Kurier Szafarski

A zatem przechodzimy na następny poziom gry;))

Dodatkowa transmisja:

http://chopin2015.medici.tv/

I zaczynamy od naszego kandydata: Piotr Byrdy - trzymamy mocno kciuki za Poznań!!

Tym razem to jemu przyszło być pierwszym...
I mocnym akcentem:

Ballade in F minor Op. 52
Waltz in A flat major Op. 42
Andante Spianato and Grande Polonaise Brillante in E flat major Op. 22

Pięknie - dużo serca i czułości włożył w tę balladę. Okazuje się, że pod odpowiednimi palcami i Yamaha może mieć w sobie dużo ciepła:)
No i ogólnie, "good-looking", z tą romantyczną grzywką :D

Walczyk - perlisty.

A w Andante spianato niestety w tło wchodzi mi wiertarka >:(  Jako juror mam ciężkie warunki pracy ;D Ale to chyba już ostatni dzień ::)

Ja zaczynałem odpływać przy Spianato - pięknie spokojnie, wyciszająco...i obudziło mnie dzwonkowate brzmienie Yamahy na początku poloneza ;D....ale ogólnie jest OK :)

Nie szarżował w polonezie, bardziej go potraktował jako kawał pięknej muzyki niż wezwanie na barykady, i też pięknie:))

Teraz trochę może niedoceniona przez nas wcześniej Michelle. I mamy okazję znów usłyszeć mniej osłuchaną, a tak wspaniałą, balladę.

Ballade in A flat major Op. 47
Waltz in A flat major Op. 34 No. 1
Polonaise in F sharp minor Op. 44
Scherzo in B flat minor Op. 31


Cóż, sama nie wiem... Balladę As-dur słyszeliśmy tu już w kilku tak fascynujących wykonaniach, że trudno teraz im będzie dorównać.
Walc, w moim odczuciu, bardziej traktowany, jako utwór dramatyczny, niż do wirującego tańca.

Ktoś w I etapie grał tą balladę - ale wtedy dużo bardziej mi się podobało...
zato walc pięknie z wyczuciem, lekkością, tanecznie...jak to potrafią kobiety 8)

Bodku, z uczuciem na pewno, ale lekko to się w moim odczuciu dopiero teraz zrobiło :D

OK, zobaczym to scherzo... A nie, jeszcze najpierw polonez.

Cześć!
Już widać jak drugi etap będzie obnażać brak pojęcia o stylu brillante, zwłaszcza w Walcach.
Włoszka do odstrzału co najmniej za agresję w dźwięku, pewnego rodzaju prostactwo we frazowaniu i brak subtelności w wykańczaniu łuków (Ballada).
Polak grał swobodnie - widać dobrze mu się grało, ale nie wiem czy to wystarczy. W Polonezie lewa ręka za często zagłuszała dłuższe nuty w prawej, w Balladzie narracja rwała się przez zbyt częste tenuta zakłócające linię, no i Walc zapedalony niczym impromptu, um-pa-pa nieczytelne...

Sprawdziłem - podabała mi się bardziej ballada As-dur w wykonaniu Hamelina...Odniosłem wrażenie, że Włoszka zmęczyła się przy Polonezie- chyba dobrze, że zmieniła scherzo ;)

A teraz Luigi od ładnej barkaroli:))
I jak ambitnie! Dobrowolnie porwał się na Poloneza-Fantazję 8)

Polonaise-fantasy in A flat major op. 61
Ballade in F major Op. 38
Polonaise in A flat major Op. 53
Waltz in E flat major Op. 18

Chyba czuje się mocny w polonezach:)

Świetnie teraz, Luigi Carroccia :) Nareszcie, pierwsze wielkie bicie serca dziś od rana.

No fakt, chwyciło... :)

O, i fajnie, że ballada F-dur:))

Luigi Carroccia, przy tak zgranym polonezie (As-dur op. 53) mieć dreszcze to chyba dziwne. Ale mam, brawo! Mimo jednego, jak do tej pory, nietrafienia w dźwięk.

Bardzo ciekawy, kreatywny Włoch. Szkoda Poloneza As, zdecydowanie "przedobrzył" z masą i ciężarem gatunku :(

Szczere, młodzieńcze, nieco naiwne interpretacje. Obawiam się, że limit "boków" poważnie nadwerężony.

No, jednak IMHO, jest to 100% poloneza w polonezie:) Przy zachowaniu pewnego dostojeństwa - mogłabym dobrze wyobrazić sobie sunące w tak sarmackie pary -
jest w tym duch i żar, jest krzesanie iskier z szabelki itp.:)))

Oj działo się w tej balladzie- jakby Wenecki gondolier musiał walczyć ze sztormem ;)
Polonez zagrany z patosem, klasycznie...ok

Luigi poddaje się rytmowi tańca. Dało się tańczyć poloneza, daje się dobrze tańczyć tego walca -  spróbowałam :D :D
Dobrze, że jednak nie ukarano go za nieregulaminowe ukłony ;) Ciekawe połączenie polskiego i włoskiego temperamentu:))
No masz, Dwójce się ten polonez nie podobał, a mnie bardzo :-\

No nie wiem czy dostanie kredyt zaufania ;)
Walc stylistycznie do tej pory najfajniejszy, ale znowuż miejscami przeszarżowany w dźwięku i pasji ( to też prowadziło do wpadek) - za mało salonowy...

Luigi zdecydowanie "łapie" Chopina. Znienawidzonego przeze mnie walczyka zagrał przyjemnie. Mam zastrzeżenia co do Yamahy. Nie wiem czemu, ale w walcu nie dobrzmiewały dźwięki, i to w tych wolniejszych jego częściach. Raz nie trafił w dźwięk pod koniec a potem w cały akord, ale generalnie jestem pewna w 98% że jest w III etapie.

No tak szkoda tych drobnych pomyłek - bez nich odbiór Luigiego byłby lepszy..

Łukasz Byrdy
Nie wyśpiewał do końca mojego ukochanego Andatne Spianato, choć doceniam precyzję artykulacji – poszczególne nuty wyraźnie było słychać nawet w piano. Ale Polonez jakoś mi się nie skrzył. Temat w c-moll w innych wykonania wyrywał mi serce, tu niczego nie wyrwał. Ballada bez emocji, choć w trakcie się rozgrywał. Walc eee...
Przyznaję bardzo dobry warsztat muzyczny – szczególnie artykulacja, słyszalność każdej nuty, trafiona pedalizacja – naprawdę bardzo dobra. Tylko co z tego, jak nie mam tzw. ciarów.

Michelle – ładna dynamika walca, czysty dźwięk (oczywiście zdarzyły się „ucieczki” palca z klawisza, ale rzadkie) i – mimo Yamahy – miejscami ładne subtelności. Polonez – część mazurkowa właściwie bez mazurka. Mało potężny. Chyba niezłe scherzo b. Walc bez emocji.

Carrocia
Piękny początek Poloneza fantazji. Cieszę się, że ktoś go gra.  Momentami jak z sennego marzenia. Przy Polonezie As jakby trochę  padł. Nie wypunktował wszystkich synkop, miejscami brakowało  maestozo.  Ładny, potężny środek, potem wyśpiewana część liryczna. Trochę błędów i w polonezie i walcu. Walc wydał mi się najsłabszy. W radiu podczas walca było słychać ruch pedału. To też pokazało, jak precyzyjnie Włoch prowadzi pedalizację- faktycznie bez szumów wynikających z przytrzymania pedału. Wydawało mi się też, że fragment walca z jakiegoś tekstu, którego nie słyszałam - chyba że to błąd. Mam nadzieję, że pójdzie dalej.

A teraz Galina -moja ulubienica i faworytka jeszcze z eliminacji i po  pierwszym etapie :-)

Trochę w tvpkultura wyśmiali spostrzeżenie internauty, ale faktycznie - na pewno z emocji i mimowolnie - Włoch agresywnie uderzał w pedał generując rezonujące tąpnięcia. Ciekawa była improwizowana fioriturka (nie zawarta w Ekierze!!!) w Walcu.

Teraz Galina:
Barcarolle in F sharp major op. 60
Waltz in A flat major Op. 42
Andante Spianato and Grande Polonaise Brillante in E flat major Op. 22

Jak nam podpowiadają sieciowi kronikarze, Ingrid Fliter także grała na KAWAI w 2000r.:)

Też przejrzałam program i zauważyłam, że Osokins jako jedyny zagra SIEDEM utworów, brawa dla tego pana, nie minimalizuje, rozpościera pawi ogon na maksa, tzn. wachlarz możliwości ;) W większości uczestnicy wybrali po 4 utwory, w porywach do pięciu. Czworo z nich wybrało tylko 3 utwory, a jedynie dwoje 6 utworów.

Czekałam dość cierpliwie acz trochę nerwowo na ten drugi etap, szybko uzależniam się od dużych dawek Chopina ;) Zdecydowane stałam się bardziej przezroczysta, o czym świadczy, że wczorajszy meczyk przespałam, no dobra, przedrzemałam... W sobotę trzeba będzie jakoś połączyć emocje, bo czasowo konkurs kończy się o 20.25 a meczyk zaczyna o 20.45.

Myślę, Januszu, że tym wykonaniem Barkaroli nie będziesz zawiedziony. Galina pewnie potwierdzi całym występem swoje wysokie umiejętności.

Polećmy ją każdemu, kto lubi wyraźne rubato ;)

Galina potwierdza swoją dojrzałość i klasę...
Czy nie stosuje za dużego rubata w tym walcu?

Moim zdaniem tak, nie tylko w walcu zresztą.

Natomiast wiem, że jury lubi takie pianistki ,)

Witaj, Adam0! Użytkownik komentujący - bezcenny :)

Jednak trzeba przyznać, że robi wrażenie :) Andante rozmarzone, a polonez strzelił fajerwerkami:))

Ależ Galina to świetna pianistka, tak zagranej Barkaroli dawno nie słyszałam!!

Seong-Jin Cho - i doczekaliśmy się Steinwaya:)
Sonata!!

Ballade in F major Op. 38
Waltz in F major Op. 34 No. 3
Sonata in B flat minor Op. 35
Grave. Doppio movimento
Scherzo. Molto vivace
Marche funèbre
Finale. Presto
Polonaise in A flat major Op. 53

Kocham Galinę! To typ pianistki, przy której grze da sie zrelaksować i odpocząć. Jej spokojna i zrównoważona interpretacja (bez dziwactw, gwałtownych porywow emocjiy) jej dojrzałość artystyczna (nie tylko za sprawą olbrzymiego doświadczenia estradowego) stawia ja chyba juz dziś w gronie faworytów. Mam nadzieję, nie tylko moich :-)

Nie wiem, jak można porównywać pianistę grającego w tym samym etapie 3 utwory - walca, polonez i balladę/barkarolę z wykonującym program obowiązkowy, a do tego... SONATĘ.

Rozumiem że ta sonata jako utwór dodatkowy (czy zmieści się w 40 minutach?)

Seong-Jin Cho z Korei jest już w III etapie, to PEWNIK. Howg.

Wielka ulga, zauważalna i odczuwalna zmiana STEINWAY... Nareszcie.

No to jest wykon  ;)

Tak jak Galina mnie nie poruszyła, tak S-J Cho TAK. 20 TAKów od jury poproszę.

Ominęło mnie Doppio moviemento. Była repetycja? Jeśli tak, nie wyrobi się, ale wątpię, żeby jury przerwało taki występ.

O rany.....przeszedł dreszcz....



No, wbiło mnie w fotel... po tym faktycznie, tylko taki polonez... Fryderyku, powiedz sam...

Już widzę, jak co niektórzy jurorzy będą się czepiać poloneza.

Publika szaleje ;D I słusznie :D :D

Pan z Dwójki aż się zająknął z wrażenia:)) To nie program, to recital:)))



Nie zazdroszczę Ivett - po czymś takim trudno zrobić piorunujące wrażenie:(
Ale trzeba się otrząsnąć i pozytywnie otworzyć :)

Program Ivett:

Ballade in A flat major Op. 47
Scherzo in C sharp minor Op. 39
Waltz in A flat major Op. 34 No. 1
Andante Spianato and Grande Polonaise Brillante in E flat major Op. 22

No mój faworyt nie zawiódł. To był PRAWDZIWY RECITAL. Po tak wspaniałej i dramatycznej sonacie zagrany Polonez z wielkim patosem - wzruszyłem się  :o

Nie zgodzę się - podług mojego odbioru np. Barkarola Rosjanki obfitowała w "darcie szat", ociężałe zrywy i rozbuchane rubato zapominające o szerszym kontekście przebiegu. Zgodzę się natomiast, że to pianistka dojrzała, ukształtowana i pewna siebie.

Siedze sobie teraz w sloncu na Krakowskim Przedmiesciu. Obserwuje niemieckich turystow z polskimi zebami. Jest mi dobrze. Moze uda
mi sie dostac wieczorem do filharmonii. Pozdrawiam

Haha, komentarze na fejsowym forum TVP Kultura są zupełnie odmienne, Bodku  ???

Adamie, podpisuje się pod Twoim postem, choć nie zgodzę się, że wskutek tych natezonych niuansów artykulacyjno-agogicznych pianistka gubi przebieg, zatraca dramaturgie całości. Nie jest ona przejrzysta, ale i tak dość wyczuwalna. Natomiast jako maniera - nie podoba mi się, jest to jakiś rodzaj "przeszopenowania".

Bartku,

do zobaczenia - jutro?

Po Seongu gra Ivett trochę jak taniec motylków   ;)Tam była przedstawiona Nasza historia

Słyszę, że w Dwójce też są pod ogromnym wrażeniem tego nieziemskiego marsza z sonaty, tego niesamowitego dźwięku, nastroju, "księżycowej poświaty" - o, o, :) :)
I ten wiatr nad grobem też powiał zimno i przejmująco w swojej już-nie-ziemskości... I też spontaniczna myśl - "finał".

Galina
Barkarola zadumana trochę. Czytam ten utwór inaczej niż Galina, więc jej interpretację nie do końca akceptuję.  Walc bez tej rozmigotanej faktury tańca, ale  precyzyjny i pięknym dźwiękiem grany.  Andante Spianato – rozśpiewane jak las ptakami o świcie. Kaskady dźwięków finału rozsypane jak krople rosy w źdźbłach trawy.  Pięknie wygrane fragmenty poloneza z temacikami w lewej ręce.  Januszu, jak oceniasz swoją faworytkę?

Seong-Jin Cho
Wow! Niemal wymyka się ocenom. To artysta, gdzie po małej zupełnie chwili przestaję analizować czy dynamika, fraza, artykulacja są właściwe, bo każda komórka ciała oddaje się wyłącznie słuchaniu. Niesamowity chłopak! Porywający walc. Sonata! W tym etapie? Ze wszystkimi jej problemami, odcieniami, skrajnymi kontrastami, pytaniami, które jedne frazy stawiają a inne usiłują na nie odpowiedzieć, tajemnicze zaułki tematów, wybuchy ekspresji i nagłe wyciszenia. Jak on gra w piano! Myślę, że to finalista.

Ivett słyszałam tylko we fragmencie więc nie formułuję na razie opinii - odsłucham.

O pierwszej części sesji oczywiście napisałam nie tu, gdzie trzeba. Nie będę się powtarzać. Najbardziej podobał mi się Polonez - Fantazja w wykonaniu Włocha.

A z pracy wywalą mnie na pewno. ;)

No co jest, już przerwa do 17.00? Ależ zleciało piorunem, niech ktoś spowolni czas!

Przedwojenna o aktorskiej urodzie Yvett Gyöngyösi bardzo pięknie zagrała cały program, radośnie, żwawo, dynamicznie, w werwą 22latki, którą jest. Słońce świeciło nawet po ciemnej stronie Księżyca i Marsa. Pod koniec Andante spianato + Wielki ... nie trafiła w dźwięk, zaraz potem znowu i przestraszyłam się, że posypie końcówkę. Spojrzałam w jej twarz, a tam uśmiech, nie wiem czy ciut nie nerwowy, ale spoko wodza. Na pewno przejdzie do kolejnego czyli III etapu, a jeśli utrzyma się w ryzach, to prawdopodobnie finałowa dziesiątka.

Osokins (po dwakroć w ciemno) na pewno będzie w Finale.

Hansen (w ciemno) przejdzie do kolejnego etapu a jeśli zbierze się mocno w sobie i nie puści, to też finał.

Seong-Jin Cho sonatą wyforsował się na odległe prowadzenie, zdecydowanie zasłużenie, w trzecim etapie zagra zamiast sonaty preludia. Nie wierzę, mam ulubionego koreańskiego pianistę :) Chyba nawet uda mi się rozpoznawać jego postać!

Galina Chistiakova. Co najmniej tak jak ja lubię rosyjskich pianistów Janusz lubi rosyjskie pianistki ;) Owszem, Galinka grała dobrze, poprawnie ale jakoś tak smutnawo, monotonnie, bezpłciowo. I podobało się i nie podobało się i trudno powiedzieć, dlaczego. Mam stosunek ambiwalentny ze wskazaniem na jednak nie. Ale wiem, że pewnie tak. cierpieć słuchając jej nie będę, ale euforii nie przewiduję. Jej gra jest jakoś tak aż za dojrzała, może wręcz starcza (starością rozczarowanej życiem osoby).

Czy można gdzieś odsłuchać Koreańczyka?
Zgadzam się z Beatą co do  rozczarowanej życiem dojrzałości Galiny , może mieć kłopoty w związku z tym z finałem, bo na pewno się tam znajdzie.

W archiwum na http://pl.chopincompetition2015.com już jest Byrdy z dzisiejszej 10.00 rano, więc za kilka godzin powinien być i SJ - Seong-Jin Cho. Chyba będzie masowo odsłuchiwany, może paść serwer ;) Tak przedlaureatowo...

Galina grała przejrzale, jak stara, ale może jednak nie rozczarowana, ale zmęczona życiem osoba. Zagrała więdnąco? Chopin też więdł, ale robił to żarliwie.

Aga, spróbuj tu:

https://www.youtube.com/watch?v=9Xa2uviMtcA

Na liczniku pokazuje się -3:29 :)

Tak, Asiu, dzięki, już jest na podanym przez Ciebie linku całe dzisiejsze przedpołudnie. Ekspres, no coś takiego. Ukłony w pas dla Chopin Institute.

http://www.youtube.com/watch?v=9Xa2uviMtcA

To fakt - starcze (niezależnie od wieku) rozczarowanie życiem stoi w sprzeczności z czymś, co zgodnie z zamysłem Chopina [...] powinno czynić wrażenie miłego spojrzenia w miejsce, gdzie stawa tysiąc lubych przypomnień na myśli. — Jest to jakieś dumanie w piękny czas wiosnowy, ale przy księżycu. Dlatego też akompaniuję go sordinami, to jest skrzypcami przytłumionymi gatunkiem grzebieni, które okraczając struny dają im jakiś nosowy, srebrny tonik.
(Chodzi o Romance. Larghetto koncertu e-moll op. 11; fragment listu do Tytusa Woyciechowskiego z 15 maja 1830).

Nie mówiąc już o finałach obu kompozycji napisanych w charakterze tanecznych stylizacji :)

Niebieskooki w swoim żywiole, pozostali pewnie też, a ja nastawiona na męczące słuchanie polonezów i walczyków (brr...). No dobrze, pomyślałam, pouczę się, osłucham. A tu takie zróżnicowanie, nawet sonata, a jakość wykonań tak znakomita, że aż nieważne jakiego rodzaju utworu się słucha, wszędzie brzmi Chopin i reszta staje się nieistotna. Uwielbiam Mozarta Patryka, uwielbiam Kasię Fille007 i wszystkich forumowiczów i forum i konkurs chopinowski i Chopina. I moich świeżo odkrytych ulubionych pianistów :)

To słuchamy mojego następnego faworyta Chi Ho Hana - już nauczyłem się jego nazwiska ;)
Ten w przeciwieństwie do Seona nie porywa się na ambitny repertuar...

Chi Ho Han z Korei Południowej wydaje się nie radzić sobie z walcem, najeżony dla niego trudnościami.

Ballada brzmiała w połączeniu z Kawai dość ciekawie, co nie znaczy zachwycająco. Niestety, mój ulubiony walczyk już od samego początku jakoś mi w tym wykonaniu "nie leży". Nie do końca przemyślane wydają mi się też zmiany dynamiki. Mam wrażenie, że miał kilka pomysłów na ten utwór, ale nie mógł się zdecydować na jeden konkretny do realizacji.

W polonezie trzeba zwrócić uwagę na bardzo ciekawą artykulację, podkreślającą skoczny, lekki charakter niektórych fraz. Jednak tak jak komuś innemu zarzuciłem dziś nadmiar rubata, tak Koreańczykowi trochę go brakuje. Wiele fragmentów jest zapędzonych, brakuje  naturalnego oddechu.

Faktycznie Chi bardziej mi się podobał w I etapie. Walce były nieco kulawe, a polonez zagrany w bardzo szybkim tempie...

Pozdrowienia dla Bartusa, mam nadzieję zasiadającego teraz w Filharmonii Narodowej.

Spod gry Chi Ho Hana przebijała momentami lekka niepewność, ale nie wiem, z czego wynikająca. Nie bardzo lubi repertuar? Nie za dobrze go opanował? Nie wie, jak zinterpretować? Nie do końca czuje? A może to tylko "wina" Kawai? Galina też grała na Kawai.

OLOF. Mdleję, wody ;)

Gdzie ten Yundi Li?

Słucham z niesłabnącym zainteresowaniem. Gra tak CIEKAWIE, zajmująco, wciągająco, barwnie, rozmaicie, po swojemu, niepowtarzalnie. Brawo Olofie Hansenie z Francji.

Olof mruczy a jego Steinway szemrze, jeszcze.

Rewelacja. Ten Francuz jest naprawdę świetny! Rzadko kiedy ktoś potrafi mnie zaciekawić i zachecić do wnikliwego słuchania poloneza fantazji. Jemu to sie udaje! Znakomicie planuje, rozkłada i panuje nad emocjami, panuje nad barwą dźwięku i genialnie zaplanował dramaturgię utworu

Przeszły mnie ciary. On i muzyka, jedna całość.

Polonez-Fantazja znajdzie się na płycie z konkursu.

tak! Ma w sobie coś z demona, oj ma!

Gdyby Azriel grywał na fortepianie mógłby śmiało pobierać korepetycje u Olofa  ;)

Wielka głęboka intymność w Nokturnie, cała się trzęsę. Jakbym w jakimś misterium uczestniczyła. Niesamowite.

Nie słyszałem jeszcze nigdy, NIGDY, takiego poloneza fis-moll. Opatentować tą artykulację i nikomu jej nie dawać.

No proszę demon potrafi takze tańczyć  :D, fakt, chwilami diabelsko, ale cóz tam... Demony maja prawo po swojemu.  ;D Jest pieknie!

No, było to coś.... Olof jest jedyny w swoim rodzaju:)) Rośnie nam tu kilka takich osobnych osobowości:))

Skąd tak nieśmiała, mało entuzjastyczna reakcja publiczności  ???

W przerwie w Dwójce posłuchamy Waldorffa i pani profesor Tarnawskiej. Proponuję wymieniać się informacjami,  co mówią tu a co w TVP Kultura:))

pewno nie doliczyli się utworów i sądzili, ze to jeszcze nie koniec  :D

(dla mnie też mógłby jeszcze dorzucic z kilka utworków  ;) )

Może byli jeszcze pod wpływem.

Performance'u oczywiście.

Zhi Chao ma ciekawy repertuar: Chyba nie było jeszcze Berceuse ani Impromptu  :)

U Chinki Julian Jia wszystko poprawnie i prawidłowo, ale jakoś niewiele do mnie trafia. Teraz słucham chwilami buńczucznej kołysanki i miast zasnąć budzę się, ale do zupełnie innej aktywności (niewiele mającej wspólnego z Chopinem. Ot co)

Przede wszystkim jest bardzo nerwowo. Brakuje mi zamysłu, odgórnego planu.

(Niestety, słucham Chińczyka ledwie jednym uchem.)

Ja też, rzeczywistość skrzeczy i pracować też kiedyś trza:))
Andante spianato Juliana bardzo mi się podobało. Ale polonez jakiś, w moim odczuciu, zapędzony.

Bardzo zabawna opowieść Waldorffa o VI Konkursie:) Koniecznie muszę odkurzyć i przypomnieć sobie książkę jego o konkursach.
Pani profesor podobały się bardzo walce Chi Ho Chana, ich lekkość i wdzięk, za to polonez (jak i w naszym odczuciu), taki sobie. Ogólnie także zwrócili uwagę, że wynik gorszy niż w I etapie.
Natomiast Hansen niestety nie przypadł jej do gustu, twierdzi, że miał problemy z artykulacją i klarownością dźwięku.

A jednak jest więcej śmiałków gotowych zmierzyć się z Polonezem-Fantazją. Zgadzam się, że chyba to faktycznie lepszy pomysł, żeby nim nie zacząć, a zakończyć.

Januszu :), Zhi Chao Julian Jia is a "he" ;)

Myślę, że wie, ale się droczy ;)

Przy okazji tego "he" nieuchronnie nasuwa mi się na myśl ten cudny moment z Żywota Briana :D :D  Are there any women here? ;D
Przez nawał pracy przebił się do moich uszu jakiś fajny energiczny polonez:))

Po występie Olofa Hansena rozpoczęłam procedurę wychodzenia z rozedrgania. Nie dało się. Zakręcenie zbyt potężne, odrzut zbyt duży, wyszłam poza orbitę. Musiano mnie ściągać wdrażając dodatkową procedurę, ale ta z kolei zakłócona została występem Chińczyka, powtarzam, CHIŃCZYKA, który przekierował mnie na jeszcze inną orbitę. Wielkim staraniem, silnym powiększeniem sił grawitacji, powoli zbliżam się z powrotem do Ziemi. Chińczyk, o którym z całym przekonaniem myślałam, że jest kobietą, zagrał fenomenalnie i niniejszym dopisuję osobę Zhi Chao Julian Jia do grona uczestników III etapu.

W moim odczuciu Zhi grał bardzo ładnie, ale zobaczymy, co powiedzą na tego poloneza. On chyba nie był zbyt kanoniczny. Chociaż ja już teraz ogólnie słucham coraz bardziej nerwowo. Nie mogę odnaleźć ducha tego P-F.
To znaczy tego, którego gra Jurinic. Co uważacie?? Może dlatego, że nie mogę się skupić na grze.


Chociaż.... teraz jakoś jednak coś do mnie dotarło:))

Dociera w porywach ;D

Jest taki amerykański film SF "Wyścig z czasem" (In Time). Można kupować sobie dodatkowy czas, godziny, dni, miesiące i lata. Jest też takie opowiadanie Marcela Ayme "Karta" (La carte) o kartkach na czas dzięki którym miesiąc może trwać o wiele dni dłużej niż kalendarzowe w okolicach 30.

Zawiesiłam się. Zawirowany dzień muzycznych fajerwerków. Za wiele. Chcę sobie spokojnie posłuchać jeszcze raz dzisiejszych wykonań. Poproszę tak ze trzy dni między dziś a jutro, dobrze?

Mnie się bardzo Aljosa podobał, oczywiście były wpadki ale kto ich nie miał.
Dziś na razie : Luigi, Galina, Aljosa i ew. Seong (do odsłuchu) dzieki dziewczyny za linki!

Jestem już strasznie zmęczona. Ale jeszcze dotarł do mnie bardzo urokliwy walczyk:)
To dziewczyna, której jeszcze wcale nie słuchałam.
A tu już drugi etap. Trzeba będzie jej to później wynagrodzić.
Ładne andante spianato. A jaki będzie polonez? Coś dzisiaj różnie mi się podobają te polonezy...
Skończyłam robotę. Hurraa...(nie wiem, jak mi się udało :D)
Delikatne, koronkowe brzmienie fortepianu. Polonez. Nie pędzi zbyt szybko? Teraz chyba spokojniej.
Ogólnie zachęcająca; może przesłucham ją trochę później, w lepszej formie. Zresztą cała ostatnia runda trochę ucierpiała.

Su Yeon KIM (South Korea), Steinway

Fantasy in F minor Op. 49
Waltz in A flat major Op. 34 No. 1
Andante Spianato and Grande Polonaise Brillante in E flat major Op. 22

 Beatko, w tych okolicznościach przyrody najbardziej pomocny byłby Dzień Świstaka 8)

A jutro też jest dzień, i to znowu dzień przepełniony Chopinem. I trzech naszych: Krupiński, Książek, Mikołajczyk. I wielu innych:)
Trzeba się przespać i zebrać siły.

Przepraszam - wiem, że oberwę po łepetynie - nie kupiłam Olofa. Nie zrozumiałam "co autor miał na myśli". Na ogól nie mam problemów, żeby rozpoznać intencję z jaką ktoś gra, pisze, śpiewa - u Hansena nie rozpoznałam. Miałam wrażenie, jakby nie do końca był przygotowany i na gorąco improwizował. Wywiad z nim  trochę tą moją tezę ex promptu uzasadnił. Mówił, że utwory, które grał są dla niego stosunkowo nowe, niedawno je gra. Był w jego grze jakiś chaos, który mi przeszkadzał.  Brakło mi czegoś - nie wiem jak to nazwać - w tańcu mówi się, że ktoś nie posiada kontynuacji ruchu i u Olofa właśnie takiej kontynuacji ... może frazy, może myśli, może planu brakowało. Przesłucham go jeszcze raz, bo być moje odczucia są w jakimś stopniu efektem rozproszenia - akurat tworzyłam rybę po grecku (rodzina stanowczo żąda kulinariów w zamian za zmonopolizowanie wszystkich odbiorników w domu dla celów konkursowych ;D).  Inna rzecz, że nie był także wcześniej w gronie moich faworytów.

Chi CHo Han fajnie uśmiechał się do walców - niestety także do walca a-moll, którego wykonanie niezbyt mi się podobało. Melancholia gdzieś się podziała. Na balladzie chyba się rozgrywał. Polonez bez "ciarów".

Król Julian - wesoły chłopak, którego uważałam za kobietę. Tak się zresztą ubiera. Program bardzo zróżnicowany i ciekawy. Niezły aparat wykonawczy ale gdzieś się strasznie spieszył. Nawet odstępy pomiędzy utworami były nieznaczne - jakby się bał, że jak natychmiast nie zagra, to mu zabiorą stołek. Kołysanka - jak Janusz napisał - nie ukołysała, choć było miejsce, w którym mu się fajnie elfy śmiały. Poloneza wsadził do pendolino. Chyba najlepiej scherzo. Posłucham jeszcze raz, bo wydaje mi się, że to chłopak z potencjałem. Tym bardziej, że nie słyszałam go w I etapie.

Alosza - dalej na niego nie stawiam, choć gra lepiej niż pięć lat temu.

Koreanka - grała z jakimś swoim planem. To czego mi brakowało to tego, by pozwoliła wybrzmieć niektórym dźwiękom.

Z dzisiejszego dnia Seong-Jin Cho,  Luigi Carroccia, Galina Chistiakova. Resztę przesłucham noch einmall.

Elu, chyba nie ma za co przepraszać. To chyba bardzo indywidualna sprawa, kto się nam bardziej czy mniej spodoba. I Olof też bardzo jest "indywidualny". Nawiasem mówiąc, Dwójka też go nie kupiła.
Mnie się chyba poranna sesja bardziej zapadła w serce, bo też byłam świeża i wypoczęta. Więc bardzo podobał mi się Piotr, jeszcze bardziej Luigi, a najbardziej Seong-Jin. I w ogóle z całego dnia - Seong-Jin.

A sesji wieczornej słuchałam nie od początku, potem w tle, i bardzo przyjemnie i kojąco z tego tła docierał do mnie Zhi, potem Su Yeon. Ale też odniosłam przy tym wrażenie, że gdzieś się spieszyli, oboje. Scherzo Juliana podobało się w Dwójce. Su odsłuchałabym I etap, bo słuchałam prawie wszystkich, którzy przeszli, a ona mi się jakoś uchowała. Chciałabym też posłuchać walców ChiChotka:).

Generalnie myślę, że my sobie tego wszystkiego jeszcze posłuchamy, i to nieraz. Przecież pamiętam, jak długo jeszcze było intensywnie eksploatowane konkursowe archiwum, zanim wreszcie czas i natłok nowych muzycznych wydarzeń nas od niego oderwał - ale też i my znaliśmy repertuar niektórych wykonawców niemal na pamięć :)

:D

We mnie skumulował się jakiś krytycyzm. Ktoś gra w jednym momencie cudownie, żeby za chwilę odegrać fragment zupełnie niezrozumiale: a to zbyt szybko, a to za głośno, a to bez wrażliwości w używaniu pedału podtrzymującego.
Efektem tego stało się postrzeganie przeze mnie wykonań dzieł jako oszustwo w budowaniu napięcia, w przeżywaniu muzyki (nie potrzebuję aktorów).

Rozumiem, że w każdym utworze Chopina możemy znaleźć wiele miejsc kulminacyjnych, ale nie rozumiem dlaczego wszystkie z nich miałyby polegać na głośniejszym odegraniu frazy. To pianista powinien wybrać sobie najważniejsze punkty kulminacyjne i wokół nich celebrować ich nadejście.

Pianiści zbyt mało poświęcają się wydobywaniu brzmień i kontrastów między nimi. Jednak we wczorajszym dniu najbliższy do osiągnięcia tego był Chorwat i dlatego właśnie jego widzę w kolejnym etapie. Jednak i on nie wyzbył się błędów, które nakreśliłem wyżej. Przykład? Polonez heroiczny brzmiał za głośno - momentami jeden wielki wrzask zlewających się akordów. NIC Z TEGO NIE ROZUMIEM.

Gdyby każdy grał średnio o 1/3 ciszej, nie musiałby na końcu utworu przybijać gwoździ do fortepianu.

Mam zaległości (w tym prezentację Galiny).

Witam Wszystkich   :)
Wysłuchałem jeszcze raz Olofa i wiem co mi w jego grze przeszkadza- nadużywa pedału i jego gra jest trochę  zamazana, mało selektywna. Co wy uważacie? Pomijam jego posturę przy klawiaturze  ;) Kto teraz gra?

Gra Japonka Kobayashi, pamiętam, zrobiła na mnie spore wrażenie w I etapie. Jak na razie gra ładnym, wypieszczonym dźwiękiem.

Właśnie teraz, kulminacja barkaroli. Trochę forsowna, przycieżka. Ależ to trudny utwór.

Pytałem o poprzednie - grała D. Klinton. Słuchałem Poloneza i Walca wg mnie klasycznie, poprawnie - jest ok

Dinara Klinton nie zrobiła na mnie wrażenia. Owszem, poprawnie, wszystko, jak to w mojej szkole muzycznej czasem, dość zgrzytającym potworkiem językowym określano, "ugrała":)) Ale jakoś to do mnie nie dotarło, nie porwało. Sprawiało wrażenie ciężkiego, niezdolnego oderwać mnie od ziemi.

A Aimi słuchałam na jesiennym spacerze. Jej ballada porwała mnie wśród pogodnego nieba i opadających klonowych liści, zawirowała w powodzi błękitu i złota, przepełniła słodko-gorzką poezją życia i przemijania. Lubię słuchać Aimi:))

I walc - o, tak:))

Bardzo mi się podoba jak kobiety grają walce - delikatnie, zwiewnie -tak jak Aimi. Natomiast w częściach dramatycznych brakuje im mocy. Chyba że jest to Chinka   ;)

Qi Kong - i całiem nowy nokturn :)

Szkoda tych kilku nieczystych nutek w polonezie Kobayashi, też chyba nie do końca rozumie ona ten utwór mimo pewnych walorów. Za to walczyk na plus, podobnie jak końcówka ballady - znakomita. Co było wcześniej, nie dane mi było wysłuchać. Na pewno robią wrażenie jej lekkość w grze i wszechstronność.

W drugim etapie Dinara Klinton zagrała zachowawczo, najpierw etiudy - myślałem, że się rozgrzewa, palce i w ogóle, ale już za dużo ich było, a poza tym osłuchaliśmy się ich aż nadto w pierwszym etapie. Myślałem: skończy etiudy, to pokaże... i nic rewelacyjnego nie pokazała, okazało się że choć Ukrainka to nie rozumie Chopina.

O, dokładnie tak, Marku - nie dotarło do serca, bo nie bardzo miało co dotrzeć. Czekamy przecież nie na prawidłowe wykonanie zapisu nutowego, ale na ożywienie ducha Chopina, przekazanie nam jak najpiękniej, najgłębiej jego przesłania. Jeśli ktoś nie czuje, nie rozumie Chopina, to "choćby posiadał wszelką możliwą wiedzę" - to nie będzie to wiarygodne.

Aimi Kobayashi gra muzykę Chopina rewelacyjnie. Określiłem ją pieronica, bo tak potrafić grać i rozumieć muzykę Chopina będąc z Japonii. I ten dobór utworów taki, że ten recital mnie mocno wzruszył.

Qi ma bardzo ciekawy program

Nocturne in F major Op. 15 No. 1
Fantasy in F minor Op. 49
Berceuse D flat major Op. 57
Waltz in F major Op. 34 No. 3
Andante Spianato and Grande Polonaise Brillante in E flat major Op. 22

Chyba drugi dopiero gra Berceuse. Nokturn, fantazja, kołysanka - romantyczna dusza:))
Wszystko w pięknej harmonii - repertuar, wykonawca i fortepian :)

sam przyznał się w wywiadzie, coś w tym stylu "że nie rozumie Chopina bo nie miał czasu przećwiczyć".

Qi Kong gra na razie z wielka elegancją, zobaczymy dopiero co pokaże w Andante spianato i Wielki Polonez Es-dur op. 22

Koreańczycy poszli w układanie swoich recitali w formie opowieści których kulminacją jest Polonez. Jestem zafascynowany ich grą i nadal są moimi faworytami

Bardziej niż rozumem oceniam sercem. Nie wiem, czy będą w tym wykonaniu jakieś błędy czy niedociągnięcia wobec myśli Chopina.
Ale wiem, że muzyka Chopina pod palcami Qi Konga śpiewa w moim sercu:)
Prosto, szlachetnie, czule. Otula mnie migotl