Owszem, sensacyjna wpadka. Początek utworu, wolne tempo.

Wpadkę Nehringa już na początku wykonania nokturnu op. 62 nr 2. (III etap).
https://youtu.be/B00QihkVhOM?t=25

Sonatę h-moll Khozyainov a, której prezentacja w całości zabrała pianiście 28 minut, czyli baaaaaaaaardzo dużo.
https://youtu.be/b-RGip0ch9Q?t=1260

Mimikę i podśpiewywanie Martina Garcia Garcia 

A co jeśli Eva okazuje się dla mnie pianistką przynudzającą? Oczywiście że podmiotowo dostrzegłem urodę i miłą osobę tej uczestniczki. Natomiast nie wskazała niczego ożywczego w dziełach będących przedmiotem Konkursu. Ten konkurs, jak wiele innych, opiera się na "efekcie względności", tzn. dominuje skłonność do porównywania wykonania A z wykonaniem B, B z C, B z A, itd. Dodatkowy problem w tym, że ocena w skali binarnej (TAK/NIE), a nawet liniowej (0-25 / 0-10 w części finałowej), nie koduje w sobie istotnych informacji poza tą informacją czy dana osoba (pianista, postać pianisty) przechodzi dalej (wygrywa) czy nie. To jest generalny problem oceny walorów estetycznych, ale z pewnością istnieją algorytmy uwzględniające różne wagi, współczynniki, wzory, istnieją poza Regulaminem Konkursu.

Gdyby tak zamknąć całe (ALBO CZĘŚĆ) jury w celi przesłuchań nie dopuszczając by widzieli kto gra i jak gra, to tak wypracowane werdykty nabrałyby większej nieskazitelności. Inna sprawa, czy jury powinno słuchać konkursu na żywo czy może korzystać z metod multimedialnych (w słuchawkach).
A ja wciąż uważam, że konkurs takiej rangi powinien mieć po pierwsze lepiej napisany regulamin, po drugie niedopuszczalne są odstępstwa od jego postanowień. Promowanie Chopina "na siłę" i tak nie sprawi, że ludzie zaczną słuchać tej muzyki jako alternatywy dla muzyki rozrywkowej.

JED DISTLER o Bruce Liu po II etapie.

Duże słowa.


Nothing in Canadian pianist Bruce (Xiaoyu) Liu’s performances in the earlier rounds prepared me for the most ingratiating and wittily characterized interpretation of the composer’s rarely heard Rondo à la mazur that I’ve ever heard. And, yes, that includes Sviatoslav Richter and Daniil Trifinov. Every run, every turn, every decorative gesture represented a masterclass in suppleness and grace under pressure. The music’s basic tempo and F major tonality create a natural bridge into the Second Ballade, which, of course, opens in F major. Liu’s old school inner voices and occasional arpeggiations might cost him a few jury points, and he’s not the deepest dish in the cupboard, so to speak, but then neither was Shura Cherkassky.

And what about Liu’s delightful rhythmic inflections, those unpredictable accents and shifts in voicing throughout the Op 42 Waltz? Yes, his Andante spianato and Grande Polonaise brillante was ‘a mite twee’, as my British colleagues might say. But who cares? Check your Urtext at the door and feast your ears on the candidate unto whom I proudly bestow the Chopin Competition’s special ‘dead pianist sound-alike’ award!

Dla mnie Kola gra zbyt wolno (polonez sonata), Mazurki walczykowato...cały jego występ był melancholijno-cukierkowy brakło młodzieńczej fantazji i werwy...sorry ale jestem na nie

..a tak na poważnie, Ty widzisz coś szczególnego w Jej grze poza nudzeniem?

ja się nie bałem podczas wykonania Finale, czyli istotnie doszło do "zrąbania". A tak na serio, tę sonatę warto skomentować od końca. No więc... bardzo ciężki a przy tym zbyt długi frazes kończący. Dwa akordy na koniec: jeden krótki (z zaskoczenia), drugi NIECO TYLKO dłuższy, koniec. To nie jest konkurs organowy!

Teraz mi się przypomniało, że jak on grał ostatnią część sonaty, to nie wyrabiał szybkościowo i pojawiały się niedokładności, jeszcze dobitniej to ukazał w kodzie ballady. Pamiętam, szedłem wówczas przez cmentarz.

Mam sporo dylematów, bo w każdym pianiście widzę (za pomocą narządu słuchu) Chopina.

Odnośnie J J (tego 17 latka z Kanady)... słuchałem w słuchawkach na przez playera Polskiego Radia 2. Albo coś z tymi słuchawkami nie tak albo Dwójka ma niezależnie poustawiane mikrofony i brzmi to krocie gorzej niż w TVP Kultura (najlepiej się słucha na NIFC YT). Włączyłem, gdy J J kończył balladę F-major. Pomysły czarujące, WOW, ma dobrego trenera (kimkolwiek on jest). Dużo dużo chęci, szczerych emocji (typowe dla młodych artystów). Niestety zdarzały się wpadki techniczne, dość często   Powyższe nie tyczy się tylko ballady, ale przede wszystkim sonaty. W sonacie było momentami za ciężko za głośno (eh te emocje). Nie chodzi mi o "ff" zamiast "f", ale o kontrastowanie tychże w stosunku do tła poprzedzającej frazy/tematu. W dodatku... dźwięki zlewały się... w dodatku brzmiało mi to nad wyraz basowo, musze przesłuchać całość na komputerze). Mazurki bardzo śpiewne, żywe ... nawet trochę się przekonałem do tego gatunku, ale tylko pod wpływem chwili.

Komentatorzy Radiowej Dwójki pełni podziwu. Ja również, ale czy ten Kanadyjczyk załapie się na finał? Obawiam się, że nie.. A dlaczego? Bo są lepsi na scenie a poziom konkursu mega wysoki.