Szymon Nehring fascynująco zagrał fascynujące Impromptu op. 51. Ta, lub zbliżona do tej, interpretacja pojawiła się podczas występu w Żelazowej Woli latem tego roku. Na koncercie Nehring zaprezentował to dzieło jeszcze piękniej niż wówczas, co tyczy się zwłaszcza środkowej części.

Polonez-fantazja w porządku, ale nie rozumiem tego dzieła Chopina, jest takie chaotyczne.

Nehringowi najgorzej wypadł polonez op. 22., stwierdziłem to dopiero po przesłuchaniu całości w domu (na żywo słyszałem tylko samą końcówkę, w dodatku z głośników w samochodzie). Nie obyło się tutaj bez wpadek tekstowo-technicznych.

Summa summarum należy się mu udział w następnym etapie, zwłaszcza że to był zdecydowanie lepszy występ niż w pierwszym stage'u.

(screen z transmisji na kanale NIFC //Youtube)

Osokins gra na bardzo niskim "taborecie" (jeszcze niżej niż 6 lat temu), ale pytanie czy na wysokim poziomie?

Nauczyciel od razu powie, że to błąd. Jakie jednak mogą być zalety a jakie wady takiego ułożenia ciała pianisty przy fortepianie?
Przynajmniej mi gra się o wiele łatwiej, gdy siedzę wysoko lub bardzo wysoko.

Zgaduję, że niska pozycja ramion skazuje pianistę na wydobywanie dźwięków przede wszystkim siłą palców a w mniejszości siłą ramion (przypomina mi to technikę Horovitza).

---
Na pewno Osokins ożywia ten koncert. Przy odgrywaniu utworów nieco przesadnie eksponuje swój styl czarowania dźwiękami. Kierunek dobry (w sensie ciekawy), ale czy to jeszcze Chopin? W wywiadzie zdradził, że nie wzoruje się na nikim. Moim zdaniem wysoko ceni pianistę Cypriena Katsarisa, jak podobnie zresztą E. Bozhanov w 2010 roku.
Osokins momentami gra doskonale, po czym robi coś prowokacyjnie nierozsądnego (?). Brzmi to tak, jakby zawłaszczał Chopina.

Jeszcze raz podkreślam, że nie widzę niczego złego w stawianiu na oryginalność, ale jak zwykle liczą się proporcje, w przeciwnym razie usłyszymy karykaturę twórczości Chopina. Ważne żeby nie przesadzić. Jeśli każdy utwór, a w każdym utworze większość fraz, wykonuje się w tym samym prowokującym stylu, to zamysł zaskoczenia słuchacza dziełem muzycznym przeradza się w zaskoczeniem go osobowością Osokinsa.

NIKOLAY'a KOZYAINOV'a wykonanie "etiudy wiolonczelowej" (tj. op. 25 nr 7)

Utwór wykonany BEZ zbędnych udziwnień, dźwiękowych kombinacji i lamentacji, załamania ustalonego na początku tempa --- co się statystycznie dość rzadko niestety zdarza.
Bardzo przypadło mi do gustu wyważone górowanie linii melodycznej nad akompaniamentem prawej ręki. Rosjanin jest w tym zabiegu konsekwentny i doskonale wie, że trzeba mocniej uderzyć klawisz w rejestrze klawiatury przeznaczonym dla wyższych tonów, ażeby decybele się zgadzały. Tak właśnie słyszę tę etiudę, gdy jej nie słyszę.

Całość została odegrana bardzo dokładnie, w jednostajnym umiarkowanym trakcie temporalnym. Cieszę się, że jako jeden z nielicznych wykonawców nie uczynił z tej etiudy spektaklu pogrzebowego, a to za sprawą doskonale zaplanowanego wyczucia "czasu muzycznego".

Krytyka z mojej strony? Otóż nie obyło się bez efektu stapiających się dźwięków, co słychać już w pierwszych dwóch nutach utworu ...i dalej, ale nie stanowi to dużej wady na tle superlatywów. Według mnie sam początek trzeba grać bardzo prosto, niemalże mechanicznie, by żaden dźwięk nie nachodził na siebie, operował siłą i barwą brzmienia.

Wykonanie tej etiudy oceniam na 8,5/10.

Czytam tutaj argumenty, powielane też często w studiu telewizyjnym, że jakiś pianista jest za młody aby grając na koncercie zrozumieć Chopina i pozwolić zrozumieć go słuchaczom.

A może Chopin był za młody pisząc swoje utwory? Może gdyby dziś zasiadł do instrumentu "w maseczce" (uniemożliwiającej rozpoznanie), nie potrafilibyśmy stwierdzić, że to on właśnie?

Przede wszystkim powinno się uwzględniać fizjologiczne uwarunkowania różnych pianistów, w szczególności budowę a co za tym idzie potencjału pianistycznego palców, dłoni, nadgarstków, ramion...
Psychika też ma znaczenie, ale niekoniecznie w sensie dojrzałości sprzężonej z rozumieniem Chopina. Raczej wiązałbym aspekt psychiczny ze stresem konkursowym.

Stąd zatem moim zdaniem jawią się różnice w wykonywaniu muzyki poszczególnych uczestników.

Nawet w najgorszym, obiektywnie rzecz biorąc, pianiście z powodzeniem da się wyciągnąć takie pozytywy, których z trudem doszukać się można u faworytów i zwycięzców.

A wszystko to spowodowane jest złożonością utworów Chopina. W tym repertuarze znajdą się takie, których zagranie zawsze spotka się z krytyką – ale nie dlatego, że pianista popełnił jakiś błąd, lecz dlatego że jest skazany na błąd.

Wszak o ile produkt muzyczny, jako dzieło, to materia nieożywiona (myśli wpierw zakodowane a później odkodowane z papieru), o tyle wykonanie dzieła zawsze będzie stało z boku tego ideału, tego wzorca, tej odnajdowanej (chyba daremnie) na koncertach szopeńskości. Czy da się zagrać nokturn c-moll op. 48 nr 1 bezbłędnie? Oczywiście NIE. Szkoda, że nikt z ekspertów studia TVP nie zwraca na to uwagi. A może nie słyszą? NO to w czym problem... zwolnić "taśmę" 4-krotnie, a później oceniać.

Tym pięknem oddycham pełną piersią. Od lat już kilku nie traktuję twórczości Chopina w kategoriach muzyki romantycznej, nostalgicznej, a bez cienia wątpliwości narodowej.
Logika tych kompozycji kształtuje mój mózg, ciekawe ile się tam zmieści i zachowa informacji.

Ja po prostu nie mogę słuchać non stop tych przesłuchań, nawet gdy mam czas. Jednak uwierzcie, wciąż słucham z namiętnością dzieł F.CH. Jeśli biegam i mam słuchawki na uszach, to znaczy że najpewniej delektuję ucho Chopinem, ew. jakiś literacki bądź naukowy podcast.

Nie tak u mnie funkcjonuje pasja do Mistrza Chopina. Powtarzające się utwory, na które niekoniecznie w danym dniu mam ochotę, to nie jest dla mnie idealna konwencja czerpania nieskazitelnego piękna w muzycznie nasyconej formie. Są wśród nich i takie, które mogę słuchać zawsze i wszędzie, ale też i takie, którymi 100%owe zauroczenie dopiero nastąpi (o ile lat życia mi na to wystarczy). Istnieją też działa, którymi się wręcz narkotyzuję, do tego stopnia że uczę się ich grać.

Obecnie, a właściwie od 2 miesięcy z małym haczykiem, jestem pod OGROMNYM wpływem znanej, chociaż do tej pory na Konkursie rzadko wykonywanej, etiudy op. 25 nr 7 (nieprzypadkowo nazywana mianem "wiolonczelowej etiudy"). Do głębszego jej poznania zainspirowały mnie aranżacje w wykonaniu na "duo": wiolonczelę + fortepian (prawa ręka = akompaniament, o ile można to tak nazwać), szczerze polecam. Przesłuchałem ją w zwolnionym tempie już niemal 300 razy.

Jakiejż to piękne, że Chopin w trzech zbiorach swoich etiud nie kładł nacisku wyłącznie na technikę opalcowania klawiatury, ale - jak w przypadku op. 25 nr 7 właśnie - na wyuczenie interpretacji utworu, wyćwiczenia budowania nastroju, sprawiania że proste poniekąd nuty stają się tak dogłębnie przenikające, iż łatwo popełnić błąd nieadekwatnej i nierównomiernej siły nacisku palców (a nawet całej dłoni) na klawisze.

PS. Komentarze "profesury" w studio TVP Kultura w niczym mi nie przeszkadzają, właściwie to niewiele z nich rozumiem , ale to dobrze że przynajmniej jeden z zaproszonych gości pełni funkcję surowego akademickiego teoretyka-krytyka. Nie da się komentować muzyki wyłącznie w kategoriach opisu stricte literackiego tudzież poetyckiego, np. po przez zwroty: pięknie, śpiewnie, wyraziście, za wolno, nierytmicznie, w duchu Chopina, nerwowo, biegle, etc.

Tak z odsłuchania i na szybko (nie każdy ma czas ) moje faworytki SZU-YU SU i Świegut. Pierwsza dała popis swoich możliwości technicznych, druga (Polka) urzekła mnie oryginalnością wykonań ...i wdziękiem osobistym.

Odnośnie występu Szymona Nehringa...

Jestem mocno zawiedziony.
Zaczęło się dobrze (jednak raczej bardziej pasuje tu słowo "nieźle"), aczkolwiek błysku popisu oryginalności, okazywanej chociażby na Konkursie 6 lat temu, nie udało mi się doświadczyć. Nokturn oraz pierwsza z dwóch wymaganych do odegrania etiud, mimo iż zaprezentowane przyzwoicie, nie wychodziły poza kanon interpretacji ze średniej półki. Wobec dojrzałego już pianisty, obytego z wieloma salami koncertowymi, cieszącego audytorium bogactwem repertuaru, oczekuję zdecydowanie więcej. Nie można grać tak zachowawczo, pasywnie a w gruncie rzeczy bezbarwnie, bo tutaj poziom Konkursu wysoki na tyle, że jest "z czego" (kogo) wybierać oraz odrzucać.

Najlepiej panu Szymonowi "wyszła" etiuda op. 10 nr 10. Najwyższa klasa, brak zastrzeżeń z mojej strony.
Najgorzej? i tutaj nie do końca rozumiem, dlaczego Nehring zdecydował się wybrać do repertuaru etiudę, której szansę bezbłędnego wykonania, nawet przez profesjonalistę, uważam za bardzo niską. I... tak sobie liczyłem i doliczyłem się do 7... błędów. Trzeba być naprawdę pianistą, który ma ją wyćwiczoną i jest gotów ją zagrać "w nocy o północy", będąc nagle obudzonym i zaciągniętym siłą do fortepianu.

Zatem op. 10 nr 1 to najgorszy punkt programu, no ale cóż... utwór piekielnie trudny do zagrania, a tym bardziej trudny gdy nadchodzi stres konkursowy.

Słuchając ballady, nie nauczyłem się niczego nowego. Nawet w tych fragmentach, w których istnieje szerokie pole do zaczarowania wybranych nut i fraz, odniosłem wrażenie pasywnego grania, tj. wykonania utworu zachowawczo. W szczególności końcówka ballady, gdzie Chopin daje pianiście "wolną rękę", została przez Nehringa potraktowana bezrefleksyjnie, przy czym i tutaj doszukać się można było błędów technicznych.

Trzeba oddać, że prezentacja kosztowała go wiele wysiłku psycho-fizycznego. Mniej więcej tak spocony bywam po przebiegnięciu połowy dystansu 10 km trasy.

Witaj Casablanka
Etiuda es-moll op. 10 nr 6.
Niestety... notoryczne akcentowanie oraz opóźnienie końcowej nuty w takcie – to moim zdaniem poważny błąd, nawet jeśli przyjąć, że wczuł się w rolę kierownika marszem pogrzebowym. Poza tym, zbyt wolno i bez błysku.

Etiuda a-moll op. 10 nr 2
Za dużo pedału... ...i znowu ten sam błąd... bezsensowne "akcentowanie" niektórych fraz, niezrozumiałe sterowanie tempem. To nie jest nokturn.

Etiuda c-moll op. 10 nr 12
Technika kuleje... Początek zagrał dokładnie tak, jak mówiła śp. Lidia Kozubek, ażeby nie grać. Teraz już mam pewność, że ten pianista powiela błędy opisane przeze mnie wyżej.

Ballada f-moll op. 52
Początek wybrzmiewa zbyt deklamująco, takie "sztuczne rubato". Akcentowanie... znów to samo... tyle że w większym wymiarze – do tego stopnia, że tutaj już postrzegam owy defekt jako ingerencję w zapis nutowy. Odnoszę wrażenie, jakbym słuchał wykonania na klawesynie brzmiącym jak fortepian. Praktycznie brak cieniowania

Jestem absolutnie pewien, że nie przejdzie do następnego etapu.

Włączyłem transmisję, gdy kończył repertuar. Ballada g-moll wykonana biegle, nie stwierdziłem omyłek. Szybkie tempo, duża sprawność, dało się usłyszeć pewność siebie okazywaną przez Koreańczyka.

Interesujące, że ochładzała ręce lodowymi kompresami, tuż przez występem. Mi zawsze lepiej grało się na rozgrzanych dłoniach.

Można też na kanale Youtube NIFC https://www.youtube.com/channel/UCSTXol20Q01Uj-U5Yp3IqFg

A taka uwaga/pytanie zarazem: dziś w przerwie na bieganiu włączyłem telefon i zobaczyłem Nikolaya Khozyainova... Skąd pomysł żeby powtórnie startować? Niestety nie grał czarująco.

https://www.youtube.com/watch?v=PcDPe_JzOpM

Czasem lubię sobie posłuchać Chopina w wolniejszych interpretacjach. Często nawet żal jest poddawać się inercji szybkiego przemijania tego, co w chopinowskim dziele najpiękniejsze — przemijania detali.

Może to zabrzmi dziwnie, ale po 10 latach używania swojego Casio Privia Px-110 (którego nikomu nie polecam) odkryłem, że poza nienaturalnie ciężkim wyważeniem klawiszy mój egzemplarz posiada jeszcze jedną wadę. Otóż ćwicząc pierwsze takty "Etiudy Oceanowej" Chopina ni jak nie udało mi się zagrać pasaży w szybkim tempie bez problemów z wcelowaniem palcem wskazującym prawej ręki w klawisz G. Palcowanie przebiega wg sekwencji: Es - G - es |-| Es - G - es |-| Es - G - es. Jakoś dziwnie, no bo z kłopotami, mieści się mój palec pomiędzy klawiszami Ges i As.
Jakież było moje zdziwienie, gdy dziś odkryłem, że przestrzeń pomiędzy Des a Es (tj. klawisz D) jest większa o około 1,5 mm niż w wyżej opisanym miejscu na klawiaturze. 15,5 mm versus 17 mm.

I teraz nie wiem, czy tak jest we wszystkich standaryzowanych klawiaturach czy tylko moja jest trefna pod tym względem 

Uff, chyba odwiedziłem Forum we właściwym czasie Dzięki za info.

No właśnie. Warsztat Rubinsteina nigdy nie przypadał mi jakoś szczególnie do mojego wyobrażenia chopinowskiego rzemiosła. Zwykłe zarzynanie instrumentu. I nie da się tego nawet zwalić na poziom ówczesnej techniki nagrywania dźwięku i jakości samych fortepianów zresztą.

PS. Miło że choć Forum umiera, to co jakiś czas z martwych powstaje.