ALEXANDER GADJIEV --- nie wyobrażam sobie finału bez tego gracza. Najlepsze wykonanie sonaty op. 35. Ten pianista najlepiej radzi sobie w szybkich, dynamicznych, dramaturgicznych przebiegach. Nieco niżej oceniam część pogrzebową (w tej kwestii autorytetem póki co jest HAYATO SUMINO - zanucone cichutko, głos dziecka). Podobną do jego wykonania sonatę słyszałem ostatnio 15 lat temu, gdy jechałem autobusem na obronę pracy mgr. Do dziś nie znam jej autora, ale skojarzenia dziś nastąpiły.

*Obowiązkowo do przesłuchania całość jego prezentacji w III rundzie (załapałem się na sonatę).

Tryle lubię szybkie, dokładne i z jak najmniejszą ilością pedału. Jeśli tryl ma być długi, to dopuszczam dłuższe przerwy między dźwiękami. Jeśli krótki, np. przeskok z jednej nuty na "nutkę" to obowiązkowo ma to być zagrane szybko, niemalże równocześnie, z akcentem na drugą nutę.

Źle wykonany tryl? Zdarzało się to dziś Armellini kilkakrotnie podczas marche funebre. Dlaczego źle? Jeden palec prawie dotyka klawisza a drugi dominuje. Trylowanie z samych palców najłatwiej idzie gdy gra 2 i 3 palec (biofizjologia), w pozostałych przypadkach trzeba uruchomić nadgarstek.

Mam sporo dylematów, bo w każdym pianiście widzę (za pomocą narządu słuchu) Chopina.

Odnośnie J J (tego 17 latka z Kanady)... słuchałem w słuchawkach na przez playera Polskiego Radia 2. Albo coś z tymi słuchawkami nie tak albo Dwójka ma niezależnie poustawiane mikrofony i brzmi to krocie gorzej niż w TVP Kultura (najlepiej się słucha na NIFC YT). Włączyłem, gdy J J kończył balladę F-major. Pomysły czarujące, WOW, ma dobrego trenera (kimkolwiek on jest). Dużo dużo chęci, szczerych emocji (typowe dla młodych artystów). Niestety zdarzały się wpadki techniczne, dość często   Powyższe nie tyczy się tylko ballady, ale przede wszystkim sonaty. W sonacie było momentami za ciężko za głośno (eh te emocje). Nie chodzi mi o "ff" zamiast "f", ale o kontrastowanie tychże w stosunku do tła poprzedzającej frazy/tematu. W dodatku... dźwięki zlewały się... w dodatku brzmiało mi to nad wyraz basowo, musze przesłuchać całość na komputerze). Mazurki bardzo śpiewne, żywe ... nawet trochę się przekonałem do tego gatunku, ale tylko pod wpływem chwili.

Komentatorzy Radiowej Dwójki pełni podziwu. Ja również, ale czy ten Kanadyjczyk załapie się na finał? Obawiam się, że nie.. A dlaczego? Bo są lepsi na scenie a poziom konkursu mega wysoki.

Należy się jej finał. Czyste granie, bez omyłek palcowych, finał sonaty wręcz genialny.

^^ Zgadza się. Póki co jej sonata trafia w mój gust.

Idę o zakład, że Armelinii zagra marsz pogrzebowy z nokturnowym, dołującym, powolnym, momentami ociężałym krokiem.

Ze mną jest coś nie tak. Przekonałem się do poloneza-fantazji, ale mazurków Chopina nie jestem w stanie przełknąć, nie tylko na śniadanie. Preludia zagrane hurtowo też mnie męczą. Za karę wolałbym słuchać "ONE HOUR" z pierwszych nut sonaty op. 35.

Spisałem Nehringa na straty, zwłaszcza porównując go do Japończyków otwierających wieczorną sesję.
6 lat temu grał ciekawiej i odważniej, teraz zaprezentował się "konkursowo". Momentami miał też mocne strony - utkwi mi w pamięci jego impromptu op. 51.

Odrobiłem też zaległości... Garcia Garcia, ciekawe czy jury usłyszało jego przyśpiewki przy instrumencie Jeśli tak, to najwyraźniej im się spodobały. Jak ten pianista dotarł do III etapu

Hayato Sumino oczarował mnie wszystkim. Pójdzie do finału czyli do nieba. Marsz żałobny, zdecydowanie nie pogrzebowy - wykonany w równym i szybkim tempie, tak jak lubię. Nie wiem tylko czy to było szopenowskie, ale to nieważne, podobało mi się, fortepian też.

Szymon niestety przeciętnie wypadł. Brakowało modulacji, z której przecież jest znany. Chyba ta wpadka z początku nokturnu, aż się sam skrzywił, ciążyła na nim jak fatum przez dalszą część występu.

A co, jeśli ktoś przekroczy ten czas, jak właśnie czyni to Szymon Nehring (a została mu jeszcze 4 część sonaty)?

Co z sonatą op. 4? Dawniej była wykonywana, co prawda rzadko, ale jednak. Nawet w regulaminie Konkursu z 2010 r. istniała możliwość wyboru tego utworu.

Khozyainov'owi życzę w III etapie opanowania (ograniczenia) siły fizycznej brzmienia, szczególnie w akompaniamencie akcentująco-rytmicznym lewej ręki. Wtedy powinno być 1. miejsce.

Na jego kanale YT usłyszymy nagrania niemal** wszystkich utworów Chopina (**wszystkie te napisane wyłącznie na fortepian, a więc brak koncertów, pieśni, sonaty op. 65, etc.). Naprawdę odwalił tam kawał dobrej roboty (podobno to efekt estradowego lockdown'u covid ). Stąd też bogaty repertuar, który przygotował na II etap, bodajże 8 utworów, w tym nieobowiązkowe (jeszcze) mazurki. Cóż... miał z czego wybierać 

Coraz bardziej wierzę w tego pianistę, w jego techniczną nienaganność, swoistą prostotę wykonań, stabilność rytmiczną, i pewność siebie przy instrumencie.

Mam podobne przeczucie. Dla tych, co nie mają czasu, polecam przesłuchanie w całości: https://www.youtube.com/watch?v=QBF5OBYJaHY&ab_channel=ChopinInstitute

Rosjanin gra bardzo równym (stosunkowo szybkim) tempem i dokładnym brzmieniem. Nie wzdycha do fortepianu, nie przesadza z rubatem (zidentyfikowałem bardzo mało tego środka). Na potwierdzenie, o czym piszę, wystarczy przesłuchać "nokturnową część" z Poloneza Op. 53 (tzn. tutaj https://youtu.be/QBF5OBYJaHY?t=303 ). Nie wdając się w szczegóły - on to po prostu wykonał to z "tempomatem", taj jakby myślami był już przy fudze a-moll (która wykonywał później). Niby tak proste, ale jakże odważne i inne od pozostałych aranżacji tego utworu.

W każdym utworze odnajdziemy ciekawe wyodrębnienie jakiejś frazy, nuty, z tym że Rosjanin nie czyni tego nagminnie, tak jak Osokins.

Jedyną wadą, która umniejsza całość prezentacji, to zbyt agresywne forte w niektórych momentach albo granie zbyt głośno tam, gdzie niekoniecznie trzeba (np. tak zaczął Poloneza).

Ballada Op. 38 - mistrzostwo świata.

Niektórzy mogą mu zarzucić, że gra zbyt rytmicznie, a czasem przyspiesza w momentach, w których inni pianiści "oddychają Chopinem". Ja takiego zarzutu nie czynię, bardzo mi się podoba ten koncept.

Uwagę zwraca niewiele pomyłek wynikających z nietrafienia w konkretny klawisz. Nieco przypomina mi młodego Kristiana Zimermana.

To jeden z moim faworytów, obok Nehringa i Osokinsa.

Andrzej Wierciński w II etapie (nie słyszałem go w I etapie).

Ballada op. 52 wyszła mu bardzo słabo, ewentualnie bardzo bardzo bardzo przeciętnie.
Deficyt sterowania natężeniem dźwięku poraża od pierwszych uderzeń w klawiaturę (zaczyna się tuż po preludialnym otwarciu C-dur).
Braki w tonowaniu barwą (to fortepian akustyczny a nie cyfrowy, ani też żaden keyboard lub klawesyn). Błąd ten stara się skorygować, lecz nieudolnie - niektóre palce grają wyraźnie głośniej od pozostałych. Daje się we znaki niepewność, ale niepewność pianisty a nie niepewność jako wyraz budowanego klimatu dzieła.
Jakaś taka smutna z początku ta ballada mimo dość szybko zaordynowanego tempa, a powinna być tajemniczo-groźna, przynajmniej mi tak najlepiej smakuje.
Im trudniejsze technicznie fragmenty, tym gorzej się tego słucha. Ostatecznie coda zagrana z szeregiem potknięć. Tragedia pianisty wykracza poza tragizm okazany w nutach.

Pana Wiercińskiego nie widzę w kolejnym etapie.

P.S. PRZESTAŃMNY W KOŃCU HOŁDOWAĆ KOJARZENIU MUZYKI CHOPINA ZE SMUTKIEM.

ZI XU z Chin otworzył występ nokturnem 48/1 i potwierdził moją tezę, że niezwykle trudno go zagrać poprawnie, a szansę miał, bo nie forsował tempa od samego początku. Jedno z niewielu poprawnych wykonań wrzucam dla porównania: https://youtu.be/3caCSF6B52U?t=217