Ex libris

[xbw]

Miłosz - moje ulubione to Wiara, Nadzieja, Miłość, więc do klubu nie przystępuję.

[Mozart]

Dzisiaj mija dziesiąta rocznica śmierci Tove Jansson, autorki, bez której dzieciństwo wielu z nas nie byłoby takie samo;)

Cieszę się, że o niej wspomniałaś, Asiu. Jej Muminki to magiczny świat, jej książki - niezwykłe refleksje nad życiem - to pozycje - moim zdaniem - przeznaczone dla dorosłych - wiekiem, ale przede wszystkim umysłem, który z dojrzałą wrażliwością pojmuje świat .  

[xbw]

Z książek dla dzieci czytałam ostatnio Most do Terabithii, strasznie się spłakałam przy końcówce, podobnie jak przy filmie. Cudne obie odsłony, i książkowa, i filmowa.

[bartus]

Kazdy ma prawo przekazac swoja opinie o wierszu (o muzyce)
Januszu nie trzeba zamykac usta ludziom (sobie), ktorzy chca podzielic sie tym co czuja.

Juz na tym forum czytalem bardziej przekonujace mnie wiersze od miloszowskich.
Wiersz dla mnie, to przede wszystkim rytm, ktorego jakos nie wyczuwam u Milosza.

[Niebieskooki]

Wiersz dla mnie, to przede wszystkim rytm, ktorego jakos nie wyczuwam u Milosza.

Dobry wiersz nie musi mieć rytmu ani rymów. Ale wiersz wolny, jeśli jest zbyt długi, nieuchronnie przestaje odróżniać się od prozy. I takie są właśnie wiersze Miłosza - dość szybko przestają być poezją, a stają się traktatami. Podobnie poezje Herberta, ale on przynajmniej nadrabiał innymi walorami. Z kolei wiersze z rymami nie są obecnie zbyt popularne. Problem polega na tym, że poeci programowo trzymają się jakiejś metody tworzenia poezji, nie zauważając, że jej zmiana mogłaby być korzystna i lepiej służyć wyrażeniu pewnych treści. Czuła to np. Szymborska, którą cenię za talent, ale nie za głoszone treści.

[Janusz1228]

Januszu nie trzeba zamykac usta ludziom (sobie), ktorzy chca podzielic sie tym co czuja.

oj, bartus, bartus... co Ty jeszcze, poczciwino, ludziom zarzucisz?
Jeśli już komentujesz moje posty (co jest dla mnie bardzo miłe) to jednak, sugeruję, czytaj je wnikliwiej. W przeciwnym wypadku zacznę mniemac, ze bartusową retoryką odprawiasz jakieś januszowe egzorcyzmy   

[bartus]

eśli już komentujesz moje posty (co jest dla mnie bardzo miłe) to jednak, sugeruję, czytaj je wnikliwiej. W przeciwnym wypadku zacznę mniemac, ze bartusową retoryką odprawiasz jakieś januszowe egzorcyzmy

To nie byl zarzut. Przeczytaj troche inaczej, moze zrozumiesz.

[bartus]

Dobry wiersz nie musi mieć rytmu

 Zgadzam sie, nie musi. Jednak rytm w wierszu jest dla mnie istotny.

[Janusz1228]

To nie byl zarzut. Przeczytaj troche inaczej, moze zrozumiesz.

Chyba nie dorastam, chyba nie nadążam za bartusowym szybującym lotem 

[anelik]

I ja jakoś nie mogę sobie z Miłoszem poradzić. Zgadzam się z Niebieskookim. Są utwory trącące traktatem. I jest ich wiele. Ktoś kiedyś postawił mi zarzut, że idę na łatwiznę i nie cenię trudnej poezji. Wydaje mi się jednak, że to nie trudność tej twórczości mnie odstręcza. Jest w niej dla mnie coś ... nieszczerego. Nie wiem zresztą nawet czy takie określenie jest tym, które oddaje to, co myślę o poezji Miłosza. Miłosz nie nadawał widocznie na mojej fali.


Asiu - witaj na pokładzie! O Muminkach już pisaliśmy, gdzieś tam na początku naszego forumowego spotkania. Dolina Muminków jest rzeczywiście TYM miejscem, atmosfera którego otacza człowieka jak ciepłym szalem, mimo że - jeśli się tak uważniej przyjrzeć - spotykamy tam porzucone i podrzucone dzieci, fale tsunami, nadlatujące komety i gorsze od komet ciotki Paszczaka i Wuja Truja, uciekającego od krewnych i neurotycznych samotników. A mimo to, z jakiegoś zupełnie niezdefiniowanego powodu, książki te przynoszą spokój

[Aleksias]

Cieszę się, że o niej wspomniałaś, Asiu. Jej Muminki to magiczny świat, jej książki - niezwykłe refleksje nad życiem - to pozycje - moim zdaniem - przeznaczone dla dorosłych - wiekiem, ale przede wszystkim umysłem, który z dojrzałą wrażliwością pojmuje świat .  

Pat, zatem dzielimy i tę krainę   Tak, też myślę, że to kwestia wrażliwości. Najpiękniejsze książki są pisane dla dzieci o umyśle dorosłych i dorosłych o duszy dziecka - a może właśnie po prostu dla tej cząstki w nas, która - jeśli jest - nie zmienia się, a tylko doznaje nowych wrażeń, bada nowe lądy:)
Często tego typu pisane prostym językiem, głębokie teksty są mylnie przypisywane wyłącznie dziecięcej lekturze, ze względu na ich złudną prostotę:) A pod nią są takie przestrzenie mądrości, wiedzy:)
Nigdy nie odeszłam z Doliny. Wciąż znajduję tam świat, który pokochałam, może nawet wyczytuję z niego więcej, a może tylko formułuję nieco bardziej wprost to, co zawsze w nim odczuwałam:) 

Asiu - witaj na pokładzie! O Muminkach już pisaliśmy, gdzieś tam na początku naszego forumowego spotkania. Dolina Muminków jest rzeczywiście TYM miejscem, atmosfera którego otacza człowieka jak ciepłym szalem, mimo że - jeśli się tak uważniej przyjrzeć - spotykamy tam porzucone i podrzucone dzieci, fale tsunami, nadlatujące komety i gorsze od komet ciotki Paszczaka i Wuja Truja, uciekającego od krewnych i neurotycznych samotników. A mimo to, z jakiegoś zupełnie niezdefiniowanego powodu, książki te przynoszą spokój

Elu, tak, jak ja to czuję, ten świat jest w pewnym sensie naszym własnym światem, przefiltrowanym jedynie przez niesamowitą wyobraźnię Tove, nasycony ciepłym światłem. To jest świat, jaki właściwie jest, jaki może być - jeśli tylko zechcemy. To tak naprawdę nie jest świat z bajki, choć bajkowy - jak i nasz, jeśli przyjrzeć mu się w odpowiedni sposób
My też możemy żyć w Dolinie

[xbw]

Muminki, może to dziwne, ale dla mnie to przede wszystkim Włóczykij.

[Aleksias]

Och, wcale się tak bardzo nie dziwię - Włóczykij rzuca się w oczy To prawdziwy artysta - niewiele się dla niego liczy poza tworzoną muzyką:) Chciałoby się mieć więcej jego wolności, niezależności. Podejrzewam, że sama więcej mam w sobie z Homka:))

[Mozart]

Ha, mnie również Włóczykij był chyba najbliższy. Niezwykła osobowość - lubię indywidualistów.  Jednocześnie przypomina mi się w tym miejscu ów słynny wers Konradowy: "Samotność! – cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi?"...

[Aleksias]

O tak, to do mnie przemawia... A jednak... co innego tłumy, co innego ci, którzy zrozumieją... Włóczykij, choć lubił samotność, kiedy już ułożył melodię, wyobrażał sobie, jakie zachwycone oczy będzie miał Muminek, kiedy mu ją zagra