FILHARMONIA POMORSKA

[Aleksias]

Jutro, 26. listopada wybieram się na koncert reklamowany jako "Duet wirtuozów"

Występują:

Ekaterina Frolova, skrzypce (Rosja) – pochodzi z Sankt Petersburga, zdobyła nagrodę specjalną w Konkursie Czajkowskiego w 2002r, wygrała też kilka konkursów. Oto próbka jej gry w koncercie Brahmsa:
http://www.youtube.com/watch?v=6CA-dsT5DPA&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=J73OKHbwOzY
 
Vesselin Stanev, fortepian (Bułgaria)
Studiował u Baszkirowa, zdobył wyróżnienie w Konkursie Czajkowskiego. Podobno wspaniały wykonawca muzyki romantycznej. Nagrał utwory Schumanna, wszystkie etiudy Chopina i Etiudy transcendentalne Liszta:
http://www.youtube.com/watch?v=PirsMfL0yZY&feature=related

W ich wykonaniu niezmiernie zachęcający program:
Schumann - Fantazje na fortepian i skrzypce op. 73
Beethoven - Sonata na fortepian i skrzypce A-dur op. 47 "Kreutzerowska"
Brahms - Sonata na fortepian i skrzypce nr 3 d-moll op.108
Ravel - Rapsodia koncertowa na skrzypce i fortepian "Cyganka"

Myślę, że będzie ciekawie:) Oczywiście zdam relację ze swoich wrażeń.

[Mozart]

Bardzo się cieszę z tego wątku, unsere Dichterin. Mam nadzieję, że jeszcze częściej będę mógł zachwycać się Twoimi pięknymi recenzjami, pełnymi wrażeń, emocji, muzycznych analiz itd. 

A koncertu bardzo zazdroszczę - takie Perlen jak Kreutzerowska czy III Sonata Brahmsa poruszają nasze najgłębsze struny...
Życzę Ci tego, Asiu. 

[Aleksias]

Dzięki, Patrizio:) Jeszcze jestem pod wrażeniem tej pięknej muzyki, jeszcze mi śpiewa w uszach i w sercu - opiszę to jeszcze choćby w zarysie dziś, na ile czasu starczy, i jutro opowiem

[Mozart]

Czekamy zatem...  Zwłaszcza na doznania po Andante - Wariacjach z Wielkiej Sonaty A-dur. 

[Aleksias]

Zapowiedź odnośnie "jutra" okazała się cokolwiek optymistyczna:) Proza życia nie zawsze sprzyja twórczości, także prozatorskiej  Jednak powoli, w bólach, mimo piętrzących się przeciwności, kształt recenzji krystalizuje się - już niemal gotowa...

[Aleksias]

A zatem gotowe... wybaczcie,  jeśli nie do końca doszlifowane, bo pisane było bez tej swobody, jaką daje dostatek wolnego czasu:)
Jest więc sobota, 26 listopada.
Na dworze jesienna szaruga, porywiste uderzenia wichru – nastrój iście beethovenowsko-romantyczny. A w gmachu filharmonii, który jak zwykle, rozświetlony, zaprasza już z daleka poprzez szarpane wiatrem drzewa w parku, cicho i jasno, i w powietrzu unosi się już zapowiedź muzyki:) Muzyki, która będzie dziś naprawdę wspaniała, co zapowiadał już wcześniej nasz lokalny Express,  zachęcająco aczkolwiek tajemniczo ogłaszając, iż artyści „wykonają w duecie utwory takich kompozytorów, jak Schumann, Beethoven czy Ravel”. I oto już ów duet na scenie  – Katia Frołowa – uśmiechnięta, złotowłosa, cała jasna jak promyk letniego światła i sympatyczny, także w uśmiechach, Weselin (czyż mając takie imię można być smutnym?) Stanew. I przed nami przecudnie romantyczny koncert.

Zatem najpierw – Schumann. Fantasiestucke op. 73. Już samo połączenie tych dwóch słów – Schumann i Fantazja, mogą słuchaczowi wyobrażenie o tym, czego doświadczy. Utwór piękny, momentami rozmarzony i pełen ciepła, a jednocześnie bardzo też energetyczny. Schumann pisał go w Dreźnie ogarniętym wówczas rewolucyjną gorączką Wiosny Ludów. Stąd może zakończenie o takim tytule, jak Rasch und mit Feuer – gwałtownie i z ogniem. Być może w tym ogniu dźwięków, w gorących emocjach, odbijają się echa tamtych niespokojnych dni...
Pierwotnie przeznaczona na wiolonczelę, fantazja na w wersji na skrzypce prezentuje się równie wspaniale. Daję się prowadzić jej melodii, choć czuję w głębi serca, że skrzypaczka może jeszcze się nie rozgrzała, że nie do końca mnie jeszcze porywa swoją grą. Cóż, znając repertuar, można się domyślać, że fantazja jest właśnie rozgrzewką, wstępem mającym wprowadzić nas w nastrój odpowiedni do spotkania większych romantycznych form.
http://www.youtube.com/watch?v=2MOWcRVfY6k

Bowiem następny utwór to dzieło o równie pięknym blasku, a o większej mocy. Sonata A-dur op. 47 Beethovena zwana „Kreutzerowską” , choć powinna zwać się Bridgetowerowską, bo przecież Kreutzer nigdy jej w końcu nie zagrał.  Bridgetower, nadworny skrzypek księcia Walii, robiący furorę swoja grą i egzotyczną urodą, urodził się podobno w Polsce, być może nawet matka jego była Polką. Zatem w pewnym stopniu nasz kraj ma swój udział w powstaniu tego wspaniałego utworu. To dla Bridgetowera Beethoven napisał to świetne dzieło, zauroczony jego grą, w pośpiechu, doklejając do powstających w rekordowym tempie dwóch części wcześniej w innym celu napisany finał. I z nim razem sonatę wykonał osiągając wielki sukces. Beethoven spontanicznie napisał na autografie dedykację: „Sonata mulattica” – skomponowana „per il Mulatto Brischdauer (sic!), garn pazzo e compositore mulattico”, jednak oddając utwór do druku, ostatecznie poświęcił go Kreutzerowi. Czy chciał zaskarbić sobie jego sympatię? A Kreutzer, jak się okazało, wcale nie przejął się scedowaną na niego dedykacją... cóż, chyba nie warto było...

Wielka Sonata zabrzmiała już w moich uszach i sercu pełnym głosem. Wydawało się, że skrzypaczka rozgrzewała się nadal w trakcie jej wykonywania, słychać było że skrzypce brzmią coraz potężniej, coraz bardziej swobodnie. Andante con Variazioni w F-dur (oho, zaczynam bezwiednie brać przykład z mego muzycznego mistrza ) - cóż mogę o nim rzec, z pozycji jedynie czystego, niezmąconego zachwytu, nie mogąc dać profesjonalnej analizy? Tylko tyle, że lśni – w moich uszach – Mozartowskim światłem:) Słyszę go tam... W tym pięknym temacie, ale i w perlistych modulacjach wariacji, w tej niezrównnej szlachetności... To właściwie starcza za wszystko... A wspaniałe, pełne blasku finałowe Presto buchnęło całym bogactwem dźwięku i ekspresji. Zaparło dech w piersi, wbiło w fotel, pozostawiło w stanie jakże miłej ekstazy....
http://www.youtube.com/watch?v=J1vUruDq0Wc&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=tBt5LdVemsk
http://www.youtube.com/watch?v=MI2UqyjP5xE&feature=related

Cóż, już tego ładunku starczyłoby na osobny koncert. I może taki powinien być jego finał? Czyż wiele utworów może przebić wrażeniem, mocą doskonałość  sonaty A-dur? A jednak … musiało starczyć przerwy, aby ochłonąć i przygotować się na dalsze wrażenia. I okazało się, że tego wieczoru ostatecznie równie głębokie wrażenie wywarła na mnie zagrana po przerwie sonata d-moll Brahmsa. Brahms, lekceważony przez wielu mu współczesnych, uważany za staroświeckiego, jednak kochany przez Schumanna; Schumanna, który kochał także Chopina...
Nietypowe, czteroczęściowe dzieło, niemal symfonia. Pisana w idyllicznej scenerii, ma w sobie ogromny ładunek piękna i wirtuozerii. Pierwsza część – zachwycająca, z niezwykle fascynującym rytmem. Zamyślone Adagio, sentymentalne Scherzo, pełne liryzmu i piękna, kwintesencja romantyzmu. I Presto agitato –  monumentalne, pełne ognia. Skrzypce już brzmiały cały czas tak, jakby ich brzmienie wypływało prosto z serca. Pełne uczucia, wyrazu, namiętności. Porwały mnie od początku, oczarowały, wycisnęły łzy z oczu. I ten hipnotyzujący motyw ostatniej części sonaty towarzyszył mi jeszcze w drodze powrotnej do domu, i później...
http://www.youtube.com/watch?feature=iv&annotation_id=annotation_26315&src_vid=cUvg1duUKZU&v=Ge_nUBmPnGk

Choć na zakończenie uczty otrzymaliśmy jeszcze porcję muzycznego deseru. Utwór, który Ravel napisał na cześć węgierskiej skrzypaczki – Rapsodia koncertowa „Cyganka”. Fantastyczny miks tęsknych melodii i ognistych rytmów, przeplatających się w dialogu fortepianu i skrzypiec, tworzący wspaniałą, iskrzącą się temperamentem i barwami arabeskę.
A na koniec oczarowana publiczność wyegzekwowała od zmęczonych już nieco artystów jeszcze jeden zachwycający bis – Melodię  Czajkowskiego. I już naprawdę trzeba było iść do domu...

Droga powrotna nie była już drogą przez słotę i wiatr – była radosną ścieżką oświetlaną blaskiem piękna, piękna grającego w duszy jasną melodię skrzypiec i szklanych dzwoneczków klawiszy...

[Aleksias]

A za dni kilka zapewne przekażę Wam jak najwierniej wszelkie uniesienia związane z wczorajszym wysłuchaniem na żywo jednego z naszych faworytów na konkursie Wieniawskiego - wspaniałego Kulibajewa:)

[chingate]

Dziękuję Pani, Szanowna Aleksias, za tę poetycką relację z koncertu:) Wzbudziła Pani we mnie głęboką nostalgię, bardzo bowiem kocham Bydgoszcz i Filharmonię, w której spędziłem wiele godzin mego życia i miałem okazję słuchać wspaniałych artystów z całego świata. Siedzę teraz na zesłaniu na malutkiej wyspie na oceanie i dzięki Pani wspominam sobie drogę z Filharmonii, na skróty przez park, podle starej fontanny "Potop", z której jeno basen i rybki się ostały, bo statuę Niemcy pocięli na armaty, dalej ulicą Chodkiewicza, obok domu, w którym w latach 20 mieszkał Janusz Meissner, znany pisarz i pilot etc etc, und zoł wajta und zoł wajta. Kiedym dzieckiem był, pomnę, iż w Filharmonii często koncerty dawał japoński dyrygent, bodajże Takao Ukigaya, bardzo lubiany przez bydgoską publiczność. Po jego wykonaniu "Obrazków z wystawy" Mussorgskiego brawa nie mogły ucichnąć, orkiestra najpierw bisowała fragmenty "Obrazków", potem "Noc na Łysej Górze", potem jeszcze różne inne kawałki innych kompozytorów i koncert trwał całymi godzinami:) Przepraszam, że offtopuję, ale tak mnie wzięło na wspomnienia z samego rana.

[Mozart]

Piękna, przebogata w emocje relacja, zachwycasz, Asiu, kolejny raz. Sonata mulattica per il Mulatto Brischdauer wywiera zawsze piorunujące wrażenie - każdym taktem, każdą frazą, każdym tematem składającym się na ten ogromny dźwiękowy konstrukt. Trwające ponad kwadrans wariacje zdają się ciągnąć w nieskończoność - stają się niejako odbiciem wieczności beethovenowskiego geniuszu. Ostatnią sonatą Brahmsa też już się kiedyś zachwycałem na forum. Finał-tarantella, Un poco presto (III cz.) itd... to przykłady kameralistyki potężnej, bardzo ekspresyjnej. Piękny łuk: kameralny Beethoven - kameralny Brahms. Wsłuchawszy się w tą muzyczną syntezę można nieomal w pełni zrozumieć, czym był w dziejach muzyki XIX-wiecznej Romantyzm.
Czekam na opis koncertu Kulibajewa...! 

[fille007]

Asiu ja też nie mogę się doczekać Twojej wspaniałej (comme d'habitude) relacji z występu "naszego" Erzhana 

[Aleksias]

Kochani, wiem, że zalegam z recenzją czarodzieja ze stepów:) A tu czasu wciąż było niewiele, i póki co najpierw chciałabym podzielić się z Wami wrażeniami z najświeższego przeżycia.
W piątek wreszcie po dłuższej przerwie znów zawitałam z radością w progi naszej filharmonii.
Już drugi raz zawitał do nas nestor litewskich dyrygentów, Juozas Domarkas. Ponieważ pamiętałam jeszcze, jakie wrażenie zrobiła na mnie jego pierwsza wizyta, naturalnie pospieszyłam i na ten koncert.
A koncert był melodyjny i romantyczny. Najpierw, słuchając muzycznego pomnika wzniesionego przez Musorgskiego pamięci nieodżałowanego przyjaciela, przespacerowaliśmy się wirtualnie po wystawie obrazów Viktora Hartmanna. Uwielbiam Stary zamek:)
Przy okazji - po raz pierwszy miałam okazję zobaczyć chociaż część dzieł Hartmanna, choć niewiele z nich ocalało - na klipach na YT.
http://www.youtube.com/watch?v=2IB_TbGVOLE&feature=fvsr

Potem już całkowicie ogarnęło mnie romantyczne oczarowanie, bo popłynęłam w tańcu w rytm suity baletowej Czajkowskiego. Muzyka z Jeziora Łabędziego, symbolu zwiewności i subtelnego piękna, ma to do siebie, że nie potrzeba jej właściwie widoku tańczących balerin w śnieżnych tiulach. Ona ma taniec w samej swojej istocie, radosne lub rozmarzone wirowanie, delikatne unoszenie się w powietrzu, jak lot ptaków, jak szybowanie liści. Ta suita to z kolei pamiątka rodzinnych uczuć - ponoć kompozytor bawił się figurkami drewnianych łabędzi z dziećmi jakichś swoich krewniaków i ta zabawa poddała mu pomysł napisania poświęconemu ich dzieła, chyba najsłynniejszego baletu świata, ale i cudnej muzyki samej w sobie.

A na zakończenie Liszt, który zawsze już kojarzy mi się ze zjazdem w Dusznikach, który był dla mnie, poza innymi wrażeniami, czasem wielkiego okrycia jego muzyki Preludia, jeden z poematów symfonicznych, formy, której był autorem, inspirowany przez "Les Préludes" z tomu "Nouvelles méditations poétiques" francuskiego poety Lamartine'a, który rozpoczął we Francji epokę romantyzmu, na kilka lat przed tym, jak z kolei Ballady i Romanse Mickiewicza zainaugurowały ją w Polsce
Do utworu kompozytor dołączył następujący tekst:
Czyż życie nie jest szeregiem preludiów do owej nieznanej pieśni, której pierwszą wzniosłą nutę intonuje śmierć? Miłość jest świetlistą jest świetlaną jutrzenką każdego serca. Lecz komuż dane było uniknąć zniszczenia pierwszych rozkoszy szczęścia przez huczącą burzę, która zimnym oddechem rozpędza jego piękne iluzje i śmiertelnym gromem niszczy jego ołtarz nadziei a któraż najgłębiej zraniona dusza nie chciałaby po takich wstrząsach pieścić swych wspomnień w miłym zaciszu wiejskiego życia? Ale mąż nie zniesie długo przyjemnego spokoju wśród kojących nastrojów przyrody i gdy zabrzmi bojowy sygnał surm, pospieszy na niebezpieczny posterunek, by w zgiełku zyskać pełną świadomość siebie samego i swojej siły.
I tak właśnie mniej więcej brzmią owe Preludia
Ale należy przecież wspomnieć coś o głównym bohaterze wieczoru. Maestro Domarkas przypomina hobbita  Nieduży, przysadzisty, o białych kędzierzawych włosach i rumianej twarzy, kojarzy się żywo z obrazem Bilbo Bagginsa. I idąc przez scenę poruszał się powoli, jak ów Bilbo, gdy nie miał już w sobie zbyt wiele siły. Natomiast, gdy doszedł już do swego pulpitu, nagle jakby wstąpiły w niego owe siły w ilości większej, niż wystarczyłoby niejednemu dużo młodszemu artyście mierzącemu się z tym zadaniem. Dyrygował całym sobą; niemal tańczył przed orkiestrą, rękami wymachując więcej niż samą batutą;  i zdarzyło mu się nawet dyrygować niczym Wolfi w finale Uprowadzenia z Seraju (pewnie pamiętacie ten moment z Amadeusza ). Po czym po ukończeniu utworu znów zstępował powolutku ze sceny niczym zmęczony staruszek, w dodatku na koniec biorąc pod rękę młodą skrzypaczkę, aby się na niej oprzeć po drodze
Natomiast efekt tego przypływu energii był taki, że nasza nieskora do wybuchów entuzjazmu publiczność (którą też często określam, jako hobbitów ) zgotowała mu gromkie standing ovation i długo kazała powracać Osobiście myślę, że mogę z czystym sumieniem polecić Maestro Domarkasa wasze