Kurier Szafarski

Zanim zaczniemy zbierać szopenowskie perły polskiej i obcej literatury - oddajmy głos samemu Fryderykowi.

Co to? Podnieść się nie mogę?
Pewnom złamał lewą nogę.
Co to? Wszyscy pomieszani,
To kurcz! Woła jedna pani.
Przelękła się mama,
Zawołano papę,
Jakaś druga dama
Woła: na kanapę!
Wszyscy mnie z ziemi podnoszą
I na kanapę wynoszą,
A ktoś tam niemiłosiernie
Gniecie kolano niezmiennie.
W mazurku ustali
Szkoda, wielka szkoda;
Doktora szukali,
Przyszedł golibroda.

To fragment wiersza napisanego przez Fryderyka w dzieciństwie. Wraz z siostrą ułożył także  farsową sztukę ‘Omyłka, czyli mniemany filut”, którą wystawiono w rodzinnym salonie.
Widać, ze Fryderyk miał talent do poezji, zmysł obserwacji oraz świetne poczucie humoru, Zresztą, już laurki wręczane rodzicom przez szescio – czy siedmioletniego chłopca zadziwiają swoją dojrzałością.

‘Gdy swiat uroczystość głosi
Twoich, mój papo, wszak i mnie przynosi
Radość, z powdem uczuciów złożenia
Byś żył szczęśliwie, nie znał przykrych ciosów,
Być zawsze sprzyjał bóg pomyślnych losów.

Antologia poezji szopenowskiej jest bardzo obfita. I chyba nie ma tu potrzeby prztaczac najbardziej znane wiersze, typu: norwidowski "Fortepian Szopena", bo te otaczają nas zewsząd.
Ale z pewnością kazde z nas czasami się natknie na jakiś klejnocik, humoreskę, albo cokolwiek, co nie podchodzi pod szeroko spopularyzowaną klasykę gatunku. Ja, na przykład ostatnio znalazłem taką śmieszną (może i trochę nieprzyzwoitą?) perełkę Kaziemierza Przerwy-Tetmajera pt. "Mazurek Chopina"

Mazurek Chopina

Panieneczka, panieneczka
Czesze złoty włos,
Śpiewa sobie: kogo zechcę,
Powiodę za nos!
Mam metodę doskonałą:
Uśmiecham się na początku,
Potem buzi dam, a potem
Co Świtezianka dzieciątku.

I tak dalej, i tak dalej...
KtóŜ mi oprze się?
Wprawdzie – brzydko mnie nazwali,
Lecz, czy tylko mnie?...

Coś z Leopolda Staffa, (chyba fraszka?):

Mieszczuch,

Nie lubię chłopskiej muzyki,
Z jej zawadiackim refrenem.
Rytm jej przeraŜa mię dziki:
Boję się zostać C h o p i n e m.

Kazimierza Przerwy-Tetmajera "Mazurek Chopina"

jest chyba parafrazą smutnego wiersza

"Rybka" Adama Mickiewicza,

z puentą niosącą nadzieję na sprawiedliwość.

 Dobry wieczór, monsieur Chopin,
          Jak pan tutaj dostał się?
          Ja przelotem z gwiazdki tej.
         Być na ziemi to mi lżej:
      Stary szpinet, stary dwór,
        ja mam tutaj coś w c-dur
        (taką drobnostkę, proszę pana),
        w starych nutach stary śpiew,
        jesień, lecą liście z drzew.
     Pan odchodzi? Hm. To żal,
       Matko Boska, w taką dal!
       Rękawiczki. Merci bien.
       Bonsoir, monsieur Chopin.

Pani Róża gra Szopena.Ach, ty Boże mój!
Zapachniała w krąg werbena –wspomnień, wspomnień rój!
Zapłacona gry tej cena,cena łez i gram.
- Pani ślicznie gra Szopena.- Ech, tak sobie gram.
Gdzie tam radio i antena – jeszcze nie ma płyt.
Pani Róża gra Szopena –więc na palcach, cyt!
Przed oczami pełna scena amarantów i salw.
Pani Róża gra Szopena –teraz szpaler z malw.
Jak to dobrze, Frycku, że nam wpadłeś pod ten dach
–co by było bez Szopena,aż pomyśleć strach!
Gdy za cały by arsenał był Moniuszko Staś,
a nie byłoby Szopena –to by było zaś!
Akademie, zjazdy, plena –co to mają przyjść
–jakże by to bez Szopena wszystko mogło wyjść?
Kiedy ważny ruszy denat wśród żałobnych pomp
–przeziębiony marsz Szopena ryknie chrypą trąb.
Ale teraz jeszcze gdzie nam do tych gal i fet!
Pani Róża gra Szopena –żal, skończy wnet.
Fryderyku, szła ci wena –oj, ze łzami szła!
Pani Róża gra Szopena i też sobie łka.

Kobieta, którą kochałeś, upłynęła w listy,
spotykasz ją wszybie każdego tramwaju.
Gdy odpoczywasz pod przydrożną gwiazdą, w ciszy zmęczeni odwagą przechodnie
przystają.
Nie śpiesz, zostaniesz zagnany w zaułek,
nie nadążą już stopom wysadzone mosty.
Daleko oknom dośpiewano światło:
to palce wydłużone w wiotką melancholię
układają Szopena w akrostych.

Cień Chopina

Na wiejskie gaje, na kwietne sady,
na pola hen,
idzie nocami cień blady,
cichy jak sen.
 
Słucha, jak szumią nad rzeką lasy
owite w mgły;
jak brzęczą skrzypce, jak huczą basy
z odległej wsi.
 
Słucha, jak szepcą drżące osiny,
malwy i bez;
i rozpłakanej słucha dziewczyny,
jej skarg, jej łez.
 
W wodnych wiklinach, w blasku księżyca,
w północny chłód,
rusałka patrzy nań bladolica
z przepastnych wód.
 
Słucha jęczących dzwonów pogrzebnych
i wielkich łkań,
i rozpłyniętych kędyś, podniebnych,
gwiazd błędnych drgań...
 
Słucha, jak serca w bólu się kruszy
i rwą bez sił - -
słucha wszystkiego, co jego duszą
było, gdy żył...

Chopin był wielkim człowiekiem przecie
drugiego takiego nie będzie w świecie
W połowie Francuz, w połowie Polak
z polskiej krainy do kraju "ojców" wyemigrował
Tam też grał cudnie, tam też miłował
tam wielkie dzieła też komponował
Dziś Jego serce jest tutaj z Nami
Po sobie zaś, wiela..światu pozostawił

(moje własne.. ;D ;D)

to wszystko trwa jak Chopin

Co będzie z ludzką sztuką
przy strasznym końcu świata,
gdy trąba groźnie zabrzmi
Na przykład, co z Chopinem?
gdy ogień – uczeń dziki –
popali jemu w nutach
krzyżyki i bemole?
Zagwiżdżą po muzeach
Żywiołów grzywy szumne,
upadnie mi z klęcznika
Pan Jezus Frasobliwy.
Lecz myśli dzieł najprostsze,
zrodzone w męce ludzkiej
nie zginą. W Bogu trwają,
jak świateł pełne ręce.
To wciąż niewyrażone,
bez kształtu i bez słowa,
gdy próżno się trudziła
w pożarach bólu głowa.
Choć piórem nie zapiszesz,
maszyną nie wystukasz –
To wszystko trwa jak Chopin,
którego Pan Bóg słucha.

anelik- Boże! jakie to piękne  :D

Taka rozmowa była o Chopinie
(Który naczelnym u nas jest artystą):
- Co do mnie, polski ja w nim zamach cenię,
Nie melancholię romantyczno-mglistą,
I - chociaż małe mam wyobrażenie
O sztuce - przecież wiem, co jest muzyka,
I może lepiej wiem od grającego:
Jeśli mi serce bierze i odmyka,
Jak ktoś do domu wchodzący własnego...

Aneliku, mianujemy Ciebie naszą nadworną poetką. Podczas naszych spędowisk będziesz recytowac nam wszystkie te mądre i piękne i wiersze  :)

Przyjmuję!  Poprowadzimy warsztaty w ramach akcji "Polska czyta..." . A jeśli tylko chcecie czytać - mogę dalej zamieszczać. Chociaż o Chopinie za chwilę braknie.

Będziemy wymyślać ;) dalej na bieżąco  ;)

Ja chcę czytać!

"Zaczarowany fortepian"
Według mnie piękną wierszowaną bajkę napisałaś
opowiadana dla małych dzieci (ale i miła dla dorosłych) przybliża w Twoich strofach
naszego wielkiego Polaka - Chopina
i taka ucząca patriotyzmu.
Pozwolisz, że będę ją opowiadał innym.

 :)Piękne! Ja też chcę czytać i powtarzać mojemu wnusiowi, niech się uczy!

aneliku!
Dziekuje Ci za "Cien Chopina".
Piekna poezja.

Może nie o Chopinie, ale na Chopinie, a poezja też przednia! :)
http://www.youtube.com/watch?v=juVLrJZHG4Q

ciekawe, ze wśród komentarzy na YT odnalazłem takze swój zapisek sprzed miesiąca :). Kompletnie o nim zapomniałem. Tu - przypominam z premedytacją, aby zwrócić uwagę, że nazwa preludium deszczowe... mogło dotyczyc niejednego z preludiów op. 28.Wiadomo natomiast, ze preludium deszczowym tradycyjnie nazywamy presludium Des-dur nr 15 (a nie, jak w klipie - e-moll nr 4)

Ojej, ojej! Czy ja dobrze rozumiem, że przypisałeś mi autorstwo "Zaczarowanego fortepianu"? To wiersz Jerzego Zajączkowskiego. Kiedyś wycięłam go z gazety i  został w moich szpargałkach. Swojej pisaniny nigdy nie ośmieliłabym się publikować! A czegoś tak pięknego jak strofy księdza Twardowskiego nie byłabym w stanie napisać. Przepraszam jeśli kogoś jeszcze wprowadziłam w błąd. Pisząc, że będę zamieszczać miałam na myśli prawdziwą poezję prawdziwych poetów. Jak tą niżej...

Żelazowa Wola
Znów chodzę po tych samych pokojach,
Przystaję przed alkową,
Przed obrazami,
Rękopisami,
A potem krążę po parku
I szukam wierzb nad Utratą.
Ziemia twojej muzyki.
A muzyka?
Nie wyobrażam sobie bez niej Polski,
Fryderyku.[/i]

Poproszę o nazwisko autora :)

Roman Brandstaetter

Zapalcie niedużą lampkę, żeby światło lekko tylko rozproszyło mrok, potem włączcie swój własny ukochany utwór Chopina, żeby zasnuł ciszę, może jeszcze ciepła herbata z malinami i posłuchajcie...

Koncert

Słuchajcie....

To jest kocert.
Dla samotnych serc jak ja,
dla tych, co mają duszę
i to co im w duszy "gra".

To koncert dla zmarzniętych,
zgnębionych dolą złą,
i dla tych ciepła pełnych,
co nim się dzielić chcą.

Muzyk na partyturze
maluje płacz i śmiech;
próbuje szczęście wróżyć,
bo szczęście - to nie grzech!

Tej chwili nie roztrwońcie!
W srebrenej kaskadzie nut
odnajdźcie siebie. Wtedy
zdarzy się może cud?

Wtedy na wspomnieć fali
coś, gdzieś uniesie was
łzą pod powieką skrytą...
Powróci dobry czas

dla tych, dla tamtych, dla owych
Dla wszystkich koncert ten -

Słuchajcie to koncert wzruszeń.
Gwiezdny pył, srebrny sen ...


Nie wiem czy MKD słuchał podczas pisania Chopina ale napisał tak, jakby słuchał.

anelik, jesteś wielka, udało Ci się, usłyszałem i dziękuję  ;)

http://www.youtube.com/watch?v=s8Qd-gMKx5I


Jutro nie za zapoiminajmohttp://www.youtube.com/watch?v=s8Qd-gMKx5I

Elu!
Umiesz stworzyć nastrojowy klimat.
Tak ciepło, tak przytulnie…

Tereso!
Dziękuję za przypominanie skąd pochodzimy

i … o czym powinniśmy pamiętać przed czynieniem ważnych rzeczy w naszym życiu,

żeby nie doprowadzić do takiej sytuacji
gdy musielibyśmy bronić naszych ideałów
naszą krwią i życiem.

Moim ideałem jest życie ze świadomością wagi czynów.

Tereso... Będę już pamiętał...

Scherzo

Śpiewają w zachwycie słowiki,
Wniebowzięte, żyjące klawisze,
Głaskane przez galązkę bzu
Dźwięczą jak Hesse- Bukowskiej ręka,
Za którą prowadzi pachnącą muzykę
Wiecznie niespodziewany Fryderyk.

Nie znalazłam Scherza w wykonaniu Barbary Hesse - Bukowskiej ale jest w innym świetnym wykonaniu.

http://www.youtube.com/watch?v=DOV243bFw20&feature=related

Elu!
Ale nam zrobiłaś świąteczny nastrój...
bardzo miło  :)

Piękne, piękne, wszystko pięknie..takie patriotyczne, bojowe - jest tylko jedno małe ale..gdyż owa wielka pieśń, ani w jednym słowie nie jest autorstwem Polaków, lecz jedynie Francuzów. Została napisana w języku francuskim i przez francuskiego poetę F.Delavigne'a (pod wpływem Powstania Listopadowego)..W pierwotnym jej tekście, nawet w I zwrotce jest mowa o "tęczy Franków z Orłem Białym", czyli trójkolorowej francuskiej kokardzie..A tak po prawdzie nawet Kozak zaczął się z tego faktu podśmiechiwać, bo choć "mściwy",to jednak "charakterny" i rzadko kiedy zwykł się poddawał..a i też z tego, że powstanie wybuchło w ostatnim dniu listopada (z 29 na 30), kiedy to wszystkie pułki i korpusy pomocnicze zwykle idą na "leże zimowe"..nie było więc z kim walczyć, bo Warszawa była w zasadzie pusta (poza drobnym garnizonem miejskim - reszta była już na "leżach" poza Warszawą, bądz bardzo daleko od Warszawy..) Do pierwszej zaś poważniejszej potyczki (nie nazywajmy nawet tego bitwą) doszło dopiero po 3 miesiącach, czyli chyba pod koniec lutego..- zwykle, tego rodzaju postępowanie Rosjanie odbierali jako przejaw braku odwagi.. ;)

[b]Barkarola[/b]

Noc taka jasna!
Gwiazdami płonie,
światłem okala
Przejrzyste tonie.

Noc taka jasna,
Jasna i cicha!
Zaledwie fala
Szemrze i wzdycha.

Łódka, jak ptaszę,
Po wodzie z lekka
Wzlatuje z nami,
I w dal ucieka.

A serca nasze
Pełne zachwytów,
Wybigły łzami
W morze błękitów.

W świateł powodzi
W niebo się wznoszą,
Miłością drżące,
Senną rozkoszą.

Płyń więc, o łodzi,
Choćby na wieki,
Przez wody śpiąe
W obszar daleki...

A gdzieś w przestrzeni
Zginiem w oddali,
W półcieniach jasnych
Na srebrnej fali.

A roztopieni
W cichym błękicie,
Tylko serc własnych
Usłyszym bicie.

http://pl.chopin.nifc.pl/chopin/youtube/search/composition_id/128

Gałczyński i jego mazurek G-dur Chopina...

http://www.youtube.com/watch?v=uHYR4uw1Qac

Recytuje Dorota Lulka - bardzo fajna babeczka, pamiętam ją z czasów teatru Nowego w Poznaniu, ale mi się dawne dobre poznańskie czasy przypomniały..

Nie wiem czy Seamus Heaney słucha Chopina, zapewne tak, skoro został członkiem Honorowego Komitetu Roku Chopinowskiego w Irlandii.


       Laska i deszcz

Postaw na sztorc magiczną laskę, która ściąga
Deszcz, a zabrzmi muzyka, o której nawet
Nie sądziłbyś, że tak ją chcesz usłyszeć.

Kaktusowo kłująca ulewa z otwartych
W górze śluz: rozlewiska, potoki i wiry.
Stoisz jak flet, na którym gra woda. Potrząsasz

Laską: diminuendo przebiega przez skale
Deszczu, jak schnący na twych oczach rynsztok.
Kolej teraz na krople z odświeżonych liści,

Drobne resztki wilgoci z trawy i stokrotek,
Mgiełkę, która jest bardziej wydechem powietrza
Niż deszczem. Postaw laskę znów na sztorc. Tego,

Co nastąpi, nie zmniejszy fakt, że się już raz –
Dwa razy, dziesięć, tysiąc – wydarzyło przedtem.
Cóż, jeśli całą muzyką jest szelest piasku,

Stuk suchego nasionka we wnętrzu kaktusa?
Jesteś jak bogacz, który dostał się do nieba
Przez ucho kropli deszczu. Słuchaj teraz znów.

PROMIENIE

Powietrze aniołów pełne,
a ich przejrzysty trzepot
jest jak natchnnione ciepło
nad ognia złotą wełną.

Dziewczynko, która fruwasz,
na ptaki rozmnożona.
Biały peł? Jasny potok?
Promień ścieżek jak złoto
na skrzydłach? na ramionach ?

Kim mi jesteś? Czym jesteś?
Obłok snu purpurowy.
Cień przenika powietrze,
idzie ziemią i przeczy
puszystej rzeźbie głowy.

Smutek to czy czekanie?
Pośród organów blasku
jak dymu smukłe laski
lub słupy srebrynych puchów -
- bąki grających duchów.

Ileż muzyki ciepłej!
Kim mi jesteś? Kim jesteś?
Utrwalony powietrzem
ptaku białego pyłu -
kim mi jesteś, czym jesteś -
pół ptak, a pół miłość.

http://www.youtube.com/watch?v=0tk4HPtmtjE    - zaiste powietrze aniołów pełne.

"zaiste powietrze aniołów pełne"..- zupełnie jak w dzisiejszym (a w zasadzie już wczorajszym) filmie na TVP1 "Eskadra Lafayette'a".. tylko że jeśli chodzi o utwór, to o wiele bardziej pasowałby do niego chyba w nieco żwawszym tempie :) ;)

Znakomicie się to słucha, czyta,
i przeżywa...

A tym razem z innej beczki!

Pan Fryderyk, kuracjusz z Majorki,
mimo westchnień współlokatorki
co innego miał wciąż do roboty
w poniedziałki, niedziele, soboty,
piątki, czwartki, środy i wtorki.

Spotkanie

Na ulicy na szarym rogu się spotkali.
Wiatr rozwiewał im fałdy włóczkowych szalików.
Szopen miał ócz emalię na kształt medalików
Częstochowskich; pan Juliusz źrenice ze stali.

Słowacki, że to wiatr mu wyrwał połę z ręki,
Zatrzymał się, płaszcz pragnąc naciągnąć na ramię,
I nagle go porwało wspomnienie – te dźwięki.

Szopen szukał nazwiska, czyli mu nie skłamie
Pamięć, co mu się zdała jak starta paleta.
Stali tak. Może nawet nie przeszła sekunda.

Szopen sobie przypomniał: ach, to ten... Poeta
Bez talentu. Słowacki westchnął: moribunda.
Który z nas pójdzie pierwszej... tam? – myśleli wieszcze.
I minęli się. Dzisiaj mijają się jeszcze.

Wiersze, wiersze, wiersze...
mogę je czytać, czytać, czytać...  :)

Nie powiem żebym znał się na poezji...ale niezły kawałek  :)

Czyje to, Elu, strofy? Bardzo fajne...

Mistrz Iwaszkiewicz we własnej osobie.

Uff... jak tu dawno nikt nie pisał  :o

W zbiorach Muzeum UJ znajduje się piękny haft wykonany przez George Sand dla Fryderyka Chopina. Na turkusowym tle - herbaciane róże. W 2010 r., przygotowując tam wystawę o krótkim (tygodniowym pobycie młodego Fryderyka w Krakowie) moja znajoma z FB pani Lucyna Bełtowska napisała ot i taki sympatyczny limeryk:
 "Haftowała George Sand dla Chopina róże
 Wszak uczucie miedzy nimi takie duże
 A ja jednak fiołki wolę
 Bo z kim innym już swawolę
Wystukał jej Fryderyk na klawiaturze"

 :D