Kurier Szafarski

Zapraszam do zabawy. Wstawiamy tutaj quizy albo zagadki o Chopinie - z  życiorysu, z twórczości oraz ogólnie związane z Mistrzem. Zachęcam do zrobienia swojego quizu, kto oczywiście ma na to czas albo zadawanie konkretnych pytań - kto pierwszy odpowie dobrze ten ma plusa +. Nagród nie przewiduję, choć może to być uścisk dłoni :)

Zaczynam:
http://www.youtube.com/v/dtjx0gf19pc (http://www.youtube.com/v/dtjx0gf19pc)

Super pomysł. A odpowiadamy wtedy jak naszym zdaniem rozpoznamy wszystkie czy na pojedyncze tracki też możemy odgadywać i wpisywać?

Wystarczy te co wiesz. Czyli pomijasz numery, których nie znasz. Bardziej zależy mi na nazwach opusowych/numerach niż na tonacjach.

2 - nokturn b-moll op. 9 nr 2
3 - Walc es dur
4 - finał sonaty h op. 58
7 - scherzo h-moll
8 - etiuda c op. 25/12
9 - polenez Es
10 - koncert e-moll
11 - sonata b
12 - ballada g-moll
13 nokturn H
14 - etiuda c op. 10/12
15 - polonez fis
16 - marsz z sonaty b
17 -bolero
18 - etiuda
19 n- polonez As 53
20 - sonata b 1 cz
21 - preludium Des 15/28
22 - nokturn H
23 - preludium e op. 28
24 nokturn cis (lento con gran expresione0
25walc a moll op posth
26 - etiuda ges
27 - sonata h

TO ja jeszcze dodam:
1. Improptus cis-moll
5. Etiuda także cis-moll op.25 nr 7

Kochani, oto zaraz zauroczę Was ślicznym utworkiem Chopina.
Kto zgadnie, co to za perełka?
Odpowiedzi, proszę, nadsyłajcie na moją skrzynkę z wiadomościami.

http://www.youtube.com/watch?v=Uq09BkzrEhM

B-dur

g-moll na koncu

Leszek (Tuco82) - zgadł jako pierwszy!! Kto następny?

bartusie, czemu tasujesz tonacjami? Czekam na tytuł utworku.

Hej, hej! jak już nie chcecie zgadywać, to dajcie znać. A zapodam odpowiedź  :)

Prosimy o podpowiedz

No dobra.
Samą muzyczkę podszczypnąłem zlinka:

http://www.youtube.com/watch?v=ENVWWSal158

ale oryginalne dziełko prezentuje się jak niżej:

http://www.youtube.com/watch?v=bqmU8EGpzmc&feature=related

Jeszcze raz gratuluję Leszkowi! a bartusa stawiam za wzór za dociekliwość  :)

Temat ten lazi mi po glowie od wczoraj (nawet w nocy)
Male cudo.
Dzieki Jasiu

Miło mi Janusz, że wygrałem  8)

Mam bardziej pytanie niż quiz, bo nie znam na nie odpowiedzi:

W jakiej tonacji najczęściej komponował Chopin ? (Chodzi mi o wszystkie dzieła pewnej autentyczności zarówno wydane za życia jak i po śmierci Polaka).

Ewentualnie pytanie dodatkowe - czy na podstawie tej statystyki można coś więcej wydumać  ? I jak to się rozkłada ilościowo we wszystkich tonacjach. ???

Część odpowiedzi na pytania znajdziesz w felietonie "O Szopenie, Bitelsach i polityce – czyli wakacyjne zapiski pasjonata' - z mojej strony internetowej

Który z maestro się pomylił?
Oto poniżej dwa wykonania preludium c-moll op. 28 nr 20.

W pierwszym wykonaniu - Artur Rubinstein, w drugim - Blechacz.
I teraz cymesik: zwróćcie uwagę na 12 akord, który u Runinsteina jest zagrany w dur a u Blechacza w moll.
A konkretnie chodzi tu o miejsce (akord):
Runinstein - 0:18
http://www.youtube.com/watch?v=-uTB86idcu0

Blechacz - 0:32
http://www.youtube.com/watch?v=OFry_E4sIc0

pytanie zatem: który z wielkich pianistów się pomylił?

Oczywiście Rubinstein! Ale czy na pewno się pomylił?

Rozumiem, Ewo, że postanowiłaś użyć formułki: jestem za, a nawet przeciw... Tyle tylko, że nadal nie wiem, co sądzisz ostatecznie...???

Szczerze mówiąc u Blechacza nie słyszę błędu, dlatego odpowiedziałam na pytanie postawione na początku. Błąd u Mistrza rzuca się w ucho bardzo wyraźnie. :)

skoro zatem Blechacza interpretacja brzmi Ci ok - no to idźmy dalej...
tak tenże akord (0:18) gra wielki maestro Alfred Cortot

http://www.youtube.com/watch?v=yKI4p87r9Ek&feature=fvsr

a więc identycznie, jak Rubinstein.
Pytanie powraca: kto myli: Rubinstein, czy Blechacz?

Trudno cokolwiek powiedzieć Januszu..(chyba ostatnio cos słoń mi nadepnął na ucho  :D) - to są jednak dwie ręce, trudne do uchwycenia niuanse.. :)

koziołku, wymigujesz się ! Nie uwierzę, że nie odrózniasz akordu w dur od w mol  ;D

No dobra niech będzie, zaryzykuję...rąbnął się "młody" - ten dźwięk mi jakoś nie pasi, jakby z lekka odbiegał.. :) (ale czy na pewno, zresztą przecież wiesz Januszu że fortepiano to nie mój konik.. :))

skoro blamujesz "młodego" - to juz go wspieram Pogorelichem, który podobnie, jak "młody' też gra 12 akord (tu: 0:25) w moll.

http://www.youtube.com/watch?v=CjS5TxzjY6s

Więc pytam raz jeszcze: który z maestro sie myli  ;D

Beatko, Teresko, Asiu, Patryku, Bartusie, Piotrze, Kasiu ... - a Wy co w temacie sądzicie?

To wspaniale, że skupiliśmy się przez chwilę na analizie cudnego, chorałowego preludium c-moll, niewątpliwie inspiracji dla sławnego preludium cis-moll Rachmaninowa.  ;)  Ciekawy i rzeczywiście zauważalny szczegół.  ;)  Akord w moll brzmi lepiej, tak też zresztą to preludium pamiętam. Akord w dur - moim zdaniem - zbyt szybko antycypuje dur, które pojawi się w postaci następnych akordów (kolejne takty). W moich domowych, chopinowskich nutach - jestem prawie pewien - występuje "wariant" moll (g - c - es??). 
Zwróćcie uwagę na lapidarność tej kompozycji. Tu każdy pojedynczy akord jest niezwykle istotny! Stąd ta mała zmiana - to de facto naprawdę duża różnica.

Różnice w wykonaniach - cóż, sprawa wymaga naszego investigation... Różnice w wydaniach nut, sięgających czasów samego Chopina?  :D

No właśnie - przede wszystkim należałoby zajrzeć w nuty, inaczej nie mamy pewności, co tam zostało oryginalnie zapisane. Bo nawet jeśli nam coś brzmi ładniej, a okazuje się, że autor wolał inaczej, to wola mistrza powinna być święta;)
Z drugiej strony niektórzy wielcy mistrzowie klawiatury uważają, że mają prawo interpretować utwór tak, jak czują,
że będzie ładniej według ich gustu. Osobiście nie jestem przekonana, czy interpretacje powinny sięgać tak głęboko, ale niektórym zdarzało się i dodawać własne nuty. Horowitz wręcz mówił "nuty nie są dla mnie Biblią" :D
Znamienny fragment artykułu Stefana Riegera:
"Na dwa lata przed śmiercią zdążył jeszcze nagrać pierwszy w swej karierze płytowej koncert Mozarta, A-dur KV 488, z orkiestrą La Scali pod dyrekcją Carla Marii Giuliniego. DVD z sesją nagraniową z 1987 roku jest atrakcyjnym dodatkiem do dwupłytowego albumu - "The Magic of Horowitz” - jakim DEUTSCHE GRAMMOPHON uczciła stulecie urodzin pianisty. Kiedy Horowitz anonsuje dyrygentowi, z miną zdziadziałego dyzia, że zmienia "brzydko brzmiący" takt w arcydziele Mozarta, na twarzy Giuliniego maluje się niedowierzanie i ów rodzaj dezaprobaty wyrażającej bezsilność wszelkich moralnych pryncypiów wobec kaprysów genialnego błazna."
No i cóż poradzić :D

Dziękuję Wam wszystkim za udział w quizie i za ciekawe wypowiedzi  :)
Zastanawiam się, czy poprawianie zapisów kompozytora to oznaka buty i zarozumialstawa, czy może chęć uwzględnienia wartości dodanej, która w rozumieniu "korektorów" wzbogaca? Myślę sobie tak: gdy za procederem stoją tytani (vide: Horowitz, o  którym pisze Asia) sprawa nabiera posmaku artystycznej spekulacji. Gdy jest nim natomiast raczkujący adept (choćby nasz sympatyczny Tyson z KiFC, który dodawał Chopinowi oktawy) - odczuwamy co najmniej  "moralno-estetyczne zakłopotanie". W obu ww. przypadkach artyści starali się według własnego smaku i wizji ubogacić i podkreślić wirtuozowskie walory i zakusy. Zwróćmy uwagę, że taka praktyka nie jest niczym nowym: była już przecież na porządku dziennym szczególnie w sztuce pianistycznej początka XX w. (Przypomnijmy sobie prezentowane tu w innych topicach nagrania Pachmanna, Godowskiego, a nawet Rachmaninowa).

Jednak w przypadku tego preludium c-moll - zamiana tonacji akordu, moim zdaniem, zmienia logikę całego utworu, jest ingerencją bardzo znaczącą, dlatego wykluczam, że jest ona tu kaprysem interpretacyjnym wykonawcy. W konsekwencji uważam, ze taka wolta nie mogła, nie miała prawa mieć tu miejsca z cała pewnością!  Skoro jednak zaistniała de facto - sprawa musi mieć drugie dno. Nie dopuszczam myśli, ze Cortot i Rubinstein (zresztą: i wielu innych) nie umieli rozczytać nut. (Ze swej strony sprawdziłem: w moich partyturach Chopina - jest ewidentnie "moll"). Być może więc - Pat ma rację. Tym drugim dnem są prawdopodobnie rozbieżności redakcyjne u wydawców, jeszcze z czasów Chopina. Dlatego zerkam do informacji źródłowych i widzę, ze pierwodruki preludiów były publikowane w tym samym czasie u trzech czołowych europejskich Edytorów, nieco później sam Chopin preludium c-moll odręcznie spisał i zadedykował Szeremietiewom i Hrabiemu du Bois Bauchesne.
I tu chyba jest klucz do zagadki. Na pewno w niektórych dzisiejszych (i wczorajszych) wydaniach któryś z redaktorów popełnił błąd: źle odczytał i w miejsce znaczku bemola umieścił kasownik ( w konsekwencji z mol czyniąc dur). Jest to o tyle prawomocna hipoteza, ze znak bemola w moich nutach jest przy akordzie powtórzony (to znaczy: jest - mimo że zgodnie z zasadami notacji - nie musiał być). Oczywiście – racja może być po drugiej stronie:  skoro kompozytor rzekomo powtórzył bemol (choć nie musiał) – to może to był, jednak nie bemol a kasownik? - i ktoś po prostu źle odczytał? Czyli, czyżby Chopin jednak miał w intencji akord durowy?

A zatem, podsumuję: wg mnie żaden z pianistów się nie mylił. Oni po prostu grali z różnych nut (tj: wg różnych redakcji). Nasza narodowa redakcja Ekiera (stosunkowo najmłodsza w rodzince redakcji Chopina) – ten akord traktuje w mollu, w jakieś innej redakcji – jest dur. I dlatego większość polskich pianistów gra ten akord w moll, zaś sporo niepolskich pianistów (szczególnie starszej daty) – w dur.

I na zakończenie ciekawostka: podczas koncertu pod Pałacem Kultury (na inaugurację przewodnictwa Polski w Unii) Chris Botti improwizował na podstawie tegoż preludium. Nie mam nagrania, ale dobrze pamiętam: on także potraktował ten akord jako durowy…
Tak oto improwizacja współczesnego showmana i mistrza małej trąbki - zainspirowała mnie do niniejszej dyskusji :-) :) ;) Dzieki Ci, maestro Botti, za zagajenie  :D

Czyli Janusz zadał pytanie z kategorii trudnych i nierozwiązanych.

Na moje ucho akord mollowy brzmi poprawnie, niemniej nie wykluczałbym możliwości zagrania tego akordu w dur. Akord w dur nadaje utworowi pewnego smaczku, nie brzmi jak błąd lecz jak pewien zabieg wzbogacający kompozycję.

Dochodzimy do wspólnych wniosków - problemem są niejednoznaczne publikacje partytur. Niestety, na tym etapie, po upływie takiego czasu, niezwykle trudno będzie rozwikłać ten problem. Wymagałoby to dogłębnych badań rękopisów Fryderykach - o ile oczywiście takie istnieją.

A może było tak, że wielki Chopin nie mógł się zdecydować, który akord wpleść w Preludium i powstały dwie wersje tego utworu?

Januszu, przeceniasz mnie, nie jestem muzykiem. Ale podejrzewałam, że prawdopodobnie nikt nie popełnił błędu, chyba, że z premedytacją :) Dla mojego ucha obie wersje są ok, muszę się w tej dziedzinie bardziej podciągnąć!

Ojej, pryegapiłam wczoraj taki fajny quiz   :(

"Błędu" w pełnym znaczeniu tego słowa nie słyszę w żadnej z interpretacji, ale bardziej przemawia do mnie wersja z miękkim akordem  :)

Piotrze, nie do końca mogę się z Tobą zgodzić. Utwór liczy zaledwie 10 taktów, składa się na niego 37 akordów (brzmi nieco nieprofesjonalnie  ;D) - zatem to, czy jeden z nich jest molowy czy durowy jest bardzo istotne, zwłaszcza jeśli chodzi o szatę harmoniczną utworu. I harmonicznie - wg mnie - ten DUR nie wydaje się właściwy.

hej! Kasiu, a co to jest miękki akord?

Miękki czyli mollowy, minorowy  :D Mollus po łacinie znaczy m.in. miękki, np. le mollusque po francusku znaczy "mięczak" (w sensie zoologicznym). W sensie "obraźliwym" to chiffe molle    ;)

A "moje" mięczaki zoologicznie - to po łacinie to Mollusca.  ;D  Filologiczne wyjaśnienie, Kasiu (czyżby kolejna forumowa filolog czy też - jak ja [choć nie w sensie językowym] - frankofil?).  :D

Pat, wybacz druhu, ale za-kontestuję Twoją wypowiedź...
Preludium ma nie 10 a 13 taktów. Ale pal licho długość... Czemu Ty, chłopie, zarzucasz mu nieprofesjonalność brzmienia? toż to kryształ najczystszej wody, jak i kazdy wywodzący się spod ręki Fryderyka.
Najwięksi z największych brali go na tapetę i inspirowani jego brzmieniem stawiali mu pomniki w postaci potężnych rozbudowanych wariacji (Busoni, Rachmaninow, inni...). A przeczytaj, jak pięknie pisała o nim Stirling: "„Pod jego palcami akordy Preludium brzmiały bardziej jak muzyka niebiańska, niż jak odgłosy z tej ziemi.” Anielskość akordów przypisywała mu także Delfina Potocka. I Ty, przyjacielu, zarzucasz mu nieprofesjonalne brzmienie ???
Pat, zlituj się... :o

Kasiu...no fakt. Nie skojarzyłem :-[.
Merci beaucoup, ma cheri!

Niestety j. francuski znam najsłabiej. Jeżeli już to rumunofilka (sic!). Patryku dodam więc do Twojej kolekcji mięczaki rumuńskie  ;D, w l. poj. z rodz. nieokreślonym  o moluscă, w l. mn. nişte moluşte, a z rodz. określonym (dodajmy, enklitycznym) :P w l. poj. molusca, a w liczbie mnogiej moluştele. Odmianę przez przypadki sobie podarujmy  ;)

Januszu, ja bez ogródek zakontestuję Twoją.  ;)
Nie stwierdziłem, że preludium jest "nieprofesjonalne", nie nazywam tak żadnego utworu - są najwyżej słabe, mniej udane - co nie tyczy się w żadnej mierze tej heroicznej miniatury, bo przecież kilka postów niżej użyłem w odniesieniu do niej określenia "cudna". To wyliczanie, ad vocem Piotrowi - jest trochę nieprofesjonalne (fakt, 13 taktów, pal licho, nie ten klawisz  :D).  

Avec plaisir!  :)

Łe, szkoda.  ;D ;D

O właśnie; a durum oznacza twardy (po francusku także - dur:)), od czego mamy też Triticum durum, czyli twardą pszenicę (polecana na makaron - może być z mięczakami; wtedy, degustując spaghetti z mulami po prowansalsku, osiągniemy durowo-molową harmonię ;))

Po wsłuchaniu się - tak, ten molowy akord wydaje się tam właśnie - właściwy. Ten durowy jakby wychodził przed szereg, pojawiał się trochę zbyt wcześnie. Czuję się pewniej w swoim intuicyjnym odbiorze po Twoim potwierdzeniu tej  niewłaściwości; bo z mojego puntu widzenia może to być spowodowane tym, że takiej właśnie wersji przeważnie słuchałam i moje ucho automatycznie odbiera ją jako prawidłową. Z drugiej strony - właśnie to osłuchanie może też być argumentem za jej poprawnością:)

Z początku stawiałam właśnie na kaprys mistrza. Jednak po Waszych sugestiach myślę, że faktycznie najbardziej prawdopodobne jest, że istniały różne wersje nutowe, trochę zbyt wiele tych durowych wariacji, aby to był przypadek:)
 

Ja też przez epokę obcowania z tym preludium, szczególnie pod palcami rodzimych pianistów (ale i we własnym wykonaniu) wsłuchiwałem się w akord molowy i zawsze traktowałem go jako oczywistość. Ostatnimi laty, gdy poprzez internet i inne media był i jest dostęp do licznych innych wykonań zauważyłem, to co zauważyłem: niektórzy zagraniczni pianiści (szczególnie starszej daty) grywaja w dur. Stąd prosty i oczywisty wniosek: pewno nie używali naszego wspólczesnego wydania utwórów. Polska szkoła pianistyczna bazuje bowiem na powojennym Narodowym Wydaniu Dzieł Wszystkich Chopina pod redakcją profesora Ekiera, który uznał, ze powinien tam być akord molowy. Narodowe Wydawnictwo Ekiera - u nas w Polsce jest na prawach świętości. I dlatego, tu w Polsce, wszyscy mamy osłuchane brzmienie akordu jako "miękkie" (hej, Kasia  :) ). Nie zmienia faktu, ze kwestią otwartą jest, czy na pewno profesor Ekier miał rację? A już z pewnością mamy dowód, ze inni redaktorzy innych Edycji co do tej małej nutki (es zamiast E) odnosza się sceptycznie, albo zwyczajnie: uważają inaczej.

Mi osobiście podoba się bardziej "twarda" wersja (hej, Asia  :) ). Może dlatego, że swoim brzmieniem wprowadza ciekawą nowalijkę do osłuchanego utworu? A może i z innego powodu, może dlatego, ze ta "uprawniona" (mimo wszystko) dodatkowa nutka optymizmu sprawiła, iż teraz nasz mały mroczny utworek choc o jedno mgnienie dłużej się do nas uśmiecha  ;)

Ciekawa ciekawostka :)
Rzeczywiście sa różnice w zapisie. Można sprawdzić http://chopin.lib.uchicago.edu/gsdl/cgi-bin/library?e=d-000-00---0chopin--00-0-0-0prompt-10---4---Document---0-1l--1-en-Zz-1---50-home---001-001-1-0utfZz-8-0&a=d&c=chopin&cl=CL3.12.1 (http://chopin.lib.uchicago.edu/gsdl/cgi-bin/library?e=d-000-00---0chopin--00-0-0-0prompt-10---4---Document---0-1l--1-en-Zz-1---50-home---001-001-1-0utfZz-8-0&a=d&c=chopin&cl=CL3.12.1)

Mi pasuje tylko tonacja molowa, chyba że akord przed tym akordem byłby inny. Po prostu za duży kontrast powstaje. Wydaje mi się, że to pomyłka drukarska/wydawnicza. Chopin lubi zaskakiwać, ale w inny sposób.

SUPER LINK Leszku. Dzieki

Ja tez sklaniam sie do akordu miekkiego (dzieki Kasiu)

Czytasz mi w myślach, Asiu. Super to ujęłaś.   ;)

Pat, miło mi, że ładnie, choć niefachowo; ty zresztą, jak teraz widzę, pisałeś od razu to samo; jednak kontemplując ten akord nie pamiętałam o tym, chyba głównie zwróciłam uwagę na to, co pisałeś o nutach; tak więc to było moje autentyczne odczucie.:)

Na zdjęciach wg linka jest: po lewej obskurny plac nazwany imieniem Chopina, po prawej: uliczka Chopina.
Pytanie jest następujące: w jakich miejscowościach zrobiono te zdjątka?  :)

http://www.hot.jpg.pl/138499

Spróbuję strzelić - na Majorce!!..ale to chyba raczej nie jest miejscowość  :D ;)

obie odpowiedzi koziołkowe - prawdziwe. Ale nie na temat  :D

Drugie zdjątko w Valldemosie? A pierwsze (strzelam) - Palma de Mallorca  :)

Brawo Kasieńko :D, wygrałas! ale jeszcze nie wiem, co  :(
W istocie - ten placyk Chopina jest w Palmie. Stoi na nim także mały postumencik Chopina, kilka ławek... Ciche miejsce w gwarnym mieście. Szkoda tylko, że zaniedbane. A uliczka - oczywiście prowadzi bezpośrednio do klasztoru Kartuzów :)

Toż to był i mój typ.  :D Ale Kasia była szybsza.  :)

Januszu  :) sam widzisz, że nie na darmo mam taki nick, jaki mam  :D

Przyznaję uczciwie, że drugą fotkę zapamiętałam z (chyba) pierwszego Twojego filmiku z Majorki na YT, a pierwszą -  po prostu strzał  ;D Wiedz, że naprawdę wzruszyłeś mnie tym filmikiem z Valldemosy...Muzyka & instrument Chopina w tej celi & Twoja miłość do Fryderyka Franciszka sprawiły, że popłynęło kilka łezek.

 

 :-*

Teraz, to chyba ja się wzruszyłem... :)

Pytanie quizowe brzmi:
- proszę wytłumaczyć, dlaczego Rubinstein zagrał w taki sposób  ??? ??? ???(dokładnie 46. sekunda, wcześniej w 21. itd.)
http://www.youtube.com/watch?v=VOhr9DH0L3M&t=44
Jakoś mi to nie pasuje z drugiej strony Rubinstein to wielki autorytet w interpretacji Chopina. Pat czy mat?

Tak jak wcześniej dyskutowaliśmy o preludium c-moll - Ten walc też posiada rózne wersje, w zależności od źródła, z którego skorzystał Wydawca

Zagadka brzmi:
Proszę wymienić utwór lub utwory, w których Chopin wykorzystuje najniższy albo najwyższy dźwięk na fortepianie (czyli odpowiednio A subkontry oraz c 5-kreślne). ;D

Tuco.

Zagadka, zagadka, ale mam pytanie, dlaczego Ciebie nie bylo wczoraj o 20:00, kiedy to probowalismy
pobijac rekord ilosci rownoczesnego zalogowania sie.
Prosze, wytlumacz sie.

O, Leszek sie zmyl.

Pamiętałem jeszcze rano, ale wieczorem miałem inne plany i o tej godzinie nie było mnie w domu oraz w dodatku zapomniałem(bo mógłbym zrobić bota, który odświeża stronę co 10 minut).

A wracając do zagadki, to znam jeden utwór z dźwiękiem najniższego A, zauważyłem ten fakt dość niedawno.

No, nie wiem Leszku, czy moge to usprawiedliwic.
Niech wypowiedza sie inni czlonkowie K.SZ.
Byc moze zostanie to przebaczone, ale nie jestem pewny.

Zagadkę wycofuję :-\ Przepraszam, ale zasugerowałem się pewnym wykonaniem i było to jedyne wykonanie z użyciem A subkontry., do tego - dość luźne wykonanie(mając na uwadze rygory w wykonywaniu dzieł Chopina)
A być może rzeczywiście istnieje taki utwór Chopina, kto wie...

A tak w ogóle, to czy w czasach Chopina istniały już fortepiany 88 klawiszowe? To by było zasadnicze pytanie odnośnie sensu zagadki.
Nie padła żadna odpowiedź, więc napiszę moje obserwacje. Najniższy dźwięk spotkałem w Fantazji f moll op. 49, jest to klawisz C (pierwszy kontry).

ta nuta mnie męczy - na pewno Chopin, przeszukałem preludia i nie mogłem znaleźć, więc co to może być?
(grane z głowy) http://w212.wrzuta.pl/audio/3qQbW95Si52/zagadka

Oczywiscie preludium z op. 28. A które - znajdx już sam. Dla ułatwienia podam, że szukać nalezy w pierwszym tuzinie i w parzystym numerach  :D

Jak mogłem to przeoczyć :):)
I nawet tonacja się zgadzała... fart.

O mazurkach z op. 24 (tu - jeden z nich w moim wykonaniu - http://youtu.be/cG9LHsI3_-o ) pewien wybitny muzyk pisał: "...są tak zmanierowane, że prawie nie do zniesienia".
Moje pytanie - kto taką niepochlebną wyraził o nich opinię? Dla ułatwienia podpowiem: Chopin znał owego dżentelmena osobiście...

Tak jak Twoje wykonanie  ;)

Oczywiscie wyglupiam sie Januszu.

Dobry jestes w te klocki pt. "Chopin".

Pytanie, czy maniera jest zla rzecza, czy wskazsuje na orginalnosc.

;D :D

Chyba pytanie okazało się za trudne. Ok, podpowiadam: opinię tę w 1835 roku autor sformułował w swym liście do Ignacego Moschelesa :)

Januszu, nie jestem na 100% pewna, ale chyba był to Felix Mendelssohn-Bartholdy ;)

Żle o tych mazurkach pisał Rellstab, ale Chopin chyba osobiscie go nie znał, w każdym razie "krytyk"
"symbolicznie" podarł je na strzępy :D :D

Rellstab??
To byloby za trudne

symbolicznie - bez cudzyslowiu.
Tak mi sie wydaje.

cudzyslowia

Trafiony zatopiony! Gratuluję Ci, Kasiu!  :D :-*
Pytanie było o tyle trudne, że w przeciwieństwie do Rellstaba, o którym wspomina Teresa, wypowiedzi Mendelssohna nieprzychylne Chopinowi były naprawdę sporadyczne i rzadko przytaczane w biogreafiach.
A co do Rellstaba... był chyba najbardziej zajadłym krytykiem Fryderyka. O etiudach op. 10 pisał: "kto ma powykręcane palce to grając te etiudy na pewno je wyprostuje, kto zaś ma palce proste, niechże się strzeże i nie gra ich, o ile w pobliżu nie ma chirurgów   :o "...
Ale po kilku latach tenże sam Rellstab recenzując nowe wydanie nokturnu Es-dur op. 9 skonstatował: "Czy myśmy się zmienili, czy kompozytor?

Uwielbiam Twoje chopinowskie quizy Januszu! Quizy i interpretacje  :)

Pytanie rzeczywiscie trudne.Mendelsohn bardzo Chopina cenił a poza tym był człowiekiem dobrze wychowanym a tacy nie krytykują przyjaciól, przynajmniej publicznie. Dla mnie duze zaskoczenie.Brawa Kasia!!!

Bartku, piszę o stosunku Rellstaba do Chopina na Schubertiadzie.Chyba wszyscy czytali!!!!!!!!! :'( :'( :'( :'(

Dlaczedgo -  :-[ ?

Nie wiem :-[

Ja tez nie wiem  :-X

Dzięki Agnieszko  :) Dla mnie taka opinia wygłoszona przez takiej rangi twórcę także była zaskakująca!  ???

to tylkio mi sie tak powiedzialo.

W nawiązaniu do wypowiedzi Janusza.
Chodzi o ten cytat z masakrowaniem palców podczas grania etiud op. 10. Czy krytyk miał na myśli etiudę nr 1, czy wszystkie z tego-ż opusu? Etiuda "wodospadowa"( bo taką ma ksywkę nr 1) wcale nie łamie palców i nawet nie wymaga ekstra długich dłoni. Zdecydowanie trudniejszym utworkiem jest preludium nr 24 (d-moll) z racji rozpiętości, jaką narzuca akompaniament lewej ręki.

Tutaj zagadka: który utwór Chopina, jest bardzo zbliżony technicznie do tego preludium mając na uwadze akompaniament lewej ręki?

Pytanie niechopinowskie: proszę wskazać utwór pianistyczny, który jest tak trudny do wykonania, że tylko nieliczni na naszej planecie mogą go zagrać bez omyłek?

Leszku,  literalnie czytając Rellstaba trzeba przyjąć, ze miał na myśli cały opus (10).
Co do trudności preludium d - mam nieco odmienne odczucia. Kiedyś grywałem je i pamiętam, że najtrudniejszym fragmentem to zdecydowanie - tercje, które pojawiają się kaskadowo w partii prawej ręki  tuż przed finałowymi 3 x d. Ten akompaniament w lewej, może i jest, jak piszesz: "z racji rozpiętości", trudny, ale tak naprawdę - to tylko stała figura rytmiczna, która po krótkim treningu całkiem prosto układa sie pod dłonią.
Na pytanie o zbliżony akompaniament lewej reki nie pokuszę się o odpowiedź. Tak naprawdę możną by tu wymienić sporo przykładów, jako że u Chopina, jak ktoś mawiał: " to głownie prawa ręka śpiewa, a lewa akompaniuje". Tak jest na przykład w grywanym przeze mnie nokturnie b-moll i wielu innych.
Pytanie o utwór pianistyczny, sorry, tez  pozostawię bez odpowiedzi... Już wielokrotnie bywało, że dla jednych jakiś utwór byl niemożliwy do wykonania, a potem historia pokazywała, że jednak... (Literatura skrzypcowa obfituje tu w  szczególnie wiele przykładow: kaprysy Paganiniego, sonata z trylem diabelskim, itp., itd). Pytanie, poza tym, co znaczy "bez omyłek"? Recze Ci, że i Ty zagrasz bez omyłek każdy utwor Chopina, tyle, że w swoim tempie i niekoniecznie w stylu powszechnie uznawanym za mistrzowski  :D

Do tercji prawej ręki jeszcze nie dotarłem.
W preludium 24 lewa ręka wymaga rozpiętości równej 11 białych klawiszy(co daje 26,5 cm długości). Utworu ma być grany "allegro appassionato". Ruch ręki w oparciu o jeden z dwóch środkowych palców (*być może nie dotyczy rąk Ivo Pogorelica). Nic mi z tego, że zagram ów preludium w tempie largo.
Podobna figura rytmiczna - jak to określasz - jest w etiudzie op. 10 nr 9, co stanowiło moją zagadkę; zarówno tempo jak i trudność rozpiętości upodabnia dwie kompozycje. Poza nokturnem b-moll, który przytoczyłeś, podobne rozwiązanie stosuje Chopin w nokturnie e-moll (op. 72 nr 1). Tyle, że w "nocnym tempie"; nie można się nie zgodzić, że jest sporo kawałków z tego typu aranżacją lewej dłoni (choćby jeszcze Andante spianato G-dur, ale tutaj jest płynność pomiędzy dwoma skrajnymi klawiszami we frazie, nie skaczemy z punktu B do A bezpośrednio). W każdym razie, mi bardziej chodziło o tempo, w którym ręka ma się poruszać zgodnie z wolą kompozytora.

Brawo Janusz :)

Jak naprawdę się nazywała? – nie mamy pewności.  Często jednak w opracowaniach biograficznych pisze się o niej, jako o Rose Alphonsine Plessis.
Za to powszechnie stosowane przez biografów jest jej oficjalnie przybrane nazwisko - Maria Duplessis. 
Dla potomności, z kolei, zapisała się jako Marguerita Gautier. To właśnie takiego nazwiska użył wobec niej wielki Aleksander Dumas-syn, odwzorowując jej autentyczne życie na kartach swego epokowego dzieła w rysach charakterologicznych i losie tytułowej bohaterki. Tytuł owego dzieła - „Dama Kameliowa”.
Niewiele później, również na motywach jej życia – inny wielki Europejczyk - Giuseppe Verdi komponuje jedną ze swych najsłynniejszych oper . Tytuł tej opery – La Traviata.

Moje pytanie jest następujące: co wspólnego łączyło i połączyło Marię Duplessis z Fryderykiem Chopinem?   ??? ;D

Miedzy inymi: kaszel suchy, dusznosci, nadmierne pocenie sie.

:'(

Zagadka była naprawdę trudna. Brak Waszych odpowiedzi jest dobitnym tego potwierdzeniem. Gdyby nie to, że przypadkowo wszedłem w posiadanie pewnej wiedzy - sam także nie odkryłbym klucza. Ale nie będę już dłużej Was dręczył. Oto rozwiązanie...

Pani Rose Alphonsine Plessis mieszkała z Chopinem w jednej kamienicy. Przy Square d'Orleans 9. Byli sąsiadami! Jest zatem więcej niż prawdopodobne, że widywali się nader często, a może nawet łączyła ich jakaś forma sąsiedzkiej przyjaźni? - Kto wie! Życie i los wielkich kurtyzan od zawsze splatał się z życiorysami wielkich artystów. Trudno więc sobie wyobrazić, że postać Mme Duplessis (w owym czasie najbardziej osławionej) - nie była Chopinowi znana. Wielka więc szkoda, że nie istnieje na to żaden materialny dowód, że nie znaleziono dotychczas żadnych zapisów w zadnym źródle a przede wszystkim w listach Chopina. Ale może kiedyś kolejni wnikliwi badacze dziejów odnajdą takie zapiski w pamiątkach ich wspolnych przyjaciół? Takie "wykopalisko" byłoby dziś dla nas fascynującą, biograficzną gratką...

Jauszu.

Pani  Duplessis zmarla na gruzlice, podobnie jak Chopin.
Ot takie male podobienstwo.

Tez prawda!  :)

Nie wiem, Januszu, czy słyszałeś (a może nawet widziałeś ten spektakl?) o Kameliendame - balecie, wyreżyserowanym w latach chyba 80. przez Stuttgarter Staatsoper (jego twórcą była M. Haydee, znana w Stuttgarcie i nie tylko tancerka i choreografka). Autorzy spektaklu o Madame Gautier wykorzystali właśnie muzykę Chopina (np. sonatę h-moll).  ;)

http://www.kultiversum.de/Tanz-Empfehlungen/Stuttgart-John-Neumeier-Die-Kameliendame.html