Relacje z koncertów, (info o koncertach)...

[p.Joanna]

Daniił Trifonow w Dusseldorfie, 11.06.2012

W Dusseldorfie padał deszcz kiedy starałam się dotrzeć do Museum Kunst Palast. Byłam przygotowana, że może to być duży budynek, w którym niełatwo będzie znaleźć właściwe wejście, ale to co zobaczyłam po wyjściu z parku znacznie przerosło wyobrażenie. W otwartej przestrzeni bulwaru nad Renem stoi zespół budynków przypominający scenografię Gotham City. Monumentalny, wiejący grozą zespół architektoniczny z lat 30-tych przeraża. Czułam, że idąc środkiem mogę skrócić drogę, ale po prostu bałam się wejść między budynki i poszłam dookoła, wzdłuż głównej ulicy. Przy jednym z wielu wejść zabaczyłam samochód z charakterystycznym, czerwonym fortepianem (znakiem festiwalu) i kilka wchodzących osób. Weszłam razem z nimi zaskoczona trochę elegancją i bijącym od nich dobrobytem, ale pomyślałam - Niemcy. Okazało się, że przez pomyłkę weszłam razem z wybrańcamo ze Stowarzyszenia Bilderberga (tak zrozumiałam po niemiecku), które chyba ma tam jedną ze swoich siedzib. Wszystko razem skojarzyło mi się z masonerią. Sala Schumanna, w której odbywał się koncert jest jedną z kilku sal koncertowych, zespół ma wiele własnych kolekcji sztuki, widziałam też informacje o wystawach gościnnych. Tak się bawią „równiejsi” i mam wrażenie, że nie za własne pieniądze.
Do „normalnej” publiczności zostałam przeprowadzona  korytarzami. 
Choć wykończona drewnem, Sala Schumanna jest zimna i nieprzytulna. Ale jakie to wszystko miało znaczenie skoro zaraz miał zagrać „mój” Trifonow (tak, wiem Bartek, że muszę go dzielić z naszą Beatką i kilkoma tysiącami innych wielbicieli, ale nie tylko mi to nie przeszkadza, ale bardzo cieszy).
Zaczął od trzeciej sonaty Skriabina. Wystartował jakby rwał się do tej gry, trochę za mocno, wyrywał dźwięki z ogromną energią, szczęśliwy, że nareszcie może ją uwolnić. Główny temat pierwszej części zabrzmiał bardzo wyraziście. W drugiej powiało grozą, w trzeciej jakby zadumał się nad ludzkim losem i jego ulotnością. Ta ulotność właśnie było najmocniej odczuwalna. W części czwartej powrócił od głównego tematu, ale już nie było tej czystości. Jakby chciał naznaczyć ją względnością odczuwania, różnorodnością uczuć.
I znowu zabrzmiało to Jego charakterystyczne falowanie.
Niemiecka publiczość biła  brawa, a ja rozejrzałam się dokoła i sala wydała mi się jakby cieplejsza.
Valse sentymentale Czajkowskiego, który zagrał potem był tak rosyjski jak to tylko możliwe i bałam się, że pianista roztopi się zaraz jak masło.
O 18 Marceaux op. 51 Czajkowskiego napisane było w programie, że to francusko-rosyjskie kolorowe fidrygałki, ale nie w wykonaniu Trifonowa  - w Echo rustique fortepian stał się za mocno nakręcona pozytywką, nad którą stracono panowanie (nie mam pojęcia jak można tak szybko grać), a Tendres reproches wyśpiewanym żalem, który próbuje  przez chwilę z siebie drwić aby na koniec wybuchnąć ze zdwojona siłą. Un poco di Chopin był przepięknym bel canto -  Czajkowkim granym przez wspaniałego szopenistę.
Już nawet niemiecka publiczność straciła rezerwę. Pojawiły się okrzyki „Brawo!”, a ja pomyślałam- Całkiem miłe miejsce.
Bardzo byłam ciekawa jak Daniił Trifonow zagra Ognistego Ptaka Strawińskiego. Miałam przeczucie, że może wyczarować cudną historię. To co usłyszałam znacznie przekroczyło moje oczekiwania. Ta niezwykle karkołomna technicznie transkrypcja na fortepian okazała się jakby stworzona dla Trifonowa. Była przerażająca groza, rozedrgany, połyskujący ognikami tytułowy Ognisty Ptak, nad przestrzeń beznadziejnej skamieliny i strachu drugiej części w trzeciej wzeszło słońce szczęścia i nadziei. Ten finał jest nieco nudny muzycznie, ale pianista wypełnił całość takimi barwami i emocjami, że owacje były już zupełnie nie niemieckie.
Drugą części koncertu Daniił Trifonow rozpoczął trzema Image, Heft I Clauda Debussiego. Reflets dans l'eau zagrał inaczej niż w  Krakowie. Ani tej, ani pozostałych dwóch -  Hommage a Rameau i Mauvement nie zrozumiałam. Impresjonistyczna forma nie była dla mnie tym razem tak jasna i mam pewność, że to z powodu mojej ignorancji.
Mówi się, że koniec wieńczy dzieło. To było zwieńczenie godne jego najlepszych koncertów, których słuchaliśmy. Etiudy op.25 Chopina, zagrane w ten poniedziałkowy wieczór w Dusseldorfie zmiotły jak domek z kart emocje związane z mroczną architekturą, masońskimi skojarzeniami i  chłodną atmosferą sali koncertowej. Zabrał nas w podróż do muzycznego raju. Pamiętam przedostatnią etiudę, jak ją grał w Dusznikach. Te dźwiękowe emocje  gdy strugi deszczu chłostały na zewnątrz okna. Po takim doświadczeniu nie mogłam się spodziewać, że można zagrać ją nieomal melancholijnie, pętając emocje i namiętności. Kulminacja siódmej przeszła wszystko co możecie sobie wyobrazić. Co z tego, że postanowiłam nie płakać, nie miałam żadnych szans i nie tylko ja używałam chusteczki.
Po owacji na stojąco zagrał bisy. W sali im. Roberta Schumanna oczywiście jego Widmung zabrzmiał jako pierwszy. Pozostałe też były niemieckie Die Forelle i Aus der Wasser zu Singen Schuberta\Lista. Po zakończeniu etiud otrzymał piękny bukiet kwiatów, który na bisy położył na fortepianie. Kilka listków opadło na klawiaturę i kiedy grał Schuberta, w takt melodii, rytmicznie usuwał je na podłogę wywołując salwę śmiechu. Po trzecim bisie kilkakrotnie wychodził  na scenę kłaniać się i dziękować, ale nie zagrał już nic więcej.
Nadal padało i było już ciemno jak wyszłam. Tym razem skróciłam sobie drogę między budynkami i wcale się nie bałam. Było też dużo cieplej choć temperatura wieczorem spadła.


Koncert Krystiana Zimermana i Hagen String Quartett w Dortmundzie, 13.06.2012r.


Jeżeli nie jesteście w stanie sobie wyobrazić, że w środku ciasnego centrum miasta, między wąskimi uliczkami z  klimatycznymi restauracyjkami i kawiarniami można zmieścić i wybudować ogromny, nowoczeny budynek Sali Koncertowej ze stali i szkła to nie macie wyobraźni – można.
Przed wejściem ponownie stał samochód z czerwonym fortepianem wskazując drogę.
Sala Koncertowa w Dortmundzie jest bardzo piękna, nowoczesna i duża. Na scenie stał fortepian pana Zimermana i cztery krzesła smyczków. W programie koncertu były kwintet fortepianowy nr 1 Grażyny Bacewicz, kwartet nr 1 „Krautzer Sonata” Leosa Janacka, a po przerwie znany nam kwintet fortepianowy Roberta Schumanna. Krystianowi Zimermanowi towarzyszył Hagen Quartett.
Artyści wyszli na scenę w burzy braw. Nie tylko ja czekałam na ten pierwszy od ponad roku występ polskiego pianisty.
Utwór Grażyny Bacewicz odebrałam jak objawienie. Tym razem nie tak dokładnie przygotowałam się do tego koncertu i przesłuchałam tylko kilka fragmentów z jej twórczości. Z naiwnością i merytorycznym przygotowaniem dziecka słuchałam idealnie dopełniającej się muzycznej całości.
Kwintet składa się z czterech części. Pierwsza, moderato molto ekspresivo był jesienną szarugą z przepięknymi muzycznymi środkami wyrażającymi przepełniający smutek, zadumę nad kruchością losu i siłami, które mogą zdmuchnąć nasze jestestwo. Druga część presto przywoływała obraz radosnej, beztroskiej sanny pędzącej przez zaśnieżone przestrzenie, a muzyka była tak czysta, jak dźwięk potrafi być idealnie czysty tylko w śnieżnej akustyce. Grave był pogrzebem. Gdy nagle spod palców Krystiana Zimermana wydobył się dźwięk bijących dzwonów, myślę, że nie byłam jedyną, której przyszły na myśl słowa Hemingwaya: „Kiedy bije dzwon... nie pytaj... bije Tobie” , i której ciarki przeszły po plecach. Część czwarta con passione spinała całość klamrą, podsumowywała poprzednie w idealnej harmonii dźwięków i emocji.
Krystian Zimerman wyglądał i zachowywał się jak Bóg Ojciec. Z zupełnie białą głową i brodą kontrolował każde wejście insturmentów w napięciu by idealnie się z nim połączyć, a ponieważ zawsze się udawało jego twarz rozświetlał ujmujący uśmiech zadowolenia.  Patrzenie na niego było taką samą przyjemnościa jak słuchanie. Jego fortepian grał ludzkim głosem. Stał się jeszcze jednym instrumentem smyczkowym, nie było w nim nic metalicznego. Nawet kiedy biły dzwony.
Burza, która wybuchła po zakończeniu utworu potwierdziła jakość występu, bo oczywiście moje impresje są absolutnie subiektywnymi wynurzeniami laika.
Inspiracją dla prawie siedemdziesięcioletniego Janacka, kiedy komponował kwintet był utwór Lwa Tołstoja „Krautzer Sonata”. W programie napisano, że zmienił intencje i nie cudzołóstwo, ale cierpienie i współczucie dla kobiety stało się motywem muzyki.
Hagen Quartett jest świetnym zespołem, jedną z gwiazd Deutsche Grammophon i brzmiał cudnie, ale brakowało mi fortepianu.
Muszę jednak przyznać, że razem z resztą widowni zastygłam w odrętwieniu kiedy w ostatniej części brzmiało bolesne i trudne przebaczenie. Dopiero po chwili obudziliśmy się do oklasków i oddychania.
Nawet nie wyszłam na przerwę. Siedziałam na swoim miejscu – cała będąc zachwytem, że mogłam doświadczyć takiego piękna.
A potem przyszedł czas na Schumanna. Od dwóch dni próbuję wymyślić jak celnie opisać i oddać emocje, które towarzyszyły nie tylko mi, ale całej widowni. I nie umiem.
Absolutna harmonia, dopełniające się i tworzące przecudną całość dźwięki, pianista, który ponownie nie był solistą tylko częścią idealnego zespolenia. A wszystko w atmosferze wspólnej radości, że mogą razem grać, że im tak ze sobą dobrze.
Nigdy do tej pory na żywo nie usłyszałam takiej doskonałości.
Po oszałamiającym kanonie w finale mogliśmy wypuścić nasze emocje i  byłam również świadkiem największej w życiu owacji (na stojąco oczywiście).
W ten sposób pierwszy raz w życiu na żywo usłyszałam Krystiana Zimermana. Czuję tylko ogromny niedosyt jego gry i możecie być pewni, że jeśli tylko dam radę to będę na każdym jego koncercie w promieniu 1000 km i będę się z Wami dzielić moimi amatorskimi opiniami.

[TeresaGrob]

BRAWA Joanno. Bardzo dziękuję!!!

[Janusz1228]

Joanno, w swych relacjach jesteś (jak zwykle) Wielka. Każdy profesjonalny żurnalista mógłby pobierać u Ciebie lekcje pisania o wydarzeniach muzycznych językiem dla "zwyczajnych" ludzi. Po przeczytaniu Twych relacji na nowo chce mi się chodzić na topowe koncerty, bo swym autentyzmem słowa i przeżyć udowadniasz raz kolejny, jakim oczyszczeniem duszy jest wspaniale podawana przez artystów muzyka. Joanno, dziękuję Ci za te sprawozdania, i już czekam Twych kolejnych zapowiedzianych relacji. (Może kiedyś, zresztą, opiszemy coś wspólnie?    )

[bartus]

Joanno.

Z zainteresowaniem przeczytalem Twoja recenzje.
Musze przyznac, ze potrafisz czarowac co najmniej jak
Beata, czy Janusz, nie mowiac o Asi, Patryku, Agnieszce, Dorocie i Ewie.
Wasze recenzje sa niezwykle, bardzo profesjonalne, ciekawe, obrazowe, wreszcie orginalne i UCZCIWE.

Wiekszosc polskich zawodowych recenzentow muzycznych (Szwarcman, Handzlik itd.) jest powiazania "politycznie" i  oklamuje nas na lewo i prawo.
 
Na naszym forum mam pewnosc, ze relacja jest autentyczna.
Dzieki.

[aro 59]

Joanno

Daniił Trifonow w Dusseldorfie w Museum Kunst Palast („Gotham City”), 11.06.2012.
Na początku powiało mi grozą, ale
opis muzyki też u mnie spowodował ciepło.

Koncert Krystiana Zimermana i Hagen String Quartett w Dortmundzie, 13.06.2012r.
Doskonałość.

Dla mnie Twoje opisy są
sugestywne i przepiękne stylistycznie. 

[aro 59]

Dziękuję Ci Joanno.

[p.Joanna]

Moi Drodzy, to zaszczyt dla Was pisać i przyjemność, że mogę dzielić moje emocje z tak Szacownym Gronem. Też dziękuję.

[Julka]

Joanno, dopiero dziś przeczytałam Twoje dwie ostatnie recenzje. Uhmm, piękne relacje! Dla mnie profesjonalne w każdym calu. W takim wypadku mówi się " gotowe do druku". Nie tylko na tym forum. Gratuluję i dziękuję!

[ewa578]

p. Joanno, po prostu padam do nóżek bo wiem, że kunszt relacji dorównuje wielkością wielkim koncertom, dziękuję.

[Janusz1228]

Gdyby pokusić się o streszczenie tego małego dzieła, wystarczyłoby odwołać się do tuzinkowego schematu: walka dobra i zła o duszę człowieka. Gdyby wczytać się i wsłuchać w wartkie, mocno osadzone w realiach osiemnastowiecznego Salzburga libretto – z operowego schematu wyłania się filozoficzny moralitet: jak uchronić duszę grzesznika przed pokusami życia doczesnego? Gdyby zaś oddać się słodyczom śpiewnych arii i potoczystej melodii skromnego, acz nieoszczędnego tutti - można by, poza zachwytem, doznać niemałego zdziwienia. Jak bowiem możliwe, że pisał je ledwie jedenastoletni maestro? - Kompozytor, który będąc wszak małym dzieckiem, z mistrzowskim wyrafinowaniem zaprezentował techniczno-artystyczną dojrzałość godną doświadczonego mistrza, stawiając przy tym niemałe wymogi i dla śpiewaków, i dla muzykantów.

Już pewno wiecie, o kim piszę. Oczywiście: o cudownym małym Mozarcie, Wolfgangu-Amade, kompozytorze, którego mini-operę (a może poprawniej: opera-sacra?), pt. „Powinność pierwszego przykazania” miałem okazję poznać, dzięki Krakowskiej Operze Kameralnej. Po raz kolejny ten zasłużony podwawelski Teatr, z pięknym przyznanym mu tytułem „Mecenasa Kultury Krakowa” wystawiając „zapomnianą” operę mistrza na nowo odkrywa światu - światowe arcydzieło. (Miło przy okazji skonstatować, że to, co dla innych bywa dopiero odkrywane i nowe - szafarskim forumowiczom znane już jest od dawna. Blisko rok temu o „Powinności” wspominała nam przecież Asia, ilustrując wypowiedź kilkoma linkami. Nie będę ich powtarzał, odsyłam za to do źródła : http://www.chopin.darmowefora.pl/index.php?topic=102.msg14426#msg14426).

Tego roku (w przede dniu  Wniebowzięcia Maryi Panny) pani Dyrektor KOK Jadwiga Leśniak-Jankowska wespół z mężem Wacławem Jankowskim scenerię opery uplasowali w miejscu niezwykłym: Królewskiej Katedrze p.w. św. Stanisława i św. Wacława na krakowskim Wawelu. Majestat i tajemnice zamkowych murów w połączeniu z mistycznym nastrojem nabożnego przybytku były, dzięki temu, znakomitym uwypukleniem estetyczno-etycznych walorów dzieła. Muzyka i śpiew solistów majestatycznie, na równi i po mistrzowsku współbrzmiały z zapodawanym słowem (recytatywem) aktorów. Bardzo pięknie skrojone i z pietyzmem nawiązujące do epoki stroje artystów znakomicie dopełniały scenerię przedstawienia. I nawet (wśród publiczności wcale nierzadkie) fraki bardzo eleganckich panów połyskując odbitym ognikiem świec wtórowały im jakby w wyreżyserowanym, estetyczno-stylowym unisono. Szkoda tylko, że dla tak wyrobionej publiczności - bardzo życzliwie i żywo reagującej na spektakl - miejsca w tym nabożnym, wawelskim przybytku niewiele ostało…
Co do, zaś, artystów: wszyscy bardzo młodzi, choć przecież już absolutnie dojrzali profesjonaliści, ze sprawnym, scenicznym warsztatem. Swym mistrzowskim kunsztem i z pełnym artystycznym zaangażowaniem wnieśli w czcigodne wawelskie mury prawdziwy młodzieńczy zapał ale i głębokie, sceniczne emocje. Płynące spod katedralnego ołtarza fluidy pięknie więc dopełniały estetyczne doznania zaproszonych na spektakl gości, którzy po skończonym przedstawieniu nie szczędzili im braw i owacji na stojąco.
To był kolejny, bardzo udany spektakl KOK, o czym, jako wierny admirator tej kultowej, krakowskiej „sceny”, z satysfakcją Wam donoszę 

http://www.kok.art.pl/mozart_spektakle.html

Jutro (15 VIII), artyści opuszczają Kraków i na kolejne przedstawienie udają się do Miechowa.