muzyka filmowa

[aro 59]

To ja dołączam do propozycji Eli

Ludwig van Beethoven Sonata księżycowa

z obrazami z tego filmu na dobranoc:

http://www.youtube.com/watch?v=PNRTjXBnmIM&feature=related


Miłych snów.

[Aleksias]

Ach, chmury...
http://www.youtube.com/watch?v=VwTnyRHEZSQ

Chmury dzisiaj w galopie
przemierzają niebo
różowe smoki
widmowi rycerze 
konie białogrzywe
skrzydła wielkich ptaków
na moment obleczone w kształt
ulotne formy
gubią pierzaste ciała w rozjarzonych smugach
rozpływają się z wolna
w bladoszare cienie                                                       
znikają
zostawiając miłe złudzenie
że jestem czymś trwałym...

Dołączam produkcję własną:) Dobrej nocy:)

[Mozart]

"widmowi rycerze"...

eh, niektórzy są bezhonorowi...

[Aleksias]

O nie - myślę, że prawdziwi rycerze są zawsze tam, gdzie trzeba:) Czy to w obronie dam, czy to w służbie wyższym celom:))

[Mozart]

Wyższe cele... Niektórzy rycerze z prawdziwych stają się naprawdę widmowymi. Boleję nad tym...

[aro 59]

Ach, chmury...
http://www.youtube.com/watch?v=VwTnyRHEZSQ

Chmury dzisiaj w galopie
przemierzają niebo
różowe smoki
widmowi rycerze 
konie białogrzywe
skrzydła wielkich ptaków
na moment obleczone w kształt
ulotne formy
gubią pierzaste ciała w rozjarzonych smugach
rozpływają się z wolna
w bladoszare cienie                                                       
znikają
zostawiając miłe złudzenie
że jestem czymś trwałym...

Dołączam produkcję własną:) Dobrej nocy:)

Ależ piękny wiersz o ulotności.
Jestem jak chmura.
A może przechodzę
W coś trwałego?

[kozioł]

Niezła ten Asina produkcja, ostatnio pod Jej wpływem również zacząłem się trochę interesować poezją 
To może coś z własnej twórczości..

"Grom"

Czarny jak noc całun pokrył raptem niebo
z oddali wilków skowyt niesie echo,
Cienie drzew, upiorne, rysują się srodze
żywej duszy nie widać na drodze

Nagle błysk, niebo do bieli rozjaśnia
błyskawic grzmot licznych przestworza rozsadza
niczym w bitwach wielkich armat kanonada
Wiatr korony szarpie, wywija listowiem
nieprzerwanie nucąc złowrogą melodię.

Strugami z niebiesi, równą miarą płyną
jak łez potoki, deszczu hektolitry
Ale i czas, co życia jest panem i śmierci
płynie nieprzerwanie, odwiecznym swym rytmem
wyraźne znaki dając, znaki oczywiste..

Z razu niebo znów jaśnieć poczyna, a i wicher cichnie
świetlna zaś Wyspa, ta kula ognista co po oceanie nieba odwiecznie dryfuje
Ziemię po horyzont ogarnia swym światłem,
wysypując w darze...Łuki różnobarwne

I jak Asiu, może być coś takiego ?? 

[Aleksias]

Wow... Konradzie, nie znałam Cię od tej strony:))) Brawo:)
To jest takie gotyckie trochę, mroczne, bardzo ekspresyjne, trochę na podobieństwo "Króla Olch" Goethego, którego Pat niedawno cytował (pierwsza część), a trochę jak islandzka saga, którą śpiewa skald zgromadzonym w sali uczt wojom Wikingów (część druga)
Nie miałam pojęcia, że mogę podziałać jako bodziec dla pobudzenia twórczości innych, to duży zaszczyt:))

[Aleksias]

Ależ piękny wiersz o ulotności.
Jestem jak chmura.
A może przechodzę
W coś trwałego?

Marku, Tobie zawsze podobają się moje wiersze, co bardzo mi pochlebia:)) Mam nadzieję, że to nie tylko przez kurtuazję;)

Może... A może już jestem czymś trwałym, jednocześnie będąc nietrwałą i ulotną   Ulotną i zmienną częścią Całości, która przemienia się w nieustającym tańcu form, ale sama w sobie nie ulega zmianom... Fala jest przecież morzem:) Tylko my tak chcielibyśmy zachować na zawsze te ulotne formy, zapominając, że w kosmicznej skali nie są dużo trwalsze od kształtu chmury, od gwiazdki śniegu... że jedyną stałą rzeczą na tym świecie jest zmiana i że jak chmury niesione wiatrem, jesteśmy w drodze.

[ewa578]

Piękne!

[aro 59]

(...)To może coś z własnej twórczości..

"Grom"

Czarny jak noc całun pokrył raptem niebo
z oddali wilków skowyt niesie echo,
Cienie drzew, upiorne, rysują się srodze
żywej duszy nie widać na drodze

Nagle błysk, niebo do bieli rozjaśnia
błyskawic grzmot licznych przestworza rozsadza
niczym w bitwach wielkich armat kanonada
Wiatr korony szarpie, wywija listowiem
nieprzerwanie nucąc złowrogą melodię.

Strugami z niebiesi, równą miarą płyną
jak łez potoki, deszczu hektolitry
Ale i czas, co życia jest panem i śmierci
płynie nieprzerwanie, odwiecznym swym rytmem
wyraźne znaki dając, znaki oczywiste..

Z razu niebo znów jaśnieć poczyna, a i wicher cichnie
świetlna zaś Wyspa, ta kula ognista co po oceanie nieba odwiecznie dryfuje
Ziemię po horyzont ogarnia swym światłem,
wysypując w darze...Łuki różnobarwne

(...)

Konradzie,
możesz pisać wiersze.

[aro 59]

Ten wiersz wygląda jakby był częścią
jakiegoś poematu
a może nawet jego początku.

[Janusz1228]

Koziołku, nie jesteś wprawdzie moim najbardziej ulubionym poetą, ale wszystko przed Tobą, aby i ten cel osiagnąć