Fajną książkę dziś znalazłam w bibliotece, więc jeszcze nie przeczytałam, ale zamierzam i już polecam.

"Bach, Beethoven i inne chłopaki czyli historia muzyki wyłożona wreszcie jak należy" David W. Barber

"Po świecie muzyki oprowadzi Cię autor - znakomity przewodnik, który z humorem, sowicie okraszając ważne treści anegdotą, zapozna Cię z faktami z historii muzyki, które znać trzeba, wiadomościami z życia kompozytorów, które znać warto, i ciekawostkami, których znajomość może uczynić z Ciebie niemal wytrawnego kompozytora. Autor potrafi rozbawić także tych, którzy o muzyce wiedzą więcej, a nawet całkiem dużo, przedstawiając znane z podręczników fakty w krzywym zwierciadle swego absurdalnego humoru." /opis z ksiazki.wp.pl/

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/68743/bach-beethoven-i-inne-chlopaki-czyli-historia-muzyki-wylozona-wreszcie-jak-nalezy

Obejrzałam właśnie film Chanel i Strawiński (Coco Chanel & Igor Stravinsky) i nie mogę się oprzeć. Balet wg wystawienia z 1913 roku. Święto wiosny. Niżyński... I ten rytm...

http://www.youtube.com/watch?v=dVPIkvHKRB8

Przy okazji natknęłam się na film Rytm to jest to! (Rhythm Is It!), dokument.

http://www.filmweb.pl/Rytm.To.Jest.To

28 stycznia 2003 r. Berlin, przemysłowa dzielnica Treptow. Była zajezdnia autobusowa. Dwustu pięździesięciu uczniów z dwudziestu pięciu krajów tańczy do "Święta wiosny" Strawińskiego. Akompaniuje orkiestra Filharmonii Berlińskiej pod batutą charyzmatycznego Sir Simona Rattle'a.

Niezwykłe wydarzenia poprzedziły trzymiesięczne próby pod opieką brytyjskiego choreografa Roystona Maldooma. "Rytm to jest to!" rejestruje kolejne etapy tego fascynującego eksperymentu. 250 dzieci to 250 kłębków emocji - lęku, nadziei, radości. Muzyka wyzwoli w nich siłę i nauczy radości życia - krok po kroku.

Treptow, jedna z najmniej ciekawych dzielnic stolicy Niemiec, Berlina. Dla przeważającej większosci zamieszkujących ją młodzieży tzw. wysoka kultura tu puste słowo. Członkowie Orkiestry Filharmonii Berlińskiej, pod batutą Sir Simona Rattle'a we współpracy z brytyjskim choreografem Roystonem Maldoomem i jego asystentami postanawiają zainteresować ją niezwykłym projektem - udziałem w przygotowaniu i wystawieniu słynnego baletu Igora Strawińskiego "Święto wiosny".
Bierze w nich udział dwustu pięćdziesięciu uczniów z dwudziestu pięciu krajów - z najróżnieszych rodzin i narodowości. Pod okiem opiekunów młodzi ludzie, z których tylko nieliczni mieli kontakt z muzyką klasyczną i ekspresyjnym tańcem, biorą udział w żmudnych przygotowaniach. Poprzez próby baletowe uczą się jednocześnie pracowitości, wytrwałosci, miłości, szacunku, radości życia i odkrywają w sobie pasję i wrażliwość, której wcześniej nawet w sobie nie podejrzewali.

I jeszcze taka opowiastka, przypowieść o stosunku do ludzi starszych:

Mieszkała na wsi biedna rodzina, w której żył dziadek. Pewnego roku była bardzo ostra zima. Posłanie dziadka znajdowało się na piecu, bo tam było najcieplej. Ojciec tej rodziny, a syn owego dziadka pomyślał, że dane miejsce na piecu przydałoby się dzieciom, więc postanowił wywieść dziadka do lasu. Jak postanowił tak i zrobił. Zaprzągł konia do sań, ubrał dziadka w swój kożuch i posadził do tych sań. Najstarszy jego syn, a wnuk dziadka też zaoferował, że pojedzie razem z ojcem. Mróz był siarczysty, śnieg skrzypiał. Dojechali do lasu, na polanie znaleźli duży pień, wysadzili dziadka z sań i posadzili go na tym pniu. Mieli już odjeżdżać, ale z sań wyskoczył wnuk dziadka, aby zabrać od niego kożuch. Ojciec chciał zostawić go z kożuchem, ale syn powiedział Ojcu: A w czym ja Cię wywiozę do lasu ?
Ojciec zrozumiał swój błąd. Zabrał dziadka i przywiózł do domu.

Gdzieś czytałam zgrabniejszą formę tej opowieści, ale nie mogę znaleźć.

I jeszcze o dzieciach:

Miłość im waszą dawajcie, lecz nie waszą myśl,
gdyż one własne posiadają myśli.
Schronienie możecie dać ciału ich, ale nie duszy;
bowiem dusze ich w przybytku jutra trwają,
a tam, nawet marzeniem swoim nie zdołacie sięgnąć.
Możecie starać się być do nich podobni, lecz nie usiłujcie nigdy
upodobnić je sobie.
Bo życie nie cofa się wstecz, ani się ogląda za wczorajszym dniem.
Jesteście jako luk, a dzieci wasze jako strzały żywe,
wybiegające z was w dal.

Khalil Gibran "Prorok"

A o jest nie tak ze słowem praca? Kolejny wkodowany schemat, że toś niemiłego, trudnego, że może lepiej unikać i migać się.

Czemu nie uczy się dzieci czegoś w rodzaju tego:

Pracujesz by dotrzymać kroku ziemi, by sprostać rytmowi jej duszy.
Bowiem trwać w bezczynnie, to stać się obcym wiośnie i latu,
zimie i jesieni; to wypaść z orszaku wielkiej życia procesji, co w
majestacie i dumnym poddaniu kroczy ku nieskończoności.
Gdy pracujesz stajesz się fletnią, przez której serce płynący szept godzin
zmienia się w muzykę.
Któż z was chciałby pozostać bezmowną i niemą wikliną, gdy wszystko inne śpiewa wspólną pieśń?
Powtarzano wam zawsze, iż praca jest przekleństwem,
a trud nieszczęściem.
A ja wam powiadam, iż pracując spełniamy cząstkę najdalszego marzenia ziemi, przeznaczoną nam od zarania wieków, gdy się zrodziło owo marzenie.
Gdy trudzisz się zaiste miłujesz życie prawdziwie; a ukochać życie przez trud, to przeniknąć w jego najgłębszą tajemnicę.
Lecz jeśli w waszym cierpieniu, narodziny zwiecie męką, a podtrzymywanie ciała klątwą, — na czele wam wypisaną, — tedy wam rzekę, iż tylko w pocie czoła waszego zdołacie zeń zetrzeć ów wypisany znak.
Powiadano wam również, że życie jest mrokiem, a wy w znużeniu waszym powtarzacie jak echo to, co niegdyś znużeni byli wyrzekli.
A ja wam powiadam, że życie jest naprawdę mrokiem, tylko, gdy mu braknie wewnętrznego pędu;
a ten jest ślepy, gdy nie towarzyszy mu wiedza,
a wszelka wiedza jest próżna bez pracy,
a każda praca jest pusta i daremna, jeśli w niej nie ma miłości;
lecz kiedy pracujesz z miłością, ze Sobą się wiążesz,
i z ludźmi, i z Bogiem jednoczysz.
Cóż to znaczy pracować z miłością?
To odzież tkać nicią z własnego serca wysnutą, jakby umiłowanemu miała za szatę posłużyć;
a dom budować z uczuciem serdecznym, jakby ukochany miał w nim
pomieszkanie znaleźć;
a w rolę ziarno rzucać z tkliwości ogromem, a plon zbierać z weselem, jakby nasz najdroższy miał tych plonów kosztować.
To rzecz każdą, której dotknie ręka, tchnieniem naszego ducha przepoić, i wiedzieć, iż wszyscy błogosławieni umarli czuwają z nami pospołu.
Praca to miłość, która widzialny przybiera kształt.
Więc jeśli nie zdołacie pracować z miłością, a jeno niechęć żywiąc i wstręt, tedy zaprawdę lepiej wam wszelką porzuciwszy pracę, usiąść w progu świątyni i wyciągać rękę po jałmużnę tych; co się trudzą radośnie.
Bowiem jeśli obojętnie wypiekasz chleb, gorzkim on będzie i zaspokoi tylko pół głodu człowieka;
a jeśli z narzekaniem winną tłoczysz jagodę, ono jad wsączy w wino.

Khalil Gibran "Prorok"

Bartusie Bartusie, zmiękczyłeś mnie tym chłopcem bardziej niż bym chciała, a ja i tak we wstrząsie pionowym jeszcze jestem (obejrzałam wczoraj "Pinę" Wima Wendersa).

So, sześciolatki. W łonie matki, przy mleku mamy, za rąbek spódnicy, owszem, ale rozumnie i do właściwego czasu. Ten czas wraz z postępem cywilizacyjnym następuje coraz wcześniej. Dzieci są inne niż za czasów mojej czy Twojej młodości, chowane na kablówkach przy Internecie, nowoczesnych książeczkach, przez nowoczesne mamy i babcie. Są już zupełnie innymi dziećmi. Tempora mutantur et nos mutamur in illis, czasy się zmieniają i my wraz z nimi, nasze dzieci się zmieniają. Rzeczywistość zmienia się z dnia na dzień, bo już nawet nie po dziesięcioleciach czy latach. Posłuchaj, mowa ludzka się zmienia, posłuchaj, jak ludzie mówią do siebie, proces w coraz szybciej przebiegającym progresie. Życie toczy się z górki. A równocześnie wszystko jest tak samo, jak było zawsze, czyli zmienność codziennością, jedynie jej tempo zróżnicowane.
Będę uparcie obstawała przy dostosowywaniu wszelkich programów nauczania do bieżącego nadążania za realnym światem. Nie z rocznym opóźnieniem nawet. Update programu nauczania i wychowania, opcja: codziennie. To zbyt ważne jest, wychowywanie dzieci, przygotowywanie ich do życia, nauczanie tego co im będzie potrzebne i dostosowywanie do realiów, bieżące dostosowywanie dostarczanej wiedzy.

Nie jestem wk...ną matką. Miałam przez lata żal, że gotową na pójście do szkoły a przynajmniej do jakiejś zerówki byłam od 3 -4 roku życia, a durna psycholożka po teście polegającym na narysowaniu lalki powiedziała, żeby nie odbierać mi dzieciństwa i że ona kieruje mnie jeszcze do przedszkola, a miałam wtedy 6 lat. Męczyłam się strasznie, panie przedszkolanki wyręczały się mną, czytałam dzieciom bajki a one szły na kawę, papieroski i plotki, ja za nie pracowałam. Bo z braku miejsc w najstarszakach umieszczono mnie w starszakach czyli wśród pięciolatków!!!!!!!!! Urzekła Cię moja historia? Kilka pierwszych lat w szkole ziewałam na lekcjach, nudziłam się, marnowałam się, więdłam i usychałam, nikt nie prowadził ze mną programu indywidualnego. Dzieci obok w zbiorczej szkole gminnej sylabizowały literki a ja płynnie czytałam gazety już w wieku 3 lat. Żal już mi przeszedł.

Takich dzieci, jakim ja byłam, będzie coraz więcej, co z nimi, na zmarnowanie? Nikt chyba nie prowadzi żadnych badań, ale dzieci są cholernie mądre i inteligentne, wystarczy nie marnować ich potencjału, pozwolić im się rozwijać wg ich własnej ścieżki życiowej, nie tłamsić ich. Włączam M jak miłość, a tam "córcia" filmowa Kasi Cichopek traktowana jest z uporem maniaka z odcinka na odcinek jak ruszająca się kukła. Taki przykład i przekaz z najpopularniejszego "serialu" idzie w kraj. Dziecko = debil, zatem traktuj jak debila. Skutkiem czego debil wyrośnie, a na pewno mocno stłamszona jednostka ludzka.

Niewłaściwe jest uzasadnianie polskiego problemu przykładem z Anglii, to zupełnie inne schematy kulturowe.

Zgodzę się z Tobą, że nauczyciel powinien być mistrzem. Czasem jest. Zróbmy z czasem żeby zastąpić "czasem" "zawsze". I wtedy będzie dobrym nauczycielem i poradzi sobie z maluchem w każdym wieku.

Przepraszam, że tak długo "odpisywałam", ale nadal doba za krótka. Zaczął się na przykład
http://www.myfrenchfilmfestival.com/pl/
gorąco polecam!!!!!

A, jeszcze. Szacunek dla starszych powinien być wpajany rozumnie przez przykład.
Szok emocjonalny czy skok emocjonalny - dzieci powinny być przygotowane na takie momenty i nie przeżywać tego szoku i nie zauważać skoku, a traktować jako naturalny bezproblemowy bieg rzeczy. To dorości wmawiają dzieciom, panikując, że teraz oto czeka jej jakiś bolesny moment w życiu i swoje frustracje i obawy wkodowują w potomstwo.

Zapewne ciąg dalszy jeszcze nastąpi.

Bartusie, nie spałam od ponad 33 godzin, muszę wstać o 2.30 w nocy, pracuję po 16 godzin a pomiędzy pracami nie zdążam się położyć. Więc tylko sygnalizuję, że jak odeśpię i będę miała jakieś wolne, to napiszę co myślę o tych sześciolatkach. To skandal, że w ogóle się temat odkręca. Sama jestem OFIARĄ przetrzymania co najmniej rok jak nie dwa labo trzy w przedszkolu. Nie tu leży pies pogrzebany. Dzieciaki powinny się uczyć od jak najwcześniejszych lat, inaczej więdną, durnieją, głupieją, robią się zblazowane, puste, zniechęcone. Są jak psy, którym odmawia się rzucania kości. Markotnieją, gnuśnieją. Kaspary Hausery seryjne. Sęk w systemie tego nauczania, tu powinna iść energia i działanie, nie na sztuczne, nienaturalne przetrzymywanie dziecka w "łonach matek" ile lat się da.

No to na Nowy Rok Power Of The Horns, polska muza, a jak

http://www.youtube.com/watch?v=RbT5WCJPfHs

Wszystkiego nowego w dobrym roku!

Dzięki za Toccatę, rewelacyjna! Balsam, faktycznie.

Ode mnie dla Was: pokoju, spokoju, równowagi i harmonii materii z duchem w obliczu wszystkich spraw, zwłaszcza tych trudnych, dzielących, jątrzących, obciążających, nie do zniesienia, czasem nie do ogarnięcia. Jedności ponad poglądami, wspólnoty w każdym jej znaczeniu. Uśmiechu, ufności, zaufania, nielękania. Stay high forever! Wesołych Świąt!

Też Was lubię! Bartusa uwielbiam.

Jakoś tak się przypięłam do tego wątku, dobrze mi tu!

Z dedykacją dla Bartusa

Iiro Rantala & Leszek Możdżer - Suffering (live at Berlin Philharmonic) !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=KU-zG1IrZg0

Tym razem coś niepodsłuchanego w Dwójce

Kanadyjskie trio BADBADNOTGOOD, szalony bębniarz o swojsko brzmiącym nazwisku - Sowinski!

Uf uf...

http://www.youtube.com/watch?v=pTloZPT62IM

Słuchałam zahipnotyzowana Fazilowym Janackiem, tylko ten fragment, przyłapałeś mnie Mozarcie

Leoš Janáček - Sonata fortepianowa "z ulicy" 1.10.1905r.
http://www.youtube.com/watch?v=zUTeiCby33k