Requiem: Sanctus i Benedictus mogłoby być lepsze...  Polecam tu "Mozarta" A. Einsteina.
Agnus Dei: "nie jest autorstwa Mozarta, ale ten, kto je napisał, był Mozartem".

Wiem, że J. Bell wykonywał utwory do niezwykłego filmu "Lawendowe wzgórza".

Po prostu: po jego występach w XVI KC więcej melomanów o nim usłyszało i stał się bardziej rozpoznawalny w "świecie muzyki" niż wcześniej. 

Olu, jasne, fakt, słowo "popularność" pasuje bardziej do np. popkultury (sztuka wyższa nigdy nie jest w tym sensie popularna...). Cieszę się, że Bozhanova dostrzegła szeroka publiczność i agencje muzyczne, dzięki czemu Sława jego jako pianisty będzie - myślę - rosnąć.

To świetnie, że Bozanov stał się teraz tak popularny i że zauważono jego niewątpliwy talent na świecie. Czekam na płyty.

Tymczasem teraz delektujemy się wieczorem Ingolfa Wundera w Dwójce. Był koncert e-mol, teraz cały etap III! Pan Majchrowski - prowadzący - wychwalał zalety jego gry, uznał wykonanie koncertu za niemalże wzorcowe. Jakże wielu się pod tym podpisuje...

Obawiam się, że z PR2 chodziło o coś innego. Forumowicze na tvp piszą, że mieli informacje o "nieprzyjemnościach" które spotkały Dwójkę za krytykę jurorów podczas konkursu. Jeżeli to prawda to jest to nieuczciwy atak na najwyżej stojące pod względem poziomu kulturalnego medium w Polsce. Wydaje się jednak, że nic on nie zmienił - artykuły dot. konkursu chopinowskiego na stronach polskiego radia utrzymane są w tym samym tonie co podczas jego trwania...

A propos Bozanova - Olu, nie wiem, dlaczego tak mu się "obrywa". Mam nadzieję, że ten wielki pianista zaskoczy ich (jurorów) występami w Carnegie czy Wigmore, po których jego sława będzie jeszcze większa. Polonez - Fantazja był - wg mnie - najpiękniejszy o Wundera, jego interpretacja wywiera na mnie zawsze największe wrażenie (Bozanov też gra wspaniale, chyba 2. wykonanie ). Ale sonata Bozanova - powinna zostać nagrodzona. Niestety, Bozanov to największy przegrany XVI KPiFC.

Bardzo mnie cieszy wielkie zainteresowanie koncertem klarnetowym. Adagio jest niebiańskie, nieporównywalne z niczym. KV 622 - katalogowo 4 dzieła dzielą Mozarta od śmierci. Jest w tym koncercie coś zupełnie niezwykłego, niepojętego ziemskimi kategoriami - to Mozartowska metafizyka. Analogicznie ta sama "końcowa" melancholia, skupienie i jakaś forma zadumy kryje się w koncercie fortepianowym KV 595 - w którym Mozart żegna się ze swym ukochanym fortepianem w syntezie z orkiestrą. Na przestrzeni swych ~20 koncertów fortepianowych - od KV 175 do KV 595 Mozart przeszedł ogromną drogę, dokonał na swój jedyny sposób "rewolucji".

Alicia de Larrocha
http://www.youtube.com/watch?v=kKGxCadlRv4


Wszak MOZART to MOZART !!

Dzięki za info dot. audycji w Dwójce. Dziś słuchałem Wakarecego i Geniuszasa, ale bardziej zajął mnie program wspomnieniowy na TVP Kultura. Właśnie się skończył. Oto klika moich refleksji na ten temat.

Niestety, jestem zażenowany wypowiedziami pana Dąbrowskiego. Dziwnie brzmiała jego "rosyjska końcówka" - "miłość" do Rosji, języka rosyjskiego, chęć nauczenia się go - mógłby chyba darować sobie te personalia. Najgorsze jednak było uderzenie w radiową Dwójkę - Mr Dąbrowski podziękował TV Kulturze bo była "jedyny rzetelnym/obiektywnym medium" (nie wiem, czy to cytat dokładny, ale sens zachowuję). Pytam się zatem: czy Program Drugi Polskiego Radia był nierzetelny, transmitując cały konkurs? Może dlatego, że dziennikarze  (p. Pęcińska, p. Majchrowski, prof. Dyżewski) odważnie krytykowali decyzje jurorów, zwłaszcza pozycję Wundera i zwycięstwo Yulianny, brak Armellini i Koziaka w finale? Występowali w interesie wielu melomanów, krytyków, którzy uważali podobnie.

II część debaty była ciekawsza, zawiodłem się jednak znów - tym razem na prof. Jasińskim, którego notabene niezwykle cenię. Dyskusja nt. Bozanova, Jasiński: myślałem, że Bozanov na początku zażywał narkotyki. Niech każdy sam oceni tą wypowiedź...

Niestety, nie mogłem słuchać audycji dziś. Co mówiono nt. Bozanova i jego wykonania? Czy oprócz pana Majchrowskiego byli jacyś goście w studio?

Wszystkim forumowiczom - pięknych świąt. "Niech przyniosą tyle piękna, ile kryje się w każdej z muzycznych fraz..."

Niebieskooki, jeśli tak, to wybacz, nie przeanalizowałem Twoich wcześniejszych postów. Rzeczywiście, Wunder, Koziak - także moim zdaniem - grali zgodnie z romantyczną estetyką, w duchu Chopina. Ja do tego dodam Armellini, a często fascynują mnie interpretacje Bozanova. Odbiór Chopina jest u nas chyba podobny

Jeśli chodzi o sonatę w wyk. Wundera - pisałem o niej już nieraz. Nie jest to mój ulubiony utwór w jego intepretacji, cenię wyżej Andante spianato, Polonaise-Fantazję czy koncert. Może nieco zaciera kulminacyjne punkty części I, czasem wydaje mi się to Maestoso zbyt monotonne (haftowanie ? )... Apogeum namiętności, centrum dzieła - Largo - gra pięknie, swobodnie,  muzyka płynie, panta rei, choć znów ktoś zarzucić może, że zbyt szybko, Bozanov medytuje/kontempluje bardziej etc. Erstklassig jest za to finał, gnający naprzód.

Oczywiście, nie obrażam się, zresztą skąd ta myśl.
Mamy jedynie różne upodobania wykonawstwa Chopinowskiego (zwłaszcza ja i Niebieskooki).

Ale nie rozumiem tego haftowania u Wundera? Chodzi o zbytnią płynność, brak "punktów kulminacyjnych" w I części, zbyt szybkie tempo Larga?

Ktoś wspomniał o haftowaniu sonaty przez Wundera. Pewnie, że było słychać. Od razu można było zauważyć, że jest to wykonanie inne niż pozostałe. I pewnie też pod pewnymi względami niezbyt chopinowskie.

Pod jakimi względami Wunder grał sonatę niechopinowsko? Może był tam Mozart? ( )

Bartus, nie zgadzam się z Tobą. Wunder stał się wielkim chopinistą dzięki Harasiewiczowi właśnie, zauważalne są w dużym stopniu wpływy mistrza z 1955 r. w grze Wundera (to z pewnością on wpoił mu naturalność i prostotę, on też nauczył go mazurków, genialnie wykonanych na konkursie). Myślę, że nie należy analizować dojrzewania na przykładzie tylko i wyłącznie Grand Polonasie op. 22 (do którego Andante spianato w wyk. Wundera jest metafizycznie...). Weźmy e.g. sonatę h-moll, którą pianista grał znacznie lepiej w tym roku, nie "zapędzając" ją tak jak 5 lat temu, zwłaszcza w finale...
A pomyłki w Polonezie - rzeczywiście, zdarzały się. Czasem nawet były dość mocno słyszalne (wielkie crescendo w środku, nietrafiony akord) - ale nie było ich bardzo dużo. Chyba że chodzi o pomyłki w nagraniu z konkursu 2005?

Ok, pod tym kątem - punktacja po trosze zrozumiała. Choć jeśli Harasiewicz chciał wywindować w górę Wundera, to mógł zrobić więcej , np. dać Avdeevej 10. lokatę (Koyama dała Bozanovowi 10. miejsce - i hałasu nie ma) - przecież I nagrody nie dostał (z drugiej strony punktacja po 3 etapach dawała mu chyba 4-5 miejsce...).