ożywcza. Po prostu młodzieńcza.

I jeszcze, aby uzupełnić wątek muzyki sakralnej - zestawienie znów odległe w czasie.

Bardzo wczesna msza Mozarta - dzieło 12-latka! WAISENHAUS-MESSE c-moll KV 139/47a, pierwsza wielka msza uroczysta, trwająca w sumie ponad 3 kwadranse. Interesujące Credo, zwłaszcza w sekwencji Crucifixus z puzonami i kotłami. Oto w jak zdumiewający sposób teksty o głębokim wymiarze teologicznym rozumie w 1768 r. Wunderkind z Salzburga:
http://www.youtube.com/watch?v=HY-4Ms0HSY0&feature=related
W finale Credo: zwróćcie proszę uwagę na fugę przy słowach Et vitam venturi saeculi.

No i największa z mszy Mozarta, obok jego Requiem, Missy sollemnis Beethovena, Wielkiej Mszy h-moll Bacha i Requiem Verdiego najdoskonalsze dzieło religijne w dziejach sztuki dźwięku.
Wielka Msza c-moll - ogromny aparat wykonawczy (chóry, instrumenty dęte), monumentalne rozmiary, rozmach poszczególnych ogniw.

KYRIE - ktoś stwierdził, że to sama Matka Boża przemawia w pięknie metafizycznego sopranu...
http://www.youtube.com/watch?v=zuFA3DmglwI

GLORIA: potężne Qui tollis
http://www.youtube.com/watch?v=rckaOnjE-KI

GLORIA: Jesu Christe i finałowa fuga: Cum Sancto Spiritu, szczytowe osiągnięcie Mozarta w formie fugi w dziele sakralnym. Porównajmy z fugą z Creda Mszy KV 139.
http://www.youtube.com/watch?v=xBrjE1FMczw

CREDO: Et incarnatus est. Piękna kantylena sopranu stopiona z partią instrumentów dętych. W efekcie - dialog doskonały.
http://www.youtube.com/watch?v=E2LGb9HWSUU

SANCTUS
http://www.youtube.com/watch?v=Hl-mVFKaYQ0


Wielka Msza c-moll - dzieło niedokończone...

Cudowne....
Jakąż to tęgą głowę należy mieć, żeby wy myśleć taką muzykę, a jakie serce...

Fajny wątek i uwielbiam Mszę c-moll, ale niestety nie mam za bardzo czasu żeby sprawdzać wszystkie linki, a co gorsze Internet mi ostatnio muli.

Jak najbardziej Mozart zasługuje tu na swój kącik.
Requiem miałem przyjemność słyszeć na żywo w rocznicę śmierci Chopina. Wielkie przeżycie.

Genialna muzyka. I doskonała w tym sensie, że wszystko w niej zdaje się być na swoim miejscu. Harmonia w każdym calu, ale jakże inna od tej, którą proponowali inni miłujący harmonię klasycy.

Ulubiony utwór? Nie wiem. Natomiast mój 6-letni syn bardzo często prosi mnie o puszczenie 25. Symfonii, którą sam też bardzo lubię.

Muzykę Mozarta też bardzo lubię bo,
jestem jej osłuchany,
gdyż mój syn słucha tej muzyki
całymi dniami.
Mimo woli tę muzykę mam cały czas w uszach
i nawet po wyłączeniu sprzętu słyszę ją w głowie. :-)

Wow, Niebieskooki, to na pewno było wielkie przeżycie. :) Requiem zawsze wywołuje dreszcz emocji, a wykonanie mszy w rocznicę śmierci Chopina - szczególnie...

Myślę, że nie wszyscy znają Mozartowską muzykę masońską. Wolfi wstąpił do loży wolnomularskiej w grudniu 1784 r. (loża "Zur Wohltätigkeit"). Owocem tego są zupełnie niezwykłe dzieła wolnomularskie, świat magiczny, tajemniczy, symboliczny - gdzie muzyka zatapia w swej fakturze masoński trójkąt i cyrkiel.

Muzyczna masoneria to przede wszystkim genialny "Czarodziejski flet". Ale nie tylko. To również kantaty masońskie, pieśni, muzyka okolicznościowa.

Adagio KV 411 na 2 klarnety i 3 rożki basetowe (instrumenty u Mozarta stricte wolnomularskie), słyszalne rytmiczne stukanie symbolizuje wkraczanie braci do sali :
http://www.youtube.com/watch?v=5LVpBB1rm6w

Piękna Masońska muzyka żałobna (Maurerische Trauermusik) KV 477, napisana, by uczcić zmarłych braci-masonów.
http://www.youtube.com/watch?v=--sDBQuz6DY    Znów słyszymy klarnety, basethorny, kontrafagot... Mówi się, że dzieło to jest ogniwem stojącym pomiędzy Mszą c-moll a Requiem. Tak, bo - mimo że to muzyka masońska - jest ona de facto sakralna...

Fragm. kantaty "Laut verkunde unsere Freude". KV 623 - ostatnie dzieło wolnomularskie. Głosy męskie, ostro zarysowane instrumenty dęte - ot, cały Mozart i masoneria.
http://www.youtube.com/watch?v=VpMnJyHxh-8

Pod koniec życia, Mozart czyni z tonacji Es-dur "tonację masońską". Jest to bowiem u niego tonacja heroiczna, ludzka, wyrażająca oświeceniowy humanizm. To tonacja "Fletu" i... tajemniczej 39. Symfonii Es-dur KV 543.

Mozarcie..w "Czarodziejskim.." niezwykle interesującym wydaje się nawet już sam tylko motyw magicznej cyfry "TRZY" - odnoszącej się prawdopodobnie do Trójcy..oczywiście tej masońskiej trójcy :D (Ozyrysa, Izis i Horusa). Ten Mozart naprawdę potrafił zaskakiwać..W ogóle całe to dzieło, to istne - "arcydzieło".. :)

Oczywiście. :) Masońska - kolorystyka orkiestry - wyeksponowanie basethornów np. podczas arii Sarastra (O Isis...!), przyrównanego do "duchowego przewodnika" - wolnomularskiego mędrca, próby ognia i wody przypominające rytuał "wtajemniczenia", wspomniana liczba 3 - np. trzykrotne akordy w uwerturze (powtarzające się później)... Librecista E. Schikaneder, odtwórca pierwszego Papagena - wolnomularz...

Nie potrafiłbym dokonać przeglądu najpiękniejszych numerów tej opery. Ona cała - od pierwszych taktów uwertury po wielkie finały jest genialna. Niezwykła heterogeniczność partytury. Są fragmenty komiczne, romantyczno-liryczne, pełne majestatu i solenne (chóry!!). Nie ma ani jednej zbędnej nuty - choć całość trwa 3 godziny. Czasem zarzucane Wolfiemu koloratury, pasaże (choćby w scenach Królowej Nocy)  - pełnią ważną funkcję dramatyczną, charakteryzują postać. Chyba najlepsza opera niemiecka do czasów Wagnera. :D

http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Mozart_magic_flute.jpg - słynna, zdaniem niektórych bluźniercza scenografia do inscenizacji "Fletu", Schinkel 1816 r.
http://www.youtube.com/watch?v=P3JHcZsiM1g&feature=related

Scenografia rzeczywiście wygląda bluźnierczo (jak na tamten czas..) Przez chwilę pomyślałem nawet, że ukazana jest tam postać kogoś zupełnie innego.. :D, a to przecież jedynie protoplastka tego kogoś innego..sama "matka" i opiekunka we własnej osobie - bogini Isis.. ;)

Czy w rzeczywistości to nie "Czarodziejski flet" jest ostatnim dziełem Mozarta? Chyba wcale nie Requiem - dzieło przecież z wielu stron niedokończone, choć kreujące bardzo romantyczną wizję ostatnich chwil geniusza. Być może właśnie to monumentalne operowe dzieło jest jego duchowym testamentem - wspaniałą apoteozą człowieka, w której wyraża się radość i poczucie triumfu...! Och, jakże stąd blisko do muzycznego humanizmu Beethovena - tak różnego, a tak podobnego. :)

http://www.youtube.com/watch?v=0rx0KFUwvNE
Es siegte die Stärke und krönet zum Lohn – die Schönheit und Weisheit mit ewiger Kron! Oto wielki finał Mozartowskiej twórczości.

Sorry Mozarcie...zdaje się, że to nie bogini Isis, a jeno "Królowa Nocy" - nie znam dobrze tej baśni, a i też.."ni w ząb" języka "plemion" ;) zza naszej zachodniej granicy - w sumie jednak jakby się uprzeć..to tak na pierwszy rzut oka, występuje między nimi pewne podobieństwo.. :D ;)

Mozarcie nie wiesz może, czy "Mozart" rzeczywiście miał okazję na własne oczy i uszy ujrzeć i wysłuchać tę operę - bo podobno zakończył nad nią pracę w tym samym roku w którym dokonał żywota..

Wiele jest wspaniałych dzieł tego kompozytora, lecz jednym z pierwszych które zrobiło na mnie ogromne wrażenie był "Menuet et trio" (Allegretto) z symfonii 40..nie pomijając przy tym "Molto allegro".. ;)

http://www.youtube.com/watch?v=NjR2_BQAHTs&feature=related

Aria "Królowej Nocy" wydaje mi się najtrudniejszą a zarazem najefektowniejszą z całej muzyki operowej. Cała trudność polega na połączeniu koloratury i dramaturgii śpiewu - siły przekazu. Idealnie to moim zdaniem jest w wykonaniu Diany Damrau
http://www.youtube.com/watch?v=DvuKxL4LOqc&feature=related
Zwróciłem też uwagę na liczbę wejść (ponad 2,5mln) - internauci wiedzą co dobre... :)

Tak, :) "Flet" został napisany w roku śmierci, a premiera odbyła się na przedmieściach Wiednia 30.09.1791 - a więc na dwa miesiące przed śmiercią. Dyrygował tym i zdaje się kolejnymi, choć nie wszystkimi przedstawieniami. Pokazuje to m.in. "Amadeus" Formana, choć oczywiście prawda miesza się tam z fikcją. :) Opera odniosła wielki sukces, wywołała sensację. Mozart był więc aktywny do samego końca...

A propos scenografii z 1816 r.: ta "bluźnierczość" posuwa się ponoć jeszcze dalej. Niektórzy w tej żeńskiej postaci na sierpie księżyca widzieli... bardzo ważną osobę dla chrześcijaństwa. Domyślicie się. :D

Symfonia czterdziesta... Co o niej można napisać? Na YT niektóre wykonania osiągają ponad 6 mln wyświetleń... :D
To moim zdaniem dzieła praromantyczne.
Tragiczny duch targający się, zamknięty w klasycznym niby-ładzie...
Symfonia losu? przeznaczenia? obawy - przed przyszłością (śmiercią, życiu po niej?) ?
A może zwykły Sturm und Drang z lat 80.?
Schumann: symfonia ta to grecka tragedia. Czy jest aż tak klasyczna, konwencjonalna?

Z większą mocą nie można było wyrazić dramatu, emocji w całym XVIII wieku - finał to przypieczętowuje. To Allegro assai przeraża bezpośredniością, kontrastującą dynamiką.
http://www.youtube.com/watch?v=uJHYnBl-DJQ


 

ja akurat domyśliłem się w chwili jak tylko na tą scenografię spojrzałem.. :D dlatego zrazu pomyliłem z boginią Isis - przecież prawdopodobnie protoplastką tej bardzo ważnej dla "ch" osoby.. ;)

A to moje piękno Mozarta


http://www.youtube.com/watch?v=x66UhqsLa7U

Pod pięknem nieszkowo-tereskowym sie podpisuję i do piękna dodaję drugie piękno... i to jakie! - duettino  La ci darem la mano z II aktu Don Juana.

Mam nadzieję, ze wszyscy pamiętają, owe armaty "ukryte w krzakach"   :D  Tenże sam maestro Robert Shumann dostrzegł i nakazał zdejmować czapki z głów własnie po zapoznaniu sie z wariacjami Chopina, właśnie na temat tego duettina (Op. 2).

Posłuchajmy najpierw w wersji oryginalnej:
http://www.youtube.com/watch?v=NqPcb1nKZYg (Koziołku, to  bardzo sliczne i wdzięczne wykonanie specjalnie wyszukałem dla Cibie  :)  - naszego forumijnego znawcy i miłośnika pięknych kobiet :-)  )

a teraz namiętny temacik w wariacjach Chopina (główny temat i motyw: od 5:06) 
http://www.youtube.com/watch?v=yT49wZXRo-c

Trafnie 40 Symfonię określają też słowa "szloch spoza koronkowej chusteczki" - ja odczuwam w tym dziele zmaganie wesołej natury Wolfiego z trudnościami życia codziennego, niechęcią arcybiskupów, książąt...W filmie postać Amadeusza została przerysowana, ale na pewno Wolfi był wesołkiem lubiącym się bawić, płatać figle bo to słychać w jego muzyce np. słynnej arii "Pa pa"
http://www.youtube.com/watch?v=OL7YF0Djruk
albo w jego koncertach
http://www.youtube.com/watch?v=RA7wxj5cw2o&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=L_TrR2uH3T4
http://www.youtube.com/watch?v=INEns0xEDOc
i wielu jego innych dziełach :)

Nie wiem, czy to nie jest dla Symfonii nr 40 trochę krzywdzące, bo wskazuje (podobnie jak opinia Schumanna) na mimo wszystko lekkość i wdzięk tego dzieła. W niebiańskim, kojącym Andante (które po tragedii Allegra - w mojej ocenie - pełni funkcję oczyszczającą) i triu z Menueta - ok. Ale przecież sam Menuet jest pozbawiony wiary, nadziei na lepsze...! Podobnie nieubłagana część I, a nawet finał! Powiedziano niegdyś: dzieło "kameralne i fatalistyczne". 

Mozart utrzymuje tonację molową przez 3 ogniwa, rzecz - np. u Haydna nie do wyobrażenia (zwłaszcza menuet). A i zwroty do dur, np. w Molto allegro, są jakieś "niepełne", mają w sobie coś ze zwątpienia. Przetworzenia są dobitne - tu nie ma miejsca na szczęśliwe rozwiązania. Tu Mozart jest bardzo osobisty, tragiczny, niezależny (od Haydna zwłaszcza!) - i tak różny od dziełek, które, Bodku, zaprezentowałeś. Jest jednak rok 1788, Wiedeń, problemy finansowe, spadek popularności, artystyczna alienacja, a 3 letnie miesiące, podczas których powstała triada ostatnich symfonii Mozarta (39., 40., 41.) - to okres - no, powiedzmy - tajemniczy... ;)

Mozart jest wesloly a zarazem przepelniony tesknota (za czyms,kims? -byc moze bardzo tesknil za swoja matka).
Moimi ulubionymi kawalkami sa 2 czesci koncertow fortepianowych. Sa metafizyczne niedookreslone.

np. http://www.youtube.com/watch?v=mf711o8jAQA

Dzieki Moniko(twoja uroda jest jak twoje serducho), Gandarfo (super pomysł pierwszy raz od paru godzin się roześmiałam), Bartek, Wolfi jesteście .....
A to też mój ulubiony Mozart

http://www.youtube.com/watch?v=hWMhfKBJf2g&feature=related

To żart, ale czy to pamiętacie???

http://www.youtube.com/watch?v=Du-rD2QL1Pc

Tego nie sposób zapomnieć..Dla mnie najlepsza jest ta scena od 0:00 - 0:20 i od 3:14 - 3:55 (nieźle tu przypajacował )..a i dalej w relacji ze strasznie "trudną" teściową.. :D

http://www.youtube.com/watch?v=xluBfMNWKUY&feature=related

Nigdy nie uczestniczyłem w artystycznej bohemie.

A najbardziej (w tym filmie na YouTube) wywierającą silne wrażenie na mnie
sceną jest ta z 0:20
a muzyką ta od 3:55 - 4:37 (i sceny z filmu pod tę muzykę podłożone)
i początek najtrudniejszej arii operowej świata - arii Królowej Nocy (od 5:40 bardzo ciekawie przedstawiony).

"Amadeus", jeden z najpiękniejszych filmów świata. Mógł dostać Oscara za... muzykę (honorowego, rzecz jasna ;) ).


W filmie Formana pięknie zaprezentowano inny Mozartowski singspiel - "Uprowadzenie z Seraju". Wielki sukces we Wiedniu wynikający ze znakomitej obsady i muzyki orientalnej - turecko stylizowanej - modnej w ówczesnej Europie (choć orientalizm ten dziś widzimy/słyszymy ciut inaczej). Opera optymistyczna, a zarazem pełna pięknych, naprawdę lirycznych momentów. Wyraża życiowy witalizm Wolfiego, witającego się z Wiedniem, europejską stolicą muzyki - w 1782 r.
Polecam zwłaszcza w inscenizacji monachijskiej (DVD) z K. Bohmem i E. Gruberovą (spektakl może jedynie trącić myszką w warstwie scenografii).

Uwertura, alla turca: http://www.youtube.com/watch?v=e9GyeFBZozg&feature=related

Aria "con bravura", Konstancja o "torturach wszelakiego rodzaju" (te koloratury to muszą być tortury dla niejednej śpiewaczki, napisane przez W.A. dla swej miłości - C. Cavalieri, jego kochanki co najmniej... duchowej :D): http://www.youtube.com/watch?v=7KMMF9rXMl4
(tu w wyk. Callas: http://www.youtube.com/watch?v=eMXX2A5pIac&feature=related)

Finał aktu I: http://www.youtube.com/watch?v=GFupKVxk_2I&feature=related

Słynne "Welche Wonne...", temat użyty już w finale koncertu obojowego/fletowego KV313: http://www.youtube.com/watch?v=k3GLXbl8NWo

Wielki kwartet z aktu II, radosne połączenie się kochanków: http://www.youtube.com/watch?v=p0BGoUMUiB4
Jest to jeden z najdoskonalszych Mozartowskich ensambli, o wielkiej sile wyrazu i dramaturgii.

Ten zabawny Osmin... http://www.youtube.com/watch?v=3f0jv5A_V5A

I znów: Niech żyje Selim!, alla turca: http://www.youtube.com/watch?v=D9cqDTFFbvg - z filmu "A."

Oto nasz turecki, buńczuczny, hałaśliwy Wolfi. Jednocześnie - samo piękno...

Znacie to? 
Finałowy tercecik: http://www.youtube.com/watch?v=J0WQCcnJteU

Ostatni, a de facto pierwszy singspiel Wolfiego - dwunastoletniego Wolfiego ;D



W tym samym singspielu, innym fragmencie - czy słyszycie EROIKĘ??
http://www.youtube.com/watch?v=LlqxKK_Mdck&feature=related

Mozarcie..jesteś doprawdy nie tylko świetnym znawcą, ale i...no muszę, muszę to powiedzieć - autentycznym "maniakiem" Wolfiego :D ;) (taki żart)..ale to dobrze, bo i cudownie się tych wszystkich wspaniałych dzieł słucha.. :)

Myślę, koziołku, że wspaniałą wartością naszego Forum jest nagromadzenie się tu bardzo wielu autntycznych fanów i wielkich miłosników nie tylko muzyki Fryderyka Chopina. To wspaniałe, ze sa tu tacy, jak Mozart, Agnieszka (vivat Szubert!), jak Ty Koziołku (pokłony dla pogromcy historycznych mroków!) i wszyscy pozostali (boję się wymieniać, aby nie pominąć kogokolwiek), łacznie z naszymi wspaniałymi blogerkami . I mam nadzieję, ze podobnie uważacie, ta wspólna nasza wartośc w postaci naszych przemysleń, emocji i wiedzy - to wielki skarb, który jest cenniejszy niż najbardziej wykwintny, zamknięty w hermetycznej kopule muzealny eksponat. Vivat Kurierze Szafarski!

Viviat!!

Wiwat Moniko i Ewo za to forum, Januszu nikt tak by nie napisał  jak ty
Mam taką prośbę. w moim ukochanym Don Giowannim jest taka aria Zerliny, która szuka spspinki???
Chodzę po YT i nie mogę znalezc, p0omozecie piiiiiis

Warto zwrócić uwagę na wspomniany tutaj temat niejednoznaczności uczuciowej dzieł Mozarta. To bardzo typowe dla niego. W tym właśnie przejawia się wewnętrznie sprzeczna osobowość Wolfiego - człowieka, który od dziecka musiał obracać się w świecie, w którym to dzieciństwo musiał ukrywać. Musiał udawać kogoś, kim nie był, stąd jego późniejsze wybryki. Po prostu zadziałała tu zasada kompensacji. Jeśli z dziecka zrobi się przedwcześnie dorosłego, dzieciństwo upomni się o swe prawa w mniej stosownym okresie. Ponoć to, co pokazano w filmie, to i tak wersja light Mozartowskiej ekstrawagancji... Podobne pomieszanie mamy w jego listach, stanowiących mieszankę języków, stylów, wiersza, prozy, nastrojów i czego tam jeszcze. I to samo objawia się w jego muzyce. I chyba błędem jest przymierzanie do tego fenomenu narzędzi interpretacyjnych czy filozoficznych. To po prostu przejawiają się osobnicze cechy kompozytora.

A może...
Bardzo też możliwe, iż Mozart nieco inaczej odczuwał malowane muzyką nastroje niż my to czynimy. Więc być może dla niego samego te sprzeczności wcale nie były aż takie duże, jeśli istniały. Z punktu widzenia dzisiejszej psychologii moglibyśmy przypisać Mozartowi zespół Aspergera (jeśli nie autyzm wysoko funkcjonujący) - zaburzenie w rozwoju psychicznym dotyczące tylko ludzi genialnych i o ponadprzeciętnej inteligencji. Jeśli istotnie miał tę przypadłość, a wiele na to wskazuje, hipoteza ta jest jak najbardziej prawdopodobna.

Teresko, czy chodzi o Batti, batti, o bel Masetto?
http://www.youtube.com/watch?v=ioyTpq7eAfw

W wolnej chwili odniosę się do pozostałych postów, @Niebieskooki - ciekawa sprawa, jestem podobnego zdania (? autyzm). :D

Aria ze spinką? To chyba chodzi o arię Barbariny z IV aktu "Wesela Figara" (aria w f-moll):
http://www.youtube.com/watch?v=pYHwyGDyXxg

Ale dałam plamę, oczywiście Barbarina przepraszam, ale nie jestem sobą

No, a ja być może jestem maniakiem Mozartowym, przyznaję się. ;D Są jednak i więksi - patrz: forum mozartowskie (anglojęzyczne) - tam internauci szukają nawet zaginionych partytur...

Fantastyczne, że choć jedni bardziej, a inni mniej cenią w Kurierze Szafarskim Mozarta czy Czajkowskiego, to wszystkich nas łączy niewątpliwie miłość do Chopina. :D Fryderyku - vivat!

Nie wiem, czy znacie wspaniałe dwie nieukończone opery buffa z wiedeńskich lat. "L'oca del Cairo" - GĘŚ z KAIRU i "Lo sposo deluso" - MĄŻ ZAWIEDZIONY. Pochodzą z pierwszych lata Mozarta we Wiedniu.

LO SPOSO:
Mam do tej uwertury sentyment: http://www.youtube.com/watch?v=zZ-w2RoIwUw
Jedna z nieukończonych arii: http://www.youtube.com/watch?v=S3f5yF0-CKA

L'OCA:
Finałowy ansamble ukończonego aktu I ("dziwne" wykonanie..., innego nie znalazłem):
http://www.youtube.com/watch?v=nzcwbCQG1M4
http://www.youtube.com/watch?v=qqg51x0-oKM
http://www.youtube.com/watch?v=9c-Xtnr5GtU
Zmysł dramaturgiczny zapowiadający "Figara"!


 

Dzięki Januszu..jest mi z tego powodu naprawdę miło.. :) ( jak to się mówi - i mroki mają swoje uroki ;))
Dzięki też Moniko za to, że stworzyłaś to forum.. :)

Zatem..Wiwat muzyka !! Wiwat Kurier !! Wiwat Wszyscy Forumowicze !!!


Moniko, całe szczęście że nie.."Wywiad" :D 

Zgoda..W odniesieniu do Wolfganga - ponadprzeciętna inteligencja i genialność muzyczna z pewnością tak..ale czy to samo można stwierdzić w stosunku do innych dziedzin życia (tj poza muzycznych)..Podobno miał problemy z ortografią (choć nie wiem ile w tym prawdy), ponadto nagminnie używał wulgaryzmów - wcześniej ktoś w którymś z wątków wspominał, że to też było prawdopodobnie wynikiem pewnej choroby..Mnie natomiast ciekawi jeszcze inna rzecz - czy czasem nie występował tam jeszcze dodatkowo problem nieco innej natury tj pewien problem uzależnienia, wrecz nawet "alkoholizmu" - co w różnych sytuacjach mogło być przecież przyczynkiem, takich a nie innych nietypowych zachowań.. ;) (a w filmie "A" nader często widzimy sceny, które by na podobny problem wskazywały..) :) ;)

Koziołku, to jakieś niebezpieczne "Sny o potędze " mi się śnią ;D :D

Don Giovanni w kilku odsłonach:

http://www.youtube.com/watch?v=cN3DzkcCaiw&feature=player_embedded

http://www.youtube.com/watch?v=vxcjxN0rPzs&feature=youtube_gdata

http://www.youtube.com/watch?v=dK1_vm0FMAU&feature=youtube_gdata

http://www.youtube.com/watch?v=jGI5gyrAFhs&feature=youtube_gdata

http://www.youtube.com/watch?v=nemAKvtXL8w&feature=youtube_gdata

http://www.youtube.com/watch?v=y7TaNIgtRYs&feature=youtube_gdata

http://www.youtube.com/watch?v=Ue72gvJvpi8&feature=youtube_gdata

Scena finałowa - austriacki modernizm (?) - inscenizacja w Roku Mozarta 2006, Salzburg:
http://www.youtube.com/watch?v=oF7ocNl6nXo&feature=related

Kontrowersyjna sprawa. 

Znacie "Thamos, Konig der Agypten" KV 345 Mozarta?

Monumentalne dzieło sceniczne w operowym stylu ze wstawkami tanecznymi (Mozart pisał muzyki baletowe - pantomimy, oto przykład połączenia baletu i opery/oratiorium).


Introdukcja (Maestoso) - chór: http://www.youtube.com/watch?v=8xJKsLCxG8k&feature=related

Najciekawszy fragment (finał). W solo barytonu słychać bardzo wyraźną antycypację tzw. ARII KOMANDORA z "Don Giovanniego". Posłuchajcie proszę: http://www.youtube.com/watch?v=MpR8Lmy4p-E&feature=related


Autyzm u Mozarta - bardzo prawdopodobne. To zamknięcie się na rzeczywistość jest szczególnie widoczne pod koniec życia (niezrozumiany, samotny Mozart - "wolny artysta-arystokrata"). Pięknie opisuje to pół-biografia Mozarta autorstwa Norberta Eliasa (notabene socjologa, nie - muzykologa). Oprócz psychoanalizy, Elias dokonuje również charakterystyki Mozarta jako genialnego CZŁOWIEKA i nie rozdziela sfery jego człowieczeństwa od sfery sztuki (czyli synteza artysta-człowiek).
Mozarta - jak zauważyliście - cechował często brak kontroli nad własnym zachowaniem, "behawioralne nieprzyzwoitości" (weźmy jednak poprawkę na "inne" czasy!) - co wyraża się w jego listach, innych dokumentach, a co trochę wyolbrzymił M. Forman. Całkowite poświęcenie się muzyce - miało skutki uboczne, powodowało dziwne reakcje. Umysł Mozarta może nie wytrzymywał tego "muzycznego naporu".

A teraz
coś na ukojenie wszystkich po całym tygodniu pracy
przyjemne uduchowienie i zrelaksowanie  ;D
http://www.youtube.com/watch?v=T2sdOwMkdf8

Bardo podoba mi się ten baryton.

Ja też chciałam wrzucić tu jakieś najlepsze wykonanie mojej ulubionej arii z Don Giovanniego,
przesłuchałam chyba z 10 wykonań i ta wersja wydaje mi się
najpiękniejsza. Dlaczego ja o tym tenorze niewiele wiem?

http://www.youtube.com/watch?v=8Vip5V7ePLQ&feature=related

Cudowna Kiri te Kanawa, jako Donna Elvira w "Don Giovannim". Arie Elviry i Anny są wyjątkowe (ha, cały "Giovanni" to wielkie arcydzieło...). :D

http://www.youtube.com/watch?v=NYJzQh7vLoY

Mozart i oświeceniowa erotyka. :D

Cosi fan tutte - najczystsza Mozartowska opera buffa właśnie Dwójce.

Uwertura ze słynnym motywem "Tak czynia wszystkie" (!? ;D )
J. E. Gardiner,  http://www.youtube.com/watch?v=NW81117laoI&feature=related

Fragment finału I aktu. W "Cosi" finały aktów są bardzo rozbudowane, dramaturgicznie genialne.
Londyn, 2006: http://www.youtube.com/watch?v=dCWxbfFIflE&feature=related

Mocna i mocno melodyjna uwertura Mozarcie - świetne.. :)

Transmisja z Wiener Staatsoper to była wspaniała okazja, żeby "Cosi" usłyszeć raz jeszcze. Mozart to tu kreator cudownych arii, duetów, głębokich muzycznych analiz postaci etc etc, ale przede wszystkim mistrz wielkich finałów-ansambli. Finał aktu I i II to długi szereg muzycznych pereł (bez recytatywów - coś przed Mozartem niespotykanego). W finale II aktu słychać genialne operowanie kontrapunktem, napięciem dramatycznym. Po prostu - oczarowanie.

Finał aktu II (a właściwie końcówka tego finału):
http://www.youtube.com/watch?v=jvcBcl62ayQ

Beethoven i Wagner uważali operę za złą..., może raczej libretto. Hm, romantyczna etyka, waga miłości rozumianej w Tristanowskim kontekście i tak dalej.

A bartusa - Wolfi by na pewno pochwalił za to sympatyczne dziełko inspirated by Mozart. Choć - ja słyszę tam raczej wczesnego, "klawikordowego" Amadeusza, a nawet Mistrza Jana Sebastiana... ;D

Masz racje Mozarcie.
W  moim pojeciu, inspiracja nie musi dzialac bezposrednio technicznie na material.
Wolfi i jego styl, pelen niuansow i lekkosci podzialal na mnie wlasnie w taki sposob.
Ale masz racje, utworek, technicznie traca o barok.

http://medici.tv/ - właśnie teraz Requiem, dzięki Agnieszko, wcześniej jakoś nie mogłam trafić.

Z dedykacją dla wszystkich "Bozhanovowców":
Evgeni gra jedną z lepszych sonat Mozarta, D-dur KV 330. Rok 2009.

http://www.youtube.com/watch?v=2JANTFb68O8&feature=related

Szukałem czegoś Mozarta od Ingolfa dla Asi, Allegry i innych "Wunderowców". ;D Niestety, na YT są tylko kiepskie nagrania Marcia alla Turca Mozarta/Volodosa z warszawskiego koncertu...


Właśnie zaczyna się Tydzień Mozartowski (Mozartwoche). 27 stycznia - kolejne urodziny Wolfiego. Salzburg przez ten tydzień znów staje się stolicą europejskiej muzyki!

http://www.mozarteum.at/en/program-tickets/concert-search.html?id=60&sub=2&cmbDatumVon=09%2F06%2F2010&cmbDatumBis=09%2F06%2F2011&Mozartweek=1&KAT=0
Piękny repertuar koncertów... W Salzburgu wystąpią m.in. Wiedeńscy Filharmonicy czy Piotr Anderszewski. :)

Byłem kilka mcy temu w Salzburgu (a propos: w centrum miasta, na starym ryneczku stoi pomnik, a na nim tylko jedno wyryte na cokole słowo: Mozart. Dlaczego Austriacy wstydzą się imion swojego najznakomitszego obywatela świata?)-  byłem i nie omieszkałem odwiedzić kamienicę, w której przyszedł na świat twórca Requiem. Jest tam zresztą teraz muzeum wielkiego Wolwiego....Cena za bilet chyba 8 euro. Skusiłem się, ale szybko pożałowałem. W kilku komnatach muzeum  nic innego, co na ogół zdobi prowincjonalne muzea: parę tuzinkowych instrumentów, rózne obrazki na ścianach, kilka gablot z kopiami partytur i oczywiście 2 stoiska z pamiątkami. Żadnej wewnątrz muzyki, żadnych elektronicznych plansz, niczego, co byłoby godne majestatu i wielkości kompozytora wszechczasów...

Pomyślałem: dobrze by było, gdyby mer Salzburga odwiedził Warszawę i nasze muzeum Chopina... Jestem pewien, ze pokłosie takich odwiedzin dobrze przysłużyłoby się całemu muzycznemu światu

Jeśli chodzi o imiona Januszu, to wydaje mi się, że to nie wstyd.

Na grobie Beethovena w Wiedniu, też jest napis tylko "Beethoven".
To znaczy, że oni byli jedyni, po prostu nie potrzeba niczego więcej.

Wiesz, Nieszko, ojciec Amadeusza też był kompozytorem. To prawda - nie aż tak wielkim, ale był... Jakby sie uprzeć, to można by wmówić turystom, ze ten pomnik to pomnik nie Amadeusza, a Leopolda. ;) ( a moze oszczędni Austriacy wykoncypowali, by ten pomnik był wspolnym dla obu panów kompozytorów  :D )

Stanowczo muszę uregulować wizyty na forum - zostawianie sobie tej przyjemności na weekend powoduje, że od wczoraj nie robię prawie nic innego, tylko słucham, słucham, słucham... i czytam, czytam....  :D
Tak jak myślałam, już się pojawiło kilka moich ukochanych utworów. Zaraz sobie zerknęłam, czy nasz Wolfi już coś, i co, napisał o symfonii g-moll Wolfiego M.:) (Tak przy okazji: zważywszy, iż sporadycznie pojawia nam się jeszcze Ingolf "Wolfi" Wunder, nieśmiało sugeruję, żeby może nasz Wolfi zdradził nam, jak ma na imię;)) )  
Pozwolę sobie dodać coś bardzo pięknego, a przy okazji wideo-reportaż właśnie z Salzburga, z rodzinnego domu Mozarta.
Koncert fortepianowy C-dur nr 21, czyli "Elvira Madigan" :) Andante. Wysoko na liście przebojów :D

http://www.youtube.com/watch?v=nfnVJqOIJb8&feature=fvsr

Bardzo jestem ciekawa, jak Ingolf gra Mozarta, tym bardziej, że wywołał swoim Mozartem taki szum swego czasu w Moskwie:) Czyżby takie niekonwencjonalne to było? Ale musiało być dobre, skoro dostał mozartowskie stypendium. Rzeczywiście, chyba nie da się niczego na razie złowić w sieci. Może będzie jakaś płyta.

Januszu - co do pomnika - ja myślę, że oni to widzą tak, że niczego więcej nie trzeba:))) Mozart - to więcej niż nazwisko  :)

Można i tak. W końcu nawet Amerykanie wymawiając nazwisko swojego prezydenta jedno z imion skracają do pierwszej litery - George "dablju" Bush. Uznali, że i tak wiadomo o kogo chodzi... Widocznie jestem staroświecki, skoro przez szacunek do ludzi staram się nie pomijać ich imion.  :-[ Muszę nad sobą popracować.

Dla tych którzy nie mają albumu Goulda z sonatami Mozarta, wesoła rozmowa GG. z Mozartem ;D
Robaczki są tylko na początku, dalej już po angielsku

http://www.dtown.co.il/articles/411.html

Nie sądzę, żebyś musiał - po co, skoro dobrze się z tym czujesz, i z pewnością też sprawia to przyjemność nam, zwykłym śmiertelnikom, o niewiele mówiących nazwiskach:) Natomiast zawsze dobrze jest przyjąć, że inni mogą mieć odmienne spojrzenie; i niekoniecznie musi im przyświecać skąpstwo, czy brak szacunku:) Osobiście uważam, że pełne imię i nazwisko w przypadku zwykłego człowieka było niezbędne głównie ze względu na prawidłową identyfikację. To był w końcu główny cel pojawienia się nazwisk - odróżnienie jednego Markusa, Tomasza czy Swena od drugiego wymagało wymyślenia dla każdego jakiegoś przydomka, albo odnotowania, czyim jest synem:) Jednak w przypadku takiego zjawiska jak Mozart - kiedy nie tylko w Austrii, ale w całym cywilizowanym świecie jest to hasło, które natychmiast budzi skojarzenie z konkretną osobą - to, tak jak mówiłam, nazwiskiem właściwie już nie jest - funkcjonuje, jak logo:) I ci, którzy w Austrii używają go w ten sposób, w moim odczuciu, prezentują raczej dumę z posiadania takiego jedynego w swoim rodzaju osobnika, którego nie sposób pomylić z kimś innym. A jeszcze na pominku - cóż, myślę, że turyście, któremu naprawdę można by wmówić, że tam pod hasłem Mozart kryje się Leopold, to hasło chyba w ogóle nic by nie mówiło (ale czy jest na świecie wielu takich ludzi? Oczywiście mówię tu o takich, których stać na wycieczkę do Salzburga:)) I ta nazwa rodowa brzmi równie dumnie, jak imiona nadane przez ojca, z których zresztą Johannes Chrysostomus Wolfgangus Theofilus dwóch nie używał wcale, a jedno sobie przetłumaczył:))   
Podobnie rzecz się dzieje - a rebours - w przypadku władców, kiedy to Brytyjczycy rezygnują z nazwiska, dodając numer, i Elżbieta I staje się tym samym bezbłędnie rozpoznawalna wśród miliona innych Elżbiet:)
:) Przy okazji rozmyślania o imionach i nazwiskach, i słowa "logo" kórego użyłam,  przyszło mi na myśl wykorzystanie nazwisk sławnych ludzi w celach komercyjnych:) Był o tym taki ciekawy artykuł. Przeważnie nawet nie zastanawiamy się, ilu nazwisk używamy codziennie jako produktów:) O, tutaj ja z kolei mam momentami niejakie wątpliwości co do szacunku dla wielkich postaci:) (czekoladki - rzecz elegancka, ale ta wódka!!)
http://new-arch.rp.pl/artykul/48611_Kopernik_sponsoruje_Chopina.html

Pięknie to Asiu tłumaczysz i niemal „świecisz oczyma” za Austriaków.
Ja jednak uważam, ze w przypadku tego pomnika – brukają pamięć wielkiego Wolfganga. Sama zauważasz, ze jest np. Elżbieta I. Właśnie ta mała jedynka przy imieniu znakomicie ją różni od Elżbiety II. Tutaj, w Salzburgu, żył i komponował Leopold i Amadeusz. W jakimś sensie bardziej nawet Leopold, bo Amadeusz większą cześć życia spędził w niezliczonych podróżach i pobytach w bardzo wielu europejskich metropoliach.
Dlatego uważam, że aż się prosiło, aby do nazwiska dodać przynajmniej inicjały.

Ponadto nieśmiało mniemam, ze ta sama niefrasobliwość i brak wystarczającego szacunku Austriaków dla swojego narodowego geniusza sprawiła, ze do końca świata nie będziemy znali dokładnego miejsca pochówku Mozarta. „Naród, który zapomina o swoich wielkich ludziach – ginie”. Być może Austriacy nie zginą całkiem, bo i całkiem nie zapomnieli. Ale, do jasnej ciasnej! Co to za pamięć!! Co to za niefrasobliwe zwyczaje…

Odnośnie wywodu Aleksias, to przypomniał mi się fragment właśnie czytanej książki, mówiący o tym, że im bardziej liczny naród (kraj), tym krótsze imiona, że w raz z malejącą gęstością zaludnienia imiona się wydłużają. Autor miał na myśli USA oraz Islandię. Trudno nie przyznać mu racji  :D

:) Cała przyjemność zawsze w miłej dyskusji - bo przeważnie i tak każdy pozostaje przy swoim zdaniu :D Januszu, fakt, żywię pewien sentyment do Austriaków:) i będę ich trochę bronić, bo wydaje mi się, że jednak doceniają swego wielkiego rodaka. Tak czy owak, żeby mieć pewność, czy takim akurat napisem okazali brak szacunku, czy wręcz przeciwnie - nadmiar (w dumnym przekonaniu, że Mozart kto jest, każdy wie), trzeba by zapytać samych podejrzanych:), którzy wznosili ów pomnik, czym się kierowali, co mieli na myśli, bo my możemy jedynie osądzać z naszego punktu widzenia, co z konieczności wykrzywia perspektywę. Przy okazji, dzięki Twoim uwagom ja z kolei pomyślałam, że zlekceważyli właśnie Leopolda - nie założyli, że ktoś mógłby na hasło "Mozart" wspomnieć także i o nim.  W każdym razie, zauważyłam, że niefrasobliwość przy pochówku (jednak zważmy na okoliczności - groźba zarazy, a potem, czy to nie jednak nie zaniedbanie Konstancji) starali się jakoś  zrekompensować Amadeuszowi, stawiając mu aż dwa nagrobki:) Z czego ten na  St. Marxer Friedhof może nie jest wielki, ale naprawdę moim zdaniem piękny - i już zaopatrzony w stosowne inicjały ;)

http://www.youtube.com/watch?v=sH9M_l4Huso

Ech, oczy mi zamokły...:) Jego ostatniej cielesnej powłoki może nie ma w tym dokładnie miejscu, ale z pewnością jest gdzieś tu niedaleko. Myślę, że to nam może wystarczyć. A wszystkie te atomy, które tworzyły jego ciało w ciągu jego życia - kto wie, może kilka z nich kryje się teraz w palcach Ingolfa...:)) Ale przecież tak naprawdę on nie potrzebuje pomników z marmuru, podobnie jak Chopin. Prawdziwe pomniki wznieśli sobie w naszych sercach. Każdy z nich mógł sobie powiedzieć: 

Dźwignąłem pomnik swój, nie trudem rąk ciosany,
wydepcą ścieżkę doń miliony ludzkich stóp,
łeb buntowniczy wzniósł i wyżej w chwale stanął,
niż Aleksandra pyszny słup.

Nie wszystek umrę. Nie! Duch w lutnię wklęty, przecie
znikomy przetrwa proch, nie będzie w ziemi gnił,
i w sławę będę rósł, póki w podgwiezdnym świecie
choć jeden pieśniarz będzie żył. :)

A tu mamy grobowiec rodziny Mozarta. Tu wreszcie jest biedny Leopold, który zyska nieśmiertelnośc raczej jako ojciec Mozarta, niż samodzielny Mozart:(.

http://www.youtube.com/watch?v=dIuWyIXpXZk&NR=1

Masz rację, Asiu, miła dyskusja to przyjemność :)
Mnie też bardzo cieszy, ze przy jej okazji przypomnieliśmy sobie o postaci Leopolda. A ze warto było, i że jego muzyka naprawdę godna jest pamięci, niechaj udowodni to śliczne allegro z "Dzięcięcej Symfonii". Jestem pewien, ze wielu melomanów słuchając jej i wiedząc, ze skomponował ją Mozart, niestety - nie kojarzy tej pięknej muzyki z Leopoldem. Ale cóz... taki los ojców, którzy spłodzili i wychowywali genialnych synów narodu...

Dlatego stojąc pod pomnikiem Mozarta w Salzburgu - moje wspomnienia ciepło skierowane były w równej mierze do syna, jak i do ojca.
Może więc idea pomnika sławiącego nie postać - a nazwisko, była dużo bardziej przemyślana i konsekwentna w realizacji, niż przypuszczamy?

http://www.youtube.com/watch?v=hCuTOLoyPVY

Dzięki Mozarcie za tego linka. Wspaniałe wykonanie sonaty Mozarta - z finezją, polotem, lekkością - zdecydowanie tak należy grać Mozarta. Nawet mimika Bożanowa mi tu nie przeszkadzała (szczególnie w cz.3 świetnie korespondowała z muzyką) - dużo gorzej bym przyjął artystę grającego Mozarta z mimiką poważną - na "zimno"... :)

Myślę, że po jakimś czasie można się przyzwyczaić, że on jest taki.... plastyczny  :D Poza tym, wreszcie się trochę uśmiecha, i od razu wygląda to lepiej, i faktycznie w tej muzyce jest tyle radości, że chyba kamienna twarz byłaby gorsza:) A gra rzeczywiście świetnie, zwiewnie, leciutko.

Zwiewnie, leciutko... :) Tak, tak, ale  nie zawsze Mozarta grać tak można!! To muzyka męska - jak pisał Einstein, to po pierwsze. ;D Po drugie - są sonaty c-moll czy a-moll - głębia dramatu i emocji tych dzieł nie może być wyrażona lekką, przyjemną grą. Więcej wkrótce. :)

Ważną rolę w rozwoju artystycznym Mozarta odegrały bardzo liczne podróże. Z jedną z nich, a konkretnie z wojażem do Włoch (1769 rok) związanae jest niecodzienne wydarzenie często przytaczane, niesłusznie, jako anegdota. Otóz w czasie tej podróży po wysłuchaniu w Kaplicy Sykstyńskiej Miserere Gregorio Allegriego Młody Wolfgang zapisał całą "mszę" z pamięci. Trzeba tu dodac, ze "Miserere" można było wykonywać tylko w Kaplicy Sykstyńskiej. Jego partytura btyła ścisle chroniona i nikomu nie okazywana nawet do wglądu. Jako wyraz uznania i podziwu dla wyczynu młodego geniusza Papież nadał mu tytuł kawalera orderu "Złotej Ostrogi".

Jesli ktoś chciałby sprobowac powrtórzyć performance Mozarta - zapraszam do zmagań. Pod linkiem jak niżej jest sposobność odsłuchania w wersji niewiele gorszej od tej, którą na miejscu dwa i pól stulecia temu słuchał młody Mozart

http://www.chopin.darmowefora.pl/index.php?action=post;topic=135.75;num_replies=75

Mam takze smakowity kąsek dla miłosników malarstwa i fresków zgromadzonych w kaplicy Sykstyńskiej. Możemy bardzo dokładnie przyjrzec się wszystkim z nich, dookoła, wzdłuz, wszerz, mozemy powiększyć, zmniejszyć widoki. Dzięki tej prezentacji po raz pierwszy zwrociłem uwagę, że pod lewym ramieniem Pana Boga, który tchnie życie w ciało Adama - znajduje się piękna, piersiasta blondyna (jak rozumiem - piękny anioł)

http://www.vatican.va/various/cappelle/sistina_vr/index.html

Jesli jednak ktoś próbowałby dopatrywac się prawdy o pięknie uosobionym w muzyce Mozarta wiążac to piękno z pięknym aniołem jw. to dokonałby nieuprawnionego z mego poręczenia sklasyfikowania fenomenu piękna. (  :) )

 ;D Ajj Januszu, Januszu..Ty zawsze jesteś "niepoprawny" :D ;)

27 stycznia 1756... Nardziny Wunderkinda, a imię mu Johannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus.

Mija lat 255.

http://www.youtube.com/watch?v=Hij7C-IQhLc - znacie z 'Amadeusa'?

http://www.youtube.com/watch?v=lZ79NS8rKd4 - dzieła 5-/6-letniego Amade.

Happy birthday, Wolfi. :D :D

A propos inspiracji Mozartem:
http://www.youtube.com/watch?v=5RkhUVvVwXw

trochę niszowe, ale na dziś się nadaje ;D

Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin Wolfgangu Amadeuszu!! :)

Hoch soll er Leben :)

http://www.youtube.com/watch?v=65h-qu8P-wA&feature=related


"Lśniła ta gwiazda krótko, ale jasno..." Bardzo jasno:)
Oby każdy mógł przeżyć równie intensywnie swój, nawet o wiele dłuższy, czas:)
http://www.youtube.com/watch?v=3dANMpd_9Z4&NR=1
(muzyka nieco młodzieżowa, ale dobre streszczenie, IMO)

A to moja następna propozycja do listy przebojów Wolfiego: :)

koncert C-dur na flet i harfę. Poezja:)

http://www.youtube.com/watch?v=NM-rNTa8SBk&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=SP_3U57YWJg&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=z2Wz64MWYRc&feature=related

Dołączam się do życzeń. Z okazji 225 rocznicy narodzin..Wszystkiego naj naj najlepszego maestro Mozart !! :)

Jasne, a zatem: Patryk, jeszcze raz witajcie .;)  Choć przyjemnie było "być" przez chwilę Wolfim tudzież Amade... :D :D

A propos dyskusji nad pomnikiem Wolfiego Mozarta w Wiedniu: podobnie jak Asia myślę, że to "więcej" niż tylko nazwisko. To symbol muzyki, symbol epoki, symbol piękna - "ponadczasowego". I nikt nie ma wątpliwości, o kogo chodzi, kiedy patrzy na monument. Przypominają mi się w tym momencie nagrobki wielkich kompozytorów na cmentarzach Wiednia - tam też często widnieje jedynie nazwisko twórcy, ewentualnie inicjały imion ("płaczący anioł" nad symbolicznym grobem Mozarta, którego przecież nie ma - jakiż głęboki sens!) Leopold - w gronie bardziej wnikłych w muzykę - też funkcjonuje i zapewne będzie funkcjonował jako człowiek wielki - autor "Symfonii dziecięcej", już tu wspomnianej, podręcznika "Szkoła gry na skrzypcach" i... przede wszystkim jako nauczyciel Wolfganga. To Leopold rzeźbił ten kosztowny marmur - już od 3. roku życia. W pewnym sensie - jest współtwórcą jego geniuszu. Aby zostać wielkim artystą potrzebny jest niewątpliwie talent, "dar" - ale (zgodnie z badaniami) konieczne są również setki, ba - tysiące godzin ćwiczeń - o te ojciec Wolfiego na pewno zadbał. :)

Wspomniałem już mroczną Sonatę a-moll KV 310. Powszechnie wiadomo, że Mozart napisał ją bezpośrednio po śmierci matki w Paryżu (lub pod koniec jej śmiertelnej choroby). Jest to pełnia dramatyzmu, nie ma tu - nawet w modulacjach do dur, np. C-dur w I części - żadnych przebłysków słońca. To Mozartowska "La Tempesta"...
Wydaje się, że trochę "jaśniejsza" jest jakby matczyna (!) część II druga - con espressione... Ale i tu przecież (a potęguje się to w finale) wyczuwa się napięcie.

Ludzkość XVIII wieku nie znała muzyki tak głębokiej, osobistej, pełnej wyrazu - aż do chwili napisania tej sonaty przez Mozarta.

Dinu Lipatti: http://www.youtube.com/watch?v=OPPbI9xjYuY
(Dinu grał sonatę a-moll także podczas swego - pamiętnego - ostatniego recitalu.)


Oto inna perła na fortepian: fantazja d-moll KV 397.
http://www.youtube.com/watch?v=H8P7-1IzhwU
Edit: https://www.youtube.com/watch?v=Kvk-X5TrCDw

Każdy utwór molowy Mozarta - od pierwszych mszy (brevis - d-moll), przez koncert fortepianowy c-moll, d-moll, sonaty fortepianowe a-moll, c-moll, skrzypcową e-moll, fantazje, symfonie etc etc etc ... po studium kontrapunktyczne b-moll i Requiem d-moll - to dzieło wielkie lub arcydzieło.

To Andantino to muzyka nieba... Już jestem wysoko ponad chmurami. :) Wspaniały wybór!!

By zakończyć myśl o molowych sonatach fortep. Mozarta:
Sonata c-moll KV 457

Sonata w najdramatyczniejszej u Wolfganga tonacji. Posępna, pełna patosu, patetyczna... Właśnie, przymiotnik "patetyczna" ma tu chyba szerszy kontekst. Sonata c-moll to utwór wizjonerski i na wskroś beethovenowski. Jestem prawie pewien, że Beethoven pisząc kilkanaście lat później (1799 r.) swoja wielką sonatę - c-moll, zwaną "Patetyczną" - inspirował się Mozartowskim c-mollem... Poszczególne części sonat są do siebie u Mozarta i Beethovena niezwykle podobne.

Utwór ten pokazuje, że "forma sonaty jest zbyt ciasna dla ekspansji uczucia", jakiego Wolfi dokonywał w muzyce w wiedeńskim okresie swej twórczości.

A emocje, które nie mógł wyrazić w solowej sonacie - eksplodowały w jeszcze większym wymiarze w  bliźniaczym koncercie c-moll, KV 491.

Allegro:    http://www.youtube.com/watch?v=vCOJwGRHRGk
Adagio - cudownie koncertujące:    http://www.youtube.com/watch?v=XODSlU_3ifw&feature=related

Allegro assai. Nie ma tu przejścia w C-dur nawet w finalnej kodzie. Mozart-NIEUGIĘTY:   http://www.youtube.com/watch?v=QRK0-FDegB4&feature=related

Ale - sonaty tej nie można w pełni przeżyć bez wysłuchania wielkiej fantazji - również w c-moll, wydanej przez Wolfganga z sonatą.
Można uważać, że stanowi ona introdukcję do sonaty, stąd powinienem wspomnieć o niej na początku. Wg mnie jednak - to utwór równorzędny z sonatą, o równie głębokiej treści emocjonalnej. Jaka różnorodność nastroju, pomysłowość! To już prawie romantyczne fantazjowanie, prawie romantyczna improwizacja...!

Fantazja c-moll KV 475  Zwróćcie uwagę - kompozycja klamrowa.
http://www.youtube.com/watch?v=2w3511cVUec
http://www.youtube.com/watch?v=c0GV-CCuOFQ&feature=related   W finale słyszę już wyraźnie XIX wiek...

A propos Requiem, dzieła poruszanego już w innym wątku.

INTROITUS

    Requiem aeternam (Adagio) -
[/b]
KYRIE (Allegro - Adagio; 100 taktów) - autograf bez tempa
SEQUENS

    Dies irae (Allegro assai; 68 taktów) - fragment
    Tuba mirum (Andante; 62 takty) - fragment
    Rex tremendae maiestatis (Grave; 22 takty) - fragment
    Recordare (Andante; 130 taktów) - fragment
    Confutatis maledictis (Andante; 40 taktów)
    Lacrimosa (Larghetto; 30 taktów) - fragment; tylko 8 taktów ręką Mozarta - co znamienne, rękopis Mozarta urywa się w momencie potężnego forte chóru na początku...
    Amen (16 taktów) - fragment, szkic - nie wykorzystane przez Sűsmayera

OFFERTORIUM

    Domine Jesu Christe (Andante con moto; 78 taktów) - fragment
    Hostias et preces tibi (Andante con moto; 89 taktów) - fragment

SANCTUS

    Sanctus Dominus Deus (Adagio - Allegro; 38 taktów) - W CAŁOŚCI F. X. Sűssmayer

BENEDICTUS (Andante - Allegro; 76 taktów) - W CAŁOŚCI F. X. Sűssmayer
AGNUS DEI (Larghetto; 133 takty) - W CAŁOŚCI F.X. Sűssmayer (Agnus Dei jest mimo to znakomite!)


Fragmentem w całości kompletnym jest jedynie Requiem aeternam, to znaczy Mozart ukończył tu i warstwę wokalną, i instrumentalną. Jeśli chodzi o Kyrie i dalsze fragmenty - do Lacrimosy - to wyłącznie autorstwa Mozarta jest jedynie partia wokalna i towarzyszące basso continuo (przy okazji - jest to ciekawe studium dotyczące samego aktu "kreowania" dzieła przez kompozytora), przy czym pamiętać należy o wskazówkach (zwłaszcza dotyczących instrumentacji) jakie zawarte są w rękopisie i jakie Mozart dawał tym, którzy Requiem mieli dokończyć. W Lacrimosie słuchać wyraźnie urwanie się partytury.

Z tym co piszesz pierwszy raz się spotkałem.
Jest to bardzo ciekawe i
wzbogaciło moją wiedzę
o Mozarcie.

No właśnie. Wspaniałe przykłady - jasno pokazujesz, jak jednostronne jest często postrzeganie twórczości Mozarta. Tak samo zresztą, jak Chopina. Dla wielu Mozart to jedynie "radość", a Chopin to tylko "cierpienie". Podczas gdy oni obaj byli potężnymi, kompletnymi osobowościami, potrafiącymi i w pełni przeżywać i przekazać tę pełnię ludzkich emocji. Wolfgang znał smak cierpienia, Fryderyk znał smak radości. Żyli pełnią życia.
Wspaniałe są te "romantyczne" sonaty. Będę się powoli nimi rozkoszować. A-moll Lipattiego niesamowita.. Tak, tam jest burza uczuć zapewne podwójna - twórcy i wykonawcy.
BTW: Patryk Amade też brzmi nieźle ;) A dla nas i tak zawsze będziesz po trosze Mozartem :D Naszym Mozartem z XVI KCH:)  

Ad vocem, Asiu... Z tym cierpieniem w muzyce Chopina - rzeczywiście uważajmy. Po prawdzie nie wiem jak u Mozarta, ale u Chopina zdecydowanie przeważa liczba kompozycji napisanych w dur a nie w moll. Na przykład najwięcej kompozycji napisał w As-dur (27), a wiec tonacji bardzo pogodnej, wesołej. Cała statystykę Chopina wypaczają najwieksze dzieła: koncerty i sonaty - niestety wszystkie w moll... Ale zgadzam się z Tobą całkowicie - obaj Panowie żyli pełnia życia i tę radość i pełnię spotkać można w ich dziełach prawie, co krok :)

U Chopina - liczba dzieł w tonacjach molowych jest bardzo duża. Nie dość, że wszystkie koncerty, sonaty - fortepianowe i wiolonczelowa, prawie wszystkie scherza, połowa preludiów, 13 na 24 etiudy, wiele mazurków, polonezów. Wydaje mi się też, że u Chopina tonacja As-dur to tonacja heroiczna, nie zawsze tylko "bardzo pogodna, wesoła" - o czym przekonują mnie Polonez op. 53 (Heroique) czy Polonez-Fantazja op. 61. Z drugiej strony - moll nie zawsze oznaczać musi cierpienie, a i wiele dzieł w tonacji zasadniczej dur u Chopina zawiera piękne zwroty do mol, które mogą wyrażać większy ból niż np. Bolero w a-moll. Chopina jednak na pewno nie należy traktować jako twórcy "muzycznego cierpienia", a niektóre personalites z ostatniego konkursu chopinowskiego tak twierdziły i (?) grały... :) Wybaczcie tą niepoprawność. :D

Mozart natomiast napisał niewiele dzieł molowych, choć oczywiście nierzadko w sonacie, koncercie czy symfonii w tonacji durowej cała część - np. druga - jest molowa, nie wspominając już o przetworzeniu i modulacjach (ach, Mozartowskie modulacje sięgające otchłani duszy! - to temat na inną dyskusję!)  w pierwszym ogniwie czy w finale. Jednak lista dzieł molowych u Mozarta jest stosunkowo niewielka, by wspomnieć jedynie 2 koncerty fortepianowe (na 27), 2 symfonie (na 41, a w rzeczywistości jest ich więcej), 2 sonaty fortepianowe, 2 fantazje, 1 sonatę skrzypcową, do tego trochę muzyki kameralnej, stosunkowo sporo muzyki religijnej, organowej.

Na początek tygodnia, dla Niebieskookiego i miłośników muzyki organowej:
Mozart - organowy

Genialna fantazja - w f-moll (!) KV 608 - kolejny dowód na bratanie się Mozarta z Beethovenem (Eroica, Marcia funebre)
http://www.youtube.com/watch?v=C5M9KsJ3qRM

@Asiu - dzięki. :D Wasz Mozart.

U Mozarta intuicyjnie postrzegam, ze zdecydowana większość utworów skomponowana jest w słonecznych, durowych tonacjach. Ale, jakby co, "Mozarcie", nieprawdą jest , ze u Chopina jest inaczej, bo i On więcej utworów skomponował w Dur, niż w moll. Zresztą, zachęcam do zestawienia, które podaję w wątku: Odkrywamy Chopina.  :)

http://www.chopin.darmowefora.pl/index.php?topic=119.30

Patryku, dziękuję za szczegółowe "rozdzielenie" Requiem, bardzo bardzo ciekawy temat. Od "zawsze" zastanawiałam się do którego momentu utwór jest Jego, a od którego ucznia. Niezależnie od proporcji udziałów będę słuchała R. z nie słabnącym dreszczem emocji.

Bardzo ciekawe zestawienie, Januszu.  :)
Wynika z niego jednak również to, że u Fryderyka liczba dzieł w tonacjach mollowych jest nieznacznie tylko mniejsza, mamy prawie pół na pół. Nie bez znaczenia jest również fakt, że większość "dużych dzieł" utrzymana jest w tonacji zasadniczej moll. To jednak nie nakazuje nam postrzegać Chopina jako kompozytora cierpiącego, moll i Dur ma wiele oblicz...
Ale jeśli porównamy to z Mozartem... U Chopina - choć napisał 3 razy mniej dzieł - krąg tonacji mollowych i ich wykorzystanie jest wielokrotnie większe. Trudniej zrobić taką statystkę dla Mozarta; hm, jeśli przyjmiemy, że stworzył 600 dzieł (a de facto znacznie więcej, bazuje teraz na Koechel-Verzeichnis), to liczba dzieł w moll (tytularnie) stanowi chyba kilka procent. A zatem różnica między Chopinem a Mozartem w tej kwestii jest ogromna.
Ale nie ma to aż tak dużego znaczenia, jak mogłoby się wydawać. Mozarta możemy uznać za twórcę "słonecznego". Pod warunkiem, że pamiętamy, jak wielkie i wzruszające dramaty potrafi kreować. Dziś na przykład słuchałem słynnego, dość wczesnego koncertu Jeunehomme (Es-dur) Mozarta. Bardzo radosne i pełne polotu początkowe Allegro i Rondo-Finale nie zwiastują w żaden sposób niezwykłego, rozpaczliwego Andantina, gdzie Mozart w dramatycznym c-moll wylewa ogromny żal. Podobnie znany koncert A-dur KV 488 - finezyjny, jasny w częściach skrajnych - i bolejący, cierpiący w Adagio (fis-moll!). Przykłady można mnożyć.

Mozart był oszczędny w stosowaniu moll - co wynikało z pewnością z przyjętych w dobie klasycyzmu konwencji i zasad, które Wolfi nieczęsto łamał. Romantyzm nie krepował (np. tonalnie) twórcy.  Ale z drugiej strony: Haydn - twórca większej niż Mozart liczby mollowych symfonii - rzadko utrzymuje moll przez całą jedną część, co dopiero menuet! A u Mozarta - tonację mollową mamy w 40. Symfonii nie tylko w katarycznej części I, nie tylko w finale, ale nawet - w Meneuetto!

Asia zaproponowała koncert na flet i harfę - cudo, zwłaszcza w II części. Wolfi jednak podobno nie cierpiał tego zestawu instrumentów. Nie lubił zwłaszcza fletu - mimo to napisał na ten instrument właśnie świetnie 2 koncerty z orkiestrą oraz 4 kwartety na flet i smyczki (KV 285, 285a, 285b, 298).

Najsłynniejszy jest pierwszy z tych kwartetów, D-dur.
Część II - Adagio w h-moll! - to antycypowanie romantycznej pieśni. Na myśl przywołuje też Adagio fis-moll z koncertu fortepianowego A-dur KV 488 (naprawdę wyraźnie słychać podobieństwo!).

http://www.youtube.com/watch?v=oVam9l7UCBk

Chciałbym teraz poświęcić trochę miejsca w wątku koncertom fortepianowym Mozarta. Wszystkie od koncertu nr 5 - to koncertu oryginalne (poprzednie są przeróbkami sonat klawesynowych, m.in. J.C. Bacha)

"Spośród ponad 50 symfonii Mozarta - 4 należą do skarbca dzieł wiecznotrwałych, spośród 30 kwartetów smyczkowych - 10, ale spośród 23 koncertów fortepianowych jest tylko jeden który nie stoi na najwyższym poziomie" (chodzi o koncert na 3 fortepiany).

Mozart najpiękniejsze koncerty fortep. stworzył oczywiście we Wiedniu. Były lata, kiedy powstawało ich bardzo wiele (kilka w jednym roku!), później - komponował je raczej pojedynczo (ostatnie 3 koncerty). Być może właśnie w tym gatunku potrafił się najpełniej wyrażać.

Wolfi nasyca orkiestrowo-fortepianową syntezę nieznaną głębią uczuć. Dokonał ogromnego postępu w tej dziedzinie (podobnie wielkiego - jedynie w operze). Już pierwszy oryginalny koncert fortep. - KV 175 - dzieło siedemnastolatka - przewyższa znacznie dawnych mistrzów koncertu, Jana Chrystiana czy Filipa Emanuela Bacha (autora pięknego koncertu d-moll).

Różnorodność koncertów fortep. Mozarta jest niebywała. Są pełne ozdobników buffa, dowcipne - i inteligentne zarazem - ale również dramatyczne, głęboko ekspresyjne.

Zacznę od dwóch - podobnych zresztą do siebie. Koncert B-dur KV 450 i Es-dur KV 482. Oba mają głębokie, piękne przetworzenia.

KONCERT B-DUR KV 450
Allegro (fragm.) http://www.youtube.com/watch?v=ofB8A8KWil8
Adagio - wariacje z kodą, wspaniały temat - muzyka nokturnowa    http://www.youtube.com/watch?v=8lNGRfQUiZE
Rondo - finał. Pamiętacie z filmu Formana?   http://www.youtube.com/watch?v=IICNR-1010A

KONCERT ES-DUR KV 482
część II - wariacje w c-moll
http://www.youtube.com/watch?v=WY345vXeClQ&feature=related
Rondo - finale (temat główny trochę podobny do finału koncertu KV 450)
http://www.youtube.com/watch?v=eErM3Hl5Sds&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=T7UPvZSV5L0&feature=related  - w Rondzie pojawia się nagle eteryczne Andantino... to jeden z najpiękniejszych tematów Mozarta


Zwłaszcza w finałach słychać muzykę galant, dworską - ale głęboko "odczutą", jakby liryczną, subtelną. 

Podążajmy dalej - szlakiem "pogodnych" koncertów fortepianowych Mozarta...  Na jesienną pluchę za oknem - koncert w wydaniu buffo.

KONCERT G-DUR KV 453
I. Allegro  http://www.youtube.com/watch?v=sv3N7beBFN8
III. Wariacje - bardzo znane (Allegretto-Presto)  / Staier, Concerto Koln
http://www.youtube.com/watch?v=mserE_6mack&feature=related
A pomiędzy jest jeszcze Andante - urokliwa Aria...

Dziś - koncert dramatyczny. Jedyny (obok koncertu "Koronacyjnego" KV 537) - znany koncert fort. Mozarta w XIX wieku. Znamienne, że do skrajnych ogniw tego koncertu Beethoven napisał kadencje (znakomite zresztą -  zwłaszcza w I części, gdzie kadencja tchnie "Appasionatą").

KONCERT D-MOLL KV 466

Allegro. Przypomina mi pomrukiwania wiatru, który dziś za oknem pokazuje swą moc. Albo - błyskawice w czasie letniej burzy (smyczki w ekspozycji orkiestry). Choć w modulacjach do Dur Mozart jest znów pogodny, to jednak w repryzie z nową mocą pojawia się moll - i w magicznym pianissimo furie jedynie zasypiają...
http://www.youtube.com/watch?v=VtTqpqGIIYU&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=iF17mzCPq5A&feature=related

Romanca. Andante. Boskie ukojenie. Srodkowy epizod - furie budzą się! Dramatyczne g-moll. I znów - andante, boski spokój...
http://www.youtube.com/watch?v=p_33zTtiWPA&feature=related

Finał. Napięcie powraca. Po ostatnim powtórzeniu tematu w moll Mozart decyduje się jednak na chwilę pogody - całość wieńczy brawurowa, optymistyczna (to jeszcze nie koncert c-moll!) koda.
http://www.youtube.com/watch?v=ModFniDtMZY&feature=related
                   

KV 466 mój ulubiony, zamieściłam go kiedys na wątku "Koncerty" i też w wykonaniu Gouldy.
Tu już wielkimi, genialnymi krokami wkracza "Romantyzm".A Mozart tu antycypuje epokę.
Jak prawdziwy geniusz.

Wybacz, że "dubluję". :) Koncert - na miarę geniusza, pełna zgoda. :)

A tego chyba jeszcze nie było: KONCERT A-DUR KV 488

Dzieło ożywcze, pełne pogody ducha - A-dur u Mozarta jest bardzo przejrzyste, krystaliczne.

Allegro - http://www.youtube.com/watch?v=fRWXZ_mZygA
Adagio - minorowe "serce" tego koncertu - już wcześniej zaprezentowano.
Allegro assai - http://www.youtube.com/watch?v=aYnP2-zJQaI - piękne "opalizowanie" uczuć - Mozart błyszczy wieloma odcieniami A-dur, zagłębiając się czasem w odległe zakamarki.

A ja pozwolę sobie na małe intermezzo między koncertami:))
Wprawdzie Die Zauberflöte zostało już przerobione, ale sobie jeszcze pozwolę się nim pozachwycać:) Ponieważ to jedna z moich ulubionych, jeśli nie ulubiona, opera. Ponieważ uważam, że warto do niej wracać. I ponieważ znalazłam piękne wykonanie:) Jednak co Met to Met:) Przy okazji zauważyłam, że pan Levine też lubi sobie pośpiewać, tak jak Ingolf;))
http://www.youtube.com/watch?v=h018rMnA0pM&feature=related
Mo..ekhm:)..Patryk ma rację: to jest testament Wolfiego. Requiem to już bardziej studium przechodzenia do innego wymiaru... nieziemskie, szarpiące za serce pożegnanie."Flet" pozostaje z nami tu, na ziemi, i jest kwintesencją tego, czym tutaj możemy się cieszyć i o co walczyć.:)
Hymn finałowy rzeczywiście mógłby być porównywany z Odą do radości, równie promienny i optymistyczny. "Promienie słońca pokonują noc. Upada podstępna obłudników moc." I tak dalej...:)
http://www.youtube.com/watch?v=Y38pv4tqISw&feature=related
Jeśli mniej się nadaje np. na oficjalny hymn Europy, to może tylko ze względu na zamieszczone inwokacje religijne:), a poza tym Oda jest dłuższa i w całości łatwiejsza do śpiewania:))
Aczkolwiek końcówka ma równy rytm i jak najbardziej nadaje się do chóralnego nucenia. Tylko jak to u licha w miarę wiernie przetransponować?? Odę się dało, to też powinno się dać.... zobaczmy, co się da zrobić...
Niechaj moc zwycięska
uwieńczy w nagrodę
Wieczną koroną
Mądrość i urodę:)
Nie, ta "uroda" nie bardzo pasuje, prawda? Tu nie chodzi o Miss World:D Może lepiej tak:
Niech moc zwycięska
koroną w wieczności
uwieńczy skronie
piękna i mądrości
No tak, ale to z kolei nie pasuje do melodii:)) A melodia Wolfiego rzecz święta:))) Akcenty do rytmu muszą być:) Pod melodię, to może być np. tak:
 Niech moc trwa zwycięska, niech króluje w nas     
 Jej mądrość i piękno, na wieczny czas
Nawet się śpiewa:)) Tylko czy to jest do końca to samo:))
Tiaaa.. Wolfim, to oczywiście W OGÓLE nie można być, ale jak się okazuje, ciężko jest też być Schikanderem :D
A poważnie, rzecz jest potężna, słoneczna, tchnąca wiarą w potęgę dobra, w człowieka. To mi się podoba o wiele bardziej, niż królujący obecnie postmodernistyczny pesymizm:)
A genialny mix elementów dramatycznych z komicznymi przywołuje na myśl dzieła Szekspira:)
Podoba mi się nowojorska słoneczna dekoracja.
http://www.youtube.com/watch?v=GL4nCGlKT4M&feature=related
No i wreszcie mogę na bieżąco rozumieć, co oni śpiewają :D
http://www.youtube.com/watch?v=uhIdTirLolM
Właśnie – prócz triumfu wielkich idei, dobra, piękna, mądrości, to apoteoza miłości i zwykłego, ludzkiego szczęścia. Takiego szczęścia, do którego obieżyświat, bawidamek i hulaka z czasem się przekonał i które pokochał.
W swoim ostatnim liście, dwa miesiące przed śmiercią pisze co prawda, o swoich sukcesach, ale więcej miejsca zajmują w nim inne sprawy.
"Najbardziej lubię być w domu, przyzwyczaiłem się do własnego porządku i tylko to jedno odstępstwo wprawiło mnie w zły humor.
Wczoraj cały dzień podróżowałem do P. i nie mogłem do Ciebie napisać, ale że ty nic przez te dwa dni nie napisałaś, to niewybaczalne. Spodziewam się, że dzisiaj dostanę od ciebie list, a jutro już będę z tobą rozmawiał bezpośrednio i serdecznie cię ucałuję. Adieu.
Twój na zawsze
Mozart"
Wybaczcie, znowu się rozpisałam straszliwie, ale tak mi się jakoś spontanicznie wyrwało:) Ach, i o ileż milej zajmować się Amade niż tym, co się ma do roboty:) Dobranoc Wam, Adieu;)

Podjęłaś się rzeczy niełatwej. :) Schikaneder był jak się okazuje librecistą naprawdę znakomitym, przecież "Flet" dramaturgicznie skonstruowany jest wspaniale. Wersja po polsku, którą proponujesz, jest bardzo przekonująca i wierz mi, kiedy usłyszę finał opery - będę miał ją w głowie. Pięknie poetyzujesz, Asiu.

"Zauberflote" to monumentalny apel Mozarta "do ideałów humanizmu". Symbolicznie zatem - poprzez muzykę, ale i poprzez wymiar pozamuzyczny - filozoficzny, ideowy właśnie - staje się ta operone opus magnum w twórczości Mozarta. Słuchacz przeciętny bądź beznamiętny usłyszy w tym dziele proste, niemieckie pieśni (Papageno), słowicze arie z wybujałymi koloraturami (Królowa Nocy) i chóry w stylu opery seria. Niby pozornie - zgoda... -  jaką jednak ekspresją natchnął Mozart operę! Wszystko tu - jakby juz wypróbowane, jakby nienowatorskie - pieśni, arie, chorał, chóry - ale jak cudownie wysubtelnione, olśniewające... MOZARTOWSKIE! W ostatnim swym de facto dziele - "Flecie" - Mozart stworzył własna epokę, zawieszoną gdzieś między klasycyzmem a romantyzmem, stając się mistrzem sam dla siebie, mistrzem syntezy melodyki i głębi wyrazu, najnaturalniejszej (ba... pierwotnej) prostoty, kosmicznego ładu i mistrzostwa faktury. A wszystko funkcjonuje w solennej, sakralnej (choć jakże świeckiej!) przestrzeni.

Niczym profeta-wieszcz - Mozart "Fletem" zapowiada wschód lepszej ludzkości, nowego humanizmu... I to nic, że możemy nie słyszeć masońskiego wymiaru tego dzieła. To jest bowiem dzieło uniwersalne, tak jak uniwersalne jest Prawda, Dobro, Piękno.
Tak jak odwieczne są walka i triumf ludzkości.


Z Zauberflote:

O wieczna nocy! Kiedy miniesz?
Kiedy me oczy ujrzą światło?


Ave, Mozarcie, żywy ideale muzyki.

Do niezwykłej muzycznej poetyki ostatnich tygodni ziemskiego życia Mozarta nawiązuje ostatni koncert fortepianowy, B-dur KV 595.
Allegro (fragm.) http://www.youtube.com/watch?v=RCYidpqARGc
Larghetto: http://www.youtube.com/watch?v=4R8mBUnT4_I
Finał: http://www.youtube.com/watch?v=BD2ZdVSe2vQ

Pełen żalu, franciszkańskiej łagodności (jak napisał biograf). Skromny, pełen nabożeństwa.
Mozart stoi już u wrót Eliseum...

Oto inna mozartowska Nachtmusik. Serenada c-moll KV 388, obok Grand Partity (Asiu, dzięki za inspirację) najpiękniejsza serenada XVIII wieku. Jak daleko Mozart odszedł od pierwowzorów w tym gatunku...

Dzieło o wielkiej ekspresji, ale również pełne żalu, smutku. Ja zwracam zawsze szczególną uwagę na menuet-kanon.
Allegro. http://www.youtube.com/watch?v=vBkaiEkdFOE
Andante. http://www.youtube.com/watch?v=pcuUjS-zp10&feature=related (chyba nie dorównuje metafizyce Adagia z Grand Partity...)
Menuet. http://www.youtube.com/watch?v=uJted0-Iq8I&feature=related
Finale. Allegro. http://www.youtube.com/watch?v=IGzi2W_3H3U&feature=related

Nie da się nie zauważyć, że serenada ta była artystyczną, emocjonalna odpowiedzią, formą reakcji na pisane wówczas przez Mozarta "Uprowadzenie z Seraju".

Najdłuższy, najbardziej monumentalny koncert fortepianowy Mozarta, C-dur KV 503. Autoafirmacja.

Słyszycie Marsyliankę? od 1:34 oraz w przetworzeniu, od 7:00
Allegro: http://www.youtube.com/watch?v=FgUzzlG49jE

Andante (a de facto Adagio, niezwykle odprężające, magiczny dialog z instrumentami dętymi, jak zresztą w częściach skrajnych): http://www.youtube.com/watch?v=Oa9LAVRHoOs&feature=related

Bardzo lubię epizod w finale, od 3:42
Rondo: http://www.youtube.com/watch?v=f3ximlweDpU&feature=fvwrel

A propos pieśni...

Już czekam, by rozkoszować się urodą tych drobnych, wiosenno-letnich kwiatków... Mozart musiał o nich napisać pieśń, najpiękniejszą, osiągając najwyższe uduchowienie. Słowa: Goethe (jedyny raz u Mozarta!), ale - co ciekawe - 1 zdanie Mozart dopisał sam: Das arme Veilchen - es war ein herzigs Veilchen!   :)
http://www.youtube.com/watch?v=U7AUclm14UA

I jeszcze inna pieśń antycypująca wiosenną rozkosz natury. Jeszcze nie Schubertowska, ale już zapowiadająca liryzm XIX wieku.
Abendempfidung.
http://www.youtube.com/watch?v=Ma9KPdskqd4&feature=related

Znów się trochę rozmarzyłem. :D

Oto najgenialnieszy moim zdaniem koncert Mozarta. Tragiczny 24. koncert c-moll KV 491. Beethoven wykrzyknął, że nikt nie będzie w stanie napisać czegoś równie wspaniałego. Jednocześnie koncert ten najbardziej ze wszystkich koncertów antycypuje Beethovena - wyraźne rysy KV 491 słychać przecież w III Koncercie c-moll Beethovena. Jeśli już, to właśnie ten koncert otwiera drogę wielkim koncertom romantycznym.

Mozart jest dramatyczny aż do samego końca - nawet koda nie rozpromienia ciemności. A część wolna - tchnie niebiańskim spokojem...

Allegro: http://www.youtube.com/watch?v=LuyI_UwxCoE
Larghetto: http://www.youtube.com/watch?v=mEmiFD2Zk9M&feature=related
Temat z wariacjami: http://www.youtube.com/watch?v=Ago99B0v3vo&feature=related


II i III część wykonuje tu przy fortepianie Mitsuko Uchida. Właśnie otrzymała statuetkę GRAMMY za:
Best Instrumental Soloist(s) Performance (with Orchestra)
- Mozart: "Piano Concertos Nos. 23 & 24" - Mitsuko Uchida and The Cleveland Orchestra

To jedyny koncert Mozarta, który nagrał Glenn Gould.
Podobno rękopis tego koncertu jest, co rzadkie u Mozarta, pokreślony , z wieloma poprawkami jakby
dzieło to rodziło się w wielkich bólach.
Wspaniały zwłaszcza trzecia część.

Mam tak dużo pracy, że nie nadążam należycie kontemplować tych wszystkich wspaniałości:(
Staram się tylko skosztować w przelocie tego czy owego, jak mocno już spracowana pszczoła co piękniejszych kwiatów :)
Pat, od razu dziękuję Ci bardzo za pieśni Mozarta:) Nie znałam ich, i nawet się z tego cieszę, bo cudownie jest usłyszeć coś takiego po raz pierwszy:)))
Fiołeczek (uwielbiam fiołki:)) smutny i piękny zarazem. Przypomina mi jakoś "Słowka i różę" Oskara Wilde'a - chociaż tam gorycz przeważa nad pięknem.
http://www.zosia.piasta.pl/slowik.htm
To i o miłości, ale i o artyście, wrażliwej, czującej duszy, która hojnie, z radością, obdarza ludzi swoim pięknem, a w zamian jest przez nich często niedoceniana i bezmyślnie niszczona... Doświadczyli tego obaj - Mozart i Wilde. Ale z pieśni Wolfiego chyba wynika, że jednak warto:)
A "Wieczorne uczucie" tchnie spokojnym pogodzeniem się z nieuchronnym przemijaniem... "Dni nasze jak cień na ziemi"...
Muzyka - niebiańska. Tak - marzy się łąka pełna kwiatów, oświetlona zachodzącym słońcem, i powoli zapadający zmierzch, cisza, spokój i ściskający serce niewypowiedziany smutek, tak często towarzyszący kontemplacji piękna...

Ponieważ po wysłuchaniu pieśni zrobiło mi się jakoś kwiatowo, ciepło i złociście, na przekór powracającej zimie chciałabym powrócić jeszcze do tych kwartetów. Niech przywołują wiosnę - przynajmniej w naszych sercach:)

http://www.youtube.com/watch?v=t6Fyx-Bs_fY&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=0Liz0IuERPA&feature=related
Trzeba być jednak naprawdę genialnym, żeby TAK pisać na instument, którego się nie lubi :D :D

Pat się cieszy, kiedy dzieli się takim Pięknem z innymi...
A dziękować - można tylko Jemu, Wolfgangowi... :) :)

http://www.youtube.com/watch?v=cAl299OD-I4&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=3bW9cIMC0do
Sei Du mein Trost. Pieśń o pocieszeniu.

"Fiołek" ma też piękna wersję orkiestrową. To małe arcydzieło rozsadza formę pieśni...

A to jedna z moich ulubionych pieśni Mozarta. Wzburzony akompaniament na początku i pełne wyrzutu zakończenia obrazują scenę palenia listów niewiernego kochanka. Zaglądamy w przepełnione żalem serce kobiety.
Als Luise die Briefe ihres ungetrauen Liebhabers verbrannte
http://www.youtube.com/watch?v=ERcHsmjN9eI
http://www.youtube.com/watch?v=MXYdcHqdmEM

Ciekawostka: urocza Prząśniczka... Mozarta. W wykonaniu cudnej Elisabeth Schwarzkopf.
http://www.youtube.com/watch?v=BgJ7mqnaCYE




Przywołujmy zatem wiosnę! Wiosno, maju! Komm lieber Mai, komm zu uns! :D :D
http://www.youtube.com/watch?v=32S53cOuvYA

a zatem: przyjdź! Śpiewajmy:
http://www.youtube.com/watch?v=9URYugPt1RU

Wolfiemu dziękuję nieustannie, słuchając w zachwyceniu:)) Ale prócz twórcy potrzebny jest też ktoś, kto jego dzieło docenia, rozumie,
a jeszcze gdy je potrafi zaprezentować, i pięknie o nim opowiedzieć, na pewno należą się mu podziękowania :)
Pat, nasza szafarska gwiazdo:) jesteś nieocenionym popularyzatorem Mozarta i nie tylko; przepięknie mówisz o muzyce i bardzo dużo od Ciebie zyskujemy. W każdym razie ja na pewno:) (a przy okazji, nie masz nic przeciw takiemu zdrobnieniu? Kojarzy mi się przyjemnie z Patem Metheny tudzież Garrettem :D)
Podoba mi się afirmacja smuteczku:) A także pozostałe melodie, a zwłaszcza - w kontekście widoku za oknem:(( - inwokacja do maja:)Przy okazji coraz bardziej podoba mi się niemiecki:)

A ja podzielę się czymś co groźnie się dość nazywa, bo kojarzy się to z kasacją:), ale jest lekkie i pogodne tak... chyba właśnie wiosennie:) A propos beethovenowskich ptaszków: ten początek - czyż to nie kukułka?:)
http://www.youtube.com/watch?v=zHCtXi9mgVU

Ha, Asiu, dzięki. Wolfi Mozart mnie kiedyś okropnie zachwycił pięknem swej muzycznej wypowiedzi i cóż poradzić na tę chorobę, zdaje się - nieuleczalną. :D  Pat, Patrizio - podoba mi się, bardzo. To drugie chętnie bym umieścił w dowodzie. :D

A młodzieńcze kasacje - muzyka zwana wówczas rozrywkową - zachwyca niebanalnością, urokiem, inwencją - wszak pisał je (chyba) 14-letni chłopiec! Wysublimowana arystokracja - ale i uczuciowość, wrażliwość Wunderkinda, zachwyt nad pięknem przyrody (kukułki, a gdzie indziej szum wiatru nad strumykiem w lesie...), a czasem i jakieś miłosne porywy w Andante - wszystko to można usłyszeć w tych kasacjach, ale i innych wczesnych divertimentach... 


Po emocjach związanych ze srebrną boginią Belliniego - nasunęła mi się ta oto aria Vitelli z "La clemenza di Tito" - ostatniej opery (wspaniałej, zdaniem niektórych najlepszej opery Mozarta, ale nie o tym teraz).

To również pełen uniesienia, kantylenowy, temat...
http://www.youtube.com/watch?v=SmeL-iLi-as&feature=related

Może wybrzmi raz jeszcze w naszych snach?
:D


Od Was wszystkich - ja ogromnie wiele zyskuję.

Dziś skrzypce. I piękne kobiety. :) V Koncert A-dur KV 219.

Rzewne, skupione Adagio
http://www.youtube.com/watch?v=5QlyMNMLlfI&feature=fvwrel

I Finał - temat główny - con grazia - ale już najsłynniejszy, pasażowy epizod: szarpany, turecki albo - jak głoszą inni - all'ungharese... 
http://video.yahoo.com/watch/2529592/7658169

Można powiedzieć, Pat, że taką chorobę wręcz grzechem byłoby leczyć:D Zachwyt nad doskonałym pięknem, pasja delektowania się dziełami geniusza, to chyba jedna ze wspanialszych przygód, jakie mogą nam się przydarzyć. 
Pewnie podobałaby Ci się książka "Moje życie z Mozartem" Erica Emmanuela Schmitta, który twierdzi, że Mozart przeprowadził go "ze stanu chorobliwej rozpaczy w zachłanność radowania się" i miłość do niego towarzyszyła mu przez całe życie (o ile już jej nie czytałeś).  Myślę, że mielibyście sobie sporo do powiedzenia:) Mnie też i Wolfgang i Fryderyk towarzyszą w radosnych i smutnych chwilach mojej drogi,w obu przypadkach równie skuteczni:)
Słuchałam dziś KV 491. Potężna rzecz, dobry utwór na koniec zimy, gdy się wydaje, że "wieczna noc" nigdy już nie minie, i oczy nasze nie ujrzą światła budzącej się wiosny:) Jaki kontrast tej leciusieńkiej młodzieńczej kasacji z potężną ekspresją dojrzewającego ducha w tym koncercie. Przy okazji porównania z Beethovenem myślę o tych latach dojrzałego życia, które on przeżył, a których nie dane było przeżyć Wolfgangowi - latach, kiedy skomponował większą część symfonii, Missę Solemnis, Appassionatę. Co stworzyłby Mozart, gdyby dożył wieku Beethovena? Jakie by to były dzieła, sądząc po tych ostatnich, gdy jego głos został tak nagle przerwany? Ile piękna straciliśmy?
Dzięki za wskazanie płyty - wykonanie Uchidy mnie oczarowało - ona jest chyba jedną z lepszych wykonawców jego muzyki?
Niestety płyta jest w Empiku niedostępna. Może to się jeszcze zmieni po przyznaniu nagrody.
Czekam na rozwinięcie tematu opery Mozarta, o której przyznaję, że nic nie wiem:) 

Asiu zacznij od "Wesela Figara"
http://www.youtube.com/watch?v=BOsmat5ksXY&feature=related
lub "Czarodziejskiego Fletu", bo to chyba najlżejsze i zabawne...
http://www.youtube.com/watch?v=h018rMnA0pM&feature=related
Ja jednak kocham najbardziej Don Giovanniego!
http://www.youtube.com/watch?v=w4HQiKR3yqM

Ewuniu, chodziło mi o tę operę, o której pisze Patryk:)) Te, o których piszesz znam i kocham, tak samo jak Uprowadzenie z seraju i Cosi fan tutte; ale nasz ekspert od Wofiego zaskoczył mnie czymś całkiem dla mnie nowym :)

Ach, więc źle Cię zrozumiałam...

Nic nie szkodzi: w każdej chwili można posłuchać jeszcze raz tych wspaniałych uwertur z taką samą przyjemnością. Levine jest cudny :D A ekranizacja Don Giovanniego wspaniała, nie oglądałam jej:)

Asia lubi Levina... :D
Proszę zatem: http://www.youtube.com/watch?v=N7jgqAeFlcc - uwertura do ostatniej opery Mozarta "Łaskawość Tytusa". Piękne, prawda? Słychać tu Mozarta z lat ostatnich - majestatycznego, uczonego...

Właśnie..., chyba każda pasja jest swego rodzaju chorobą, niosącą jednak radość i szczęście. :) Książki Schmitta nie czytałem, ale warto do niej zajrzeć po takiej rekomendacji. Ciekawą psychoanalizą osobowości Mozarta prowadzoną zręcznie przez socjologa (!) jest dzieło Petera Eliasa "Portret geniusza", książka naprawdę niezwykła, pokazuje jedność Mozarta jako człowieka-geniusza (artysty) - człowieka osadzonego w realiach swej epoki, człowieka w końcu osamotnionego (zwłaszcza artystycznie - Mozart stał się przecież w ostatnich latach życia niezrozumiały u publiczności, żądającej jedynie błyskotek...). 

Ile piękna straciliśmy? To pytanie i ja zadaję sobie często. Podobnie u Chopina, Schuberta i innych... Ileż doskonałej muzyki kryła ich dusza... Miejmy nadzieję, że Kiedyś jeszcze się o tym przekonamy. :) Szczerze mówiąc, spotkawszy się z Mozartem - nie wiem, co bym Mu powiedział, od czego bym zaczął. Za wiele spraw - za wiele nut!, chyba zanalizowałbym z nim każdy numer z Koechla!

Przejdźmy w końcu do La clemenza di Tito, opery wywołanej przez Asiunię (dziś chciałem wspomnieć kameralistykę Mozarta, niech to jednak poczeka). :)

Mozart nie stworzył w gatunku opery seria dzieła na miarę "Fletu" czy "Wesela". "Idomeneo" oraz "Łaskawość" są jednak bezsprzecznie arcydziełami. Ostatnia opera Mozarta - KV 621 - jest bardzo ciekawa. W pierwszych latach XIX wieku była najbardziej znaną jego kompozycją sceniczną, potem na długie lata o niej zapomniano. Dziś są tacy muzykolodzy, którzy uważają ją za najlepszą operę Mozarta w ogóle. Pisał ją w 1791 r. na koronację Leopolda II na króla Czech, 10 lat po wystawieniu "Idomenea". Pracował nad nią w niebywałym pospiechu, miał kilka tygodni (a pracował przecież jeszcze nad "Fletem"!), recytatywy secco zlecił Sussmayrowi (tak, temu od Requiem!).
Libretto do tekstu opartego na "La clemenza" Metastasia dawało Mozartowi pole do popisu we wspaniałych scenach zbiorowych (np. obraz pożaru Rzymu pod koniec I aktu!).
Największy atut tej opery to jej prostota i niezwykła zwięzłość - mamy tu tylko 2 dłuższe arie (większość jest bez ritornelli, długich powtórzeń głównego tematu), duettino Sesta i Annia to piosenka, w scenach ensamblowych słyszymy piękne kontrastowanie, oddające różne cechy charakteru bohaterów. Wszystko jest bardzo kolorowe, pełne majestatu i "uczoności" ostatniego okresu komponowania.

http://www.youtube.com/watch?v=CpRIWH_01Is
http://www.youtube.com/watch?v=rO5mKuoUG1o&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=DALdK5I5-DY

Parto ma tu ben mio
http://www.youtube.com/watch?v=1oQQD7EwWRI

Potężny marsz na wejście cezara i chór:
http://www.youtube.com/watch?v=sphqORAaz6k&feature=related

Finał opery, uwielbiam tę finalną, majestatyczną, orkiestrową kodę - oto ostatnie takty operowej twórczości Mozarta:
http://www.youtube.com/watch?v=O3ei4WcP_uc&feature=related (Tytus jako łaskawy, wspaniałomyślny, wybaczający władca).

Oczywiście słychać tu często basethorny i klarnety - Mozart był do nich pod koniec bardzo przywiązany.

Polecam: cudna inscenizacja J. P. Ponnele'a w termach Karakali. To on przywrócił to dzieło do życia. Powiedział, że w partiach chóru z "Tito" słyszy najlepsze partytury Webera, słyszy wyraźnie... Verdiego. To chyba odpowiednia rekomendacja. :)

Takie pytanie Patryku ?? Czy Mozart w ogóle grał kiedykolwiek na powyższych instrumentach, czy jedynie (i aż) na nie komponował. Podobnie też rzecz się ma z innymi instrumentami, czy mógłbyś tak pokrótce wymienić na jakich właściwie instrumentach grał ?? Bo przyznam się szczerze, że nic właściwie na ten temat nie wiem. Z tego co powszechnie znane, to był to na pewno klawesyn - co do innych, to właśnie Ciebie chciałem się o to zapytać.. I w ogóle czy koncertował w ostatnich 5-7 latach życia, czy jedynie pochłonięty był pracą czysto kompozytorską. Ciekawą jest też rzeczą jak mogł wyglądać sposób jego komponowania, czy zwykł zapisywać wszystkie dźwięki od razu "na sucho" tj bez korzystania z instrumentu pomocniczego (w tym przyp. np klawesyn) czy z jakiegoś instrumentu zdarzało mu się w trakcie pracy korzystać.. :) ;)     

Niezmiernie mnie to ciekawi Patryku, bo tak po prawdzie jest rzeczą diametralnie różną grać na danym, czy innym instrumencie skupiając się tylko i wyłącznie na grze, a jedynie na niego pisać mając z nim rzadko (bądź wręcz wcale) do czynienia w praktyce..
To pierwsze wymaga bowiem nieustannego doskonalenia warsztatu ( codziennych wielogodzinnych ćwiczeń itd..) Przy tym drugim zaś, nie jest to koniecznie - niezbędna jest wyłącznie odpowiednia wiedza teoretyczna, umiejętność zapisu w nutach, terminologia..i co chyba najistotniejsze ogromna wyobraźnia muzyczna..
Jak wiadomo, Mozart napisał przeogromną ilość dzieł w trakcie swojego krótkiego życia - pisząc niejednokrotnie kilka jednocześnie, zastanawiające jest zatem jak on na to wszystko znajdował czas - grając i jednocześnie wszystko zapisując, mozolnie znaczek po znaczku..czy aby nie wyglądało to tak, że w późniejszym okresie coraz mniej czasu poświęcał już samej grze (czy wręcz nie grał wcale - bo i chyba nie koncertował) a jedynie skupiał się tylko i wyłącznie na komponowaniu.. Tworząc bądź to na "sucho" (czyli przelewajac myśli na papier bez korzystania z jakiegokolwiek instrumentu), bądź przy użyciu instrumentu pomocniczego (klawesyn), przy pomocy którego - przyporządkowywał i zapisywał dźwięki poszczególnym instrumentom, głosom itd.. :)
Jeżeli czynione to było jedynie na "sucho" - to niewątpliwie była to WIELKA SZTUKA..ale jakby spojrzeć na to z nieco innej strony, to pozbawiona też tego co można by nazwać dźwiękiem namacalnym, rzeczywistym..a bardziej stanowiąca dźwięk "teoretyczny" (tj nie bezpośrednio słyszany i zagrany, ale jaki ma być przez kogoś zagrany)..
To trochę tak jak z książkami Karola Maya - pisarz świetnie opisywał Dziki Zachód, Indian, stada bizonów.. :D choć nigdy nie widział ani Indianina , ani tym bardziej nie trzymał w rękach i strzelał ze sztucera Henry'ego (może nie najlepszy przykład) - nie zmienia to jednak faktu, że były i są to ksiązki - wyjątkowe i piękne..:) ;)
 

Wiem, że Mozart grał znakomicie na fortepianie (de facto: pianoforte, również: klawesynie), organach (był wirtuozem klawiatury, również w kościele - brał udział w wielu pojedynkach organowych) i skrzypcach.

Koziołku, to pasjonujący i tajemniczy temat - akt kreacji dzieła przez Mozarta. :)  Otóż zostawiał on wiele dzieł w postaci fragmentów, incipitów, do których później często wracał, równie często jednak je porzucał (znamy ponad 100 nieukończonych fragmentów - być może - nigdy niesłyszanych arcydzieł!). Było tak zwłaszcza w przypadku dużych dzieł, Mozart tworzył zatem najpierw ogólną koncepcję, zostawiał ją w formę np. particelli - partii górnych oraz dolnych, ew. tych, które potrzebował do odświeżenia pamięci). Kompozycje mogły w tej formie "leżakować" dość długo. Nigdy jednak nie tworzył dzieł fragmentarycznie - najczęściej incipity (których istnienie wynika zapewne gł. ze względów czasowych - Mozart pisał wiele rzeczy naraz, "nie wyrabiał się") zapisywał od początku do końca, muzyka płynęła w jego wyobraźni jakby już "gotowa" (ale to tylko złudzenie...) :)

Owe incipity pojawiają się szczególnie często w okresie wiedeńskim. Wtedy przecież Mozart bardzo odsunął się od znanych wzorców, tworzył dzieła bardziej skomplikowane fakturalnie, kontrapunktycznie. W młodzieńczym okresie twórczości bazował na swej genialnej inteligencji muzycznej, opierał się na znanych konceptach wypracowanych ogólnie przez innych. Później robi się ciekawie :) - pod koniec życia (Mozart-uczony) pisze utwór przez 100 taktów - i nagle przestaje mu się podobać. Zapewne wiecie, że wiele poprawek zawierają słynne kwartety "Haydnowskie" - owoc rzeczywiście żmudnej pracy. Ale - najczęściej jest tak, że jego pierwotny pomysł jest najbardziej właściwy, a nawet jeśli zaczyna utwór na stosunkowo niskim poziomie, to nie bawi się w przekształcenia napisanego tematu (jak np. Beethoven, który często w efekcie licznych poprawek dochodzi do ideału) - pisze po prostu nowy! Jego inwencja była niezwykła i bardzo szlachetna!

Najważniejsze dla Mozarta jest odpowiednio zacząć. W tym momencie ma WIZJĘ, ma w głowie całe dzieło - od początku do końca, od ekspozycji  po kodę (istotna uwaga: czasem do przetworzenia, komplikacji harmonicznych Mozart musiał się wcześniej odpowiednio przygotować, czasem robił nawet osobne, ćwiczeniowe szkice; gdy analizuje się jego partytury, to można zauważyć, że nieraz urywa się przed przetworzeniem - zwłaszcza, gdy Wolfgang stawia przed sobą fakturalne wyzwania, przeszkody - przecież nieraz w tym miejscu dzieła eksperymentuje - choćby przetworzenie I cz. Symfonii "Praskiej").  Poza tym uderza jedność materii dzieła, pojedynczej części symfonii - i jej, jako 4-ogniwowego cyklu. W każdym takcie słychać następstwo taktu poprzedniego - jak chyba u żadnego innego kompozytora. Jeden kwiat genialnej inwencji łączy się cudownie z drugim - w sposób jakże naturalny, doskonały (często wydaje się, że w utworze Mozarta nie można odjąć ani dodać ani jednej nuty - podobnie np. w mazurkach Chopina)...
Oto niepoznana wciąż tajemnica geniuszu.

Weźmy koncerty fortepianowe. To fascynujące, że Mozart pisząc np. finał potrafi kumulować niezliczone pomysły melodyczne, operować znakomicie chromatyką - a wszystko jednocześnie gna naprzód, muzyka płynie szybkim nurtem - w idealnej harmonii - dochodząc wreszcie do momentu przed kodą, kiedy to Wolfgang wykłada swoje "najlepsze atuty" - materia się zagęszcza, dochodzi do kulminacji - utwór się kończy, a my nie możemy wyjść z podziwu. :D   A pamiętajmy: Mozart cały taki koncert pisze w ciągu kilkunastu dni, często pracując do tego jeszcze nad innymi dziełami!
Doprawdy, doprawdy, wyobraźnia muzyczna Mozarta jest nie do prześcignięcia. :D 

A propos porzuconych incipitów: Mozart porzucał dzieło najczęściej wtedy, gdy okazywało się, że utwór nie będzie mógł zostać wykonany, że - po prostu - nie przyda się.

Koziołku, odnosząc się jeszcze do Twojego pytania - tak, Mozart praktycznie do końca życia koncertował. Ostatni koncert publiczny dał we Wiedniu 4 marca 1791 r. Grał wszystkie swoje koncerty, od fortepianu dyrygował ich pierwszymi wykonaniami (na organizowanych wówczas tzw. akademiach), wyjątkiem może być Barbara Ployer, której zadedykował świetny KV 456 i to ona zagrała ten koncert po raz pierwszy. Można powiedzieć - Mozart komponował, by później swój utwór wykonać. Choć są dzieła-znaki zapytania, owiane wykreowaną w romantyzmie tajemnicą - np. 3 ostatnie symfonie, ostatnie wielkie kwintety smyczkowe - nigdy za życia Mozarta nie wykonane... Nie jestem jednak pewien, czy Wolfgang nie myślał o zaprezentowaniu ich publiczności na przykład w późniejszym czasie (którego jednak nie dożył).

Wielkie dzięki za te informacje Patryku..Dzięki Tobie można się bardzo wiele dowiedzieć (ale i wiele nauczyć) nie tylko na temat samej twórczości, muzyki Mozarta - ale i samego Mozarta. Naprawdę jesteś świetnym znawcą tematu - nasz Patryku-Amade.. :)

Patrizio...:))) Ogromnie mi miło, że specjalnie dla mnie opracowałeś tę operę poza kolejnością:)  :-*  Podoba mi się, jeszcze jak! (z drugiej strony, jeszcze się nie zdarzyło, żeby coś, co napisał Wolfgang mi się nie podobało:)) Tak, uwertura jest piękna i ze spokojem mogę ją wstawić do stałego repertuaru obok pozostałych. Zresztą całość robi imponujące wrażenie. Wspaniale prowadzone głosy,  niesamowity chór w marszu i w finale. Ta opera jest faktycznie poważniejsza, bardziej właśnie, jak powiedziałeś, majestatyczna. Może to fakt, że komponował ją w przerwie pomiędzy kolejnymi częściami "Zauberflote", ale czuję tu również tchnienie podobnej, jakby masońskiej, atmosfery. Może to właśnie działa ta przewaga wyważonej "uczoności" nad figlarną spontanicznością. Dojrzałość, harmonia, równowaga. I znowu pozytywne przesłanie, podobnie jak we "Flecie".
Jeśli chodzi o ewentualne spotkanie z duchem Mozarta w Elizjum; co do mnie, chyba pierwsze pytanie brzmiałoby "Wolfi, jak chciałeś skończyć to Requiem?":)) Ach, tylko czy się do niego dopchamy w tłumie miłośników nagromadzonych przez tych ponad 200 lat?:D
A propos, Pat, miałeś już może okazję być na tej trydenckiej mszy za Mozarta odprawianej w nocy 4 grudnia w Poznaniu, podczas której grane jest Requiem? Nie wiem, w jakiej wersjii, ale czytałam, że na zakończenie mszy grają te osiem taktów Lacrimosy...Efekt podobno nieziemski.
Przy okazji dołączam raz jeszcze swój skromny zachwyt do słów uznania Konrada:) Acha, zdaje mi się, maestro, że on także prosił o konsultację na wątku bachowskim:))

Co do skrzypiec - czytałam, że w jednym z listów Wolfi chwali się ojcu, że gra, jakby był najlepszym skrzypkiem Europy:). Nic dziwnego, że pisał dla siebie takie cudeńka. Postarałam się wybrać najpiękniejsze, w zamian za Tytusa:)) KV 216 - koncert nr 3 G dur:
Słodkie, niebiańskie Adagio
http://www.youtube.com/watch?v=vMBCcJ0OTWk&feature=related
i Rondo, leciutkie jak skrzydła motyla
http://www.youtube.com/watch?v=TYhpePoHY3g&feature=related

Patryku!
Ty jesteś doktorem albo nawet profesorem z Mozarta.
A jeśli nie, to śmiało możesz tę profesurę zdobyć.
Jestem pod wrażeniem.
Nawet komentatorzy radiowi nie mają takiej wiedzy!

Marku, Mozart to jego konik:) Ale on Ci w zasadzie tak samo opowie o Beethovenie, Liszcie (patrz forum tvp:)), o Chopinie... Masz rację, Pat z miejsca mógłby dostać pracę w dwójce, gdyby startował w konkursie, i nie żałowaliby wyboru:) Panowie, czapki z głów - oto koneser:) Możemy być dumni, że mamy takiego przyjaciela:)

:D

Dodam do Waszej dyskusji, że Mozart napisał także wspaniałe koncerty na instrumenty na których chyba nie grywał - tj. klarnet, flet, waltornia czy obój - za to znał doskonale ich możliwości brzmieniowe, barwowe, techniczne i potrafił je doskonale wykorzystać. W całej literaturze muzycznej nie ma piękniejszego koncertu klarnetowego...Klarnet pojawił się za życia Wolfiego i zafascynowany jego możliwościami napisał ostatni swój koncert:
http://www.youtube.com/watch?v=DVXFONkLPok&feature=related :)

Kochani, dziękuję za tak ciepłe słowa. Naprawdę, nie zasługuje na nie. Asiu, czytając Twój ostatni post po prostu się zarumieniłem... :D Marku, nie chcę żadnej profesury, największą radością jest dzielić się z Wami - z wielką wrażliwością i życzliwością odbierającymi Mozarta i innych wielkich twórców, muzyką, która mnie głęboko zapadła w duszę - a wierzę, że zainspiruje, "dotknie" i Was, drodzy Przyjaciele.  :) ;)   
Co zaś dotyczy życia Mozarta... jest ono naprawdę fascynujące i tajemnicze zarazem. Czytając o tym Mistrzu prawdziwe staje się stwierdzenie, że można zostać "oczarowanym tajemnicą"... 

Kończy się dzień poświęcony Wielkiemu Fryderykowi. Na nowy dzień - uśmiech Wolfiego :D
Polecam końcoweczkę!
http://www.youtube.com/watch?v=S44TxEaAsDA

Niestety nie byłem nigdy na wzgórzu św. Wojciecha w Poznaniu na mszy za Mozarta. To jest z pewnością niezwykłe, ba... mistyczne wydarzenie, ciarki przechodzą na samą myśl. :)  Hm.., moi drodzy- czy nie moglibyśmy się spotkać na następnej mszy trydenckiej-Requiem w Poznaniu? Wrócilibyśmy do naszych domów chyba odmienieni... :)

Bodku, ja również kocham dźwięk klarnetu. Weber pisał też urokliwe koncerty na ten instrument, ale wydaje mi się, że tylko Mozart potrafił wydobyć taką ekspresję, tyle emocji z klarnetu. KV 622 to tego przykład najdoskonalszy.

KV 216 - mój ulubiony (no, może obok KV 219 - ten epizod w finale i  skupione Adagio...) jego koncert skrzypcowy, nie wiem, jak trafiłaś, Asiu!! :D

Tak, to musi być misterium jedyne w swoim rodzaju, o zupełnie niezwykłej sile oddziaływania; i to wspaniały pomysł, żeby przeżyć je razem. Myślę, że jesteśmy umówieni:))


Jakbym mogła nie trafić, mein seelenverwandt Freund;)) Od początku wciąż stwierdzam, że podoba nam się to samo:))

Patryku.
Dzieki za Twoje ciekawe posty.
Napisz ksiazke o Mozarcie, wydaj, a ja ja na pewno kupie.

Bartus mnie uprzedził, oczywiście Patryku, że powinieneś napisać książkę.

Co do spotkania w Poznaniu na Requiem, to oczywiście bardzo tak, rzucę wszystko i przyjadę, z duszą na ramieniu, bo nieustająco boję się swojej reakcji, dlatego jeszcze nigdy nie odważyłam się, choć parę razy miałam okazję w Warszawie.

http://www.youtube.com/watch?v=Bfud_WgXz1U&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=Bfud_WgXz1U&feature=related

Ha, wolę książki czytać niż pisać. :)  Moi drodzy, od czasu do czasu wrzucam na forum jakiś tekst i link - i to sprawia mi największą radość. Aaa, Bartusie - ja na pewno kupiłbym płytę z Twoimi miniaturami. :)

Liczę na Was w Poznaniu.

Trochę się zakręciliśmy koło klarnetu dzięki Bodkowi - i dobrze.  ;)
Bardzo wysoko ceniony jest (obok koncertu) także kwintet klarnetowy Mozarta, w A-dur (znów, to zatem jakby tonacja Mozartowskiego klarnetu) KV 581, tzw. kwintet Stadlera. Późne dzieło (rok 1789). Ktoś powiedział, że w tym kwintecie klarnet brzmi tak magicznie i wielobarwnie, jakby Mozart pierwszy odkrył jego czar, jego słodycz, ruchliwość i klarowność. Posłuchajcie proszę, jak ciepły to utwór - zaczynając od Allegra, w którym klarnet cudownie dialoguje ze smyczkami. Mnie się czasem wydaje, że w klarnecie Mozart uosabiał jakby kogoś bardzo bliskiego, instrument ten stał się jego bratem - ten kwintet przenika aura braterstwa, odbijają się dalekim echem dźwięki masońskich basethornów. To dzieło wyjątkowe, tajemnicze - wszystko co u Mozarta "ostatnie" i "wolnomularskie" jest zamglone, niewyjaśnione. Posłuchajcie ślicznego cantabile Larghetta/Adagia, czystego, niczym nieprzesłoniętego Piękna, menueta - z triem w a-moll i triem w formie ludowego tańca, może lendlera aus Bayern (słyszycie te oryginalne "ludowe" imitacje, które wykonuje tu klarnet?), posłuchajcie wariacyjnego, zwartego Allegretta w finale, które jest kolejnym znakomitym przykładem "ostatniego stylu" - pogodnego i zarazem ujmującego uczonymi przemyśleniami.

Polecam też inne dzieło kameralne z klarnetem primus inter pares - Kegelstatt-Trio KV 498, kolejne z dedykacją: A. Stadlerowi.

A kwintet klarnetowy jest (ponoć) wraz z koncertem klarnetowym lubionym dziełem Benedykta XVI. :)


http://www.youtube.com/watch?v=-K1g4y6xigU
http://www.youtube.com/watch?v=lFBT3o_IHz0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=OHZ8wxgbfTE&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=HcAU51tdJV0&feature=related

Dzięki Patryku za ten kwintet  :). Mozart magiczny, niebiański.. do tego bardzo trudna i wymagająca partia klarnetu - dlatego pewnie jest rzadziej wykonywany i mniej znany. Zwróciłem uwagę na staccato klarnetu w cz.4 (4-5min.) - uzyskuje się go przez przytykanie języka do podniebienia (jak zgłoska "t") z jednoczesnym wybraniem dźwięku co w szybkim tempie jest ciężko osiągnąć w sposób selektywny i czysty (wiem coś o tym ;)). Nie jest łatwo wykonywać dzieła Mozarta - jest w nich dużo lekkości, zwiewności, finezji w częściach szybkich, a jednocześnie przepięknej kantyleny, liryki, wyczucia frazy w częściach wolniejszych... :)
A co powiesz Patryku o bardziej popularnym (jeśli chodzi o muzykę kameralną) hicie Wolfiego - serenadzie "Eine kleine..."
http://www.youtube.com/watch?v=xmLBxR1aJ-M&feature=related :)

Bodku, przyznam się, że  nigdy nie myślałem o tym, jak wykonuje się partię klarnetu... Bardzo to ciekawe i jednocześnie pokazuje, że Mozart świetnie znał możliwości techniczne instrumentu. :)

Do 'Eine kleine' powróce na pewno - dziś jednak jest dzień szczególny, stąd niech wybrzmi też i taka oto muzyka:
http://www.youtube.com/watch?v=YqKGzWBKEnE&feature=related

'God is our refuge', jedyne dzieło Mozarta z anglojęzycznym tekstem, owoc wyprawy do Londynu. Pisząc motet, Wunderkind miał 9 lat. Antycypuje Wielką mszę c-moll (Qui tollis).

Pat, cóż można dodać do Twoich i Bodka epitetów:)
Kiedy wsłuchuję się w magię jaką Wolfgang wyczarowuje za pomocą klarnetu, mam wrażenie, że istotnie jest on szlachetniejszym instrumentem niż flet, dotykającym najgłębszych zakamarków duszy. To równie głębokie przeżycie, jak słuchanie Adagia z koncertu:)
A Larghetto... na to nie mam słów  :'(

Motet jest cudny i poruszający. 9 lat... David W. Barber powiedział: "Mozart to po prostu wymyślony przez Boga sposób na to, żebyśmy wszyscy czuli się niewiele warci. Ilekroć skomponujesz utwór, o którym myślisz, że jest szczególnie dobry, podcina ci skrzydła myśl, że Mozart prawdopodobnie skomponował lepszy mając dziewięć lat.":))
Myślę jednak, że w ogóle chyba niepotrzebnie wymawiamy Mistrzowi, ile miał lat, kiedy skomponował to a to ;) Geniusz pozostaje geniuszem. Duch - artyzm, intelekt - wystrzela w nas (o ile to czyni:)) w różnym wieku, czasem bardzo wczesnym. Gdy się rozwinie, jest gotów. Potem jest tylko doskonalenie warsztatu, zbieranie doświadczeń. I pewne przekształcenia konstrukcji podtrzymującej życie :D Niektórzy dojrzewają później, a wielu, co należy ze smutkiem zauważyć, nie dojrzewa wcale.:) Duch Wolfiego zdaje się błyszczeć jak gwiazda niemal od początku drogi.

Czytałam o podróży Wolfganga do Anglii i o tym, jak znalazł tam przyjaciela (co prawda tylko na kilka dni), również niezmiernie utalentowanego chłopca, który zginął w młodym wieku. To ciekawa opowieść, ale jakoś nie mogę jej teraz odnaleźć.

Podobno
Mozart mimo, że napisał "Czarodziejski flet"
nie lubił fletu...
wolał klarnet.

A propos londyńskiej wyprawy Mozarta - ponoć ojciec bardzo eksploatował Wolfiego, Londyn kojarzyć się mu będzie z chorobami i wielkimi wyrzeczeniami. Zresztą Londyn był jednym z przystanków podczas wielkiejgo tournee Mozartów po Europie. Wolfi pisał wówczas pamiętnik. Zapisał w nim, że w Londynie "widziałem park, młodego słonia, osła w paski białe i kawowe ( ;D :D) i to tak równe, że i wymalować lepiej by nie można". Słodkie, prawda?
Niestety, o tej przygodzie z chłopcem niewiele wiem i też poszperam. Trzeba jednak przyznać, że trochę wbrew swojemu charakterowi Mozart był izolowany od "normalnego", chłopięcego życia. Z drugiej strony - zapewne gdyby nie surowy ojciec i tysiące godzin ćwiczeń, lekcji itd. nie powstałaby tak genialna muzyka.

A... Londyn był dla Mozarta i jego całej tworczości niezmiernie ważny z jednego powodu: spotkał się tam ze swym guru - Johannem Christianem Bachem, Bachem "Londyńskim". Za kilka lat przewyższy swego mistrza, ale bachowskie sonaty, koncerty instrumentalne i symfonie, takie jak ta: http://www.youtube.com/watch?v=TfJwzdKECHg, wpłynęły na niego dość silnie.

Znalazłam opowieść, która okazała się nie całkiem taka, jak ją zapamiętałam :) Pomyliły mi się daty i miasta  :D Najpewniej dlatego, że chłopak był faktycznie Anglikiem, nazywał się Thomas Linley. Spotkali się we Florencji, dobre kilka lat później, nie byli już dziećmi. Ale historia tak czy tak ciekawa:) A trafiłam na nią akurat podczas studiowania twórczości nie Wolfganga, lecz Williama:))

http://www.rfi.fr/actupl/articles/120/article_9410.asp

Na dole jest próbka twórczości chłopaka, może na wyrost nazwanego brytyjskim Mozartem, ale na pewno utalentowanego.

Serenada Eine kleine Nachtmusik…  Każdy chyba zaczyna swoją znajomość właśnie od tej najsłynniejszej serenady, napisanej na kwartet (albo sekstet)  smyczków. Niezwykły jest fakt, że prawdopodobnie nie została napisana na zamówienie – a zatem byłaby rzadkim przykładem mozartowskiego pisania bez konkretnego celu, realizacją idei wolnego twórcy; Mozart marzył o pełnej swobodzie komponowania  od czasów salzburskich. Być może nigdy nie została wykonana! A zatem: prawdopodobnie nikt w XVIII wieku nie usłyszał najjaśniejszej perły  gatunku, który wraz z wraz nastaniem XIX wieku śmiercią Mozarta kończy okres swego rozkwitu.
Pisał ją Mozart w czasie tworzenia „Don Giovanniego”. Ukończył 5 części. Powszechnie znamy jedynie 4. II menuet zaginął,  kto jest ciekaw, jak brzmiał niech posłucha menueta z sonaty fortepianowej KV 498a – zdaniem badaczy to jego wersja fortepianowa (rekonstrukcja smyczkowa: Jonathan Del Mar).

O serenadzie tej powiedziano tak wiele, że cokolwiek napiszę, zabrzmi to chyba banalnie. To arcydzieło kosmicznego ładu i wzorzec klasycznej harmonii, każda nuta została tu wyliczona, żadnego taktu nie brakuje, niczego też nigdzie nie należy dodać. To odpowiednik wcześniejszych serenad na instrumenty dęte, stworzonych podczas pracy nad „Uprowadzeniem” i „Weselem” – ta powstawała równolegle z „Giovannim”. Nieco wcześniej Mozart napisał (wspomniałem o nim w dniu urodzin Chopina) muzyczny żart (Musikaliches Spass) KV 522, pełen sprzeczności, waltorniowego hałasu i bałaganu – w serenadzie KV 525 wrażliwość Mozarta-artysty musiała ponownie ulec uporządkowaniu. Utwór ten to geniusz zwięzłości, kondensacji muzycznej wypowiedzi. Niewielka kompozycja jest arcymistrzowska, najbardziej doskonała. Andante nie jest wylewem uczuć (baa, to serenada, nie sonata czy symfonia!), jest bardzo niewinne, a jego pogoda zmącona jest tylko w małym stopniu przez jego część środkową. Jest to Romanza, a zatem jest bardzo romantyczne – w sensie klasycznym, może bardziej nawet sielankowym, sentymentalnym – bo jest trochę jak Laura i Filon, albo lepiej – jak Herman i Dorota z idylli Goethego.

http://www.youtube.com/watch?v=WGK3zsbPj5Q

Andante z serenady KV 525 jest bardzo... kobiece. W związku z tym dziś jeszcze jedna perełka - może Was zaskoczę - Adagio i Rondo na szklaną harmonikę z towarzyszeniem fletu, oboju, altówki i wiolonczeli. Napisana na niezwykły instrument dla niewidomej damy - Marianny Kirchgassner, ma zatem również (w moich uszach ;)) kobiecą, natchnioną aurę.

http://www.youtube.com/watch?v=2A2fqT4cdOM&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=1lKF3Cf9zBM&feature=related

Cudo, prawda... To nieczęsto wykonywane arcydzieło, cudne jak głębokie Adagio z Koncertu KV 488 czy Ave verum corpus.


A propos Linley'a, Asiu - nie wiedziałem o tym zupełnie. Bardzo ciekawa historia, poczytam więcej o tym przedwcześnie zmarłym, angielskim Wunderkindzie a'la Mozart. :)

Prawdziwa perełka.
Przecudne, delikatne, jak kropelki rosy otrząsane z pajęczyny..:)
Tak zaskoczyłeś mnie, nie znałam tego. Miło jest wracać do znajomego piękna, ale też odkrywać nowe:)

Cieszę się, że mogłam pokazać Ci coś nowego:)

Muzyka na Wielki Post.

Jeden z biografów Mozarta stwierdził, że wielkim kompozytorom udaje się stworzyć swoją Eroicę - dzieło (dzieła) wyróżniające się, przewyższające mistrzostwem formy, pomysłami resztę twórczości, wnoszące do muzyki nową myśl, przestrzeń. W kontekście Mozarta utworów takich jest kilka - Msza c-moll, koncert Es-dur KV 271 (Andantino) i in., dla mnie jest to także Adagio i Fuga c-moll KV 546. Niezwykła synteza Bachowskiego ciemnego baroku, kunsztu polifonii, kontrapunktu... i pierwiastka czysto Mozartowskiego objawiającego się w przebogatej inwencji. To połączenie dwóch genialnych umysłów o ogromnej muzycznej inteligencji. Dzieło w Wielkim Stylu.

Tu w wersji (samego Mozarta) na smyczki - pierwotna wersja fugi jest fortepianowa.
http://www.youtube.com/watch?v=NDKdrQgp_q0


Dzieła religijne Mozarta to jedna z najważniejszych kart jego twórczości. Należą do nich na pewno wielkie nieszpory - Vesperae solemnes de Dominica i Vesperae solemnes de confessore. Te ostatnie to szczyt (lub jeden ze szczytów ;)) jego salzburskiej aktywności muzycznej.

Znajdziemy tu:
Fugę Laudate pueri (w której słychać Requiem)   http://www.youtube.com/watch?v=cncfufAEbpE
Niebo za Ziemi - Laudate dominum na sopran i chór z orkiestrą (porównuje się je jedynie z Serenadą na alt i chór żeński Schuberta, Teresko, czy słusznie?)   http://www.youtube.com/watch?v=onjUS3PqqQ8&feature=fvst
Monumentalny Magnificat   http://www.youtube.com/watch?v=5Td-8BvgR_U

PSALM 116

    Laudate Dominum omnes gentes
    Laudate eum, omnes populi
    Quoniam confirmata est
    Super nos misericordia eius,
    Et veritas Domini manet in aeternum.


    Gloria Patri et Filio et Spiritui Sancto.
    Sicut erat in principio, et nunc, et semper.
    Et in saecula saeculorum.
   

    Amen.

Dzięki, dzięki, Vesperae sollennes de confessore i a szczególnie Laudate Dominum to mój ukochany fragmencik z twórczości  Mozarta :)
,,Nie zna Mozarta, kto nie zna takich jego dzieł" (twierdzi wspomniany tu już  A.Einstein w swej książce o Mozarcie). Ja na pewno znawcą nie jestem, ale to solo  uważam  za  mistrzostwo świata.

Jeszcze Laudate... i Bartoli
http://www.youtube.com/watch?v=EsEnM8mGj_Y

Patryku
w czasie i po słuchaniu tych utworów Mozarta
czuję się bardzo uduchowiony.

A ja się czuję uduchowiona już w momencie wejścia na ten wątek  :)

Bardzo to piękne, ale to porównanie do serenady Schuberta (chyba nie Einsteina?) moim zdaniem
chybione, to dwa różne światy.

Owszem, o  takiej analogii wspomina  Einstein,  przy czym pisze o    -  uroku  brzmienia i niepomnej  na wszelką ,,kościelność" poetycznej  ekspresji.

Myślę, że Einstein ma na myśli piękną, nokturnową ekspresję, metafizykę, tak odczuwalną w obu utworach - przeznaczonych na głos solowy i towarzyszący chór; zarówno u Wolfganga, jak i u Franza oba wokalne komponenty wspaniale się dopełniają. :)

Zresztą, ponieważ Schubert to muzyka uosabiająca Piękno...

http://www.youtube.com/watch?v=3onuMPoDzx8

zestawmy ją z Mozartowym Laudate.

Może to są dwa różne światy, ale odczucia przy słuchaniu obu mistrzowsko napisanych partii  bardzo podobne.
 
Przy okazji - założycielu tego wątku, chylę czoła i podziwiam Twoją znajomość tematu.
Uczę się tu i  odkrywam  coraz to nowe nieznane mi dotąd  obszary twórczości wielkiego Wolfganga.

Jakby Schubert to usłyszał, pewnie by się zaczerwienił i był bardzo zakłopotany :)
Obiecałeś kiedyś Mozarcie, że zaprezentujesz kameralistykę.
Czy ewentualnie kojarzysz taki kwartet smyczkowy o którym Einstein pisał, że słychać w nim
czyjeś kroki??Wiem, że to opis b.enigmatyczny ale może..
Książki w domu nie mam.

Dlaczego? Utworek jest uroczy.

Schubert był bardzo skromnym człowiekiem. Zawsze marzył, żeby jego utwory były wystawiane.
Kiedyś wreszcie jeden z wiedeńskich teatrów zdecydował się zamieścić w swoim repertuarze jedną z jego operetek.
Ale okazało się, że jej premiera pokrywa się z datą premiery sztuki jego przyjaciela Bauernfelda.
Zgadnijcie co Schubert obejrzał tego dnia?? Oczywiście sztukę przyjaciela.
Dlatego myślę, że porównanie do Mozarta (którego uwielbiał) mocno by go zakłopotało.

Teraz rozumiem

Teresko, nie mam teraz dostępu do książki, ale poszperam.

Tak, miała być także kamerlistyka. Oto jeden z najlepszych XVIII-wiecznych kwartetów smyczkowych - drugi z serii sześciu "Haydnowskich". Ponoć zawarte w nim zostały krzyki Konstacji, która podczas tworzenia tego dzieła rodziła...

Kwartet d-moll KV 421 (z pierwszej, "trudniejszej" trójki kwartetów dedyk. Haydnowi)
A. moderato   http://www.youtube.com/watch?v=fLmuVEty_SA
Allegretto ma non troppo (wariacje)    http://www.youtube.com/watch?v=Y7B4J7li_rE&feature=related

Trio na klarnet, altówkę i fortepian (Kegelstatt), KV 498:

Andante
http://www.youtube.com/watch?v=6YCOZxvay44&feature=related
Rondeaux
http://www.youtube.com/watch?v=x5JPkolxAtc

Wszystkiego najlepszego z okazji imienin, Pat :)

Dziękuję, Asiu...  :-*  Piękny, świąteczny dzień trzeba zakończyć wizytą w gronie muzycznych przyjaciół. :)


"Najlepsza rzecz, jaką dotychczas w swym życiu napisałem" (1784).

Kwintet na fortepian i instrumenty dęte (obój, klarnet, róg i fagot) Es-due KV 452.

Jedno z największych dzieł kameralistyki w historii, niespotykana nigdzie indziej synteza 5 instrumentów - każdy z nich traktowany jest indywidualnie, z wielkim wyczuciem ich możliwości technicznych. Mogłoby się wydawać, że Mozart potrafił grać nie tylko na fortepianie, lecz również na fagocie czy rogu. :)
Bogactwo tematów, wspaniałe, dalekie modulacje, paleta dźwiękowych barw. Subtelne wyważenie partii poszczególnych instrumentów w stylu będącym na granicy "koncertowania". Wielu badaczy uważa, że Beethoven - mierząc się z tym gatunkiem w Kwintecie op.16 - mierzył się z dziełem nieskończenie doskonałym.

Largo (niebiański, pełen majestatu wstęp) - A. moderato   http://www.youtube.com/watch?v=lY_j49KbsR8
Larghetto  http://www.youtube.com/watch?v=6SOHiuqNvU4
Rondo - pogodne i pełne uczucia  http://www.youtube.com/watch?v=H408nUf4Dh0

Zachwycamy się dziś Bachem, zachwycał się nim także Mozart, który ok. 1782 r. zapoznał się dokładnie z jego twórczością, fakturą dzieł, kontrapunktem. Dzieła Bacha i Haendla pokazał mu Gottfried van Swieten, przyjaciel rodziny i zagorzały kolekcjoner dzieł mistrzów baroku.

Oto przykład (a jest ich wiele) niezwykłej fascynacji Janem Sebastianem: Fantazja i Fuga KV 394 (1782).

http://www.youtube.com/watch?v=F2GWmW1SM6g
http://www.youtube.com/watch?v=upOfod9Pdao&feature=related

Tym bardziej wypada się nam zachwycać, że przecież już pojutrze urodziny Mistrza Jana:)
Rzeczywiście, ta fuga bardzo brzmi bachowsko. Dobrze się słucha:)
A co do kwintetu powyżej, Pat - tego wręcz nie chce się przestać słuchać  :D

Na dzisiejszą niezwykłą noc oświetloną jasnym księżycowym światłem:

http://www.youtube.com/watch?v=gMsVD_EzdaA&feature=related

II część z Symfonii D-dur "Praskiej" - wielkie muzyczne wzruszenie. Wyraża głębokie, intensywne, czyste emocje. Apoteoza harmonii ducha. Momentami jednak ten kosmiczny porządek jakby się burzy, faktura (jak to określono: niezwykłe połączenie śpiewności z polifonicznością) się intensyfikuje... byśmy po chwili znów poczuli promień pogody. To muzyka o bardzo humanistycznej treści.

Dziś o poranku je usłyszałem.

http://www.youtube.com/watch?v=Jqe-Ab_WPvo

Adagio z Kwartetu "Polowanie" B-dur (Jagdquartett) KV 458. Wielka ekspresja, wypowiedź - wręcz intymna, w tym sensie - romantyczna. Ten Mozart był okropnie wrażliwy.  :)

Kilka kwartetów Mozarta (w tym ten - "Haydnowski") ukazało się niedawno na płycie Jerusalem Quartet; piękne, szlachetne nagrania...

Coś bardzo wiosennego
http://www.youtube.com/watch?v=qMap4PkhTDo&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=rlXIbOjAkY0&feature=related

Ach, jaki ten Mozart wiosenny.
Nie mogę się do końca przekonać do tej organowej wersji Romancy z Koncertu d-moll... :D

Finał Kwartetu, czasem nazywanego "Wiosennym", G-dur KV 387. Znakomicie skomponowana muzyka kameralna, o wielkiej sile wyrazu i bogatej fakturze, Wolfgang świetnie realizuje się w tym trudnym gatunku.

Molto vivace. http://www.youtube.com/watch?v=YxcnH8W-92U

Wiosna, wiosna!!

Wiosna, ach to ty! :)
Słodycz, świeżość, radosne pulsowanie rytmu przyrody budzącej się do wzrastania. Ta muzyka jest jak łyk źródlanej wody:)

Cały kwartet jest piękny. Choćby Andante. Ach, ta cudna melodia, ten strumień przeplatających się tonów:) Zatapiam się w nim z rozkoszą :)
http://www.youtube.com/watch?v=vA4THXyzoqU

Genialny kwartet, ja nigdy się w niego szczególnie nie wsłuchiwałem (nie wiem, dlaczego) - jego  piękno odkrywam w całości teraz. To Andante-Adagio tchnie metafizyką, to oddech natury.

Jeden z moich ulubionych zespołów kameralnych - Jerusalem Quartet (http://www.jerusalemstringquartet.com/index.php) - wydał ostatnio płytę z kwartetami smyczkowymi Mozarta - II "Pruskim" (KV 589), "Myśliwskim" KV 458 i... mało znanym młodzieńczym kwartetem C-dur KV 158. Niestety, nie mogę znaleźć na YT ich wykonania tego ostatniego dzieła. A warto je posłuchać!

Andante un poco allegretto   http://www.youtube.com/watch?v=9DV97Voi3Rc
Menuetto   http://www.youtube.com/watch?v=k_kAYZbxMaY&feature=watch_response

Chciałbym usłyszeć, jak świetnie czujący formę i estetykę kwartetów Haydna i Beethovena muzycy, interpretują to wczesne dzieło. :)

Obok kwartetu "Myśliwskiego" - najsłynniejszy kwartet smyczkowy Mozarta, przez J. Dohma nazwany jednym ze szczytów europejskiej kameralistyki.

Ostatnio na forum pojawiło się wiele utworów, które można nazwać nowatorskimi. Ten kwartet jest bardzo śmiały - szczególnie harmonicznie. Nazwa mówi zresztą wiele: Kwartet "Dysonansowy"; C-dur KV 465. Zwieńczenie Haydnowskiego cyklu.

Zadziwiająca Introdukcja (Adagio) I części. Podobno konserwatywny ojciec Leopold jej nie skrytykował, to dla mnie zdumiewające. Z pozornego chaosu wyłania się jednak prędko ożywczy temat allegra sonatowego (w C), klasycznie (harmonio, wróciłaś! :)) ukształtowany.
http://www.youtube.com/watch?v=1pDyKI-AXPw
http://www.youtube.com/watch?v=FTwFqG0FKNQ

Genialny menuet. Ma w sobie jakąś zamaszystość, jest przekorny, jednocześnie szarmancki. Piękne trio - bardzo osobista wypowiedź w mrocznym c-moll.
http://www.youtube.com/watch?v=ZrW158_LzXk

Część III - śpiewne Andante cantabile w pastoralnym F-dur.
http://www.youtube.com/watch?v=ZNAFFeJH-Rs

Finał - Allegro. Optymistyczne, raczej niezmącone smutkiem czy zadumą. Cudowne bogactwo muzycznych pomysłów, motywów, splecionych ze sobą w jedną całość, tak jak to tylko Mozart potrafi, zachwycając słuchacza aż do kody. Tak, Mozart to mistrz finałów, często najbardziej wzrusza, prezentuje swoje głęboko ekspresyjne "atuty" (Einstein) przed samym końcem. Inaczej niż Haydn, finałowo - raczej lekki i żartobliwy.
http://www.youtube.com/watch?v=6UHJjEL2jok

Kwartety Haydnowskie (6) nie powstałyby może, gdyby nie wielkie osiągnięcia Haydna - kwartety "Słoneczne" i "Rosyjskie". Mozart jednak nie kopiuje go, jako wielki artysta czerpie tylko niektóre elementy (np. kształtowanie faktury obligatoryjnej). Myślę, że od Haydna wzięła się u Wolfganga idea wielkiego kwartetu smyczkowego - wcześniejsze osiągnięcia w tej dziedzinie z czasów salzburskich znacznie odstępują mistrzostwem od osiągnięć wiedeńskich. Wiele cech tych kwartetów różni je jednocześnie od Haydna - wpadanie w poważny, nieraz nawet dramatyczny nastrój w ogniwach skrajnych, ukryty kunszt chromatyczny. Mozart nigdy nie idzie "na łatwiznę", nigdy nie prezentuje tematów banalnych, czasem jest nawet niebezpośredni.
Niejako kontynuację cyklu stanowi kwartet dedyk. Hoffmeistrowi, KV 499. Potem są jeszcze ostatnie 2 wielkie kwartety "Pruskie", pisane na zamówienie króla Fryderyka Wilhelma, one i ostatnie monumentalne kwintety to jednak inna historia... :)

Kwintety smyczkowe Mozarta są stosunkowo mało znane. Od początku istnienia tego wątku chciałem je zaprezentować.

Mozart napisał 6 kwintetów smyczkowych. 5 z nich to arcydzieła późnego stylu.

III Kwintet smyczkowy C-dur KV 515 to dzieło o pokaźnych rozmiarach, dostojne, "królewskie". W I części zachwycają oba tematy, okazale prezentowane przy bogactwie motywów bocznych  (to allegro sonatowe jest jednym z najdłuższych w twórczości Mozarta, uważa się je za największe do czasów Beethovena). Do tego wielkie i bogate przetworzenie i rozbudowana koda.
Menuet nie jest właściwie menuetem, temat główny zachowuje jedynie jego charakter i tempo. Jest bardzo liryczny, trio zaś jest szybkie i pełne słodyczy. Andante to ukojenie, czysta magia, ucieczka w "czystszy i szczęśliwszy świat człowieczeństwa". A finał - posłuchajcie, uśmiechniecie się. :)

Allegro http://www.youtube.com/watch?v=qCGj0niM7-U&feature=related
Menuetto  http://www.youtube.com/watch?v=Tetns8h3LGQ&feature=related
Andante  http://www.youtube.com/watch?v=Z3GA-ENqRRs&feature=related
Finał (Allegro)  http://www.youtube.com/watch?v=L8-7ABiV4WE&feature=related

IV Kwintet g-moll KV 516 jest dramatyczny. "To co się tu rozgrywa można porównać jedynie chyba ze sceną w ogrodzie Getsemani". W I części Mozart jest ponury (oba główne tematy ekspozycji pojawiają się w g-moll) także w repryzie, jest tak samo nieubłagany jak w koncercie fortepianowym c-moll. Mistrz nie cofa się nawet przed tonacją molową w menuecie, rozpaczliwym i o bardzo romantycznej ekspresji. Nieco więcej kojącego światła przynosi trio i modlitewne Adagio non troppo w Es-dur; przykład, kiedy Mozart dotyka niebieskiej doskonałości...
Po metafizycznych uniesieniach Adagia - niespodzianka w finale: najpierw kantylenowe Adagio (cavatina) - wstęp w g-moll, a potem radosne Allegro, o dość błahym zdaniem wielu krytyków temacie głównym, szybko wpadającym w ucho. Duży kontrast w stosunku do głębokich emocji wyrażanych w poprzednich częściach.

Allegro  http://www.youtube.com/watch?v=Qv76CBlq97Y&playnext=1&list=PL8B112886CF7BA538
Menuetto http://www.youtube.com/watch?v=wWM5X5m_LzI&feature=autoplay&list=PL8B112886CF7BA538&index=36&playnext=2
Adagio non troppo  http://www.youtube.com/watch?v=qRPJWfGSLCs&feature=autoplay&list=PL8B112886CF7BA538&index=37&playnext=3
Finał  http://www.youtube.com/watch?v=gKNBmueLke0&feature=autoplay&list=PL8B112886CF7BA538&index=38&playnext=4

Kwintet g-moll to chyba najlepsze dzieło tego gatunku w twórczości Mozarta.
Kwintet C-dur był zaś inspiracją dla Schuberta (kwintet D 956), Terska nam coś o tym cudnym dziele zapewne napisze. :)
Stosunek między tymi kwintetami Mozarta (pisanymi podczas pracy nad "Giovannim") jest taki sam, jak między jego symfonią g-moll KV 550 a monumentalną "Jowiszową" KV 551.

Dziś dzień poezji... Naszej naczelnej poetce Joannie:
http://www.youtube.com/watch?v=4Zi3ZH9aRuE

Mozartowska poetycka perełka - Adagio KV 261, pokarm dla ducha, być może inspiracja dla umysłu artysty pióra.

:):)

Och, Pat.... :-[ Poczułam się jak gwiazda  :) :) :) :)

Jakie to piękne.... tak, to wspaniały, niebiański pokarm dla duszy, niczym nektar bogów. Dziękuję :-*

Ha! A propos gwiazd:

http://www.youtube.com/watch?v=KQVv1_AXxcw

z musicalu "Mozart" (nie widziałem go jeszcze...). 8)

Aha - Wolfi Amade Superstar:) Świetnie:)) Ciekawy pomysł z przedstawieniem Wolfiego jako nowoczesnego outsidera-buntownika, jeszcze bardziej przez to podkreślającym jego odmienność od otaczających go przeciętnych ludzi. Gdzie to grają? :) Bardzo chętnie bym poszła, ale podejrzewam, że dość daleko ;)

Uśmiechnęłam się:) Uśmiechałam się przez cały czas:)) To mi przypomina moje ulubione Divertimenti - choćby Presto z KV136 - to wirowanie w słońcu radośnie roztańczonych motyli, ale jest chyba jeszcze bardziej radosne - no właśnie - vivacissimo:)) Cudowne:)))
A w tym Andante z pewnością nieraz poszukam schronienia:)

Asiu
Twój uśmiech
rozjaśnia to forum.

Kochani.

Chcialbym bardzo polubic ten musical "Mozart", ale naprawde nie potrafie.

Fakt, Bartusie, musical można by nazwać w pewnych elementach kontrowersyjnym. :)

Wiosenna, pełna refleksji i szlachtna muzyka:
http://www.youtube.com/watch?v=Kc0J-mGoKxI

Andante na flet i orkiestrę C-dur KV 315

Mozart for Meditation, part 1 ;)

Patryku.
Nie nazwalbym tego kontrowersyjnym.
Jakosc muzyki (fraza, napiecia harmoniczne a wlasciwie niezamierzony brak balansu harmonicznego)
 i jej dosyc tania przewidywalnosc porownalbym do produkcjizespolu "Moja Faja" :D
lub musicali Webera, ktorego nie trawie. 
Dalekie to od szlachetnych dziel Mozarta.
Przyznam jednak, ze melodia wpada w ucho.
W 1:27 pojawiajaca perkusja daje posmak chaltury i w dodatku solistka zaczyna falszowac (2:18).

Bartusie, jeśli pozwolisz; to jest jednak musical, nie premiera Zauberflöte, nie koncert Mozarta w filharmonii.  :) Mam poczucie, że tu jednak stosujemy nieco inne kryteria oceny i oczekujemy czegoś innego. Skonstruowanej z sensem opowieści, właśnie wpadających w ucho melodii, lekkiej rozrywki. No a sama postać bohatera z góry nastraja przyjaźnie miłośników Wolfiego :D

Can't wait to hear part 2  ;)

Asiu, jestem wyjątek. Mnie nie nastroiła przyjaźnie. Ja po prostu nie lubię musicali. Na Kotach w Romie wynudziłam się śmiertelnie, nie rozumiałam zachwytów sali. No nie i już, nawet nie zamierzam się przymierzać :)

Kryteria oceny powinny byc jednakowe dla kazdego zdarzenia artystycznego.
Dlaczego niektore produkcje mozemy oceniac z przymruzeniem oka?
Czy to jest sprawiedliwe.
West Side Story tez jest musicalem.
Napisany jest jednak po mistrzowsku.
"Rozrywka" rowniez moze nosic znamiona sztuki, ale w tym temacie latwiej jest przemycic tanioche.


No coz, Tobie i Patrykowi sie podoba, a mnie nie i tego na razie nie zmienimy.

Beatko.
Tez nie cierpie wyjeczalych webberowskich kotow.
Szkoda, ze taka przesentymentalizowana (uff!! trudne slowo), banalna muzyka stala sie ikona muzycznego swiata XX wieku. Tandete maskuja zrecznie wspaniale, profesjonalne produkcje.

Takie dzieło musi być przesłuchane ze stosownym szacunkiem. Mając do dyspozycji wolne popołudnie, w dodatku o sprzyjającym nastroju - chmurne i deszczowe, zasiadłam do spokojnej kontemplacji kwintetu g-moll i dodatkowo porównałam go sobie z symfonią, co wprawiło moją duszę w nastrój rzewnej melancholii... ale też wzniosło na wyżyny  :)
Kwintet jest tak do niej podobny w wymowie - ten przejmujący smutek w I części, podobnie jak w KV550 przywodzi mi na myśl "Deszcz Jesienny" Staffa (całej symfonii g-moll słuchałam już kiedyś czytając kolejne zwrotki podczas następujących po sobie części, dzięki czemu chyba doprowadziłam się do łez jeszcze przed Finałem  :D) a oba menuety są podobnie dramatyczne w tonie, jak łzy zaklęte w nuty, z pewnością nie przeznaczone i nie nastrajające do tańca. Adagio - to dla mnie też medytacja, tęsknota i oddech wieczności... A potem jeszcze chwila przejmującej, pięknej, ale wciąż smutnej pieśni - i faktycznie, nagle wybucha ta ostatnia część - jak gdyby Wolfi opowiadający nam o ciemności kryjącej duszę nagle zorientował się, że zbyt mocno się odsłonił i chciał to obrócić w żart? Ale ja myślę, że może raczej miał to być ukazany nam osiągnięty ostatecznie triumf nad zwątpieniem, rozpaczą, smutkiem - zwycięstwo wolnego, silnego, nieugiętego ducha nad słabością i przeciwnościami losu?
W końcu przecież takie właśnie przesłanie głosił w Czarodziejskim flecie.
Myślę, Pat, że w tym Allegro nie powinniśmy doszukiwać się beztroskiej, niefrasobliwej wesołości. Wydaje mi się, że jest to radość dojrzała, świadoma, taka, która nie oznacza braku wiedzy o istnieniu całego morza smutku po ciemnej stronie świata, jak po drugiej stronie monety, a wręcz przeciwnie -  i jest tym pełniejsza, bo jest radością poznania i zwycięstwa. :)
 
Myślę, że ta historia opowiadana przez Bernsteina przy okazji prezentacji Symfonii g-moll na Harvardzie dobrze to ilustruje.
http://www.youtube.com/watch?v=Il5tKqSJQgA&feature=related

Jeszcze tylko w kwestii musicali: ten o Mozarcie moim zdaniem nie jest najlepszy, choć są "chwytliwe", wpadające w ucho fragmenty. I całość całkiem zgrabna; to nie jest wielkie dzieło. Oczywiście, muzyka Mozarta to szczyt Parnasu, szlachetność szlachetności, stąd może ten  niekorzystny kontrast.
Musical to dzieło pisane z myślą raczej o większym, masowym audytorium. I chyba większość z nich jest tania, ładna, przyjemna - czyli ich przekaz i oddziaływanie nie może równać się z tym, co stworzyli nasi "klasyczni" mistrzowie. Choć są tu dzieła, które bardzo lubię - np. "Upiór w operze", owego Webbera właśnie. ;) Byłem w Romie, byłem zachwycony - scenografią i wieloma fragmentami muzycznymi także.
Na nieszczęście, w musicalach, także u Webbera, ciśnie się jedno: tendencyjność. Niech to jednak będzie element przejściowy między zwyczajną popkulturą a szlachetną klasyką...


Mozart... Meditation, meditation.

Adagio, Divertimento KV 287
http://www.youtube.com/watch?v=hdZsSQWjNuI

Adagio, młodziutkie Divetiissimet KV 131
http://www.youtube.com/watch?v=EdFsSW-nEzU


Na pewno przed wtorkiem będzie coś o koncertach. :) :)

Divertissiment (powyżej), rzecz jasna...  :-\

Asiu, koncert F-dur KV 459 jest piękny. Można by go nazwać "Finalmusik". Zresztą powtarzać mogę bez końca: Mozart to mistrz finałów; Bogdan Pociej stwierdził, że to największy geniusz muzycznej dramaturgii, a słychać to wyraźnie w namiętnych, rozżarzonych emocjami, skomplikowanych fakturalnie i przepełnionych inwencją finałach (do największych cudów dochodzi zazwyczaj przed kodą). A zatem: mistrzowskie budowanie napięcia.

Marszowe Allegro, rozmarzone Allegretto (forma sonatowa ABAB z kodą) i w końcu, "najmocniejsza" za wszystkich części - Finał, z typowo Mozartowskim humorem, wzmocnionym kontrapunktami. W tym energicznym Allegro słychać motywy z pantomimy "Pantalon i Colombina" KV 446, bardzo ciekawego i ekspresyjnego dzieła, o którym koniecznie muszę coś napisać. :)

Asiu, w czasie koncertu możesz zwrócić uwagę na to, czy w skrajnych częściach orkiestra jest z trąbkami i kotłami. Są one nieodzowne, dodają blasku; niestety - te partie, dopisane przez Mozarta w 1790 r., gdy wykonywał koncert ten i KV 537 w czasie koronacji we Frankfurcie, zaginęły. W obecnych interpretacjach często się je jednak uzupełnia.

Koncert Es-dur KV 365 jest jedynym koncertem na 2 fortepiany. Wykonany po raz pierwszy przez Wolfganga i siostrę Nannerl. Jest trochę konwencjonalny, ale cóż z tego - podziwiamy tu piękno tematów, modulacyjne cieniowanie... Andante jest sentymentalme i - wydaje się - czasem rozżalone, smutek wkrada się również w ożywczy, błyskotliwy finał - Rondo (epizod c-moll), z uroczym dialogowaniem (rywalizacją?) solistów (melodii refrenu nie można zapomnieć...). Ogólny charakter koncertu jest bardzo optymistyczny, Mozart tryska inwencją. Także w przypadku tego koncertu wymagana jest "poszerzona" orkiestra w trąbkami i kotłami (oraz klarnetami - II wersja - zagubiona, ach  :-\), mam nadzieję, że tak go wykonają w Bydgoszczy. :) :)


A propos "radości" w finale Kwintetu g-moll: mimo wszystko, ten G-durowy temat wydaje mi się troszkę zbyt banalny. Jak tu jednak poprawiać mistrza, którego dziełom nie brakuje ani jednej nuty? Być może Mozart chciał wyrazić ten optymizm, o której piszesz, Asiu. :D Z drugiej jednak strony - "radość zwycięstwa i poznania" - ów humanistyczny optymizm odpowiadający "An die Freude" z finału IX Symfonii Beethovena - wyrażony w Mozartowym "Flecie" - brzmi w operze majestatycznie, z wielką godnością, jakby w apoteozie. Wyjątkiem są humorystyczne partie Papagena czy Monostatosa - piosenki o prostocie (i uroku) tego Kwintetowego Ronda...! A więc jednak?

Pisząc o koncercie na 2 fortepiany, przypomniał mi się również inny podwójny koncert Mozarta - na skrzypce i fortepian. Niestety, NIEDOKOŃCZONY, porzucony. Brzmi czasem bardzo romantycznie. Czy utracone arcydzieło?  :-\

Allegro. Najlepiej zachowany fragment. Imponujące! Potężna, rozbudowana ekspozycja orkiestry (wielka orkiestra). Allegro to nazwałbym "crescendowym", "mannheimskim" (vide: sławna Symfonia koncertująca Es-dur KV 365, szczeg. I część).
http://www.youtube.com/watch?v=Aaw3o5tNnJ4

Andantino cantabile - hm, ile w tym Mozarta, a ile tych, którzy próbowali dokonczyć niedokończone.
http://www.youtube.com/watch?v=Kjv0MpaCHpw

Tak szybko!:)) Pat, dzięki, dzięki, naprawdę jesteś nieocenionym skarbem  :-* :)  Ja to sobie wydrukuję i wezmę jeszcze ze sobą do filharmonii :D Z pewnością będzie lepsze od wszystkiego, co mogą napisać w programie:) A w ogóle Twoje teksty są jak szkatułkowe powieści, niczym rękopisy znalezione w Saragossie :D Z jednej historii wysnuwają się kolejne wątki - już mamy i kolejny, niedokończony koncert, i pantomimę...:) Będę to wszystko po kolei analizować. We wtorek, rzecz jasna, bo jutro rano wyruszam w podróż do Gdańska i wrócę późno w nocy.

Co do kwintetu g-moll - cóż, może być, że poniosła mnie trochę fantazja - w końcu lepiej się znam na układaniu słów, niż na analizowaniu muzyki. Z pewnością finał Zauberflote jest potężny i majestatyczny, pewnie bardziej pasuje do takiego nieco wzniosłego opisu :). Ale może to być również kwestia proporcji. Kwintet to w końcu miniatura, nie tak monumentalne dzieło, jak masońska opera. Może tu nie było intencji pozostawiania wielkiego, pozytywnego humanistycznego przesłania. Może po wyrzuceniu z siebie skargi na nieprzychylny los wystarczyło na koniec takie zagranie losowi palcem na nosie, jak portretowi ojca w Amadeuszu :) Mozart wydaje się taki wewnątrz  z gruntu jasny i radosny. Może być z takim wnętrzem trudniej znosić uciążliwości życia, ale może i trudniej tę jasność do końca ugasić:) I jeśli ktoś tak bardzo ceni sobie wolność, łatwo się nie podda :)

Słuchałam dzisiejszego koncertu ze ściągą trzymaną pieczołowicie na kolanach ;) Całkiem inaczej słucha się muzyki, kiedy ktoś nas po niej oprowadza :) To tak, jakby ktoś szedł obok mnie wśród nieznanego mi krajobrazu i wskazywał widoki, na które warto zwrócić uwagę, mówiąc: spójrz na to, popatrz, jakie to piękne! I wtedy łatwiej jest nam to piękno zauważyć.
Miałeś rację, Pat - koncert F-dur jest piękny:) Radość, lekkość i blask:) Allegro wprawdzie marszowe, ale powiedzmy sobie, że jest to marsz oddziału motyli po kwiatach jaśminu:) Oczywiście zauroczyło mnie koronkowo delikatne Allegretto. Wspaniały jest Finał - i jakie świetne zakończenie:). Partia fortepianu cudowna, perlista, dobre pole do popisu dla wirtuoza. Niestety, nie było trąbek i kotłów :(  Cały koncert był w wydaniu kameralnym, z orkiestrą w niewielkim składzie. Jednak sam fortepian już brzmiał zachwycająco :)

Skoro Pan od Mozarta opowiedział o utworze, to ja pozwolę sobie go zaprezentować, w pięknym wykonaniu :)
W Bydgoszczy grał ten koncert uczeń pani Pobłockiej - Bartłomiej Wezner, też już całkiem mocno utytułowany:); z dużą gracją, wdziękiem i lekkością. A dla nas wybrałam Uchidę, która gra go jeszcze wspanialej. Posłuchajcie, jak dobrze się bawiłam:))
Dziarskie Allegro
http://www.youtube.com/watch?v=dWsLhI7plTo&feature=related
Marzycielskie Allegretto
http://www.youtube.com/watch?v=TPhBSR9yvtw&feature=related
i Finał, iskrzący się radością i energią
http://www.youtube.com/watch?v=nhvak3AXQOE&feature=related

Koncert na dwa fortepiany grała już ze swoim uczniem Ewa Pobłocka. Rzeczywiście - nie sposób zapomnieć tego refrenu:) Nuciłam go sobie idąc przez park. Może zanucimy go sobie razem:))
http://www.youtube.com/watch?v=QG-oyi5KfWk&feature=related

Nie wiem co mam napisać, przecież nie zrobiłem żadnej szczegółowej analizy tych koncertów; to tylko kilka luźnych i nieskładnych myśli... Asiu, Ty zawsze mi tak słodzisz.  8) :D

Cieszę się, że jesteś zadowolona z koncertu. Szkoda, że orkiestra była tak kameralna, Mozartowi naprawdę nie zaszkodzi większy zespół, tym bardziej - zgodny z ostateczną wersją partytury. Koncert F-dur olsniony blaskiem trabek i kotłów brzmi trochę "marsowo", finał zaś zdaje sie jeszcze wyraźniejszy. Mam nadzieję, że instrumenty dęte pięknie dialogowały w finale, a smyczki fugowały z uniesieniem, kreując świat dźwiękowych barw właściwy tylko Mozartowi... :)

Przy okazji: malutkie, kameralne orkiestry w koncertach fortepianowych czy ostatnich symfoniach Mozarta to stereotyp, który musi zostać obalony. Oczywiście, nie chodzi o to, by 41. Symfonię grać orkiestrą beethovenowską czy mahlerowską. :D Mozart, jeden z największych magów instrumentacji i orkiestrowych barw w historii, zawsze swoje orkiestrowe dzieła pisał na te instrumenty, które MUSZĄ w danym dziele zabrzmieć, by było ono idealne. Okrajanie partii smyczkowych do minimum jest nieuzasadnione. Na szczęście, ta praktyka powoli zanika.


Asiu, co się dzieje z Wunderem, którego recital w Gdańsku został chyba odwołany? Czy kontuzja reki (podłoże neurologiczne?) jest poważna?  :-\

A ty zawsze jesteś zbyt skromny i nie wiesz, co takiego właściwie napisałeś :D    Słodzę tyle, ile trzeba, mein Freund ;)     A właściwie w ogóle nie słodzę, tylko stwierdzam fakt :P    Szczegółowa analiza byłaby może dobra, gdybym miała dużo czasu na jej przestudiowanie, ale pewnie nie pozwalałaby na szybkie przygotowywanie się na kolejny utwór czy jego część w trakcie koncertu - i właśnie te Twoje "luźne myśli" odczułam jako bezpośrednie prowadzenie przez muzykę. Naprawdę dobrze mi się słuchało z tą "ściągą"  :)

Pianiści byli naprawdę wspaniali:) Już samo to wystarczyło, żeby słuchać z radością. I orkiestra kameralna - Capella Bydgostiensis - gra naprawdę dobrze. Jako dyrygent i pierwszy skrzypek przyjechał Jan Stanienda z Wrocławia i wspaniale nimi pokierował.  Smyczki brzmiały przepięknie i dęte dobrze się spisały. :) Rzecz jasna z chęcią posłucham nieokrojonej wersji, gdy tylko będzie okazja.
Oczywiście zgadzam się z Tobą, że nie po to muzyk (i to genialny) pisze utwór na konkretne instrumenty, żeby mu je potem dowolnie wyrzucać, i z pewnoscią w pełnym składzie zabrzmi to jeszcze o wiele lepiej. Ale bawiłam się cudownie :)

A Ingolf podobno już niedługo będzie w dobrej formie. Jego management twierdzi, że musiał tylko przez jakiś czas oszczędzać rękę, i z tego powodu odwołał koncert. Mamy się dowiadywać w FB o termin recitalu, ale najprawdopodobniej będzie to w maju.
 

A tak jeszcze "w temacie" oprowadzania ;), to nie w tym wątku, ale chciałabym, żebyś mnie kiedyś oprowadził po tej sonacie h-moll, która wywarła na mnie takie piorunujące wrażenie:) Czuję, że jest genialna, ale nic o niej nie wiem:))

Ach, Asiu, Asiu... Skoro już było trochę o słodyczach, to posłuchajmy razem promiennego, A-durowego kanonu:
http://www.youtube.com/watch?v=RmEvvxinuZw

Szkoda, że nie było mnie na koncercie. Chciałbym wreszcie usłyszeć na żywo koncert podwójny. Z drugiej jednak strony - gadałbym o tych utworach podczas koncertu ;D -  być może ograniczając percepcję samego Mozarta. Czeka na dalsze Mozartiany. :)

Gute Besserung, Ingolf. Właśnie przeczytałem wpis na FB. :)

 :) :) :) Lisztowski wątek czas reaktywować.

Jakby to ująć - on jest... słodki  :D :D

Też żałowałam, że nie możesz tego posłuchać:) No, ale - ty byś opowiadał, ja bym się zachwycała, i wyrzuciliby nas stamtąd :D
Ach, FB, tam jest wszystko:) Ja chyba powinnam dostać jakąś odznakę honorowego fana IW za regularne produkcje :)

Dziś sobie słuchałam bardzo wiosennego, radosnego Mozarta z KV216:) Na cześć forsycji, które właśnie wybuchły złotymi brawami:))
http://www.youtube.com/watch?v=Hzw9w6DrCqU

:D

Promieniejące za dnia forsycje pogrążyły się w nocnej medytacji.

Mozart for Meditation, part 3.
http://www.youtube.com/watch?v=P_nJ-gCvWho

Koncerty skrzypcowe - niby skromne, niewielkie dzieła, nieodkrywcze, niedorówujące koncertom fortepianowym - a jaka muzyczna doskonałość, ileż magii w tych kantylenowch Adagiach i wiosennych, radosnych Allegrach... :)

Asiu, Liszt i sonata h-moll wyrażona słowem - to jest wyzwanie.  :D

Medytacja godna wiosennej nocy... Płatki kwiatów składają się do snu na dźwięk tak kojącej kantyleny, a ptakom śnią się najpiękniejsze pieśni :)

Odpowiednie wyzwanie dla pięknego umysłu;) Uda Ci się:))

W przerwie między Lisztem: Adagio h-moll KV 541.

Utwór bardzo romantyczny, o wielkiej uczuciowości. Jeden z Mozartowskich cudów na fortepian; o niezwykłości tego dzieła niech świadczy również rzadko stosowana przez Mozarta tonacja. To Adagio (prawdziwe adagio, moim zdaniem - prelude romantycznego adagia, które ukoronowane zostanie u Mahlera) jest arcydziełem sztuki przetworzeniowej i pracy tematycznej. Jest rozbudowane, lecz wydaje się czasem lapidarne, skromne - wszystkie środki muzycznego przekazu zostały podporządkowane wyrażeniu stanu ducha...

Wstrząsa głębią emocji, nieraz - wręcz tragizmem. Nie wiadomo, dla kogo zostało skomponowane. PRAWDOPODOBNIE - bez "ziemskiego" celu - po prostu jest odbiciem Mozartowskiej romantyczności, wyrazem jego uczuć, dziełem wolnego, genialnego artysty...

Wymaga od nas wręcz modlitwnego skupienia.

http://www.youtube.com/watch?v=wjx7E1Lg4QI

Wysłuchałam w skupieniu...

Niezwykłe. Pat - to mi przypomina Chopina.. Może to ten właśnie chopinowski, romantyczny, emocjonalny nastrój

Pat, czarodzieju:) dziękuję Ci za te muzyczne medytacje. Dużo mam teraz pracy - a zapowiada się, że dorzucą mi jeszcze więcej. Te melodie obmywają duszę, spłukują kurz znużenia i trosk... Jak dobrze wziąć taką kąpiel... 

Ja też ostatnio szaleję, tyle pracy, ani chwili wytchnienia. :) Ale taka muzyka - pozwala na chwilę się zatrzymać, porozmyślać o nas, naszym życiu, świecie... Mozart to czarodziej, który nas oczyszcza, dzięki któremu możemy przeżyć katharsis, który odkrywa w nas nowe pokłady dobra, prawdy, piękna. Mimo przeciwności tego nieraz dziwnego świata.

Rondo a-moll K. 511
http://www.youtube.com/watch?v=OSvHvxcyiy4

Źródło energii!

http://www.youtube.com/watch?v=WQ9r0siAI8I&feature=related

Finał Symfonii "Haffnerowskiej" KV 385.

A 7 maja w FN "Jowiszowa" pod Skrowaczewskim, kto idzie??

Energia przyjęta :) :) Akumulatory naładowane. Teraz z nowymi siłami zanurzę się ponownie w morzu słów.:)

Jowiszowa... poszedłbym, a jakże!
Gdybym tylko mieszkał w Warszawie.  8)

Dziś proponuję Grand Partitę. Największe osiągnięcie w dziedzinie serenady, obok dzieła w c-moll KV 388. Wszystko jest tu doskonałe - pełne żaru i głeboko skupione tematy Adagia (Asia przypomniała nam słowa zachwyconego Salieriego, wypowiedziane w "Amadeusie"), wspaniałe dialogowanie instrumentów dętych w wariacjach (jak dalece Mozart rozwija początkowy prosty temat!)... Finał zaś jest niebywale energetyzujący, z codą - doprawdy con bravura (przypominającą finałowe karkołomne pasaże z arii Konstancji Matern aller Arten z "Uprowadzenia...").  Do tego - co chwilę jakieś niespodzianki, dźwiękowe "prezenciki"...

Fragm.:
Largo-Allegro  http://www.youtube.com/watch?v=mZF9vokNR3Q
Menuetto I http://www.youtube.com/watch?v=4vnzYOiKzwo&feature=related
Adagio i Menuetto II http://www.youtube.com/watch?v=nabsGeOmIVk
Romanza  http://www.youtube.com/watch?v=SHUL7qrg2NY
Tema con variazioni (piękne, liryczne chwile...)  http://www.youtube.com/watch?v=FYlNexoVx3Q
Finale: Rondo, Allegro molto  http://www.youtube.com/watch?v=4n_KFIyQIbU

Ja - pas, ale na Sokołowa się piszę, kiedy idziemy po bilety :)

A on podobno nie lubił Mozarta ;)

http://www.youtube.com/watch?v=jSTAfvth4sY&feature=feedrec_grec_index

Uroczo sobie podśpiewuje podczas gry...  ;D

O tak; Salieri zachwyca się Adagiem, ale ten utwór jest w całości perfekcyjny i genialny :) Adagio to bez wątpienia arcydzieło. "Głos Boga" - cóż innego mógł Salieri powiedzieć, poczuć, słysząc muzykę tak magiczną, o tak niewysłowionym uroku. Ale przecież jaka cudna jest Romanza, jakie piękne jest Largo, w którym też słychać tę niebiańską nutę, wzlatującą ku gwiazdom... Prześliczne menuety, wspaniałe, roztańczone, mieniące się tęczą kolorów wariacje (W pierwszej, zdaje się, słyszę motyw podobny do refrenu podwójnego koncertu:)) A finał - jak wybuch triumfalnej radości po głębokim przeżyciu duchowym :)


A czy to możliwe, że jeszcze nie graliśmy tu sobie tego utworu? Przecież chyba każdy z nas kiedyś przynajmniej usiłował go zagrać :D
Z okazji pojawienia się przepięknych, śnieżnobiałych kwiatów na dzikich śliwach - czas na coś radosnego:
Rondo alla Turca: w wersji na fortepian
http://www.youtube.com/watch?v=Yomi0-WL5Pg&feature=related

i na orkiestrę
http://www.youtube.com/watch?v=se_Swf7-68M&feature=related

Formalności stało się zadość... :) Sonata A-dur KV 331 jest ciekawa, choć nie jest moja ulubioną. Ma dość dziwną (jak na Mozarta) budowę - Andante z formie tematu z wariacjami (świetnymi zresztą - spójrzcie proszę, tudzież usłyszcie: jakaż to prostota!), Menuet i rondo w finale. Rondo będące jednym z najsłynniejszych utworów świata. :)

A-dur to u Wolfiego tonacja najpiękniejszych i najbielszych kwiatów wiosny... (zob. też: koncert A-dur KV 488 - cz. III  :D !)

Pat opowiedział, no to może ja jeszcze zilustruję dźwiękowo:))

Sonata A-dur KV 331
Andante cz 1 i 2
http://www.youtube.com/watch?v=qbn692EKQLw
http://www.youtube.com/watch?v=uWcT0zW4L-k&feature=related
Menuet
http://www.youtube.com/watch?v=NoFebNkdpd4&feature=related
Rondo (już było, ale co tam, niech będzie jeszcze raz :))
http://www.youtube.com/watch?v=gYDmu8Hk13M&feature=related

No i koncert A-dur KV 488 część III - część rozkwitających kwiatów :)
http://www.youtube.com/watch?v=FzLUWaSz76I

Mozart for Relaxation part 1

Do tej sonaty, na 2 fortepiany KV 448 - jednej z najgenialniejszych w historii gatunku, chyba wrócimy - godna jest niejednego "eseju".

Schodząc z artystycznego Parnasu: to ponoć właśnie ta sonata zwiększa "krowią" wydajność (w sensie mlecznym)... ;D
Chyba nie tylko JE zachwyca.

Andante http://www.youtube.com/watch?v=myJOl7ia0gg&feature=related

 :D Wolfi, jak sądzę, zwiększa również moją wydajność (w sensie umysłowym) :)
Choć działa to tylko do pewnego stopnia - później nie chce mi się już pracować,a jedynie słuchać Wolfiego :)
Chyba właśnie nadszedł ten moment:)) Pozwolę temu Andante ukołysać się do snu.
Ono jak najbardziej zasługuje na esej:))

Lacrimoso... KV 555. Lacrimosę z Requiem znają wszyscy - a tę wokalną miniaturę?

http://www.youtube.com/watch?v=JoQIKOW6C4U

Kyrie KV 89
http://www.youtube.com/watch?v=AdUmAX1Zzhg&feature=related

Pierwsze słyszę Patricio - piękna rzecz.. :)

Tak, przepiękne.:)

A to już było, ale dawno, i dobrze sobie przypomnieć...
http://www.youtube.com/watch?v=qXahJYGkYX4&feature=related

Asiu, przypomniałaś piękną rzecz. Msza "Koronacyjna" w wykonaniu Wiedeńczyków pod batutą Karajana w świętym miejscu, watykańskiej bazylice, podczas mszy odprawianej przez Jana Pawła II, 1985 r...  Niezwykłe przeżycie. We wnętrzu lśniącym od złota i marmurów, arcydzieł Berniniego i Michała Anioła - zabrzmiała muzyka, którą młody kompozytor sławi Stwórcę najpiękniej, jak potrafi.  :)

Juz za chwilę rozbrzmiewać będzie radosna pieśń...

http://www.youtube.com/watch?v=YruVzW6zjdk

Mozat, Alleluja, Bartoli - oto sama esencja Wielkanocnej Radości:)))

A oto jeszcze jedna stosowna pieśń na tę radosną okazję:)

http://www.youtube.com/watch?v=iy_uQAc-oQk

Mało znany, pierwszy koncert skrzypcowy, B-dur KV 207. To właściwie koncertowa próba młodego Mozarta, pozostającego pod silnym wpływem dawnych mistrzów. Dzieło niewiekie, bardzo kameralne. Istnieją do niego 2 finały: Presto i Rondo KV 269 (w tej samej tonacji).

Adagio, część II. http://www.youtube.com/watch?v=4k7r7cWRtyI

Rondo KV 269. http://www.youtube.com/watch?v=rlvQ7_BwxIU   
Frühlingsmusik. :)

Proszę, nie karajcie mnie za to komisją etyki...  8)

KANON (!) Leck mir den A...  KV 382d
http://www.youtube.com/watch?v=xx1Ju8mIgAk

Tekst pochodzi od samego Mozarta. Niezły był z niego gagatek. ;D


Leck mich im A**** KV 382c ma jeszcze "orygnialniejszy" tekst. Odsyłam do wikipedii, boję się zbanowania.  ::)

Pat, spokojnie ;) Myślę, że chyba nikt tu nie ma złudzeń co do tego, że Wolfi nie był złotoustym niewiniątkiem :D Ale łatwo można mu to wybaczyć, bo choć sam bywał wulgarny, to jego muzyka z pewnoscią taka nie była :D
Osobiście za jedno takie Rondo, jak to powyżej, czy jak to poniżej, darowałabym mu cały tomik sprośnych wierszyków :D
http://www.youtube.com/watch?v=Hsq7n6RacaE&feature=related

Trzeba też pamiętać, że taka była wówczas konwencja, taki styl żartów, nie tylko w rodzinie Wolfiego. Spójrzmy, jakie się w tym okresie pojawiały bestsellery:)
http://merlin.pl/Sztuka-pierdzenia_Pierre-Thomas-Nicolas-Hurtaut/browse/product/1,801727.html#fullinfo
Mozart chyba wcale się aż tak bardzo nie wyróżniał na tle epoki :)

Come back... ;))

Witajcie po wiekach przerwy...!

Zapomnieliście juz chyba, Mozart żyje! :D
http://www.youtube.com/watch?v=df-eLzao63I

No, jesteś, Amade :D Tęskniłam za Tobą :) Na pewno wszyscy tęsknili :)
Zresztą ja też mam trochę zaległości i właśnie zabieram się do odrabiania :)

I Ty, anima gemella, wracasz... Po stresach ostatnich dni, dobrze być znów tu, razem... :)

Dobrze... :) A ile do czytania :D

Kobiety Mozarta - co powiecie na taki wątek w tym wątku? ;)

To może być bardzo ekscytujący wątek :) Bylebyśmy przy tym nie zapomnieli o jego muzyce - chociaż akurat to nam raczej nie grozi, a można do tematu podejść też w aspekcie inspiracji:)

A na razie mam dla Ciebie niespodziankę - niezwiązaną z kobietami Mozarta:)
Usłyszysz:)
http://www.youtube.com/watch?v=FZxbBrHLcHQ
Moja pierwsza produkcja na YT - fur dich, Seelenverwandt :) Ad majorem Mozarti gloriam :D
Na razie Andante. Resztę zrobię jutro, jak będzie trochę więcej czasu.

A oprócz Patryka inni także mogą tego posłuchać i obejrzeć??
Mam nadzieję, że tak. Mnie się bardzo podoba :)

Ależ dlaczego nie mieliby słuchać??? Chyba nigdy nie mieliśmy tu w zwyczaju limitować słuchania czegokolwiek :D (zresztą, w jaki sposób:)) Nawet, jeśli akurat jest z dedykacją ;)

Asiu! Jestem zachwycony. So wunderbar gemacht...  :D
Niezwykle klimatyczne, subtelne grafiki...  Swymi emocjami udekorowałaś ten 3. mediolański kwartet - jakże urokliwe dzieło 16-letniego Mistrza.

Piękny początek twórczości na YT. Mam wielką ochotę na kolejne jej odsłony!

:-* Mea Amica!

Tak sobie myslę, Asiu, że Tereni nie tyle tu o pozwolenie chodziło, a o podzielenie się refleksją, iż nazbyt częste "dedykowanie" wypowiedzi do jednej osoby tworzy klimat nie grupowej dyskusji a prywatnej pogaduchy. W tej ostatniej, oczywiscie, nic złego. Ale wg mnie najlepiej byłoby gdyby odbywała się na privach (w poczcie). Przyznam, ze i mi jest czasami niezręcznie wpraszać sie do dialogu deuetów, choc na szczęście na naszym Forum nie jest to zjawisko nagminne. I oby nie było. A tak poza tym miło mi czytać wszystkie i Twoje posty, i Patryka, i każde inne fajne wypowiedzi też  :)

Januszu, bardzo się cieszę, że wymiana zdań i linków i opinii między Asią i Patrykiem nie odbywa się na privie i mamy okazję "na żywo" w niej uczestniczyć za ich obopólną wiedzą i zgodą. Fakt, ta wymiana czasami jest tak bardzo całością, jednolitością, że aż nie wypada się wtrącać. Ale ja to odbieram jako wartość dodaną tego forum. Toż to gotowy materiał na literaturę, kategoria epistologia. Asiu, Patryku, kontynuujcie, proszę.

Cóż, Beatko, w przeciwieństwie do Ciebie nie przepadam za mimowolnym podsłuchiwactwem/podpatrywactwem, czuję się wówczas ździebko zakłopotany, bo w sumie nie wiem, (tu, nawiążę do Twej konsternacji) - czy "wypada się wtrącać" czy raczej "nie wypada"...? Czy nie będzie się natrętem?...A taka sytuacja może krępować.
Wolę otwarte dyskusje. Szeptanie do ucha na sposób aby usłyszeli wszyscy, jest, przyznasz, fortelem jakby rodem z komedii. Albo więc wchodzimy do naszego Forum w strojach komediantów by uprawiać komedię, albo, jak w dobrej Rodzinie dzielimy się wszystkim ze wszystkimi bez preferowania kogokolwiek. Inaczej nawet najlepsza rodzina się rozpadnie. Nasza też.
Asiu, Patryku, kontynuujcie, proszę, na pivach... albo mówcie do nas :)

Tym razem nie zgadzam sie z Toba Januszu.
Dialogi Asi i Patryka wrosly w krajobraz naszego forum.
Rowniez nie bede popieral kumoterskich nawykow na priva-ch.

Asiu Patryku dialogujcie prosze!!!

A ja takimi prywatnymi rozmowami jestem zawsze trochę zażenowana. Może dlatego, że sama
nie umiem się publicznie wywnętrzać.
Ale jakie by zdania nie były, to forum jest Asi i Patryka tak samo jak moje i mam nadzieję,
że będą robili to co chcą.

Widze mala sprzecznosc w Twojej wypowiedzi Agnieszko

Sorry, nie panimaju, rozwiń file s'il vous plait :)

Ja tez ni pani ma ju

Z jednej strony czujesz sie zazenowana a z drugiej masz nadzeje, ze konwersacje A i P beda kontynuawane.
Tak mala sprzecznosc

To nie sprzecznosc a demokracja. Jakby wszystko było po mojemu to byłoby
nudno i niesprawiedliwie.

Moi drodzy! Pax! Niezbyt bowiem rozumiem... Otóż przedwczoraj Asia zadedykowała mi pełen uroku Mozartowski klip na YT, co sprawiło mi wielką radość (dzięki Asiu raz jeszcze!  :D). To zaś wywołało nie najpochlebniejsze komentarze i zrodziło nie najprzyjemniejszą dyskusję. Piękna (w moim odczuciu) praktyka dedykacji (a przecież to właśnie słowo wywołało tu prawie burzę) to na naszym forum nic nowego (prawda jazzujący Januszu?), a dedykowanego nam utworu słucha się ze szczególnymi emocjami i wzruszeniem...

Nie wiem również, dlaczego Janusz i Agnieszka nazywają moją i Asi wymianę postów prywatną rozmową... Skąd zażenowanie? Malheureusement - Ty Januszu, uważasz, że kreujemy coś w rodzaju pogaduchy... Równocześnie Twoja logika nakazuje Ci nazwać to szeptaniem do ucha, z tego zaś wyprowadzasz twierdzenie, iż jest to de facto komedia, ktora może skutkować (sic!) rozpadem naszej szafarskiej rodzinki. Januszu, to chyba nie tylko w mojej opinii zbyt zaawansowany ciąg "przyczynowo-skutkowy" i za daleko posunięte hiperbolizowanie, a wręcz nietrafny i nieszczęśliwy wytwór potężnej fantazji... Privy i poczta niech pozostaną dla naszych prywatnych potrzeb - ufam, że summa summarum nie zostaniemy doń nie odesłani.

Nigdy nie przyszło mi na myśl, że moja wymiana muzycznych wrażeń z Asią to coś, co jest hermetyczne, zamknięte, niedostępne dla kogoś spoza "duetu". Tak się składa, że w Mozartowskim zwłaszcza wątku wiele postów napisałem ja i właśnie Asia. 18 maja zaproponowałem motyw na kilka postów, odpowiedziała właśnie Asia, utwierdzając mnie w tym pomyśle. Niemniej - zapraszam wszystkich do dyskusji (i nigdy nie będzie to wtrącenie - lecz wartościowe uzupełnienie!). Mam nadzieję, że nie zniechęcicie naszej drogiej Poetki do dalszego opisywania swych wrażeń i emocji po wysłuchaniu zaproponowanych przeze mnie dzieł Mozarta i nie tylko - wszysycy z nas wiele skorzystali z tych pięknych impresji. Coż, Asia to moja artystyczna Seelenverwandfreudnin. Ale przecież, mamy tu więcej muzycznych przyjaciół...!  :D 

Beatko, Bartusie - dzięki, że rozumiecie. Niech muzyka zawsze jednoczy i utwierdza we wspólnocie, a przecież za taką uważałem zawsze "Szafarczyków".  :)

A propos komedii - i one potrafią być nasycone wrażliwością i empatią.
http://www.youtube.com/watch?v=hWxclaU-Db0

Moi drodzy.
Czuję się  w jakiś sposób zobligowana do zajęcia stanowiska w dyskusji, której stałam się bądź co bądź, dość nieoczekiwanie, jednym z przedmiotów :)
Z uwagą prześledziłam debatę na temat, czy Pat i Asia mają ze sobą na forum rozmawiać, czy też nie, i w jaki sposób :D Doceniam głosy poparcia (dzięki, przyjaciele:)), rozumiem głosy przeciwne (to oczywiste, że nie każdemu wszystko się podoba). Pozwolicie jednak, iż pozostanę na stanowisku, że ostatecznie w tej kwestii Pat i Asia mają decydujące zdanie:))
Pat, jak widzę, już się wypowiedział. A oto moje zdanie (jako kobieta będę gadać nieco dłużej  :)): Jeśli coś może skutecznie rozbić "rodzinę" forumowych przyjaciół, to z pewnością nie dzielenie się przez nich nawzajem radosnymi myślami, wrażeniami, nie wyrażanie przyjaznych uczuć i muzyczne dedykacje. Prędzej może to zrobić właśnie ich ograniczanie, dyktowanie tego, kto komu może co powiedzieć, czy zadedykować. Bo to zabije radość, spontaniczność, szczerość tego forum, którego i my przecież od pół roku jesteśmy częścią, które budowaliśmy razem.

W kwestii dialogów kontra otwartych dyskusji. Ha, dialog jest podstawową formą rozmowy. Nie sposób  rozmawiać ze wszystkimi naraz, przynajmniej nie na dłuższą metę. I wcale tego tutaj nie robimy. Nasze forum to w dużej mierze suma przeplatających się dialogów, które razem tworzą coś więcej - rodzaj wspólnoty.  Poza tym, wszyscy dyskutujemy tu przeważnie na tematy piękne, najczęściej związane z tematyką forum, albo innymi pasjonującymi sprawami, które zawsze przynajmniej mają szansę zainteresować też innych. Zatem dialog tutaj to nie to samo, co rozmowa na privie.  Przecież właśnie dlatego nikt z nas nie wycofuje się na privy, choć przecież mógłby, mając udostępnioną funkcję wysyłania prywatnych wiadomości do każdego z uczestników. Bo najwyraźniej chcemy się ze sobą kontaktować w tej właśnie formie, nawet nie rozmawiając ze wszystkimi. Bo czytając każdą z indywidualnych rozmów tu na KS, reszta osób również może coś z tego dla siebie wziąć i skorzystać, zatem dyskutujący przy okazji właśnie dzielą się ze wszystkimi wszystkim, co się w danym dialogu znalazło dobrego. Jestem przekonana, że większość moich dialogów z Patem może również dać coś dobrego innym (przynajmniej z jego strony; choćby jego wiedza o Mozarcie i o muzyce w ogóle to czyste złoto. A ja, cóż, jeśli nie przydaję się w dialogu z nim, to i w rozmowie z kim innym niewiele ze mnie pożytku :)) Oczywiście zdarzają się też - nam wszystkim - sprawy mniej ważne, nawet błahostki, takie właśnie nieobowiązujące pogawędki - no ale to w końcu nie konferencja, a miejsce przyjemnych spotkań. Niechże każdy rozmawia o tym, co mu akurat w danej chwili w duszy gra. W odpowiedniej chwili spłaci też i trybut wspólnocie.

A co do "problemu dedykacji" oraz stopnia prywatności:) Jesteśmy grupą bardzo różnych osób połączonych losowo jedynie ideą Chopina i klasyki. Jasne było i jest, że każdemu z nas bliżej będzie do jednych osób, do innych nieco dalej. To naturalna kolej rzeczy i tak jest przecież w każdej grupie. "Dzielenie się wszystkim ze wszystkimi bez preferowania kogokolwiek" jest fikcją. Pat był i jest mi najbliższy i osobiście nie widzę w tym w ogóle żadnego problemu podlegającego dyskusjom. Istnienie najlepszego przyjaciela w żadnym wypadku nie wyklucza posiadania innych przyjaciół, ani nie ogranicza miłych kontaktów również z dalszymi kolegami, zatem w żaden sposób nie zagraża istnieniu forum. Natomiast czy mielibyśmy wprowadzać tu jakąś komunistyczną w duchu "równość" na zasadzie - "każdy rozmawia z każdym tak samo i tyle samo"? :) Ależ, na miły Bóg, jakbyśmy mieli naturalnie i swobodnie funkcjonować w takim systemie reglamentacji? Czy Asia zamiast spontanicznie wyrazić swoje odczucia ma się zastanawiać, czy czasami nie rozmawia z Patem zbyt prywatnie? :) Czy ma liczyć ilość słów wypowiedzianych do niego w przeliczeniu na dialogi z innymi uczestnikami? Nie, to przecież nie może działać w taki sposób. Trzeba rozmawiać i czuć się swobodnie, aby rozmowa miała sens, aby sprawiała radość. Poza tym naprawdę nie sądzę, aby jakikolwiek z naszych "szeptów" miałby być na tyle prywatny, by nie mógł zostać wypowiedziany głośno w obecności przyjaciół :) Uważam za oczywiste, że jeśli którykolwiek z forumowiczów w pewnym wypadku uzna, iż ma chęć szepnąć komuś coś, co nie ma być słyszane, bądź nie zechce, by inni wtrącali się w rozmowę, czy też uzna ich towarzystwo za natrętne - w naturalny sposób przejdzie na priv. W innym wypadku należy uważać, że wtrącać się owszem, wypada, a rozmowa nie jest ściśle tajna:)))

Myślę zatem, że Asia i Pat będą rozmawiać ze sobą tak, jak lubią i potrafią, dopóki nie zostaną stąd wyrzuceni :) (ale w zasadzie chyba nie byłoby za co ich wyrzucić -  dedykowanie sobie utworów muzycznych nie może stanowić dobrego argumentu :)) i trzeba ich przyjąć takimi jakimi są, albo jeżeli już chwilami całkiem się ich nie trawi, po prostu traktować ich jak "Nad Niemnem", tzn. nie czytać nudnych kawałków ;)) Pozwolę sobie wyrazić nieśmiałą nadzieję, że te kawałki, jakie się ostaną, przynajmniej w pewnej mierze mogą stanowić wynagrodzenie ;) A cenzurze na dedykacje mówię swoje zdecydowane nie :)

Asiu! Muszę się ustosunkować. Otóż, moim zdaniem, w Nad Niemnem nie ma nudnych kawałków  ;D

Asiu, Patryku… Kochani,

Cieszę się, że podjęliśmy tę dyskusję. Udowodniliśmy nią , ze rozmawiamy także na tematy trudne, dotyczące postaw i relacji, które, jak widać czasem wzbudzają mniejsze lub większe kontrowersje. Jako ten, który wsadził kij w mrowisko pozwolę sobie na krótkie podsumowanie. Kochani! To prawda: każdy dialog może dać (i daje) coś dobrego. Jeśli ponadto jest dialogiem ciekawym i autentycznie zaangażowanym (takim, jakim są wypowiedzi Asi i Patryka) – wartość także dla postronnych bywa bezdyskusyjną (lub używając terminologii ekonomicznej: dodaną). Dlatego, w takim ujęciu przyznaję Wam po części rację: byłoby ze szkodą dla wszystkich kazać  Asi i Patrykowi  chowanie się z ich „dedykowaną” dyskusją na privy.

Jednak, jako wieloletni animator działalności społecznej i praktyk (certyfikowany trener) wiem, że jest i druga strona medalu. Rozwojowi każdej grupy sprzyja poczucie, że wszyscy należą do tej samej rodziny, w której nikt nikogo nie faworyzuje. Publiczne (na otwartym forum) uwypuklanie relacji między wybranymi osobami  tę zasadę rozsadza. Ci, którzy stawiani są poza nawiasem dysputy – czują się niedowartościowani, pomijani, w zasadzie niepotrzebni - nawet jako bierni czytelnicy, a nawet i zakłopotani…

Następuje erozja więzi, z czasem wiodąca do emigracji bez powrotu. Jeśli wiec nawoływałem (i nawołuję) do wstrzemięźliwości dedykacji dla całych dialogów, to chodziło mi (i chodzi) o to, abyśmy przede wszystkim pisali do wszystkich, a tylko w sporadycznych przypadkach prowadzili dyskusje imienne. Ja, poza wyjątkami potwierdzającymi regułę, starałem się tak czynić od samego początku. I jak widać dobrze to posłużyło i mi (ponad tysiąc postów) ale i chyba całemu Forum (krytyki, poza merytoryczna, póki co się nie doczekałem).

Reasumując: zainicjowałem dyskusję  i cieszy mnie, ze mój głos nie pozostał bez echa. Nic tak bowiem nie ubogaca rodziny, jak wymiana w rodzinie poglądów i myśli. Fajnie więc, ze tak otwarcie sobie porozmawialiśmy. Teraz ważne, aby za dyskusją zrodziła się konstruktywna refleksja. U każdego. Nie wiem, czy w myśl obiegowego hasła cukier naprawdę krzepi. Wiem – że krzepi pozytywna rozwaga. Zachęcam do niej każdego.

Niniejszym ogłaszam, ze moje zdanie jest inne. Dlatego Wasz przyjaciel Janusz nie podołał epickim urokom tej pięknej pozytywistycznej powieści i jej wielkie akweny słów omijał szerokim łukiem  ;D

Zgadzam się Beatko!
Asiu, czasem przypominasz mi George Sand. Ktoś (chyba Musset) powiedział to kobieta tak ubrana w słowa.
W twoim tekście nie podoba mi się jedno. Podzieliłaś nas na przyjaciół i innych. Niesłusznie.
Jakbyś nie wiedziała że to przyjaciele zwykle zwracają uwagę na pewne rzeczy a nie ci co milczą albo ci
kadzą.To tyle.
Miałabym jeszcze taką prośbę do Was.
Używajmy polskiego języka.Są wśród nas osoby które nie znają języków obcych.To żadna hańba.
A tym co znają wierzymy na słowo, niczego nie muszą udowadniać.
Bo wiecie o co chodzi:

chodzi o to by język giętki powiedział wszystko co pomyśli głowa..

A jak glowa nie mysli?

.

Nie bylo takiego podzialu. Zle odczytalas intencje Asi.

Januszu, przypisałeś mi przepadanie za mimowolnym podsłuchiwactwem/podpatrywactwem, zdaje się tylko na podstawie mojej krótko tu zacytowanej wypowiedzi, li i jedynie (czytałam wczoraj przypadkowo Musierowicz :) ) . Nie postrzegałabym naszego czytania/śledzenia (śledzenia nie w znaczeniu policyjno-dochodzeniowym, ale w sensie podążaniem wzrokiem i myślą za czyimiś wypowiedziami) dialogów A-P w kategoriach podsłuchiwactwa/podpatrywactwa. Słowa te być może są właściwe na przykład w ścisku tramwajowym, gdzie podróżni odbywają prywatne rozmowy, często intymne, a reszta pasażerów MIMOWOLNIE słyszy. Ludzie nie zawsze zdają sobie sprawę z zasięgu słyszalności. Chciałam zaprotestować, posłuchiwactwo/podpatrywactwo, mimowolne czy nie, nie jest czynnością za którą przepadam. To tak gwoli wyjaśnienia.

Przy okazji pomyślało mi się, że takim paskudnym wtrącaniem się w czyjś intymny świat, bez wiedzy i woli autora, jest publikowanie pośmiertne prywatnej korespondencji, chociażby naszego Fryderyka. Czy jego wielkość i sława usprawiedliwia nasze wściubianie nosa w najintymniejsze zakamarki jego zapisków do przyjaciół? To dopiero jest podglądactwo na całego, i to wcale nie mimowolne, z pełną premedytacją. Kiedy pomyślę, jak Chopin czułby się gdyby wiedział...

Cóż, wszyscy przychodzimy tu ubrani w słowa. To wszystko, czym dysponujemy na forum. Ja pracuję ze słowami, więc może tak być, że produkuję ich czasem więcej, niż trzeba. Lecz wydaje mi się, że przekazują sens w miarę klarownie. Rozumiem, Tereso, że bywa Ci z moimi słowami nie po drodze, i jest to jak najbardziej w porządku.Tak jak pisałam, nie każdemu do każdego będzie tu zawsze równie blisko. Także w związku z tym pisałam - faktycznie, nie o jakimś ścisłym podziale na przyjaciół i resztę, lecz o pewnej gradacji, różnych stopniach bliskości i akceptacji, i to nie w kwestii uwag, a generalnie "nadawania na podobnych falach", duchowego pokrewieństwa. Lecz nie mam, nie mogę mieć, rady na to, że Tobie czy innemu z nas niektóre moje słowa się nie podobają. Każdy z nas jest wolny w wypowiedziach na tym forum, dopóki nie obraża innych - obraża faktycznie, a nie z subiektywnego punktu widzenia, samą formą swoich wypowiedzi. Mnie również nie podobają  się czasem niektóre wypowiedzi niektórych osób. Jednak przyjmuję to jako coś naturalnego i nie mam zamiaru rościć sobie prawa do strofowania innych z tego powodu. Bo jakie mam prawo przykrawać innych do swojej miary. To forum należy również do nich. Oczy są wolne. Jeśli chcę kogoś czytać, czytam. Jeśli nie, omijam. Jeśli komentuję, to raczej merytorycznie, a nie w kategoriach osobowościowych, bo przecież nie mam złudzeń, że kogokolwiek mogłabym zmienić - zresztą po co. I myślę też, że ta wolność powinna działać tu w obie strony. Tak odczuwam, pojmuję istotę dobrowolnego zgrupowania osób, przychodzących w pewne miejsce, żeby porozmawiać na ulubione tematy z bliskimi ludźmi. Walczę o maksymalną swobodę wypowiedzi, żeby dobrze było tu przychodzić.
A przyjaciel - pewne rzeczy - rzecz jasna, mówi, lecz właśnie na privie. Nie te miłe, sympatyczne, które akurat nikomu nie szkodzą i nikomu nie powinny przeszkadzać. Właśnie te, które mu się nie podobają, a zwłaszcza takie, które powiedziane publicznie mogłyby sprawić mu przykrość. Czyni to, jeśli nadal chce mieć przyjaciela:) Tak to przynajmniej czuję.

Ok Asiu, tym razem Cię zrozumiałam.
Pozwolisz zatem na dwie uwagi "merytoryczne'.
Kiedyś Janusz mi to poradził, otóż dobrze jest używać zakładki "efekty video'wtedy
obrazy nie są takie "suche" , nie sprawiają wrażenia podłożonych obrazków ale coś w rodzaju filmiku.
I po drugie dlaczego nie ma logo naszego forum?
A poza tym motylki są prześliczne, super pomysł i pasuje do muzyki.

Aha - widziałaś to jeszcze nie wklejone Presto:) Chciałam skończyć jeszcze pierwszą część, a nie mam kiedy przysiąść:(  Ups... dedykacja tam jest - ale nie na forum, nie na forum :D :D
Dzięki, jeszcze nie zerknęłam do efektów, na razie odkryłam przejścia, a większość czasu pochłonęła mi walka z dopasowaniem obrazków do rytmu:))
A jak się wkleja logo naszego forum???

Oj, Januszu :) Z pewnością nie uważasz, że gdybym sobie poszła, uchroniłoby to forum przed erozją, albo vice versa, że jedynie moja obecność będzie działać aż tak destrukcyjnie;)) Jakoś sobie poradzicie z jedną niesubordynowaną poetką ;)  Rozumiem Twoje chęci, jako animatora (nomen omen, przypomniał mi się niezrównany Janusz Gajos:))) aby organizować stosunki międzyludzkie;)) Jednak nie wydaje mi się, żeby to było potrzebne na forum, bo to jest twór naturalny i żyje własnym życiem. Co do sposobu prowadzenia rozmowy to, co myślę, napisałam w poprzednim poście. Jakoś nie bardzo umiem mówić w powietrze. Lubię rozmawiać z poszczególnymi osobami - oczywiście, jeśli ktoś następny wchodzi do rozmowy, naturalnie staje się jej częścią, ale również konkretną, jako pojedyncza osoba:) I naprawdę tak czynią wszyscy:) zwróć uwagę, jaki jest procent postów tytułowanych imiennie:)

A jeszcze co do relacji: choć mam głowę w chmurach, nogi muszę trzymać mocno na ziemi:) Często cały dzień mam zajęty po brzegi i gdy łapię kilka wolnych chwil, z radością wchodzę tu, by spędzić je tak, jak lubię. Tego czasu miewam mało, a jeśli ubywa go drastycznie, z konieczności ograniczam kontakt do najbliższych osób - to przecież normalne. Gdy tylko warunki są bardziej sprzyjające, mogę sobie pozwolić na więcej i porozmawiać z większą ilością przyjaciół. A wydaje mi się, że zagląda nas tutaj tylu, iż małe są szanse, by ktoś czuł się trwale niedowartościowany, czy pominięty tylko dlatego, że akurat ja się do niego nie odezwę.:) Jest duża szansa, że znajdą się inni chętni do dyskusji, a przecież jedna osoba i tak nie zdołałaby podyskutować ze wszystkimi. Poza tym, doprawdy - wbrew temu, co można by wywnioskować z niniejszej dyskusji - Pat nie jest jedyną osobą, jaką zauważam na tym forum ;) :) Mam nadzieję, że są tu takie osoby, które to odczuły:) Przyjmuję do wiadomości, że chciałbyś, żebym bardziej "publicznie" udzielała się na forum;   z pewnością robiłam to i będę robić, na ile tylko sił mi starczy - ale z własnej woli. Bowiem o ile cenię sobie bardzo ducha wspólnoty, to podobnie jak Wolfi, jeszcze bardziej cenię sobie wolność:) Nie zamykajcie słowika w klatce, a z pewnością będzie Wam śpiewał:)

Może więc lepiej nie ciągnijmy już tego tematu, bo profanujemy stronę wielkiego kompozytora tak przyziemnymi kwestiami:) A w dodatu niechcący zainicjowałam nową, drażliwą kwestię - czy w "Nad Niemnem" są nudne kawałki :D Kończmy więc, zanim chlapnę jeszcze co gorszego - np. o Sienkiewiczu... :D

W odróżnieniu od Janusza ja zbytnio nie cieszę się z tej dyskusji. Nie wiem, o jakie, konkretnie, konstruktywne refleksje chodzi. Przecież chyba nie żąda się ode mnie i Asi jakiś konkretnych zmian w sposobie "bycia" na forum...   ;) Jak sądzę, nie nadszarpnęliśmy któregoś z punktów regulaminu. Zamiast pisać o Mozarcie, piszemy o erozji więzi, możliwym upadku forum... A Mozart jest zazdrosny.  ;D

Nie zauważyłem, by ktokolwiek był wkładany poza nawias. Nigdy nie pragnąłem w swoich postach nikogo pominąć, sprawić, by ktoś czuł się niedowartościowany - cokolwiek piszę, piszę dla Was, Wszystkich, nikogo nie faworyzując. Jak już wspomniałem, wkład każdego, w każdą dyskusję na forum - jest bardzo wartościowy i ważny. Zazwyczaj najbardziej ochoczo na moje posty reagowałaś Ty, Asiu - i bardzo się z tego powodu cieszę!! Cieszę się zresztą z dzielenia się impresjami i krytykami każdego z Was po wysłuchania dzieła Mozarta i nie tylko - i naprawdę NA TO liczę. :)

Mam nadzieję, że w dalszym ciągu forum to bedzie miejsce spotkania. A WOLNOŚĆ w ekspresji to wszak piękna wartość sztuki. Drodzy forumowicze, myślę, że zwracanie się do kogoś po imieniu, także moje - do Asi - nie będzie już uważane za kontrowersję...  :D

"I tym optymistycznym akcentem..." :) Jak sądzę, możemy już kontynuować wątek Mozartowski :)
W takim razie wysyłam KV 157 już w całości, tzn. we wszystkich trzech częściach:
Allegro
http://www.youtube.com/watch?v=FKzc4LMe8oU
Andante
http://www.youtube.com/watch?v=FZxbBrHLcHQ&feature=related
i Presto:)
http://www.youtube.com/watch?v=3VWUqBYC6co&feature=related
Miłego słuchania:)

Przeurocze motyle - zostało mi teraz, przy dźwiękach ożywczego Presta - oznaczyć wszystkie gatunki. Ha, ten Mozart naprawdę inspirował się Naturą - wspaniale, że Asia to tak pięknie dostrzegła...

I część grafcznie jeszcze bardziej zaawansowana. ;) Te zdjęcia bardzo przemawiają, pobudzają do refleksji. Aż by sie chciało wybrać na zieloną łąkę, z falująca trawą - ale koniecznie tą z ekspozycji Allegra.  :)

Dein Ritter...  :-*

Ostatnio zająłem się mocno pracą i mam mniej czasu na uczestnictwo na Forum. Zdziwiło mnie nieco, że ostatnio więcej tu jest dyskusji niż muzyki - a ona broni się sama...a to, że w tym wątku najwięcej jest wypowiedzi Pata i Asi jest normalne - bo oboje fascynują się Mozartem i mają największą wiedzę o Wolfim z której sam chętnie korzystam. Piękne to zestawienie ulotnych motyli z 3cz. kwartetu nadesłane przez Asię w rewanżu przesyłam wirtuozowskie i zwiewne wykonanie ronda z "Eine kleine..." 
http://www.youtube.com/watch?v=as9K3iXY_dg&feature=related
Uwielbiam takie wykonania ;D Pozdrawiam wszystkich

Niedawno słuchałem koncertu D-dur Brahmsa w wykonaniu Isabelle Faust. Bardzo ciekawa skrzypaczka, wydobywa piękny, krystaliczny, soczysty dźwięk. Gra lekkim smyczkiem - i to nie tylko IV Koncert Mozarta. Jej Brahms był niezwykły - nie przesadzała z dramaturgią i emocjami (znamienne, grała go z orkiestrą kameralną), a II część grana była tak subtelnie i prawdziwie - że naprawdę wzruszała.  Interpetacja brzmiała  odkrywczo - komu znudził się koncert skrzypcowy Brahmsa słuchany setki razy, ten z pewnością zachwyci się Isabellą.  Razem z sekstetem   został wydany na płycie chyba przez H. MUNDI. Niestety, nie znalazłem na YT.

http://www.youtube.com/watch?v=fcQsPXHx6NI

:D Tak, taką piękną, grubą na 20mm:))

Mam nadzieję, że  nie tylko oprawa graficzna, ale i kwartet w wykonaniu panów z JQ przypadł Ci do gustu. ;) Mogę dorzucić na YT pozostałe dwa, jednak to zajmie trochę czasu.

Przy okazji - widzę, że 14 czerwca Ingolf znowu gra emola w Poznaniu. Ale to już wiesz :) Szkoda, że nie Mozartowski recital, prawda?:) Za to mnie sprawi piękny imieninowy prezent - będzie Mozart/Liszt/Chopin w Gdańsku za tydzień:)
Ogromnie się cieszę:))

Bogdanie, piękne dzięki za zwiewny rewanż:) Niby to tak znane, tak osłuchane, a nigdy się znudzi się, wciąż na nowo zachwyca - na tym polega geniusz:)

Oczywiście, wykonanie piękne... "Jerozolimczycy" są świetni. I... egoistycznie powiem... czekam na więcej !  ;D

W wykonaniu TRIA JEROZOLIMSKIEGO znalazłem Mozartowskie Trio B-dur KV 502. 

http://www.youtube.com/watch?v=ZseHUw8krdo

O poznańskim Wunderze - oczywiście wiem. Muszę tam być! Tylko - nie wiem, dlaczego informacji nie ma na stronie Filharmonii!

Mówisz - masz :D Tylko proces twórczy trochę potrwa (co oznacza głównie szukanie ładnych zdjęć, bo taka muzyka zasługuje na to, co najlepsze:))
Faktycznie, nic jeszcze nie podali (BTW, jaki Mozartowsko-operowy czerwiec w FP:)) Może koncert jest dopiero w trakcie ustalania - Ingolfowy management zapewne podaje informacje o występach natychmiast po ich zaplanowaniu, a biurokracji takiej instytucji jak filharmonia musi to zająć nieco więcej czasu:)

Prześliczne to trio:)) A Isabelle Faust ma fantastyczny dźwięk:)) Ciesze się, że ją pokazałeś. Niewiele jej nagrań na YT, szkoda.

Czekam zniecierpliwiony i z wyrzutami sumienia - wiem przecież, że to dużo pracy, a i obowiązków nie brakuje...  ???

Patrząc na repertuary naszych sal koncertowych, można stwierdzić - mamy Mozartowską wiosnę.  ;)

Bogdanie, chętnie sięgam do tego pełnego wirtuozerii wykonania. Ważne, by brawurowe tempo nie przesłaniało, nie zlewało dźwięków.  :)

Wspaniały repertuar w Poznaniu, u nas aż tyle się nie dzieje:) Dziesiątego czerwca wybieram się na ładną rzecz - Czajkowski, Prokofiew i mój kochany Szekspir - czyli 3 razy "Romeo i Julia":)

Pat, obawiam się, że musisz uzbroić się w cierpliwość:) Pogłoski o moim bardziej swobodnym czasie okazały się mocno przesadzone:( Właśnie dostałam pracę, z którą muszę się uporać koniecznie do poniedziałku - a przecież w sobotę jadę do Gdańska na Ingolfa. Uff, będzie gorąco w niedzielę:)) 
Jednak dzisiaj wybrałam z tych dwóch kwartetów jeden fragment, który najbardziej przypadł mi do serca i postarałam się na ile potrafiłam stworzyć mu jak najpiękniejszą oprawę. Posłuchaj i niech Ci wystarczy na kilka dni:))

http://www.youtube.com/watch?v=Ztv8YoLDaTQ
A może coś mi o tym kwartecie napiszesz?:)

Znów piękny, nastrojowy klip i piękne wykonanie, "Jerozolimczycy"... Asiu!  :)  Prosze, podziel się z nami wrażeniami po Ingolfie. Wierzę, że to będzie na pewno wspaniały wieczór - Wunderowy RECITAL...  :D

Kwartet KV 589, obok KV 575 i KV 590, należy do grupy "Kwartetów pruskich". Napisane zostały na przełomie 1789/1790 r. - są fragmentem chyba nieukończonej, 6-częściowej serii, dedykowanej pruskiemu królowi - Fryderykowi Wilhelmowi II.

Król był wiolonczelistą-amatorem, stąd szczególną rolę odgrywa tu wiolonczela. Te kameralne perełki ustępują dziś popularnością kwartetom "Haydnowskim". Są tak klasycznie piękne, emanują radością, optymizmem (choć powstały w nieszczęśliwym dla ich twórcy okresie - to jakby ucieczka od "przyziemnych", szczególnie finansowych trosk Mozarta...). Zachwycające są dla mnie części powolne - pełne religijnego, medytacyjnego skupienia i śpiewności. Cudnym tego przykładem jest Larghetto z kwartetu KV 589 czy Andante z KV 590 (jakaż to może być inspiracja dla Asi...!). Niezwykła kondensacja emocji, efekt muzycznego odczuwania - godny romantyka...  :)

http://www.youtube.com/watch?v=HtRAs77uyts

Zachęcam wszystkim do poznania tych ostatnich Mozartowskich kwartetów. Haydn stwierdził wszak, że juz same kwartety smyczkowe i Requiem zapewniłyby Mozartowi nieśmiertelność...

Naturalnie, opiszę wszystko:) Już sam fakt, że czeka mnie recital Ingolfa jest dostatecznie emocjonujący, a w dodatku będę miała okazję posłuchać tego oczekiwanego przez nas w jego wykonaniu Mozarta:))
Serce się rozpływa pod dotykiem tych melodii:) Mozart jest klasykiem, romantykiem, jest samą muzyką:))

Pewien ojciec, który postanowił wysłać dzieci w wielki świat, powierzył je opiece i radzie sławnego człowieka, który szczęśliwym zrządzeniem losu był jego najlepszym przyjacielem. Podobnie Ty jesteś sławnym człowiekiem i najdroższym mym przyjacielem. Oto sześciu moich synów. Dzieła te są owocem długiego, pracowitego trudu, jednak ośmielała mnie i zachęcała nadzieja, którą natchnęła mnie kilku przyjaciół, że trud ten będzie nagrodzony choć w części. Pochlebiam sobie, że te moje dzieła mogą mi  być pewnego dnia pociechą. Ty sam, najdroższy Przyjacielu, byłeś tym, który podczas swego ostatniego pobytu w naszej stolicy wyraziłeś zadowolenie z nich. Głównie Twoje uznanie zainspirowało mnie, dlatego powierzam je Tobie, żywiąc nadzieję, że nie uznasz ich za całkiem niegodne Twej życzliwości. Zechciej więc przyjąć je dobrotliwie, bądź ich ojcem, doradcą, przyjacielem! Od tej chwili odstępuję Ci moje do nich prawa i proszę, abyś miał pobłażanie dla ich braków, może niedostrzegalnych dla mego stronniczego ojcowskiego oka, a także, abyś zachował dla mnie wspaniałomyślną przyjaźń, która tak wysoce umiem ocenić.


To słowa Mozarta i jego charakterystyczny, rokokowy styl pisania. Zatem: o jakie, "wiedeńskie" dzieci chodzi?  ;D 

Bartus skrytykował Kaufmanna ale ciekawa jestem Mozarcie Twojej opinii, naprawdę taki zły?

Kaufmann

http://www.youtube.com/watch?v=DIRnu3c6ubU

Wunderlich

http://www.youtube.com/watch?v=5hOYs0pz578&feature=related

:D Wiedeńskie Kwartety, dedykowane Haydnowi, wydane w Wiedniu we wrześniu 1785. Naprawdę były efektem długiej i mozolnej pracy:) Podobno żaden z jego rękopisów nie nosi śladów tylu poprawek:) Jednak stworzone dzieło nie jest naśladownictwem mistrza, lecz samodzielnym wyrazem artystycznym dojrzałego geniuszu. Najpierw powstały pierwsze trzy: 387, 421 i 428. Kwartet B-dur 458 ("Polowanie") zapoczątkował drugą serię po rocznej przerwie.
Myślę, że wkleję go zaraz, bez specjalnej obróbki - Mozart sam wystarczy:)) Inaczej zbyt długo by to trwało. A dopieszczę tylko tę poprzednią perełkę, żeby zachować całość. 

Już jestem z powrotem, przynajmniej ciałem, lecz duchem nadal jeszcze przebywam w niebie:) O Apollo srebrnołuki, władco muzyki, jakże mam się skupić na bakteriach mlekowych, gdy dusza mi ulatuje w Twą rajską dziedzinę:)) Pisać będę o tym, póki świeże wspomnienia. A wkleję jutro. Na razie powiem tylko - KV 333:) I bolero:) I więcej jeszcze...:)))

Kaufmann ostatnio robi wielką karierę. Agnieszko, mam DVD z "Łaskowością Tytusa" z Zurichu, Jonas śpiewa tam tytułową partię - jego głos ma przyjemną, aksamitną barwę i moim zdaniem przedstawienie z nim - zyskuje.
W tym fragmencie (z "Czarodziejskiego") podoba mi się nieco mniej - słyszę jakieś nieczystości, drżenia w głosie. Ale chciałbym go posłuchać w pieśniach Schuberta, może tam realizuje się najlepiej. :)

Asiu, brawo, brawo, wyczerpująca odpowiedź. ;D  To chyba dość znany fragment Mozartowskiej literatury, myślę, że inni też wiedzieli...


Nie wspomnieliśmy tu jeszcze Kwartetu A-dur KV 464, tego z "drugiej grupy" Haydnowskich. Kontrapunkt, piękna i niełatwa harmonia (I część!), w ogóle zresztą kwartety z tej drugiej grupy są jakby trudniejsze w odbiorze.
Menuet zbudowany jest z lapidarnych motywów, bogato rozwijanych. Czy nie przypomina nam to Beethovena i - dla przykładu - jego symfonicznych scherz?
Finał zachwycił Beethovena. Nie jest to muzyka ani jasna, ani ciemna. Mozart oscyluje między różnymi emocjami. To Allegro non troppo jest jakby zagadką, do samego końca nierozwiązaną...

Allegro http://www.youtube.com/watch?v=Ihi36XW3J_k
Meunet http://www.youtube.com/watch?v=mwjUXE2hgRE
Rozbudowane Andante, w II części - naprawdę głębokie, dramatyczne...
http://www.youtube.com/watch?v=peTpVUNle2Y&playnext=1&list=PL579356D8C86AC54C
http://www.youtube.com/watch?v=-3VZKYzeITc&feature=related
Finał: Allegro non troppo http://www.youtube.com/watch?v=evZ9QgmemUk

Pat, domyślam się, że niektórzy już się tak nie cieszą, jak ja, że to wiedzą :D :D Ja nadal jestem na etapie edukacji muzycznej i radości poznawania:)) Nie mogłabym życzyć sobie lepszego "pana od muzyki";)
Dziękuję Ci za Kwartet A-dur, będę go słuchać podczas uzasadnionych przerw w pracy:)
A teraz, jak zapowiadałam, KV 458. Nie wytrzymałam:) Jakoś udało się pogodzić gonienie terminu i pracę twórczą. A dziś nadal jeszcze moja dusza bardziej pragnie piękna i wyrywa się do poezji, nie prozy:)
Chciałam zresztą najpierw dla oszczędności czasu wkleić jakikolwiek obrazek do każdej części tego kwartetu, ale on był zbyt piękny:) Zupełnie nie kojarzy mi się z polowaniem, ani niczym tak agresywnym;) Raczej z kontemplacją piękna przyrody. Taneczne Allegro, prześliczny, subtelny Menuet. Jestem szczególnie wrażliwa na Adagia, ale to jest naprawdę wyjątkowe:) Porusza do głębi duszy. A ostatnia część delikatna, jak kropelki rosy na trawie.

Allegro vivace assai
http://www.youtube.com/watch?v=WDysjmnhTyY
Menuetto moderato
http://www.youtube.com/watch?v=QhIN_kbgoHc
Adagio
http://www.youtube.com/watch?v=kgndh86DNjY
Allegro assai
http://www.youtube.com/watch?v=oY42FWNQqVo

Dziękuję Ci za to. Z wielką radością zaraz oddam się Twojej dźwiękowo-graficznej projekcji kwartetu B-dur... Tytuł "polowanie" nosi wiele XVIII i XIX-wiecznych utworów ("La chasse"), w tym klimacie np. Beethoven stworzył finał I Konceru fortepianowego. Chodzi tu tylko o (zazwyczaj bardzo swobodne) oddanie atmosfery, która towarzyszyła tej zabawie, ulubionej rozrywce arystokratycznych kręgów Europy (szczególnie często imituje się wówczas odgłos rogów myśliwskich).  :)

Pan od muzyki...  bardziej: wciąż jej wierny student-poszukiwacz, hah.  ;D

Wszystko bardzo piękne - i wykonanie JerusalemQ, i obrazy... Jakże kwitnące Adagio.  :)  W finale zaś "szkiełko i oko" pozwalają nam ujrzeć przyrodę z bliska. Ciekawe, nowe dla mnie skojarzenie - kropelki rosy na trawie. Słuchając i oglądając to Allegro assai przypomniał mi się znakomity "Microcosmos"...

Na YT, spośród wszystkich klipów z kwartetem KV 458 nie ma bardziej przekonującej syntezy dźwięku i obrazu, Asiu.
Jestem pewien, że nie tylko mnie się podoba, prawda?  ;)


Niech słodkim zakończeniem dnia, epilogiem po wielkim kwartecie, będzie fragment wczesnowiedeńskiej twórczości koncertowej Mozarta; zainspirował mnie numer mojego obecnego postu. :D  Finezyjny i pompatyczny koncert fortepianowy C-dur KV 415, jeden z trzech (KV 413-415), jak to Mozart określił, "przyjemnych dla ucha" i laika, i zaawansowanego słuchacza. Pełno w nim niespodzianek, jak zauważa biograf - nawet minorowe epizody brzmią nieco zabawnie. We Wiedniu koncerty z 1783 r. przyjęto z wielkim aplauzem (zachwycony miał być nawet cesarz).

I cz. http://www.youtube.com/watch?v=cI3klpWKffM
III cz. http://www.youtube.com/watch?v=pJ5t7ls3yLA&feature=related

Sentyment miałem zawsze do rozmarzonego finału - nietypowego Tempo di Menuetto - z koncertu F-dur KV 413.
http://www.youtube.com/watch?v=tIjqvVO_Gd0&playnext=1&list=PLEF0E9030878CCAAA

Mon ami tres cher - merci:)) Finiszowałam z dopingiem w postaci zaczarowanej muzyki... Ranek zastał mnie przy pracy - skończyłam, wysłałam i padłam "nieżywa" :D Ten Mozart mnie trzymał - z pewnością wszystko, co pisze się o jego cudownym wpływie na sprawność umysłową, jest prawdą. Jest ożywczy, jak łyk chłodnej wody na pustyni.
Koncert C-dur w istocie finezyjny i niosący radość słuchania. A ten finał - nie dziwię się, że masz do niego sentyment:) Jest piękny. Pozwolisz zatem, że sentyment będzie wspólny:) Widzisz, niech będzie, że oboje studiujemy muzykę, zresztą to jest zapewne rodzaj edukacji i poznawania, który może trwać całe życie:) Jednak ty jesteś tu już na nieco wyższym kursie:) a ja z wielką przyjemnością korzystam z Twoich notatek :D 
A przy okazji, jak zabawne bywa życie: tyle było szumu o żelazny termin wysłania tych programów badawczych, nad którymi się męczyłam - deadline nie do przekroczenia, absolutnie, kategorycznie i nieodwołalnie. Wunder czy nie Wunder, musiałam do poniedziałkowego ranka dostarczyć tłumaczenia. I oczywiście dałam radę, choć był to rzut na taśmę:) Po czym okazało się, że na uczelni padł serwer i nieprzekraczalny termin musiał zostać przełożony na jutro ... force majeure:) Mogłam zatem pracować w spokojniejszym rytmie, tyle że przecież nie można było tego przewidzieć... Z drugiej strony - prócz tej muzyki, która dodawała mi sił nocą, niosło mnie jeszcze jak na skrzydłach wspomnienie tamtej, która wypełniała mnie poprzedniego wieczoru.

Stwierdziłam, że nie mam dość słuchania Ingolfa :) Pat, może byśmy wybrali się tam razem. Miałbyś komu opowiadać o  muzyce w czasie gry ;) (just kidding:)) Tyle, że to jest koncert widmo - nie wiadomo, jak się na niego dostać:))

Tak się cieszę, że podobają Ci się ilustracje do kwartetu. Jakoś odruchowo nawspanialsza muzyka kojarzy mi się z tym, co oprócz niej wydaje mi się najpiękniejsze:) I miło mi czytać, ame soeur, że lubisz Microcosmos - to jeden z moich ukochanych filmów:) I muzyka jest też wspaniała. Chciałam już ją tu nawet wspomnieć na forum, ale ten wieczny brak czasu:(

Właśnie - koncert widmo. Na stronie Filharmonii ani mru mru. Czyżby koncert zamknięty - jak w przypadku Geniuszasa w Warszawie? 
Chciałem do Poznania pojechać, choć nie jestem pewien, czy obowiązki mnie nie zatrzymają... Ale idea naszego wspólnego słuchania Ingolfa - po prostu wunderbar!  :D

Ja też uważam, że miło byłoby słuchać razem - tak dobrze dzielić się na gorąco wrażeniami:). No i w ogóle fajnie byłoby się spotkać, bo jak rozumiem, w tym roku nie będziesz mógł dojechać na zjazd w Dusznikach.

A to sonata B-dur w wykonaniu Guldy - też bardzo dobrze ją gra ;) Ucięta w trochę niefortunnym miejscu:(

http://www.youtube.com/watch?v=X4FBfz7cPzw
http://www.youtube.com/watch?v=aI82MgmULwo&feature=related

Podobno Gulda życzył sobie umrzeć w dzień urodzin Mozarta - swoją drogą oryginalny sposób uczczenia uwielbianego kompozytora:) - i tak się naprawdę stało! Niesamowite...

Z tymi Dusznikami, to (jak pisałem) zobaczymy.  ;)

Gulda to wielki interpretator Mozarta. Dziś w przerwach słuchałem Guldy w koncercie d-moll. A na wieczór Ingolfowa sonata. Dziękuję Ci, Asiu. Jesteś wielka.  :)

Znalazłem Teresko, a propos Jonasa Kaufmanna, w jego wykonaniu piękną cavatinę Ferranda "Tradito Schernito" z "Cosi fan tutte". Oczywiście z Zurichu.

http://www.youtube.com/watch?v=VNLSvmaq72k

Gulda - pianistyczny enfant terrible. Czy ten zawał serca, przyczyna zgonu, rzeczywiście był "niewspomagany" - skoro Gulda tak pragnął 27 stycznia umrzeć... Nie wiem. Niezwykły człowiek i pianista, zresztą także geniusz Beethovenowskiej partytury.

http://www.youtube.com/watch?v=ojWQwdFwI3c 
Myślę, że jedno z wykonań-wzorców.  :)

Fantastyczne! Taka potęga, siła wyrazu, wspaniałe brzmienie - nie można się oderwać - zaczynając słuchać nie zwróciłam uwagi, że jest nagrany w całości i uziemiło mnie na niemal godzinę :D Zreszstą i orkiestra przecież świetna.
A jak jest dziwnie elegancko ubrany:))
no to może jeszcze coś w jego wykonaniu: Allegro z 466
http://www.youtube.com/watch?v=VtTqpqGIIYU&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=iF17mzCPq5A&NR=1
Jego Mozart jest taki... męski:) Pełen siły i energii raczej, niż koronek. Ale... podoba mi się:)

WŁASNIE! O TO CHODZI!  ;D
Choćby sam Einstein wielokrotnie powtarza, że Mozart pisał muzykę obdarzoną męską siłą, fantazją. Mozart nie równa się koronka!   Wymaga często delikatności, wymaga wrażliwości na dźwięk, odpowiedniego uderzenia w klawisze, ale to nie muzyka szminek!  :D

Właśnie wróciłam z koncertu Radomskiej Orkiestry Kameralnej, kończącego obecny sezon. Na pożegnanie zagrali przepięknie 40 Symfonię g-moll! A wcześniej z Avri Levitanem, Koncert klarnetowy a-dur, w transkrypcji na altówkę. Ależ mi w duszy jeszcze gra! Jaka szkoda, że orkiestry mają wakacje, do 17 września jeszcze tak daleko :'(.

Nie słyszałem jeszcze koncertu KV 622 w transkrypcji na altówkę... Altówka zamiast klarnetu - to ma sens.  :)

Bardzo ciekawe brzmienie, ale wydaje mi się, że przedsięwzięcie nie jest łatwe dla wykonawcy partii solowej. Tym większe brawa dla Avri Levitana, ogromnie sympatycznego wirtuoza, za fantastyczną grę!

Oto Jaroussky w "Mitridate, re di Ponto". Prawie 4-godzinna opera napisana przez 14-letniego Wolfganga we Włoszech. Jaroussky wykonuje arię Farnace (alt kastrat).

Ciekawe, zaskakujące, prawda?
http://www.youtube.com/watch?v=HZzpLlWTPL8

Witam wszystkich Forumowiczów  :)

Od pewnego czasu podczytuję to wspaniałe forum, niestety brak czasu sprawia, że nie jestem aktywna. Muzyka Mozarta jest niezwykle bliska mojemu sercu i w pełni zgadzam się z tytułem wątku  :) Z czystej ciekawości chciałabym zapytać, czy ktokolwiek z Forumowiczów miał nieszczęście zetknąć się z herezjami niejakiego quasimuzykologa Roberta Newmana, który na wielu anglojęzycznych forach o muzyce klasycznej wypisuje niestworzone rzeczy o Wolfgangu Amadeuszu. Twierdzi on m.in., że naprawdę spora część dzieł w katalogu Koechla jest niesłusznie przypisana Mozartowi i że są one "ukradzione" innym twórcom współczesnym Wolfiemu, jak np. Andrea Luchesi, Joseph Myslivecek czy Maria Theresa von Paradies. Newman nie jest odosobniony w swoich niedorzecznych teoriach, wtóruje mu niejaki prof. Giorgio Taboga. Natrafiłam na te absurdalne teorie juz jakiś czas temu i nadal nie mogę się nadziwić jak można sobie coś takiego uroić w głowie i jeszcze z uporem godnym lepszej sprawy bronić takich nieprawdopodobnych wymysłów. Jeśli ktoś chciałby się pośmiać z tych bzdur, niech wpisze w wyszukiwarkę "Robert Newman The Manufacture of Mozart" (ale generalnie szkoda czasu).

Witaj Fille007 :) O Mozarcie przeczytałam raptem jedną książkę, ale na żadne herezje się nie natknęłam i mogę bez cienia wątpliwości Mozarta wraz z jego muzyką wielbić bezgranicznie.

Witaj siódemko na forum szafarskiej rodzinki :) Miło, że do nas dołączyłaś :)

W rozwikłaniu sprawy na pewno nie pomogę, ale chętnie będę podglądał dyskusję, w której nie wątpię, wypowie się gospodarz topica - nasz szafarski guru od Mozarta - Patryk (nomen omen skądinąd "Mozart" )

Witamy oczywiście bardzo gorąco.

 :-*

Witaj numerze 007-my  :) co prawda wstrząśniętej - nie zmieszanej..ci u nas brak, ale za to spora dawka dobrej muzyki i o muzyce.. :)

Dobry wieczór, Fille:)
Cóż, myślę, że to niestety dość naturalne zjawisko związane z odbiorem dzieł genialnych jednostek - zawsze pojawią się ludzie, którym ten geniusz będzie jakoś zawadzał, którzy będą dopatrywać się w tym zjawisku najprzeróżniejszych innych, mniej czy bardziej fantastycznych wyjaśnień. Tak właśnie jest, na przykład, w przypadku Szekspira, którego twórczość przypisano przeróżnym innym osobom, a nawet próbowano zaprzeczać istnieniu samego Barda z Avonu :D. Ileż tam powstało teorii spiskowych:)) W naszych czasach choćby Lema podejrzewano, że w istocie jest grupą literatów podpisującą książki tym samym nazwiskiem:) Niektórym ludziom najwyraźniej trudno przychodzi uwierzyć, że ktoś może być aż tak dobry :D Te mechanizmy zapewne równie dobrze funkcjonują w świecie muzycznym.
Myślę, że Pat, nasz "Pan od Mozarta" zapewne zna owe herezje, a z pewnością może dać im słuszny i stanowczy odpór:) Chyba że uzna, iż szkoda tracić cenny czas na podobne fantasmagorie :)

Witaj Kasiu!  ;) Bardzo się cieszę, bratnia artystyczna duszo, że dołaczyłas do naszego forum. Nikt nas nie przekonana, że jest inaczej - Mozart to samo piękno w najszlachetniejszej formie! :D

Często czytałem, że różni badacze nie uznają za Mozartowskie niektórych utworów skatalogowanych przez Koechla. O Newmanie już słyszałem, choć nie wiem dokładnie, jakie dzieła on uznaje za nie-Mozarta. Zawsze znajdą się przecież antagoniści, którzy chcą wprowadzać zamęt - zwłaszcza, gdy w tle nazwisko wielkiego i znanego artysty. Niemniej, znam wiele dzieł, których autorstwo jest niepewne. Symfonie Alter i Neuer Lambacher KV 45a/deest, "Odense" KV 16a i wiele innych symfonii z okresu młodzieńczego czy nawet koncert podwójny na skrzypce i fortepian (choć w to akurat - nie mógłbym uwierzyć). Znalazłem gdzieś nawet całą ich listę, to dziś głównie KV Anh. oraz KV deest. Kiedyś, gdy miałem więcej wolnego czasu, szukałem tych najczęściej niewielkich, nieraz niedokończonych dzieł w sieci (są czasem dostępne np. w formacie midi).  ;)

A propos - w katalogu tzw. zaginionych lub nieznanych dzieł Mozarta są też prawdziwe cudeńka, romantyczne perełki.  ;)

A propos forów Mozartowskich - to jest bardzo ciekawe: http://www.mozartforum.com/VB_forum/forumdisplay.php?s=&f=3&page=3&pp=35&sort=lastpost&order=desc&daysprune=365
Chyba razem z Kasią możemy polecić.  :D

A propos: jest taka śliczna prościutka melodyjka - znana każdemu uczniakowi podstawówki pt. "Były sobie kurki trzy..." Jedni przypisują ja Mozartowi, inni... anonimom. A jak Pat, wg Ciebie jest naprawdę?

Cześc Patryk  :) Jesteś prawdziwym mozartologiem, Hut ab! Ten Newman i spółka to naprawdę cięzkie przypadki; zaśmiecał swoimi długaśnymi i absurdalnymi postami chyba wszystkie anglojęzyczne fora o muzyce klasycznej - na wszystkich dostał bana (apropos - ban to po rumuńsku pieniądz  ;) ), a większość wątków wykasowano. Coś tam jeszcze zostało w sieci, najwięcej chyba na talk classical. Fakt, że Mozart stwierdził o kwintecie Es-Dur KV 425, że jest chyba jego najlepiej napisanym dziełem świadczy wg Newmana o tym, że inne "lepsze" dzieła są niechybnie "ukradzione". O miernych zdolnościach twórczych Wolfganga Amadeusza ma też świadczyć wstęp do 37 symfonii KV 444. Zaginione dzieła von Paradies w gruncie rzeczy nie zaginęły - są w katalogu Koechla  :D Newman dopatrzył się też uderzających podobieństw między Requiem Mozarta a Requiem Luchesiego. Fakt, ze J. M. Kraus (1756-1792) nie jest dzisiaj zbyt znany też ma jedno proste wyjaśnienie - to co w jego twórczości bylo najlepsze wylądowało w katalogu Koechla  ;)

W poprzednim poście pomyliłam numer - chodzi o Kwintet Es-Dur KV 452, bardzo przepraszam!

Januszu, "Kurki trzy" to polska "wariacja" na temat francuskiej ludowej piosenki "Ah, vous dirai-je Maman" (ce qui cause mon tourment) czyli "Ach, powiedział(a)bym Ci Mamo" (co jest przyczyną mojego bólu/zmartwienia). Anglicy znają tę melodię jako "Twinkle, twinkle little star" albo piosenkę o alfabecie.  Ta osiemnastowieczna piosenka posłużyła Wolfgangowi Amadeuszowi jako temat do 12 wariacji (w katalogu pod numerem KV 265).

Życzę wszystkim Forumowiczom miłego dnia  :)

Dzięki Kasiu za wyczerpujące info. Rzeczywiście, teraz i ja sobie przypomniałem nazwę tych wariacji. Czyli - kto tak naprawdę skomponował te nutki jako pierwszy - niewiadomo. Wiemy tylko, ze Mozart je swoim nazwiskiem dodatkowo rozpowszechnił. :) I to dobre :D

Zgadzam się z Tobą Januszu, ta melodia jest przeurocza  :) Nie wiem, czy jej autor jest znany, nawet co do tekstu nie ma 100% zgodności; niektórzy piszą dirai-je, a inni dirais-je . W wymowie nie ma żadnej różnicy, natomiast jest w znaczeniu i tu znowu muszę powiedzieć mea culpa odnośnie ostatniego postu: dirai-je to czas przyszły, a dirais-je tryb warunkowy czasu teraźniejszego.  ;)

Droga Kasiu - rzeczywiście szkoda czasu na omawianie Newmanowych mędrkowań. Jego argumentacja jest zabawna, jak się do niej rozsądnie ustosunkować...?  ;D  Wierzę, że prawdziwi mozartofile po prostu to ignorują, a do uszu reszty - quasi-teorie Newmana nie docierają.  ;)

Madamme Paradies była na pewno utalentowaną pianistką. Wykonywała koncerty fortepianowe Salieriego, Haydna - oraz Mozarta, być może dla niej napisał on świetny koncert B-dur KV 456. Niestety, nie znam jej (ocalałej - niewielkiej) twórczości (chyba, że przychylić się do hipotez autora "The Manufacture of Mozart"! ;D).

Oczywiście, Mozart nie jest autorem melodii wspomnianej przez Janusza.  :D  Pełne uroku i brawury wariacje KV 265 powstały - co zadziwiające - w Paryżu, owego dramatycznego lata 1778 - obok m.in. wielkiej, tragicznej sonaty a-moll...

Drogi Patryku, wiedz że niesamowicie miło się czyta Twoje posty  :) Masz imponującą wiedzę, którą dzielisz się wspaniałomyślnie i z dużą dozą charmé   :)

Z twórczości von Paradies słyszałam tylko Sicilienne na YouTube. Utwór przepiękny, ale przecież idiomu muzyki Mozarta nie da się pomylić z żadnym innym. Hehe, być wybitną pianistką tak jak von Paradies albo Ployer w Wiedniu w XVIII w., brać lekcje u Mozarta i jeszcze otrzymać dedykację w postaci koncertu to było coś. Tylko pozazdrościć  ;)

Jak rozumiem, ten Newman ( którego nota bene nie znam) jest takim człowiekiem, jak Erich Von Daniken w innej?

Ale tak Ci powiem Moniczko, że ten Erich von Daniken wcale mi nie zawadza (a nawet posiadam w swoich skromnych zbiorach, kilkanaście jego pozycji - w formie lektur uzupełniających  :D). Może nie jest to naukowiec z prawdziwego zdarzenia, ale jego oko zwróciło uwagę na takie rzeczy (i słusznie), na które do tej pory całe rzesze wybitnych naukowców, jakoś uwagi nie zwracały...i naprawdę ma facet kilka ciekawych koncepcji.. :) ;)   

Kasiu, dzięki... Mam nadzieję, że Twoje posty będą współtworzyły wątek o wielkim Geniuszu!  :D

Ja zaś jestem w Warszawie i w środowy wieczór pozwoliłem sobie na chwilę wytchnienia. 3 razy Mozart, 3 razy C  -  czyli koncert w Sali Wielkiej Zamku Królewskiego w ramach Festiwalu Mozartowskiego. Vivianna Sofornitzki na fortepianie z epoki i Orkiestra Warszawskiej Opery Kameralnej  na dawnych instrumentach.  Konieczne jest, by  - choć w paru zdaniach  -  podzielić się z Wami moimi wrażeniami.  ;)

Z pewnością Sala Balowa Zamku, architektoniczne cudo czasów stanisławowskich,  zaprojektowane w duchu klasycznym z niezwykłym wyczuciem smaku, to przestrzeń na pewno wizualnie (akustycznie…  :-\)  godna Mozartowskiej muzyki. Odbijające się w lustrach żyrandole, mieniące się złocone ornamenty, marmury kolumn... i gwiazdy na czerwono-niebieskim niebie za oknem robią wrażenie.  Wieczór zaczął się od Koncertu fortepianowego  C-dur KV 415, wczesnowiedeńskiego - i zawsze zachwycającego. Jest bardzo brillant, pompatyczny i dostojny  - a zarazem pełen przedziwnego skupienia w części II. Solistka pokonała wszelkie techniczne trudności, wykonała go zgodnie z konwencją. Prawdziwe wyzwanie było jednak dopiero przed nią -  Koncert c-moll KV 491. Pierwsze dwie części  - przekonujące, choć nie budziły dreszczy emocji. Sofornitzki grała sprawnie, poprawnie, z przeżyciem. W II części  - oazie spokoju między tragedią ogniw skrajnych  - fortepian był delikatny i pełen zdobień (nie lubię zbytnio tej ornamentowanej wersji Larghetta). Niestety, kulminacja  - genialny finał z wariacjami  - w interpetacji muzyków, zwłaszcza kanadyjsko-rosyjskiej pianistki zawiódł. W wielkim forte fortepianu (trzecia, bohaterska wariacja) pianistka się zagubiła, poza tym wydawało się (i to nie tylko w finale KV 491), że fortepian próbuje dynamiką konkurować  (bez skutku) z potęgą brzmienia orkiestry. 

Po przerwie - wielka 41. Symfonia, C-dur „Jowiszowa”. Choć orkiestra miała czasem problemy rytmiczne, to wreszcie, w finale przeszły mnie ciarki. Wykonanie było tradycyjne, nie mniej  - wyraźnie słychać, że orkiestra świetnie zna i czuje Mozarta. Koda ostatniego Allegro molto w dziejach Mozartowskiej symfoniki zagrana była z wielkim rozmachem, z pełnym blasku eksponowaniem blachy i kotłów (wreszcie in plus, bo waltornie i trąbki nieraz niechlubnie zwracały na siebie uwagę, choćby w Menuecie).  ;)

Znajomi, którzy byli ze mną na koncercie, nie byli zachwyceni. Większość słuchaczy nie jest zapewne przyzwyczajona do brzmienia historycznego fortepianu. Niestety, nie dopisała publiczność, która może w trzech czwartych wypełniła Salę, która pomieścić mogła około 200 osób.

http://www.youtube.com/watch?v=Fcly8-RGhgw

No tak - w dobry czas trafiłeś do stolicy, przyjacielu - przecież trwa właśnie Festiwal Mozartowski! :) Może będziesz miał okazję posłuchać - ewentualnie obejrzeć - coś jeszcze? Ach, jak mnie korci, by wyskoczyć na którąś z oper Wolfiego! Choć to w końcu nic pilnego - powtarzają je wszystkie co roku:)) Jak wyczuwam, pianistka wzbudziła w Tobie umiarkowany entuzjazm? Sprawnie, poprawnie - to za mało:) Jednak Symfonia Jowiszowa na żywo, to chyba zawsze jednak duże przeżycie, nawet jeśli występują pewne niedociągnięcia w wykonaniu. A powiedzmy sobie, że zapewne trzeba naprawdę perfekcyjnego wykonawstwa, żeby w pełni zadowolić Twoje wyrafinowane ucho:))

Salzburger Marionettentheater :)

http://www.youtube.com/watch?v=fCT3LwEWak0&feature=player_embedded#at=36

 :D

Tak, 24 koncert c-moll KV 491 ma potężną orkiestrację. Jest najbardziej mroczny i dramatyczny, nie ma w nim takiego optymistycznego zakończenia jak w 20 koncercie d-moll KV 466; który kończy sie w D-dur. Natomiast 13 koncert C-dur KV 415 był (jest)  ;) przeznaczony także do "użytku domowego" (mógł się obejść bez partii instrumentów detych) i miał (ma) z założenia bawić i laika i konesera. A oba te koncerty dzielą tylko niecałe 4 lata.
 
Kocham je wszystkie  :)

Ale teraz "poluję" na "Gęś z Kairu"  ;) Nieśmiało zapytam Cię Patryku: które  nagranie polecasz?  :)

KV 491 ma się do "Wesela Figara" (bo w trakcie pracy nad tą operę Mozart go napisał) jak Serenada c-moll na instrumenty dęte do "Uprowadzenia". Mroczne, potężne zakończenie, które wywarło wrażenie nawet na tym megalomanie Beethovenie  :D, musi zwieńczyć całość - to jest tak jak w partyturze ostatnich kwartetów twórcy Eroici: "muss sein".

Co do 13. koncertu C-dur - piękne jest środkowe ogniwo, jest bardzo intymne i w żadnym wypadku nie stanowi zwykłego intermezza między skrajnymi częściami (jakże urocze to klasycznie greckie minore w finale!). Kasiu, choć rzeczywiście - koncert ten gra/grało się też bardzo kameralnie - to nie wyobrażam sobie ekspozycji pierwszego Allegra bez blasku trąbek i uderzeń w kotły. Dodają wdzięku i autentyczności... A w Mozartowskiej koncertowej triadzie z 1782/3, która ma olśnić słuchaczy od prawa do lewa, nie może brakować choć jednego koncertu na "wielką orkiestrę", który obudzi laików-spiochów. ;D

"L'oca"? Rzadko się wykonuje tą niedokończoną operę (jaka szkoda, genialnie antycypuje ensamble i zmysł dramaturgiczny "Wesela"!). Jest Salzburg 2006, dla mnie - jakiś kiepski. Niezłe nagranie jest umieszczone na stronie: www.mozart-archiv.de.  :)

Asiu, pianistka była sprawna, ale czasem zbyt mechaniczna. Cóż, Mozart nie pisał technicznie i emocjonalnie łatwych utworów.
http://en.wikipedia.org/wiki/Viviana_Sofronitsky

Masz rację, Jowiszowa wywiera zawsze wielkie wrażenie. Zwłaszcza na dawnych instrumentach...   


Salzburg słynie z tych marionetek!

Patryku, dziękuję Ci za polecenie tej stronki. Niektóre dzieła ciężko jest dostać na CD/DVD. Jaka szkoda, że Mozart nie skończył Gęsi, byłaby następna fantastyczna opera buffa. Chyba zraził się jednak nieco badziewnym librettem   ;)

Wydaje mi się, że koncertowym 'odpowiednikiem' Wesela Figara jest 23 koncert A-dur KV 488, ten poetycki, rozmarzony i tak jakby "konwersacyjny" koncert, który jednak zaskakuje rozdzierającym serce Adagio. U Mozarta wszystko się pięknie przeplata, słońce i cień, radość i smutek.

Tak ciekawie opisujecie koncerty Wolfganga, że muszę je wszystkie jeszcze raz przesłuchać, pod kątem Waszych opowieści! Ale to dopiero po konkursie! :)

Tak, rzeczywiście, to bardzo ciekawe spostrzeżenie, Kasiu. W 23. koncercie słychać niezwykłe opalizowanie emocjami, uczuciami... Jest  pogoda, wrażliwe, wysublimowane piękno, ale i żal, rozgoryczenie. Muzyka pełna głębi, pełna niedopowiedzeń - różnorodność, bogactwo emocjonalne tak jak w "Weselu". A Adagio - to najpiękniejsze Mozartowe fis-moll...  Ale przyznasz też, że istnieje korelacja (zauważona prez biografa); kontrast: KV 388 vs. "Entfuhrung" - KV 491 vs. "Le nozze".  :)

"Die Entführung..." ma feministyczne libretto  ;D Uwielbiam tę operę. W Turcji mam dobrych znajomych, a moja przyjaciółka to z charakteru wypisz, wymaluj przebojowa, zadziorna, pewna siebie Blonde  ;) Do tego oczywiście jest blondynką. Fantastyczną "reklamę" temu singspielowi zrobił "Amadeus" Formana. W scenie, w której Wolfi , Konstancja i Leopold idą na bal maskowy "Singt dem großen Bassa Lieder" płynnie przechodzi w arię koncertową KV 539 "Ich möchte wohl der Kaiser sein" co mnie zmyliło - myślałam na początku, że "Ich möchte..." to fragment "Uprowadzenia"  ;) Jakoś tak stylem nieco pasują do siebie  :)

Hah, Kasiu, to jest piękna scena!  A taneczna transkrypcja arii na orkiestrę z bębnem wielkim - jest naprawdę zabawna, jakaś taka... buńczuczna, alla turca.  :D

Exactement! Kiedy pierwszy raz słuchałam Uprowadzenia z płyty Gruberova/Battle & Wiener Philharmoniker pod batutą Soltiego (polecam!) myślałam qrczę blade gdzie jest ten hicior?!  ;D (Chociaż ta opera to hit za hitem, zresztą jak wszystkie opery Mozarta) Tak mnie zmylono. Skandal!  ;)

Mi po pierwszym wysłuchaniu Bastien und Bastienne najbardziej utkwiła w pamięci (obok wyżej wspomnianego tercetu) aria Diggi, daggi wróżbity Colasa:

http://www.youtube.com/watch?v=xKexA65_Gnk

Robi wrażenie! Dwunastoletni Wolfgang pewnie miał niezłą frajdę przy pisaniu tej arii  ;)

Przepraszam, pomyliłam się w linku.

Jeszcze raz:

http://www.youtube.com/watch?v=xKexA65_GNk

Aria czarodzieja to przednia aria buffa (w trybie molowym!), bezładne Plaudern, ileż w tym uroku!

Singspiel "Bastien..." został po raz pierwszy wystawiony, zgodnie z tradycyjnym przekazem, w wiedeńskiej posiadłości lekarza Mesmera, twórcy mesmeryzmu, który wierzył w uzdrawiające, magiczne właściwości magnesu. Colas miałby zatem być muzycznym odpowiednikiem dziwaka Mesmera. Do teorii magnesu i postaci Mesmera, niejako już zarchetypizowanej, powróci Mozart w genialnej scenie, wieńczącej I akt "Cosi..".

Chyba możemy polecić pierwszy singspiel Mozarta wszystkim, którzy go jeszcze nie widzieli. Prostota fakturalna (przewaga pogodnej tonacji G-dur), naiwne imitacje tańców, instrumentów (dud), wdzięczna melodyka pieśni - to niewątpilwie zalety dzieła Wunderkinda.  :)

Po wysłuchaniu występów na konkursie Czajkowskiego myślę, że Itamar Zorman może bez zastrzeżeń zagościć na naszym mozartowskim wątku.
Oto jego wykonanie Ronda z koncertu D-dur KV 218 - chyba go tutaj jeszcze nie graliśmy:))

http://www.youtube.com/watch?v=vCnospfAowA&feature=related

Co powiesz, Pat? Mnie się wydaje, że gra bardzo pięknie :) Naturalnie trudniej mi ocenić, czy wszystko jest jak trzeba w kontekście mozartowskiego idiomu:)

Ha, idiom wydaje się być zachowany.  ;)  Gra bardzo naturalnie, bez zbytnich dodatków. I wyraźnie widać oraz słychać wielką radość z gry. Dzięki, Asiu.

Przy okazji - małe porównanie z A. Sophie Mutter. Jaka intensywność brzmienia, a równocześnie lekkość i precyzyjność (jej trochę mi brakuje u Zormana). Dojrzałość, świetne wyczucie klasycznego smaku, pełna wdzięku wirtuozeria! Uwielbiam piękną Anne!

http://www.youtube.com/watch?v=zjCPec1ruGI

W 4 koncercie D-dur KV 218 w Allegro jest słynna  "koloratura" na strunie E:

http://www.youtube.com/watch?v=TKLb_I1bYLg

Wspaniała:) No tak, to już przecież wielka mistrzyni. Zorman jeszcze może zdobyć tę precyzyjność - zresztą wiemy, że jej się sposobał:) Zobaczymy, kogo ostatecznie wybiorą, jednak myślę, że będzie jednym z laureatów.

Jak zawsze, z radosnym oczekiwaniem sięgam po cantabile...  :)
Faktycznie, piękno brzmienia jest intensywne:)

http://www.youtube.com/watch?v=EwCW32oGqH4&feature=related
To wyborne połączenie - Mozart i Anne Sophie 

Od KV 216 koncerty skrzypcowe Mozarta stają się arcydziełami. Ten w D-dur jest zainspirowany najprawdopodobniej koncertem Boccheriniego, także w D-dur (w tej tonacji, nie przez przypadek, stworzono największe arcydzieła wiolinistyki - Brahms, Beethoven, Czajkowski). To słynne cantabile to jest mistrzostwo klasycznej ekspresji. Co tu dużo pisać - nikt w nie tworzył takiej muzyki... (Mozart tworząc koncerty  skrzypcowe miał ukończone 19 lat.) Kraków (Moniko!) ma powody do dumy. W Bibliotece Uniwersytetu Jagiellońskiego znajduje się manuskrypt TEGO dzieła!

Och, Pat, to fantastyczne! Nie miałam pojęcia, że mamy u siebie taki skarb. Ciekawe, jak do tego doszło. Trzeba będzie odbyć podróż do Krakowa, żeby zobaczyć go na własne oczy. Dotknąć, rzecz jasna, nie pozwolą :D Ba, nie wiadomo, czy pozwalają nawet oglądać byle komu :)

Tak, oczywiście, 216, 218, 219, wszystkie trzy to arcydzieła porywającego piękna.:) G-dur jakoś najbardziej przypadł mi do serca, ale może to znaczy tylko, że jeszcze nie do końca rozsmakowałam się w pozostałych:) 

Z dedykacją dla Asi i Kasi, pięknych członkiń Mozartowego Towarzystwa Kuriera.  :D

Fragment mniej znanego II Koncertu D-dur KV 211. Tym razem w (także świetnym) wykonaniu Maxima Vengerova.

Finał - Rondo, właściwie Rondeau we francuskim stylu. Czy naprawdę brzmi mniej mozartowsko niż późniejsze koncerty? Jest tu wiele salonowej pogody, uroku (epizod minore). Z całego II Koncertu ta część jest - wg mnie - najciekawsza. 
http://www.youtube.com/watch?v=awLEUf4tj2E&feature=related

Spójrzcie na tą ciekawą, niekonwencjonalną 'notkę' o Maximie w wikipedii: http://pl.wikipedia.org/wiki/Maxim_Vengerov.

Asia od razu dziękuje, z całego serca  :-* Już słucham (jakie śliczne:)), zaraz będę czytać:))

Leciutkie, wdzięczne, niezmiernie urokliwe. Mało mozartowskie? Jak dla mnie, jest na tyle mozartowskie, ile trzeba ;)

Patryku, pozwól że podziękuję Ci za dedykację słowami arii Konstanze, która świetnie wpisuje się w moją obecną sytuację uczuciową   :D

Nie werd' ich im Genuss der Liebe
vergessen, was der Dank gebeut;
mein Herz, der Liebe nun geweiht,
hegt auch dem Dank geweihte Triebe.  ;)

Dziś o 19:00 w Dwójce ciekawa rzecz: Wzór dla Mozartowskiego Requiem - czyli Requiem c-moll Jana Michała Haydna.

http://www.polskieradio.pl/8/383/Artykul/391206,Wzor-dla-Mozartowskiego-Requiem

Wielki kompozytor, potężne, wzniosłe dzieło. Mozart był na trzech jego wykonaniach. Na ile było dla niego (i potem, dla Sussmayra) inspiracją?
Na pewno również zapewnia głębokie duchowe przeżycie.

1. Requiem Aeternam et Kyrie;  2. Dies Irae
http://www.youtube.com/watch?v=ADYNeuS8P0k&playnext=1&list=PL491FE245B317EA79

3. Offertorium (Domine Jesu Christe);  4. Hostias;  5. Sanctus;  6. Benedictus
http://www.youtube.com/watch?v=cvwwIvpzVe0&feature=related

7. Agnus Dei et Communio
http://www.youtube.com/watch?v=sOPk5ZHZnhs&feature=related

Weźmy choćby "Benedictus" z Requiem c-moll - wyraźnie słychać, że "Benedictus" Sussmayera zamieszczone w Requiem Mozarta było inspirowane Michałem Haydnem. Bardzo podobny koncept.

Tak, słyszę... :) Cóż, Benedictus to sam Sussmayer. Uczeń, choć zdolny, jednak nie dorównywał mistrzowi, w jego wypadku bardziej zapewne słychać tę inspirację. Jednak tam, gdzie tworzył sam Mozart, inspiracja dziełem innego twórcy - tak jak w przypadku Kwartetów wiedeńskich - mogła stanowić jedynie impuls, pożywkę dla eksplozji geniuszu :)

Co do Michała Haydna, wyczytałam, że Mozart dżentelmeńsko napisał za niego dwa duety na skrzypce i altówkę, których brakowało mu do zamówionego cyklu dla arcybiskupa, a których przyjaciel nie był w stanie dokończyć z powodu choroby. Potem jednak najwyraźniej poprosił o ich zwrot.:) Nasz znajomy arcybiskup znów pokazuje się tu od ciemnej strony - wstrzymuje honorarium człowiekowi złożonemu chorobą, nie mającemu środków na opłacenie lekarza.  >:(
Dobrze, że Wolfi pośpieszył na ratunek :)

Przypomnijmy sobie KV. 423: delikatne, radosne, przepiękne  :D
http://www.youtube.com/watch?v=tjOdiZ6M6mg&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=afTT6H_JAEQ&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=dVGsygUGsnI&feature=related

Michal Haydn instrumentowal duza czesc symfoni Jozka. I sie nie dziwie (okolo106 dziel), inaczej by nie starczylo czasu.
Gralem kiedys jedna z mszy Michala. Wspaniala muzyka musze powiedziec.

Bartus, zdradź którą mszę M. Haydna grałeś  :) Mszy skomponował naprawdę sporo. 

Juz nie pamietam, ale moge poszperac w programach.

Szukalem,szukalem, az wreszcie znalazlem.
Oto prawie idealnie wykonany MOZART

http://www.youtube.com/watch?v=pcKNimsqP_8&NR=1

Najlepiej posluchac sobie na sluchawkach (jest bardzo duza smaczkow artykulacyjnych).
"Uczuciowosc na wodzy", piekny dzwiek, i tak trudne do wykonanie proporcje artykulacyjne, dynamiczne itd...

II czesc to niebo.

Bartusie, cudowne  :) Ja pamiętam dokładnie moment, kiedy pierwszy raz usłyszałam II część KV 414: ciarki na całym ciele i łzy.

Chciałabym Was zapytać, jakich wykonawców szczególnie cenicie w koncertach i sonatach fortepianowych Wolfganga Amadeusza i jakich polecilibyście. Ja niezmiennie zachwycam się interpretacjami Clary Haskil (stare wykonania, ale kongenialne), Mitsuko Uchidy, Piotra Anderszewskiego i Marii Joao Pires (sonaty).

Kasiu, wszystko co wymieniasz, to absolutna klasyka, zwłaszcza Pires i Uchida  :)
Pires nagrała przepiękne sonaty, a Uchida dostała niedawno nagrodę Grammy za kolejną wspaniałą płytę z koncertami Mozarta. Trudno zaproponować coś lepszego:D Pewnie Pat i Bartus będą w stanie polecić jeszcze inne, dorównujące tamtym, wspaniałości:))
Moim skromnym zdaniem, do tych absolutnie godnych polecenia na pewno trzeba by jeszcze zaliczyć Guldę.
   To oczywiście są mozartowscy wykonawcy bardzo dobrze znani i posiadający wiele nagrań; ale osobiście będę Cię także namawiać, jeśli tylko będziesz miała okazję, do posłuchania sonat Mozarta w wykonaniu Ingolfa Wundera  :D

Asiu, ja mam taką cichutką nadzieję, że Ingolf uwieczni na płycie coś 'mojego' ukochanego Wolfiego. Hehe, dużo osób dopatrzyło sie nawet fizycznego podobieństwa Ingolfa do Toma Hulce'a, filmowego Mozarta  :)

A ja Kasiu bardzo lubię płytę z sonatami Mozarta granymi przez Glenna Goulda.
To bardzo nieortodoksyjne interpretacje, swojego czasu krytycy odsądzali GG od
czci i wiary, ale ja gdy słucham tej płyty zawsze wpadam w dobry nastrój.
Tu artykuł jednej z ulubionych naszych autorek o tej płycie.Polecam.

http://www.tygodnik.com.pl/kontrapunkt/03/danie-miesiaca.html

Dobrze powiedziane, Tereniu. Interpretacje Goulda, w Bachowskim stylu, są bardzo niestandardowe, nieortodoksyjne. Uważam, że powinno się je traktować jako rzecz zupełnie odrebną - Gould był artystą niezwykłym i w przypadku Mozarta zwracamy uwagę na jego wizyjne i bardzo osobiste, wręcz intymne wykonania tej muzyki, która wyłamuje się konwencjom. Cóż dodać więcej: „Herr Mozart! Słucham [muzyki], widzę ją i rozumiem ją z pewnością inaczej, niż większość ludzi i prawdopodobnie inaczej niż pan sam.".  ;D  Gould wykonuje Fantazję d-moll KV 397 znacznie dłużej niż inni pianiści. Zresztą, w każdym aspekcie interpretacyjnym brzmi inaczej. http://www.youtube.com/watch?v=3d07r_E_8Pc.

Kasia wymieniła pianistów, którzy i mnie od razu przyszli do głowy. Myślę, że także Bartus potwierdzi, że wybitnych interpretatorów Mozarta jest nie za wielu, mimo (pozornej) łatwości tej muzyki pod względem wykonawczym. Oprócz tych wymienionych, cenione są także koncerty fortepianowe i sonaty Clifforda Curzona (on i B. Britten - !! - http://www.youtube.com/watch?v=fEiH-EWbD2Q), Andrása Schiff'a (znane nagranie 20. koncertu - http://www.youtube.com/watch?v=ModFniDtMZY), Emila Gilels'a (np. 27. koncert - z dedykacją dla wszystkich, którzy przekonali się to tego Mozartowskiego "Amen" na fortepian i orkiestrę - fragm. I części mniej więcej od przetworzenia: http://www.youtube.com/watch?v=ZBHfFJwDVok). Są też bardzo znane nagrania wielu koncertów i sonat von Alfred Brendel (np. 21. Koncert - http://www.youtube.com/watch?v=ZBHfFJwDVok) czy Murray Perahia (np. http://www.youtube.com/watch?v=FnMKeShFOd0). Jest jeszcze Christian Zacharias i Michaił Pletniew. I oczywiście wielki Casadesus, który napisał często wykonywane kadencje. I klasyczny Gezy Andy, niezbyt znany - niestety. 

Oceńcie, które są Wam najbliższe, które Waszym zdaniem - najlepiej wpisują się w Mozartowski idiom. ;)
 

Curzon, no tak. Bardzo go lubię.Za to ,że się nie śpieszył, że potrafił podkreslić każdy piękny
szczegół, że nie przepychał się na pierwszy plan, za te niedopowiedzenia w jego
interpretacjach. Piękny Mozart.

Nie wolno nam zapomnieć o Dinu Lipattim. Sonatę a-moll - którą włączył w repertuar słynnego, ostatniego recitalu w Besançon - gra "po męsku", z dramatyczną energią - ale i liryzmem, poetyckim rozmarzeniem - posłuchajcie w Andante cantabile con espressione...  Zdecydowanie odciął się od koronkowego, rokokowo-delikatnego wykonawstwa. I słusznie.
http://www.youtube.com/watch?v=ZF7JT8XzAzo

Jeszcze - (znów) 21. koncert, fragment I części - http://www.youtube.com/watch?v=M5HecOfJxb4.

Tak, pamiętam, że prezentowałeś tu tę sonatę i polecałeś szczególnej uwadze, i jest tego warta:) Ogromny ładunek emocjonalny.
Brendel tutaj jest:)
http://www.youtube.com/watch?v=wN8NA08iBBA
Zdaje się, że niektórzy zarzucają mu właśnie niedostateczną emocjonalność.

Oto ciekawostka - Czarodziejski Flet Mozarta sfilmowany w angielskiej wersji językowej.
Ekranizacja z 2006 roku, w reżyserii Kennetha Branagha. Fantastyczna muzyka Mozarta została wzbogacona o efekty wizualne niemożliwe do osiągnięcia w sali opery. Niektórym może się też spodobać zmiana języka;))
Sceneria przypominająca I wojnę światową, choć rzecz jasna przedstawia świat bardziej fantastyczny.
Oto początek
http://www.youtube.com/watch?v=MLGqZozDYIA
http://www.youtube.com/watch?v=cF9T5uJP9U0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=CaKky0j6Y3s&feature=related

Aria Królowej... Uważam, że niesamowite jest połączenie muzyki Mozarta z sugestywnymi obrazami.
http://www.youtube.com/watch?v=viuVBN6uhoA&feature=related

Dramatyczny finał
http://www.youtube.com/watch?v=BOAsMp_tV0w&feature=related
http://www.chopin.darmowefora.pl/index.php?action=post;topic=135.345;num_replies=356

Cóż, jak Wam się podoba?:)

Brendel podjął się ogromnego dzieła - nagrania kompletu koncertów fortepianowych. Jego interpretacje znalazły się na płytach 180-częściowego albumu Philipsa "Alles, was Mozart komponierte  ;D". Na stronie mozart-archiv.de można ich posłuchać.

Wiem, mam te nagrania (Mozart, dzieła wszystkie :)) Podobają mi się, choć nie czuję się mocna w kwestii idiomu :) Wydają się grane lekko, pięknie, harmonijnie, wspaniałą techniką.

Asiu, genialny nabytek. Ja musiałem zbierać kompletu utwór po utworze, czasem nagrywając coś (np. wspomniane Dua KV 423) z Dwójki. Teraz jednak jest i większy płytowy wybór, i YTube - jeszcze niedawno znacznie gorzej muzycznie zaopatrzony.  ;) 
Proszę jednak, nie słuchaj z tego albumu wczesnych symfonii. Niektóre brzmią naprawdę nieciekawie. Polecam - chyba dobrze znane - nagrania Christophera Hogwooda.

Pat, wydaje mi się jednak, że o wiele cenniejsza, a przede wszystkim dużo bardziej kształcąca dla melomana, jest właśnie kolekcja zbierana samemu, latami, krok po kroku, według własnego gustu, dobierając konkretne wykonania ulubionych, czy po prostu ciekawych wykonawców, niż takie pójście na łatwiznę i ściągnięcie sobie naraz całości:) Żadnego zbioru, który można dumnie nazwać swoją kolekcją, nie nabywa się jednorazowo :) Nie mówiąc już o wiedzy o nim  :D
Na razie słuchałam z tego właśnie głównie koncertów, i różnych moich ulubionych drobiazgów - Divertimenti itp.:)

Cos dla Asi
http://www.youtube.com/watch?v=sa3D1OrZZpo

Cos dla Agnieszki

http://www.youtube.com/watch?v=36dtjxUMWdM

Cos dla Beatki

http://www.youtube.com/watch?v=RDxfjUEBT9I

.                                                                                                                                     

Oj, u mnie w poscie - blad, link przy Brendlu odsylal do Gielsa. Dzieki, Asiu. ;)

Dziękuję Wam za wszystkie sugestie. Z Glennem Gouldem się "znamy" i lubimy, jednak w przeważajacej części tylko od strony muzyki Jana Sebastiana. Gould to pianista o wyjątkowo rozwiniętej wyobraźni i tysiącem pomysłów na jeden utwór, ale jego Mozart to nie to, co Kasie lubią najbardziej    :P Przeszkadza mi jego "ubachowienie" nie tylko Mozarta, ale także Chopina i prowokacyjne opinie, jak np. "Mozart was a bad composer who died too late rather than too early"  ???

Dziękuję Bartku, nie znałam tej piosenki :)

Czarodziejski flet wg Kennetha Branagha w całości do obejrzenia tutaj:

http://www.iplex.pl/filmy/czarodziejski-flet,1925

Na niedzielne popołudnie "Der Vogelfaenger bin ich ja" z I aktu, prosta muzyka o charakterze ludowej pieśni.  :D  Piotrze - posłuchaj proszę. Jak by tu jeszcze "złagodzić tekst"?   ;)

http://www.youtube.com/watch?v=i4y3mfqMBPU

Beatko, dzięki za link.

Czarodziejski flet to moja ulubiona opera, a to moje dwie ulubione arie :) Niemiecki jest ok!

Der Vogelfänger bin ich ja,
Stets lustig, heißa hopsassa!
Ich Vogelfänger bin bekannt
Bei Alt und Jung im ganzen Land.

Nr. 2 Arie (Papageno) 

 :D :D :D Ptaszysko zupełnie jak Paputek! :D :D :D

Aria Paminy "Ach, Ich Fuhl's". Skończone piękno, nie ma słów, żeby go opisać.

http://www.youtube.com/watch?v=sA1bf9y088s&feature=related

Bartusie, wielkie dzięki za beatlesowską angielską herbatkę i nastrojowe angielskie klimaty:)))

Beatko - na YT Magic flute co prawda podzielony na części, ale za to bez reklam;)

Był dla Piotra Papageno, była Pamina, może do kompletu dodam jeszcze Sarastra. Bardzo nastrojowa sceneria (Bergman) i piękny bas:)

http://www.youtube.com/watch?v=xG7DLcSc7PI

i druga jego aria - czy nie przyjemnie się słucha?:)
http://www.youtube.com/watch?v=dcWWCfl19Vg

Dzięki, nie słucham McCartneya, ale zrobię wyjątek.

Coś się znalazło Hogwooda :)
http://www.youtube.com/watch?v=yQx5iWU_CPk

Swietna spolka: Patryk wybiera, Asia wyszukuje.  ;)

Bardzo mi sie to wykonanie podoba, choc nie jestem jeszcze do konca przekonany, by grac muz. klasyczna na dawnych instrumentach.
Tak czy inaczej wielkie dzieki za link.

Podobnie jak Patryk Amadé też kolekcjonuję nasgrania płyta po płycie.  Przez taki box "dzieła wszystkie" pewnie bym przez pewien czas nic nie robiła, tylko słuchała po 18 h na dobę  :D Hogwooda sobie bardzo cenię; ostatnio słucham płyty z koncertem na flet i harfę  C-dur KV 299, andante na flet i orkiestrę  C-dur KV315, koncert na fagot B-dur KV191 i koncert na flet G-dur  nr1. KV 313.

A wracajac do Goulda, jego wszechobecnej polifonii i wielowarstwowych faktur, ciekawe co by na jego wykonania powiedział sam Wolfgang Amadeusz  :D Może byłby pod wrażeniem, a może skwitował by wykonanie Goulda słowami, którymi zwrócił się do jednego ze swoich uczniów, Josepha Franka: "Gut, ich werde Ihnen dies Stück vorspielen; Sie werden mehr Nutzen haben, wenn Sie mich hören, als wenn Sie selbst spielen."  (Dla preferujących angielski:
"Good, I will play the piece for you; you will derive more benefit from hearing me than from playing it yourself").  ;)

Ja "preferuję" polski, twój wpis Kasiu jest dla mnie zupełnie nieczytelny ;)

Już spieszę z tłumaczeniem  :) :

"Dobrze, zagram panu ten utwór; większą korzyść wyniesie Pan ze słuchania mojej gry, niż z grania tego utworu samemu" (słowa Mozarta do Josepha Franka wg relacji tego ostatniego)

Dajmy tu też inną próbkę symfoniki Mozarta w wykonaniu Academy Of Ancient Music pod batutą Hogwooda.
Z Jupiter-Sinfonie:  http://www.youtube.com/watch?v=rUW4XDaAx-U

Mało na naszym wątku wczesnej, mozartowskiej twórczości symfonicznej. Zaległości do nadrobienia.  :D

Ja, Bartusie, przekonałem się do wykonawstwa historycznego (tzw. historically informed performance), kiedy zapoznałem się z nagraniami Orkiestry XVIII Wieku pod Fransem Brüggenem. Niewątpliwie ten typ wykonawstwa jest trudny, choć efektowny - kontrasty dynamiczne,  blask instrumentów dętych, kotłów... 

Zapewniam Cię, Amade Mozart powiedziałby to drugie - na co Glenn - kategoryczne "Nein", wszak, parafrazując: "La musique c'est moi".   ;)

Też mi sie tak wydaje  :D Ale Glenn w Mozarcie ma u mnie przechlapane - po prostu go nie słucham, bo muzyki Wolfganga Amadeusza nie kochał i nie rozumiał. Chociaż sam też byl muzycznym geniuszem. I to słychać w jego Bachu. Patryku Amadé, wyobrażasz sobie koncerty fortepianowe Mozarta w wykonaniu Goulda?! Nawet moja bogata wyobraźnia mówi w tym wypadku: c'est impossible!

Nie wyobrażam sobie tej hybrydy. Ona jest po prostu letalna - ot, tyle.  ;)

Natomiast takiej interpretacji wielkiego koncertu słucha się nieczęsto. Cliffordzie! 
http://www.youtube.com/watch?v=bJ3W363-56E&feature=related

To posłuchaj Kasiu wykonania koncertu c-moll.Fantastyczne. Nie kochał Mozarta?
To po co nagrał komplet sonat?
Wypowiedzi GG były czasem, jak by tu..przekorne :)

Co do wypowiedzi Goulda , Agnieszka, myślę trafiła w sedno . Przyznam, że często słucham Mozarta w jego( Goulda) wykonaniu i dobrze mi z tym :)

Fantastyczne? No to mnie zaciekawiłaś, odsłucham...  Jednak nieletalne?

Oczywiście, że GG słyszał polifonię nawet tam gdzie jej nie ma.
Ale w tym koncercie (c-moll) w Allegretto sprawia to niesamowite wrażenie.
Gdy słucham innych pianistów jakoś brak mi tej mocnej lewej ręki.
A gdy występował w Salzburgu, jak pisze S.Rieger wytłumił w sobie krytycyzm
i zagrał Mozarta jak nikt.

http://www.youtube.com/watch?v=jGcg7cqrd-s

O tak:))

I to też brzmi prześlicznie :) Niebiańsko:))
http://www.youtube.com/watch?v=fEiH-EWbD2Q&playnext=1&list=PLAE3D49668EF77A5D

Nastepne wykonanie Vladimira

http://www.youtube.com/watch?v=ge7sMJvJcU8
prostota
finezja
poezja
nostalgia
barwa "flazoletowa" (jednym wloskiem smyczka)
Moj ulubiony Mozart jak na razie (Ashkenazy)

Jakosc dzwieku zla ale posluchajcie. Czyz ten temacik nie jest fajny (cudny)?

Muzyczny klejnot.

http://www.youtube.com/watch?v=3UdXBF_6CBs&feature=related

Zdaje się, że nie cytowaliśmy jeszcze przepięknych divertimenti Amadeusza. Ja je lubię szczególnie w wykonaniu Academy of St Martin in the Fields pod batutą Nevila Marinera. Może dlatego, że w mojej młodości byli szczególnie popularni i radio nadawało ich nagrania bardzo chętnie?
http://www.youtube.com/watch?v=G8eQj_lQ6lQ
http://www.youtube.com/watch?v=vUAcqxgj-1M
http://www.youtube.com/watch?v=ftIOMFhVDPw

Ja tez.
Wszystko idealne: dzwiek
                               artykulacja
                               "timing"
                                 
Po prosty genialne wykonanie.
Uwielbiam St Martin in the Fields.
Wprawdzie jako konkurencja nie powinienem (Za pobytu w Anglii sporo podgrywalem w English Chamber)

Ha, Ewuś, w rzeczy samej od nich zaczęliśmy (patrz str.1) :D Jednak są one godne częstego cytowania:))
Ja aplikuję je sobie często nad ranem (hm, powiedzmy, przed południem ;)) jako - może nie pobudkę, lecz cudowny lek ożywiający, radosne wprowadzenie w dzień. Czyż można nie nabrać chęci do życia, słuchając ożywczych dźwięków Allegra z KV 138? A jeśli ono (co mało prawdopodobne) nie pomoże, to KV 136 (szczególnie Presto), to jasna strona mocy w pigułce, broń ostateczna przeciwko smutkowi czy rozespaniu:) To radosny taniec motyli nad łąką skąpaną w promieniach słońca i dusza staje się takim motylem...
Ach ależ oni są precyzyjni jak zegareczki:))
Hoho , Bartusie, ujawniasz się nam z bardzo atrakcyjnej strony :D Chyba zaczniemy się domagać nie tylko kompozycji, ale i nagrań:)

http://www.youtube.com/watch?v=LDZPvS9z-To&feature=related

Tak w Anglii graja orkiestry z rejonowych, zwyklych szkol.
Solista prawdopodobnie jest nauczyciel muzyki w tej szkole.
A nasza Polska edukacja muzyczna..... Smutne.

Być może wyjątkiem od Twego spostrzeżenia są warszawskie szkoły muzyczne, często grające na największych salach koncertowych Warszawy: Filharmonia Narodowa, Teatr Wielki, studio PR itp. Ich repertuary i możliwości koncertowe wcale nie ustępują wielu profesjonalnym orkiestrom. Bywałem na ich koncertach po wielokroć i zawsze wychodziłem z koncertu podbudowany poziomem tej naszej młodzieży.
No ale prawda: o poziomie szkolnictwa nie świadczą wyjątki...

Tak, poziom wyznacza ogólna kultura muzyczna, pielęgnowana przez kilkaset lat, podobnie jak trawniki :)

Czy jest na YT ECO z udziałem Bartusa?:)
Władimir jest wspaniały - a muszę przyznać, że nie kojarzył mi się z nagraniami Mozarta.
Ale Clifford - genialny; i dramatyczny, i pukający do wrót Elizjum :)

A jeśli mowa o ECO: co powiecie o Mozarcie w wykonaniu tej pani? Mnie wydaje się piękne, ale trudno mi osobiście oceniać, bo sam utwór zapiera dech w piersi:))
http://www.youtube.com/watch?v=De5hnkZSUD0

Januszu.

Chodzi mi o zwykle szkoly rejonowe, nie muzyczne.
Szkoly muzyczne w Polsce sa na bardzo wysokim poziomie. Masz racje.

Alicia jest wielka.
Cieszę się, że słuchacie Curzona, ja go odkurzyłam parę dni temu i słuchałam
jako odtrutki na Czernova.

Asiu.

Grajac w ECO (4lata) bralem udzial w  nagraniach (Abby Road Studios). Czasami 2 nagrania w 1 tygodniu. To duzo.
Trudno mi sobie przypomniec dokladnie program. Nagrywalem z Colinem Davisem, Barenboimem (inni mniej znani)
Najbardziej znaczace, to tournee z Nigel Kenedy (Vivaldi pory roku), ale w tym slynnym nagraniu nie uczestniczylem (odbylo sie ono zanim wstapilem do orkiestry). Ot tyle

Hm.. To mocno powiedziane Agnieszko, ale DGNDE

Nie wiem czy mocno, ale zdaje sobie sprawę, że niesprawiedliwie,
Curzon to był wielki mistrz a Czernow to młody nieznany pianista, może coś jeszcze
z niego będzie.
Poznałeś Barenboima osobiście?
Jaki jest?

Alicia de Larrocha swietna (chociaz nie moje klocki)
Ladna barwa fletu (William Bennett), aczkolwiek zawsze wkurzala mnie jego zanizona intonacja. On sam twierdzil, ze jest to specyficzna metoda strojenia pozwalajaca na lepsze brzmienie.
 
Ostatnie akordy - fis (flet nie do przyjecia).

Zaden z dyrygentow nie podskoczyl Bennettowi podczas nagran pomimo jego ewidentnie za niskiej gry. Jego pozycja w zespole byla bardzo wysoka (swieta krowa).
Orkiestra to taka subkultura, o ktorej sie nie mowi.

Charyzmatyczny, wszystko wiedzacy najlepiej, ale jego nie lubie (choc swietny dyrygent - pianista)

No to ładnych rzeczy sie właśnie dowiadujemy..Barto zawsze taki skromny, od czasu do czasu tylko podrzucał nam swoje kompozycje, od czasu do czasu jakieś drobne uwagi odnośnie takiego, czy innego dzieła - a tu proszę, pełen profesjonalizm..i to ten w najwyższym tego słowa znaczeniu. Zresztą co tu dużo mówić..no jestem pod wrażeniem Barto  :)

Bartusie, nawet nie wiesz, że wymieniasz jednym tchem tych wykonawców, których bardzo cenię!  :)

Academy of St. Martin in the Fields nagrała przecież m.in. ścieżkę dźwiękowa do Amadeusza, z ECO (Grałeś z nimi?! Respect!) i Mitsuko Uchidą mam niekompletny komplet  :D koncertów Mozarta (brakuje 1-4 - szkoda, nie rozumiem dlaczego  :( oraz KV 242 i KV 365 - co łatwiej mi zrozumieć) i praktycznie jedynego przedstawiciela cross-overu, który ma u mnie wysokie noty - Nigela Kennedy'ego  ;D (Jaki jest pozamuzycznie?) :)

Ja też, Bartulusie, jestem pełen podziwu dla Twoich angielskich podbojów.  ;D  Świetnie poznać ECO trochę od kuchni. Pisz nam, pisz.  ;D  Nie znam rzecz jasna osobiście Barenboima, ale mówiąc szczerze - nie lubię go (nie jako dyrygenta; jako pianista zaś - jest, powiedzmy, różny), zwłaszcza po tym, jak potraktował swoją żonę, wielką władczynię wiolonczelowego smyczka.

Świetnie, że pojawiła się na naszym wątku Alicja de Larrocha. To była niezwykła artystka, tytan pracy - jej kariera trwała 76 lat...

Tak, tak, Academy of St. Martin in the Fields i Sir Marriner! Wspaniałe są ich interpretacje, chociażby, jak przypominasz nam Kasiu, do "Amadeusa". Nieodmiennie ci muzycy kojarzą mi się z Mozartem i płytą CD z mozartowskimi uwerturami - to była pierwsza "ich" płyta, którą kupiłem.  :D

A zatem: http://www.youtube.com/watch?v=rYTd3jWGYik

Myślę, że warto "zatrzymać" się także nad wczesną twórczością Wolfganga-Wolfiego, symfoniczną czy koncertową. Wyjdźmy zatem od I Symfonii :D, albo raczej: symfonii nr 1 (sinfonii-uwertury, forma 3-częściowej, bezmenuetowej włoskiej symfonii) Es-dur KV 16 (czy jest ona na pewno pierwszą symfonią Mozarta - das ist unklar...).

Prosta, łatwa w analizie muzyka inspirowana - jak większość wczesnych dzieł, zwłaszcza symfonicznych - twórczością Jana Chrystiana Bacha, artystyczno-duchowego ojca młodego twórcy. Skromna obsada orkiestry - smyczki, oboje i rogi razy dwa. Finał jest bardzo podobny do jednej z części pewnej symfonii J. Ch. Bacha, raczej znanej Mozartowi. Za to część II, 50-taktowe Andante, rozpoczynające się w c-moll - urzekające i piękne. W natchnieniu, ze smyczkowego tła, wyłania się w partii waltornii, 4-dźwiękowy motyw, przewijający się wielokrotnie u Mozarta, a który swoje godne ukoronowanie znajdzie w wielkim fugowanym finale ostatniej Symfonii "Jowiszowej". To chyba nie przypadek, Mozart klamrą otwiera i zamyka swą symfoniczną twóczość... !

http://www.youtube.com/watch?v=lC6eQdeNOjU&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=__uhYfAQUZ0
http://pann.nate.com/video/215636177
Wybaczcie tą 'mozaikę' wykonań.

Oglądałam kiedyś film "Hilary i Jackie" gdzie pokazano go jako troskliwego męża.
Dla mnie i jako dyrygent jest różny, ale podoba mi się ta jego izraelsko-palestyńska orkiestra.

Urocze jest to Andante :) Ba, całość urocza. Od początku słyszał Muzykę... uczył się tylko, jak wyrażać ją coraz pełniej, w coraz wspanialszych formach.
8 lat... znaczna część śmiertelników w tym wieku kreśli w pocie czoła proste, nieudolne zdania:)
Chapeau bas, Wolfi Amade...

Znacie 8 wariacji 10-letniego Wolfiego KV 24 na temat holenderskiej pieśni  Laat ons juichen, Batavieren, napisanych w Hadze w styczniu 1766?(Na tyle co rozumiem niderlandzki to będzie mniej więcej :"Radujmy się, Batawowie";Batawowie to lud zachodniogermański zamieszkujący kiedyś tereny dzisiejszej Holandii):

http://www.youtube.com/watch?v=mX_1XG6hnjc

Tak... Zarówno KV 24, jak i Wariacje KV 25 (nt. holenderskiego hymnu) to zapis nutowy improwizacji małego Wolfganga na zadane mu tematy...
http://www.youtube.com/watch?v=4zxWfYHJFRs

Wiecie, że manuskrypt Symfonii Es-dur KV 16 mamy w Polsce? W KRAKOWIE!

Holendrzy mieli szczęście :) Ale też hymn mają melodyjny, przyjazny wariacjom. Aczkolwiek słowa, w kontekście przeznaczenia melodii, mogą na pierwszy rzut oka zdawać się nieco zabawne: mianowicie pierwsza zwrotka mająca być symbolem państwowości holenderskiej brzmi jak następuje: "Jam Wilhelm z Nassau z niemieckiej krwi; wierny Ojczyźnie pozostanę do śmierci; jam Książę Orański, wolny i nieulękniony, Królowi Hiszpanii zawsze oddawałem cześć":) Cóż, skomplikowane były narodowościowe i państwowe zawirowania w dziejach Europy :)

Jak się dowiaduję, właśnie wojennemu zawirowaniu zawdzięczamy obecność u nas cennych rękopisów Wolfiego:)
Berlinka, zbiory Biblioteki Pruskiej, których oddania domagają się Niemcy. Ha, szczerze mówiąc, Polska ma chyba do nich o wiele większe prawo, niż choćby Anglia do marmurów Elgina ;) W końcu myśmy ich nie zabrali. I generalnie wzajemne oddawanie sobie teraz przez Europejczyków dzieł sztuki i skarbów o problematycznej własności ma mniejszy sens w dobie ogólnodostępnych muzeów i szybkich kolei (tu akurat nie mówię o naszych kolejach:)). Zresztą mogę zrozumieć, że Niemcy pragną mieć u siebie np. rękopisy Goethego i można by je na coś wymienić. Ale jeśli już oddawać Mozarta, to najsprawiedliwiej byłoby sprezentować dzieła jego rąk Wiedniowi. Tam byłyby w najwłaściwszym miejscu, a i nam i Niemcom byłoby do nich równie blisko :) Z drugiej strony, w Wiedniu mają tyle innych pamiątek... :) 
 

Nic nie oddamy  ;D Wolfgang Amadeusz jest także nasz  :)

Na potwierdzenie powyższej tezy niech zabrzmi Rondeau en Polonaise -II część 6 sonaty fortepianowej D-dur KV 284, utrzymanej w stylu galant i skomponowanej w 1775 roku w Monachium dla barona von Dürnitza, pianisty i fagocisty-amatora (który niestety nie zapłacił Mozartowi za ten utwór - c'est vilain, ça!):

http://www.youtube.com/watch?v=mv05-6hA5OI

O, i zasadniczo uważam, że to jest właściwe podejście do sprawy:) "Wolfi jest nasz, Wolfi do Polski należy" :))))

Nie inaczej!  :) W końcu syn Mozarta ćwierć wieku przemieszkał w Polsce  :)

O, to właśnie chciałam dodać, że przecież myśmy mu dziecko chowali na własnej, słowiańskiej piersi:)) I chyba dobrze mu było w Polsce. Chociaż grób Franciszek Ksawery ma pewnie w Karlovych Varach?

Joanno, niemcy to niech najpierw zwrócą nam setki ton złota zagrabionego z sejfów bankowych i na zwykłych obywatelach..i które to później stanowiło depozyt USa, Wielkiej Brytanii i Francji, nigdy do nas nie powracając..(było tego w przeliczeniu na obecne, na jakieś 14-15 mld zł) Ta sama zresztą rzecz dotyczy złota zrabowanego na obywatelach polskich (innego pochodzenia), które zdeponowano w bankach szwajcarskich (o naszych niezwróconych dziełach sztuki nawet nie wspomnę) - a dopiero później niech domagają się zwrotu tego co ich (powiedzmy że ich).. ;)

Konradzie, przecież nikt nie jest w stanie oszacować ani zrekompensować ogromu strat, jakie ponieśliśmy w ciągu tej straszliwej wojny. Zresztą nie tylko my przecież. To było ogólnoludzkie nieszczęście. A w ogóle nasza europejska historia to, niestety, nieustanny ciąg wypraw wojennych, z zasady głównie nakierowanych na branie łupów:( Nasi przodkowie nie byli aniołami. Nie ma takiej możliwości, aby wszyscy pooddawali sobie nawzajem wszystko, co sobie na przestrzeni dziejów pozabierali i poniszczyli. Położyliśmy temu kres, tworząc wspólnotę i pomagając wzajemnie. Nie ma już chyba sensu wymawiać sobie minionych krzywd, choć oczywiście trzeba pamiętać o przeszłości, żeby zachować właściwe proporcje. Nie widzę nic złego w tym, że Niemcy chcieliby mieć u siebie rękopisy swoich największych twórców - Goethego, Bacha, Beethovena. Natomiast pamiętając o okolicznościach, powinni w razie ewentualnej wymiany postarać się, by zaoferować odpowiednio cenną rekompensatę, w postaci pamiątek naszej kultury. A co do Wolfiego - to, jak widać, ogólne odczucie jest takie, że on nie jest niemieckim twórcą;)) 

Faktycznie, Conrado, naziści dokonywali okrutnych rabunków, wykradli część narodowego majątku... Podobnie Sowieci. Ale spójrzmy na to, co dzieje się dziś: Polska otrzymała ponoć od 2004 r. z budżetu Unii Europejskiej kilkadziesiąt mld euro, a wiecie, że głównym "płatnikiem" unijnym są NIEMCY. To zupełnie inne realia, czasy pokoju (i tak zwanej polsko-niemieckiej przyjaźni) - nie powinno się porównywać, takie są tylko fakty.  ;)

Wróćmy do także i NASZEGO Mozarta (w tej kwestii zresztą sprawdza się świetnie sentencja Norwida - także i o Wolfgangu rzecz możemy: "TALENTEM ŚWIATA OBYWATEL").
Kasiu, dzięki za inspirację - Sonatę in D KV 284 "Dürnitz". Właśnie zdałem sobie sprawę, że mało pisaliśmy tu o Mozartowskich sonatach. A ta - jest zdecydowanie najlepszą z jego pierwszego opusu sonat z l. 1774/5 (pisząc je Mozart miał 18/19 lat). Koniecznie musimy posłuchać (również w wykonaniu Uchidy - jest olśniewające!) 3. części - tematu w wariacjami. Wariacje są genialne, Mozart tryska inwencją. Posłuchajcie proszę szczególnie uważnie niezwykłej wariacji mollowej, która zapowiada najznakomitsze mollowe dzieła Mozarta na fortepian... Przedostatnia wariacja - długie i emocjonalnie nasycone Adagio - tchnie duchem dawnych czasów. A Koda - brzmi brawurowo!
Biografowie określają tą sonatę mianem "cudu" 19-letniego Mozarta.

http://www.youtube.com/watch?v=xG6KQcjB09s&playnext=1&list=PL38A34B0B2BC395DC
http://www.youtube.com/watch?v=y38YaxP6qOQ&feature=autoplay&list=PL38A34B0B2BC395DC&index=49&playnext=2

Magnifique!! A ta molowa wariacja - to piękny romantyzm, czysta poezja, całość skrzy się odcieniami barw i nastrojów niczym diament. Tak, istny cud - zresztą muzyka Wolfiego jest jednym wielkim cudem:)

Bardzo mi się podoba również Sonata B dur KV 281.
Andante też jest subtelne i delikatne, a radosne Rondeau w pewien sposób przypomina mi finał koncertu 365 :)
Wykonania Uchidy są zachwycające, równie poetyckie, jak muzyka, którą gra.
 
http://www.youtube.com/watch?v=MdDySpnKXpk&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=gBSUhHQRN4c&feature=related

KV 281 - bardzo klasyczna, zdradza też dość duży wpływ Haydna. Jest bardzo wirtuozowska, chyba bardziej niż wszystkie inne.  ;)  Świetny finał! Zwróciliście uwagę na oznaczenie II części - amoroso...?

A tak... z miłością, z uczuciem. Może był zakochany, kiedy je pisał i przelał w nuty swoją czułość do obiektu uczuć.  :)

Allegro też takie radosne i leciutkie:)
http://www.youtube.com/watch?v=OnJvgUY0Vts&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=6KxgRb8P88I&feature=related

Mozart jak i Schubert jest dobry na wszystko!!

czyli zupełnie, jak dobre piwko  ;)

Jasne i odegranie się na pewnych ludziach, spotkałam okrutna królową nocy!!

Nie tylko zresztą.  ;D

Właściwie minąłem się z prawdą. Jego pierwszy opus fortepianowych (klawesynowych) sonat pochodzi z r. 1766 (Wolfi miał 10 lat). To KV 33 (d,e,f itd.; lub np. KA 199-202). Są to dzieła zagubione...  :-\

Wracając zaś do sonat KV 279-283 - posłuchajmy jeszcze pierwszej z nich, C-dur. Lata lata temu chciałem ją poznać, nie znając jej jeszcze z nagrań, na podstawie odczytania z nut, podrgrywając sobie początkowe Allegro.  ;D  Dziś jednak proponuję profesjonalną, klasyczną interpretację.  ;) Z tego opusu ta sonata również zasługuje na uwagę - jest pełna pomysłów, jest naprawdę mozartowska (choć to bardzo młodzieńczy Mozart).  ;)
Allegro http://www.youtube.com/watch?v=NYUTR7YnzIg
Finale Allegro http://www.youtube.com/watch?v=FUuNjIE7Yqk

Inspiracją dla Mozarta - jego sonat i koncertów fortepianowych - była m.in. twórczość starszego Haydna, Bachów-synów i... Johanna Samuela Schrötera, kompozytora urodzonego w Gubinie/Guben (!) w połowie XVIII w. Mozart bardzo cenił w jego sonatach i koncertach (np. z op. III - wywarły na nim wielkie wrażenie!) wrażliwość i uczuciowość zawartą w klasycznej formie sonatowej. Mozart oczywiście adoptuje tylko niektóre elementy stylu Haydna czy Schrötera, dokonuje syntezy, czego efektem są - arcydzieła, indywidualne, jedyne w swym rodzaju.

Niestety, z jego klawiszowej twórczości znalazłem tylko ten menuet.
http://www.youtube.com/watch?v=YAb9XqFfaZ0

Kolejna seria sonat klawiszowych Mozarta powstała w latach 1777/8 - odbywał on wówczas długą podróż do Mannheimu i Paryżu (a była to podróż tragiczna - śmierć matki, totalne fiasko finansowe, poważny zatarg z ojciem...) oraz nieco później, w początku l. 80 (w Paryżu i/lub we Wiedniu, Linzu). Można podzielić te sonaty na swa opusy: sonaty KV 309 i 311 (powstały w Mannheimie) i sonaty KV 310, 330, 331, 332, 333.

Dwie pierwsze są bardzo galant, błyskotliwe, wirtuozowskie i zarazem - nasycone emocjami w częściach środkowych.
Sonata C-dur KV 309 jest dziełem dość znanym. Otwiera ją energiczny motyw, na którym opiera się przetworzenie - to Allegro zostało przez Mozarta nazwane "hałaśliwym". Zupełnie inne jest pełne zdobień Andante un poco adagio - sentymentalny, bardzo klasyczny, muzyczny portret, który przedstawiać ma pannę Cannabichównę (córka kapelmistrza mannheimskiego)...  ;) To jakby muzyczny odpowiednik któregoś z płócień Gainsborough'a... Finał to urocze Rondo, muzyka przyjemna dla ucha - taka, jakiej oczekiwano od Mozarta.
http://www.dailymotion.com/video/x3nrlw_mozart-sonate-pour-piano-en-ut-maje_music
http://www.dailymotion.com/video/x3nsh7_mozart-sonate-pour-piano-en-ut-majeur-k-309_music
http://www.dailymotion.com/video/x3nua6_mozart-sonate-pour-piano-en-ut-maje_music

Sonata D-dur KV 311 to dzieło podobne, równie klasyczne, miłe, urokliwe...
http://www.youtube.com/watch?v=knizxpa84WQ - zauważyliście, Mozart lubi zaskakiwać słuchacza zakończeniem w piano...  :D
http://www.youtube.com/watch?v=7eGtt5Cq43w&feature=related  - piękna, klasyczna uczuciowość... Bardzo lubię to A. con esspresione...
http://www.youtube.com/watch?v=qUfozsdPY1Q&feature=related

To ostatnia, tak beztroska sonata Mozarta. Kolejne - reprezentują już raczej Mozarta dojrzałego, bardzo indywidualnego, łączącego to co piękne, przyjemne - z bogactwem i skomplikowaniem faktury.

Piotrze, "Idomeneo" do zaakceptowania?  ;)

Piękne:) Podoba mi się w jego wykonaniu bardziej niż Uchidy! U niej jest trochę jakby bardziej skoczne, radosne. U Eschenbacha ta miękkość, wolne tempo, zatrzymywanie akordów, daje efekt większego zamyślenia, poezji.

Tak, Asiu... Bardzo lubię wykonania Eschenbacha - "miękkość" (jakże trafione sformuowanie!), piękne frazowanie - to go wyróżnia.  ;)

Idźmy dalej. 10. Sonata Mozarta, C-dur KV 330, z 1783 r.  Część I - ożywcze moderato - to Allegro doskonałe, gdzie ani jednej nuty za dużo bądź za mało - jest delikatne, miękkie, kobiece...  Jeszcze bardziej niezwykłą aurę kreuje Andante, cantabile, nadzwyczaj śpiewne - rozpoczynające się prostym, wrażliwym (znów kobiecym jakby...  ;)) tematem, który w środkowej części zmienia się w burzliwy, namiętnie brzmiący molowy epizod... Ten jednak po chwili ustępuje miejsca przyjemnemu zefirowi, pieszczącemu, przyjemnemu...
Całość wieńczy energetyczny finał.

Wszystkim forumowym PANIOM -  od Signore Mozarta, najwiekszego muzycznego piewcy kobiet.  :D

http://www.youtube.com/watch?v=uB9CVdN-v0Y
http://www.youtube.com/watch?v=rVUGtSl3Z0U&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=39h3F8fy29g&playnext=1&list=PL4786205FF426183D (bardzo klasyczny, wyważony Eschenbach, dla Asi  :D).

Pat, zwróciłeś może uwagę że "stylowo" przynajmniej do 0:58 (dalej miejscami też) przypomina nieco hymn hiszpański  :D ;) (oczyw.sam hymn w znacznie szybszym tempie - tylko proszę nie śmiej się ze mnie, tak mi się jakoś 'dziwnie" skojarzyło  :))

http://www.youtube.com/watch?v=rmJgoZedC18&feature=related

Allegro olśniewające, Andante kojące i magiczne, Allegretto jak promyk słońca:))
Całość - prześliczna.
Zdecydowanie też będę bardzo lubić Eschenbacha:)

Serdeczne podziękowania obu Mozartom   :-* :D

Ein süßes Küsschen  :-* und ein herzliches Dankeschön  :) an die beiden Herren Mozart!  :D

Skoro była mowa o Idomeneo - tej cudownej, zinstrumentalizowanej z blaskiem i przepychem opery o wzniosłym, ale nieco "drętwym" librettcie (muzyka jednak naprawia wszystko) i o "kobietach Mozarta" nie możemy nie wspomnieć o arii koncertowej Ch'io mi scordi di te? (Mam o Tobie zapomnieć?) KV 505 na sopran & fortepian z towarzyszeniem orkiestry, którą Wolfgang Amadeusz zadedykował Nancy Storace i sobie samemu  :D Utwór ten został wykonany na pożegnalnym koncercie Nancy 23 lutego 1787 (opuszczała Wiedeń). Pierwsza wersja arii u Koechla figuruje pod numerem KV 490. Została ona napisana dla amatorskiej inscenizacji Idomeneo. (Tutaj Bartoli, a przy fortepianie Uchida):

http://www.youtube.com/watch?v=8Ivp9mkywvo

Non temer, amato bene,
 per te sempre il cor sarà!

Cudne wykonanie, Kasiu. Po prostu uwielbiam tą salzburska galę - Bartoli, Uchida, Mutti, team znakomity. A ta scena z recytatywem jest olśniewająca, chyba teraz nikt nie ma wątpliwości, że Mozartem targało głębokie uczucie do wielkiej Nancy. Jeśli Konstancja powinna być zazdrosna o którąś z wiedeńskich dam, posądzać ją o romans z Wolfim - to mogła to być właśnie Storace.



Hah, masz rację, ten temat rzeczywiście "przebąkuje" w hiszpańskim hymnie.  ;)  Masz wielką muzyczną wyobraźnię, Conrado, nie wpadłbym na to skojarzenie. A hymn Espanii pamiętam jeszcze z Mistrzostw Świata w RPA (2010), to zresztą hymn zwycięzców.  ;)  Czy przypadkiem dziś nie jest to hymn bez słów?

Sonatę A-dur KV 331, a już na pewno tzw. Marsz Turecki, jej finał, znają wszyscy. Posłuchajmy kilku interpretacji jej I części - Andante grazioso - tematu z 7 wariacjami i finałowego Rondo Allegretto.

Eschenbach
http://www.youtube.com/watch?v=XOuv-e2X7vo
http://www.youtube.com/watch?v=-LS4b3Bnvgg&feature=related

Gould
http://www.youtube.com/watch?v=IT0ghoOGn78
http://www.youtube.com/watch?v=MJfUrFbNSvk

Uchida
http://www.youtube.com/watch?v=qbn692EKQLw
http://www.youtube.com/watch?v=gYDmu8Hk13M&feature=related

Rachmaninov, fragm.
http://www.youtube.com/watch?v=96fWJQa3-hY
http://www.youtube.com/watch?v=JbiLcV7RBgA&feature=related

Pogorelich
http://www.youtube.com/watch?v=GNDz3_7LS_w&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=Rgq3OTSRVBc&playnext=1&list=PL1DB97159B188C125

Pat, wielkie dzięki za "komplemencior" ale to niezasłużenie, jaką tam wyobraźnię..to był po prostu zwykły fuks  :D A co do hymnu Espanii to masz chyba rację, bo o ile sobie przypominam (np na meczach) nie śpiewa się słów, lecz nuci linię melodii na jednej samogłosce, zdaje się że najczęściej na "o"  :)

Moje typy to Ch. Eschenbach i M. Uchida, ale - parafrazując Monsieur Vogelsang'a z Der Schauspieldirektor ) - Jede Interpretation hat ihren besondern Wert  :) - Każda interpretacja ma swoją szczególną wartość  ;)(Tutaj ten tercet -  Madame Herz: E. Gruberova, Mademoiselle Silberklang: K. Te Kanawa i Monsieur Vogelsang: U. Heilmann & Wiener Philharmoniker):

http://www.youtube.com/watch?v=UvxA7_1P9NU

Nawet interpretacja G. Goulda ma swoją wartość z jednym zastrzeżeniem, że jest to Mozart alla Gould, a nie Gould alla Mozart  :D, co na przestrzeni lat potrafiło się u niego znacznie zmieniać.

:) Można było tego posłuchać we wtorkowej transmisji Letniego Festiwalu, też w bardzo ładnym wykonaniu Simone Kermes. Prócz tego zaśpiewała jeszcze Ma che vi fece o stelle...
A tak śpiewa tę arię Natalie Dessay
http://www.youtube.com/watch?v=7oLcCCXDU_Q

A tutaj śpiewają razem z Cecilią - Mitridate Rei di Ponto. Czyż nie piękny duet słowików:)
http://www.youtube.com/watch?v=XoGZrrKlsK8&feature=related

Przeróżne wersje KV 331 - duże pole do szlachetnej kontemplacji, mein Freund :) Znasz moje preferencje:) Od razu powiem, że Glenn jest...niekonwencjonalny:))) Czy też masz odczucie, że cokolwiek gra Gould, brzmi tak jakoś, że ma się z początku uczucie, jakby to był Bach? :)
Dołączyłabym może do tego szlachetnego grona jeszcze panią Pires:) Niestety, chyba nieosiągalna na YT.



 

Talent Goulda był polifonicznej natury, co (w repertuarze innym niż bachowski) skrajnie polaryzuje opinie  ;)


Wytworzyła się nam tutaj prawdziwa aura amorosa  ;) Taką romantyczną aurę znajdziemy także w pieśniach Mozarta. Poetycki czar pieśni An Chloë (Do Chloë) KV 524 (1787) do słów Johanna Georga Jacobiego przywodzi już na myśł Romantyzm i rozkwit pieśni made by Schubert  :) (Tenor Werner Güra):

http://www.youtube.com/watch?v=WhRh6pCxshQ

Gut gesagt... Z drugiej strony większość odbiera chyba tego kontrapunktycznego, Bachowskiego Mozarta Goulda jako ciekawostkę, jako... manierę wielkiego (przede wszystkim Bachowskiego) artysty.

Aura amorosa, przestrzeń dla kontemplacji... Kontynuujmy "zanurzenie w tym pięknie".  :D  Proponuję 2 kolejne sonaty, które czerpią jakby ze spuścizny J. Ch. Bacha - z drugiej zaś strony - chyba tylko z samego universum. Niezwykłe jest to, w jak wiele piękna kreuje Mozart w każdej części.
Sonata B-dur KV 332, arcydzieło Mozartowej melodyjności, twórczej inwencji. Każda fraza wydaje się być tak naturalna, idealna, ona po prostu MUSI znajdować się w tym miejscu, wynika to z jakichś wewnętrznych, niezapisanych reguł tej muzyki. Dzieła tak wykończone - a jednocześnie spontaniczne (wypływające jakby z samej natury) pisane są tylko przez geniuszy.
Zwróćcie uwagę na wspaniałe modulacje w częściach skrajnych, na te mroczne d-molle w I Allegro, błyskawiczne pasaże finału, niezwykłe kadencje... Ravissant!

http://www.youtube.com/watch?v=Cmv9u9aULGo&playnext=1&list=PL0414660084A14AB1
http://www.youtube.com/watch?v=bIdLKwsPleM&playnext=1&list=PL0414660084A14AB1 - Adagio, a propos kontemplacji...  :D
http://www.youtube.com/watch?v=NGEfcAN1tLY&playnext=1&list=PL0414660084A14AB1

Teraz w Dwójce:  Audycja o Mozarcie i Symfonii koncertującej Es KV 364.  ;)

Chodzi oczywiście o sonatę F-dur KV 332.

W B-dur skomponowana jest sonata KV 333. Pierwsza część jest pełna życia, jednocześnie - rozpoetyzowana, wypełniona uczuciami - klasycznie wyrażonymi. Andante cantabile ujmuje prostotą - a w środkowej części słychać głębokie modulacje... Słynny finał - Allegretto - przypomina nieco nastrojem Allegro (słyszycie to ujmujące minore...?!).

http://www.youtube.com/watch?v=p5th9jo8sEQ
http://www.youtube.com/watch?v=DMD4BBxmAmA&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=4XsoNh0_zc0&feature=related

Casadesus: http://www.youtube.com/watch?v=7f0eiYTbCdI

Interpretacje Casadesus i Eschenbacha różnia się od siebie. Casadesus gra z energią, wirtuozerią, błyskotliwie, dynamicznie... Zwróciliście uwagę, jak genialnie - w swych klasycznych, wrażliwych interpretacjach sonat Mozarta - Eschenbach cyzeluje szczegóły, "obudowuje" akompaniament lewej ręki, a czasem - podkreśla lewą rękę nieco bardziej, gdy w tej partii pojawia się jakiś ciekawy niuans... Robi to w mało zauważalny sposób, efekt końcowy jest znakomity...

W wykonaniu M. J. Pires znalazłem m.in. sonatę KV 332. Mam komplet sonat w jej wykonaniu, bardzo sobie je cenię.  ;)

Piękna muzyka, i pięknie opowiedziana, monsieur le poete:), un grand merci a toi:) Bardzo, bardzo lubię obie sonaty, chyba trudno rozsądzić, która unosi nas w bardziej czarowny, magiczny świat doskonałego piękna. Odbicie doskonałości - 332, momentami jest niczym misterium; tak - Adagio... :) :)  A B-dur - mój Boże, B-dur:)) Jako całość może ją nawet uwielbiam bardziej. Tak pełna poezji, subtelnie wyrażonych uczuć, jest mi ogromnie bliska. Pat, faktycznie, ta Muzyka, jak niejedno Mozartowskie dzieło, to śpiew kosmosu, echo pitagorejskiej harmonii sfer. Grecy zresztą wierzyli, że muzyka jest darem bogów... tchnieniem nadprzyrodzonej, idealnej doskonałości w naszą niedoskonałą rzeczywistość:)

A wykonanie... Eschenbach tak mięciutko, czule dotyka klawiszy - taka gra jest bardzo bliska mojemu sercu, bo każe fortepianowi śpiewać... a w rezultacie, fortepian każe śpiewać sercu :)

A co wy na to Asiu, Patryku. Ja to wykonanie bardzo lubię.Bardzo muzykalny Andreas Staier.

http://www.youtube.com/watch?v=zEcZLbY8f2k

Ja też je uwielbiam  :)

Dla wszystkich którzy chcieliby w wakacje odpocząć od zgiełku miasta i zanurzyć się w sielskich, pastoralnych klimatach mamy 12 wariacji na fortepian i skrzypce na temat ludowej francuskiej piosenki La bergere Celimene KV 359 (1781) - piszę bez francuskich znaków, bo nie wszystkie się wyświetlają. (Znalazłam na tubie tylko to wykonanie):

http://www.youtube.com/watch?v=HoGdiwtvt10

Teraz w Dwojce - 4. Koncert skrzypcowy D, bardzo lubie to wykonanie - polecam!

Pat, niestety, nie zdążyłam na ten koncert - jakie to było wykonanie? Anne Sophie?
Ale w charakterze rekompensaty posłuchałam sobie tego - może być niemal równie dobre:)
BBC Proms 2006 i Maxim Vengerov:
http://www.youtube.com/watch?v=GmU8NF0yjz0&feature=fvst

http://www.youtube.com/watch?v=w4c6wPg8vCM&feature=related
 
http://www.youtube.com/watch?v=jULh4_PyPv0&feature=related
cudne to Rondeau:)) A cantabile - znów Mozart for meditation :)

Tereniu, bardzo oryginalne, choć nie aż tak, jak w wersji Volodosa;)) Nie słyszałam jeszcze ozdobników w takiej wersji :)) Nie znam zupełnie Staiera. A występował w zeszłym roku na ChiJE. Leciutkie, eleganckie brzmienie. 
No tak, klawesynista:) Pewnie jakoś mu blisko do Mozarta, który przecież zaczynał grać na klawesynie. Czytam, że nagrał niedawno Mozartowską płytę, mocno uhonorowaną:) I również kilka sonat. Trzeba będzie poznać, posłuchać:)

A tak, znalazła się!  – była dość dobrze ukryta :)
Słucham ich sobie na zmianę.

http://www.youtube.com/watch?v=TXrND8GivNU
http://www.youtube.com/watch?v=bIdLKwsPleM&playnext=1&list=PLA57F6A31D42D6480

Teraz, gdy Herr Eschenbach przebojem wtargnął do mego serca, trzeba będzie ustalić hierarchię ;) Chociaż nie, nie trzeba - zmieszczą się tam razem:) Czyż można by wartościować taką magię? :) Dobra czarodziejka Maria ma w swej grze coś takiego, że gdy słucham, błąka mi się w myślach cytat z dawnej piosenki: "mów dalej czarowną swą bajkę, ja bajki tak lubię ogromnie..." Podobnie jak Ingolf, gra tak, jakby z kimś swoją muzyką rozmawiała, opowiadała historie cudnej piękności. A czarodziej Christoph - cóż więcej można o nim napisać, niż pisze Pat...

W każdym razie, to, jak mniemam, będzie pierwszy zakup po wakacjach:))
http://www.empik.com/mozart-the-piano-sonatas-eschenbach-christoph,209892,muzyka-p

A propos Staiera - bardzo go polecam, zwłaszcza znakomitą płytę MOZART AM STEIN VIS-A-VIS, cudny instrument.
Spójrzcie tu zresztą: http://muzyka.onet.pl/recenzje/klasyka/mozart-am-stein-vis-a-vis-andreas-staier-christine,1,4772508,recenzja.html

Asiu, dzięki za przypomnienie interpretacji Maxima. Dziś słuchałem Orkiestry MOZART pod C. Abbado i Giuliano Carmignoli. Piękne, szlachetne i niezwykle wyważone brzmienie.
http://www.youtube.com/watch?v=2clgUfVe1fM

Mozart for mediation...  :)


Na dziś proponuję też Mozartową miniaturę - w ramach kontynuacji klawiszowego Mozarta. Fragment niedokończonej prawdopod. sonaty - Allegro B-dur, KV 400. Powstało w bardzo szczęśliwym dla Mozarta czasie, który wypełniały m.in. zabawy z kobietami.  ;) W tym z przyszłą żoną, Konstacją Webberówną. Zdaniem biografa - słychać to w ekspozycji i przetworzeniu. Co dokładnie odmalował dźwiękami Mozart??  ;D
http://www.youtube.com/watch?v=7mX3MaUkaGU

Tak myślałam, że Ty będziesz wiedział, co to takiego :D Bardzo zachęcająca recenzja, tak jak i dyskografia. Będzie przestudiowany:)

I kolejny fascynujący artysta... to wspaniale, że wciąż otwierają się nowe szlaki w cudnej krainie tonów, zapewniające wędrówkę bez końca... Tak, jak mówiłeś, zanurzamy się w oceanie dźwięków, i nie sposób dostrzec dna, nie widać drugiego brzegu:) I wielkie szczęście - bo przecież navigare necesse est :)

Cokolwiek to było, z pewnością przyniosło mu wiele radości :D Frywolna nutka tej melodii nasuwa na myśl ową niezapomnianą chwilę pierwszego spotkania Wolfiego z Salierim ;)

Asiu, bardzo gorąco polecam płytę. Staier i Schornsheim to duet znakomity. Nagrali zresztą kilka zupełnie nieznanych utworów Mozarta, między innymi preludia z KV deest, antycypujące romantyzm. Ale również bardziej znane dzieła, jak np. tą sonatinę fuer 4 Haende KV 381:
http://www.youtube.com/watch?v=O9hJnaGIvqE.

Olśniewające muzykowanie...

Sonatę a-moll, eksplozję najintymniejszych uczuć, która w dziejach muzyki XVIII wieku nigdy się nie powtórzyła, juz tu wielokrotnie słuchaliśmy.

Czas na drugą mollową sonatę Mozarta, c-moll KV 457. Arcydzieło odpowiadające swym dramatyzmem jedynie koncertowi fortepianowemu w tej samej tonacji.  Wszyscy badacze podkreślają wyraźny pierwiastek beehovenowski tego dzieła, kto wie czy gdyby nie Mozartowski koncert i sonata c-moll Beethoven byłby tym twórcą, którego dziś podziwiamy...

"Beethovenowskość" (Choć z drugiej strony - dlaczego antycypować Beethovena? Takie romantyczno-rewolucyjne podejście do muzyki Mozarta  i spoglądanie na nią przez pryzmat XIX wieku jest często krzywdzące, mowiąc kolokwialnie: Mozart jest Mozartem - i tą swoistość cenię najbardziej!  ;)) sonaty rzuca się chyba szczególnie w Allegro molto. Pulsują w nim emocje, pojawia się mnóstwo pomysłów, nasz kompozytor zagłębia się w g-moll czy f-moll... Zwracam zawsze szczególną uwagę na przetworzenie, bardzo ekspresyjne, które jest jakby obrazem eksploracji ludzkiej duszy - i repryzę z codą (z elementami jakiejś beznadziejności), które pozostawiają słuchacza w stanie oczekiwania...
Adagio każe nam myśleć znów o Beethovenie (A. cantabile z Patetycznej?), którego wrażliwość i emocjonalność tej sonaty musiała ująć. Mieszają się w nim barwy jasne i szare. Jest rodzajem czyśćca, jest jakby pogodne, na pewno kontrastuje z dramatem skrajnych ogniw. W Allegro assai rozgrywa się bowiem znów najprawdziwszy dramat, są i przebłyski słońca, jednak ogólnie - wydaje się nieubłagane. Pod koniec Mozart nie moduluje wcale do dur - i całość wieńczą 2 groźne akordy.

Dla Wolfganga forma sonaty klasycznej (XVIII-wiecznej) jest już zbyt ciasna, by wyrażać nią emocje. Do spotęgowania tragizmu "używa" więc koncertu fortepianowego. Z pewnością artyzm sonaty polega też na zwartości jej części, zwłaszcza w obu Allegrach dochodzi do wielkiej, klasycznej eksplozji namiętności.

Chcę podkreślić: Sonata jest Mozartowska, a niewątpliwie - jest też owocem niezwykłego stanu duszy; natchnienia, które zdarza się nieczęsto...

Wykonanie Eschenbacha - nieporywające, ale odczute, klasyczne, pełne szacunku do dzieła.

http://www.youtube.com/watch?v=vCOJwGRHRGk
http://www.youtube.com/watch?v=XODSlU_3ifw&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=QRK0-FDegB4&feature=related

Nieodłącznym elementem Sonaty c-moll jest Fantazja KV 475, oba dzieła - wydane zostały razem, w 1785 r. (rok po napisaniu). Jest rozbudowana, ma charakter improwizacyjny, to na pewno wzorzec Mozartowskiej fantazji. Drzemie w niej wielki ładunek emocjonalny, tak jak w Sonacie. Jest inspirowana dziełami Bachów, Clementiego i in., jednocześnie to kompozycja bardzo indywidualna, summa dokonań pianistycznych epoki...

http://www.youtube.com/watch?v=2w3511cVUec
http://www.youtube.com/watch?v=c0GV-CCuOFQ&feature=related - zakończenie-zagadka...

Znalazłam płytę:)
http://merlin.pl/Mozart-Am-Stein-Vis-A-Vis_Andreas-Staier/browse/product/4,502247.html
Są też zdjęcia instrumentu:) Vis-a-vis  - wszystko jasne :D
Tu można posłuchać fragmentów:
http://store.harmoniamundi.com/on-the-stein-vis-a-vis.html
Trudno dostępne są płyty z Harmonia Mundi, ale najważniejsze, że w ogóle możliwe do sprowadzenia. Ach, ogólnie zapowiada się piękna jesień:)))

"Do tej krainy idź ścieżkami tonów..." Dobrze mieć tak doskonałego przewodnika. Dzięki, przyjacielu, za wskazywanie drogi:)

Pat, również niespecjalnie podoba mi się określenie "beethovenowski". Uważam je za odwrócenie naturalnego porządku rzeczy:) Kto tu się kim inspirował?:) To Beethoven pisząc Patetyczną inspirował się Mozartem, zatem raczej należałoby podkreślać pierwiastek mozartowski tamtego c-molla. Jeśli Mozart jest pre-romantyczny, to przecież nie on naśladuje Romantyków, to oni idą za nim (a przecież jego śpiew urywa się w pełni rozkwitu). To, że w finale Fantazji słychać XIX wiek znaczy tyle, że ów XIX wiek poszedł za duchem, intuicją Mozarta, poszedł dalej, tam, gdzie może Wolfi już nie zdążył dojść..
Dla mnie to np. temat Ronda IV koncertu Beethovena jest mozartowski:)

Hah...  :-*
http://www.youtube.com/watch?v=DTv-9fv2qH4

Polecam w tym tygodniu w Dwójce po 11 - Mozart Brendla i Academy of St Martin in the Fields.
Koncerty fortepianowe...  :D

A więc zgadzasz się :) A mówią, że tylko pierwsze trzy:)

Ach, Pat, to istne cudo!!!  :-* Panowie Z. i B. niezmiernie z siebie nawzajem zadowoleni, i słusznie:))

Wracając do Sonat - zostawiam na chwilę tzw. 15. Sonatę-mozaikę - i proszę, posłuchajcie Sonaty B-dur KV 570.

To niewątpliwie wstęp do ostatniej Sonaty KV 576. Jest kontrapunktyczna, słychać to choćby w finale. Jak większość dzieło ostatniego okresu - jest pełna pogodny, ale i melancholii. Za grosz banału; tu nie ma pudru czy zmieniających się peruk, to Sonata wielce dojrzała. Połączenie wrażliwości, bogactwa inwencji, pięknych tematów - z "uczonością", wyważeniem, czerpiącym z dorobku dawnych epok. Z pięknym, natchnionym Adagio, które jest dostojne, godne, choć i rozdarte...

http://www.youtube.com/watch?v=wzidkBK9I6I
http://www.youtube.com/watch?v=K67DaYHZ3Do&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=PQWqJylowGk&feature=related

Ukoronowanie sonatowej twórczości Mozarta. Jedno z najbardziej kontrapunktycznych jego dzieł. Sonata KV 576 napisana 2 lata przed śmiercią. Dosłownie wysycona kontrapunktem, w każdej części słyszymy to wyraźnie. Czasem naprawdę wydaje się, że piórem Wolfganga przemawia stary mistrz Jan Sebastian… Znakomity przykład idiomu mozartowskiego – syntezy melodycznego piękna i formalnego mistrzostwa.

Muzyka jest pogodna, choć nie jest to Mozart, jak za najlepszych czasów.  ;) Muzyka pełna jest przecież melancholii, skrywanego żalu. Choć jednocześnie, gdy pojawia się modulacja do tonacji molowej, smutek szybko jest przezwyciężany. Wolfgang walczy jakby z przeciwnościami losu, odgania złe myśli. Jest trochę jak mędrzec afirmujący humanizm, wartość życia.

Mozart skłonny jest do fugowania, choć nie tworzy żadnej fugi. Zauważamy to już od pierwszych taktów Allegra, faktura komplikuje się później w przetworzeniu, głębokim, przemyślanym, które niezwykłym, śpiewnym łącznikiem przechodzi w repryzę. Adagio-medytacja, ze swym pełnym żalu epizodem molowym, zdaniem Einsteina odpowiada metafizycznemu Adagio h-moll KV 540 (w mojej opinii -  temu h-moll nic w twórczości fortepianowej Mozarta nie może dorównać…). Finał zaś to pełne pomysłów przekształcanie głównego, prostego motywu, który albo opalizuje w modulacjach, albo (szczególnie dwukrotnie) brzmi z godnością i majestatem. Znów - nic nie jest tu banalne, wszystko genialne wykończone. Koda wydaje się dziwna; ja by ją określić… - jest może profetyczna, ostatnie takty i akordy to pewien kontrast w stosunku do reszty, zapowiada rychły koniec, obwieszcza definitywne zamknięcie tego gatunku w twórczości Mozarta. Gatunku, którego kompozytor nie zrewolucjonizował, ale napełnił pięknem i doskonałością po brzegi.

Ostatnia sonata…

Jeśli kogoś nie przekonuje - proponuję posłuchać obok dowolnej sonaty Haydna czy J. Ch. Bacha. Wtedy szczególnie doceniamy geniusz Mozarta. Sonata jest bardzo zwięzła (co możliwe tylko u wielkich!). Powstała jako jedyna z cyklu 6 zamówionych przez pruską księżniczkę Friederike. Jest bardzo trudna pianistycznie (zapewne jej wykonanie przerosłoby naszą pianistkę-amatorkę!).

http://www.youtube.com/watch?v=xF3HNk1_fGo&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=JcRurzAFkME
http://www.youtube.com/watch?v=K9IRIkFsw0Q&feature=related

Januszu, Ty zdaje sie nie byles przekonany do klawiszowej tworczosci Mozarta. Chyba prawda jest, ze Sonata facile nie jest najlepszym przykladem dla scharakteryzowania Mozartowskiego idiomu?  ;) ;)

Patryku, niezupełnie tak... w odniesieniu do Mozarta nie obdarzam jednych jego obszarów kompozycji większą (mniejszą) sympatią niźli innych. Bo uważam, że jako kompozytor był doskonałym w każdym rewirze swoich zainteresowań. Cenie Mozarta jako zjawisko kulturowe i podzielam opinie, o jego niekwestionowanym wkładzie w dziedzictwo światowej muzyki. Jego utwory lubię i zawsze toleruję - ale w większości nie ubóstwiam. Bardzo często kojarzą mi się jego dzieła z doskonałym rzemiosłem lecz nie zawsze z prawdą żaru jego namiętnego serca i duszy.
Jak u rożnych innych kompozytorów i u Mozarta mam swoje "kultowe" kompozycje. Z pewnością do takich zalicza się m.in. ta słodka "salonowa" sonata facile (tak, nawiasem mówiąc to dla pianisty wcale ona taką, facile bynajmniej nie jest  :D), zresztą jeden z kilku ledwie utworów Salzburgczyka na fortepian, które ongiś grywałem.  :) Sentyment więc został do dziś.

I tu jest pies pogrzebany.
Juz teraz rozumiem, dlaczego nigdy nie zgodzimy sie do konca w rozmowach na temat estetyki w muzyce..
Po prostu Twoje wewnetrzne emocje nie odgaduja zlozonosci  stylu  MOZARTA i  BOMBY EMOCJONALNEJ jego muzyki.
Oczywiscie masz do tego prawo.
Jak juz wspomnialem nie jestem zwolennikiem swietych krow i Twoje zdanie uszanuje.

Bardzo mnie cieszy, bartusie, że skłonny jesteś do tolerancji... Oby częściej!
A przy okazji pocieszę Cię (hm... raczej zmartwię  :(  ): w świecie muzycznym jest całkiem niemało opinii, w myśl których muzyka Mozarta, to przede wszystkim pasaże, pasaże, pasaże...
Ja - aż taki bezduszny w osądzie nie jestem, ale przyznam, że rozumiem podobne opinie i przynajmniej w odniesieniu do niejednego utworu wielkiego Austriaka, skłonny byłbym się pod nimi podpisać.

A odnośnie mniemań o mych "wewnętrznych emocjach" i bombach... chłopaku, wolałbym, abyś nie bawił się w domorosłego szamana. Wolałbym i raz kolejny proszę, abyś na tym Forum oceniał zjawiska muzyczne, niźli czyjeś prywatne skłonności, najświętsze wartości i upodobania.

Właśnie…  :o  Starałem się swoimi postami pokazać niektórym inny odbiór muzyki Mozarta...

Nie twierdzę, że wszystko co Mozart napisał, te setki setki dzieł, to nieśmiertlene cuda... Ale! Uwidoczniła sie właśnie trudność w odbiorze Mozarta. W wielu jego kompozycjach (około 3/4 utworów pochodzących z późnych lat wiedeńskich uznaje się za arcydzieła) pasaże, błyskotliwe fioritury, a w wokalistyce - w koloratury -  pełnią jakąś rolę. Nigdy nie są puste, napisane ot tak, bez celu. Nawet utwory pisane ku uciesze publiczności, zgodnie z wymogami epoki, są jakieś niezwykłe, nacechowane oryginalnością, wrażliwością i emocjami, lepsze od wszystkiego innego pochodzącego z tego czasu.
Tak, Bartusie - jego muzyka jest pełna uczuć, wyrażanych albo w nieco zawoalowany sposób - Mozart nie jest tak bezpośredni jak romantycy, dla których muzyka była wiernym lustrem; albo (z drugiej strony) bardzo dosadnie, prawie romantycznie (te wszystkie Adagia, Larghetta, majorowe, i minorowe…!). Są faktycznie jacyś muzykolodzy, którzy Mozarta krytykują, wybrzydzają, doszukują się Beethovena w Mozarcie, oskarżający go o muzyczną cukrzycę. DOCINAJĄ, ŻE NIE BYŁ REWOLUCJONISTĄ, JAK BACH CZY BEETHOVEN. To myślenie rodem z dynamicznego XIX wieku, kiedy o Wolfgangu wielu starało się zapomnieć uważając, że ta muzyka to przeżytek pozbawiony emocji, jedynie zbiór pasaży. Jedynie niektórzy, wielcy (Rossini, Brahms, Czajkowski, R. Strauss), nieśmiało, czasem trochę po cichu, ją podziwiali (zwłaszcza niespotykane bogactwo inwencji i… jej uczuciowość właśnie!). Cóż, prawo epoki – ta romantyczna bardziej ceniła dramatyczne wstrząsy wielkiej orkiestry niż intymne, nieraz kameralne wypowiedzi Mozarta. Spójrzcie jeszcze na Mozartowską różnorodność gatunkową – co tknał, zamieniało się w doskonałość i to prawie na każdy instrument. Nikt w XIX wieku, także Beethoven, nie był twórcą tak wszechstronnym (nie mógł zresztą, prawo epoki). I do tego doskonałość formalna, harmoniczne poszukiwania, genialna zwięzłość, zmysł dramatyczny (Pociej przyznaje - bodaj największy w historii), psychoanaliza postaci w operach...

Można wymieniać, pisać wielkie eseje. Albo/i - słuchać...

Zapewne nie wszystkich przekonałem - odsyłam więc choćby do Einsteina. Biografia powstała w pierwszych dekadach XX wieku, który ponownie oszalał na punkcie Salzburczyka. Bardzo wyraźnie pokazuje, na czym polega wielkość, geniusz Mozarta. Zauważamy, że nawet dzieła młodzieńcze (8- czy 9-latka) mają w sobie coś, czego nie mają utwory zapomnianych, ówczesnych kompozytorów. Mozart przewyższał wtedy wszystkich (wiedział to zresztą, jednocześnie będąc pełnym podziwu dla Bachów czy Haydna)… To chyba nie jest przesada.  ;)

Nie zapominajmy o 'oczekiwaniach' epoki w której żył Wolfgang Amadeusz w stosunku do sztuki (muzyki) - epoka ta nie lubiła oglądać (słuchać) wynurzeń twórców w postaci niezawoalowanej... W dodatku jako freelancer Mozart musiał dbać o to, by nie pisać dzieł "do szuflady", chciał je po prostu skomercjalizować  ;) Gdzieś spotkałam się z opinią, że np.  8 koncert fortepianowy C-dur KV 246 "Lützow" był pisany dla dość przeciętnej pianistki, więc i partia fortepianu jest w tym koncercie taka sobie... Geniusz Mozarta nie był oczywisty dla wielu jemu współczesnych, np. przepyszna Sinfonia concertante Es-dur KV 364 została bardzo szybko wycofana z programu Concerts Spirituels w Paryżu. Ponieważ Mozart cudownie równoważył w swych dziełach formę i treść, jego muzyka wydawała się wielu (jemu współczesnym) za mało rozrywkowa i zbyt poważna. Z kolei niektórzy romantycy uważali, że muzyka Wolfganga Amadeusza jest... zbyt prosta i naiwna. Mozarta "broniła" nawet sama George Sand: "On jest wielki, piękny i prosty jak natura. Wy, Niemcy znajdujecie go nie dość tajemniczym; lubicie to, co nie od razu rozumiecie. Lecz spójrzcie na słońce - czy jest ono kiedykolwiek piekniejsze jak na czystym niebie? Jeśli się domagacie chmur między nim i wami, to dlatego, ze macie słabe oczy".

Miał do niej Chopin nosa.  ;D  Tak, tak, owi Niemcy znakomicie pokazują, jak odbierano sztukę dźwięku w XIX wieku...


Kasiu, do Concerts Spirituels i paryskiej publiczności można mieć powody, by żywić rozczarowanie. Wydziwiali z Symfonią ("Paryską", 2 razy pisał Andante), nie poznali się na genialnej Symfonii koncertującej, na sonacie fortepianowej a-moll, która przeszła bez echa. A mały Wolfi grał z pasją na organach pobliskiego Wersalu... :D
Słuszna uwaga! - Mozart pisał w celach zarobkowych. Dla klientów - publiczności - w końcu przestał być aż tak atrakcyjny. Nie rozumiano go... 

Januszu

Mowiac o wszelakich zjawiskach np. artystycznych uzewnetrzniamy wlasna dusze.
Podajemy ja jak na talerzu do ogolnej oceny.
Skoro to robimy,  musimy sie liczyc z tym, ze wlasnie ona (dusza) zostanie poddana krytyce.

Moja " niesprawna wybraznia"  tez jest rodzajem Twoje krytyki na temat mojej osoby.
Reasumujac.  Tobie wolno,  mnie nie. Ja jestem impertynentem (aro),szamanem, Ty swietoszkiem.

K woli wyjasnienia,  z reka na sercu, odczytuje Cie Januszu jako osobe o niezwykle bogatym wnetrzu, co niekoniecznie musi isc w parze z umiejetnoscia
zrozumienia zlozonosci (pasaze,pasaze Twoim zdaniem) sztuki MOZARTA.
Mam nadzieje, ze tym razem sie zrozumiemy.

Słuchanie ostatnich mozartowskich sonat to czysta przyjemność. To są formy doskonałe pod każdym względem. Pogoda pełna zamyślenia, taka, której uczy nas czas... powściągliwa, szlachetna melancholia, spokój pełen słodyczy. Bogactwo, wyrafinowanie faktury.
Mozart, zwłaszcza z ostatnich lat, nie tylko w sonatach, to właśnie owa "synteza melodycznego piękna i mistrzostwa formy".
I przecież musimy pamiętać, że nie cały wiek XIX był mu niechętny:) Nie rozumiały go tłumy, lecz był geniusz, który poznał się na innym geniuszu.
Chopin czerpał inspirację i naukę zarówno z Bacha jak i z Mozarta. I od Wolfganga właśnie brał choćby owo melodyczne piękno, klarowność faktury, podstawy swego brillant. I więcej jeszcze...
Wspomnijmy, że to wariacje na temat z Don Giovanniego, wykonane w Wiedniu, rozsławiły go w Europie i to po ich wysłuchaniu Schumann okrzyknął go geniuszem. Że wielekroć nie tylko słuchał, ale i  wykonywał jego utwory.
Oczywiście, pamiętamy, co było jego ostatnim życzeniem. Requiem inspirowało go jednak także przy pisaniu Nokturnów i Sonaty op.65
Jean Eigeldinger tworzył szeregi muzyków, od klasycyzmu do poczatków XX wieku, według ich muzycznego pokrewieństwa. Jeden z tych szeregów ustawił w następującej kolejności: Mozart - Chopin - Debussy.

Uważa się, że ich pokrewieństwo tkwi w "sposobie rozumienia muzycznego romantyzmu, którego w opinii wielu Mozart ze swych dzieł ostatnich był prekursorem (zwłaszcza w Don Giovannim, koncercie fortepianowym c-moll KV 491, ostatnich symfoniach g-moll i C-dur)".
Bardzo mi się podoba ten fragment eseju Magdaleny Chylińskiej na temat ich duchowego powinowactwa:
"Muzyczna więź łącząca twórczość Mozarta i Chopina może stanowić argument przemawiający za słusznością periodyzacji historii muzyki zaproponowanej przez F. Bloome'go - by XVIII i XIX wiek połączyć w jedną klasyczno-romantyczną epokę silnie z sobą powiązaną przede wszystkim poprzez wspólnotę uprawianych gatunków i form muzycznych. W przypadku Chopina i Mozarta owa wspólnota gatunkowa dopełniona została także wspólnotą emocji i wyrazu. Geniuszy swoich epok - Mozarta i Chopina - połączyły: niezrównany dar inwencji melodycznej, umiłowanie "pięknego śpiewu", bogactwo ornamentyki, a przy tym prostota i naturalność frazy melodycznej. Obaj kompozytorzy byli urodzonymi melodystami, którym: "melodie podpływały tak samo łatwo", pisze Chylińska.
Ja chętnie podpiszę się pod jej słowami. Mozart zapoczątkowuje romantyzm, Chopin opiera się na klasycyzmie. Obaj są geniuszami wykraczającymi poza ramy swoich epok, łącząc je w pełną, bajecznie piękną, harmonijną całość, tworząc syntezę tego, co w nich najważniejsze, najbardziej wartościowe. Jest w ich dziełach pełnia, jakiej pragnie ludzka dusza. Gorący poryw uczucia, i tchnienie niebiańskiego spokoju. Bunt, i pogodzenie z losem. Gorycz i słodycz życia. Romantyczne burze i klasyczna harmonia.
Ja w odbiorze muzyki, i nie tylko, kochając po równo Wolfiego i Fryderyka, także czuję się  klasyko-romantyczką :)

Coz dodac, Asiu... :-*

Och, na pewno coś byś potrafił ;)
Ale wrócisz jeszcze do 15 Sonaty?

Ty potrafisz lepiej. Ma piekne, pelne zycia Allegro... A rondo i jego minore, i te wszystkie smaczki! Powrocimy do niego... Buona notte...  ;)

OK. Powrócimy:) Buona notte:))

I z mojej strony "k woli" (gwoli) wyjaśnienia... bartusie, Czytaj dokładniej moje posty, albo nie konfabuluj. "Pasaże, pasaże..." to było odwołanie się do niektórych (i wcale nie tak odosobnionych) funkcjonujących w świecie muzycznym opinii. Dalej, wyraźnie napisałem: "Ja - aż taki bezduszny w osądzie nie jestem" To, że i ja pod niektórymi utworami Mozarta mógłbym się podpisać identycznie - to chyba nic zdumiewającego? Nawet Pat twierdzi, że nie wszystko co Mozart napisał to nieśmiertlene cuda... Z drugiej strony pisałem wyraźnie: " i u Mozarta mam swoje "kultowe" kompozycje"
Dlatego nie uogólniaj, kolego,  nie manipuluj słowami, bo to nieeleganckie :(

"...........Przyimek ten powstał z wyrażenia k woli, tzn. z przyimka k (zachowanego w tej postaci jeszcze w gwarach, np. k nam, k sobie, występującego obocznie do ku, np. ku nam, ku sobie), który w pozycji przed spółgłoską dźwięczną

uległ udźwięcznieniu, tzn. k woli → gwoli. Obecnie jest rzadko używany, przestarzały. Świadczy o tym m.in. zniekształcona, niepoprawna, historycznie nieuzasadniona forma w woli.
— Krystyna Długosz-Kurczabowa, Uniwersytet Warszawski"

Myslalem, ze tak sie pisze.


Zawsze brzydzilem sie manipulacja. Prosze, nie zarzucaj mi tej metody prowadzenia dyskusji.


Skad wiesz? Policzyles te opinie - to nie jest argument.

Nie znam utworu Mozarta, ktory nie jest "niesmiertelnym" cudem.
Wszystko,co napisal jest absolutnie genialne.
Rownowaga emocjonalna dziel Mozarta idealnie wpasowuje sie do mojego sposobu myslenia o sztuce (muzyce).
Nie dziw sie,  ze z impetem rzuce sie na kazdego, kto podniesie reke na pana Mozarta.

Nadal uwazam, ze masz prawo do krytyki niektorych dziel mistrza Mozarta, tak jak i ja do nie zgodzenia sie z Twoja opinia.

Gdybys podal jakies konkretne przyklady z opisem, analiza, moze nasza dyskusja potoczylaby sie inaczej.

Ja o tych gamach i pasażach słyszałam tylko od Jerzego Maksymiuka. I się nie  zgadzam! ;D Wogóle ten cały wywiad jakiś taki zblazowany i nonszalancki  :P Oto ten fragment (wywiad z 2006 roku):

[...] Mozart to gamy i pasaże, ale nie można ich grać tak jak ćwiczenia. Nie powinny być sztywne, lecz płynnie falować. Ale to falowanie nie może być też za duże, bo doprowadzi się do deformacji tej muzyki. Gdy go jednak nie ma, jest ona strasznie nudna [...]

Maksymiuk mówi też, że jedynym (sic!) pianistą, który ma "Mozarta we krwi" jest Murray Perahia. Hehe, jedynym to chyba nie... ;)

Przykro mi bartusie, że tak to momentami odczuwam i przelewam na "papier". Ale zapewniam Cię, nie będę tego czynił, jeśli nie będziesz mi dawał ku temu powodów. Jesli więc prowadzisz ze mną (ale i z kimkolwiek!) polemikę staraj się dokładnie czytać opinie i je rzetelnie kontrargumentować.

Piszę to w kontekście coraz częściej nachodzących mnie odczuć i refleksji, czy aby Twoja polemika z (rożnymi) moimi wypowiedziami ma li tylko charakter merytoryczny?... I wiesz co? nie potrafię sobie na to pytanie zdecydowanie odpowiedzieć. Brakuje mi przekonywujących argumentów.  :(

Na Twoją obronę mam tylko jeden, ale bardzo solidny: na jakiego groma miałbyś tak czynić ???

Bartku, cieszę się, że wspólnie kochamy Mozarta... Wierzę, Januszu, że jeszcze bardziej się do niego przekonasz. A propos tych nie-nieśmiertelnych cudów - miałem na myśli zwłaszcza młodzieńcze dzieła, niektóre male symfonie, nieznane prawie koncerty klawesynowe, kwartety i inne drobne utwory. Pisząc je Mozart miał kilka/kilkanaście lat (choć i w tym wieku, dobrze wiemy, potrafił napisać dzieła genialne!). Są to czasem przeróbki dzieł innych mistrzów. W końcu jednak - Mozart w ciągu swego krótkiego życia stworzył ogromną liczbę kompozycji, przez to i wielka liczba arcydzieł muzycznych I-rzędu - to właśnie utwory Mozarta.

Jeśli chodzi o Maksymiuka - tak, to prawda; zarzucił on, że Mozartowi wychodziło coś tylko "raz na jakiś czas", poza tym oprócz Requiem (które określa czasem jako pół-Mozartowskie) nie widzi on w jego twórczości rzeczy nieśmiertelnych.

Niestety, znam jeszcze jednego takiego outsidera. To Danuta Gwizdalanka, (quasi- ?)muzykolog, której nie mogę cenić, chocby za opinię: Mozart jest mistrzem ładnych melodii, twórcą uroczych serenad i oper buffa, w którego muzyce nie ma powodu doszukiwać się głębi.  To opinia, która przystoi naukowcowi?  :-\

Mahler umarł wymawiając słowo MOZART.

Wagner (notabene wielki KRYTYK MOZARTA, jego traktaty o muzycznej estetyce bywają czasem niesprawiedliwe dla naszego bohatera) stwierdził: "WIERZĘ W BOGA, MOZARTA I BEETHOVENA".

Czajkowski nazwał Mozarta MESJASZEM, CHRYSTUSEM MUZYKI.

Rossini napisał na partyturze "Don Giovanniego": PISMO ŚWIĘTE.

Krytyk muzyczny James Svejda zapytany o religię, odpowiedział: "Mozart".

...

Drodzy Panowie, proszę, dyskutujmy w tym wątku tylko na temat Mozarta i jego muzyki.  :)

Kasiu, to właśnie pokazuje jasno, że percepcja Mozarta jest dla niektórych po prostu za trudna. Tam gdzie jedni widzą puste pasaże, inni widzą wyrażone w klasyczny, doskonały sposób emocje.
Miałem nadzieję, że razem z Tobą i Asią, poprzez ostatnie prezentowanie Mozartowych utworow-perełek, pokazujemy rzeczywistą głębię tej muzyki...  ;)

Czy ktoś napisze piękniej aby mnie przekonać o czymś wręcz przeciwnym.

Asiu,
opowiadasz piękniej niż Bogusław Kaczyński.
Asiu,
jesteś jego kobiecym odpowiednikiem.

:D

Za trudna? To troche arbitralne podejście. Ja sformułowałbym inaczej: percepcja Mozarta nie trafia (bo nie musi) każdemu w jego gust. A o gustach się nie dyskutuje. Każdy ma prawo mieć swój własny (i rzecz jasna - nie powinno się gustów oceniać, względem własnych.)


Rozumiem, ze jeśli ktoś jest w czymś mądry, to dla niego zrozumienie rzeczy nie jest trudne. I na odwrót, jeśli dla kogoś coś jest za trudne, to oznacza, że odstaje mądrością od tego pierwszego.
Jeśli takim kluczem klasyfikować będziemy miłośników muzyki – to ja, sorry, spakuję manatki.
Ale spoko, przyjaciele, to był z mojej strony żart   ;) (ale mam nadzieję - nie tylko z mojej)

W wywiadach i artykułach pisanych,
pan Jerzy Maksymiuk wypowiada się wzniośle o Mozarcie.
W streszczeniu jego zdania o muzyce Mozarta napiszę tak:

 jest muzyka która przewyższa naturę
i jest to muzyka Mozarta.

Patryku  :) dlatego też podchodzimy do gam i pasaży z  politowaniem  :D Tak samo jak do deklaracji F. Deliusa: "If a man tells me that he likes Mozart, I know in advance, that he is a bad musician".  ??? x 1000000

W muzyce Mozarta nie brak żadnej emocji. Jeśli ktoś słyszy w utworach Mozarta same gamy i pasaże, to niech sobie siedzi 8 days a week   ;) w muzyce atonalnej, a jeżeli dostrzega w jego dziele tylko pralinki, to chyba pomylił muzykę Wolfiego z Mozartkugeln  :D (jest chyba z 7 rodzajów, a każdy producent twierdzi, że jego wyrób jest oryginalny).

Zakończę mojego posta takim oto retorycznym pytaniem (w języku George Sand żeby było nie wprost tak jak nakazywała epoka, w której tworzył Wolfgang Amadeusz)  ;) :

Comment ne pas etre amoureuse d' Amadé?  ;)

Chacun à sa manière, ma cheri!

Ale zgadzam się, Kasiu, z Twoją wypowiedzią complètement!

Chyba o wielkości Mozarta nie musimy dyskutować. Jego muzyka przeszła próbę
czasu i pewnie będzie z nami jak długo będzie istnieć ludzkość.
I na pewno nie jest za trudna. Jest jak przejrzysta  woda w strumieniu.
A że nie do każdego trafia?? Cóż powinniśmy im tylko współczuć. :'(

Ciesze się Marku, że po przerwie wróciłeś na nasze podwórko. Dzięki Twym wypowiedziom nasze Forum nabiera szlachetnych i pięknych barw  :)

Z drugiej strony, Tereniu, ja nie znam nikogo, kto byłby miłośnikiem muzyki klasycznej i do którego serca nie trafiałby praktycznie żaden utwór Mozarta. Może więc to nasze współczucie nie będzie aż tak nadużywane... :)

Dzięki
Januszu.  :)

Trudnością próbowałem tłumaczyć to, że nie do każdego trafia. Bo łatwo ujrzeć pasaże i gamy, może trudniej (ujrzeć i docenić) - wyważenie emocji (których w niej mnóstwo!) czy genialną fakturę. Przy czym - dzieła Mozarta są tak zróżnicowane, że generalizacje też nie sa właściwe.



Pięknie powiedziane...  :)

Marku! :D Zawsze byłeś niezmiernie uprzejmy i szarmancki, jednak muszę stwierdzić, że to porównanie to zaszczyt tyle wielki, co niezasłużony :o Gdzież mnie do takiej gwiazdy? Całym sercem kocham muzykę, lecz potrafię się najwyżej nią zachwycić, spróbować przelać swój zachwyt na papier, ewentualnie napisać wiersz... Pan Kaczyński prócz miłości do muzyki i daru ładnego opowiadania posiada wielkie doświadczenie i olbrzymią wiedzę. Bliżej do niego naszym forumowym przyjaciołom, których tu czytamy, przy których moja skromna wiedza blednie niczym świeczka przy pochodniach:) Zresztą rozumiem, że chodzi o sam dar opowiadania, ale i to przecież za wiele:) Jednak cieszę się, że Ci się podoba moje pisanie i ogromnie, choć z zawstydzeniem, dziękuję:)

Asiu, masz dar trafnego osądu, na dodatek potrafisz wypowiedzi ubrać w interesującą a niemęczącą formę. To nie komplement, to stwierdzenie faktu :) A Marek fajnie wyłapuje i podsumowuje cechy forumowiczów.

Et tu, Brute... ;) :D Rozpieszczacie mnie ponad miarę; dobrze, że posiadam pewną dozę samokrytycyzmu, inaczej nadęłabym się Wam niczym dorodny balon i uniosła w górę porwana zachwytem :D :D

Ha, skoro dobrze się mnie czyta, to ośmielę się napomknąć słów parę o wspomnianej wcześniej Symfonii koncertującej KV 364. Mam do niej sentyment, bowiem znalazła się ona na jednej z moich pierwszych mozartowskich płyt; zaraz po - oczywiście :) - Małej Nocnej Muzyce i Divertimenti 136-8 w wykonaniu Concerto Avenna; do której zresztą też ogromnie jestem przywiązana:), oraz kilku największych Mozartowych "przebojach", jak Symfonia g-moll czy Elwira Madigan. Jedna z pierwszych, zatem w istotnym stopniu przyczyniła się do mojego oczarowania Mozartem:)
Moja płyta z Symfonią (prócz niej jest tam jeszcze Symfonia 112 i Serenata Nocturna) została nagrana przez Strings of Zurich pod Howardem Griffithsem. Tutaj możecie jej nawet posłuchać (to ta sama, tylko w trochę późniejszym wydaniu):
http://www.we7.com/#/artist/Frank-Gassman-Semra-Griffiths-Strings-of-Zurich-and

(trzeba klikać na strzałki przy poszczególnych częściach, inaczej player zaczyna grać losowo coś innego:))  Jeśli zechcecie posłuchać, możecie też przy okazji ocenić i powiedzieć mi, czy poznałam to genialne dzieło w dobrym wykonaniu :) Dla mnie, rzecz jasna, zawsze będzie ono bliskie sercu, bo tak usłyszałam je po raz pierwszy.:)

Przez długi czas wystarczała mi wiedza, że jest ona bardzo piękna:) Że przepięknie, zachwycająco dialogują w niej skrzypce z altówką, a rozmowę obu instrumentów równie pięknie dopełnia orkiestra, tworząc razem magiczną całość, brzmiącą to z pogodną lekkością, to z niezwykłą głębią i rozmarzeniem. Że można by ją podać jako jeden z przykład, dyskutując o doskonałości dzieł Mozarta i sile, z jaką porusza nasze serca...

Teraz dowiedziałam się też, że ta symfonia została niemal odkryta na nowo w roku... 1924! - kiedy zaczął ją grać Lionel Tertis, najpierw z Tritzem Kreisterem, potem z Williamem Primrose i stopniowo zainteresowali nią innych muzyków, i słuchaczy. Oraz, że altówka specjalnie nastrojona została o pół tonu wyżej, a jej partia napisana jest w D-dur, po to, by brzmiała zgodnie zresztą instrumentów:) Nazywa się to scordatura i w tajemniczy (dla mnie :)) sposób zwiększa piękno i dźwięczność tonu.

Niedoceniona?? Nie mogę pojąć, dlaczego. W moich uszach i sercu Andante jest arcydziełem uczucia. Głębokim, przejmującym. Czy było zbyt głębokie na wiek XVIII? Czy zbyt spokojne dla wieku XIX?

Klasycy cenili rozum, umiar i ład, więc stawiali tamę uczuciom, ujmowali je w niezwykle sztywne, konwencjonalne ramy. Romantycy w odpowiedzi buntowali się przeciw ramom w ogóle, dając się prowadzić jedynie uczuciu. To już wspominał Pat – chcieli podanych wprost dramatycznych uderzeń, nie delikatnego szeptu,  niedopowiedzenia... a jednocześnie zachwycała ich kryjąca się w skomplikowaniu form tajemniczość, nie szlachetność prostoty. Jednostronne rozwijanie pewnych aspektów może rodzić ograniczenia.
Czyżbyśmy dopiero my, w naszej epoce niemal całkowitej duchowej i artystycznej wolności, mieli okazję docenić i prawidłowo wyważyć jedno i drugie?:)
Tutaj wykonanie, o którym wiem, że naprawdę jest mistrzowskie:
Allegro:
http://www.youtube.com/watch?v=xWxtMYLfuA4
http://www.youtube.com/watch?v=Q2QmmYVSu1I&feature=related
Andante: (!!)
http://www.youtube.com/watch?v=_wJTQSo-NDk&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=EYm9ek1Ap5k&feature=related
Presto:
http://www.youtube.com/watch?v=DO3a_nPtOr0&NR=1

Co więcej zaś da się powiedzieć o tym wielkim dziele, to pewnie Pat, gdy "wróci, to resztę dopowie" :)

Pokochałam tę symfonię, gdy po zauroczeniu filmem "Amadeusz" nabyłam sobie
kasetę magnetofonową(1985 rok) z soundtrackiem z tego filmu.
No i wtedy też pokochałam altówkę.

Cóż za napomknienie, Joanno…  :D  Muszę się przyznać, że jeszcze przed 'dyskusją' o wielkości Mozarta, chciałem ten utwór zaprezentować. Ubiegłaś mnie i dzięki za to.   ;)

Wiele zostało już powiedziane, co mam dodać? Z pewnością największe osiągniecie Wolfganga w gatunku koncertu skrzypcowego. To, co jedynie zarysowuje się w koncertach roku 1775 staje się wyraźne w tej Sinfonii concertante. Jest jednym z tych arcydzieł, które spod pióra Mistrza wyjść mogły tylko raz, jedyny raz. A Mozart artystycznie wciąż DOJRZEWAŁ. Czaruje od samego początku, od pierwszego ogniwa, Allegro MAESTOSO, majestatycznego, zachwycającego potęgą i pełnią brzmienia. Temat drugi - kontrastujący, urzekający śpiewnością i barwnością (mrok - jasność). Wspaniałe są te osławione, wielkie, mannheimskie crescenda, partie instrumentów dętych na tle smyczkowego pizzicato.

Co do Andante - tak pięknie zostało już opisane. C-moll modulujące szczególnie do Es-dur wyraża uczucia intymne, wręcz 'żarliwe'. Finał zachwyca pogodą ducha, inwencją, zaskakuje.

Wielkim osiągnięciem Mozarta jest potraktowanie instrumentów solowych, skrzypiec i altówek. Pisze on świetne kadencje do I i II części; wydają się trudne (Kuba Jakowicz), tak naprawdę jednak ich partytura nie jest skomplikowana. Po raz kolejny dochodzimy do NATURALNOŚCI muzyki Mozarta, czasem, jak się wydaje, niełatwej dla wykonawców, jednocześnie jednak - jak najbardziej logicznej, sięgającej , jak określa Łukasz Borowicz, do rdzenia muzyki. Tak, Mozart sięga do rdzenia muzyki. Zwróćcie też proszę uwagę -  skrzypce i altówka rzadko mówią jednocześnie, mamy wspaniałe, partnerskie dialogowanie (altówka nie jest traktowana drugoplanowo, Asia wspomniała o jej D-durze i scordaturze). Dialogi wtopione są w partię orkiestrową (pełną rozmachu, a to przecież JEDYNIE 2 oboje, 2 rogi i smyczki, z podwojoną sekcją altówek!), osiągamy niezwykłą, MOZARTOWSKĄ, jedność.

Co skłoniło Mozarta do napisania Sinfonii? Ukończona w okolicach wizyty w Paryżu (1778, ale w jakimś zamieszaniu nie posłano ją tam kopiście!), nieco wcześniej Mozart przebywał w Mannheimie. To miasto może być dla jej powstania kluczowe - genialna orkiestra (stąd te crescenda), która fascynowała Mistrza, z drugiej strony - namiętna miłość, Aloysia Weber…

Bartusie, jeśli zerknąłeś do partytury Sinfonii, to może napiszesz coś o tej scordaturze, jej orkiestrowym blasku od środka itd...  ;)

Polecam nagranie z Ojstrachem ojcem i synem!

Patryku.

Dlaczego scordatura?
Otoz powszechnie sie uwaza, ze strojac altowke o pol tonu wyzej, tonacja Es -dur staje sie jak tonacja D-dur (pod palcami).
Pozwala to na czeste uzywanie strun pustych a zatem poprawia rezonans (brzmienie instrumentu).
Ja jednak jestem troche innego zdania. Tonacja Es -dur (pod palcami) jest dosyc trudna dla zaawansowanej partii duzego instrumentu pod broda jakim jest altowka.
W szybkich przebiegach (a jest ich duzo w Sinfonii) notoryczne uzywanie 4 palca (wszelkie asy, esy) moze byc dla naciagnietej reki altowiolisty po prostu niewygodne.
Altowka sama w sobie rezonuje bardzo dobrze (lepiej od skrzypiec), a wiec poprawianie rezonansu jest nie konieczne.

Ach, Pat, gdybym wiedziała, że szykowałeś się do prezentacji, pewnie siedziałabym cicho:) Osobiście wolę czytać Twoje opisy, z których, prócz tego, że są piękne, mogę się jeszcze tak wiele dowiedzieć. Ale właśnie miałam nadzieję na cenne uzupełnienie  :)
Ha, można by rzec, że powiedziany został efektowny wstęp, a Ty dodałeś konkrety :D  Teraz dopiero ta prezentacja jest pełna, kiedy połączyły się Twoja rzetelna wiedza o utworze i okolicznościach jego powstania i moje dyletanckie acz szczere zachwyty:) Mannheimskie crescenda... jak to dumnie brzmi...

Żeby długo nie szukać, oto Sinfonia concertante i Ojstrachowie. O rany...  :) :)
http://www.youtube.com/watch?v=HAPa08UKivQ&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=tjhU85zt0AI&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=-hq5Nezv7dw&feature=related

 

No to pięknie! Popełniłam hiperpomyłkę i wszystkich wprowadziłam w błąd, za co bardzo przepraszam... mam nadzieję, że wybaczycie... Francuzi nie poznali się nie na Symfonii koncertującej Es-dur KV 364, która powstała w Salzburgu w 1779, ale na Sinfonii concertante też Es-dur KV 297b z marca/kwietnia 1778, kiedy Wolfgang Amadeusz przebywał w Paryżu. W Symfonii koncertującej KV 297b dialog ze sobą prowadzą nie skrzypce i altówka, ale instrumenty dęte: flet, obój, róg i fagot. (Academy of St. Martin in the Fields & Neville Marriner):

I Allegro

http://www.youtube.com/watch?v=k4a-IukyK9I

II Adagio

http://www.youtube.com/watch?v=yJmCZG_K8SQ

III Andantino con variazioni cz. 1

http://www.youtube.com/watch?v=DEntm9Jag-8

III Andantino con variazioni cz. 2

http://www.youtube.com/watch?v=6PKMaGtQDDQ

Ja podobnie, Kasiu, ale dzięki za sprostowanie (i mnie).  ;) Zupełnie zapomniałem o tej Symfonii koncertującej na zestaw instrumentów dętych i orkiestrę KV 297b, rzeczywiście - to utwór paryski, to z nim wystąpiły kłopoty, to na nim paryżanie się nie poznali. Zresztą, po dziś dzień niezbyt znany utwór. Przeglądałem dziś A. Kolb i rzuciło mi się w oczy: W Salzburgu Mozart "pisze 32. i 34. Symfonię, Symphonie concertante na skrzypce i altówkę, Koncert Es-dur na dwa fortepiany...". Tuż po powrocie (17.01.1779) z monachijsko-mannheimsko-paryskiego tournee, bardzo nieudanego, dodajmy. Stanowczo zbyt wcześnie umiejscowiliśmy czas powstania tego dzieła. Niemniej - inspiracje mannheimskie (z Mannheimem Mozart miał, ogólnie, wyjątkowo dobre wspomnienia - Weberowie (!), państwo Cannabich z piękną Różą, śpiewak Raff...) są wyraźne. 

Tak, to był dla Mozarta bardzo cięzki czas. 3 lipca 1778 roku w Paryżu zmarła jego mama, a publiczność paryska, która kiedyś zachwycała się małym Wolfim, w 1778 zgotowała mu chłodne przyjęcie. Głowy Francuzów zajmowała już niedaleka Rewolucja, ale my nie napiszemy im z tego powodu usprawiedliwienia  ;) Protektor Wolfiego Friedrich Melchior Grimm chciał się go jak najszybciej pozbyć i opłacił Mozartowi dyliżans aż do samego Salzburga... Jakby tego było mało w Monachium Alojza złamała mu serce  :'(

Bartusie, jesteś nieoceniony  :)

Altówka była ulubionym instrumentem smyczkowym Wolfganga Amadeusza. Dla zaprzyjaźnionej rodziny Jacquinów, która mieszkała w domu położonym w Ogrodzie Botanicznym na przedmieściach Wiednia (ojciec rodziny był słynnym botanikiem i ogólnie światłym umysłem) napisał na początku sierpnia 1786 Kegelstatt Trio - Trio kręgli Es-dur KV 498 na fortepian, klarnet i altówkę. Ta perełka muzyki kameralnej wzięła swą nazwę stąd, że muzykalna rodzina Jacquinów równie chętnie muzykowała, co grała w kręgle z Mozartem  :) Partię altówki grał oczywiście sam Wolfgang Amadeusz. (Michel Portal - klarnet & Les Musiciens):

I Andante

http://www.youtube.com/watch?v=CYxhQvm2DK8

II Menuetto

http://www.youtube.com/watch?v=4cUJqZgZmCU

III Rondeaux: Allegretto

http://www.youtube.com/watch?v=Rw7x-dIhgaE

Tak, podczas podróży 1777-1779 Mozartem owładneły po raz pierwszy tak wielkie namiętności – kuzyneczka Bäsle, Aloysia Weber, Cannabichówna… Wolfgang prawdziwie dojrzewał i to z dala od ojca.

Niesamowicie ciekawą lekturą (a i dobrym przykładem XVIII-wiecznej epistolografii) jest prowadzona wtedy mniej-bardziej intensywnie korespondencja między Wolfgangiem (czasem też matką) a Leopoldem, który pozostał w Salzburgu. Na ich podstawie można dokonać trafnej psychoanalizy Wolfganga. Zdarzały się między nimi spięcia, Leopold widział wszystkie te słabości syna, które nieraz uniemożliwiały mu odnalezienie się w świecie, zdobycie stałej posady i szacunku u szerokiej publiczności. Jednocześnie, nie możemy zaprzeczyć, że ojciec  był dla Amade niezwykle istotny, syn go kochał i szanował. 

Tak... stało się najgorsze. :(  W obliczu finansowego fiaska całej podróży, w tak znienawidzonym przez Wolfganga Paryżu (Grimm! Legros – z concerts spirituels - porażka chórów do Miserere, S. koncertującej, wysztychowane sonaty otrzymuje dawno po upuszczeniu Paryża...), umiera najukochańsza matka. Była dla niego wielkim oparciem, jakby powierniczką, choć zapewne jej autorytet – w odróżnieniu od ojcowskiego – był zerowy. Dla 22-letniego Mozarta był to szok, moment przełomu. W nocy pisze listy – do ojca (pełen kontrastów, zmian nastrojów!) i Bullingera, przyjaciela rodziny w Salzburgu. Nie wyjawia straszliwego faktu Leopoldowi. Prosi Bullingera, by ten duchowo przygotował ojca.

Wypełniony smutkiem, wstrząsający list do Bullingera świadczy zarazem o wielkiej wewnętrznej sile Mozarta. Mówi się czasem, że paryska żałoba nie trwała długo, że Mozart szybko pogodził się z utratą matki. Być może pomogła mu w tym głęboka wiara. W Bogu – zupełnie niezaradny, niedoświadczony, łatwowierny i odtąd w podróży zupełnie SAM – szuka oparcia.

"Kiedy zrobiło się tak niebezpiecznie,
prosiłem Boga tylko o 2 rzeczy,
    a mianowice o szczęsną godzinę śmierci dla mojej matki
    i dla mnie, o siłę i rozwagę
 
– dobry Bóg wysłuchał mnie i udzielił tych łask w wielkiej obfitości…"


Richter. http://www.youtube.com/watch?v=Lrz_8mMMOpc


...

Oui. :D Opowiedz nam, proszę, przy okazji, jakie symfonie (lub inne utwory WAMoz) grałeś, która jest ta, Twoim zdaniem, najdoskonalsza itd...  :D



Na skrzypcach grać nie lubił (zastrzegł się po powrocie do S. w 1779: Colloredo, grać na organach, JA, EBEN, ale na skrzypcach - co to, to nie!  ;D), dźwięk altówki - rzeczywiście cenił. Kochał - z i. dętych - klarnet, fortepian - jak wiadomo, zatem zestaw instrumentów - perfekcyjny. Urocza Francisza J. gra na fortepianie, a wielki klarnecista A. Stadler dzierży w ręce klarnet. I tak oto mamy arcydzieło.

Ein Terzett für Klavier, Clarinett und Viola (zamiast klarnetu - mogą być skrzypce, czego ja sobie nie wyobrażam!), od kontemplacyjnego Andante (!) do Allegretto z pięknym minore. Powtórzę się - ile pomysłów! Jakie piękne barwy, ciemne c-moll i znów śpiewne Es-dur, muzyka uczuć... Kontrapunkty, ale nierzucające się, jakby - niezauważalne, forma SŁUŻY treści -- uczony, dojrzały Mozart!   ;)

Najczystsza kamerlistyka.


Nawet w Symfonii koncertującej K. 297b, napisanej DLA..., NA zamowienie - zwłaszcza w II części słychać (wciąż przecież młodego i do tego w owym czasie - rozczarowanego) geniusza.

Kasiu na samą Rewolucje, to chyba jeszcze trochę za wcześnie (11 lat to jednak sporo), wtedy to mogli co najwyżej zaczytywać się w Jakubie Rousseau - "Nowa Heloiza" (1761); "Umowa społeczna" (1762)..i oczywiscie poruszający kwestie wiary "Emil", ktory w okresie Rewolucji Francuskiej stał sie swoistą, naturalną ewangelią wychowania i inspiracją dla idei szkolnictwa rewolucyjnego.. :) Ale zapewne już powoli rodziła sie w nich świadomość, choć grunt do działania byl jeszcze wtedy bardzo słabiutki...a na dzieło jednego z pierwszych inspiratorów rewolucji Pierre Beaumarchais'a, przyjdzie im czekać jeszcze dobrych kilka lat tj do 1784 ("Wesele Figara" - które młody podporucznik Buonaparte nazwał "rewolucją w czynie", zaś sama tuba rewolucji Grzegorz Danton wołał z trybuny: "Figaro, ten który zabił szlachtę" - czy jakoś tak.. :) ;))  

Tak, przychodzi taki moment... kiedy już nie modlimy się, żeby to się nie stało. Kiedy błagamy wszystkie moce nieba i ziemi, już nie o to, aby najdroższa osoba została z nami, a żeby odchodząc nie cierpiała... i o to, żeby mieć dość siły... bo przecież nie umiemy sobie tego nawet wyobrazić...
i do końca wydaje się, że tak naprawdę to jest niemożliwe, a jednak zostajemy sami, zupełnie sami pod nieprzyjaznym niebem, bezradni jak liść miotany mroźnym wiatrem...
błądzimy we mgle… wokół ciemność i nie widać drogi...
Tak, wtedy to napisał... cała głębia dramatu, cała prawda miotających nim uczuć. Tak wcześnie...
Im bardziej poznaję Wolfiego, tym jest mi bliższy...
Może też pomogła mu miłość... a może właśnie wrodzona wewnętrzna siła, to słońce, które zamknięte w jego muzyce grzeje nas do dziś, które często przebija się przez nawet gęste chmury.
W każdym razie w tamtym roku w Paryżu, jeszcze chyba przed tragedią, tworzy genialne arcydzieło - koncert na flet, harfę i orkiestrę, którym już się tu zachwycaliśmy.
No i Symfonia Paryska - oni mogli się na niej nie poznać - my nie popełnimy tego błędu:)
http://www.youtube.com/watch?v=iBKmvCANasY&feature=related

Konradzie, masz oczywiście rację. Jednak przedrewolucyjny nastrój napewno juz wisiał w powietrzu. Mniej było zainteresowania twórczością jakiegoś "muzyka z Salzburga". Do tego trwał w Paryżu muzyczny spór międzu "gluckistami" i "piccinnistami". Mozart pozostawał raczej bezstronny w tej kłótni.

Ach ta Aloysia! Nie wiadomo, czy potem trochę nie żałowała, że wzgardziła uczuciami Wolfganga. Jak wiecie La donna e mobile   :D Z drugiej strony jej mąż Joseph Lange też był artystyczną duszą - był aktorem i malarzem amatorem. Joseph wystąpił w (mówionej) roli jako Monsieur Herz w Der Schauspieldirektor i namalował (niedokończony) portret  Wolfganga Amadeusza, który Konstancja uznała za najbardziej trafiony.



Przyłączam się do prośby Patryka  :) Jeśli znajdziesz Bartusie chwilkę czasu, podziel się proszę Twoją wiedzą i wrażeniami  :)

Kasiu,Patryku.

Bardzo chetnie, ale dopiero po wakacjach. Zaraz wyjezdzam.
(.. jak ja nie lubie wakacji).

Bartusie, szczęśliwej podróży i wspaniałych wakacji!    :)  8)

Ja też siedzę już na walizkach  ;D

I ja Wam życzę szczęśliwej drogi i dobrego wypoczynku:)

Ciekawe, czy Bartusowa antypatia do wakacji wynika z niechęci do przemieszczania się, czy z pracoholizmu;) Jeśli to drugie, to możesz Bartku wykorzystać czas wolny np.. na komponowanie :) Wtedy i my na tym skorzystamy:D

Asiu, un GRAND merci  :)

Dopiero dzisiaj zauważyłam Twój post z dedykacją dla podróżników Soave sia il vento . Dzięki Tobie i Patrykowi  :) zachwyciłam się sonatami w interpretacji Ch. Eschenbacha. Wczoraj odebrałam zamówienie w Empiku i w rezultacie wyjeżdżam jutro w doborowym towarzystwie panów Mozarta i Eschenbacha  :D

A tak, zamieściłam stosowną piosenkę na wakacyjne peregrynacje - obyście żeglowali łagodnie i powracali szczęśliwie:)
Faktycznie, Eschenbach zrobił furorę:)) Ale czyż na to nie zasługuje? Oczywiście Pat go wygrzebał:) ja się tylko entuzjastycznie zachwyciłam, wie immer :D 

... choć jego sympatia już wówczas kierowała się w stronę Glucka (notabene, zły GRIMM był piccinistą!  :D). Jego Alceste, Orfeusz, obie Ifigenie wystawiane w Paryżu i Wiedniu wpłynęły silnie na Mozarta i styl operowy tegoż. We Wiedniu Mozart nawiązałby z nim prawie przyjaźń, był u niego kilkukrotnie na obiedzie (m.in. po wiedeńskim Idomeneo), posłuchał jednak ojca Leopolda i kontakt się prawie urwał. A przydałby mu się tak wpływowy (także na dworze cesarza Józefa) przyjaciel!

Co do Symfonii Paryskiej, wykonanej podczas concert spirituel - paryżanom nawet przypadła do gustu (zadowolony Mozart zjadł 'ze szczęścia' lody i odmówił w dziękczynieniu jakiś obiecany pacierz  ;)). Spodobał się im zwłaszcza pasaż, którego - dla wzmocnienia efektu - Mozart powtarza, także w zakończeniu owej I części. Co do Andante były jednak obiekcje (istnieją 2 jego wersje, pierwsza - lepsza - okazała się 'za długa'... ::)).


Barrrdzo się cieszę, że i Wam pan Eschenbach przypadł do serca.  ;) 

Ja również czuję się zobligowany do wysłuchania arii z Cosi. Dzięki! Wakacyjny czas podróży... Udanych wypoczynków!  ;)

Och, i tak wszak wiadomo, o co chodzi, mein Perfektionist :D
Tercet ze stosowną dedykacją do odebrania na wątku operowym ;) 
A może, nim wiatr zadmie w żagle, posłuchajmy jeszcze I części Paryskiej symfonii i tego pasażu...
http://www.youtube.com/watch?v=JrhJ6pY35dA&feature=related

Andante zbyt długie... o tempora o gustibus... :) takiego piękna nigdy przecież zbyt dużo! 
 
 
 

Dziś w Dwójce o 19.30 "Wesele Figara" z Salzburga. Słuchamy??

Ależ oczywiście! ;D

Ja znalazłem moją ulubioną symfonię koncertującą nagraną we Francji. Wspaniała interpretacja i realizacja nagrania
http://www.youtube.com/watch?v=RzPOjLcqfrI
 :-*

Wykonanie "uświadomione historycznie" co za potworek językowy ;)

Bodku, zgadzam się z Tobą, rzecz jasna.

A zatem - nawiązujmy do Mozartowej muzyki skrzypcowej. Nie omawialiśmy tu jeszcze sonat skrzypcowych Wolfiego Amade.

Stosunkowo wczesna, Sonata C-dur KV 296, 3-częściowa, z błyskotliwym finałem. Mozart bardzo galant, choć i tak wyprzedzający swego mistrza Jana Chrystiana.

http://www.youtube.com/watch?v=j-x16GjIwok

Mozart jest dobry na wszystko, także na drogę:) Posłuchałam na wyciszenie stresu przed podróżą.
Śliczna, choć są sonaty skrzypcowe Amade, które podobają mi się jeszcze bardziej ;)
No, to wiatr w żagle:)))

Tak, Asiu, są piękniejsze. To dopiero początek jego drogi...  ;)

Uwieńczeniem tej twórczości są trzy wielkie sonaty wiedeńskie. Pierwszy opus sonat skrzypcowych, KV 302-306 + KV 296 i 301 (pomijając kilkanaście utworów bardzo młodzieńczych) przypada na rok 1778 i jego pobyt w Mannheimie. Większość dedykowana jest Marii Elżbiecie, żonie elektora palatyńskiego. Mozart czerpie z Jana Chrystiana Bacha; tradycyjnie – większość z tych sonat jest dwuczęściowa (!). Te kompozycje przypadają na okres burzliwego dojrzewania Wolfganga. Wykształca swój własny styl, przeważnie są jeszcze bardzo galant. Nie wypracował jeszcze Mozart prawdziwego dialogowania skrzypiec i fortepianu, przede wszystkim stosuje tu, jak określa Einstein, ALTERNOWANIE.  Skrzypce są w niektórych fragmentach jedynie akompaniamentem, wzmacniają partię fortepianu ; wydaje się nieraz – akompaniamentem niezbędnym.

Są w tym OPUS I takie sonaty, którym Mozart nadał szczególny blask. Zachwycają oryginalnością, świeżością i (nie pierwszy raz to wspominamy  ;)) bogactwem inwencji.
Jak choćby…

Sonata KV 305 A-dur (tonacja ostatniego Mozartowskiego arcydzieła w tym gatunku) z wariacjami w finale. Klasyczne muzykowanie w duecie.
http://www.youtube.com/watch?v=1_cI15oHq_4
http://www.youtube.com/watch?v=1W4JeRybRz0&feature=related

Sonata KV 306, trzyczęściowa. Silnie koncertująca – czy finałowa kadencja (III cz.) nie przypomina Wam (motywów z) koncertów skrzypcowych? Do tego – ożywione Allegro, con spirito z głębokim, rozbudowanym przetworzeniem i śpiewnym Andante inspirowanym J. Ch. Bachem.
http://www.youtube.com/watch?v=EMw4Pv--eLI


A e-moll?

...e-moll to jeden z Mozartowskich cudów, co zgodnie twierdzą biografowie i miłośnicy sztuki.  ;)

E-moll nieprzebłagane, dramatyczne, jedyne (tak rzadka tonacja u Mozarta!). W e Mozart rozpoczyna i kończy. Prawdopodobnie sonata skomponowana w Paryżu, w czasie choroby (tuż po śmierci?) matki, jak sonata fortepianowa a-moll.

http://www.youtube.com/watch?v=fd-FCsatmTM
http://www.youtube.com/watch?v=hCfKIyi9XvQ&feature=related - MINOROWY Menuet, jakże daleki od konwencjonalnego, dworskiego tańca? To raczej jakieś skupione, intymne Moderato z epizodem środkowym...

Zbędne tu opisy.

I z pewnością mają rację:)

Tak, też tak myślę, Amade. Wszystko jest w muzyce. Wszystko.

Zgodni, like ever.

To ciekawe:
http://www.astrouw.edu.pl/~wyrzykow/mozart2003/mozart.html
http://www.polskieradio.pl/8/404/Artykul/414634,Projekt-Mozart

Nowej forumowej towarzyszce, Julce, dedykujemy dziś Sonatę F-dur KV 377, być może najlepszą z OPUSU II sonat na fortepian i skrzypce (dedykowanego 'w oryginale' i przez oryginalnego Mozarta pani Aurnhammer, pianistce).  :D

Rozpędzone i uduchowione Allegro, w którym w tak misterny i doskonały sposób, od samego początku, splecione są partie skrzypiec i fortepianu... No i do tego - pełne żalu dramatyczne wariacje w cześci II, w d-moll, znów: jedyne i niepowtarzalne. Całość zaś wieńczy... Menuet! Żałuję, że to stosunkowo mało znana sonata... Moim zdaniem, jest być może w OPUSIE II odpowiednikiem sonaty e-moll KV 304 z OPUSU I (chociaż... czy coś może się z nią równać? zostać nazwane jej odpowiednikiem w sensie ekspresji, intymnego wyrażenia uczuć?)

http://www.youtube.com/watch?v=vzf5-WZyL1c

Patryku słuchasz? Na dwójce dwudziesty czwarty! :)

Ewuś, nie mogłem całego - musiałem wyjść po ekspozycji pierwszego Allegra... Trudno ocenić wykonanie - tak w ogóle, kto grał?  ;)

Stephen Kovacevich, niestety nic nie umiem powiedzieć na jego temat. To nazwisko nie było mi dotąd znane.
Aha, poza tym, że jest zaprzyjaźniony z Martą Argerich, co podkreślał komentator.

No to posłuchajmy, przerywając na moment wątek sonat skrzypcowych, S. Kovacevicha.

W duecie z Marthą Argerich!

Piękne Andante i porywające wariacje G-dur KV 501 z 1786 r.
http://www.youtube.com/watch?v=6pGo2edggt0

Ostatnie sonaty Mozarta na skrzypce i fortepian z opusu II. Są bardzo błyskotliwe, nieraz także uduchowione i nasączone głębokimi emocjami...

Północnoniemiecki recenzent tych sonat (wydanych w 1781 r.), rzadki w Mozartowym życiorysie prawdziwy znawca doceniający jego dzieło: "Sonaty te są jedyne w swoim rodzaju. Obfitują w nowe pomysły i dowody wielkiego muzycznego geniuszu autora. [...] Akompaniament skrzypiec łączy się przy tym tak kunsztownie z partią fortepianową, że oba instrumenty utrzymywane są w stałym napięciu uwagi; tak, że te sonaty wymagają równie dobrego skrzypka, co pianisty."

Sonata G-dur KV 379 (Adagio - Allegro - Temat z wariacjami !)
http://www.youtube.com/watch?v=Nb0NJ9yGjW0

Sonata Es-dur KV 380
http://www.youtube.com/watch?v=_RRJmvwrb7U

Patrick, c'est Toi?   :D

Przypomniała mi się scena z Amadeusa, w której "everything goes backwards"  ;D

Czy omawialiśmy już "Ein musikalischer Spaß" KV 522?  :)

 :D
Edama ,ćanzop ęic ołyb ondurt ;) Co wpłynęło na tak diametralną zmianę wizerunku, mon ami?? Antymateria? ;D
Wszyscy przywiązaliśmy się do Twojego nicka i trzeba będzie nieco czasu, żeby oko przywykło do nowego:))
Chociaż ten nowy też ładnie się kojarzy muzycznie:
http://www.amazon.com/Haydn-Piano-Trios-Ensemble-Trazom/dp/B00006G8BM/ref=sr_1_6?s=music&ie=UTF8&qid=1313191722&sr=1-6

Kasiu, już po wakacjach? Tak, pamiętam, że już była mowa o tym Mozartowym żarcie. Ale przecież nie zaszkodzi przypomnieć raz na jakiś czas jakiegokolwiek utworu Wolfiego. :) (Już chciałam powiedzieć "dobrego nigdy zbyt wiele", jednak zawahałam się, z racji doświadczenia z dzisiejszego koncertu w Dusznikach... :D Beata szykuje się do opisu tego traumatycznego doznania :D) Nigdy nam się nie znudzi, n'est-ce pas? :)

Asiu, po pierwszym "akcie" wakacji, teraz jest antrakt  ;) W tym roku sobie nie żałuję atrakcji bo napracowałam się przez ostatni rok jak nigdy dotąd. Tak pięknie opisujesz Twoje wrażenia z Dusznik, że mojemu laptopowi grozi co i rusz potop...

Dzięki serdeczne, Kasiu :) Pochwały zawsze mile głaszczą próżność autora, poza tym, że ja czerpię z pisania iście grafomańską przyjemność :D Oby drugi akt był równie udany! Ja już niestety spadnę z tych wyżyn mocno na ziemię... :(

Dziękuję Asiu i Tobie również życzę niezapomnianego finału pobytu w Dusznikach   :)
Nie spadniesz, połączone siły piękna muzyki i przyrody, których moc bije z Waszych relacji, będą Was unosiły nad ziemią jeszcze bardzo długo  :)

Asiu, wcale nie było tak trudno...Patryk podobnie jak maestro Leonardo, stosuje wariant "lustrzany"...bo jest po prostu leworęcznym  :D ;)

Myk - i, my dears, już przywołuję się do porządku. ;)  Co ja narobiłem, Piotr sie obawia, że na forum wystąpiły błędy, Conrado uważa, że jestem lewy, tzn. leworęczny.  ;D Ha, moja lewa ręka, choćby w graniu na fortepianie, nie nadąża za prawą. Przypomniał mi się po prostu ulubiony lustrzany "nick" Wolfganga z jego listów, a'la da Vinci, można rzec. Już jest jak dawniej, żarty na bok. Choć, czy nie popełniam świętokradztwa "tytułując się" TRAZOM od końca...

Zupełnie "z innej beczki" - jutro salzburski (Salzburger Festspiele) koncert Mozart Matinee w Dwójce; Trevor Pinnock! W programie - nur Trazom. 

Myk.

Ale myk  :D Ja również w pierwszej sekundzie nie wiedziałam what's going up  ;) Też się wczoraj przednio zabawiłam wpisując mój nick (oprócz cyfer  :D) alfabetem greckim. Janusz wyraził nawet obawę, czy Patryku nie przyśpieszylismy czasem karnawału.

 :)

OMG, wczoraj się podłamałam psychicznie po Dwójkowej retransmisji i efekty tego są az nadto widoczne  ;)

Co do Familienname naszego Maestro - w książce telefonicznej w Augsburgu można znaleźć abonentów noszących nazwisko Mozart  :) A w samym nazwisku skryła się sztuka - ART  :)