Wolfi A. Mozart - muzyka uosobiająca Piękno

[Mozart]

W ostatnim czasie pojawiło się kilka ciekawych Mozartowskich płyt - każda z nich będzie idealnym gwiazdkowym prezentem pod choinkę 

Harnoncourt i Concentus Musicus Wien proponują nam wizjonerskie spojrzenie na trzy ostatnie symfonie, które zdaniem wybitnego specjalisty od Mozarta układają się w instrumentalne oratorium (The Last Symphonies: Mozart's Instrumental Oratorium, Sony Classical). Nie wszyscy zgodzą się z konsekwentnie realizowaną koncepcją Maestro (znajdziemy tu parę niespodzianek), niemniej logiczne budowanie narracji czy niezwykle bogate brzmienie orkiestry powinny zachwycić nawet najsroższego krytyka.

Alexandre Tharaud i Les Violons du Roy pod dyrekcją Bernarda Labadie wydali plytę (Warner Classics) z wspominanym tu wielokrotnie koncertem Es-dur KV 271, mało znanym Rondem A-dur KV 386 i uwielbianym przez publiczność węgierskim (chorwackim?) koncertem D-dur Haydna Hob. XVIII:11. Całość suplemementuje najpiękniejsza aria koncertowa Mozarta, napisana dla Nancy Storace (w jej roli Joyce DiDonato) i samego kompozytora przy fortepianie. Tharaud, dla mnie przede wszystkim wybitny interpretator muzyki baroku, autentycznie zachwyca się partyturami, odnajduje w nich subtelności kontrapunktyczne, wprowadzając śmiałe kontrasty artykulacyjne, podkreślając zmiany rytmiczne. Największą niespodzianką są kadencje Tharauda. Płyta, która absolutnie wciąga.

Po muzykę fortepianową Mozarta - solową i dwa koncerty - sięgnął nawet Lang Lang we współpracy z N. Harnoncourtem i Wiedeńskimi Filharmonikami (Sony Classical). Recenzenci twierdzą, że to właśnie dzięki Harnoncourtowi chiński pianista nauczył się grać Mozarta.

Poleca się również ostatniego Don Giovanniego z Londynu, z Mariuszem Kwietniem w roli tytułowej (DVD, Opus Arte). Tradycja splata się tu z nowoczesnością (elektroniką!), dając w tym spektaklu pierwszeństwo muzyce. Czyli - wszystko na swoim miejscu.

[Janusz1228]

W ostatnim czasie pojawiło się kilka ciekawych Mozartowskich płyt

...a ja w ostatnim czasie uzmysłowiłem sobie, że Mozart miał na imię Bogumił. Niby tak tam drobiazg onomastyczny...

[Mozart]

Przypomnijmy sobie Sonatę F-dur na 4 ręce KV 497, którą Kasia określiła kiedyś jako utwór niemal symfoniczny, zwracając uwagę na podobieństwo powolnego wstępu pierwszej części z analogiczną strukturą w 103. Symfonii Haydna. Allegro con spirito jest jednym z najdoskonalszych przykładów pracy kontrapunktycznej jako środka wyrazowego w muzyce klawiszowej XVIII wieku.

https://www.youtube.com/watch?v=_NveOOtAZcs

[Mozart]

Tharaud i diDonato w Ch'io mi scordi di te KV 505. Mówi się, że śpiewając arię różaną w IV akcie Wesela Figara N. Storace - pierwsza Zuzanna - zwracała się bezpośrednio do dyrygującego premierowym spektaklem Mozarta - na scenie przebywa wówczas jedynie Figaro, którego Zuzanna prawdopodobnie wcale nie zauważa. Poniższa scena koncertowa jest chyba najpiękniejszym dowodem ich przyjaźni, a może nawet... romansu.

Nie wiem, czy czyjaś dusza "odchodziła" kiedyś tak sugestywnie i słodko jak dusza tej wzburzonej damy    Hope you know what I mean.

l'alma mia mancando va...
https://www.youtube.com/watch?v=fHSp28HmDzk

[Mozart]

Podobnie jak w przypadku symfonii, istnieją również wątpliwości co do liczby skomponowanych przez Mozarta koncertów skrzypcowych. Do utworów budzących kontrowersje należą m.in. koncert Es-dur KV 268 (365b/Anh.C.14.04), koncert D-dur KV Anh. 294a, zwany Adélaïde czy koncert D-dur KV 271a. Spośród tych dzieł to właśnie ten ostatni włączany jest najczęściej do zbioru Mozartowskich koncertów skrzypcowych.

W świetle znanych nam pięciu koncertów (KV 207, 211, 216, 218, 219), których autorem niewątpliwie jest Wolfgang Amadeusz, jak ocenilibyście autentyczność tej partytury? Istnieje kilka hipotez, wyjaśniających zagadkę koncertu KV 271a, najpierw jednak - oddajmy głos muzyce

https://www.youtube.com/watch?v=4OWyj6JeaK8

[bartus]

Podobnie jak w przypadku symfonii, istnieją również wątpliwości co do liczby skomponowanych przez Mozarta koncertów skrzypcowych. Do utworów budzących kontrowersje należą m.in. koncert Es-dur KV 268 (365b/Anh.C.14.04), koncert D-dur KV Anh. 294a, zwany Adélaïde czy koncert D-dur KV 271a. Spośród tych dzieł to właśnie ten ostatni włączany jest najczęściej do zbioru Mozartowskich koncertów skrzypcowych.

W świetle znanych nam pięciu koncertów (KV 207, 211, 216, 218, 219), których autorem niewątpliwie jest Wolfgang Amadeusz, jak ocenilibyście autentyczność tej partytury? Istnieje kilka hipotez, wyjaśniających zagadkę koncertu KV 271a, najpierw jednak - oddajmy głos muzyce

https://www.youtube.com/watch?v=4OWyj6JeaK8

I znowu Pat zrobil fajny Path.

Moim zdaniem, koncert nr 7 jest kompozycja Mozarta.
Jednak jest kilka momentow, ktore wskazywalby na to, ze np.uszkodzona partyture uzupelnil ktos inny.
Ciekawa rzecza jest, ze uklad partytury (271a)  z glosem solowym na samym dole jest
niespotykany u Mozarta (zawsze partia solo jest na samej gorze).
Co sie stalo?? Dlaczego? Czy partytura jest orginalnie przepisana przez mistrza??

Konc nr 7 jest rowniez bardziej wirtuozowski i bardziej "romantyczny" (szerszy rejestr) niz koncerty z "wielkiej piatki"
Mozart jest geniuszem ukladania motywow. Wlasciwy balans i ilosc powtorzen w progresji jest idealna.
Wszystko w ramach zlotych proporcji.
Zauwazylem, ze nie zawsze motywy pasuja do siebie w tym koncercie (7)
Czasami, jakby za dlugo, czasami jakby za krotko.
Zlote proporcje i zloty umiar mozartowski, jest troche zachwiany.
Byc moze Mozart, piszac ten koncert byl na haju lub odlocie.
(Na odlocie, bez haju, to chyba zawsze byl)

Inne uwagi:
Sporo, za duzo jak na Mozarta dwudzwiekow.
3cz, momentami (21:31), (21:53) przypomina mi tematy Lebruna (znakomitego klasycznego kompozytora).
22:06 brzmi troche tanio, jak na Mozarta.

Wykonanie, ktore nam zaserwowales Mozarcie, czyli p. Tennenbaum jest udane.
Skrzypaczka gra piekna artykulacja i dzwiekiem, ale niestety artystka zbyt czesto intonuje za wysoko.

Polecam Szeringa, ktory moim zdaniem, obok D. Ojstracha, Grumiaux jest moim
ulubionym wyk. muzyki Mozarta.

https://www.youtube.com/watch?v=H7mXmWK-Nlg

[Mozart]

Liczyłem na Twoją opinię!    Generalnie, bliska mi jest Twoja interpretacja tego dzieła. Podobnie jak Ty, Bartku sadzę, że w dużej mierze koncert D-dur jest dziełem Mozarta. Jednak znaków zapytania jest wiele...

Niemal pewne jest jednak i to, że autograf w całości nie wyszedł spod pióra Wolfganga. W niektórych fragmentach brakuje mi typowej dla niego logiki i naturalności frazy (wspomniane przez Ciebie "złote proporcje"). Niektóre zwroty, na które również zwracasz uwagę, brzmią w kontekście Mozarta nieco obco. Wirtuozowskie pasaże, zwłaszcza w finale - wsłuchajmy się w kodę ronda - prawdopodobnie zostały dopisane w XIX wieku, by dodać utworu blasku i efektowności. Co do tej części zresztą istnieje hipoteza (jedna z tysiąca), że z racji jej podobieństwa do czeskiej kolędy została skomponowana - być może wraz z dwoma poprzednimi ogniwami - przez twórcę czeskiego pochodzenia. Nie sądzę też, by pizzicato smyczków w Andante pochodziło od Mozarta.

Większość tematów to jednak efekty jego inwencji - ciekawe zatem, dlaczego Mozart nie ukończył swego dzieła bądź czy istnieje wersja w stu procentach "mozartowska", nieskażona przyszłymi modyfikacjami. Jeszcze większe wątpliwości budzą takie koncerty jak KV 268 czy  dość znany (nie wiem do końca, dlaczego) koncert Adelaide - wg YT jeden z ulubionych utworów skrzypcowych 6- i 7-letnich wirtuozów 

Kolejna ciekawostka - koncert klarnetowy, który kryje się pod tym samym numerem w Katalogu Koechla (oczywiście został tam umieszczony później, nie przez jego autora), co koncert Adelaide (KV 294):

https://www.youtube.com/watch?v=odNaPFSA8oQ

[fille007]

Nie potrafię zrobić tak dogłębnej analizy jak Bartek - mogę tylko napisać, że partytura przekonuje mnie jedynie fragmentarycznie (a Andante wcale ). Wspomniana przez Patricka czeska kolęda (patrząc po treści - pastorałka) to (zerknęłam na Wikipedię ) Půjdem spolu do Betléma:

http://www.youtube.com/watch?v=eUKb5qoQ_7Q

[Mozart]

Dzięki, Kasiu   Moim zdaniem, podobieństwo między obiema melodiami jest totalnie przypadkowe 

Jak wiadomo (!), najpiękniejszym koncertem skrzypcowym Mozarta jest jego salzburski  "koncert podwójny" - symfonia koncertująca KV 364. Zachwycające w tym utworze jest to, że można go nazwać koncertem na skrzypce i altówkę, gdzie spójnik i występuje w znaczeniu absolutnej koniunkcji logicznej (^)    Miłośnicy Szerynga nie mogą przegapić poniższego filmiku:

https://www.youtube.com/watch?v=XVLw3Nkzt6Y

[fille007]

Jak wiadomo (!), najpiękniejszym koncertem skrzypcowym Mozarta jest jego salzburski  "koncert podwójny" - symfonia koncertująca KV 364.

So und nicht anders!   

Ostatnio porwał mnie na nowo KV 219 z przebogatym Rondeau: Tempo di minuetto momentami alla turca (jakoś tak od zawsze lubiłam col legno battuto ; jak wiemy, można je znaleźć także np. w finale-mazurze koncertu f-moll Chopina).

Anne-Sophie Mutter & Camerata Salzburg:
http://www.youtube.com/watch?v=ETXPKHPPov8

[Mozart]

Ostatnio porwał mnie na nowo KV 219 [...]

Pozostańmy zatem w kręgu muzyki z udziałem skrzypiec. Z opus drugiego sonat na fortepian i skrzypce wspomnieliśmy już kiedyś sonatę F-dur KV 377. Rozpoczyna się optymistycznie i ożywczo - nie zaszkodzi jej przypomnienie; duet Sigiswald Kuijken & Luc Devos.

https://www.youtube.com/watch?v=vzf5-WZyL1c

Ostatnio na nowo zachwyciła mnie sonata G-dur KV 379 w legendarnej interpretacji Kagaan & Richter. W liście do ojca kompozytor pisze, że podczas prawykonania w kwietniu 1781 r. partię fortepianu odegrał z głowy, partię skrzypiec zaś - przeznaczoną dla Antonia Brunettiego, salzburskiego kapelmistrza - napisał w ciągu godziny, noc przed występem! Mogłoby to wyjaśniać liczne fragmenty partytury przeznaczne na fortepian solo, nieraz, zwłaszcza w wariacyjnym finale, o charakterze wirtuozowskiej improwizacji. Marzycielska, arpeggiowa introdukcja (Adagio) wprowadza nas w burzliwe i pełne pasji, jakby z kręgu Sturm und Drang, dramatyczne dialogowanie dwóch instrumentów w g-moll. Finałowy cykl wariacyjny - w ramach silnego kontrastu - przenosi nas do rokokowej komnaty. I tu jednak nie brakuje niespodzianek - mamy tu choćby wariację z pizzicatowym akompaniamentem skrzypiec, będącą, jak się wydaje, Mozartowską reminescencją kosmicznego Largo z koncertu klawiszowego f-moll Bacha...

https://www.youtube.com/watch?v=8GWJVYoCA