Artykuł świetny. Dzięki, Allegro

Dziwnie ocenia Harasiewicz. Daje 2. miejsce Dumontowi - wcześniej nie chciał go nawet w finale. Bozanovowi daje dopiero szóstą lokatę.
Wydaje się, że najrozsądniejsza jest punktacja prof. Popowej-Zydroń... Reszta jest dla  mnie niezrozumiała...

Argerich daje po koncercie (w końcu jest to ocenianie finale stage) Wunderowi 4. miejsce, Geniusasa, a nawet Kultysheva ocenia wyżej. Wunder prawie w jednym worku np. z Dumontem - który jest u niej piąty...
O punktacji Koyamy lepiej już przemilczeć  Niezdecydowany
Taż sama Koyama daje w finale Bozanovowi miejsce dziesiąte... 

Kontrowersyjna i bardzo odstająca od reszty jest też punktacja Tsonga...

Szczegółowe oceny uczestników konkursu przez poszczególnych jurorów:

http://konkurs.chopin.pl/=files/attachment/5/1989/etap_1_pl.pdf
http://konkurs.chopin.pl/=files/attachment/5/1988/etap_2_pl.pdf
http://konkurs.chopin.pl/=files/attachment/5/1987/etap_3_pl.pdf

Piękny oberek, skoczny mazur - Wunder dostarcza nam w finale emola wrażeń niezapomnianych. Wykonanie zjawiskowe.

Tym bardziej, że w czasie koncertu, patrząc na artystę, zrozumiałem, że wiele zachowań w czasie gry, które często są nierozumiane i wyśmiewane lub odbierane jako przesadna egzaltacja ma dodatkowy, zupełnie inny, całkiem konkretny sens. Bo mówiąc szczerze, nigdy się nad tym nie zastanawiałem wcześniej, wychodząc z chyba błędnego założenia, że obcując z muzyką, nie ma co zaprzątać sobie głowy czymś, co wprawdzie z nią związane, ale muzyką samo w sobie nie jest.

W Wunderze płynie muzyka. I do tego jest to niecodzienna osobowość. Niby zwyczajny, niepozorny młody mężczyzna. Wielki przez swoją skromność i artystyczną wspaniałość. Gdy podszedłem do niego po koncercie w Poznaniu - był tak nieśmiały, równocześnie szczerze uśmiechnięty, że naprawdę byłem zszokowany. Szczerość, naturalność, prostota jego osobowości - odzwierciedla się w kreowanej przez niego sztuce. Nie ma w sobie żadnej z wad estradowej gwiazdy - którą przecież się staje.

Tak, ballady Zimmermana w ogóle stanowią dla mnie wzór. Mnie ten powolny wstęp u Zimmermana nigdy nie wydawał się za wolny, jedynie inne wykonania uważałem za zbyt szybkie.

Januszu, bardzo słusznie napisałeś: Zimmerman gra najmądrzej. To niezwykle inteligentny pianista, gra sercem i rozumem. To się nie wyklucza, tak jak Fides et Ratio.

A przy tym ze względu na niezwykłą formę utwór ten nie ma sobie równych w muzyce XIX wieku w ogóle...

Dla mnie za pierwszym miejscu i tak Dwójka

Tak, finał h-molla jest elektryzujący u Bozanova. Te mieniące się pasaże prawej ręki, na tle pędzącego galopu, wszystko w porywającym tempie... Inaczej, ale pięknie, gra Wunder (do jego sonaty nie mogłem się długo przekonać, w końcu jednak przekonał mnie również), choć od początku porwał mnie Bozanov.

Najpiękniejsze tematy Chopina? Na pewno Ballady - wszystkie, cudowne ekstatyczne kulminacje melodyczne w g-moll, kontrapunktyczna doskonałość w f-moll.

No tak, masz rację Allegro, w Poznaniu Ingolf był aż 3 razy - ale grał (przynajmniej programowo) wciąż koncert e-moll. Cudownie, oczywiście. Ale ja chciałbym na żywo doznać metafizycznego uniesienia słuchając w jego wykonaniu Poloneza-Fantazję, Sonatę, mazurki, walce, nokturny... Więc i tak czekam na Ingolfa.
Na Trifonovie niestety nie byłem, podobnie na Bozanovie - i strasznie żałuję, stąd tak bardzo chcę zawlec wszystkich do Poznania (do którego mam 70 km krajowa piątką ).

Baa, hałasu jadącego pociągu słyszalny nawet w przedziale skutecznie potrafi zniszczyć pokoncertowe doznania...

Jeju, dlaczego oni nie mogliby wystąpić jeszcze raz w Poznaniu...!

Od razu mam skojarzenie z tegorocznym Wunderem i Bozanovem na konkursie...