Teatr Telewizji

[Janusz1228]

Oczywiście, masz pełne prawo uważać, Moniko, co chcesz. Na moje szczęście ja, w przeciwieństwie do Ciebie, nie będę się zmuszał do posądzania samego siebie o upośledzenie 
Całkiem możliwe, że pomimo widma takiej groźby, czuję się całkowicie sprawny na umyśle i korpusie ciała.  Zapewniam 

[TeresaGrob]

Pewnie dla Ciebie Januszu, taka amerykańska milionerka byłaby normalna gdyby nie
wygłupiała się z muzyką, tylko zajeła  się domem i dziećmi, albo wydawała swoje pieniądze
nie na koncerty w Carnegie Hall tylko na ciuchy i biżuterię. :)Ale pewnie wtedy nie powstałaby o niej sztuka.

[Janusz1228]

Pewnie dla Ciebie Januszu, taka amerykańska milionerka byłaby normalna gdyby nie
wygłupiała się z muzyką, tylko zajeła  się domem i dziećmi, albo wydawała swoje pieniądze
nie na koncerty w Carnegie Hall tylko na ciuchy i biżuterię. :)Ale pewnie wtedy nie powstałaby o niej sztuka.

hmm... nie wiem co odpowiedzieć. Na wszelki wypadek dam Ci buziaka     

[anelik]

Pewnie dla Ciebie Januszu, taka amerykańska milionerka byłaby normalna gdyby nie
wygłupiała się z muzyką, tylko zajeła  się domem i dziećmi, albo wydawała swoje pieniądze
nie na koncerty w Carnegie Hall tylko na ciuchy i biżuterię. :)Ale pewnie wtedy nie powstałaby o niej sztuka.

Wiem, że piszę kompletnie nie na temat, zwłaszcza w tym wątku, ale taka myśl nawiedziła mnie po przeczytaniu wypowiedzi Tereni. Przy obecnym moim poziomie zalatania, zakręcenia, odpowiadania za, itp. - krótko mówiąc poziomie stresu i zmęczenia zamarzyło mi się, by być na chwilę chociaż amerykańską milionerką, zająć się domem i dziećmi i kupować te ciuchy czy biżuterię czy futra czy coś. Długo pewnie nie wytrzymałabym (zwłaszcza w futrach nie gustuję ), ale taki mały epizod "bycia milionerką" - czemu nie?

[TeresaGrob]

Doskonale Cię Elu rozumiem, w dobrych czasach moją receptą na stres,
różne psychiczne dołki, było nabycie buteleczki perfum.Uwielbiam perfumy,
mam fijoła na punkcie perfum, jako rzeczy za drogiej dla mnie i do niczego nie
potrzebnej.Do diabła z rozsądkiem i rzeczywistością, na jakiś czas oczywiście.

[xbw]

Też absolutnie nie uważam, że F. była upośledzona, kaleka czy coś na kształt. Nikt nie wie, co ona słyszała, jak odbierała muzykę, ludzki mózg funkcjonuje czasem w sposób nieprzewidywalny, zupełnie poza schematami. Podchodząc do tematu od tej strony strach byłoby spojrzeć w lustro tak zupełnie obiektywnie, nie wybuchając śmiechem lub bez odruchów dramatycznych. Czy Picasso był upośledzony, kaleki? Ja, przechodząc jakąkolwiek ulicą, w jakiejkolwiek sytuacji widzę na przykład gigantyczny spektakl, z którego w zależności od nastroju można albo turlać się ze śmiechu albo zastygać w rozpaczy i grozie. Jeśli spojrzeć na każdego z nas z zewnątrz, z dystansu, w detalu lub we fragmencie wyciętym z otoczenia, wyławiając z kontekstów - co widać? W zależności od bogactwa wyobraźni zapewne. Mnie na przykład śmieszą i budzą moje politowanie i głębokie współczucie kobiety chodzące non stop w szpilkach, niezależnie od sytuacji (zabiję się, zwichnę kostkę, złamię nogę, ucieknie mi pięć tramwajów, spadnę ze szczytu, odmrożę stopy, dostanę zapalenia płuc ale pantofelków na obcasie nie zdejmę), a to tylko jeden z licznych przykładów, jakie mogłabym podać.

[Janusz1228]

Cóz... właściwie ludzie upośledzeni - to nie ludzie z upośledzeniem. Oni po prostu inaczej czują, widzą, oceniają. Ja, na ten sam przykład, jestem młodym, przystojnym  mężczyzną, rzecz jasna -  młodym i przystojnym "inaczej". 
Prawda, jak łatwo wszystko da się wrzucić w jeden tygiel?  jak łatwo go opustoszyć...

[aro 59]

Rozumiem Was dziewczyny 
ja mam podobnie:
im dłużej żyje człowiek
tym bardziej chciałby żyć godnie
(a to wymaga zgromadzonych oszczędności)
i wygodnie. 

[Monika_Aleksandra]

Oczywiście, masz pełne prawo uważać, Moniko, co chcesz. Na moje szczęście ja, w przeciwieństwie do Ciebie, nie będę się zmuszał do posądzania samego siebie o upośledzenie 
Całkiem możliwe, że pomimo widma takiej groźby, czuję się całkowicie sprawny na umyśle i korpusie ciała.  Zapewniam 

Gdybym nie była bardzo życzliwa, ten post mógłby mnie dotknąć.

Do posądzania o upośledzenie zmuszają mnie logiczne implikacje Twoich twierdzeń.

[Aleksias]

Też absolutnie nie uważam, że F. była upośledzona, kaleka czy coś na kształt. Nikt nie wie, co ona słyszała, jak odbierała muzykę, ludzki mózg funkcjonuje czasem w sposób nieprzewidywalny, zupełnie poza schematami. Podchodząc do tematu od tej strony strach byłoby spojrzeć w lustro tak zupełnie obiektywnie, nie wybuchając śmiechem lub bez odruchów dramatycznych. Czy Picasso był upośledzony, kaleki? Ja, przechodząc jakąkolwiek ulicą, w jakiejkolwiek sytuacji widzę na przykład gigantyczny spektakl, z którego w zależności od nastroju można albo turlać się ze śmiechu albo zastygać w rozpaczy i grozie. Jeśli spojrzeć na każdego z nas z zewnątrz, z dystansu, w detalu lub we fragmencie wyciętym z otoczenia, wyławiając z kontekstów - co widać? W zależności od bogactwa wyobraźni zapewne. Mnie na przykład śmieszą i budzą moje politowanie i głębokie współczucie kobiety chodzące non stop w szpilkach, niezależnie od sytuacji (zabiję się, zwichnę kostkę, złamię nogę, ucieknie mi pięć tramwajów, spadnę ze szczytu, odmrożę stopy, dostanę zapalenia płuc ale pantofelków na obcasie nie zdejmę), a to tylko jeden z licznych przykładów, jakie mogłabym podać.

Tak, w takim obiektywnym, pozbawionym sentymentów, analizującym spojrzeniu my i nasz świat jesteśmy śmieszni, czasem niezrozumiali, często niezbyt ładni. Takie opisy, choćby w powieściach Vonneguta, podobnie jak na portretach naturalistów, uświadamiają nam to czasem bardzo dobitnie. Żeby poczuć, że nasza bieganina ma sens, trzeba by zajrzeć do naszych umysłów, bo to nasze pragnienia ten sens tworzą. A to, co nadaje nam piękno, celowość, urok kryje się też w magii naszych serc. Światło miłości, przyjaźni, sympatii rozświetla i opromienia obiekty naszych przyjaznych uczuć i sprawia, że stają się piękne. Zatem tajemnica piękności ludzi leży wyłącznie w tym, żebyśmy spojrzeli na nich z życzliwością

Myślę, że w zasadzie nie powinien mnie może dziwić ten brak samokrytycznej oceny własnych możliwości – w końcu czasem spotyka się ludzi mocno przekonanych o swoich niezwykłych zdolnościach – w różnych dziedzinach. Florence jest przypadkiem spektakularnym ze względu na rodzaj działalności, którą sobie upodobała – i wiążący się z nią rozgłos:) No i tę pechową kwestię, że tu w przypadku braku talentu upór i ćwiczenia niewiele pomogą. Cóż – skoro kompletnie nie miała słuchu, być może rzeczywiście nie była w stanie ocenić obiektywnie swoich produkcji. W przeciwieństwie do wielu „artystów” żyjących w poczuciu niedocenienia, ona miała okazję realizacji swoich ambicji, a tłumy walące na jej koncerty właściwie utwierdzały ją w tym przekonaniu.

[aro 59]

Kocham Annę Seniuk,
Stuhra uwielbiam,
Pszoniaka lubię
oglądam Teatr 
dzisiaj (28 listopada) 20:30 - TVP 1
"Ich czworo"
sztuka Gabrieli Zapolskiej, Polska, 1977

[gandarwa]

Ach, dzięki, drogi Marku, byłabym przesle