Ex libris

[aro 59]

Beatko
nie wiem czy to szyfr do Eli
ale dla mnie ten fragment
jest piękny.

[xbw]

No, może trochę szyfr, tajemniczy szyfr Marabuta Anelik już wcześniej w tym wątku zacytowała inny fragment książki Macieja Wojtyszki, też "muzyczny".

[kozioł]

Z szyframi też mi się coś skojarzyło.."Twierdza szyfrów" - bardzo dobra książka Wołoszańskiego, choć niekiedy nieco naciągana..

[xbw]

Upolowałam książkę polecaną tu przez Asię i jestem nią zachwycona coraz bardziej. Lata czterdzieste XX wieku, upalne południe Stanów, czternastoletnia dziewczynka marzy o kupnie fortepianu. W miasteczku podsłuchuje pod drzwiami, pod oknami, zakradając się do ogrodów - wyłapuje muzyczne audycje radiowe, poznaje Mozarta, uczy się na pamięć jego utworów, odtwarza je sobie potem z pamięci, samodzielnie usiłuje skonstruować skrzypce (!). Któregoś wieczoru przeżywa szok, słyszy po raz pierwszy III symfonię Beethovena i znika czas... To tylko jeden z wielu wątków, ale wiem, że mogę za Asią śmiało książkę polecić. Carson McCullers, Serce to samotny myśliwy.

http://www.youtube.com/watch?v=tHvztnHOWEQ&feature=related

Niestety, nie znalazłam niepociętej.

[Aleksias]

Beatko, bardzo się cieszę, że Ci się podoba

Dziś kupiłam sobie coś lekkiego do poczytania w pociągu Książeczka taka, jakie lubię, choć nie mam czasu czytać - ponad 700 stron:)) (chociaż 100 to przypisy). Jeszcze nie zaczęłam, ale już wiem, że to będzie pasjonująca lektura.
Charless Nicholl. Leonardo da Vinci. Lot wyobraźni (The Flights of Mind). Czy biografia kogoś takiego może nie być pasjonująca?
Niezwykły umysł, wyprzedzający epokę na tyle, że w pewnym sensie można rzec, że się w niej marnował, mimo że tyle po sobie pozostawił. Gdyby urodził się w XIX, a choćby w XVIII wieku, miałby większe pole dla swojej niestrudzonej pasji tworzenia.
Ze wstępu wynika, że autor ma ambicje przedstawić Leonarda nie tylko z perspektywy wysokich lotów jego wyobrani i wyżyn intelektu "najbardziej ciekawskiego człowieka w dziejach", ale jako człowieka z krwi i kości, żyjącego w konkretnym czasie, w epoce zmian, zamętu, burzenia starych porządków i tworzenia nowych - może nieco podobnej do naszych czasów. Będą opisy jego losów, otoczenia, kulisy powstawania najsłynniejszych dzieł. Podróż zapowiada się ciekawie:)

[aro 59]

Poezja w Wielki Tydzień

Liryka miłosna Krzysztofa Kamila Baczyńskiego

15. VI. 1943 r. "Niebo złote ci otworzę..."

Niebo złote ci otworzę,
w którym ciszy biała nić
jak ogromny dźwięków orzech,
który pęknie, aby żyć
zielonymi listeczkami,
śpiewem jezior, zmierzchu graniem,
aż ukaże jądro mleczne
ptasi świt.

Ziemię twardą ci przemienię
w mleczów miękkich płynny lot,
wyprowadzę z rzeczy cienie,
które prężą się jak kot,
futrem iskrząc zwiną wszystko
w barwy burz, w serduszka listków,
w deszczów siwy splot.

I powietrza drżące strugi
jak z anielskiej strzechy dym
zmienię ci w aleje długie,
w brzóz przejrzystych śpiewny płyn,
aż zagrają jak wiolonczel
żal - różowe światła pnącze,
pszczelich skrzydeł hymn.

Jeno wyjmij mi z tych oczu
szkło bolesne - obraz dni,
które czaszki białe toczy
przez płonące łąki krwi.
Jeno odmień czas kaleki,
zakryj groby płaszczem rzeki,
zetrzyj z włosów pył bitewny,
tych lat gniewnych
czarny pył.

[anelik]

Specjalnie dla Eli (Anelik)
 

Podzielę się innym cytatem, z innej zupełnie autorki. Zaczęłam ją czytać dawno, dawno temu (choć nie za górami, za lasami) i czytam do dziś, starzejąc się z bohaterami. Kocham jej książeczki dla wielu powodów. Także dlatego, że pięknie pisze o muzyce.
"Nagle wśród tych powszednich, spokojnych dźwięków zajaśniała muzyka - i to tak, jakby szarą uliczką pomknęła złota błyskawica: ktoś zaczął grać na skrzypcach - Mozarta! Po chwili do skrzypiec dołączyła altówka, oplatając ich skargę powolnymi, aksamitnymi zawijasami. (...) Ruszyła za muzyką, jakby pociągnięta na złotej nici. Wyszła szybko z cienia uliczki na ostre słońce i , mrużąc oczy, patrzyła wprost przed siebie: to tu grano, na zacisznym, małym placyku pod kościołem. Oddzieleni od niej trójkątem ukośnego światła, muzycy stali pod murem, w cieniu obok portalu. Byli parą niemłodych ludzi. Bardzo poważnie, skupieni, grali Andante ze spokojem i klasą profesjonalistów:ona na skrzypcach, on - na altówce. Otaczał ich zasłuchany tłumek. Grali wspaniale. Po pierwsze, mieli doskonałe instrumenty o dźwięku pełnym, bogatym i miękkim. Po drugie, ich technice także nie można było niczego zarzucić. Ale chyba umieli też głęboko czuć - i w wyjątkowy sposób potrafili przekładać emocje na mowę dźwięków. Laura znała ten utwór. W części drugiej, jedenastominutowego Andante, dwa intrumenty, na dyskretnym tle orkiestry prowadziły rozmowę: skrzypce się skarżyły, altówka odpowiadała żarliwym uczuciem. Granie tego dialogu bez wsparcia innych instrumentów było dosyć ryzykowne, jednak uliczni muzycy świetnie sobie z tym poradzili. Laura obserowała ich z zawodową ciekawością, lecz z wolna jej umysł się wyłączał. Przy tak pięknej muzyce można było tylko się poddać tej miłosnej rozmowie, pozwolić jej się ogarnąć jak powolnej fali, płynącej z dwóch źródeł i łączącej się w jeden nurt. (...) Jedenaście minut czystego piękna. Dialog, pełen potężnych, bogatych emocji, trwał i nasilał się. Ludzie stali przed muzykami bez ruchu,  zasłuchani, zagapieni. Na ich twarzach malowało się - ależ tak: szczęście. Jak wspaniale było czuć tę jedność z innymi ludźmi! Może to właśnie o takie poczucie wspólnoty chodziło(...) Może najwspanialsze w muzyce jest to, że jednoczy ludzi i że potrafi połączyć ich ubogi świat z nieskończonością wiecznego piękna."

Chyba warto w tym miejscu pusłuchać samego Andante:
http://www.youtube.com/watch?v=OKgS5LoSQPw

[TeresaGrob]

Elu a gdzie tytuł???Co to tortury pierwszego stopnia???

[anelik]

No dobra, dobra - już się nie drażnię!  Małgorzata Musierowicz i jej "Jeżycjada". Ten konkretny fragment z ostatniego tomu serii pt. "Sprężyna". Napisało się Małogorzacie Musierowicz całkiem sporo naprawdę świetnych fragmentów, nie tylko zresztą muzycznych. Wracam do tych książek wciąż. Tworzą taką niszę pełną ciepła, humoru, dobrych ludzi i zwykłej, codziennej mądrości, mimo że nie zawsze traktują o rzeczach prostych, łatwych i przyjemnych. Polecam. Można przy nich odsapnąć, kiedy rzeczywistość nie chce trzymać harmonii. 

[TeresaGrob]

Czytam Musierowicz od wczesnej młodości ale o tym tytule jeszcze nie słyszałam,dzieki Elu.
Ta Laura to Pyziakówna??Lecę do księgarnii..

[anelik]

Ano Tygrys we własnej tajemniczej i drażniącej osobie. Sprawdź Tereniu czy czytałaś poprzednie jeszcze tomy, bo oprócz tej serii z  czasów naszych szczęnięcych w ciągu ostatnich paru lat wyszło kilka nowych tomów. Poprzednio seria kończyła się na tomie "Tygrys i Roża". Potem pojawiły się jeszcze: "Język Trolli", "Żaba", "Czarna polewka" i właśnie "Sprężyna". Dodatkowo wyszedł tomik "Kalamburka" - trochę w innej konwencji, retrospektywny, pokazujący w obrazkach życiorysy Mili i Ignacego Borejko na tle burzliwej historii kraju. Warto przeczytać (jesli nie czytałaś ). W przygotowaniu jest teraz "McDusia".

[TeresaGrob]

Nie kojarzę "Czarnej polewki" bo "Żaba" jest o Hildegardzie??
Lubię te muzyczne chwile u Musierowicz, jej ulubiony kompozytor to Mozart, ale mam u niej dług
wdzięczności. Ponieważ Borejkowie mieli na półce książkę Riegera "Glenn Gould albo sztuka fugi"
nabyłam tę pozycję a to otworzyło przede mną zupełnie nowy świat muzyki.
Lubię jak tak książki sobie rozmawiają z książkami

[anelik]

I Senekę, i Marka Aureliusza. Ale też i "Dziwne losy Jane Eyre", które płomiennowłosa oraz wyraźnie języczna (jak powiedzieliby w Lipcach) Ida czytywała pomiędzy fasolką szparagową odgrzewaną z makaronem kolanka a wizytami na targowisku z własnoręcznie zrobioną biżuterią. A "Czarna polewka" to benefis Tygrysa, który postanowił w przypływie maturalnie dojrzałych uczuć oraz jak zwykle wbrew rodzinie wyjść za mąż za Wolfganga Amadeusza. I trochę też o Januszu Wrednym Typie Pyziaku. Może nie najlepszy z tomów ale wart przeczytania raz dla kontynuacji, dwa jako preludium do "Sprężyny".

[Aleksias]

Jakoś nigdy nie trafiłam na żadną książkę z tego cyklu, i jak widzę, pewnie szkoda. Najwyraźniej bohaterowie mają bardzo dobry gust 
Stoicy wywarli na mnie bardzo duży wpływ, i "Myśli" i "Rozmyślania" stoją na mojej półce, jednej z ważniejszych:))
Co do Marka Aureliusza, właśnie niedawno w Dwójce była o nim bardzo sympatyczna pogadanka.
http://www.polskieradio.pl/8/22/Artykul/351979,Dopoki-zyjesz-badz-dobry

[TeresaGrob]

Tak mi się przypomniało jak to córka państwa Borejków, mała wtedy Nutria(dziecko o przyśpieszonym
rozwoju) czytała książke o pewnym księciu, która w tytule ma nieprzyzwoite słowo :)i w której bohaterka
wrzuca do kominka 100 tys.rubli(walutę kraju naszych bratnich przyjaciół)