Kurier Szafarski

http://www.arims.org.il/competition2014

To JUŻ za dwa miesiące i ciut, wśród uczestników MARCIN KOZIAK i ulubieniec Kati - KOLA.

Właśnie obejrzałem koncert laureatów z 2008 r., 3. nagrodę otrzymała wówczas Katia Buniatiszwili. Mnie ta ekspresyjna pianistka, balansująca nieraz na granicy, naprawdę potrafi zachwycić. W Tel Avivie grała koncert Schumanna.

http://www.youtube.com/watch?v=3jbHbDena_U

Mozarcie, czy wrzuciłeś to akurat nagranie ze względu na suknię pianistki?

Beatko, chciałem wrzucić nagranie z mezzo, ale go nie znalazłem, a to jakoś szczególnie rzuciło mi się w oczy (jeszcze go nie odsłuchałem  ;D), rozumiesz  ;)

Khatia ma swój niepowtarzalny styl - zarówno gry, jak i outfitu scenicznego ;) Bardzo lubię jej Liszta :)

Zgadzam się z fille007. Ach jak przyjemnie byłoby usłyszeć  tą Panią na żywo. :)

Konkurs już za 5 dni...

Czas tak szybko leci..We wtorek start!
Kola, jak się zorientowałam, swoją "życiową" dewizę "no risk, no fun" w dalszym ciągu stosuje..;)..No bo jak to nazwać? We wtorek wieczorem ( czyli de facto w dniu rozpoczęcia konkursu) - bardzo ważny, prestiżowy koncert w londyńskiej Wigmore Hall, a dzień później już w Tel Avivie? Oczywiście, to żaden problem...;) Trzymam mocno kciuki za powodzenie!

Zauważyłam brak Tysona na liście konkursantów...Z jakichś powodów się wycofał..Wielka szkoda!

Ale naszemu Marcinowi - WSZYSCY kibicujemy i bardzo go wspieramy!
Break your leg, Marcin! ;)

Daniil Trifonov na gali otwarcia.

http://www.arims.org.il/competition2014/index.php/schedule

Będzie jakaś transmisja w internecie??

Będzie :)

http://www.youtube.com/watch?v=-r_X2-xpNME

 Jest już rozkład jazdy I etapu:

http://www.arims.org.il/competition2014/index.php/schedule

I szczęśliwie tam została - przynajmniej na razie:) Mam na myśli transmisję z Koncertu Galowego i - między innymi - występu Daniła.

Mam mieszane odczucia po wystepie Trifonova.
Z jednej strony wspaniale, z drugiej beznadziejnie.
Trifonov gra prostolinijnego Mozarta jakby z przyczajenia, tak jak kot ktory czeka na swoja ofiare.
Tylko nie wiem, kto ma byc ofiara... sluczacze?.. kompozytor?
Osemki przestaja byc osemkami a kazda fraza rozpoczyna sie z minimalnym opoznieniem.
Wszystko mistyczne i wydumane, troche wystekane.
Zbyt "wulgarne" roznice dynamiczne i to bezustanne wrazenie ciszy - "oh", "oh" (wyczekiwanie) wkur..a mnie po prostu

Sluchajac Trifonova oddycham lub nie oddycham i stwierdzam, ze to moze sie odbic na moim zdrowiu.
Mam wrazenie, ze pianista chce,za wszelka cene, byc lepszy od...no wlasnie lepszy od kogo i dlaczego.


P.S.
Witam po przerwie.

 :D

A co do interpretacji Trifiego powiem tylko tak: ten zdolny i ambitny artystyczny wojownik powinien co najmniej na rok zrobić sobie przerwę w uprawianiu estradowej sztuki...

Bartus :)

Właśnie odsłuchałem Fantazję Mozarta-Trifonova. Spodziewałem się, zwłaszcza po słowach Bartusa (siemka), że wykon jest swoiście beznadziejny. Anty-Mozart to nie jest, ale fakt, wyszedł naszemu Daniłkowi jakiś dziwoląg. Miałem wrażenie, że utwór jest jakiś postrzępiony, bez narracji "od początku do końca", rozwleczony. Być może Janusz ma rację, zaleciłbym  wypad nad morze z dziewczyną, choćby nawet Azowskie, od niedawna całe rosyjskie; może tam dostrzeże te fale ósemek w preludium-introdukcji, bo zamiast tego mieliśmy w Tel-Awiwie nieregularną serię odruchów czkawkowych.

Ponieważ go jedynie słuchałem, nie oglądałem (przy grającym d-moll Trifonovie Werter staje się dowcipnisiem), wyobraziłem sobie jak pod kapturem smaruje jakieś artystyczne graffiti na murze Kremla. Chuligańskie, dla mnie nieuzasadnione kontrasty, choć całość zagrana wdzięcznym dźwiękiem (fazioli to piano dla niego). Dla porównania, odsłuchajcie sobie KV 397 np. w interpretacji Uchidy & "znajdźcie 5 różnic"  8)

:D Fajnie że jesteś, Bartus:))
Ja muszę przyznać, że jeszcze chyba nie słuchałam tak romantycznego Mozarta (chociaż z drugiej strony nie mogę twierdzić, że słuchałam go w życiu aż tak baardzo wiele;)). To był Mozart w przebraniu może Chopina, czy Mickiewicza na Judahu skale;) (coś jest zdecydowanie w tym werterowskim skojarzeniu Patryka). I naprawdę śliczne to Fazioli:) Rozumiem, że miała to być nowa własna interpretacja - pomyślało mi się o Gouldzie;) I miało to właśnie taki trochę mistyczny efekt - fantazja Mozarta jako głębokie, osobiste przeżycie duchowe Daniła.
Ha, muszę Ci powiedzieć, Pat, że od razu dokładnie to zrobiłam:))) (tzn. rzuciłam się na Uchidę:))) I właśnie na Goulda:)) Z refleksją, do jakiego stopnia możemy stwarzać autorskie interpretacje:)

Ale nie mieliście chyba zastrzeżeń do Beethovena?? Bo mnie się podobał bez zastrzeżeń:( Z drugiej strony muszę przyznać, że nie znałam tej fantazji, tak bardzo duchem nawiązującej do późniejszej Ody do radości i frajdę sprawiało mi już samo wyłapywanie tego powinowactwa:))

A mnie denerwowało "wyłapywanie tego powinowactwa" z późniejszą "Odą" w beethovenowskiej Fantazji, kilku odsłuchań potrzebowałam, by się z nim oswoić i polubić. Za to usłyszałam ociupinę z wcześniejszego "Czarodziejskiego fletu". I jakieś jeszcze "nawiązania", które Rachmaninow chyba w preludiach umieścił, Schumann w koncercie fortepianowym, nawet usłyszałam coś podobnego jak w kompozycji własnej sześcioletniego Daniila. Męczące takie słuchanie fantazji.

Zgadzam się z Patrykiem co do oglądu, zrobiłam to samo, tylko słuchałam, bez wizji, dość mam martyrologii. Dziś z odtworzenia obejrzałam kawałek. Młodzieniec miał nuty które leżały na płasko na fortepianie, sam je sobie przewracał prawą ręką, a lewą widziałam, jak sobie chwilę dyrygował. Więc chyba wyłączę dźwięk i obejrzę, może jeszcze coś ciekawego wypatrzę.

Myślę, że miał jakiś zamysł i konsekwentnie go realizował, może to jakiś "współczesny" Mozart, przerobiony? Daniil próbuje wyjść poza konwencję, idzie swoją trudną drogą, nie oglądając się na boki. Albo skoryguje ścieżkę, albo ktoś za nim podąży, albo zostanie na niej sam. Albo na rozdrożu pójdzie w zupełnie inną stronę, zostanie kompozytorem muzyki współczesnej i dyrygentem. A może jazz?

http://www.culbyt.com/rubinstein/
http://www.youtube.com/watch?v=NumwnQD0ksM#t=5185

Dobry przekaz, w zasadzie idealny głos i obraz.

Rosjanin Andrey Gugnin po Beethovenie (oklaski) kłaniał się dwa razy.

Beatko
U mnie te linki nie dzialaja.
Czy jest jakies miejsce na archiwum konkursu?

Kolejne sesje są umieszczane w archiwum na YouTube
http://www.youtube.com/user/AthurRubinstein/videos


Gala Otwarcia
http://www.youtube.com/watch?v=-r_X2-xpNME

Dzisiejsze przesłuchania
http://www.youtube.com/watch?v=LUamGQ5-jbs
http://www.youtube.com/watch?v=KodsJMXwK0Q
http://www.youtube.com/watch?v=KVjnMHrDi08

Jak Ty to robisz, ze wszystko znajdujesz.
Dziekuje

Podoba mi sie ten pierwszy Harry Potter-adze.
Jego gra jest bardzo naturalna.
Bach - w sam raz, ladny dzwiek i artykulacja (i tak ma byc, to wystarczy)
Beethoven - zamyslony, ale nie "wymistykowany". Akcja NIE rozgrywa sie na ostrzu noza i za wszelka cene
, i to mi sie podoba.
Pomijam malutkie bledy i niepokoj w ostatniej czesci. To jednak nie przeszkadza.
A.Berg jest fajna kompozycja, troche przynudzajaca
(Pomimo porzadku wewn., taki nieuporzadkowany miotajacy sie romantyzm - moim zdaniem).

Jednym slowem, Nicolas Namoradze jest wrazliwym, lirycznym pianista, ktory
bedzie sie podobal wszystkim, ktorzy spia po nocach, lubia dobrze zjesc (zadne diety) , dziela sie ostatnim kawalkiem
czekoladowej pralinki i nie szukaja dziury w calym.

Łopatyński (Lopatynsky) Roman bisuje Preludium Rachmaninowa Op. 23 nr 2 :)))

Świetnie, że uczestnicy konkursu mogą jeszcze, poza repertuarem obowiązkowym, dorzucić jakiś swój drobiażdżek, o ile bisują, bo chyba nie dotyczy wszystkich?

Ja trafiłem przed chwilą przypadkiem na Haydna w wykonaniu Riny "Usain Bolt" Sudo. Rozpaliłaby ognisko przy pomocy samych palców.

Bisy dozwolone? Na konkursie?
Moze jest to dobry pomysl.
Przynajmniej, Ci, co zostana odrzuceni, a bisowali, moga poczuc sie sympatycznie.

Nie moge znalezc Lopatynskiego.
Moim zdaniem, strona konkursu jest nieczytelna.
Ale dobre checi tez sie licza.

Oj, bardzo trudno bedzie przeskoczyc tego amerykanskiego koreanczyka (chyba koreanczyka)
pana Steven Lin
Szczegolnie Bach - GENIALNY
Oprocz sprawnej mechaniki posiada rowniez sprawne to cos.

Proponuje przyznac nagrody w nastepujacych kategoriach:

1. Czystosc wykonania (wysokosc dzw. i rytm)
2. Innosc interpretacji (najbardziej udziwnione wykonanie)
3. Ilosc nawrotow w przesluchiwaniu materialu (chec i wola sluchania)
4. Najdluzej zamkniete oczy/otwarte usta/uniesione ramiona
5. Najsympatyczniejsza mimika.
6. Najwieksze ciacho/laska
7. Najbardziej pomarszczone czolo
8. Najdluzsze ogladanie sufitu
9. Najwyzszy wspolczynnik - umiejetnosci/wyglad
10. Szybkie palce -  cyrkowa sprawnosc
11. Najwieksze zdziwienie podczas grania (mimika)
12. Najfajniejszy utwor wspolczesny
13. To COS
14. Momenty (zaskakujaco dobre fragmenty w wykonaniu)
15. Najlepszy "Straight Panel"
16. Najwiekszy przy....dol (sila i emocje uderzania w klawisze)
17. Najlepszy material do uwielbiania post-konursowego (dla fanek lub fanow)
18. Najciekawiej wykonany nudny utwor.
19. Najaktywniejszy forumowicz K.Sz.
20. Najwieksza sprzecznosc zdjecia z realem
21. Najbardziej uderzajace podobienstwo do A.Rubinsteina (wyglad? gra?)
22. Najwiekszy charyzmo - mistyk
23. Najwieksze szanse na nagrode niekoniecznie zwiazane z umiejetnosciami.

24. Dla najlepszego recenzenta koncertów.

(25. Za najlepsze wykonanie utworu Mozarta; 26. Za najlepsze wykonanie dzieła Bacha  8))

SL, po rondzie Mozarta, chętnie usłyszałbym w koncercie KV 453, ewentualnie KV 482, ale niestety pianista chyba nie zdążył się ich nauczyć i wybrał na finał mój nie najulubieńszy I Koncert Beethovena. Choć może jeszcze lepszy byłby w jego wydaniu któryś z koncertów klawiszowych Bacha.

No no, prawdziwy z niego Don Juan. Bez skrupułów poczyna sobie z biedną Zerliną. Video dozwolone od lat 18.

Kandydatka na nagrode nr 11

Leonardo Colafelice - Prokofiev Visions Fugitives Op. 22
Warto posluchac nowej jakosci emocji w tym utworze.

Potem juz troche przychachmedzal.

Kola Hozjajnow
Wyszedl do boju w twarza kamienna, ale troche spiety.
W Ravelu zabraklo troche ciepla. Mimo wszystko, stonowane emocje i prostota
wziely gore.Podobalo mi sie.

Liszt - czyzby palce byly  nierozgrzane?
Nie bylo zabawy. Byla za to obawa, czy dam rade.
Tak czy inaczej, niedysponowane palce Hozjajnowa i tak sa sprawniejsze od konkurencji.

Rachmaninow - "niedosyt" emocjonalny wytworzyl nowa opcje dla mnie.
Caly czas czekam na rozwoj i podniesienie temperatury, ale pianista mowi NIE, nie teraz, zaczekaj.
Sluchajac Hozjajnowa, dochodze do wniosku, ze swiat realny dla niego nie istnieje.
Jest on ponad zdarzeniem materialnym.
Jego "PLAN" jest tak mocny i przekonujacy, ze male podkniecia nie maja znaczenia.
Coraz bardziej przekonuje sie do jego talentu.

Na drugim koncu stawiam Trifonova, ktorego przesyt emocjonalny doprowadza do tego,
ze nie ma na co oczekiwac.
Ten sposob zdobywania sluchacza jest skuteczny jak widac.
Zbyt jednak powszedni i stereotypowy na moje ucho.
Podobnie, Simon Rattle (uznany dyrygent), ktory juz w trzecim takcie robi tak duza kulminacje,
ze zastanawiam sie czy jest sens ciagnac dalej.

Świetny występ Marcina Koziaka :) Jeszcze nie słyszałam całości, odsłuchuję po kawałku, ale nie mogę dokończyć, bo ciągle cofam. Chyba zacznę słuchać Bartoka!

http://www.youtube.com/watch?v=aHmEsgvRPls#t=5430

Dopiero teraz wlaczylem sluchanie.
Mefisto na tapecie.

Marcin wyglada na zrelaksowanego.
Jak na razie swietnie.
Trzymam kciuki

Mefisto był ostatni przed bisem z Etiudą Rewolucyjną, trochę na małym hamulcu, ciut senny miejscami, ale i tak mi się podobał generalnie. I Mefisto i Marcin Koziak.

Mefisto byl dowalony.
Zabieram sie za sluchanie wczesniejszych kalwalkow

Zdecydowanie pewniejszy siebie, nareszcie! Jakby wreszcie uwierzył, że naprawdę potrafi.

BISUJE!!
Rewolucyjna.
Ma chlopak sily.

Fascynujący program. Jestem niemal pewien, że Marcina usłyszymy w następnym etapie.

Pacie,
tym razem nie bede odbieral Ci pewnosci siebie...

Program bez klasyki i baroku powinien byc zabroniony na konkursach.
Byc moze ktos mu doradzil, zeby wyeliminowal "nudne" TSDT i zajal sie "powazna" harmonia

Ale BARTOK niczego sobie. Swietnie zagrany (wlasnie skonczylem sluchac).
Czas na mazurki...

Bart, jak dobrze pójdzie, w 3. i 4. etapie posłuchamy dwa razy Mozarta. W ramach "klasyki" również Haydn w następnej rundzie; jeśli swoim Bartokiem i Szymanowskim MK jej nie wywalczy, "zdyslajkuję" ARIMS na fejsie.

Przeszli:

Barishevsky Antonii
Lin Steven
Colafelice Leonardo
Seong-Jin Cho
Ilya Kondratiev
Natalia Sokolovskaya
Ozaki Misora
Dank Ran
Sun Yutong
Kim Ji-yong
Hyung-min Suh
Osokins Andrejs
Kudo Rachel Naomi
Yoshida Tomoaki
Koziak Marcin :)
Maria Mazo

Kola nie przeszedł do II etapu ?!

No i mamy SKANDAL.
Nie dziwie sie, gdyz jury wielokrotnie udawadnialo, ze bardziej zainteresowane jest biznesem niz
sprawiedliwa ocena.
Stretyczale, nonszalanckie dziadki skompromitowaly sie.

Kola gral po swojemu, a jego interpretacja widocznie przewyzszyla mozliwosci jury.
Do teraz dzwieczy mi w uszach jego Rachmaninow... niedopowiedziany, niezamkniety,
zagadkowy, pelen kosmicznych emocji.
Wrazenie pozostalo.

P.S.
Brawo Marcin.

Kati, przykro mi... Nie było go nawet na sali (widowni).

Czy ktos słuchał Hyung-min Suh??Pamietam,że był nazwany objawieniem na KCH a Bartek zachwycał sie nim w Dublinie??

Dla wszystkich tych, którym wciąż dźwięczy w głowie wczorajsza sonata Koli:

https://www.youtube.com/watch?v=xYCorMjST1I

Marcin Koziak we własnej osobie, autoprezentacja.
http://youtu.be/hR8Ij0C3RQ0

Marcina nie udało mi się dzisiaj przesłuchać, ale wiem że wrażenie zrobił i to spore..Zachwycają się nim nie tylko nasi, Marcin zaczyna być rozpoznawalny wraz ze swoim stylem grania...Niektórzy pamiętają go z konkursu Cliburna, choć nie zabawił tam długo...Cieszę się, ze idzie dalej, oby zaszedł jak najdalej..

Co do Koli...Szczerze mówiąc, chyba mnie nie zdziwił dzisiejszy werdykt. Wczorajszym jego występem byłam poruszona, on znowu grał jak w transie ( głównie chodzi mi o sonatę), sytuacja podobna jak w III etapie konkursu chopinowskiego, gdy grał również sonatę - b-moll Chopina.
To był totalny odlot, wejście w jakieś dziwne, mroczne światy, a początek III cz. brzmiał niepokojąco i złowieszczo..Tam były jakieś diaboliczne nastroje..On mnie wciągnął w to, nawet jeśli to była "tylko" internetowa transmisja. To świadczy o sile jego przekazu.
Ale cóż..Grał całym sobą, włożył w to wszystkie swoje emocje, tak myślę, spalał się w tym graniu, chciał mocniej , dobitniej...No i gdzieś mu tam palce czasami się ślizgały po klawiaturze...Mnie to absolutnie nie przeszkadzało, ba, dowodziło że jest człowiekiem a nie cyborgiem..Tam ciągle była ta podskórna warstwa w jego graniu, nie do wyuczenia, sprawiająca że nad salą unosiło się to COŚ... Coś, co przykuwa uwagę i nie pozwala przestać słuchać..Pewnie duza zasługa tutaj samego dzieła Rachmaninowa - gęsto utkanego, z tyloma wątkami, tak bardzo oddziaływującego na emocje, pełnego "turbulencji"..Pamiętam jak Kholodenko "czarował" tą sonatą na Cliburnie, potem w Dusznikach. Już wtedy byłam pod wrażeniem. Ale Kola zagrał ją na pewno nie gorzej, a powiedziałabym jeszcze bardziej emocjonalnie...
Ale na co zwraca się uwagę na konkursach? Śledząc je od czasu do czasu, dochodzę do smutnego wniosku, że niestety nie szuka się indywidualności..Ważne jest czyste granie, nawet za cenę interpretacji: często jałowych, nieciekawych, nieporywających..Albo premiuje się "cyrkowców", którzy pianistyczną ekwilibrystykę opanowali do perfekcji. Mnie to nie bawi, dosłownie. Ze słuchania takich artystów nie wynoszę niczego wartościowego, słyszę tylko nuty i nic poza tym.
Kiedy Kola zagrał I etap w Dublinie 2 lata temu, też byłam pełna obaw..Tam wielu tak "ślicznie" grało, a on jak zwykle; po bandzie, na granicy brawury, czasami nieczysto. Ale na szczęście w jury był Philip Cassard, który zauważył że w Khozyainowie drzemie coś więcej, potężna siła która jest darem, a nie efektem wielu lat pracy. On był autentycznie poruszony jego graniem i jestem pewna, że przekonał być może "zimne" jury do niego..
Myślę, ze Nikolay to już zupełnie inna półka..Powinien dać sobie spokój z konkursami. Jest ponad to. To wielki artysta już teraz i poradzi sobie bez takiego "wsparcia".

Nadal zachwyca dzwiekiem i artykulacja.
Ktos mu jednak zle doradzil i naklonil do romantyzujacych rubat w Scarlattim.
Na ogol czyni to doradca w postaci nauczyciela (czesto jurora).

Obawiam się, że jednak może mu zaszkodzić to odpadnięcie w I etapie. Każdy w wieku 21 lat jest wrażliwy, a co dopiero pianista, grający Rachmaninowa, zamknięty w sobie, eteryczny. Może mu zaszkodzić i na karierę, i na psychikę. Poza tym konkursy to prestiż, znajomości, doświadczenia, ludzkie i muzyczne, obowiązkowy repertuar do opanowania, no i pieniądze. Bycie ponad to nie zapewni mu muzycznej przyszłości. Więc mam nadzieję, że nie będzie ponad to i weźmie sobie do serca ten "wypadek przy pracy".

Wspanialy wystep pianisty DANK Ran w pierwszej turze.
Doskonaly wystep.
Wlasciwie bezbledny.
Nie kryje w sobie tyle tajemnic co Hazajnow, ale pianistyke opanowal do perfekcji.
Swietny puls w Beethovenie.
Nie ma zahamowan. Swietny, zdrowy.

Mam trochę zaległości, ale postaram się szybko nadrobić. Zaskoczyła mnie bardzo wiadomość o Koli :o Myślę, że mogę zgodzić się z Kati, że konkursy czasem przypominają trochę konkurencje sportowe ("szybciej - wyżej - dalej" :)), bo zbyt dużą wagę przykłada się do technicznej perfekcji i błyskotliwej wirtuozerii na niekorzyść wrażliwego ducha, wielkiej indywidualności, artystycznego wizjonerstwa. No bo i jak to oceniać - trzeba by dusz i serc podobnych:) A i trudno takie porywy natchnienia ująć w systemy klasyfikacji... Zatem taki niesiony duchem indywidualista może przegrywać z konkurentami nawet nieco mniej hojnie obdarzonymi, za to bardziej "poukładanymi", czy lepiej wpisującymi się w konkursowe "klucze";) Z drugiej strony też mi się wydaje, że Koli właściwie nie są już potrzebne konkursy, że jest już rozpoznawalny i zdobył sobie uznanie i fanów. Owszem, konkursy dają pieniądze i kilka koncertów, ale rozpoznawalność i publiczność chętnie przychodząca na ulubionego artystę daje więcej koncertów:) Są uznani i dobrze prosperujący artyści, którzy w ogóle bojkotują instytucję konkursów:)   

Właśnie zaczęłam słuchać Marcina. Jak na razie Bartok, który robi świetne wrażenie (edit: właśnie zerknęłam w dół, i widzę, że Bartus pisze, że Bartok świetny, dobrze że zgadzać z fachowcem;)). Przy okazji wpadły mi w ucho jakieś fragmenty gry kudłatego Ukraińca, który grał dzisiaj, bardzo ładny dźwięk...muszę do niego wrócić. Chyba Baryszewski... Jeszcze zwrócę uwagę na tego Stevena Li, i Suha Hyung-min, i Rana Dank, według Waszych sugestii, a poza tym kibicuję młodemu Cho z Czajkowskiego:) no i oczywiście Rachmaninow Koli jest do odsłuchania i przeżycia...

PS. Marcin zrobił się taki bardziej... jakby to rzec -  z pazurem :)

Ale z pewnością jest subtelny:) I ma cudny dźwięk:) Miękki i urzekający. W tym "Labiryncie nieskończoności" miałam rozkoszne dreszcze :D
Beethoven bardzo szlachetny, IMHO:)
A przecież jeszcze też był Rachmaninow:))
i łabądek ;D :-*

PS - kandydat do nagrody nr 13:)

BOMBA!!
Natalia Sokolovskaya

Bardzo przypadl mi do gustu wystep Natalii.
Oprocz swietnej gry pokazala, ze komponuje sprawne utwory.
Sprawne, to malo powiedziane.
Po prostu rewelacyjne.
Jej wariacje na temat Paganiniego sa ciekawsze od wypociny wariacyjnej Lutoslawskiego (moim zdaniem).
Smaczki rytmiczne na poczatku swojego utworu zagrala perfekcyjnie.
Punktualizm jest trudnym, precyzyjnym stylem, ktory bardzo latwo schrzanic.
Koronkowa robotka godna mistrza.
Jeszcze raz, BRAWO Natalia.


Natalia jest kadydatka do nagrody nr 12.

I Marcin :)

:D :D

Wszystko i wszystkim moze zaszkodzic.
Podobno warzywa sa szkodliwe i mleko od krowy.
Szkodliwy jest alkohol i szkodliwy jest jego brak.

Koli NIC nie jest w stanie zaszkodzic, chyba ze praca przy rznieciu drzewa
 i w konsekwencji utrata wszyskich palcow.

Owszem, ta konkursowa "porazka" moze  wplynac na niezbyt mocnych melomanow, ktorzy
nie maja swojego zdania i jak stado baranow podazaja za sugestiami konkursowych
werdyktow.

Oczywiscie, to nie do Ciebie Beatko.
beee.....

Przeczytana dzisiaj wypowiedź krytyka muzycznego nt.Koli:

"Coś niedobrego się dzieje z tym chłopakiem :-(
Szkoda."

Niczym nie poparty banał.

Ja bym zmienil "banal" na "palanto - banal"

czyli, banal palanta

Wlasnie wysluchalem mazurkow Chopina w wykonaniu Dank Ran-a.
I niestety stwierdzam, ze mi sie nie podobalo.
Pomimo "zdrowej " techniki, mazurki zabrzmialy jak
wodka bez powachanego chleba.

No coz,....Polonez tez nie zrobil na mnie wrazenia.
Za malo bledow, co swiadczy, ze gral asekuracyjnie, czego my nie lubimy (nieprawdaz trifonowcy?)
Brakowalo ryzyka i potu.....nasz polski Marcin moglby dac pare lekcji swojemu starszemu koledze.

Teraz slucham Beethovena......slucham.......slucham....i nic.
Male potkniecia i zwahania.
Cos Dank wstal lewa noga. Zycze mu, zeby sie rozkrecil.
Przeciez pierwszy etap zagral wysmienicie.
...nadal nic...dosyc poukladane....??
2 cz....tatta - taa - ta
Juz wiem,.. chyba nie lubie tej kompozycji. Beethoven tez czasami (bardzo rzadko) byl niedysponowany.
Uwielbiam jego sonaty, ale hammer nie jest dla mnie (chociaz momenty geniuszu tkwia w tym dziele)

Yutong Sun
Bardzo muzykalny chlopak.
Wygladal, jakby byl niedospany.
Gral w polsnie - pieknie (zwlaszcza nokturn).
Bez taniej popisowy.
Mimo wszystko, zyczylbym sobie uslyszec ten nokturn, bez skrzywien wielkich pedagogow, specjalistow
od rubat chopinowskich. Tak po prostu, jak ten arcy zdolny Chinczyk czuje sam, bez "pomocnej" reki.
Dlaczego o tym pisze. Zauwazylem bowiem pewna maniere, ktora jest typowa dla
standartowej "chopinmasterclass" a mianowicie brak synchronizacji miedzy lewa a prawa reka.
Moim zdaniem maniera denerwujaca (chociaz Horovitzowi - wolno!)
Owszem pewna niezaleznosc jest wskazana, ale bez przesady.

Na deser - Musorgski.
A wlasciwie - danie glowne.
W tym utworze zawsze szukam analogii do "ruskosci".
Otwarta, mroczna dusza z rosyjska ruletka w tle.
Czy mlody Chinczyk temu podola?
A tak wlasciwie, dlaczego mialby podolac. Niech gra po swojemu.
I gra, i to jak!!
Szczegolnie szybkie, filigranowe kawalki.
Ruska (mowiac po rosyjsku) potega w rozwalaniu fortepianu akordami jest jednak obca kulturze Chinczykow.
Osobiscie wolalbym troche wiecej emocji podczas demolki akordowej, ale to sa tylko
moje preferencje.
Male zolte kurczaczki w wykonaniu bardzo mlodego Chnczyka to jest to. Wszystko pasuje.
Trzymam kciuki!!!!

Marcin Koziak w II etapie:
http://www.youtube.com/watch?v=yTGlBC35xUc#t=1060

STAGE II - RECITAL
Haydn       Sonata in B Minor No. 47
Chopin       Scherzo in B-flat Minor, Op. 31
Debussy          "La cathedrale engloutie" from "Preludes"
Liszt       X Hungarian Rhapsody
Ella Milch-Sheriff       Reflections on Love, No. 5,3,1,4
Rachmaninov       II Sonata in B-flat Minor, Op. 36 (2nd version, 1931)

Rozmowa z Kissinem

http://www.youtube.com/watch?v=fkWKJI2cRDE&feature=share&t=3h28m9s

Finaliści:

Antonii Barishevsky
Steven Lin
Leonardo Colafelice
Seong-Jin Cho
Andrejs Osokins
Maria Mazo

Marcin gral SWIETNIE i przeszedlby do finalu, gdyby nie luki pamieciowe  w Haydnie ( 2 cz. od 7:37 i dalej)
Wielka szkoda, gdyz Marcin mial spore szanse na tym konkursie (moze nawet pierwsza nagroda).
Rowniez szkoda, gdyz jest to moja ULUBIONA sonata Haydna (No. 47 in B minor).
Pomijajac bledy, Marcin gral piekna artykulacja i subtelnie prowadzil fraze.

A gdzie Sokolovskaya
 >:( >:(

Teraz slucham Rachmaninowa (Marcin Koziak)
Gra jak w transie. Genialnie.
Robi wrazenie.

I tak mamy dwoch pretendentow odstrzelonych (Hozjajnow i Koziak).
Czyz zycie nie jest zabawne i pelne niespodzianek?

Zagadka dla Janusza.
Co zagral na bis Koziak.
Dla ulatwienia dodam ze kompozytor zaczyna sie na litere Ch, a tonacja jest o poltonu nizej niz G.

Teraz, Mazo, Maria.
Typowa Rosjanka.
Strawinski, trudny, ale bez jaj.
Nie, ze bez jaj trudny, ale bez jaj, po prostu.
No... po prostu slabiutki.
Zabraklo sily i witalnosci.
Zabraklo wlasciwych akcentow.
Zabraklo poezji (wolne fragmenty)
Po prostu brutal..., ale kobieta.
Maria dostaje dodatkowe punkty za wyglad.
Jest piekna.
Bardzo kobiecy Beethoven.
Wdzieczny, z rytmem, troche na bakier.
Zywiol, ale niedograny, niedopracowany.
Mimo wszystko jest cos sympatycznego w tym hamerze.

Chyba na nowo polubilem Hammer (po wystepie Mazo)

Bart, sorry... Nie jestem na bieżąco. Od kilku mcy robię sobie kurację odwykową i fruwam po trochę innych galaktykach  :-[

Dziwny facet i dziwny wywiad (nie przygotowany,troche spontaniczny)
Kaleczony jezyk ang.nie przeszkadzal, troche fajtlapowatemu Kissinowi w dobrym kontakcie ze sluchaczami.
Ciekawe. Totalny brak blyskotliwosci w mowieniu, Kissin rekompensuje z nadwyzka w graniu.

Czy mozesz uchylic rabka tajemnicy?

Widze, ze troche przysmedzam (brak dialogu z forumowiczami).
Ale tak na zakonczenie.
Przesluchalem jeszcze raz Rachmaninowa w wyk. Hozjajnowa.
Moim zdaniem, Kola swoim wystepem przekroczyl pewne standarty (oczekiwania) odbiorcow - sluchaczy.
Kazdy z nas ma swoje preferencje i wartosci, ktore powoduja, ze nasza ocena jest taka, a nie inna.
Oczywiscie szukamy tych najwyzszych doznan.

Na co zwracamy uwage?
1. perfekcja i czystosc wykonania (wlasciwe nuty i rytm)
2. roznorodnosc barwy dzwieku (nosny, glosny, "tajemniczy", ledwie slyszalny itd)
3. wyglad wykonawcy (wbrew pozorom, bardzo wazne. Cos, co zapisuje nasza podswiadomosc)
4. sprawnosc fizyczna i artykulacyjna (szybkosc, perlistosc, lekkosc, lub ciezar)
5. kontrola CZASU (wlasciwe tempa, przyspieszenia, zwolnienia, rownomiernosc i proporcje miedzy tym wszystkim)
6. czy uaktywnia (mowiac brzydko) nasza wyobraznie

Muzyka Hozjajnowa rzadzi sie jednak innymi prawami.
Jego wykonania wchodza na poziom, niekonwencjonalny.
"Siodmy stopien wtajemniczenia", gdzie cechy oczywiste (patrz puntky 1-6) nie maja znaczenia.
Staram sie okreslic i nazwac, co to jest, ta tajemnica, ktora chce odnalezc.
Bedac z natury troche niepokornym, trudno mi przelknac, ze gra Koli wplywa na
spokoj i rownowage mojej duszy.
Tak, chyba to sobie najwyzej cenie w muzyce - Spokoj i Rownowaga
Brzmi nudnawo i moze byc zle zrozumiane.
Spokoj i Rownowaga, ktore dzialaja kojaco i madrze,
ktore eliminuja moja chciwosc na sile, blysk, temperament i perfekcje.
Cechy, zawieszone w prozni, ktore sa doskonaloscia (nie mylic z perfekcja).

Nie wiem, dlaczego Kolę tak ciągnie na te konkursy... Chłopak zdobył wyróżnienie na najbardziej prestiżowym z nich, daje recitale w Wigmore Hall - po co wciąż aktywować niszczące hormony stresu? To samo odnosi się do Marcina, który w II etapie grał znakomicie (IMHO również Haydna) i został w jakiś sposób skrzywdzony przez jury. Jego gra miała w sobie elementy, które powinne zadowolić zarówno ucho tradycjonalisty, jak i żądnego bardziej subiektywnej pianistyki. Raz jeszcze brawa za świetny repertuar!

Coraz bardziej wątpię w sens konkursowych zmagań. Zgadzam się z Tobą, Bart - one zabijają osobowości. Jurorzy preferują wyrazistość, nie czują dopowiedzeń, stawiają na starą opcję post-neoromantyczą (postradziecką) i ujeżdżaczy mamucich steinwayów. A przecież my to wszystko już znamy...

Zauważyłem, że w ostatnim etapie aż dwoje finalistów wykona koncert Prokofieva, Maria zagra z kolei Czwarty Beethovena.
Miła odmiana od "Racho-Czajkowszczyzny", którą zazwyczaj obserwuje się w czasie finałów konkursów (za wyjątkiem Chopinowskiego ;)).
Tu natomiast mamy "tylko" dwa Rachy (koncerty Rachmaninowa uwielbiam, ale nie jest to przecież etap monograficzny).
Czy grając koncert Bartoka bądź Ravela nie można zgarnąć pierwszej nagrody?

Szkoda wielka, że Marcinowi się nie udało. Piękny repertuar, i dobrze byłoby posłuchać w jego wykonaniu koncertu. Ale cieszę się, że przeszedł Barysznikow, bo on mi się podobał, i Seong Cho. Reszty jeszcze nie słuchałam, czytałam tylko, zauważając duży aplauz Bartusa dla Stevena Lin.   
Nie wszyscy nadają się na konkursy. I nie musi to też znaczyć, że ci, którzy się nadają i spełniają się w takiej rywalizacji są koniecznie mniejszej klasy artystami. Przecież byli wśród laureatów tacy, którzy łączyli natchnienie i wyżyny ducha z perfekcją i nienagannością wykonawczą:) Co nie zmienia faktu, że ci perfekcyjni mają a priori preferencje nad tymi natchnionymi.

Nie rozumiem, dlaczego na konkursach pianistycznych wprowadzono granie muzyki kameralnej.
Moim zdaniem jest to strata czasu.
Badanie uniwersalizmu kandydatow jest zbedne?
Rownie dobrze mozna poprosic o maly popis na skrzypcach lub klarnecie, lub rzut lotkami do tarczy.
Kameralistyka jest odrebna dyscyplina i rzadzi sie innymi prawami.
Niemalze zawsze (jako regula) pianista koncertowy spokojnie poradzi sobie z graniem w zespole.
Natomiast typowy kameralista - pianista nie musi koniecznie wykosic koncert Rachmaninowa.

Nokautujaco piekny utwor Schumanna - Quartet in E-flat Major, Op. 47.(Baryszewski)
Swietnym dzwiekiem gra 1 skrzypek.
Dzwiek altowiolisty grany na slicznym instrumencie jest rownie powalajacy.
Natomiast czasami slychac drobne falsze (vl, vn)

Zwroccie na mijanki harmoniczne (wlasciwie melodyczne) w wolnej czesci (nie trzeba byc muzykiem, by to uslyszec)
Niesamowite. Warto posluchac to Andante cantabile, oj warto. (juz dawno nie ojalem).

Niestety w Brahmsie - Quartet in G minor Op. 25 (Lin Steven)
falsze sa juz wieksze (oktawy).
Cosik nasz Lin gra dosyc blado. Tak, jakby czytal nuty a'vista.

To co pisalem wczesniej... Nawet konkursowicze nie podchodza do tematu - kameralistyka zbyt powaznie.

P.S.
Falsze coraz wieksze. Ja bym przerwal granie i poprosil o inny zestaw muzykow.

Asiu,
czy nie wydaje Ci sie ze Twoj Barysznikow w Haydnie troche przynudzal...no... bardzo przynudzal.

Finaly bez Koziaka i Hozjajnova nie maja sensu.
Szkoda dla nas, kiboli pianistyki.
Brak emocji...