Wolfi A. Mozart - muzyka uosobiająca Piękno

[Mozart]

Kasiu, dzięki... Mam nadzieję, że Twoje posty będą współtworzyły wątek o wielkim Geniuszu! 

Ja zaś jestem w Warszawie i w środowy wieczór pozwoliłem sobie na chwilę wytchnienia. 3 razy Mozart, 3 razy C  -  czyli koncert w Sali Wielkiej Zamku Królewskiego w ramach Festiwalu Mozartowskiego. Vivianna Sofornitzki na fortepianie z epoki i Orkiestra Warszawskiej Opery Kameralnej  na dawnych instrumentach.  Konieczne jest, by  - choć w paru zdaniach  -  podzielić się z Wami moimi wrażeniami. 

Z pewnością Sala Balowa Zamku, architektoniczne cudo czasów stanisławowskich,  zaprojektowane w duchu klasycznym z niezwykłym wyczuciem smaku, to przestrzeń na pewno wizualnie (akustycznie…  )  godna Mozartowskiej muzyki. Odbijające się w lustrach żyrandole, mieniące się złocone ornamenty, marmury kolumn... i gwiazdy na czerwono-niebieskim niebie za oknem robią wrażenie.  Wieczór zaczął się od Koncertu fortepianowego  C-dur KV 415, wczesnowiedeńskiego - i zawsze zachwycającego. Jest bardzo brillant, pompatyczny i dostojny  - a zarazem pełen przedziwnego skupienia w części II. Solistka pokonała wszelkie techniczne trudności, wykonała go zgodnie z konwencją. Prawdziwe wyzwanie było jednak dopiero przed nią -  Koncert c-moll KV 491. Pierwsze dwie części  - przekonujące, choć nie budziły dreszczy emocji. Sofornitzki grała sprawnie, poprawnie, z przeżyciem. W II części  - oazie spokoju między tragedią ogniw skrajnych  - fortepian był delikatny i pełen zdobień (nie lubię zbytnio tej ornamentowanej wersji Larghetta). Niestety, kulminacja  - genialny finał z wariacjami  - w interpetacji muzyków, zwłaszcza kanadyjsko-rosyjskiej pianistki zawiódł. W wielkim forte fortepianu (trzecia, bohaterska wariacja) pianistka się zagubiła, poza tym wydawało się (i to nie tylko w finale KV 491), że fortepian próbuje dynamiką konkurować  (bez skutku) z potęgą brzmienia orkiestry. 

Po przerwie - wielka 41. Symfonia, C-dur „Jowiszowa”. Choć orkiestra miała czasem problemy rytmiczne, to wreszcie, w finale przeszły mnie ciarki. Wykonanie było tradycyjne, nie mniej  - wyraźnie słychać, że orkiestra świetnie zna i czuje Mozarta. Koda ostatniego Allegro molto w dziejach Mozartowskiej symfoniki zagrana była z wielkim rozmachem, z pełnym blasku eksponowaniem blachy i kotłów (wreszcie in plus, bo waltornie i trąbki nieraz niechlubnie zwracały na siebie uwagę, choćby w Menuecie). 

Znajomi, którzy byli ze mną na koncercie, nie byli zachwyceni. Większość słuchaczy nie jest zapewne przyzwyczajona do brzmienia historycznego fortepianu. Niestety, nie dopisała publiczność, która może w trzech czwartych wypełniła Salę, która pomieścić mogła około 200 osób.

http://www.youtube.com/watch?v=Fcly8-RGhgw

[Aleksias]

No tak - w dobry czas trafiłeś do stolicy, przyjacielu - przecież trwa właśnie Festiwal Mozartowski! Może będziesz miał okazję posłuchać - ewentualnie obejrzeć - coś jeszcze? Ach, jak mnie korci, by wyskoczyć na którąś z oper Wolfiego! Choć to w końcu nic pilnego - powtarzają je wszystkie co roku:)) Jak wyczuwam, pianistka wzbudziła w Tobie umiarkowany entuzjazm? Sprawnie, poprawnie - to za mało:) Jednak Symfonia Jowiszowa na żywo, to chyba zawsze jednak duże przeżycie, nawet jeśli występują pewne niedociągnięcia w wykonaniu. A powiedzmy sobie, że zapewne trzeba naprawdę perfekcyjnego wykonawstwa, żeby w pełni zadowolić Twoje wyrafinowane ucho:))

[xbw]

Salzburger Marionettentheater

http://www.youtube.com/watch?v=fCT3LwEWak0&feature=player_embedded#at=36

[bartus]

 

[fille007]

Tak, 24 koncert c-moll KV 491 ma potężną orkiestrację. Jest najbardziej mroczny i dramatyczny, nie ma w nim takiego optymistycznego zakończenia jak w 20 koncercie d-moll KV 466; który kończy sie w D-dur. Natomiast 13 koncert C-dur KV 415 był (jest)  przeznaczony także do "użytku domowego" (mógł się obejść bez partii instrumentów detych) i miał (ma) z założenia bawić i laika i konesera. A oba te koncerty dzielą tylko niecałe 4 lata.
 
Kocham je wszystkie 

Ale teraz "poluję" na "Gęś z Kairu"  Nieśmiało zapytam Cię Patryku: które  nagranie polecasz? 

[Mozart]

KV 491 ma się do "Wesela Figara" (bo w trakcie pracy nad tą operę Mozart go napisał) jak Serenada c-moll na instrumenty dęte do "Uprowadzenia". Mroczne, potężne zakończenie, które wywarło wrażenie nawet na tym megalomanie Beethovenie  , musi zwieńczyć całość - to jest tak jak w partyturze ostatnich kwartetów twórcy Eroici: "muss sein".

Co do 13. koncertu C-dur - piękne jest środkowe ogniwo, jest bardzo intymne i w żadnym wypadku nie stanowi zwykłego intermezza między skrajnymi częściami (jakże urocze to klasycznie greckie minore w finale!). Kasiu, choć rzeczywiście - koncert ten gra/grało się też bardzo kameralnie - to nie wyobrażam sobie ekspozycji pierwszego Allegra bez blasku trąbek i uderzeń w kotły. Dodają wdzięku i autentyczności... A w Mozartowskiej koncertowej triadzie z 1782/3, która ma olśnić słuchaczy od prawa do lewa, nie może brakować choć jednego koncertu na "wielką orkiestrę", który obudzi laików-spiochów.

"L'oca"? Rzadko się wykonuje tą niedokończoną operę (jaka szkoda, genialnie antycypuje ensamble i zmysł dramaturgiczny "Wesela"!). Jest Salzburg 2006, dla mnie - jakiś kiepski. Niezłe nagranie jest umieszczone na stronie: www.mozart-archiv.de. 

[Mozart]

Asiu, pianistka była sprawna, ale czasem zbyt mechaniczna. Cóż, Mozart nie pisał technicznie i emocjonalnie łatwych utworów.
http://en.wikipedia.org/wiki/Viviana_Sofronitsky

Masz rację, Jowiszowa wywiera zawsze wielkie wrażenie. Zwłaszcza na dawnych instrumentach...   


Salzburg słynie z tych marionetek!

[fille007]

Patryku, dziękuję Ci za polecenie tej stronki. Niektóre dzieła ciężko jest dostać na CD/DVD. Jaka szkoda, że Mozart nie skończył Gęsi, byłaby następna fantastyczna opera buffa. Chyba zraził się jednak nieco badziewnym librettem   

Wydaje mi się, że koncertowym 'odpowiednikiem' Wesela Figara jest 23 koncert A-dur KV 488, ten poetycki, rozmarzony i tak jakby "konwersacyjny" koncert, który jednak zaskakuje rozdzierającym serce Adagio. U Mozarta wszystko się pięknie przeplata, słońce i cień, radość i smutek.

[ewa578]

Tak ciekawie opisujecie koncerty Wolfganga, że muszę je wszystkie jeszcze raz przesłuchać, pod kątem Waszych opowieści! Ale to dopiero po konkursie!

[Mozart]

Tak, rzeczywiście, to bardzo ciekawe spostrzeżenie, Kasiu. W 23. koncercie słychać niezwykłe opalizowanie emocjami, uczuciami... Jest  pogoda, wrażliwe, wysublimowane piękno, ale i żal, rozgoryczenie. Muzyka pełna głębi, pełna niedopowiedzeń - różnorodność, bogactwo emocjonalne tak jak w "Weselu". A Adagio - to najpiękniejsze Mozartowe fis-moll...  Ale przyznasz też, że istnieje korelacja (zauważona prez biografa); kontrast: KV 388 vs. "Entfuhrung" - KV 491 vs. "Le nozze". 

[fille007]

"Die Entführung..." ma feministyczne libretto  Uwielbiam tę operę. W Turcji mam dobrych znajomych, a moja przyjaciółka to z charakteru wypisz, wymaluj przebojowa, zadziorna, pewna siebie Blonde  Do tego oczywiście jest blondynką. Fantastyczną "reklamę" temu singspielowi zrobił "Amadeus" Formana. W scenie, w której Wolfi , Konstancja i Leopold idą na bal maskowy "Singt dem großen Bassa Lieder" płynnie przechodzi w arię koncertową KV 539 "Ich möchte wohl der Kaiser sein" co mnie zmyliło - myślałam na początku, że "Ich möchte..." to fragment "Uprowadzenia"  Jakoś tak stylem nieco pasują do siebie 

[Mozart]

Hah, Kasiu, to jest piękna scena!  A taneczna transkrypcja arii na orkiestrę z bębnem wielkim - jest naprawdę zabawna, jakaś taka... buńczuczna, alla turca. 

[fille007]

Exactement! Kiedy pierwszy raz słuchałam Uprowadzenia z płyty Gruberova/Battle & Wiener Philharmoniker pod batutą Soltiego (polecam!) myślałam qrczę blade gdzie jest ten hicior?!  (Chociaż ta opera to hit za hitem, zresztą jak wszystkie opery Mozarta) Tak mnie zmylono. Skandal! 

[fille007]

Znacie to? 
Finałowy tercecik: http://www.youtube.com/watch?v=J0WQCcnJteU

Ostatni, a de facto pierwszy singspiel Wolfiego - dwunastoletniego Wolfiego

Mi po pierwszym wysłuchaniu Bastien und Bastienne najbardziej utkwiła w pamięci (obok wyżej wspomnianego tercetu) aria Diggi, daggi wróżbity Colasa:

http://www.youtube.com/watch?v=xKexA65_Gnk

Robi wrażenie! Dwunastoletni Wolfgang pewnie miał niezłą frajdę przy pisaniu tej arii 

[fille007]

Przepraszam, pomyliłam się w linku.

Jeszcze raz:

http://www.youtube.com/watch?v=xKexA65_GNk