Wolfi A. Mozart - muzyka uosobiająca Piękno

[Aleksias]

Och, Pat.... Poczułam się jak gwiazda 

Jakie to piękne.... tak, to wspaniały, niebiański pokarm dla duszy, niczym nektar bogów. Dziękuję

[Mozart]

Ha! A propos gwiazd:

http://www.youtube.com/watch?v=KQVv1_AXxcw

z musicalu "Mozart" (nie widziałem go jeszcze...).

[Aleksias]

Aha - Wolfi Amade Superstar:) Świetnie:)) Ciekawy pomysł z przedstawieniem Wolfiego jako nowoczesnego outsidera-buntownika, jeszcze bardziej przez to podkreślającym jego odmienność od otaczających go przeciętnych ludzi. Gdzie to grają? Bardzo chętnie bym poszła, ale podejrzewam, że dość daleko

Andante to ukojenie, czysta magia, ucieczka w "czystszy i szczęśliwszy świat człowieczeństwa". A finał - posłuchajcie, uśmiechniecie się.

Uśmiechnęłam się:) Uśmiechałam się przez cały czas:)) To mi przypomina moje ulubione Divertimenti - choćby Presto z KV136 - to wirowanie w słońcu radośnie roztańczonych motyli, ale jest chyba jeszcze bardziej radosne - no właśnie - vivacissimo:)) Cudowne:)))
A w tym Andante z pewnością nieraz poszukam schronienia:)

[aro 59]

Asiu
Twój uśmiech
rozjaśnia to forum.

[bartus]

Kochani.

Chcialbym bardzo polubic ten musical "Mozart", ale naprawde nie potrafie.

[Mozart]

Fakt, Bartusie, musical można by nazwać w pewnych elementach kontrowersyjnym.

Wiosenna, pełna refleksji i szlachtna muzyka:
http://www.youtube.com/watch?v=Kc0J-mGoKxI

Andante na flet i orkiestrę C-dur KV 315

Mozart for Meditation, part 1

[bartus]

Fakt, Bartusie, musical można by nazwać w pewnych elementach kontrowersyjnym

Patryku.
Nie nazwalbym tego kontrowersyjnym.
Jakosc muzyki (fraza, napiecia harmoniczne a wlasciwie niezamierzony brak balansu harmonicznego)
 i jej dosyc tania przewidywalnosc porownalbym do produkcjizespolu "Moja Faja"
lub musicali Webera, ktorego nie trawie. 
Dalekie to od szlachetnych dziel Mozarta.
Przyznam jednak, ze melodia wpada w ucho.
W 1:27 pojawiajaca perkusja daje posmak chaltury i w dodatku solistka zaczyna falszowac (2:18).

[Aleksias]

Bartusie, jeśli pozwolisz; to jest jednak musical, nie premiera Zauberflöte, nie koncert Mozarta w filharmonii.  Mam poczucie, że tu jednak stosujemy nieco inne kryteria oceny i oczekujemy czegoś innego. Skonstruowanej z sensem opowieści, właśnie wpadających w ucho melodii, lekkiej rozrywki. No a sama postać bohatera z góry nastraja przyjaźnie miłośników Wolfiego

[Aleksias]

Mozart for Meditation, part 1

Can't wait to hear part 2 

[xbw]

Asiu, jestem wyjątek. Mnie nie nastroiła przyjaźnie. Ja po prostu nie lubię musicali. Na Kotach w Romie wynudziłam się śmiertelnie, nie rozumiałam zachwytów sali. No nie i już, nawet nie zamierzam się przymierzać

[bartus]

Kryteria oceny powinny byc jednakowe dla kazdego zdarzenia artystycznego.
Dlaczego niektore produkcje mozemy oceniac z przymruzeniem oka?
Czy to jest sprawiedliwe.
West Side Story tez jest musicalem.
Napisany jest jednak po mistrzowsku.
"Rozrywka" rowniez moze nosic znamiona sztuki, ale w tym temacie latwiej jest przemycic tanioche.


No coz, Tobie i Patrykowi sie podoba, a mnie nie i tego na razie nie zmienimy.

[bartus]

Beatko.
Tez nie cierpie wyjeczalych webberowskich kotow.
Szkoda, ze taka przesentymentalizowana (uff!! trudne slowo), banalna muzyka stala sie ikona muzycznego swiata XX wieku. Tandete maskuja zrecznie wspaniale, profesjonalne produkcje.

[Aleksias]

Mozart napisał 6 kwintetów smyczkowych. 5 z nich to arcydzieła późnego stylu.
IV Kwintet g-moll KV 516 jest dramatyczny. "To co się tu rozgrywa można porównać jedynie chyba ze sceną w ogrodzie Getsemani". W I części Mozart jest ponury (oba główne tematy ekspozycji pojawiają się w g-moll) także w repryzie, jest tak samo nieubłagany jak w koncercie fortepianowym c-moll. Mistrz nie cofa się nawet przed tonacją molową w menuecie, rozpaczliwym i o bardzo romantycznej ekspresji. Nieco więcej kojącego światła przynosi trio i modlitewne Adagio non troppo w Es-dur; przykład, kiedy Mozart dotyka niebieskiej doskonałości...
Po metafizycznych uniesieniach Adagia - niespodzianka w finale: najpierw kantylenowe Adagio (cavatina) - wstęp w g-moll, a potem radosne Allegro, o dość błahym zdaniem wielu krytyków temacie głównym, szybko wpadającym w ucho. Duży kontrast w stosunku do głębokich emocji wyrażanych w poprzednich częściach.

Allegro  http://www.youtube.com/watch?v=Qv76CBlq97Y&playnext=1&list=PL8B112886CF7BA538
Menuetto http://www.youtube.com/watch?v=wWM5X5m_LzI&feature=autoplay&list=PL8B112886CF7BA538&index=36&playnext=2
Adagio non troppo  http://www.youtube.com/watch?v=qRPJWfGSLCs&feature=autoplay&list=PL8B112886CF7BA538&index=37&playnext=3
Finał  http://www.youtube.com/watch?v=gKNBmueLke0&feature=autoplay&list=PL8B112886CF7BA538&index=38&playnext=4

Kwintet g-moll to chyba najlepsze dzieło tego gatunku w twórczości Mozarta. 

Takie dzieło musi być przesłuchane ze stosownym szacunkiem. Mając do dyspozycji wolne popołudnie, w dodatku o sprzyjającym nastroju - chmurne i deszczowe, zasiadłam do spokojnej kontemplacji kwintetu g-moll i dodatkowo porównałam go sobie z symfonią, co wprawiło moją duszę w nastrój rzewnej melancholii... ale też wzniosło na wyżyny 
Kwintet jest tak do niej podobny w wymowie - ten przejmujący smutek w I części, podobnie jak w KV550 przywodzi mi na myśl "Deszcz Jesienny" Staffa (całej symfonii g-moll słuchałam już kiedyś czytając kolejne zwrotki podczas następujących po sobie części, dzięki czemu chyba doprowadziłam się do łez jeszcze przed Finałem  ) a oba menuety są podobnie dramatyczne w tonie, jak łzy zaklęte w nuty, z pewnością nie przeznaczone i nie nastrajające do tańca. Adagio - to dla mnie też medytacja, tęsknota i oddech wieczności... A potem jeszcze chwila przejmującej, pięknej, ale wciąż smutnej pieśni - i faktycznie, nagle wybucha ta ostatnia część - jak gdyby Wolfi opowiadający nam o ciemności kryjącej duszę nagle zorientował się, że zbyt mocno się odsłonił i chciał to obrócić w żart? Ale ja myślę, że może raczej miał to być ukazany nam osiągnięty ostatecznie triumf nad zwątpieniem, rozpaczą, smutkiem - zwycięstwo wolnego, silnego, nieugiętego ducha nad słabością i przeciwnościami losu?
W końcu przecież takie właśnie przesłanie głosił w Czarodziejskim flecie.
Myślę, Pat, że w tym Allegro nie powinniśmy doszukiwać się beztroskiej, niefrasobliwej wesołości. Wydaje mi się, że jest to radość dojrzała, świadoma, taka, która nie oznacza braku wiedzy o istnieniu całego morza smutku po ciemnej stronie świata, jak po drugiej stronie monety, a wręcz przeciwnie -  i jest tym pełniejsza, bo jest radością poznania i zwycięstwa.
 
Myślę, że ta historia opowiadana przez Bernsteina przy okazji prezentacji Symfonii g-moll na Harvardzie dobrze to ilustruje.
http://www.youtube.com/watch?v=Il5tKqSJQgA&feature=related

[Mozart]

Jeszcze tylko w kwestii musicali: ten o Mozarcie moim zdaniem nie jest najlepszy, choć są "chwytliwe", wpadające w ucho fragmenty. I całość całkiem zgrabna; to nie jest wielkie dzieło. Oczywiście, muzyka Mozarta to szczyt Parnasu, szlachetność szlachetności, stąd może ten  niekorzystny kontrast.
Musical to dzieło pisane z myślą raczej o większym, masowym audytorium. I chyba większość z nich jest tania, ładna, przyjemna - czyli ich przekaz i oddziaływanie nie może równać się z tym, co stworzyli nasi "klasyczni" mistrzowie. Choć są tu dzieła, które bardzo lubię - np. "Upiór w operze", owego Webbera właśnie. Byłem w Romie, byłem zachwycony - scenografią i wieloma fragmentami muzycznymi także.
Na nieszczęście, w musicalach, także u Webbera, ciśnie się jedno: tendencyjność. Niech to jednak będzie element przejściowy między zwyczajną popkulturą a szlachetną klasyką...


Mozart... Meditation, meditation.

Adagio, Divertimento KV 287
http://www.youtube.com/watch?v=hdZsSQWjNuI

Adagio, młodziutkie Divetiissimet KV 131
http://www.youtube.com/watch?v=EdFsSW-nEzU


Na pewno przed wtorkiem będzie coś o koncertach.

[Mozart]

Divertissiment (powyżej), rzecz jasna... 

Asiu, koncert F-dur KV 459 jest piękny. Można by go nazwać "Finalmusik". Zresztą powtarzać mogę bez końca: Mozart to mistrz finałów; Bogdan Pociej stwierdził, że to największy geniusz muzycznej dramaturgii, a słychać to wyraźnie w namiętnych, rozżarzonych emocjami, skomplikowanych fakturalnie i przepełnionych inwencją finałach (do największych cudów dochodzi zazwyczaj przed kodą). A zatem: mistrzowskie budowanie napięcia.

Marszowe Allegro, rozmarzone Allegretto (forma sonatowa ABAB z kodą) i w końcu, "najmocniejsza" za wszystkich części - Finał, z typowo Mozartowskim humorem, wzmocnionym kontrapunktami. W tym energicznym Allegro słychać motywy z pantomimy "Pantalon i Colombina" KV 446, bardzo ciekawego i ekspresyjnego dzieła, o którym koniecznie muszę coś napisać.

Asiu, w czasie koncertu możesz zwrócić uwagę na to, czy w skrajnych częściach orkiestra jest z trąbkami i kotłami. Są one nieodzowne, dodają blasku; niestety - te partie, dopisane przez Mozarta w 1790 r., gdy wykonywał koncert ten i KV 537 w czasie koronacji we Frankfurcie, zaginęły. W obecnych interpretacjach często się je jednak uzupełnia.

Koncert Es-dur KV 365 jest jedynym koncertem na 2 fortepiany. Wykonany po raz pierwszy przez Wolfganga i siostrę Nannerl. Jest trochę konwencjonalny, ale cóż z tego - podziwiamy tu piękno tematów, modulacyjne cieniowanie... Andante jest sentymentalme i - wydaje się - czasem rozżalone, smutek wkrada się również w ożywczy, błyskotliwy finał - Rondo (epizod c-moll), z uroczym dialogowaniem (rywalizacją?) solistów (melodii refrenu nie można zapomnieć...). Ogólny charakter koncertu jest bardzo optymistyczny, Mozart tryska inwencją. Także w przypadku tego koncertu wymagana jest "poszerzona" orkiestra w trąbkami i kotłami (oraz klarnetami - II wersja - zagubiona, ach  ), mam nadzieję, że tak go wykonają w Bydgoszczy.


A propos "radości" w finale Kwintetu g-moll: mimo wszystko, ten G-durowy temat wydaje mi się troszkę zbyt banalny. Jak tu jednak poprawiać mistrza, którego dziełom nie brakuje ani jednej nuty? Być może Mozart chciał wyrazić ten optymizm, o której piszesz, Asiu. Z drugiej jednak strony - "radość zwycięstwa i poznania" - ów humanistyczny optymizm odpowiadający "An die Freude" z finału IX Symfonii Beethovena - wyrażony w Mozartowym "Flecie" - brzmi w operze majestatycznie, z wielką godnością, jakby w apoteozie. Wyjątkiem są humorystyczne partie Papagena czy Monostatosa - piosenki o prostocie (i uroku) tego Kwintetowego Ronda...! A więc jednak?