Teatr Telewizji

[TeresaGrob]

Mnie sie pierwszy akt bardzo podobał, choć Janda trochę szarżuje .

[Monika_Aleksandra]

A mnie sie bardzo podoba. Janda gra bardzo dobrą rolę dla swojej osobowości. Trzeba pamiętać, że jest to sztuka, której akcja dzieje się w Ameryce. Sposób bycia, nieco euforyczny, wylewny, dla Polaków przejaskrawiony i zbyt barwny "papuzio", lecz prawdziwy wszak.
Zaskakuję mnie bardzo pozytywnie Sthur Junior, który wspina się coraz bliżej pantenonu najlepszych aktorów w Polsce. Ten Wiktor jest dla niego, wg moje opinii, ze wszech miar zasłużony. Ni i umiejętność grania na fortepianie, zaskoczyła mnie bardzo. Okazuje się, że młode pokolenie też ma coś do powiedzenia w aktorstwie przez wielkie "A".

Jeszcze pragną zwrócić Waszą uwagę, jakie to potężne działo zostało wytoczone przeciw wszechogarniającej nas pauperyzacji i pseudo urodzie. Teatr Telewizji, który miał zemrzeć śmiercią nienaturalną, dobity małą oglądalnością, teraz podnosi się z łopatek.
Kibicuję mu ogromnie!!!!!!!!

[Janusz1228]

Zwracam tu jednak uwagę na aspekt moralny: podczas przerwy Orłoś podkreślił że na widowni ludzie sie dobrze bawili przedstawieniem. A moim zdaniem to horrendalny nietakt. Ta sztuka - to wg mnie w zadnej mierze nie komedia. Ona przecież traktuje o kalectwie nieświadomej osoby, w jakimś sensie takim samym kalectwie, jak zespól downa itp. itd... Jak można więc z takiego kalectwa-nieszczęścia czynić sobie komedię

[TeresaGrob]

Zgadzam się, to z pewnością nie była komedia.Czy Florence Foster była kaleką czy nie, nie wiem.
Jeśli nawet, spełniła swoje marzenie, była szczęśliwa, a czy nie po to się żyje.
"Rzeczywistość jest przereklamowana".

[Monika_Aleksandra]

Moim zdaniem nie. To po prostu miłość do swojej pasji, jak również miłość do własnej osoby. Popatrz, na początku zdaje się być śmieszna i w tym jak śpiewa i w tym, jak się zachowuje. Ale potem, w miarę postępu sztuki, jej osobowość staje się głębsza. Jawi się osobą tolerancyjną, pełną miłości, łagodna, dobrą, wyrozumiałą. Taką, która da się kochać i sama obdarza ludzi zaufaniem i miłością.

Pierwszy akt był pełen gagów komediowych, a wiec nie należy brać Orłosiowi, który nie musiał znać całej sztuki, za złe. Tragizm wpleciony jest subtelnie i jawi się pod koniec jak czarna koronka przy białej bluzce.

Moim zdaniem to porównanie, które Ty uczyniłeś, nie jest trafne. Z resztą każdy sam wyciągnie sobie wnioski, bo pomimo blichtru komediowego, jest to naprawdę głęboko psychologiczna sztuka. Wyciąga ona z każdego z nas, skrywane pragnienia, kompleksy, strachy. strach przed śmiesznością? Przez nią można zabić własne marzenia, pragnienia, zmienić siebie, założyć szczelną maskę. Wszystko po to, by kiedyś przysłowiowy kasjer, wychylając się z okienka, nie wykrzyczał: "Kto powiedział kasjer dupa?"

"Boska" jest wolna od tego lęku, jest szczęśliwa i dzięki temu potrafi kochać ludzi.

[Monika_Aleksandra]

Gdyby ktoś potrzebował przypomnienia sobie skeczu: http://youtu.be/hiKBY95gf8E apropos sztuki. Tak mi się skojarzyło.

[aro 59]

„Boska”, ten spektakl podobał mi się bardzo.
Bardzo autentyczne przedstawienie.
Sławku, czy lubisz teatr?
Januszu, ta sztuka i bawi, i wzrusza, i wzbudza we mnie tę refleksję:
bardzo autentyczne przedstawienie.
Ten spektakl
bardzo mi się podobał 

Te przebitki z ulic Nowego Jorku wspaniałe
bardzo podkreślają w tym spektaklu
ducha Ameryki
o nieograniczoności możliwości człowieka w zdobywaniu.

[xbw]

Doskonale się bawiłam, z Jandy i meksykańskiej służącej uśmiałam się po pachy, zaskoczył mnie Maciej umiejętnością gry na fortepianie, wątek pieseczka rewelacja, łącznie z tragicznym finałem, no i końcówka, monolog Macieja, refleksyjny. Zwłaszcza ostatnie zdanie lekko zatykające. Cieszę się z reanimacji, jednakowoż, szkoda, że nie dzięki frekwencji i zapotrzebowaniu, a dzięki bankierom. Niestety, każdy przepis na udany projekt trzeba zacząć od: "znajdź sponsora".

[Janusz1228]

mnie tam czyjeś choroby i przypadłosci nigdy nie bawią. Możliwe, ze jestem smutnym człowiekiem.

[aro 59]

Moniko,
chciałbym aby to „działo” wypaliło 
By więcej ludzi zaczęło interesować się Teatrem.
Ale mam tę świadomość, że w moim otoczeniu jest wiele osób,
które mówią:
„nie lubię teatru”
„szczerze Ci powiem muzyki skrzypcowej mógłbym słuchać góra 15 minut, potem by mnie głowa rozbolała” (to odpowiedź na mój zachwyt nad Konkursem Skrzypcowym Wieniawskiego).

[kozioł]

Obejrzałem "Boską" i muszę przyznać że nic ciekawego..baardzo słabiutki spektakl - ta Janda nic tylko bezsensu chichocze i chichocze (i ma to miejsce nie tylko w trakcie gry w sztukach teatr., ale i w udzielanych przez tą panią wywiadach) w zasadzie od samego poczatku nie bardzo kumałem z czego..Dialogi słabe, nic sie dzieje, ale to kompletnie nic się nie dzieje, nuda...i co w ten momento zrobiłem ?? ano wstałem, złapałem za pilota i w połowie przełączyłem na inny kanał...właśnie na Ale Kina leciał o nie lepszy western.

p.s. od nieustannie chichoczącej Jandy o wiele bardziej podobała mi się Krystyna Tkacz - wspaniała aktorka

[kozioł]

Te przebitki z ulic Nowego Jorku wspaniałe
bardzo podkreślają w tym spektaklu
ducha Ameryki
o nieograniczoności możliwości człowieka w zdobywaniu.

Marku w czego zdobywaniu..wieżowców?? to zwykły mit - 5% zdobywa, a 95 niekoniecznie..Poza tym aby wieżowce zdobyć , to trzeba je wpierw wybudować, a to wymagało niestety niewyobrażalnie ciężkiej pracy (okupionej zresztą nie jedną śmiertelną ofiarą podczas jej wykonywania) pracy którą wykonywali zwykle nie ci, którzy potem najwyższe pozycje zdobywali - bo ci akurat, z ciężką fizyczną pracą, niewiele mieli i mają wspólnego - o ryzyku nawet nie wspomnę.. 

[kozioł]

tj ryzyku związanym z utratą życia, nawet nie wspomnę - bo to do tej ostatniej grupy wręcz niepodobne..no chyba że z małymi wyjątkami, kiedy to miał miejsce krach na giełdzie w latach dwudziestych (?)..wówczas to tracąc z dnia na dzień swoje ogromne fortuny i nie mając odwagi rozpoczynać życia od początku (cieżką pracą fizyczną, tak jak ten robotnik który te budowle wznosił) w desperacji odbierali sobie życie, skacząc ze szczytów tych wieżowców - prosto na sam bruk..

[Monika_Aleksandra]

mnie tam czyjeś choroby i przypadłosci nigdy nie bawią. Możliwe, ze jestem smutnym człowiekiem.

Januszu,

Kiedyś, a to było dawno temu, kiedy chodziłam jeszcze do szkoły  , mijałam przystanek, na którym prawie zawsze siedział człowiek. Był to człowiek na pierwszy rzut oka niepełnosprawny umysłowo. Siedział, rozglądał się po tym samy, wciąż, miejscu i uśmiechał. Ludzie z początku z politowaniem, czasem współczuciem i troską patrzyli na niego. Potem przyzwyczaili się do niego. Potem jeszcze zaczęli się do niego uśmiechać. Każdego uśmiechniętego, obdarzał osobistym uśmiechem i machnięciem ręką. Ludzie przynosili mu kanapki, coś do picia, a on tylko uśmiechał się.
Był po prostu szczęśliwy i uczył nas być szczęśliwymi.
Dostojewski powiedział; "lLepiej być nieszczęśliwym i wiedzieć, niż być szczęśliwym i żyć w nieświadomości". To cytat, któremu człowiek boi się zaprzeczyć, bo wyjdzie na idiotę. Ale czy zawsze?

Tak samo i w tej sztuce, to nie jest sztuka o kalectwie, to sztuka o szczęściu i spełnionych marzeniach i miłości. Same pozytywne uczucia, a Ty widzisz w tym tylko kalectwo?

[aro 59]

Januszu,
czy mam beczeć nad większością wykonawców muzyki popularnej,
już nie mówiąc o całej rzeszy występujących na estradach
bo raz pokazali się w programie „Szansa na sukces” itp.?
albo czy mam pukać po głowie celebrytów, 
że tańczą w programie „Taniec z gwiazdami”,
a przecież nie umieją?
Ja tego nie robię.
Ja takich programów i takich występów ludzi nie oglądam, ale wiem,
że jestem w mniejszości i to ogromnej,
w skali 10 : 1.
Na 11 osób, 10 osób lubi takie popisy, a tylko jedna jest tego malkontentem.