Wolfi A. Mozart - muzyka uosobiająca Piękno

[bartus]

Ja już sobie ściągnęłam, z chomika oczywiście.

Jak to sie robi?

[TeresaGrob]

Klinkasz w ten mój zielony bannerek. Tam foldery:
-wsłuchaj sie ze mną
-inne
-Lisiecki.
Ale przypominam, że chomik jest płatny a ja zużyłam już wszystkie
punkty i nie mogę udostępnić tej płyty za "free".Chyba,że trochę poczekasz aż je uzbieram.

[TeresaGrob]

Videoklipek do Mozarta Lisieckiego:

http://www.youtube.com/watch?v=5uD83Y42e-Y

[bartus]

Dziekuje za link.
Klipek jest na granicy kiczu.
Granicy, ktorej nie przekracza.
Kapitalna promocja. Piekne zdjecia. Bardzo ciekawa koncepcja (tylko ten platek moglby byc troche lzejszy )
Wprawdze odczytuje pewne schematy publicznego tworu (np. poprawnosc polityczna - dotarcie do roznych grup spolecznych -itd).
To mi jednak nie przeszkadza.

Gra Lisieckiego jest bardzo klasyczna (nie romantyczna), bez dodatkow, udziwnien.
Fraza piekna, prosta.
Gra tego wspanialego pianisty jest bardzo autentyczna.

Nie do konca jestem przekonany co do gry orkiestry.
Graja troche za glosno  zbyt twardym dzwiekiem ( czasami)
Chociaz,  wiecej dzwieku "akompaniamentu" w niektorych momentach jest w proporcjach dobre i dodaje brzmienia i blasku.
Grupa deta - wysmienita.

Sluchalem jeszcze inne fragmenty (YT) Lisieckiego z Mozartem.
Nie zgodze sie z tym, ze jego gra zbyt romantyczna.
Lisiecki gra bardzo klasycznie!!!

Wykonanie - pierwsza klasa


PS
Zwrociliscie uwage, jak Mozart swietnie pasuje jako "soundtrack" do filmu.

[xbw]

Ale fajny ten graficiarz, i jaki sprytny, z kilkumetrową drabinką machnął takie ogromne graffiti 
Co do muzyki to odnoszę wrażenie ZBYT wielkiej LEKKOŚCI. Albo jakiejś nie "mojej" lekkości.

[bartus]

Ale fajny ten graficiarz, i jaki sprytny, z kilkumetrową drabinką machnął takie ogromne graffiti 
Co do muzyki to odnoszę wrażenie ZBYT wielkiej LEKKOŚCI. Albo jakiejś nie "mojej" lekkości.

Beato.

Masz na mysli, to ze sie rozmywa i jest w opozycji do tego  przyciezkawego platka na filmiku?
Tez sie nad tym zastanawialem, czy wykonania L. sa pozbawione troche jaj i wyrazistosci.

Ale (nigdy nie zaczynaj zdania od ale)to wykonanie mi sie bardzo podoba.
Jest w sam raz (moim zdaniem)

[xbw]

Przepraszam. Mnie się kojarzy z reklamą mięciutkich soft czegoś, od papieru toaletowego, przez chusteczki do wycierania pupek niemowlakom po wytwory higieniczne dla pań. Bardzo przepraszam, naprawdę nie mam zamiaru nikogo urazić. Takie wrażenia po wizji + fonii, łącznie z płatkiem i samym Artystą Małolatem. Równoważą tę "reklamowość" >>klipu<< dwie sceny, z graficiarzem (ALE SUPER, co nie? - odzywa się u mnie ewidentnie s13dz, nie zaprzeczam, nie ukrywam, nie wstydzę się) i oczywiście koleś w metrze, najlepsze ujęcie, najmocniejsze, idealnie dla mnie i do mnie trafiające.

[Mozart]

Bartusie, otóż według mnie Lisiecki gra klasycznie, ale w rozumieniu klasyki wykonawczej, tzn. - tak wielu Mozarta gra i grało od wielu lat. Inaczej: nie ma tu żadnej rewolucji. Andante na tym klipie jest bardzo lekkie, słusznie zauważyłaś, Beato.   Może nawet zbyt subtelne. Złośliwi powiedzą może: zbyt "płaskie". ( ) Ale klarowne, czytelne. Odprężające, liryczne.

Nie twierdzę, że wykonania są zbyt romantyczne. Odbieram je, jak już pisalem, bardzo pozytywnie. Jednak frazy (nie tylko w mojej opinii) staja się tu dość długie, długoodechowe. Taka jest romantyczna fraza. Choć, powiem szczerze, to wcale nie działa in minus na moją percepcję.    U Mozarta trzeba (w wykonaniu uwzględniającym już wszelkie konteksty jego muzyki), powiedziałbym, frazy quasi-operowej (wsłuchajmy się w arie z Don Giovanniego albo Wesela). Bo Mozart to dramaturg. I wtedy fraza ma właściwy oddech.

Co do  "wyrazistości", to, jak wspomniałem, odczuwam jej brak szczególnie w finałach, w których można przeciez wspaniale wykreować dramaturgiczne napięcie.

Kupujcie płytę, na YT prawie nic nie ma!   

[TeresaGrob]

Słuchałam sobie wczoraj tej płyty i raczej jej nie kupię.Mogłam jej słuchać czytając jednocześnie lekki
kryminał.Interpretacja oczywiście bardzo dobra, ale specjalnie nie przykuwająca uwagi.Miałam wrażenie takiej
niekonieczności, nic do interpretacji Mozarta nowego nie wnosi, więc po co?

W czwartek w austriackim radiu, transmisja z Opery Wiedeńskiej "La clemenza di Tito". Elina Garanca jako Sesto.

http://oe1.orf.at/programm/302805

[p.Joanna]

Mam wrażenie, że jest jakiś „algorytm”, według którego Deutsche Grammophon dobiera artystów. To swego rodzaju niemieckość, w najlepszym tego słowa znaczeniu. Solidna doskonałość, której prawie nic nie można zarzucić, może jedynie czasami jakąś emocjonalną ułomność (bo przecież nie w przypadku Zimermana). Ale (nie zaczynamy zdań od ale) myślę, że jest to muzyce bardzo potrzebne. To takie przechowanie ideału, takie akademickie zebranie i zabezpieczenie dorobku wielu pokoleń, taki muzyczny „wzorzec z Sevres”.
Konieczny, żeby pianiści z emocjonalną nadwrażliwością mogli eksperymentować i balansować na granicy, a jednocześnie, żeby ta pokusa balansowania nie stała się zgubna dla pianistyki i nie zaprowadziła jej na manowce.
Dlatego Agnieszko możesz pożyczyć płytę Lisieckiego ode mnie.

[TeresaGrob]

Bardzo dziekuje Joanno, płytę już przesłuchałam i troszkę o co innego mi chodziło.Takich wzorców o których piszesz
jest po prostu w fonografii bardzo dużo.Krórys z recenzentów w "Płytomanii" zastanawiał się nawet
dlaczego DG zdecydowało się wydać takiego klasycznego Mozarta.Ja myślę że w tym wypadku takim marketingowym
targetem jest młodzież. Muzyka grana przez ich rówieśnika, doskonale i tak bardzo klasycznie, świetnie pewnie
spełni swe zadanie.Ja jednak zostanę przy Curzonie.

[fille007]

Znalazlem cos.
Byc moze jest to ciekawe (jeszcze nie ogladalem).

http://www.youtube.com/watch?v=dc4XdUu-G5Q

Oglądałam ten dokument kilka lat temu i dzięki niemu zakochałam się w sonacie na 4 ręce C-dur KV 19d, której początek filmowy Wolfgang gra z Nannerl  (wcześniej nie znałam tego utworu). Sonata ta powstała w 1765 r. w Londynie, o czym wiemy z listu Leopolda:

In London hat der Wolfgangerl sein erstes Stück für 4 Hände gemacht. Es war bis dahin noch nirgends eine vierhändige Sonate gemacht worden [...]

W Londynie Wolfuś [-erl to zdrobnienie  ] skomponował swój pierwszy utwór na 4 ręce. Do tej pory jeszcze nigdzie nie napisano sonaty przeznaczonej do grania w duecie.

Tu niestety papa Leopold się pomylił, bo sonaty na 4 ręce tworzył już m.in. Johann Christian Bach. Ale nie umniejsza to wcale uroku tego wczesnego dzieła, które zaskakuje pomysłami (np. Adagio-niespodzianka w III części Rondo. Allegretto). A radosny temat ronda odnajdziemy także w finale serenady B-dur KV 361 Gran Partita 

[Aleksias]

Acha, ja jeszcze nie oglądałam, więc choćbym już zachwycała się tą sonatą, pewnie zauroczy mnie na nowo
W ogóle mnóstwo, jak widzę, mam do oglądania, poczytania i posłuchania Tak to jest - człowiek zaszywa się w , żeby zaoszczędzić nieco drogocennego czasu, a potem ten czas oddaje z nawiązką
Kaśku, zdrobnienie Wolfgangerl udowadnia, że nie tylko my potrafimy wyprodukować językowe łamańce ciężkie do pokonania dla cudzoziemców:)) Spróbujcie tylko wymów