Kurier Szafarski

Witajcie w III etapie XVIII Konkursu Chopinowskiego (od czwartku 14 X do soboty 16 X 2021r.)

Start będzie, tak jak w II etapie również mocny  ;)

III etap, pierwszy dzień przesłuchań, sesja poranna.

Prowadzi p. Monika Orzeł. (nie widziałem jak wyglądała, ale brzmiała jak zawsze niebiańsko. Obecnie to jest najlepsza konferansjerka w Polsce, czy słyszeliście jak zapowiedziała Japonkę? "Miu-sin-do (akcent ba do), albo jak na koniec powiedziała "good bye" ?)



1.) Szymon Nehring,Polska, Steinway 479, Dostojność w grze, nie forsował temp. Bardzo czysty dźwięk. Naprawdę to się mogło podobać. Ładne mazurki. On jest równy w grze we wszystkich etapach.



2.) Kamil Pacholec, Polska, Steinway 479, uważam, że III etap wypadł mu słabiej. Od samego początku wyczuwałem nerwowość w grze, jak nie Pacholec. Grał jakiś zniecierpliwiony. Mało różnicował dynamikę, wrażenie płaskiego dźwięku (może na tle powściągliwego Nehringa tak wypadł). Nie słyszałem Jego sonaty, a podobno była najlepsza. Mnie najbardziej podobał się jeden z mazurków, zagrał go idealnie, odsłucham który, to wpiszę później)



Przerwa.


3.) Hao Rao, Chiny, Steinway 479, trudno to pisać, ale utwierdziłem się w przekonaniu, że III etap dla Rao to już za wysokie progi. Nie jest równy i nie podoba mi się u niego to, że większy ciężar kładzie na prawą rękę (mistrzowską prawą rękę). Przykład? Kołysanka, którą zaczął - tam w lewej jest sekwencja pięciu akordów, jako podkład dla melodii, powtarza się na przestrzeni prawie całej kołysanki. Rao skupił się na przepięknych melodiach, ale dzidziusia, by tym nie uspał. Zgubił te akordy, a to one usypiają. Moim zdaniem są niezwykle ważne. Będzie miał dzieci, to zrozumie. Człowiek muzyka poza tym.
 


4.) Miyu Shindo, Japonia, Steinway nr 479,  powiem szczerze, ja Jej chyba nie doceniam, wszyscy zachwyceni, a ja nie bardzo. To samo, co u Kamila, jeden z mazurków zagrała prześlicznie, jeszcze raz napiszę - prześlicznie (później wpisze który, muszę odsłuchać)

A co, jeśli ktoś przekroczy ten czas, jak właśnie czyni to Szymon Nehring (a została mu jeszcze 4 część sonaty)?

Szymon niestety przeciętnie wypadł. Brakowało modulacji, z której przecież jest znany. Chyba ta wpadka z początku nokturnu, aż się sam skrzywił, ciążyła na nim jak fatum przez dalszą część występu.

Jednak posluchalem. Dziwna, rzecz.... Poczulem pewien niedosyt, ale byla to wartosc dodana. Ja chcialem wiecej a Szymon dozowal i nie pozwal na wiecej. Zawsze szukam emocji innego rodzaju, z innej planety. Ogolnie wystep Nehringa byl na b. wysokim poziomie. Gratulacje dla niegoi!!!!

Moduacji, czyli Roznorodnosci. Tak?
Jednolitosc vs Roznorodnosc. Co lepsze. Czy dolepiony sztuczny nos, czy twarz z wtopionym nosem w powierzchnie twarzy. Albo w ogole twarz bez nosa i bez wszystkiego innego.
Jednolitosc wywoluje trans. Roznorodnosc zainteresowanie i zaskoczenie. Co wolimy?, a moze nic nie wolimy.
OK - brak modulacji, ktory to zauwazyles i ci sie to nie podobalo.
NIEOK - wypadl przecietnie

Pacholec przemowil do mnie wyraznym, wzglednie mocnym glosem. Wypowiedzial wszystko prosto z mostu, szczerze i odwaznie. Fajna postawa.
Nehring przemowil do mnie glosem aksamitnym, wrazliwym, zawoalowanym, tajemniczym. Postawa intrygujaca.
Teraz szukam emocji dla siebie (ja ja ja) Nie wiem....Chyba mam juz dosyc Chopina (mam i nie mam......mam i nie mam......mam i nie mam).
Dlatego wole BACHA i jego genialna, konstruktywna rownowage w emocjach, ktorych piekno nie ma sobie rownych)

Na Nehringa nie zdążyłem. Natomiast bardzo nie podoba mi się twitt redaktora Mazurka w czasie występu Nehringa:

Jurorka X na granicy chrapania.

SMS od koleżanki muzykolożki: „Rozumiem Ją. Ja juz od scherza, czyli dosc wczesnie, mysle o salatce jarzynowej. Dawno nie jadlam...
Tylko mnie nie zdradz, bo na sali tabuny psychofanow.”

Ale kutasiowo. ha ha

Na mój gust Kamil świetnie zagrał te sonatę :)

Ludzie, ktorzy chrapia przy np. Nehringu nie potrafia zrozumiec czasu w muzyce. Sa sfrustrowani, niedowartosciowani.
Zeby nimi wstrzasnac, to musi byc wybuch bomby atomowej. Mazurek i jego muzykolozka posiadaja wrazliwosc nogi stolowej.

To brak szacunku dla pianisty, który stara się wypaść jak najlepiej w niezwykle ważnym dla siebie wykonaniu  ale i dla muzyki i dla Chopina :(To na tym poziomie nie są wykonania, które powinny kojarzyć się z sałatka:(

A jurorzy mają prawo być zmęczeni. To też jest tytaniczna praca. Słuchałam rozmowy z Olejniczakiem, mówił, że trzyma go tylko kawa :)

Moze powinien byc  podwojny sklad jurorow. Na kazde 2 etapy inny. To nie bylo by glupie i chyba bardziej sprawiedliwe dla uczestnikow.

Koncowa fraza w largo (Sonata) u HAO RAO byla czyms nadzwyczajnym. Serce zadrgalo mocniej. Oddech wstrzymany.

Wyobrazilem sobie HAO RAO tanczacego z przytupem mazurka w pasiastych spodniach i krakowskiej czapce. Bardzo sympatyczny widok :)

Ale dowalil HAO do pieca tym Polonezem.
Mazurkami tez.
Zyczliwi jemu chinscy ziomale przyczynili sie do tego, ze na scenie on czuje sie swobodnie, bez bagazu nienawisci swojego narodu.

Z niecierpliwoscia oczekuje wystepu MIYU SHINDO

Pani Shindo. Slucham w filharmonii. Mazurki trochę zniekształcone, zbyt rozciągnięte w czasie. Rondo a’la Mazur natomiast to bajka... Sala wstrzymała oddech.

MIYU SHINDO
Mazurki - "Samotnosc, coz po ludziach. Czym spiewak dla ludzi"
Rondo à la Mazur - Flying Fairy - Bajka o wrozce przeskakujacej z kwiatka na kwiatek.
Sonata - Kazda reka opowiada inna historie rownoczesnie.

Ogolnie: Wspaniala kreacja. Troche brakowalo normalnosci. Wszystko bylo pieczolowicie i dosadnie opowiedziane.
Nie dala nam zadnej swobody... i w sumie czemu miala dawac.
Poruszajacy wystep.

Raczkami wierzga jak modliszka. Fajne :)

Czy ten utwór, który zagra po południu Kyohei Sorita : harmonizacja pieśni Boże, coś Polskę był wykonywany na konkursie? Nigdy nie słyszałam.

Nie wydaje mi się, ale nie jestem pewien. Swoją droga, od pewnego czasu jest taka tendencja i nierzadko gra się niemal zupełnie nieznane utwory na konkursie.

KYOHEI SORITA
Asynchron lewej i prawej za duzy. Chcial orginalnie a wyszlo troche balaganiarsko

Przyciezkawe te mazurki. Malo finezji

Ostatni m lepszy, znacznie lepszy, bardzo lepszy

Poczatek sonaty za duzo pedalu. Zgubilem lewa reke. Ale ladnie. Dobry czysty dzwiek i trafia.

SORITA
Dobra rownowaga sily poszczegolnych dzwiekow w akordach. Wiec fortepian brzmi harmonijnie. Chociaz, czasami zyczylbym sobie jakies male "koguty", wyrozniajace sie z wieloglosu

I znowu ten asynchron. Szkoda, gdyz Sorita gra szlachetnie. Dzwieki basu  sie wybijaja, tworzac nudna sekwencje.
Pogrzeb jest majestatyczny i w pewnym sensie optymistyczny. Chcialbym miec taki. Duzy szacun dla pana SORITA!!!!!!!!!!!

Jak tak dalej wyspiewa to jest FINAL

Trio poloneza przypomina mi lot kamikadze.

Maniera częstych accelerandi i crescend na danym odcinku frazy - by ją zróżnicować, czy tez na przebiegach chromatycznych, chyba nie bardzo mi odpowiada.

POLONEZ - No coz, PIĘKNIE!!!!!!!!!!!!!!

Mozi mam odmienne zdanie

Ten asynchron prawa - lewa ręka, szukanie jakiejś polirytmii czy polimetrii wprowadza u naszego Samuraja zazwyczaj pewien chaos. W sonacie niepokoił mnie trochę zbyt przymazany dźwięk, zwłaszcza w Doppio movimento. Dotknął mnie nokturn - srodek Marsza. Piękna barwa dźwięku, jakby z innego świata.

To jest wspaniały muzyk, z wielkim zacięciem wirtuozowskim.

Pelna zgoda

Dziś mieliśmy już dwa imponujące Polonezy As-dur. Oba z Dalekiego Wschodu.

HAYATO SUMINO - Poeta - Muzyk na YouTube. Genialnie zdolny. Ma swoj ciekawy kanal Cateen, czy cos takiego

Bart, chodzi mi np. o te bardzo silne acceleranda w epilogu ekspozycji I części sonaty. Wprowadzały zabrudzenie narracji, były zbyt intensywne. Robił się z tego Trzeci Rachmaninowa, IMO.

Ale przeciez chodzi o niezla zawieruche w tym miejscu. Moze jestem teraz nastawiony bojowo (no, ktory, ktory );)

Niedoczytalem - Sonaty? Tak. Zgoda

HAYATO SUMINO
AMAZINGLY MOCNY GOSCIU. FINAL

Znowu bardzo sie denerwuje. Trzymam kciuki

Andrzej umie w mazurki, jestem pewien.

PS. W filharmonii mały kongres Kuriera. Mozart, Aleksias, Goguś prawie w jednym rzędzie.

ale macie super! pozdrowienia !!!

III etap, pierwszy dzień przesłuchań, sesja wieczorna.

5.) Kyohei Sorita, Japonia, fortepian Steinway nr 479, trzyma poziom, z trzech etapów najbardziej podobał mi się Jego drugi, ale dzisiaj też było dobrze. Marsz żałobny - tym do mnie przemówił.
PS. Zastanawiałem się nad tym, że gra w okularach (ale Alexewicz też  :) ), to chyba dodatkowa trudność, jak zjeżdżają. We wszystkich trzech etapach zaciekawiał.

Czy ja chcę, by Kyohei Sorita zwyciężył w XVIII KCH? biorę to pod uwagę (okolice szóstego miejsca).

6.) Hayato Sumino,, Japonia, fortepian Steinway nr 300, nie jestem fanem Jego gry (sposobu wyrażania emocji) i do występu podszedłem chłodno. .. ale jedno dzisiaj muszę Mu oddać, - finał sonaty b-moll ! dla mnie najlepszy ze wszystkich dotąd, którzy to grali. Szaleństwo i dzikość, a to jest to, na co ja w tym miejscu czekam (wszyscy graja to jakoś cukierkowo), ale kiedy widzę taką propozycje - to kwiczę. To mu zapamiętam i dzięki Hayato !! Jestem ukontentowany.

Czy ja chcę, by Hayato Sumino zwyciężył w XVIII KCH?- stanowczo nie chcę.

Przerwa

7.) Andrzej Wierciński, Polska, Steinway nr 300, na początku (chyba w scherzu) przywalił równo, ale chyba nie w to, co chciał, ale tak na poważnie, to nie wiem, czy to ma sens wyciągać na tym etapie pianistom takie wpadki. To byłoby bardzo ciekawe doświadczenie, tylko słuchać nie wiedząc, który z uczestników gra. Przyznam, że mam już bardzo ukształtowane subiektywne postrzeganie uczestników. Ten taki, a tamten taki. Fatalne to jest. Słucham pięknie granej sonaty i tylko to powinno się liczyć. Ta liryczna część fantastyczna.


.. teraz mam nadzieję na ucztę, nie ukrywam

8.) Piotr Alexewicz, Polska, fortepian Steinway 479, gdybym nie wiedział kto gra i nie patrzył myślę, że byłbym w stanie tylko po sposobie gry odgadnąć, że to Alexewicz.

Preludia op. 28 ! interpretacja, najwyższa klasa, szkoda wpadek - Seong-Jin Cho zagrał to chyba bez jednej.
oj! wydaje mi się, że mamy ucztę ..
jesteśmy w Jego świecie, a propozycję ma dla nas świetną,
bardzo równe wszystkie trzy etapy.

Czy ja chcę, by Piotr Alexewicz zwyciężył w XVIII KCH? - biorę to pod uwagę, (pierwsza piątka).

przeczytałem wszystko, co napisaliście dotąd, do jednego się odniosę,

pełna zgoda, BACH - szef wszystkich szefów na wieki !

Spisałem Nehringa na straty, zwłaszcza porównując go do Japończyków otwierających wieczorną sesję.
6 lat temu grał ciekawiej i odważniej, teraz zaprezentował się "konkursowo". Momentami miał też mocne strony - utkwi mi w pamięci jego impromptu op. 51.

Odrobiłem też zaległości... Garcia Garcia, ciekawe czy jury usłyszało jego przyśpiewki przy instrumencie :D Jeśli tak, to najwyraźniej im się spodobały. Jak ten pianista dotarł do III etapu ???

Hayato Sumino oczarował mnie wszystkim. Pójdzie do finału czyli do nieba. Marsz żałobny, zdecydowanie nie pogrzebowy - wykonany w równym i szybkim tempie, tak jak lubię. Nie wiem tylko czy to było szopenowskie, ale to nieważne, podobało mi się, fortepian też.

Z Panem Andrzejem to jest nie lada wyzwanie, co począć. To jeden z najbadziej wrażliwych artystów tego etapu. Zarazem łatwo i szybko tracący kontrolę. W tych wirtuozowskich momentach bywa wtedy chaotyczny, gubi tempo. TaK stało się np. w refrenie finału sonaty - Presto zapewne kosztować go będzie finał. A szkoda, bo temat II i III w części pierwszej oraz nokturn (Largo) były czarujące. Slychać nieustanne poszukiwanie głębi. Chętnie przejdę się kiedyś na jego koncert.

..jest stan napięcia w studio TVP Kultura pomiędzy prof. Elżbietą Tarnawską, a p. Pawłem Kowalskim. Ela próbuje ustawiać Pawła, ale nie bardzo Jej się udaje  :D, coś Mu tam powiedziała i chyba nie wiedziała, że mikrofony są włączone. ..

.. może być duża różnica w słyszeniu między tymi, którzy słuchają na żywo w filharmonii, a słuchaczami z mediów (radio, internet, tv).
Kiedy było podsumowanie II etapu w II pr. PR redaktorzy puścili fragment występu Leonory, która grała na Fazioli, wszyscy jak jeden, aż jęknęli z zawodu nad jakością dźwięku. Wg ich słów fortepian Fazioli na żywo mienił się ilością alikwotów. .. niestety tylko na żywo.
Dużo tracimy z przekazu cyfrowego. Pozazdrościć tym z Was, którzy słuchają na żywo.

III etap, drugi dzień przesłuchań, sesja poranna.

Woow, jaka niespodzianka! (nie słuchałem JJ-ja) sonata Leonory świetna, ale mam inne całkowite zaskoczenie !!!
nie potrafię przejść nad tym do porządku, co usłyszałem w sonacie Candotti. Woow !!! co tu się odwaliło? (pozytywnie),  Candotti? tak odpaliła?


Prowadzący p. Piotr Krasnowolski.

1.) Leonora Armellini,, Włochy, fortepian Fazioli,  nie posłuchałem Jej za dobrze w II etapie (mea culpa), więc dzisiaj tak ustawiłem sobie zajęcia w pracy, że w czasie od 10.00 do 11.00 zniknąłem jak Bilbo Baggins, kaptur na głowę, opaska do spania na oczy i słuchawki do uszu, nie ma mnie dla nikogo. Cały zanurzyłem się w muzyce. Okazało się później, że było warto. Poloneza fantazję pomijam, mazurki nie bardzo Jej wyszły (nie nadała im charakteru), w moim odczuciu też początek sonaty był przyciężkawy, za to od drugiej części .. coś się zadziało. Im dalej tym lepiej. Fazioli brzmiał tak, jakby specjalnie do grania marsza go zbudowali, a finał? Deszcz i nostalgia. Namacalna.
Ona jak najbardziej będzie grała w finale.


..tu humoreska, zapowiadający p. Piotr przeprosił za błąd, który popełnił zapowiadając Włoszkę (po angielsku pomylił fortepiany i zapowiedział fortepian Kawai .. i czyni to takimi słowami: " a teraz wystąpi, ktoś, kto nie będzie się mylił tak jak ja .."  :D to było fajne.

2.) JJ Jun Li Bui,, Kanada, Kawai, - niestety, co ukradłem dla Leonory w dwójnasób oddałem przy JJ-ju - mam czarną dziurę. Słyszałęm tylko mazurki, które odebrałem jako wytworne salonowe walczyki. Bardzo jasny, czytelny dźwięk. (albo efekt się podwoił po gęstym Fazioli o ciemnej barwie). JJ zaprzeczenie Leonory, tylko w forte walili oboje równo.

Przerwa

3.) Michelle Candotti, Włochy, Steinway nr 479 - ..nie spojrzałem kto gra, więc spełniło się moje wczorajsze marzenie. Słyszę perlisty, przestrzenny dźwięk. Dłoń, która uderza akordy jest bardzo mocno postawiona. Bardzo mi się ten dźwięk podobał. No bardzo! Wszystko dobrze zagrane, przychodzi sonata b-moll. No siadłem, zahipnotyzowała mnie. Przyszedł marsz (będę go dłuugo pamiętał) - nie cackała się jak Leonora. Marszowy pochód, piękna kantylena, wyraziste mocno stawiane akordy. ..i bez żadnej przerwy przeszła w finale. Nie wierzyłem, że można to zagrać lepiej od Leonory, ale stało się - dotknęła mnie tak gęstą mgłą, przez którą z trudem przebijało się słońce i wrażenie, jakby ta mgła płynęła w powiewach wiatru, to był "wiatr", nie jak u Leonory "deszcz".  No coś niesamowitego. ..aż chciałem kołnierz płaszcza postawić.
W wywiadzie powiedziała, że zmarł jej dziadek i nie zdążyła mu tego marsza zagrać, powiedziała, że czuła moc "z góry" a sonatę, tu w Warszawie w całości zagrała dziadkowi. Posłuchajcie tego, bo to jest natchnione wykonanie.
Posłuchajcie.

Jak bardzo! ta dziewczyna zyskała w moich oczach... no strasznie!, na początku uważałem, że jest bardzo przeciętna, a tu z etapu na etap taka ewolucja !!! Ja jestem teraz pod wielkim wrażeniem jej możliwości.


4.)  Yasuko Furumi, Japonia, Steinway 479,  też zaskoczenie in plus w stosunku do poprzednich etapów. Ładnie grała. Jedna uwaga, trochę mnie męczy Steinway 479, u Furumi właśnie, był mniej przyjemny dźwięk większego Steinwaya niż u Candotti. Japonka nie zapanowała nad barwą jak Włoszka.

 

Nie wiem, co dokładnie nie pasowało prof. Tarnawskiej w studio TVP, ale nie lubię jej opinii, są dość subiektywne i rzadko znajdują odzwierciedlenie w wynikach konkursu.

Co do Pana Alexewicza, to jego Preludia były nie wątpliwie jednym z hitów dzisiejszego dnia, o ile nie w ogóle najciekawszą kreacją. Każde było inne, każde odpowiadało za inny stan emocjonalny. Niektóre koncepcje były niezwykle ciekawe i oryginalne, nie czas zagłębiać się w szczegóły. Na żywo brzmiały bardzo ożywczo i wielobarwnie, z daleka słuchać było może inspirację nagraniem Sokołowa. Do pełni szczęścia zabrakło precyzji, perfekcji środków pianistycznych - tam gdzie faktura się zagęszcza, gdzie należy zagrać z brawurą wkrada się czasem nadmierny pedał i pomyłki. Koncepcja była jednak wielka i mam wszelkie powody by sądzić, ze naszego pianistę posłuchamy w finale.

Sorry za literówki, w nocy Kurier się zawiesił.

LEONORA ARMELLINI
Mocna w dzwieku, wesola italian mama. Lubie ja. Zdrowe granie na sniadanie. Tego dzisiaj potrzebuje.
Jak na razie, to buduje ona grunt pod emocje. I robi to niezle. Zaczynamy za chwile nasza opowiesc.

LEONORA, FANTAZJA, BAJKA

Ze mną jest coś nie tak. Przekonałem się do poloneza-fantazji, ale mazurków Chopina nie jestem w stanie przełknąć, nie tylko na śniadanie. Preludia zagrane hurtowo też mnie męczą. Za karę wolałbym słuchać "ONE HOUR" z pierwszych nut sonaty op. 35.

LEONORA, MAZURKI albo MAZURY - SLYSZE NA OGOL AKORDY. Cos mi brakuje....aha melodii. Tak prostej melodii. I to w dodatku melodii bez tego wscieklego rezonansu od pedalu.

Idę o zakład, że Armelinii zagra marsz pogrzebowy z nokturnowym, dołującym, powolnym, momentami ociężałym krokiem.

Wszystko bedzie zalezalo od uczestnikow poogrzebu

^^ Zgadza się. Póki co jej sonata trafia w mój gust.

L.A
Nareszcie, czytelny poczatek tej sonaty. Cieszy mnie artykulacja pani LEONI. Czekam na dalszy rozwoj akcji.
Baaardzo..dramat..jest....lwica fortepianu. Nareszcie czyste akordy (bez bledow, raczej bez bledow).
Temperament jest, ale doskonale kontrolowany. Tryska zdrowiem. Przydalo by sie to Chopinowi. Duze emocje nie daja czasu na refleksje.
Idealne tempo marsza. Nie do placzu, ale za to majestatycznie. Trup bylby zadowolony.
FINAL - Oj uslyszalem kawalek melodi - kapitalny pomysl pani Leonory Armelini

Należy się jej finał. Czyste granie, bez omyłek palcowych, finał sonaty wręcz genialny.

Nie badz roszczeniowy w jej imieniu

J J JUN LI BUI
Ballada - troche rytm - hm hm - at libitum, ale przeciez to jest opowiesc a nie marsz. Przekonal mnie.
Szybka czesc - FANTASTYCZNA!!

J J J B
Mazurki gra bez tego nonsensownego zamglenia dzwieku. Prosto i mlodo.
Bardzo pieknie.
Kapitalny smaczek w mazurku C (koniec przed nawrotem). Raczki sie rozjechaly i zbudowaly mala polifonie (to bylo wyrafinowane).

J J J B
Rondo à la Mazur F-dur op. 5 - szalona kompozycja. Troche niespojna, niespokojna, ale bardzo orginalna.
Rewelacyjna artykulacja tego mlodego artysty.
Cholernie mi sie to podobalo!!!

J J J B
Sonata I cz - Moge uslyszec dzielo jak na tacy. Cala struktura, zlozonosc harmonii, motywow, melodyka, motoryka, rubata, wszystko co Chopin sobie zamierzyl teraz moge wyslyszec.
GENIALNIE

Nie wiem, czy nie była to najlepsza sonata h-moll jaką na tegorocznym KCh dotychczas słyszałem. On ma 17 lat!!!

W finale będzie, myśle, 2 uczniów Dang Thai Sona.

PS. Po występie Adam Harasiewicz podszedł do Nauczyciela młodego Kanadyjczyka. Chwile rozmawiali, pan Harasiewicz żwawo gestykulował.

MICHELLE CANDOTTI
Jaka jest, tak gra. Wzbudza sympatie. Dla mnie to jest chyba nawieksza zaleta wsrod ludzi. Milosc, ktora wykluwa sie z sympatii jest najmocniejsza, najbardziaj trwala. Tak czy inaczej. Piekna postac, piekny ton.

Michelle miała lepsze i gorsze momenty. Ja mam akturat wrażenie, że z gry nie czerpie przyjemności - ma taki zawsze poważny wyraz twarzy. Po mniej przykuwającej uwagę balladzie czy niezbyt zróżnicowanych mazurkach rozwinęła się w sonacie. Ma dość delikatną prawą rękę, czasem wyraźnie zagłuszaną przez lewą. Jej subtelny, aksamitny dźwięk w nokturnie w środku Marsza żałobnego niewątpliwie zrobił wrażenie na jednym z jurorów (tym siedzącym w przyciemnianych okularach).

Rondo Es-dur op. 16  /  Rondo in E flat major, Op. 16
Ten utwor, to moje klimaty (poczatek)
Pierwszy raz go slysze

Calkiem spora inspiracja dla wspoczesnych jazzmanow (skale i modulacje)

JJ - po raz kolejny padam do nóg! Magia. Ubranie wrażeń w słowa bywa niezwykle trudne. Wydawało mi, że kiedy odczekam parę godzin, to podzielę się czymś sensownym. Tymczasem ciągle jeszcze słyszę jak ten chłopiec - naprawdę przecież chłopiec - gra!

Leonora mnie nie zawiodła. Jest wiele ciepła w jej recitalach, słonecznego południowego ciepła.

Yasuko Furumi - chyba trochę mijają się nam fale emocji w eterze. Z drugiej strony nie mogłam poświęcić jej całej swojej uwagi.

Lepiej odczułam tym razem grę Michelle Candotti.

Dzień wczorajszy uciekł mi niemal w całości, więc dopiero odsłuchuję w przerwach. Szymon Nehring cóż, jak już pisałam - doceniam umiejętności, ale jego język muzyczny nie jest dla mnie czytelny. Nie odnoszę wrażenia, że chce się ze mną czymś podzielić. Przypowiastki komentatorów o sałatce faktycznie nie na miejscu, ale w tym sensie mieli rację, że jego występ nie wbił w fotel, nie wywołał fali obrazów w głowie. Kamila Pacholca chętnie bym słuchała jeszcze. Gra z prostotą i podobnie jak u Leonory dużo u niego "muzyki ciepłej". Akwarelista - lekkie pociągnięcia pędzla, nieoczywiste kontury, delikatne kolory.  Samuraja Soritę pewnie obejrzymy. Powtórzę za którymś z komentatorów, że pomysł na łącznik pomiędzy sonatą a polonezem świetny. 

 

ALEXANDER GADJIEV
Cudowny mazurek c moll

każdy ma swoje wybory, swoje typy, za którymi idzie ..

są pianiści osadzeni w estetyce klasycznego postrzegania muzyki Chopina (np. Alexewicz, Khozyainov ..)

są też współcześni moderniści (np. Bruce Liu, Hayato Sumino, czy J J Jun Li Bui)

i tak jak jestem oczarowany grą Bruca Liu, to właśnie z tą drugą grupą mam większy problem. Np. dzisiejsza gra JJ Bui'a.

Zadam wam pytanie: jak sobie radzicie z manierą wykonawczą drugich, kiedy narzucają tak ekstremalnie szybkie tempa, że zamiast zagrać słyszalny tryl, robi się z tego coś w rodzaju krótkotrwałego "zabrzęczenia"? Takie "bzyki" jakby trzmiel przeleciał obok. Nie studząc zachwytów na grą JJ-ja po prostu ja sobie z tym nie radzę. W jego dzisiejszej grze pełno było takich "bzyków"

...

la la la la bzzzzzzzz.....la la la bzzz...la la bzz.....la la la la.......bzzzzzzz
Czy to masz na mysli?

nie, nie... bardziej tak:

trrr, trrr trrr

tak to idzie  :D

Mam sporo dylematów, bo w każdym pianiście widzę (za pomocą narządu słuchu) Chopina.

Odnośnie J J (tego 17 latka z Kanady)... słuchałem w słuchawkach na przez playera Polskiego Radia 2. Albo coś z tymi słuchawkami nie tak albo Dwójka ma niezależnie poustawiane mikrofony i brzmi to krocie gorzej niż w TVP Kultura (najlepiej się słucha na NIFC YT). Włączyłem, gdy J J kończył balladę F-major. Pomysły czarujące, WOW, ma dobrego trenera (kimkolwiek on jest). Dużo dużo chęci, szczerych emocji (typowe dla młodych artystów). Niestety zdarzały się wpadki techniczne, dość często  :-\ Powyższe nie tyczy się tylko ballady, ale przede wszystkim sonaty. W sonacie było momentami za ciężko za głośno (eh te emocje). Nie chodzi mi o "ff" zamiast "f", ale o kontrastowanie tychże w stosunku do tła poprzedzającej frazy/tematu. W dodatku... dźwięki zlewały się... w dodatku brzmiało mi to nad wyraz basowo, musze przesłuchać całość na komputerze). Mazurki bardzo śpiewne, żywe ... nawet trochę się przekonałem do tego gatunku, ale tylko pod wpływem chwili.

Komentatorzy Radiowej Dwójki pełni podziwu. Ja również, ale czy ten Kanadyjczyk załapie się na finał? Obawiam się, że nie.. A dlaczego? Bo są lepsi na scenie a poziom konkursu mega wysoki.

Wloski pianista ALEXANDER GADJIEV
Troche za bardzo modeluje "Jak dobrze mi w pozycji tej".
Prosty rytm, prosta dynamika. Czyste skupienie. Nie ma czasu na fanaberie modelowania tempem.
Ale ogolnie gra szlachetnym, duzym tonem (moze troche za duzym).
Mimo tego, jego wystep jest bardzo dobry

To w koncu sie zdecyduj, czy tryluje, czy bzyczy

mam podobne odczucia, i już niezły ból głowy. Take bogactwo, nawet jak kogoś skreślam (np. Sawada), to ten pianista/ka pokazuje coś bezcennego, co ma tylko on/ona sam/sama.

AVERY GAGLIANO
Z niecierpliwoscia czekam na ten wystep

Alexander Gadjiev trzyma poziom, ale nie przebił (sam nie mogę w to uwierzyć!) Candotti. Z Włoszką coś przeżyłem, czegoś doświadczyłem, mgły dotknąłem, a tu było monumentalnie i do bólu na chłodno precyzyjnie. Teraz Avery Gagliano, nic nie poradzę, jej gra jest dla mnie nudna. Będzie do bólu ładnie i poprawnie.

Tryle lubię szybkie, dokładne i z jak najmniejszą ilością pedału. Jeśli tryl ma być długi, to dopuszczam dłuższe przerwy między dźwiękami. Jeśli krótki, np. przeskok z jednej nuty na "nutkę" to obowiązkowo ma to być zagrane szybko, niemalże równocześnie, z akcentem na drugą nutę.

Źle wykonany tryl? Zdarzało się to dziś Armellini kilkakrotnie podczas marche funebre. Dlaczego źle? Jeden palec prawie dotyka klawisza a drugi dominuje. Trylowanie z samych palców najłatwiej idzie gdy gra 2 i 3 palec (biofizjologia), w pozostałych przypadkach trzeba uruchomić nadgarstek.

OK. Przekaze ta uwage Armelini

Moja rada. Wyrzuc te sluchawki do kosza

ALEXANDER GADJIEV --- nie wyobrażam sobie finału bez tego gracza. Najlepsze wykonanie sonaty op. 35. Ten pianista najlepiej radzi sobie w szybkich, dynamicznych, dramaturgicznych przebiegach. Nieco niżej oceniam część pogrzebową (w tej kwestii autorytetem póki co jest HAYATO SUMINO - zanucone cichutko, głos dziecka). Podobną do jego wykonania sonatę słyszałem ostatnio 15 lat temu, gdy jechałem autobusem na obronę pracy mgr. Do dziś nie znam jej autora, ale skojarzenia dziś nastąpiły.

*Obowiązkowo do przesłuchania całość jego prezentacji w III rundzie (załapałem się na sonatę).

Alexander Gadjiev i  Avery Gagliano, dwie całkowicie odmienne estetyki. Pierwszy przemuskał się po marszu, a druga człapie.

.. i proszę mi powiedzieć, o co chodziło genialnej Avery Gagliano w finale sonaty ? Nikt tak tego dotąd tak nie zrąbał. Ile tu było słodyczy i lukru, po przeczłapanym marszu. Straszne ... dla mnie to było straszne.

Teraz mi się przypomniało, że jak on grał ostatnią część sonaty, to nie wyrabiał szybkościowo i pojawiały się niedokładności, jeszcze dobitniej to ukazał w kodzie ballady. Pamiętam, szedłem wówczas przez cmentarz.

AVERY GAGLIANO
Finale - zmieniala kolor tempem - Niezwykle orginalne.
Sonata wspaniala. Uwaga o czlapaniu nie wchodzi w gre

każdy idzie za swoją drużyną, a jak się spotykamy w bramie to nawalanka  :D

..a tak na poważnie, Ty widzisz coś szczególnego w Jej grze poza nudzeniem?

Czy nadal miales sluchawki na uszach?

ja się nie bałem podczas wykonania Finale, czyli istotnie doszło do "zrąbania". A tak na serio, tę sonatę warto skomentować od końca. No więc... bardzo ciężki a przy tym zbyt długi frazes kończący. Dwa akordy na koniec: jeden krótki (z zaskoczenia), drugi NIECO TYLKO dłuższy, koniec. To nie jest konkurs organowy!