Ano, nie dajmy, Moniko. To piękne postanowienie, które z szacunkiem doceniajmy u każdego. Tylko w życiu bywa tak: gdy Jaś i Małgosia jednako bywają grzeczni i mądrzy, cukierka dostaje Małgosia, bo ma ładniejszy warkoczyk. Gdy dwoje pianistów zdobyli Mont Everest i przed nimi już tylkow niebo, dlaczego nie uchylić go temu, kto zna zacniejsza modlitwę?

Ciekawe, do której uczęszczałas/uczęszczasz szkoły muzycznej? Moi synowie, na przykład, terminowali u Bacewiczówny, na Krasińskiego i u Elsnera

Dzięki Ci za komplement. Do większej formy chyba jeszcze nie dojrzałem, albo po prostu taka jaką uprawiam odpowiada mi najbardziej. Zresztą, 'ta literatura i felietony' to i tak w końcu tylko moje amatorskie obgadywania.

Wiecie co, nie wiem co odpowiedzieć. Trochę mnie zawstydzacie i chyba zaparło mi całkiem dech i sparaliżowało umysł. Mam przecież świadomość, ze moje nagrania są bardzo amatorskie, a poza tym nigdy nie przypuszczałem, ze ktokolwiek poza grupką mych najbliższych znajomych (niekoniecznie zresztą rozkochanych w takiej muzyce) zechce je odsłuchać, a już tym bardziej  wyrazić sympatyczną opinię. Nagrałem je wszystkie w tym roku, i głownei dla siebie, bo nie byłem pewien, czy w przyszłych latach nadal będę zasiadał do pianina. W końcu przez ostatnich wiele lat tego nie czyniłem i chyba tylko za sprawą roku chopinowskiego coś mnie skusiło, przemogło, zdopingowało. Tak czy siak wielkie dzięki za życzliwe słowa. Jeśli nagraniami tymi rzeczywiście nie naraziłem Was na "cierpienia duchowe" - to jest to niewątpliwie jeden z największych moich sukcesów na niwie artystycznej .

Ewo, życzę Ci miłej lektury. Co do felietonów jestem trochę bardziej spokojny, bo tę formę publicystyki uprawiam od lat.

To piękny temat. Kilka dni temu słuchałem go w wykonaniu Chrisa Bottiego podczas jego warszawskiego koncertu. Z przykrością stwierdzam, że nie był to najlepszy numer wieczoru.

To całkiem sympatyczna propozycja bo w zasadzie jestem w Wawie (a własciwie na jej obrzeżach) cały czas. Przyznam jednak, trochę żałuję, ze już lato za nami. Wówczas sprosiłbym wszystkich do mnie do Babic na ogrodowego grila. A tak, to musze sie z zaproszeniem wstrzymac się do przyszłegom sezonu 

Dziękuję Umarku, że zwróciłes uwagę i przypomniałes niegdysiejsze sukcesy w popularyzowaniu dobrej muzyki przez duet Marka i Wacka. Gdybym miał bowiem wskazać kogoś, kto najbardziej zachęcił mnie do poznawania Muzyki wielkich mistrzów (oczywiście, spoza rodzny) to Oni byliby na podium najwyższym. Na przykład, do dziś pamiętam frajdę, z jaką odkrywałem urok 17 preludium Chopina (As-dur) znając już wcześniej 'Mój pierwowzór(!)' właśnie z wykonań Marka i Wacka. Później także wielokrotnie przyłapywałem się, że to co słysze na klasycznej estradzie, to przecież cos, co dobrze znam, bo słuchałem to wiele lat wczesniej w opracowaniu Marka i Wacka. Do dziś "Wesołego wieśniaka" Schumana znam praktycznie tylko z ich wykonań i już ciesze sięl, że kiedyś odsłucham na koncercie oryginał przyrównując go do mojej utrwalonej kopii.
Tak więc rola popularyzatorów muzyki odwołujących się do jej uwspólczesnionych, a nawet kabaretowych interpretacji może być i jest nieoceniona. Wszystko zalezy od klasy i wyczucia smaku artystów, którzy taką sztuke uprawiaja, albo którzy taką sztukę też czasem potrafią uprawiać. Waldek, jeszcze raz powtórzę, robi to naprawdę nieźle. W końcu, cały czas jest znakomitynm pianistą

Jako przedstawiciel wapniaków, proszę i proponuję, przyjmijmy rodzinną formę zwracania się do siebie po imieniu lub nicku. Będzie to tutaj i naturalne, i sympatyczne  

dziękuję za oświecenie.  Będę zatem miał się od dziś na baczności 

Niebieskooki, przepraszam, rozwiń myśl, bo nie bardzo ją rozumiem 

Tak, masz rację. Tęsknota mogłaby by kluczem do prawie wszystkich utworów Chopina. Nokturnów też. A czy wiesz, ze istnieje słowo, które opisuje całą twórczość Chopina Nie pamiętam w jakich okolicznościach, ale Fryderyk sam je przytoczył zaznaczając, że takie słowo jest tylko w języku polskim i w żadnym innym nie ma odpowiednika. Tym słowem jest... ŻAL

Chyba po raz pierwszy tegoroczny Konkurs Chopinowski umożliwił uczestnikom wprowadzanie do programów oprócz obowiązkowych również dowolne utwory Chopina. Tym samym mieliśmy okazję usłyszeć nie tak często grywane opus. Dla mnie ucztą było gdy pianiści grali op. 16. W całym życiu słyszałem wcześniej to rondo może 2, może 3 razy, a tutaj tylko jednego dnia była możliwość odsłuchania aż trzykrotnie. Dzięki konkursowi polubiłem ten utwór szczególnie i zasmakowałem w nim jak prawdziwy smakosz.

Piękną, aneliku, masz wyobraźnię. Mógłbym się z nią utożsamić. Dla formalności jednak pamiętajmy, że Fryderyk nie wymyślił formy nokturnu, on ją przejął po Fieldzie i uszlachetnił. Ale masz rację, fryderykowe nokturny są jak prawdziwe nocne poematy. Dodałbym: poematy filozoficzne o miłości, wierności, o smutku i zagubionym szczęsciu

I dla mnie Anna była zjawiskowa. Jej gra, interpretacja, jej uroda wszystko u niej razem tworzyło klimat szlachetnego szopenowskiego świata emocji, dźwięków i wrażeń. A gdy urodę kobiecą dopełnia czar uprawiania wielkiej sztuki - świat staje się lepszy sam w sobie. I dla mnie takim pozostanie długo wraz z pamięcią o tej pięknej, wrażliwej i chyba nieco skrzywdzonej przez konkursowe sito artystce.

Zanim Ewo odpowiem, pozwól na krótką dygresję.
Z Waldkiem poznaliśmy się jeszcze w okresie studiów, poprzez wspólną  koleżankę (sympatię). Waldek był dobrze zapowiadającym się pianistą a ja niedoszłym bo tylko studenckim dziennikarzem. Już wtedy podziwiałem jego kunszt pianistyczny. Wspierałem go odwzajemnianą przez Waldka przyjaźnią na krajowym konkursie chopinowskim (skutecznie) a potem z mniejszym skutkiem na eliminacjach do 11 MKPimFCH. Już wtedy też Waldek zauroczył mnie swoją umiejętnością improwizowania na każdy zadany temat. Pamiętam, jak w jednym z klubów studenckich prawie go zagiąłem prosząc o improwizację nt. "wlazł kotek na płotek". Coś tam zagrał, ale stwierdził, ze to trudny temat, bo prostota rozbraja. A potem nasza przyjaźń rozwinęła się do tego stopnia, że Waldek (być może żartem) zaproponował mi abym został jego impresariem. Nie skorzystałem z oferty, bo na głowie miałem moj politechnicki dyplom. Potem nasze drogi się rozeszły. Odnalzałem Waldka po latach jako showmana.
Początkowo jego audycje wprawiały mnie w zachwyt: oto na naszym podwórku jest ktoś wreszcie, kto potrafi interesująco popularyzować dzieła wielkich mistrzów i muzykę atrakcyjnie przeplatać pogadanką i wesołym słowem. Był to okres, w którym oprocz tej formy estradowej Waldek wciąż koncerował grajac na prestiżowych scenach utwory największych mistrzów (do dziś wspominam znakomite interpretacje Gershwina).
Ale z czasem komercja u Waldka zaczęła brac górę. Jego Filharmonia na wesoło nie przypomina już w niczym Waldka ambitnego klasyka i koncertujacego pianisty.
Czy jednak srtało się źle Myślę, ze nie. Koncertujących pianistów z roku na rok jest coraz wiecej, ale takich, którzy przemycają klasyczne okruchy do obiegu popkultury wciąż brakuje. Ta forma muzykowania może byc kontrowersyjna, ale dla tych, których wołami nie zaciągniesz do przybytków prawdziwej sztuki - jest dla nich alternatywą i może nawet namiastką  sztuki, której odblasków w żaden inny sposób by nawet nie dojrzeli. Dlatego jesli pytasz Ewo, odpowiadam uczciwie: to co robi - robi dobrze. Jest kompetentny i ma niewątpliwe znakomite poczucie humoru i charyzmę estradową. Skoro ludzie walą na jego koncerty oknami - znaczy trafia do ludzi i wypełnia pożyteczną lukę. A że nie każdy w myzyce zadowala się luką, to już zupełnie inna kwestia. Dzis Waldek jest dla mnie tylko miłym moim wspomnieniem z czasów studenckich. Dzis w mojej duszy nosze kogo innego: Zimermana, Blechacza, Adwiejewą i wielu, wielu tych, którzy nie wybierają rodzynek z ciasta, a kładą je w okazałości na złotych platerach